Actueel
alle pijlers
Donor bedanken?
maandag 11 december 2017 om 22:08
https://www.rtlnieuws.nl/gezin/rinys-zo ... edankbrief
Bovenstaande stuk betreft een moeder waarvan haar jonge zoon na zijn overlijden 8 organeren doneerde. De moeder is teleurgesteld dat ze maar 1 bedankbrief heeft gekregen en van de overige 7 ontvangers niet.
Wat vinden jullie? Mag je verwachten dat men na het ontvangen van een orgaan de (familie van de) donor een bedankbrief stuurt?
To trapt af: het is fijn dat als de behoefte er is, dat je kan bedanken maar ik vind niet dat je je verplicht moet voelen.
Het lijkt mij ook moeilijk om de familie van de overleden donor te bedanken; welke juiste woorden gebruik je?
Daarnaast zijn niet alle ontvangers gelijk weer gezond of is het uiteindelijk helemaal niet gelukt, afstoting.
Bovenstaande stuk betreft een moeder waarvan haar jonge zoon na zijn overlijden 8 organeren doneerde. De moeder is teleurgesteld dat ze maar 1 bedankbrief heeft gekregen en van de overige 7 ontvangers niet.
Wat vinden jullie? Mag je verwachten dat men na het ontvangen van een orgaan de (familie van de) donor een bedankbrief stuurt?
To trapt af: het is fijn dat als de behoefte er is, dat je kan bedanken maar ik vind niet dat je je verplicht moet voelen.
Het lijkt mij ook moeilijk om de familie van de overleden donor te bedanken; welke juiste woorden gebruik je?
Daarnaast zijn niet alle ontvangers gelijk weer gezond of is het uiteindelijk helemaal niet gelukt, afstoting.
dinsdag 12 december 2017 om 00:24
@Sinnombre: de reactie van de moeder vind ik helemaal niet kwalijk het artikel wel. Ik denk echt dat ze geen idee had wat er ging gebeuren en daar had men beter de nadruk op kunnen leggen. Als ik een dierbare verlies en steeds te horen krijg nou, gelukkig heeft een ander er nog plezier van zou ik ook boos en verdrietig worden. Je weet niet wat ze heeft meegemaakt of ze steun genoeg heeft enz.
Ieder persoon is ook anders, boosheid hoort ook bij rouw. Ik kan haar niet kwalijk nemen dat ze kapot is. Over een jaar denkt ze er wellicht weer anders over. Over 5 jaar ook weer. Rouwen is immers een zwaar proces zeker bij zo'n jong kind. bij een ouder persoon is het weer heel anders. of het slachtoffer 13 of 63 jaar is toch echt geen vergelijk vind ik.
Ieder persoon is ook anders, boosheid hoort ook bij rouw. Ik kan haar niet kwalijk nemen dat ze kapot is. Over een jaar denkt ze er wellicht weer anders over. Over 5 jaar ook weer. Rouwen is immers een zwaar proces zeker bij zo'n jong kind. bij een ouder persoon is het weer heel anders. of het slachtoffer 13 of 63 jaar is toch echt geen vergelijk vind ik.
dinsdag 12 december 2017 om 00:30
*Beeldig* schreef: ↑12-12-2017 00:16Geen idee. Maar na twee, drie jaar kan ik me voorstellen dat je het niet meer doet omdat je denkt dat het te laat is, wat ook verkeerd kan vallen.
Dat laatste lijkt me sowieso een struikelblok. Er zijn maar weinig mensen die vol zelfvertrouwen dit soort emotioneel beladen teksten schrijven, wetende dat ze met de verkeerde woorden de ontvanger van de brief juist kunnen kwetsen. Ik denk dat dat mensen al snel tegenhoudt. Want een slechte bedankbrief lijkt me nog vervelender om te ontvangen dan überhaupt geen bedankbrief.
En wat ik al schreef: zo'n modelgetransplanteerde die het meteen fantastisch doet op het nieuwe orgaan, dat is wat nabestaanden graag willen horen. Terwijl de meeste verhalen helemaal geen jubelverhalen zijn, maar de rest van je leven leren omgaan met (nieuwe) beperkingen, zware medicijnen met veel bijwerkingen en intensieve controles. Dan schrijf je geen jubelbrief. Ook niet na vijf jaar.
Het lijkt me niet dat je met Shakespeare waardige teksten hoeft aan te komen, dat doe je toch ook niet als je niet weet wat te zeggen als je iemand condoleert?
Iets met deze strekking: Ik vind het lastig de waardering die ik voel naar uw zoon/dochter/... onder woorden te brengen. Ik kan mij voorstellen dat het voor u een zeer emotionele beslissing en periode is geweest. Mocht dit bericht ondanks mijn goede bedoeling toch als niet prettig worden ervaren dat spijt mij dat oprecht. Weet dat ik dit schrijf vanuit de beste bedoelingen.
Wie heeft het over een jubelbrief?
Maar ik begrijp dat we dat hele donorschap maar beter kunnen afschaffen dus? Geen significante verbetering van leven voor velen en vooral een geld opslurpende heisa voor wat levensverlenging.
anoniem_318965 wijzigde dit bericht op 12-12-2017 00:32
1.14% gewijzigd
dinsdag 12 december 2017 om 00:36
Ach Hetvrijewoord, er leven zoveel mensen die werkelijk niets toevoegen aan de maatschappij. Zullen we die ook maar laten barsten? En wat is jouw rol in dit leven? Is dat het geld waard?!Hetvrijewoord schreef: ↑12-12-2017 00:30Het lijkt me niet dat je met Shakespeare waardige teksten hoeft aan te komen, dat doe je toch ook niet als je niet weet wat te zeggen als je iemand condoleert?
Iets met deze strekking: Ik vind het lastig de waardering die ik voel naar uw zoon/dochter/... onder woorden te brengen. Ik kan mij voorstellen dat het voor u een zeer emotionele beslissing en periode is geweest. Mocht dit bericht ondanks mijn goede bedoeling toch als niet prettig worden ervaren dat spijt mij dat oprecht. Weet dat ik dit schrijf vanuit de beste bedoelingen.
Wie heeft het over een jubelbrief?
Maar ik begrijp dat we dat hele donorschap maar beter kunnen afschaffen dus? Geen significante verbetering van leven voor velen en vooral een geld opslurpende heisa voor wat levensverlenging.
dinsdag 12 december 2017 om 00:38
Wat bijzonder dat je mijn sarcasme niet leest, en slechts op het laatste stukje uit mijn post reageert.
dinsdag 12 december 2017 om 00:56
Daar zou ik nou ook geen moment bij stilstaan. Kan je dat uitleggen, wat daar specifiek zo zwaar aan is, los van de zwaarte van een medisch proces dus?
dinsdag 12 december 2017 om 07:15
Op zich wel goed dat deze moeder haar teleurstelling vertelt. Want ik kan me ook indenken dat een ontvanger denkt dat nabestaanden helemaal niet op een bericht zitten te wachten, en dus niets schrijft, terwijl ze dat misschien wel zouden willen. Ik weet ook niet hoe de voorlichting hierover is, ik dacht altijd dat iedereen anoniem is en er geen contact mogelijk is, wat dus blijkbaar niet zo is.
dinsdag 12 december 2017 om 07:43
Zou je daar niet bij stilstaan? Of kun je je dat niet voorstellen?
Ik vind het te privé om de uitleg hier op te schrijven. Ik zal kijken naar welke site ik je kan doorverwijzen voor ervaringsverhalen.
De NTS (Nederlandse Transplantatie Stichting) heeft sowieso een website. Daar staat veel informatie.
dinsdag 12 december 2017 om 09:35
Ik heb er geen ervaring mee, dus ook niet de pretentie dat ik het me kan voorstellen. En tot je opmerking hierover heb ik er nooit bij stil gestaan.sinnombre schreef: ↑12-12-2017 07:43Zou je daar niet bij stilstaan? Of kun je je dat niet voorstellen?
Ik vind het te privé om de uitleg hier op te schrijven. Ik zal kijken naar welke site ik je kan doorverwijzen voor ervaringsverhalen.
De NTS (Nederlandse Transplantatie Stichting) heeft sowieso een website. Daar staat veel informatie.
dinsdag 12 december 2017 om 09:39
Dit kan ik me heel goed indenken.sinnombre schreef: ↑12-12-2017 00:03De reactie van deze moeder is begrijpelijk. Helaas heeft ze geen enkel idee over hoe traumatisch ontvangen van een orgaan is, zelfs als je leven daardoor wordt gered. Het is een bikkelhard traject en psychisch loeizwaar. Het herstelproces duurt tijden. Een brief schrijven heb je de eerste periode echt geen puf voor en in je hoofd is daar ook geen ruimte voor.
Wat deze moeder ook niet weet is dat het veel getransplanteerden afgeraden wordt om contact te zoeken. Juist vanwege mensen zoals deze moeder. Haar emoties zijn begrijpelijk, haar reactie echter zeer kwalijk.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 12 december 2017 om 09:55
Ik heb even twee delen dik gemaakt, omdat ik hier even op wil reageren. Mijn vader heeft zijn organen gedoneerd, na een aneurysma dat leidde tot hersendood, en ik ben het absoluut niet eens met wat hier staat. Zowel de donorcoördinator als de artsen proberen er alles aan te doen om de nabestaanden op een fijne wijze afscheid te laten nemen. En achteraf hoor je wie de organen heeft ontvangen, met geslacht, leeftijd en land, en dat is voor het gros van de nabestaanden ook meer dan genoeg. Realiseer wel dat de brief van de coördinator na 6-8 weken al komt: dan is iemand met een nieuw orgaan nog druk bezig met revalideren, en als men al de wens heeft om een brief te schrijven is de kans groot dat dat dan nog lang niet speelt.Lenn12345 schreef: ↑11-12-2017 23:21Na het stuk helemaal gelezen te hebben denk ik dat die moeder heel begrijpelijk in shock was toen ze merkte wat er allemaal bij komt kijken om donor te zijn.
Kan me er niets bij voorstellen want ik heb geen kinderen maar het moet onmenselijk zijn om dat mee te maken als ouders, broer of zus.
Lijkt me zinvoller om mensen beter voor te lichten over de gang van zaken. veel mensen hebben geen idee. Die moeder gaat door een hel en wil vast andere mensen waarschuwen dat het een heel naar afscheid kan worden. Dat ze dat bekender wil maken snap ik echt wel. Ze is haar zoon kwijt door een stom ongeluk mag ze buiten zinnen van verdriet zijn omdat het afscheid niet goed voelde voor haar?
En in haar rouw denkt het kan niemand wat schelen dat ik mijn jochie nooit meer zal zien. zelfs de mensen die een stukje van hem bij zich dragen. triest verhaal.
Ik vind dit een hele nare manier om aandacht te vragen van die vrouw, ook al voelt ze dit zo, want dit zijn verwachtingen die alleen zij heeft, die niet door de coördinator of iemand anders zijn aangemoedigd, en nu schuift ze het schuldgevoel naar de ontvangers toe. Bah.
dinsdag 12 december 2017 om 15:22
Ach wat treurig zeg, ze verliest eerst haar man aan kanker en blijft achter met twee kinderen en dan verliest ze twee jaar later ook nog haar jonge zoon. Die vrouw zit mentaal waarschijnlijk compleet stuk. Ik denk dat het doneren van de organen de dood van haar zoon wat minder zinloos maakt en gevoelsmatig leeft hij dan misschien ook nog een beetje verder. Blijkbaar heeft ze het proces zelf ook als traumatisch ervaren en nu lijkt bijna niemand te waarderen of erkennen wat zij allemaal heeft doorstaan. Maar dat is haar gevoel en haar verwachting die de teleurstelling veroorzaakt. Er zijn zat redenen waarom mensen niet schrijven en dat is hun goed recht. Ook de ontvanger heeft heel veel meegemaakt in de meeste gevallen. Hen moet geen schuldgevoel aangepraat worden terwijl ze ook iets heel zwaars hebben doorstaan en ze dus logischerwijs met zichzelf bezig waren.
Ik vind het vooral kwalijk dat rtl dit zo plaatst, niemand is hierbij gebaat. Die vrouw moet met haar verhaal naar een psycholoog, niet naar de media.
Ik vind het vooral kwalijk dat rtl dit zo plaatst, niemand is hierbij gebaat. Die vrouw moet met haar verhaal naar een psycholoog, niet naar de media.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
dinsdag 12 december 2017 om 16:33
Je kunt het ook niet snel goed doen. Ik krijg niet graag dingen omdat mensen bijna altijd iets terug verwachten. Het zou dus eigenlijk niet in me opkomen om de familie van de donor te bedanken, misschien hooguit als ze dat in het ziekenhuis op een voorgedrukt formulier hebben. Ik hoef ook geen organen, dus gelukkig hoef ik me daar niet druk om te maken.
dinsdag 12 december 2017 om 17:53
+1MwTheelepel schreef: ↑12-12-2017 15:22Ach wat treurig zeg, ze verliest eerst haar man aan kanker en blijft achter met twee kinderen en dan verliest ze twee jaar later ook nog haar jonge zoon. Die vrouw zit mentaal waarschijnlijk compleet stuk. Ik denk dat het doneren van de organen de dood van haar zoon wat minder zinloos maakt en gevoelsmatig leeft hij dan misschien ook nog een beetje verder. Blijkbaar heeft ze het proces zelf ook als traumatisch ervaren en nu lijkt bijna niemand te waarderen of erkennen wat zij allemaal heeft doorstaan. Maar dat is haar gevoel en haar verwachting die de teleurstelling veroorzaakt. Er zijn zat redenen waarom mensen niet schrijven en dat is hun goed recht. Ook de ontvanger heeft heel veel meegemaakt in de meeste gevallen. Hen moet geen schuldgevoel aangepraat worden terwijl ze ook iets heel zwaars hebben doorstaan en ze dus logischerwijs met zichzelf bezig waren.
Ik vind het vooral kwalijk dat rtl dit zo plaatst, niemand is hierbij gebaat. Die vrouw moet met haar verhaal naar een psycholoog, niet naar de media.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 12 december 2017 om 19:30
Ik dacht juist dat het anoniem was zodat de ontvanger zich niet verplicht zou voelen om dankbaar te zijn naar de nabestaanden.
Nooit geweten dat je toch een bedankbrief aan de nabestaanden kan sturen.
Ik denk dar als het mogelijk is ik het wel zou doen.
Ik zou ze willen laten weten dat ik goed voor mijn lichaam en dus ook voor het ontvangen orgaan zal zorgen.
Nooit geweten dat je toch een bedankbrief aan de nabestaanden kan sturen.
Ik denk dar als het mogelijk is ik het wel zou doen.
Ik zou ze willen laten weten dat ik goed voor mijn lichaam en dus ook voor het ontvangen orgaan zal zorgen.
dinsdag 12 december 2017 om 19:56
Merel7 schreef: ↑12-12-2017 19:30Ik dacht juist dat het anoniem was zodat de ontvanger zich niet verplicht zou voelen om dankbaar te zijn naar de nabestaanden.
Nooit geweten dat je toch een bedankbrief aan de nabestaanden kan sturen.
Ik denk dar als het mogelijk is ik het wel zou doen.
Ik zou ze willen laten weten dat ik goed voor mijn lichaam en dus ook voor het ontvangen orgaan zal zorgen.
Weer zo'n misverstand. Na een transplantatie blijf je gewoon jezelf. Je wordt geen gezondheidsfreak die altijd perfect gezond eet en beweegt. Ook dat heeft psychische impact trouwens. Want je zorgt gewoon voor je lichaam zoals je dat altijd al deed: meestal gewoon gemiddeld en af en toe ook niet goed. En dan is er altijd dat stemmetje in je achterhoofd dat zegt dat je het eigenlijk aan je donor verplicht bent om altijd het beste te doen en niet die zak chips leeg te eten (omdat het weer kan!) of een avondje door te zakken. En sterker nog: door de medicijnen tegen afstoting komen veel mensen na een transplantatie kilo's aan. Twintig kilo is geen uitzondering. Zonder dat je daar rare dingen voor doet. Dubbel schuldgevoel: naar jezelf en naar je donor.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
dinsdag 12 december 2017 om 20:01
Ik sta aan de andere kant van het verhaal van deze vrouw, dus lastig verhaal om op te reageren.
Ik kan niet in haar hoofd kijken, maar ik zou mij zo kunnen voorstellen dat het grote probleem voor haar is dat in haar ogen de getransplanteerden 'lekker' verder leven, terwijl haar leven is 'gestopt'. En niemand kijkt meer naar haar om, vindt ze wellicht. Ze valt in een zwart gat en terwijl zij verhalen hoort over blije getransplanteerden en hun omgeving, zit zij met lege handen.
Ik hoop enorm dat het ziekenhuis waar haar kind lag, of de NTS, haar verhaal leest en contact met haar opneemt om dit voor haar pijnlijke punt te bespreken.
Hopelijk hoort ze dan ook hoe dankbaar getransplanteerden zijn, maar dat die dankbaarheid niet altijd in briefvorm wordt geuit. En hopelijk geven ze ook uitleg over het nieuwe leven van de getransplanteerden (die nog leven na de operatie) In Naarden is bijvoorbeeld een beeld geplaatst om dankbaarheid te tonen. 'De Klim' heet dit beeld. Jaarlijks komt daar een grote groep mensen bij elkaar om mensen te herdenken. Mensen die ze dus vaak helemaal niet kennen.
Het verhaal heeft twee kanten. Twee hele ingewikkelde en zware kanten.
Ik kan niet in haar hoofd kijken, maar ik zou mij zo kunnen voorstellen dat het grote probleem voor haar is dat in haar ogen de getransplanteerden 'lekker' verder leven, terwijl haar leven is 'gestopt'. En niemand kijkt meer naar haar om, vindt ze wellicht. Ze valt in een zwart gat en terwijl zij verhalen hoort over blije getransplanteerden en hun omgeving, zit zij met lege handen.
Ik hoop enorm dat het ziekenhuis waar haar kind lag, of de NTS, haar verhaal leest en contact met haar opneemt om dit voor haar pijnlijke punt te bespreken.
Hopelijk hoort ze dan ook hoe dankbaar getransplanteerden zijn, maar dat die dankbaarheid niet altijd in briefvorm wordt geuit. En hopelijk geven ze ook uitleg over het nieuwe leven van de getransplanteerden (die nog leven na de operatie) In Naarden is bijvoorbeeld een beeld geplaatst om dankbaarheid te tonen. 'De Klim' heet dit beeld. Jaarlijks komt daar een grote groep mensen bij elkaar om mensen te herdenken. Mensen die ze dus vaak helemaal niet kennen.
Het verhaal heeft twee kanten. Twee hele ingewikkelde en zware kanten.
dinsdag 12 december 2017 om 20:53
@Bloemetjesolifant: dat je ouders eerder sterven dan jou als kind is de natuurlijke gang van zaken. Eerst je man en dan ook nog je kind verliezen ik kan me er niets bij voorstellen gelukkig. hoe je het volgende hebt kunnen schrijven is me een raadsel:
Ik vind dit een hele nare manier om aandacht te vragen van die vrouw, ook al voelt ze dit zo, want dit zijn verwachtingen die alleen zij heeft, die niet door de coördinator of iemand anders zijn aangemoedigd, en nu schuift ze het schuldgevoel naar de ontvangers toe. Bah.
Echt hoe durf je zo te praten. ben je erbij geweest? zijn artsen geen mensen die ook hele stomme domme fouten maken en soms gewoon een ijskoud karakter hebben denk je. Dan zit je er goed naast. ga ik verder niet over uitweiden maar er zitten veel gevoelsarme zielen met een flinke dosis beroepsdeformatie tussen neem dat maar van me aan
Ik hoop maar dat die arme vrouw dit nooit onder ogen hoeft te komen en dat jij nooit met mensen te maken krijgt die een kind hebben verloren je zou de meest vreselijke dingen zeggen. over het overlijden van je vader beginnen en hoe mooi dat was om mee te maken. Appels en peren kan je niet met elkaar vergelijken.
Je hebt vast geen kinderen of je denkt dat jouw kind niet onder een vrachtwagen kan komen jezes ik snap niet dat je zoiets kan schrijven. BAH
Blij dat ik nee heb laten registreren dat doe ik mijn geliefden echt niet aan zo laat ik ze niet achter met kans op nog een trap na en veel: goed dat het zo gelopen is je bent zeker wel heel blij en trots, het idee alleen al.
En nee, ik wil oog geen organen ontvangen en ja die vraag is me al gesteld mijn gezondheid is niet goed. Gelukkig mag je dat ook gewoon weigeren al denken mensen vaak dat iedereen alle behandelingen die er mogelijk zijn moeten proberen. Hoeft niet hoor sommige mensen leven liever kort in redelijk goede gezondheid dan wat moeizame jaren langer. Je hoeft niet te vechten aanvaarden is ook een optie he?
Ik vind dit een hele nare manier om aandacht te vragen van die vrouw, ook al voelt ze dit zo, want dit zijn verwachtingen die alleen zij heeft, die niet door de coördinator of iemand anders zijn aangemoedigd, en nu schuift ze het schuldgevoel naar de ontvangers toe. Bah.
Echt hoe durf je zo te praten. ben je erbij geweest? zijn artsen geen mensen die ook hele stomme domme fouten maken en soms gewoon een ijskoud karakter hebben denk je. Dan zit je er goed naast. ga ik verder niet over uitweiden maar er zitten veel gevoelsarme zielen met een flinke dosis beroepsdeformatie tussen neem dat maar van me aan
Ik hoop maar dat die arme vrouw dit nooit onder ogen hoeft te komen en dat jij nooit met mensen te maken krijgt die een kind hebben verloren je zou de meest vreselijke dingen zeggen. over het overlijden van je vader beginnen en hoe mooi dat was om mee te maken. Appels en peren kan je niet met elkaar vergelijken.
Je hebt vast geen kinderen of je denkt dat jouw kind niet onder een vrachtwagen kan komen jezes ik snap niet dat je zoiets kan schrijven. BAH
Blij dat ik nee heb laten registreren dat doe ik mijn geliefden echt niet aan zo laat ik ze niet achter met kans op nog een trap na en veel: goed dat het zo gelopen is je bent zeker wel heel blij en trots, het idee alleen al.
En nee, ik wil oog geen organen ontvangen en ja die vraag is me al gesteld mijn gezondheid is niet goed. Gelukkig mag je dat ook gewoon weigeren al denken mensen vaak dat iedereen alle behandelingen die er mogelijk zijn moeten proberen. Hoeft niet hoor sommige mensen leven liever kort in redelijk goede gezondheid dan wat moeizame jaren langer. Je hoeft niet te vechten aanvaarden is ook een optie he?
dinsdag 12 december 2017 om 21:18
Nou Lenn, ik vind het dappere praat van je, maar ik vraag me af of jij de dood zonder twijfel gaat accepteren als je een kans wordt geboden op verder leven.
Doodgaan is een behoorlijk minder prettige gedachte dan met wat beperkingen verder leven. En 'wat moeizame jaren langer' vind ik een onterechte uitspraak.
Natuurlijk mag je organen weigeren, maar ik merk wel dat deze uitspraak vaak gedaan wordt door mensen die nog niet echt opgegeven zijn. De vraag gesteld krijgen is niet te vergelijken met de vraag moeten beantwoorden. Een slechte gezondheid hebben en ooit, eventueel, mogelijk een transplantatie in de toekomst is niet hetzelfde als uitbehandeld zijn en per direct een nieuw orgaan nodig hebben. Ik denk dat de wanhoop van dat laatste niet in woorden niet uit te drukken is. Ik denk het niet, ik weet het wel zeker.
Doodgaan is een behoorlijk minder prettige gedachte dan met wat beperkingen verder leven. En 'wat moeizame jaren langer' vind ik een onterechte uitspraak.
Natuurlijk mag je organen weigeren, maar ik merk wel dat deze uitspraak vaak gedaan wordt door mensen die nog niet echt opgegeven zijn. De vraag gesteld krijgen is niet te vergelijken met de vraag moeten beantwoorden. Een slechte gezondheid hebben en ooit, eventueel, mogelijk een transplantatie in de toekomst is niet hetzelfde als uitbehandeld zijn en per direct een nieuw orgaan nodig hebben. Ik denk dat de wanhoop van dat laatste niet in woorden niet uit te drukken is. Ik denk het niet, ik weet het wel zeker.
dinsdag 12 december 2017 om 21:24
Helemaal eens, Sinnombre. Sterker nog: ik heb altijd gedacht dat ik zou weigeren, want het leek me een afschuwelijk idee: een deel van een ander in mij. Frankenstein-associaties kreeg ik erbij.
Maar als je de dood in de ogen kijkt, dan blijken principes toch een stuk minder in beton gegoten dan je altijd dacht. De mijne werden volstrekt vloeibaar. Alles beter dan dood.
Maar als je de dood in de ogen kijkt, dan blijken principes toch een stuk minder in beton gegoten dan je altijd dacht. De mijne werden volstrekt vloeibaar. Alles beter dan dood.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
dinsdag 12 december 2017 om 21:25
Mijn zusje is overleden toen ze 35 was. Daarna hebben we een donorprocedure doorlopen.
Alle organen behalve de alvleesklier en longen zijn gedoneerd. Na verloop van tijd kregen we bericht van de transplantatiebegeleider dat alle operaties van de ontvangers geslaagd waren. Daarna hebben we van "de lever" en beide nieren een bedankje gehad. Dat gaat anoniem via het ziekenhuis. Men wil voorkomen dat ontvangers zich verplicht voelen contact te leggen of dankbaar te zijn.
Ik weet zeker dat mijn ouders het geweldig zouden vinden als "het hart" zich zou melden. Je verwacht niks, hoopt eigenlijk alleen dat iemand anders er nog wat aan heeft. Maar als iemand is overleden, houdt al het nieuwe nieuws op, er zijn alleen nog maar herinneringen. Zo'n berichtje was daarom bij ons heel welkom omdat het toch nog een soort van nieuws over mijn zusje was.
Alle organen behalve de alvleesklier en longen zijn gedoneerd. Na verloop van tijd kregen we bericht van de transplantatiebegeleider dat alle operaties van de ontvangers geslaagd waren. Daarna hebben we van "de lever" en beide nieren een bedankje gehad. Dat gaat anoniem via het ziekenhuis. Men wil voorkomen dat ontvangers zich verplicht voelen contact te leggen of dankbaar te zijn.
Ik weet zeker dat mijn ouders het geweldig zouden vinden als "het hart" zich zou melden. Je verwacht niks, hoopt eigenlijk alleen dat iemand anders er nog wat aan heeft. Maar als iemand is overleden, houdt al het nieuwe nieuws op, er zijn alleen nog maar herinneringen. Zo'n berichtje was daarom bij ons heel welkom omdat het toch nog een soort van nieuws over mijn zusje was.
dinsdag 12 december 2017 om 21:32
batjang schreef: ↑12-12-2017 21:25Mijn zusje is overleden toen ze 35 was. Daarna hebben we een donorprocedure doorlopen.
Alle organen behalve de alvleesklier en longen zijn gedoneerd. Na verloop van tijd kregen we bericht van de transplantatiebegeleider dat alle operaties van de ontvangers geslaagd waren. Daarna hebben we van "de lever" en beide nieren een bedankje gehad. Dat gaat anoniem via het ziekenhuis. Men wil voorkomen dat ontvangers zich verplicht voelen contact te leggen of dankbaar te zijn.
Ik weet zeker dat mijn ouders het geweldig zouden vinden als "het hart" zich zou melden. Je verwacht niks, hoopt eigenlijk alleen dat iemand anders er nog wat aan heeft. Maar als iemand is overleden, houdt al het nieuwe nieuws op, er zijn alleen nog maar herinneringen. Zo'n berichtje was daarom bij ons heel welkom omdat het toch nog een soort van nieuws over mijn zusje was.
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, dat het daarom heel welkom nieuws was. Maar dat heeft meer met je eigen verdriet te maken natuurlijk, dan met dat mensen zich verplicht dankbaar zouden moeten tonen. En dat schrijf je zelf natuurlijk ook al: je verwacht niets, hoopt alleen dat iemand anders er nog wat aan heeft. Ik denk dat dat wel de meest realistische instelling is. Al kan ik me voorstellen dat de confrontatie met wat ik vetgedrukt heb in je quote dan wel harder is, en pijnlijker. Maar dat heeft vooral te maken met hoe definitief de dood is. Dat er organen gedoneerd zijn, verandert daar niets aan natuurlijk. Je krijgt je zus er niet mee terug.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
dinsdag 12 december 2017 om 21:44
Vind dat ze gelijk heeft. Ze geeft die organen niet voor niks af. Ze hoopt er 'n goed gevoel aan over te houden dat ze voortleven in iemand anders. Maar ze krijgt stank voor dank van de ontvangers. Ook 'n partner/volwassen kind/ouder zou de bedankbrief kunnen schrijven uit naam van de wellicht nog kwakkelende ontvanger.
