Bijstand en werken

quote:Cateautje schreef op 01 mei 2011 @ 18:33:

[...]



Wat een schandelijke gedachte!



Wanneer mensen moeten werken voor hun uitkering dan is het logisch lijkt mij dat hier banen voor worden gecreeerd.

En dus niet dat de uitkerende instantie ze plaatst op plekken waar voorheen iemand middels een arbeidscontract de werkzaamheden uitvoerde. Hierdoor zullen reguliere werkplekken verdwijnen en wordt de werkgelegenheid kleiner.

Als mensen in staat zijn diezelfde reguliere werkzaamheden uit te voeren, dan is het de bedoeling dat ze ook regulier werk vinden of worden geholpen bij het vinden van regulier werk en dus uit de uitkering stromen. En niet op diezelfde plek werkzaamheden gaan verrichten met behoud van uitkering.

Wat is er schandelijk aan deze gedachte?

quote:Ligeia schreef op 01 mei 2011 @ 18:47:

[...]





Mijn reactie was specifiek voor Rik78 bedoeld..

Anyway, ik ben ook voorstander van eerst en vooral kijken naar de mate van arbeidsgeschiktheid, no argument there, máár je hebt het over passende arbeid? Je bedoelt die fictieve banen voor WAO'ers en WIA'ers die ze verzinnen bij het UWV? En dat terwijl mensen die niks mankeren zelfs geen passende baan kunnen vinden? (En je kunt ook niet iedereen vanuit een uitkeringspositie de sociale werkvoorziening blijven inschuiven.) Hoe zie je dat voor je dan?...



Zelf denk ik dat mensen die geen regulier werk kunnen vinden of behouden en die voor hun uitkering zouden moeten werken op bepaalde vrijwilligersfuncties ingezet zouden kunnen worden. Alleen dan dus niet meer vrijwillig.

Er zijn zoveel plekken waar ze handen tekort komen.

Wie veel kan doen zal veel moeten doen en mensen met veel beperkingen minder. Maar wel kijkend naar de mogelijkheden van de mensen.

Als je kijkt hoeveel ouderen verpieteren in bejaardenhuizen dan denk ik weleens, al zou iemand op regelmatige basis een kopje koffie met ze komen drinken, een wandeling met ze maken of samen een boodschapje doen. Dit is nog maar één voorbeeld, maar zo kan je er natuurlijk heel veel bedenken.

Misschien moet daar een nieuw topic over geopend worden, maar het is toch idioot dat er nog steeds kauwgom en andere troep op straat wordt gegooid. of is dat een soort werkverschaffing voor al die bijstandstrekkers.

Lees ook ieder jaar weer dat de schoolkinderen weer n project hebben gehad om zwerfvuil te verzamelen. Waarom niet leren dat je troep niet op straat gooit, of vindt iedereen het zonde als zo'n leuk project niet meer door kan gaan wegens gebrek aan vuil?

quote:liselore schreef op 01 mei 2011 @ 19:21:

Het klinkt allemaal leuk, maar deze mensen zitten niet voor niets in de bijstand, als zij zonder extra's aan de slag zouden kunnen ergens dan zouden ze niet in de bijstand zitten maar een reguliere baan hebben.

Eens. Ik doe, bij gebrek aan betaald werk momenteel, vrijwilligerswerk bij een welzijnsorganisatie en bij een steunpunt voor vrijwilligerswerk. Er zitten heel veel mensen in de bakken van de sociale dienst die niet geschikt zijn om vrijwilligerswerk te doen. Vrijwilligersorganisaties hebben al te weinig mensen en hebben niet de mogelijkheid om de bijstandsgerechtigden intensief te begeleiden.



Dat klinkt misschien raar, maar een boel mensen heeft niet de vaardigheden om vrijwilligerswerk te doen. Zelfs simpel werk als koffie schenken, een boodschap doen of een wandeling met iemand maken, daar kunnen bijstandsgerechtigden op stuk lopen.



Omdat ze bijvoorbeeld niet op tijd voor hun afspraak komen, zich niet sociaal gedragen, er opeens de brui aan geven. En om dat gedrag te sturen, dat kun je niet van een vrijwilligersorganisatie vragen. Daarvoor zijn gespecialiseerde re-intergratiebureaus, die middels lange programma's mensen weer klaar maakt voor regulier werk.



Het probleem is wel even wat groter dan "er krijgen mensen een uitkering en die kunnen daarvoor aan de slag". Tweede probleem, wat ik al eerder aangaf en waar o.a. Kikkerr het over heeft, is dat je op moet passen dat er geen mensen uit hun reguliere baan worden verdreven ten gunste van goedkope arbeidskrachten met een uitkering.

En ten derde vind ik ook dat je mensen perspectief moet geven en geen zinloze dingen moet laten doen zoals kauwgom krabben. Over ontwikkelingshulp wordt wel eens gezegd: "geef mensen eten en hou ze afhankelijk; geef ze een hengel en ze kunnen zelf hun kostje bij elkaar vissen). Waarom zou dat opeens niet voor een bijstandsgerechtigde gelden? Leer ze iets, zodat ze zelf verder kunnen.



Ik ben het zeker eens dat iemand die werken kan, dan ook zou moeten doen. Ik ben alleen bang dat, sinds de bijstand ook een vergaarbak is geworden van mensen die uit de WAO zijn geknikkerd (tja, bezuinigingen), waar WW'ers eerder terecht komen omdat de WW is ingekrompen (tja, bezuinigingen) en waar ook een groep mensen met niet gediagnosticeerde beperkingen zitten, er mensen worden getroffen die dat niet verdienen.

Ik zie niet in waarom mensen die in de bijstand zitten perse vies en zwaar werk moeten doen!

Het lijkt wel alsof sommigen hier denken dat iedereen die in de bijstand zit een luilak is die hard aangepakt moet worden.

Als je iemand aarbeien wil laten plukken of de straat vegen dan moet daar gewoon een fatsoenlijk salaris tegenover staan.

Je komt sneller in de bijstand dan je denkt, bedrijf over de kop, slechts een paar maanden ww ,net iets te oud en voila daar kelder je de bijstand in en heb je het stempel luilak.

@Rik78: Ik weet niet of er zo veel mensen in de bijstand zitten die niet willen werken. Ik denk dat er veel mensen in de bijstand willen die niet kunnen. Dat kleine percentage dat niet wil en er lekker zwart bij beunt, dat is echt een minderheid.



Even voor mezelf sprekend: Ik ben, met een onderbreking van 4 maanden, nu thuis sinds begin 2010. En ik vind het vreselijk. Als het mij (goed geschoold, met een goed cv) al niet lukt om werk te vinden, hoe veel moeite koste het mensen dan zonder diploma's en werkervaring om werk te vinden?



Vergis je er niet in. Een jaar geleden had ik ook niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om werk te vinden. Ik wil best administratief werk doen, ik wil best in een call center van de belastingdienst of zo werken, maar ook dat werk is lastig te krijgen. Omdat werkgevers liever goedkopere krachten aannemen (starters/studenten) of ze weten dat je maar tijdelijk blijft en je gewoon niet aannemen.



Aardbeien plukken? Daar peins ik ook niet over eerlijk gezegd. Dat kan ik ook niet, omdat ik een beperking heb die fysiek werk lastig maakt. Laat mij een half uur plukken en je kunt me met zware pijnstillers de ziektewet in sturen (het is geen toeval dat mijn man al het werk in en om het huis doet waar veel bukken of bewegingen vanuit de rug bij komen te kijken). En daar is die aardbeienteler ook weer niet mee geholpen.



In principe vind ik wel dat mensen met een bijstandsuitkering er iets voor terug kunnen doen, binnen hun mogelijkheden. Maar zeker niet voor 40 uur per week, zeker niet per definitie alleen het werk wat anderen niet willen en zeker niet voor langere tijd.



Of dat echter een besparing gaat opleveren, daar heb ik hele grote vraagtekens bij. Want dan moet er weer een heel stelsel van begeleiding opgetuigd worden, in de lijn van de re-intergratiebureau's waarvan jij nu ook al zegt "niet op onze kosten". Feit is gewoon dat het merendeel van de mensen met een bijstandsuitkering niet vaardig genoeg is voor vrijwilligerswerk, tenzij je er zware begeleiding op zet. En die begeleiding kost ook (veel) geld.

quote:Rik78 schreef op 02 mei 2011 @ 09:37:

Waarom ellenlange reintegratie projecten op kosten van ons? Ik zie het nut maar daar hoort ook werken bij. Ik zeg dan: een deel per week afval ophalen en een deel per week reintegreren.

Sommigen hebben echt een schop onder hun kont nodig.Eh, Rik: Bij die re-intergratietrajecten zit al werk inbegrepen. Die mensen zijn al aan het werk, met behoud van uitkering.

Ik denk dat we moeten uitkijken om mensen met een bijstandsuitkering weg te zetten als mensen die niets kunnen.

Het is zo dat het merendeel psychische belemmeringen heeft, en een deel ook lichamelijke. Dat laatste is makkelijk vast te stellen, maar de psychische klachten zijn vaak een gevolg van het jarenlang thuiszitten in combinatie met andere problematiek. Deze mensen kunnen heus iets, al dan niet zonder (korte) begeleiding, maar zijn jaren uit het arbeidsproces en moeten wennen aan een nieuw dag/arbeidsritme. Dat heeft tijd nodig en dat moet worden begeleid. Op tijd komen is vaak lastig, als je jarenlang niet op een vast tijdstip uit bed hoefde te komen en je weinig verplichtingen had. Vergis je niet; hospitalisatie is er al na vrij korte tijd.

Ik ben sinds begin 2011 werkloos en merk hoe het werkt; ik hoef niks. En vertoon daardoor uitstelgedrag omdat ik zeeen van tijd heb. Betrekkelijk simpele klusjes vallen veel zwaarder. Van thuiszitten word je moe, lusteloos. Als je daarnaast ook nog eens problemen hebt (financieel of andere grote zorgen) en op korte termijn geen vooruitzicht hebt dat het beter wordt...dat is zwaar en put uit. Als je vanuit die positie aan het werk gaat/moet, dan is het begrijpelijk dat begeleiding nodig is. En wenselijk. Veel mensen ervaren die begeleiding als prettig, omdat ze niet zo zelfverzekerd zijn en twijfelen of ze het wel kunnen.

Overigens moet in de praktijk blijken wat iemand echt kan. Soms wordt dat echt verkeerd ingeschat door consulent/casemanager. Soms schat je iemand te hoog of juist te laag in. Dan blijkt de psychische problematiek toch complexer, of de aanwezige problematiek lijkt ineens verdwenen. Kan allemaal. Door iemand concreet iets aan te bieden wordt snel duidelijk wat de vaardigheden zijn en waar nog aan geschaafd moet worden.

Gelukkig krijgen bedrijfsartsen bij de aanvraag van een arbeidsmedische keuring de opdracht om vooral te kijken naar wat er nog kan, ipv wat er niet kan. Ze moeten in hun advies rekening houden met de instrumenten die ingezet kunnen worden; bv maximum haalbare is vrijwilligerswerk gedurende 10 uur per week. Dan kun je gericht gaan zoeken.



Waar het m.i. mis gaat, dat er mensen zijn die het ontvangen van een uitkering zien als een recht, no matter what. Die daarnaast fel zijn als het gaat om hun recht maar niet wensen zich te confirmeren aan de verplichtingen die daaraan vast zitten. Daar kan ik heel slecht tegen. Oh wee als er een keer iets misgaat, met een betaling oid, maar als je van ze verwacht dat ze een re-integratietraject moeten volgen dan is het herrie. Want ze willen er niets voor hoeven doen. Die groep mensen moeten hard worden aangepakt. De zogeheten niet-willers cq. profiteurs. Ik denk dat het genoeg zegt dat er speciale re-integratietrajecten bestaan voor die groep.

quote:Rik78 schreef op 02 mei 2011 @ 11:52:

[...]





Hoe oud ben je als ik vragen mag?



Ik zie echt wel in dat het makkelijker gezegd is om werk te vinden. Maar zomaar gratis geld krijgen door thuis te zitten en er niets mis met je is, dat kán gewoon niet.



Jouw verhaal klinkt al snel dat je je te goed voelt om bepaald werk te doen. En in Nederland kan je echt wel werk vinden. Ooit al eens bij de AH gesolliciteerd? Hema? Ergens WC's gaan poetsen?



Wat heb je eraan om thuis te blijven zitten? Zie het als een aanvulling op je cv. Wat denk je dat positieve overkomt bij een werkgever? Een jaar bij de Hema of een jaar thuiszitten?



Al zou je het maar parttime doen, er zijn echt ZAT mogelijkheden.



Ik vind het ook onzin om alle mensen in de bijstand af te doen als mensen die alleen maar beperkingen hebben, waarom ze niet zien als mensen met mogelijkheden?Zo lang mijn werkcoach mijn inspanningen om aan werk te komen ziet en als goed beoordeelt, hoef ik mij hier niet tegenover jou te verdedigen Rik. Ik denk dat je eens met zo'n werkcoach zou moeten praten om een realitycheck te krijgen voor wat betreft de arbeidsmarkt in delen van Nederland.

quote:Rik78 schreef op 02 mei 2011 @ 11:52:

[...]





Ik zie echt wel in dat het makkelijker gezegd is om werk te vinden. Maar zomaar gratis geld krijgen door thuis te zitten en er niets mis met je is, dat kán gewoon niet.



Sterker nog, omdat de WW compenseert voor uren en niet in geld, loont vor mij werken pas als mijn uursalaris gelijk of hoger is als mijn uitkering. Dus als ik nu een lullig baantje zou gaan doen, dan kost dat mij geld, en dan kan ik mijn vaste lasten niet meer betalen en zou ik in de schulden terechtkomen, terwijl ik van mijn uitkering prima kan leven. Maar goed dat is WW, geen bijstand.



Jouw verhaal klinkt al snel dat je je te goed voelt om bepaald werk te doen. En in Nederland kan je echt wel werk vinden. Ooit al eens bij de AH gesolliciteerd? Hema? Ergens WC's gaan poetsen?



Wat heb je eraan om thuis te blijven zitten? Zie het als een aanvulling op je cv. Wat denk je dat positieve overkomt bij een werkgever? Een jaar bij de Hema of een jaar thuiszitten?



Hier is onderzoek naar gedaan; een jaar zwaar onder je niveau werken wordt door werkgevers minstens net zo negatief bekeken als een jaar thuiszitten. Dus als je HBO of hoger opgeleid bent, staat het beter op je CV om tijdens dat thuiszitten als vrijwilliger werk te doen dat wel op niveau is, dan om ws'te poetsen of afval op te ruimen. Ik zit nu ook al een paar maanden thuis ( voorlopig nog in de WW, en ik doe nu een vrijwilligersproject, dat wel op niveau is en dat ook op mijn CV staat). Ik had zelf ook echt niet verwacht dat het zo lastig zou zijn om weer aan het werk te komen, met WO opleiding en mooi CV, dus als het voor mij al zo lastig is, is dat vast nog veel lastiger voor een laagopgeleid iemand.



Hou er ook rekening mee dat niet"willen"werken ook een coping-strategie is van mensen om hun laatste beetje eigenwaarde te behouden. Als je je sufsolliciteerd( want ook in de bijstand is er sollicitatieplicht) en je wordt iederekeer afgewezen, is dat telkens weer een deuk in je ego. En dan is "laat ze allemaal de klere krijgen in vind het wel best zo" de attitude die iemand ontwikkeld, omdat het andere alternatief is "Niemand wil me hebben; ik ben blijkbaar volkomen waardeloos en overbodig".



E zoals al eerder gezegd, de bijstandsgerechtigden die redelijke perspectieven hebben, vinden binnen een jaar een reguliere baan of krijgen een opleidingstraject. degene die het niet lukt en die langdurig in de bijstand zitten, hebben begeleiding nodig, die meer kost dan dat het opbrengt om ze aan het werk te hebben ipv een uitkering. Een van mijn vorige functies was onderzoek naar effectivitiet van re-integratie-trajecten en de conclusie was: Meestal moet er geld bij. Want ook als je mensen kauwgum laat krabben, hebben ze een coach nodig die er voor zorgt dat ze op tijd komen, iemand om ze na te bellen als ze zich ziekmelden, er zal een opvangplek voor hun kinderen moeten komen ( ook gesubsidieerd) enz, enz.





Al zou je het maar parttime doen, er zijn echt ZAT mogelijkheden.



Dat valt dus op het moment vies tegen, die "zat" mogelijkheden. Als over een paar jaar de babyboomgeneratie definitief weg is, zal het aantal vacatures toenemen, al zal er nog steeds een mismatch zijn, omdat er steeds meer hoogopgeleiden gevraagd worden, die er gewoon niet zijn, omdat niet iedereen nu eenmaal op HBO niveau of hoger kan functioneren.



En mensen verplichten om in de zorg te werken klinkt leuk, maar wil je het je bejaarden echt aandoen, dat iemand verplicht is om met ze koffie te drinken omdat ie anders uitkering kwijt is? Dat lijkt me echt heel erg gezellig koffiedrinken. Bovendien moeten die mensen zoals aangegeven ook begeleiding krijgen, of op zijn minst een aantal cursussen en die kosten ook weer geld. En idd hoe zit het met de verdringing? hoeveel banen die nu betaald zijn verdwijnen er omdat het veel goedkoper is voor een bedrijf om (vast met subsidie, anders wil je zo'n uitvreter met gatenkaascv niet als werkgever) een bijstandtrekken aan te nemen?

Ik vind het ook onzin om alle mensen in de bijstand af te doen als mensen die alleen maar beperkingen hebben, waarom ze niet zien als mensen met mogelijkheden?Ik wil graag mensen zien als mensen met mogelijkheden. Ik geloof namelijk absoluut dat het beter voor mensen is om betrokken te zijn bij de maatschappij en om zelf geld te kunnen verdienen. Ik denk dat werken absoluut beter is voor je eigenwaarde. MAAR!!! ik geloof niet dat dit geld oplevert. Participatie en "eigen verantwoordelijkheid"zijn mooie woorden die gebruikt wordt als rechtvaardiging om vooral te bezuinigen op uitkeringen en re-integratiebudgetten, maar het resultaat zal niet zijn dat er meer mensen aan het werk gaan.

quote:Rik78 schreef op 02 mei 2011 @ 11:56:

[...]



Mensen zijn verwend. Het 'normaal' vinden dat de overheid je gratis geld geeft omdat de baan van je dromen er even niet is.



Ga dan wc's poetsen, bij de Hema werken of weet ik wat, er is altijd wel iets beschikbaar. Maar nee, daar voelt men zich te goed voor en gaat thuis lekker uitkering trekken.



Die groep wil ik aangepakt zien.



Er zijn ook mensen die niet anders kunnen dan in de bijstand te zitten. Psychisch of lichamelijk niet in orde en dergelijke. Laat die mensen daar gebruik van maken want daar is de bijstand voor bedoeld. Zwakkere mensen helpen om toch rond te komen.



En dus niet gezonde mensen die te laks/lui/zich teveel voelen om te gaan werken.



Heb jij überhaupt wel eens bedacht dat werkgevers mensen ook niet aannemen als ze overgekwalificeerd zijn?

Ik 24 jaar, HBO opleiding afgerond

Wil heel graag werken

Gesolliciteerd voor cassiere, adm. medewerkster, callcenter medew.

Overal kreeg ik te horen: u bent te hoog opgeleid. U bent overgekwalificeerd.



Op beroepen die aansluiten bij mijn opleiding krijg ik te horen:

U heeft te weinig werk ervaring.



Vertel mij dan eens Rik; hoe komt dat?

Je komt namelijk over als iemand die alles heel erg veel beter weet, dan de mensen die het daadwerkelijk meemaken.

Kreng en Dikkiedik, ga je niet verdedigen tegen mensen als Rik. Dat is echt niet nodig. Hij heeft een bepaald beeld en houdt daar koppig aan vast.



Als je zelf weet hoe het zit, dan is het oké toch. Het is al vervelend genoeg om geen betaald werk te hebben. Die energie kun je beter sparen.

__

quote:adnama schreef op 02 mei 2011 @ 12:51:

Maar als de WW langdurig wordt dan biedt het UWV bij mijn weten ook reintegratietrajecten aan.

Pas na een jaar.



En als je dan tussentijds gewerkt hebt (niet je droombaan, maar je probeert wat omdat je wilt werken) en dat loopt fout, dan sta je met lege handen. Want ze beginnen opnieuw met tellen.

__

Rik in welk sprookje leef jij? Je praat maar gemakkelijk in de trant van: ga wc's poetsen bij de hema, of kijk eens bij AH. Nou jongen zoek jij eens vacatures op bij het noodlijdende Hema vind eens iets bij AH als je ouder bent dan bijv. 25 en full-time wilt werken. Sta jij wel met beide beentjes in het leven?

Gaat overigens niet over mijzelf hoor, wij werken gelukkig allebei en ik weet echt wel dat er lieden zijn die het wel makkelijk vinden met een uitkering maar jij bekijkt alles nogal kortzichtig.

quote:adnama schreef op 02 mei 2011 @ 12:58:

Dus eigenlijk kun je beter niet gaan werken als het niet de functie is die je zou willen? Dat is wel krom dan.

In mijn geval heb ik me er in ieder geval wel mee in mijn vingers gesneden. Anders had ik per 1 januari een traject kunnen volgen. Nu heb ik 4 maanden iets geprobeerd om maar weer aan de slag te kunnen en daardoor kan ik dat traject nu vergeten.



Ik probeer nu een werkervaringsplek met behoud van WW te regelen in een andere sector om op die manier meer kans te creëren om elders aan het werk te kunnen. Niet dat ik geen werkervaring heb, maar bepaalde sectoren zijn erg gesloten voor buitenstaanders en als je daar stage hebt gelopen heb je meer kans als je solliciteert.

quote:lammy schreef op 02 mei 2011 @ 13:03:

Rik in welk sprookje leef jij? Je praat maar gemakkelijk in de trant van: ga wc's poetsen bij de hema, of kijk eens bij AH. Nou jongen zoek jij eens vacatures op bij het noodlijdende Hema vind eens iets bij AH als je ouder bent dan bijv. 25 en full-time wilt werken. Sta jij wel met beide beentjes in het leven?

Gaat overigens niet over mijzelf hoor, wij werken gelukkig allebei en ik weet echt wel dat er lieden zijn die het wel makkelijk vinden met een uitkering maar jij bekijkt alles nogal kortzichtig.Daarom adviseer ik Rik ook om eens met een werkcoach te gaan praten over hoe de arbeidsmarkt er werkelijk uitziet Lammy.