Actueel
alle pijlers
Bloemenkransen bewaakt.
zaterdag 5 mei 2007 om 13:20
Herdenkingskransen in Amsterdam bewaakt
zaterdag 5 mei 2007 04:00
(Novum) - De herdenkingskransen in vier Amsterdamse stadsdelen worden na de nationale dodenherdenking vrijdagavond bewaakt of binnengehaald. Dat heeft de gemeente in overleg met de stadsdelen besloten om vandalisme te voorkomen, zegt een woordvoerder van burgemeester Job Cohen. De veiligheidsmaatregelen gelden tot en met volgende week vrijdag.
De gebieden waar Cohen maatregelen heeft geëist, zijn Slotervaart, Osdorp, Geuzenveld en de Dam, in stadsdeel Centrum. Op de Dam worden de kransen vrijdagnacht binnengehaald en zaterdagochtend weer bij het monument gezet. In stadsdeel Osdorp worden de kransen vrijdagnacht bewaakt en in de nachten erna binnengehaald. Ook in Slotervaart worden de kransen bewaakt, terwijl Geuzenveld ervoor heeft gekozen de kransen binnen te halen.
De gemeente heeft onder meer de hulp ingeroepen van beveiligingsbedrijven en buurtvaders. De afgelopen jaren vernielden allochtone jongeren kransen en bloemen die tijdens de herdenking waren neergelegd. De gemeente verwacht dat vandalisme met de genomen maatregelen dit jaar niet zal voorkomen.
Vrijdagavond om 20.00 uur houdt Nederland twee minuten stilte ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en alle oorlogen die nadien hebben plaatsgevonden. Ook het openbaar vervoer en het luchtverkeer houden rekening met de herdenking. Bron: elsevier.Netzoegoed ik geen varken in de moskee zet, omdat ik moslims daarmee pijn doe, moet de allochtoon ook respect hebben voor onze gevallenen van de 2e wereldoorlog.Omdat je me ongeveer niet kwader kan krijgen dat het "bewaken" van de kransen, stel ik voor om allochtonen die dit soort zaken doen, flink te straffen. En wel middels het punten-paspoort. Dat klijkt op het punten rijbewijs, maar als de allochtoon 5 punten heeft bij elkaar gesprokkeld wegens a sociaal gedrag, mag hij naar huis toe. Kransen vertrappen is meteen enkeltje thuisland.bewerkt door moderator,
zaterdag 5 mei 2007 04:00
(Novum) - De herdenkingskransen in vier Amsterdamse stadsdelen worden na de nationale dodenherdenking vrijdagavond bewaakt of binnengehaald. Dat heeft de gemeente in overleg met de stadsdelen besloten om vandalisme te voorkomen, zegt een woordvoerder van burgemeester Job Cohen. De veiligheidsmaatregelen gelden tot en met volgende week vrijdag.
De gebieden waar Cohen maatregelen heeft geëist, zijn Slotervaart, Osdorp, Geuzenveld en de Dam, in stadsdeel Centrum. Op de Dam worden de kransen vrijdagnacht binnengehaald en zaterdagochtend weer bij het monument gezet. In stadsdeel Osdorp worden de kransen vrijdagnacht bewaakt en in de nachten erna binnengehaald. Ook in Slotervaart worden de kransen bewaakt, terwijl Geuzenveld ervoor heeft gekozen de kransen binnen te halen.
De gemeente heeft onder meer de hulp ingeroepen van beveiligingsbedrijven en buurtvaders. De afgelopen jaren vernielden allochtone jongeren kransen en bloemen die tijdens de herdenking waren neergelegd. De gemeente verwacht dat vandalisme met de genomen maatregelen dit jaar niet zal voorkomen.
Vrijdagavond om 20.00 uur houdt Nederland twee minuten stilte ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en alle oorlogen die nadien hebben plaatsgevonden. Ook het openbaar vervoer en het luchtverkeer houden rekening met de herdenking. Bron: elsevier.Netzoegoed ik geen varken in de moskee zet, omdat ik moslims daarmee pijn doe, moet de allochtoon ook respect hebben voor onze gevallenen van de 2e wereldoorlog.Omdat je me ongeveer niet kwader kan krijgen dat het "bewaken" van de kransen, stel ik voor om allochtonen die dit soort zaken doen, flink te straffen. En wel middels het punten-paspoort. Dat klijkt op het punten rijbewijs, maar als de allochtoon 5 punten heeft bij elkaar gesprokkeld wegens a sociaal gedrag, mag hij naar huis toe. Kransen vertrappen is meteen enkeltje thuisland.bewerkt door moderator,
maandag 7 mei 2007 om 14:43
Ach belazerd.......Ik denk niet dat het Kjongs bedoeling was om te belpazeren. Ik ben n.a.v. dit topicnamelijk ook even gaan googelen omdat ik altijd heb gedacht dat ''we'' vooral bevrijd zijn door de Amerikanen en Canadezen. Er staat wel meer informatie over de bevrijding van Nederland door Marokkanen op verschillende sites. Dus zo'n vreemde gedachte was het nou ook weer niet.
Stel dat Kjong had gezegd dat we bevrijd waren door Chinezen, had je dan ook je best gedaan om het te ontkrachten TL?
Stel dat Kjong had gezegd dat we bevrijd waren door Chinezen, had je dan ook je best gedaan om het te ontkrachten TL?
maandag 7 mei 2007 om 15:23
Dat is een impliciete beschuldiging Shining. Zeg maar gewoon wat je denkt.
Waar ik kriegel van word is dat er mensen zijn in dit land die vinden dat er positief nieuws moet worden gebracht over Marokkanen, en als dat nieuws er niet is gaan ze het zelf wel maken. Daar heb ik al een paar voorbeelden van gezien en ik vind het een kwalijke zaak, niet in de laatste plaats tegenover de Marokkanen zelf. Alsof die het nodig hebben om met expres verfraaide verhalen een beter imago te krijgen. Zo neem je mensen niet erg serieus.
Eerst mocht er jarenlang niets gepubliceerd worden over de problemen met allochtonen (korpschefs die er statistieken over bijhielden liepen zelfs het risico van ontslag). Nu mag het blijkbaar wel en er blijkt nogal wat mis te gaan. Dus is er behoefte aan positief nieuws als tegenwicht. Op zich begrijp ik dat ook wel maar als we dan gefopt worden met dit soort nieuws dan voel ik me niet erg serieus genomen. En ik denk dat Marokkanen ook niet erg vrolijk worden van dit gedoe.
maandag 7 mei 2007 om 15:58
Ik zal wel gek zijn, maar het enige dat ik vind en dat ook maar iets in de buurt komt, is een niet nader toegelichte uitspraak van een opbouwwerker uit Den Haag: "Het is een historisch feit dat Marokkanen hebben meegevochten voor de bevrijding van Europa en ook voor de bevrijding van Nederland in 1945". Lijkt me niet dat je dat bedoelt.
Kan je asjeblieft een link naar die site's plaatsen? Wil die geschiedvervalsing wel eens met eigen ogen lezen.
maandag 7 mei 2007 om 16:05
1.Waar komt de belangstelling voor de Marokkanen in de Tweede Wereldoorlog in de laatste jaren vandaan?In 1985 ontdekte de Haagse opbouwwerker Mohamed Achahboun dat er Marokkanen begraven waren op de Franse oorlogsbegraafplaats in Kapelle in Zeeland. Sinds die tijd nemen Marokkaanse Nederlanders deel aan de jaarlijkse herdenkingen. Achahboun verzamelde ook alle foto’s en geschreven materialen over de Marokkanen in de Tweede Wereldoorlog. Het onderwerp leeft sterk in de Marokkaanse gemeenschap. Veel jongeren van Marokkaanse afkomst zijn geïnteresseerd in hun geschiedenis. Het feit dat veel jongeren er op school een werkstuk over maken of een spreekbeurt houden, is een belangrijk positief signaal voor integratie. Uit gesprekken met jongeren blijkt dat het ontdekken van de eigen wortels en het onderzoeken van de gezamenlijke geschiedenis de betrokkenheid bij de Nederlandse samenleving versterkt. 2.Hoe komt het dat deze geschiedenis van de Marokkanen in de Tweede Wereldoorlog zo onbekend is?De Marokkaanse soldaten dienden in het leger van Frankrijk en werden door veel historici beschouwd als Franse soldaten. Zo vonden het niet nodig om de nationaliteit van de koloniale soldaten te vermelden, ook was eenderde van het geallieerde leger dat Zuid-Europa bevrijdde van Marokkaanse afkomst. Ook de historicus L. de Jong, bekend van het standaard werk “Het koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog” vond het niet nodig om de Marokkanen apart te noemen. 3. De Marokkanen in het Franse leger maakten ongeveer 33% uit van de geallieerde troepenmacht die Zuid Europa bevrijdde. Het totaal aantal soldaten was 235.000. Het totaal aantal gesneuvelden bij Monte Casino was 20.000, waarvan 1120 Marokkanen. Dat is in verhouding niet veel, ongeveer 5%. Hoe kwam dat?Er zijn meer slagen rond Monte Cassino geweest. De Marokkanen hebben niet aan alle slagen deelgenomen. Het eerste offensief begon op 4-5 januari 1944 toen Franse (inclusief Marokkaanse) troepen door de heuvels ten noord-westen van Filignano oprukten. Eerst hebben de Amerikanen het geprobeerd (First Battle of Cassino, US 34th Division, 12 febr. 1944), het Nieuw-Zeelandse korps (Second Battle of Cassino, 15-18 febr. 1944), waaronder Brits-Indiers. Een nieuwe poging van Nieuw-Zeelanders en Brits-Indiers (Third Battle of Cassino, 15-23 maart 1944). Tenslotte veroverde het 2de Poolse Korps Cassino (Fourth Battle of Cassino, 11 mei 1944). Toch duurde het nog tot 18 mei voordat het 12th Podolski Lancers de Poolse vlag op de ruines van het klooster kon hijsen. Verder is het zo dat de Marokkaanse troepen, hoewel zij door de Gustavlinie braken, niet in het eigenlijke Cassino vochten. Dan zouden er waarschijnlijk veel hogere verliezen zijn geweest. Desalniettemin was het de inzet van de Marokkanen die de belangrijkste hoeksteen uit de Gustav-linie sloeg (Mount Faito in de Aurunci bergen) en die daarmee uiteindelijk leidde tot de ineenstorting van die linie.Met dank aan Frank van den Bergh, nationaal bevrijdingsmuseum 1944-1945 Groesbeek. 4.Is de aandacht voor de Marokkanen in de Tweede Wereldoorlog niet overdreven?Het gaat hier over een bijzondere geschiedenis en die is het waard om uitvoerig verteld te worden. Niet alleen vanuit het perspectief van Nederland maar ook vanuit het gezichtspunt van Europa. De bijdrage aan de bevrijding van Europa is enorm geweest. Dit gegeven is na de oorlog ook meer malen benadrukt door bijvoorbeeld de Franse generaal De Gaulle en de Amerikaanse president Eisenhouwer. Sommige historici zeggen dat het aandeel van de Marokkanen bij de verdediging van Nederland gering was. Ze stellen ook dat er maar één van de twintig geïdentificeerde Marokkaanse soldaten die in Zeeland begraven liggen, in Nederland is gesneuveld. Ze hebben daarin gelijk maar dat wil nog niet zeggen dat het aandeel van de Marokkanen en Franse soldaten aan de verdediging van Nederland gering was. 5.Is het positief dat Nederlandse jongeren van Marokkaanse afkomst de Marokkanen die soldaat waren in de Tweede Wereldoorlog als helden zien?Mensen zonder geschiedenis zijn vergelijkbaar met mensen zonder geheugen. Mensen worden gelukkiger wanneer ze wortels hebben. Het is voor jongeren heel belangrijk om helden of idolen te hebben. Hedendaagse idolen maar ook uit de geschiedenis. Wanneer een groep of een land een moeilijke tijd doormaakt, wordt de behoefte aan helden groter. Sommige jongeren van Marokkaanse afkomst geven aan dat ze door de geschiedenis van de Marokkanen in de Tweede Wereldoorlog, zich meer geworteld voelen in Nederland. Uit deze gesprekken blijkt dat zij door de geschiedenis van de Marokkaanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog, meer interesse hebben voor de brede geschiedenis van Nederland in de Tweede Wereldoorlog.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 mei 2007 om 16:06
http://www.verzetsmuseum.org/marokko/index.html
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 mei 2007 om 16:07
| ||||
Moughit Ben Daoud Luister ook naar het interview van NPS met Moughit Ben Daoud in het Tamazight. Een goed voorbeeld van de rol van de Marokkaanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog is het bijzondere verhaal van Moughit Ben Daoud. Moughit Ben Daoud is een Marokkaanse oorlogsveteraan die ook in Nederland heeft gevochten. Hij is in 1921 in Ayt Izennayen, provincie Taza, in het Noorden van Marokko geboren. Hij is nu 83 jaar oud. Op 19-jarige leeftijd werd hij beroepsmilitair in het Franse leger. Hij heeft twee keer aan de oorlog deelgenomen. Eerst in het begin van de oorlog in 1939 onder andere in Zeeland en daarna van 1943 tot het einde van de oorlog in Tunesië Sicilië, Etna, Elba, Corsica, Normandië, het Franse vasteland en in Duitsland. Ben Daoud was sergeant in één van de drie divisies, waarin in totaal 30.000 man zaten die allemaal van Marokkaanse afkomst waren. Deze drie divisies hebben in Zeeland en Nederland in de vuurlinie tegen de Duitsers hebben gevochten. Moughit Ben Daoud woont in Taza in Marokko. In 2002 heeft hij een bezoek aan Nederland gebracht, toen heeft hij deelgenomen aan de dodenherdenking op 4 mei. Moughit Ben Daoud groeide op in een gezin dat bestond uit vader, moeder, vier jongens en vier meisjes. In de tijd dat hij op opgroeide stond Marokko onder protectoraat van Frankrijk. Sultan Mohammed V kreeg van Frankrijk het verzoek om zoveel mogelijk Marokkanen te laten toetreden tot het Franse leger. Als tegenprestatie beloofde Frankrijk, dat Marokko na de oorlog onafhankelijk zou worden. Dit laatste was voor vele Marokkanen, zo ook voor Ben Daoud, een belangrijke reden om beroepsmilitair te worden. Een andere reden was dat hij op deze wijze een bijdrage kon leveren aan het inkomen van zijn familie. Omdat zijn oudste broer ziek was, nam hij als tweede zoon de rol van de oudste zoon over. Maar wat hem tijdens de oorlog vooral op de been hield was de beloofde onafhankelijkheid van Marokko. De strijd bij Duinkerken In 1938 kreeg Moughit Ben Daoud en met hem duizenden landgenoten een korte militaire training in Taza, in het noorden van Marokko. Hij werd sergeant en kreeg de leiding over 34 soldaten. Na zes maanden vertrok hij met zijn eenheid naar Frankrijk, waar ze twee maanden in Lyon verbleven. Na de inval in Oostenrijk in 1938 stationeerde Frankrijk een grote troepenmacht bij Duinkerken. Deze troepenmacht bestond uit 30.000 Marokkanen. Zij werden bij Duinkerken in de vuurlinie gelegerd om de opmars van de Duitsers richting België en Frankrijk tegen te houden. Omdat zij veel te licht bewapend waren, werden zij verrast door de sterk bewapende Duitse militairen. Duinkerken werd vanuit de lucht gebombardeerd. De Duitsers richtten vervolgens met tanks een slachting aan. Ook werd in verschillende dorpen van man tot man gevochten, onder andere in Kapelle in Zeeland. De Franse generaals gaven de militairen één opdracht: zorg dat je je leven redt. 12 mensen van de eenheid van Ben Daoud vonden de dood. Zij zijn begraven op de Franse begraafplaats in Kapelle Bieselingen te Zeeland. In Zeeland zijn nog enkele overlevenden die de oorlog, en de aanwezigheid van Marokkanen hebben meegemaakt. De heer Ganseman, nu 83, is een van hen. Hij heeft als vrijwilliger samen met een aantal anderen na de oorlog verschillende massagraven opgegraven. In één van deze massagraven lagen 63 soldaten, allemaal van Marokkaanse afkomst. De heer Ganseman en zijn vrijwilligers hebben 19 soldaten kunnen identificeren. Zij hebben hen op de oorlogsbegraafplaats in Kapelle Bieselingen op islamitische wijze begraven. De niet-geïdentificeerde soldaten zijn door de Fransen naar een onbekende bestemming gebracht. Acht soldaten van de eenheid van Ben Daoud werden gevangen genomen. De lokale bevolking bewaart nog goede herinneringen aan hen. Veertien soldaten hebben de slachting overleefd. Zij zijn op de vlucht geslagen, in ondergoed, want in uniform was het te gevaarlijk, langs de Schelde. Op een gegeven moment hebben zij 25 kilometer door de Schelde gezwommen, tot zij uiteindelijk door een Nederlander uit het water zijn gehaald. Hij bracht hen naar zijn huis en heeft hen droge kleren en onderdak geboden. Ben Daoud weet niet meer op welke plaats dit was. Na drie dagen onvergetelijke gastvrijheid van deze Nederlander keerde Ben Daoud met het restant van zijn eenheid terug naar België. Vanuit België wisten zij Frankrijk te bereiken. Ben Daoud heeft daar 9 maanden ondergedoken gezeten bij een boer. Wat Ben Daoud vooral is bijgebleven, is de rol van de Franse vrouwen in het verzet. Met gevaar voor eigen leven stelden zij alles in het werk om mensen te helpen onderduiken. Ook de omstandigheden waaronder de mensen tijdens het bewind van Hitler moesten leven hebben veel indruk gemaakt. Mensen waren gedwongen in armoede te leven. Veel mensen zijn gemarteld, naar concentratiekampen afgevoerd en vermoord. Steden en dorpen werden vernietigd. De strijd in Tunesië, de woestijnoorlog Op initiatief van het Franse verzet verzamelden Marokkaanse soldaten zich in 1941 in het geheim om zich voor de volgende strijd voor te bereiden. Na een paar maanden staken zij vanuit Marseille de zee over naar Algerije en van daaruit gingen zij naar Marokko. Marokko was inmiddels door de Duitsers bezet. Begin ’42 hebben deze Marokkaanse militairen met vele anderen in het diepste geheim een training gevolgd, weer in Taza. In stampvolle treinen, vol soldaten en paarden, zijn zij naar Tunesië gegaan om de opmars van de Duitsers tegen te houden. Onderweg werd één van de treinen door de Duitsers ontdekt. Een hele divisie, 10.000 man, is gebombardeerd. Velen van hen zijn omgekomen. De tweede en derde divisie wisten aan de Duitsers te ontsnappen, maar niet lang daarna stonden de Duitsers plotseling voor hen. Toen volgde een verbeten strijd op Tunesisch grondgebied. De Duitse overmacht was groot en de Duitsers probeerden de soldaten uit te hongeren. De Franse generaals gaven de soldaten het advies om te vluchten of zich over te geven. Maar de Marokkanen, Algerijnen en Tunesiers groeven zich in, in de Sahara. Via de radio probeerden zij hulp van de geallieerden te krijgen. De Amerikanen zaten al in Casablanca en de Britten in Algerije. Op een nacht wist Ben Daoud als enige contact te leggen met de Britten en Amerikanen via de radio. Hij vernam dat de Amerikanen en Britten onderweg waren. Toen hij dit melde aan zijn franse bevelhebbers geloofden ze hem niet. Achteraf bleek dat hij gelijk had. Inmiddels was de toestand zo nijpend geworden dat besloten werd, dat ze uiterlijk tot de volgende morgen 8 uur zouden wachten om te zien of er inderdaad hulp kwam. Zo niet, dan zouden zij zich overgeven. Om precies 7 uur kwam hulp van geallieerde vliegtuigen. Een grote strijd ontbrandde, waarbij de geallieerden de Duitse stellingen bombardeerden. Uiteindelijk werden de Duitsers verslagen. Italië, Normandië en de opmars naar Duitsland In de periode die daarop volgde ging Ben Daoud naar Italië: Sicilië, Etna, Elba, Corsica. In 1944 vertrok hij – op één van de in totaal 5500 schepen naar Normandië. ‘s Avonds om 8 uur landden ze en om 10 uur kwamen de Duitsers. Tot 12 uur ‘s ochtends is er strijd geleverd en toen werd generaal Himmler gevangen genomen. Ben Daoud was één van degenen die hem overdroeg aan zijn bevelhebbers, Franse generaals. De Marokkaanse soldaten liepen over land naast de geallieerde soldaten naar Avignon en van daar naar Lyon, Dijon, Besancon, Valle d’Agove, Belfort, Elzas-Strassbourg. De bevrijding van deze steden werd groots gevierd. Er was grote broederschap tussen de geallieerde soldaten en de burgers. Ieder individu voelde zich één van het geheel, geen onderscheid tussen ras, kleur, afkomst of religie. Zowel burgers als militairen omhelsden elkaar en niemand wilde de overeind gebleven huizen binnengaan, iedereen wilde de overwinning en bevrijding meevieren. Overal waar de geallieerden kwamen, werden ze als helden ontvangen! Daarna staken zij de rivier over naar de Duitse stad Baden Baden, Lindau, Constance, om uiteindelijk in Berlijn te eindigen. En het einde van de Tweede Wereldoorlog was een feit. Er zaten zo’n 20.000 Marokkanen in Berlijn. Berlijn werd opgesplitst en Ben Daoud kwam in Baden Baden terecht met een aantal Fransen. Op 20 juni 1945 ging hij voor korte tijd naar Frankrijk om daar deel te nemen aan de Grote Parade, waar hij een onderscheiding van het Franse leger kreeg. Daarna ging Ben Daoud met zijn divisie weer naar Duitsland terug. In 1954 keerde hij terug naar Marokko. Daar trof hij zijn familie in trieste omstandigheden aan, want de oorlog in Marokko was nog niet afgelopen. De Fransen waren hun belofte dat Marokko na de oorlog zijn onafhankelijkheid zou krijgen, niet nagekomen. Zijn vader was door de Fransen gevangen genomen omdat hij in het verzet tegen de Fransen zat. De rest van de familie leefde in angst en kon moeilijk aan eten komen. Niemand mocht zijn land bewerken of zich buiten zijn stad of dorp begeven. Ben Daoud vond dit zeer onrechtvaardig. Daarom ging hij in het verzet tegen de Fransen om alsnog onafhankelijkheid voor Marokko te verkrijgen. In 1956 werd Marokko eindelijk onafhankelijk. Nog steeds heeft de oorlog grote invloed op het leven van Ben Daoud en andere Marokkanen die in die tijd gevochten hadden of familieleden hebben verloren, sommigen verbieden hun kinderen in dienst te gaan of militair te zijn. Vorig jaar bracht Ben Daoud een bezoek aan Nederland en toen heeft hij de graven van zijn gesneuvelde collega’s in Bieselingen bezocht. Monte Cassino gebergte in Italië in 1944 De Duitse opperbevelhebber luchtmaarschalk Kesselring constateerde op 17 juni 1944 in een telegram aan Hitler, dat het onmogelijke was gebeurd. De Gustaf- linie, een fort die door de Duitsers en Italianen onneembaar geacht werd, was door de Noord-Afrikaanse (voornamelijk arme Imazighen/Berbers) strijdkrachten doorbroken! Een Britse generaal noemde de Marokkaanse soldaten "Gum". Dit is later een Engels werkwoord geworden: Gum betekent verder komen dan je verwacht had, namelijk wat in een vele maanden durende bloedige strijd tussen de geallieerden en de Duitsers en Italiaanse troepen met inzet van veel materieel en soldaten niets opleverde, lukte de Marokkaanse bergdivisie wel. Nadat de Gustaf-linie was doorbroken konden de Amerikanen en Canadezen Rome bevrijden. De Marokkaanse soldaten sloten zich aan bij de geallieerden en rukten op via Frankrijk, België, Nederland en Duitsland. Generaal de Gaulle sprak op 20 juni 1945 bij de overwinningsparade in Parijs, tot de sultan Mohammed V "Majesteit, via u wil ik het dappere Marokkaanse volk danken voor de trouw, loyaliteit en de bloedige offers door uw volk gebracht gedurende de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder gedenken wij de heldenmoed en doodsverachting van uw soldaten, betoond bij de verovering van de Monte Cassino, waardoor niet alleen mijn land maar geheel West-Europa kon worden bevrijd". Het precieze aantal Marokkanen dat gedurende de Tweede Wereldoorlog is gesneuveld is onbekend. Ruim 77.000 Marokkanen hebben in de strijd meegevochten. Duizenden zijn er gesneuveld en vermist. Ondanks de belofte dat Marokko na het einde van de Tweede Wereld oorlog onafhankelijkheid zou krijgen, moest Marokko 11 jaar na de bevrijding van Europa voor zijn eigen onafhankelijkheid vechten. | ||||
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 mei 2007 om 16:11
Marokko in WO II
[fgcolor=#0000ff]Gedicht van de jonge dichteres Najiba Abdellaoui[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]23 namen van Noord-Afrikaanse slachtoffers in Nederland[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]Toelichting bij 24 namen[/fgcolor]
De Syrische parachutist Ibrahim Azem
[fgcolor=#0000ff]Impressie herdenking Kapelle[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]Marokkaanse krijgsgevangenen en vluchtelingen in Zeeland[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]De rol van Marokkanen in de bevrijding van Europa (Chaib Lajlufi)[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]Marokkaanse joden in Westerbork?[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]Film Indigènes[/fgcolor]
[fgcolor=#0000ff]Bronnen / Verder lezen[/fgcolor]
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 mei 2007 om 16:48
Die dingen had ik ook al allemaal gelezen. Dat er Marokkanen meevochten tegen de Duitsers, is oud nieuws. Op het moment dat Nederland bevrijd werd, waren ze echter ergens anders in Europa.
Hoewel, op het Marokko-forum zegt wel iemand dat Marokkanen Nederland hebben bevrijd. Daar staat ook dat het de Berbers waren die Himmler hebben gearresteerd ;) Right.
Hoewel, op het Marokko-forum zegt wel iemand dat Marokkanen Nederland hebben bevrijd. Daar staat ook dat het de Berbers waren die Himmler hebben gearresteerd ;) Right.
