Zwanger
alle pijlers
zwanger, misselijk, angst voor overgeven, tips?
donderdag 21 februari 2013 om 06:28
jippie, ik ben zwanger, en ik ben er natuurlijk super blij mee, dat mag wel eerst even gezegd worden
maar dan nu, ik kamp al vanaf dat ik een jaar of 6 ben met een hevige fobie voor overgeven, heel veel therapie gehad, het vermijdingsgedrag is verdwenen, maar als het op spugen aankomt....raak ik volledig hysterisch in paniek, en duurt het maanden voordat ik mezelf weer op kan pakken.
nu ben ik 7 weken zwanger en flink misselijk ( lees ik word er wakker van, vecht er de hele dag tegen en savonds ga ik er mee naar bed) tot nu toe heb ik heb nog tegen kunnen houden, maar ik mer dat het met de dag erger wordt, en dat het binnekort toch eens moet gaan gebeuren.
ja het hoort erbij, ik weet het, maar ik ben helaas niet 1 van de makkelijkste spugers, misschien ligt daar het probleem wel.
als ik moet spugen duurt het altijd heel lang voordat het zover is, en als het dan eindelijk gebeurd begin ik eerst een paar keer heel diep te kokhalsen totdat ik bijna geen lucht krijg, en vervolgens voelt het alsog het vanuit mn tenen eruit komt, opluchten doet het vaak ook niet, alleen heel heftig misselijk en pijnlijk( en voor mij traumatisch
nu heb ik misschien een vreemde vraag, maar wie weet kan iemand mij een tip geven hoe je makkelijker overgeeft zonder al te veel stress en drama.
is het misschien zo dat ik niet genoeg in mijn maag heb dat het zo moeizaam gaat?, gaat het misschien makkelijker als ik snel een glas water drink, of misschien wel cola?
ik wil er liever niet zo bang meer voor zijn als dat ik het constant krampachtig ga vermijden!
nogmaals, heel blij met mijn wondertje, alleen dit is voor mij echt een blokkade helaas, maar misschien als het makkelijker zou gaan en eens zou opluchten, dat het minder wordt.
wie kan mij wat advies geven?
gr. Floreat
maar dan nu, ik kamp al vanaf dat ik een jaar of 6 ben met een hevige fobie voor overgeven, heel veel therapie gehad, het vermijdingsgedrag is verdwenen, maar als het op spugen aankomt....raak ik volledig hysterisch in paniek, en duurt het maanden voordat ik mezelf weer op kan pakken.
nu ben ik 7 weken zwanger en flink misselijk ( lees ik word er wakker van, vecht er de hele dag tegen en savonds ga ik er mee naar bed) tot nu toe heb ik heb nog tegen kunnen houden, maar ik mer dat het met de dag erger wordt, en dat het binnekort toch eens moet gaan gebeuren.
ja het hoort erbij, ik weet het, maar ik ben helaas niet 1 van de makkelijkste spugers, misschien ligt daar het probleem wel.
als ik moet spugen duurt het altijd heel lang voordat het zover is, en als het dan eindelijk gebeurd begin ik eerst een paar keer heel diep te kokhalsen totdat ik bijna geen lucht krijg, en vervolgens voelt het alsog het vanuit mn tenen eruit komt, opluchten doet het vaak ook niet, alleen heel heftig misselijk en pijnlijk( en voor mij traumatisch
nu heb ik misschien een vreemde vraag, maar wie weet kan iemand mij een tip geven hoe je makkelijker overgeeft zonder al te veel stress en drama.
is het misschien zo dat ik niet genoeg in mijn maag heb dat het zo moeizaam gaat?, gaat het misschien makkelijker als ik snel een glas water drink, of misschien wel cola?
ik wil er liever niet zo bang meer voor zijn als dat ik het constant krampachtig ga vermijden!
nogmaals, heel blij met mijn wondertje, alleen dit is voor mij echt een blokkade helaas, maar misschien als het makkelijker zou gaan en eens zou opluchten, dat het minder wordt.
wie kan mij wat advies geven?
gr. Floreat
donderdag 21 februari 2013 om 09:24
Susan, bij hoogtevrees zet je ook niet "even" de knop om hoor. Wou dat het zo was...
Bij de eerste zwangerschap heb ik veel, heel veel, overgegeven. Stress maakt de misselijkheid erger. De angst voor het overgeven geeft stress en dat is dus ook slecht. De tabletjes (en zetpillen) hielpen bij mij wel. Zoete ranja drinken maakt het minder vies om over te geven zoals iemand al zei. Ik at ook waar ik zin in had en daarvan hoefde ik minder vaak over te geven. Ik at dus heel veel wit brood en veel soep. En raketjes! Lekker zoet en koud en ik werd er minder misselijk van.
Is het een idee om zo snel mogelijk een soort herhalingscursus te doen van de therapie die je gehad hebt? Even opfrissen zeg maar.
Wat Suze zegt is onderzocht (het psychische gedeelte achter zwangerschapsmisselijkheid) en het schijnt toch echt wel samen te hangen. Onzekerheid heeft er heel veel mee te maken. In mijn geval klopt dat denk ik wel. De eerste zwangerschap was na 4 jaar proberen en uiteindelijk ICSI. Ik had toen ook een overdosis hormonen en dat heeft denk ik ook niet geholpen. Maar ik was ook zooooo bang dat het mis zou gaan en onzeker! De tweede zwangerschap was spontaan en ongemerkt. Ik was al 8 1/2 week toen we er achter kwamen. Toen ik het wist werd ik weer even misselijk. Ik heb mezelf streng toegesproken. "Kaet, niet doen, je bent al over de 9 weken en je gaat nu niet meer misselijk worden!!!" en het gevoel is niet meer terug gekomen. Bij de eerst kon ik niet meer werken en een ziekenhuisopname stond al voor de deur.
Ik heb hierover meer gelezen toen ik zo misselijk was. Het wil niet zeggen dat de misselijkheid er niet is of dat je het jezelf aandoet. Maar je psyche kan er écht wel een grote invloed op hebben.
Bij de eerste zwangerschap heb ik veel, heel veel, overgegeven. Stress maakt de misselijkheid erger. De angst voor het overgeven geeft stress en dat is dus ook slecht. De tabletjes (en zetpillen) hielpen bij mij wel. Zoete ranja drinken maakt het minder vies om over te geven zoals iemand al zei. Ik at ook waar ik zin in had en daarvan hoefde ik minder vaak over te geven. Ik at dus heel veel wit brood en veel soep. En raketjes! Lekker zoet en koud en ik werd er minder misselijk van.
Is het een idee om zo snel mogelijk een soort herhalingscursus te doen van de therapie die je gehad hebt? Even opfrissen zeg maar.
Wat Suze zegt is onderzocht (het psychische gedeelte achter zwangerschapsmisselijkheid) en het schijnt toch echt wel samen te hangen. Onzekerheid heeft er heel veel mee te maken. In mijn geval klopt dat denk ik wel. De eerste zwangerschap was na 4 jaar proberen en uiteindelijk ICSI. Ik had toen ook een overdosis hormonen en dat heeft denk ik ook niet geholpen. Maar ik was ook zooooo bang dat het mis zou gaan en onzeker! De tweede zwangerschap was spontaan en ongemerkt. Ik was al 8 1/2 week toen we er achter kwamen. Toen ik het wist werd ik weer even misselijk. Ik heb mezelf streng toegesproken. "Kaet, niet doen, je bent al over de 9 weken en je gaat nu niet meer misselijk worden!!!" en het gevoel is niet meer terug gekomen. Bij de eerst kon ik niet meer werken en een ziekenhuisopname stond al voor de deur.
Ik heb hierover meer gelezen toen ik zo misselijk was. Het wil niet zeggen dat de misselijkheid er niet is of dat je het jezelf aandoet. Maar je psyche kan er écht wel een grote invloed op hebben.
donderdag 21 februari 2013 om 09:29
donderdag 21 februari 2013 om 09:34
Orleander, niet alles zit tussen de oren maar het kan wel invloed hebben.
Er zijn studies naar gedaan. Onzekerheid bijvoorbeeld kan echt heel veel invloed hebben. Je hebt niet meteen psychische problemen omdat je zwangerschapsmisselijkheid hebt. Ik heb zelf ook HG gehad en vind mezelf toch niet psychisch gestoord.
Er zijn studies naar gedaan. Onzekerheid bijvoorbeeld kan echt heel veel invloed hebben. Je hebt niet meteen psychische problemen omdat je zwangerschapsmisselijkheid hebt. Ik heb zelf ook HG gehad en vind mezelf toch niet psychisch gestoord.
donderdag 21 februari 2013 om 09:40
@keatje, ik snap wel wat je bedoeld ik zei het misschien wat kort door de bocht.
Het valt mij alleen op dat er momenteel echt een beweging is waarin men vind dat alle lichamelijke problemen een psychische achtergrond hebben.
Ik hoor zelfs dat het gezegd wordt tegen mensen met reuma enz. Maar dat staat los van dit topic.
Het valt mij alleen op dat er momenteel echt een beweging is waarin men vind dat alle lichamelijke problemen een psychische achtergrond hebben.
Ik hoor zelfs dat het gezegd wordt tegen mensen met reuma enz. Maar dat staat los van dit topic.
donderdag 21 februari 2013 om 09:42
Om mezelf als voorbeeld te nemen:
Na het laten afbreken van een zwangerschap omdat het kind niet levensvatbaar was weer zwanger. Vanaf het moment dat ik dat wist: helemaal mis, kon amper een stap doen zonder te spugen. Met 14,5 weken kwam de uitslag van de vlokkentest: alles helemaal in orde! Volgende dag was misselijkheid over en ging ik weer helemaal vrolijk aan het werk.
Na het laten afbreken van een zwangerschap omdat het kind niet levensvatbaar was weer zwanger. Vanaf het moment dat ik dat wist: helemaal mis, kon amper een stap doen zonder te spugen. Met 14,5 weken kwam de uitslag van de vlokkentest: alles helemaal in orde! Volgende dag was misselijkheid over en ging ik weer helemaal vrolijk aan het werk.
donderdag 21 februari 2013 om 09:47
TO, alles dat met kots te maken heeft is niet mijn hobby. Verre van.
Ik was misselijk tijdens tweede zwangerschap. Uitrusten hielp. Dat betekende na het rtl journaal naar bed. Ik sliep regelmatig om acht uur, en dan siësta in het weekend erbij.
Wat ik rot vind aan spugen is dat ik de controle volledig kwijt ben, met een beetje geluk goed kan mikken.
Ik zou een herhalingsessie bij de peut inplannen, 'hoe zorg je ervoor dat je niet in de paniek schiet als je lijf de regie over dreigt te nemen'. Altijd handig!
Ik was misselijk tijdens tweede zwangerschap. Uitrusten hielp. Dat betekende na het rtl journaal naar bed. Ik sliep regelmatig om acht uur, en dan siësta in het weekend erbij.
Wat ik rot vind aan spugen is dat ik de controle volledig kwijt ben, met een beetje geluk goed kan mikken.
Ik zou een herhalingsessie bij de peut inplannen, 'hoe zorg je ervoor dat je niet in de paniek schiet als je lijf de regie over dreigt te nemen'. Altijd handig!
donderdag 21 februari 2013 om 09:53
Wat Madderijn zegt klopt ook. Rust doet heel veel. Een zwangerschap vraagt veel van je lijf dus geef daar aan toe en ga veel slapen.
Orleander, het is wat ik eerder zei. Dat het (gedeeltelijk) psychisch is wil niet zeggen dat je de misselijkheid zelf oproept of dat de misselijkheid er niet echt is. Of dat je er zelf even wat aan kan doen.
Orleander, het is wat ik eerder zei. Dat het (gedeeltelijk) psychisch is wil niet zeggen dat je de misselijkheid zelf oproept of dat de misselijkheid er niet echt is. Of dat je er zelf even wat aan kan doen.
donderdag 21 februari 2013 om 09:55
Ik was bij mijn eerste zwangerschap(ik ben ook een emetofoob) verschrikkelijk onzeker en doodsbang dat alles wat mis kon gaan, ook mis zou gaan(ook via MMM zwanger geworden). Ik ben maar heel licht misselijk geweest. Bij de tweede was de misselijkheid iets erger en was ik minder gespannen. De derde was spontaan en ik wist niet dat ik zwanger was tot ik kotsmisselijk werd en er een lampje ging branden.
Bij de laatste heb ik inderdaad maanden aan de emesafene gezeten, maar ik heb me geen moment ongerust gemaakt over mijn zwangerschap. Het was de meest relaxte zwangerschap die ik heb gehad, maar wel de misselijkste.
Bij mij gaat het dus niet op.
Bij de laatste heb ik inderdaad maanden aan de emesafene gezeten, maar ik heb me geen moment ongerust gemaakt over mijn zwangerschap. Het was de meest relaxte zwangerschap die ik heb gehad, maar wel de misselijkste.
Bij mij gaat het dus niet op.
donderdag 21 februari 2013 om 10:01
ja tegen 8 uur stort ik in ik dwing mezelf dan toch om wat later tegaan slapen anders word ik heel vroeg wakker, maar rond 10e lig ik in dromenland, helaas vannochtend om 5 uur wakker geworden en niet meer in slaap kunnen komen, en zo bang dat als ik een middag dutje doe ik savonds geen slaap meer heb.
morgenochtend intake gesprek en woensdagavond eerste echo! zo spannend!
morgenochtend intake gesprek en woensdagavond eerste echo! zo spannend!
donderdag 21 februari 2013 om 11:31
donderdag 21 februari 2013 om 18:21
donderdag 21 februari 2013 om 18:32
Is het niet een optie om terug te gaan naar de therapeut todat je niet meer misselijk bent? Dat medicijnen het scherpe randje er van af nemen is al één ding, maar het psychische aspect blijft. Aangezien het echt om een fobie gaat, zou ik dat toch serieus oppakken, ik neem aan dat je een prettige zwangerschap tegemoet wilt gaan.
donderdag 21 februari 2013 om 18:36
Bekkeninstabiliteit schijnt ook psychisch te zijn. Ik geloof daar helemaal niks van. HG is niet psychisch. Je kunt er wel psychisch aan onderdoor gaan. Dat dan weer wel.
Door prikkels werd mijn misselijk/overgeven erger. Of dat nou prikkels waren van de tv, van een telefoongesprek of iets werkgerelateerd.
Door prikkels werd mijn misselijk/overgeven erger. Of dat nou prikkels waren van de tv, van een telefoongesprek of iets werkgerelateerd.
donderdag 21 februari 2013 om 18:37
quote:orleander schreef op 21 februari 2013 @ 09:40:
@keatje, ik snap wel wat je bedoeld ik zei het misschien wat kort door de bocht.
Het valt mij alleen op dat er momenteel echt een beweging is waarin men vind dat alle lichamelijke problemen een psychische achtergrond hebben.
Ik hoor zelfs dat het gezegd wordt tegen mensen met reuma enz. Maar dat staat los van dit topic.Ik ervaar dat juist heel erg positief! En het gaat heus niet over alle klachten. Maar het is goed om het ook vanuit die hoek te bekijken
@keatje, ik snap wel wat je bedoeld ik zei het misschien wat kort door de bocht.
Het valt mij alleen op dat er momenteel echt een beweging is waarin men vind dat alle lichamelijke problemen een psychische achtergrond hebben.
Ik hoor zelfs dat het gezegd wordt tegen mensen met reuma enz. Maar dat staat los van dit topic.Ik ervaar dat juist heel erg positief! En het gaat heus niet over alle klachten. Maar het is goed om het ook vanuit die hoek te bekijken
donderdag 21 februari 2013 om 19:13
quote:Suze02 schreef op 21 februari 2013 @ 18:51:
En verder spreek je jezelf tegen: prikkels zijn stress. Met die prikkel theorie van je onderschrijf je dus mijn post.
Stress is ook een prikkel. Maar ik onderschrijf niet je post waarin je zegt dat zwangerschapsmisselijkheid voor een groot deel psychisch is. Ook zonder een prikkel was ik misselijk en moest ik overgeven. Door prikkels werd het erger, bijvoorbeeld door stress, maar ook door tv kijken. En tv kijken geeft over het algemeen weinig stress.
Oorzaken voor HG zijn nog erg onbekend, omdat onderzoek naar HG lastig is.
quote:Historically, pregnancy sickness and hyperemesis gravidarum was mistakenly thought to be a psychosomatic illness and women were treated as though they had a psychotic disorder. This view has been comprehensively disproven by numerous research studies in recent decades, and it is now known to be an illness of organic origin, although its causes have yet to be fully understood.bron
En verder spreek je jezelf tegen: prikkels zijn stress. Met die prikkel theorie van je onderschrijf je dus mijn post.
Stress is ook een prikkel. Maar ik onderschrijf niet je post waarin je zegt dat zwangerschapsmisselijkheid voor een groot deel psychisch is. Ook zonder een prikkel was ik misselijk en moest ik overgeven. Door prikkels werd het erger, bijvoorbeeld door stress, maar ook door tv kijken. En tv kijken geeft over het algemeen weinig stress.
Oorzaken voor HG zijn nog erg onbekend, omdat onderzoek naar HG lastig is.
quote:Historically, pregnancy sickness and hyperemesis gravidarum was mistakenly thought to be a psychosomatic illness and women were treated as though they had a psychotic disorder. This view has been comprehensively disproven by numerous research studies in recent decades, and it is now known to be an illness of organic origin, although its causes have yet to be fully understood.bron
donderdag 21 februari 2013 om 21:06
September, ik ben het met je eens en vooral dan het woordje OOK.
Merk alleen dat mensen het vaak fijn vinden dat het iets psychisch is omdat ze dan denken dat het hen niet overkomt.
Ik heb het dus niet over gedegen onderzoek, maar over angstige mensen, die dit een veilige optie vinden.
Bedoel ik niemand in dit topic mee!
Merk alleen dat mensen het vaak fijn vinden dat het iets psychisch is omdat ze dan denken dat het hen niet overkomt.
Ik heb het dus niet over gedegen onderzoek, maar over angstige mensen, die dit een veilige optie vinden.
Bedoel ik niemand in dit topic mee!
donderdag 21 februari 2013 om 21:17
Floreat, ik was ook erg angstig tijdens mijn zwangerschap voor overgeven. En natuurlijk was ik hartstikke misselijk. Het klinkt niet fijn, maar ik ben er wel juist vanaf gekomen doordat ik vaak moest overgeven tijdens de zwangerschap. Het blijft natuurlijk niet fijn, maar ik merkte wel steeds dat het elke keer ongeveer hetzelfde was en dat het dus ook elke keer weer overging. Zonder dat er écht iets ergs was gebeurd.
Het wende na een tijdje een beetje. Raar hè? Ik vond het misselijk zijn uiteindelijk veel erger dan het overgeven.
Sterkte!
Het wende na een tijdje een beetje. Raar hè? Ik vond het misselijk zijn uiteindelijk veel erger dan het overgeven.
Sterkte!
