Actueel
alle pijlers
Ex-partner betaalt vaker voor bijstand ex
zondag 12 februari 2017 om 23:14
Ex-partner betaalt vaker voor bijstand ex
Gemeenten hebben het recht om een bijstandsuitkering te verhalen op een ex-partner, als die voldoende verdient. Gemeenten doen dit, omdat ze het onrechtvaardig vinden dat de belastingbetaler opdraait voor kosten, die een ex-partner kan ophoesten.
Lees meer: http://www.telegraaf.nl/b ... aalt_voor_bijstand__.html
Ai ai. Dat gaat nog eens vechtscheidingen opleveren..
Mannen en een enkele vrouw; zint eer ge begint! Hou de benen gesloten!
Gemeenten hebben het recht om een bijstandsuitkering te verhalen op een ex-partner, als die voldoende verdient. Gemeenten doen dit, omdat ze het onrechtvaardig vinden dat de belastingbetaler opdraait voor kosten, die een ex-partner kan ophoesten.
Lees meer: http://www.telegraaf.nl/b ... aalt_voor_bijstand__.html
Ai ai. Dat gaat nog eens vechtscheidingen opleveren..
Mannen en een enkele vrouw; zint eer ge begint! Hou de benen gesloten!
Je verwacht het niet........
maandag 13 februari 2017 om 09:41
quote:Pantax schreef op 13 februari 2017 @ 09:39:
[...]
Dat valt te bezien, want je projecteert je eigen situatie op de rest van het vrouwelijk geslacht. Dat is zelden een uitgangspunt dat recht doet aan de complexiteit van algemene problematiek Ik denk dat het voor iedereen wel geldt. Ik denk echter dat kip ei en in stand houden van afhankelijkheid niet ver van de realiteit is.
[...]
Dat valt te bezien, want je projecteert je eigen situatie op de rest van het vrouwelijk geslacht. Dat is zelden een uitgangspunt dat recht doet aan de complexiteit van algemene problematiek Ik denk dat het voor iedereen wel geldt. Ik denk echter dat kip ei en in stand houden van afhankelijkheid niet ver van de realiteit is.
maandag 13 februari 2017 om 09:46
maandag 13 februari 2017 om 09:48
quote:Pientjexxxx schreef op 13 februari 2017 @ 09:34:
[...]
Recent stond er nog in de krant dat juist jonge vrouwen zonder kinderen direct na hun studie vaak al korter gaan werken. Dat wekt toch niet bepaald de indruk van ambitie hebben.
Ze gaan niet korter werken. Als je het rapport van het cbs leest, zie je dat de vrouwen die beginnen met een deeltijdbaan overwegend mbo-ers zijn en doorgaans niet kíezen voor een deeltijdbaan, maar werken in sectoren waarin er overwegend deeltijdbanen zijn, zoals in de zorg. Ze zijn daar overigens ontevreden mee, zoals ook blijkt uit het rapport. Hoogopgeleide vrouwen werken ongeveer net zoveel als mannen en krijgen meer betaald, tot een jaar of 36, als het gezin vormt heeft gekregen.
http://www.scp.nl/Publica ... treden_op_de_arbeidsmarkt
[...]
Recent stond er nog in de krant dat juist jonge vrouwen zonder kinderen direct na hun studie vaak al korter gaan werken. Dat wekt toch niet bepaald de indruk van ambitie hebben.
Ze gaan niet korter werken. Als je het rapport van het cbs leest, zie je dat de vrouwen die beginnen met een deeltijdbaan overwegend mbo-ers zijn en doorgaans niet kíezen voor een deeltijdbaan, maar werken in sectoren waarin er overwegend deeltijdbanen zijn, zoals in de zorg. Ze zijn daar overigens ontevreden mee, zoals ook blijkt uit het rapport. Hoogopgeleide vrouwen werken ongeveer net zoveel als mannen en krijgen meer betaald, tot een jaar of 36, als het gezin vormt heeft gekregen.
http://www.scp.nl/Publica ... treden_op_de_arbeidsmarkt
maandag 13 februari 2017 om 09:49
quote:rechthoek schreef op 13 februari 2017 @ 09:46:
Als je als partners beiden zo overtuigt bent van zorgplicht na scheiding los van de kinderen, zou je dat dan niet beter in een contract kunnen opstellen zodat je ee beiden bewust voor kiest? Dat lijkt me dan het mooiste compromis. Iedereen bewust van gemaakte keuzes en consequenties.Dat doen ze ook, dat contract heet huwelijk.
Als je als partners beiden zo overtuigt bent van zorgplicht na scheiding los van de kinderen, zou je dat dan niet beter in een contract kunnen opstellen zodat je ee beiden bewust voor kiest? Dat lijkt me dan het mooiste compromis. Iedereen bewust van gemaakte keuzes en consequenties.Dat doen ze ook, dat contract heet huwelijk.
maandag 13 februari 2017 om 09:50
maandag 13 februari 2017 om 09:51
Gelijkheid kun je niet afdwingen, we zijn met zijn allen nog steeds enorm calvinistisch: ambitie moet je hebben en tot het gaatje gaan, als je het niet druk hebt met betaald werk, tel je niet mee. Zolang zaken omtrent de verzorging van kinderen niet beter worden geregeld, zal de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen blijven voortbestaan. Mannen een krappe twee dagen verlof na de bevalling, een vrouw is minstens vier maanden uit de roulatie en vaak maal twee, daar begint de ongelijkheid al.
It takes a village to raise a child gaat ook niet meer op. De village bestaat niet meer, familie woont niet meer vanzelfsprekend dichtbij om bij te springen, iedereen is druk met werken en belangrijk zijn, stel je voor dat iemand op mijn kosten lui op de bank zit, lijkt de grootste gruwel van velen, terwijl het aantal burnouts de pan uitrijst en er juist meer lui op de bank zou moeten worden gezeten, maar dat is ondenkbaar.
It takes a village to raise a child gaat ook niet meer op. De village bestaat niet meer, familie woont niet meer vanzelfsprekend dichtbij om bij te springen, iedereen is druk met werken en belangrijk zijn, stel je voor dat iemand op mijn kosten lui op de bank zit, lijkt de grootste gruwel van velen, terwijl het aantal burnouts de pan uitrijst en er juist meer lui op de bank zou moeten worden gezeten, maar dat is ondenkbaar.
maandag 13 februari 2017 om 09:52
maandag 13 februari 2017 om 09:53
quote:Pientjexxxx schreef op 13 februari 2017 @ 09:26:
[...]
Je eigen broek kunnen ophouden is belangrijk om ervoor te zorgen dat je niet in de bijstand terechtkomt als je huwelijk strandt. Als je jarenlang uit het arbeidsproces bent geweest, dan is het veel lastiger om weer aan de slag te komen dan als je tijdens je huwelijk nog een baan hebt aangehouden. Waarom moet de samenleving opdraaien voor jouw huwelijksproblemen?
Tja, en daarom is er dus partneralimentatie, om te voorkomen dat de maatschappij voor deze problemen op moet draaien. In mijn ogen is het simpel:
Als je trouwt weet je dat je een verbintenis aangaat waarin je toezegt voor elkaar te zorgen tijdens en na het huwelijk.
Als je dan als koppel besluit dat 1 van de partners niet of minder werkt om welke reden dan ook (zorg kinderen, mantelzorg, ziekte, carrière mogelijkheden van 1.....) dan besluit je op dat moment ook dat je zorgplicht hebt na een eventuele scheiding. Economische ongelijkheid is vaak een keuze binnen een gezin en soms is het gewoon niet anders (denk aan ontslag, ziekte etc.).
Stimuleren zoals Merano aangeeft kan, ik ben dan meer van de stimuleren door "beloning" en niet door "straf". Dus niet de nadelen vergroten als een van de partners niet of minder werkt, maar de voordelen vergroten voor degene die wel hiervoor kiest.
Ik ben erg voor vrije keuze en zelf de verantwoordelijkheid nemen voor de consequenties ervan.
[...]
Je eigen broek kunnen ophouden is belangrijk om ervoor te zorgen dat je niet in de bijstand terechtkomt als je huwelijk strandt. Als je jarenlang uit het arbeidsproces bent geweest, dan is het veel lastiger om weer aan de slag te komen dan als je tijdens je huwelijk nog een baan hebt aangehouden. Waarom moet de samenleving opdraaien voor jouw huwelijksproblemen?
Tja, en daarom is er dus partneralimentatie, om te voorkomen dat de maatschappij voor deze problemen op moet draaien. In mijn ogen is het simpel:
Als je trouwt weet je dat je een verbintenis aangaat waarin je toezegt voor elkaar te zorgen tijdens en na het huwelijk.
Als je dan als koppel besluit dat 1 van de partners niet of minder werkt om welke reden dan ook (zorg kinderen, mantelzorg, ziekte, carrière mogelijkheden van 1.....) dan besluit je op dat moment ook dat je zorgplicht hebt na een eventuele scheiding. Economische ongelijkheid is vaak een keuze binnen een gezin en soms is het gewoon niet anders (denk aan ontslag, ziekte etc.).
Stimuleren zoals Merano aangeeft kan, ik ben dan meer van de stimuleren door "beloning" en niet door "straf". Dus niet de nadelen vergroten als een van de partners niet of minder werkt, maar de voordelen vergroten voor degene die wel hiervoor kiest.
Ik ben erg voor vrije keuze en zelf de verantwoordelijkheid nemen voor de consequenties ervan.
maandag 13 februari 2017 om 09:54
maandag 13 februari 2017 om 09:54
quote:lisaviva schreef op 13 februari 2017 @ 09:37:
[...]
Dan ga je er dus bij voorbaat van uit dat je huwelijksproblemen gaat krijgen, dat alles erop gericht is financieel onafhankelijk te zijn om maar geen beroep te hoeven doen op de samenleving, want men wil elkaar niet meer helpen. Los je eigen zaakjes maar op.
Wat voor partnerkeuze heb je dan gemaakt? Investeer daar dan meer tijd ipv allebei altijd te moeten werken, omdat je misschien uit elkaar gaat en de samenleving zo is verhard dat bij een scheiding niet alleen je partner je keihard laat vallen, maar ook diezelfde samenleving.
Als je naar het aantal scheidingen kijkt, dan is het wel degelijk iets om rekening mee te houden. Ik schat in dat je nog erg jong bent gezien je naïeve kijk op het huwelijk. Er kunnen allerlei oorzaken voor een scheiding zijn en die kun je lang niet altijd voorzien. Overigens ben ik zelf al heel lang getrouwd, maar ik zie om mij heen genoeg stellen uit elkaar gaan. Stellen waarvan je het nooit verwacht had en die zelf ook nooit van te voren hadden gedacht dat zij ooit uit elkaar zouden gaan.
Ik wil best mensen helpen, maar je hebt zelf ook eigen verantwoordelijkheid. Daar ga jij voor het gemak maar even aan voorbij.
[...]
Dan ga je er dus bij voorbaat van uit dat je huwelijksproblemen gaat krijgen, dat alles erop gericht is financieel onafhankelijk te zijn om maar geen beroep te hoeven doen op de samenleving, want men wil elkaar niet meer helpen. Los je eigen zaakjes maar op.
Wat voor partnerkeuze heb je dan gemaakt? Investeer daar dan meer tijd ipv allebei altijd te moeten werken, omdat je misschien uit elkaar gaat en de samenleving zo is verhard dat bij een scheiding niet alleen je partner je keihard laat vallen, maar ook diezelfde samenleving.
Als je naar het aantal scheidingen kijkt, dan is het wel degelijk iets om rekening mee te houden. Ik schat in dat je nog erg jong bent gezien je naïeve kijk op het huwelijk. Er kunnen allerlei oorzaken voor een scheiding zijn en die kun je lang niet altijd voorzien. Overigens ben ik zelf al heel lang getrouwd, maar ik zie om mij heen genoeg stellen uit elkaar gaan. Stellen waarvan je het nooit verwacht had en die zelf ook nooit van te voren hadden gedacht dat zij ooit uit elkaar zouden gaan.
Ik wil best mensen helpen, maar je hebt zelf ook eigen verantwoordelijkheid. Daar ga jij voor het gemak maar even aan voorbij.
maandag 13 februari 2017 om 09:54
quote:valerievaldera schreef op 13 februari 2017 @ 09:50:
Volkomen terecht. Dat je samen kiest voor een dergelijke verdeling en je 1 van de 2 daarmee uit de arbeidsmarkt plaatst en de ander niet leert zorgen voor de eigen kinderen, helemaal prima. Eigen keuze.
Maar dan moet je het ook samen oplossen als er een scheiding komt.Zo zwart-wit is het toch helemaal niet? De èèn die alleen maar zorgt en de ander die alleen maar werkt? Ik ken geen enkel gezin die het zo aanpakt.
Volkomen terecht. Dat je samen kiest voor een dergelijke verdeling en je 1 van de 2 daarmee uit de arbeidsmarkt plaatst en de ander niet leert zorgen voor de eigen kinderen, helemaal prima. Eigen keuze.
Maar dan moet je het ook samen oplossen als er een scheiding komt.Zo zwart-wit is het toch helemaal niet? De èèn die alleen maar zorgt en de ander die alleen maar werkt? Ik ken geen enkel gezin die het zo aanpakt.
maandag 13 februari 2017 om 09:55
quote:rechthoek schreef op 13 februari 2017 @ 09:52:
[...]
Niet helemaal. Langdurig samenwonend kan ook PA claimen volgend mij. Compromis, een duidelijke disclaimer en te wijzigen bij huwelijkse voorwaarden? Beetje met de tijd mee enzo.
Je begrijpt het niet. Het gaat niet eens om huwelijkse voorwaarde. Het is de gemeente die besluit om partneralimentatie te vragen.
En het kan iedereen overkomen, werkeloos worden.
[...]
Niet helemaal. Langdurig samenwonend kan ook PA claimen volgend mij. Compromis, een duidelijke disclaimer en te wijzigen bij huwelijkse voorwaarden? Beetje met de tijd mee enzo.
Je begrijpt het niet. Het gaat niet eens om huwelijkse voorwaarde. Het is de gemeente die besluit om partneralimentatie te vragen.
En het kan iedereen overkomen, werkeloos worden.
maandag 13 februari 2017 om 10:04
quote:Pientjexxxx schreef op 13 februari 2017 @ 09:54:
[...]
Als je naar het aantal scheidingen kijkt, dan is het wel degelijk iets om rekening mee te houden. Ik schat in dat je nog erg jong bent gezien je naïeve kijk op het huwelijk. Er kunnen allerlei oorzaken voor een scheiding zijn en die kun je lang niet altijd voorzien. Overigens ben ik zelf al heel lang getrouwd, maar ik zie om mij heen genoeg stellen uit elkaar gaan. Stellen waarvan je het nooit verwacht had en die zelf ook nooit van te voren hadden gedacht dat zij ooit uit elkaar zouden gaan.
Ik wil best mensen helpen, maar je hebt zelf ook eigen verantwoordelijkheid. Daar ga jij voor het gemak maar even aan voorbij.
Ik ben niet echt jong meer en voor eigen verantwoordelijkheid wat inhoudt dat mijn partner en ik uit vrije wil voortdurend blijven praten over de beste vormgeving op dit moment van ons gezin. Hoe kunnen we elkaar het beste tot steun zijn? Dat hebben we afgesproken toen we 'ja' tegen elkaar zeiden. We hebben daar beiden tot op heden nog geen moment spijt van gehad gelukkig, we prijzen beiden na ruim tien jaar nog steeds de dag dat we elkaar zijn tegen gekomen. We verwachten niet dat het volmaakt is, goed genoeg is ook goed, beter zelfs.
Alles kan: overlijden, ziekte, ontslag, je hebt het allemaal niet in de hand. Gelukkig leven we in een land waar je je tegen bijna alles kunt verzekeren en ik wil geen keuzes maken op basis van angst, leven bij de dag en van elkaar genieten zolang het kan is niet per definitie naïef.
[...]
Als je naar het aantal scheidingen kijkt, dan is het wel degelijk iets om rekening mee te houden. Ik schat in dat je nog erg jong bent gezien je naïeve kijk op het huwelijk. Er kunnen allerlei oorzaken voor een scheiding zijn en die kun je lang niet altijd voorzien. Overigens ben ik zelf al heel lang getrouwd, maar ik zie om mij heen genoeg stellen uit elkaar gaan. Stellen waarvan je het nooit verwacht had en die zelf ook nooit van te voren hadden gedacht dat zij ooit uit elkaar zouden gaan.
Ik wil best mensen helpen, maar je hebt zelf ook eigen verantwoordelijkheid. Daar ga jij voor het gemak maar even aan voorbij.
Ik ben niet echt jong meer en voor eigen verantwoordelijkheid wat inhoudt dat mijn partner en ik uit vrije wil voortdurend blijven praten over de beste vormgeving op dit moment van ons gezin. Hoe kunnen we elkaar het beste tot steun zijn? Dat hebben we afgesproken toen we 'ja' tegen elkaar zeiden. We hebben daar beiden tot op heden nog geen moment spijt van gehad gelukkig, we prijzen beiden na ruim tien jaar nog steeds de dag dat we elkaar zijn tegen gekomen. We verwachten niet dat het volmaakt is, goed genoeg is ook goed, beter zelfs.
Alles kan: overlijden, ziekte, ontslag, je hebt het allemaal niet in de hand. Gelukkig leven we in een land waar je je tegen bijna alles kunt verzekeren en ik wil geen keuzes maken op basis van angst, leven bij de dag en van elkaar genieten zolang het kan is niet per definitie naïef.
maandag 13 februari 2017 om 10:10
quote:lisaviva schreef op 13 februari 2017 @ 10:04:
[...]
Ik ben niet echt jong meer en voor eigen verantwoordelijkheid wat inhoudt dat mijn partner en ik uit vrije wil voortdurend blijven praten over de beste vormgeving op dit moment van ons gezin. Hoe kunnen we elkaar het beste tot steun zijn? Dat hebben we afgesproken toen we 'ja' tegen elkaar zeiden. We hebben daar beiden tot op heden nog geen moment spijt van gehad gelukkig, we prijzen beiden na ruim tien jaar nog steeds de dag dat we elkaar zijn tegen gekomen. We verwachten niet dat het volmaakt is, goed genoeg is ook goed, beter zelfs.
Alles kan: overlijden, ziekte, ontslag, je hebt het allemaal niet in de hand. Gelukkig leven we in een land waar je je tegen bijna alles kunt verzekeren en ik wil geen keuzes maken op basis van angst, leven bij de dag en van elkaar genieten zolang het kan is niet per definitie naïef.Ik vind dat je toch een beetje onder een steen leeft. Als je om heen kijkt, dan zie je toch dat het heel vaak anders loopt dan de situatie die jij nu schetst? Overigens vind ik tien jaar bij elkaar nog helemaal niet zo lang. Ik ken vrouwen die net zo over hun huwelijk dachten als jij en die uiteindelijk toch gescheiden zijn. En die stellen waren ook nog eens veel langer bij elkaar dan 10 jaar.
[...]
Ik ben niet echt jong meer en voor eigen verantwoordelijkheid wat inhoudt dat mijn partner en ik uit vrije wil voortdurend blijven praten over de beste vormgeving op dit moment van ons gezin. Hoe kunnen we elkaar het beste tot steun zijn? Dat hebben we afgesproken toen we 'ja' tegen elkaar zeiden. We hebben daar beiden tot op heden nog geen moment spijt van gehad gelukkig, we prijzen beiden na ruim tien jaar nog steeds de dag dat we elkaar zijn tegen gekomen. We verwachten niet dat het volmaakt is, goed genoeg is ook goed, beter zelfs.
Alles kan: overlijden, ziekte, ontslag, je hebt het allemaal niet in de hand. Gelukkig leven we in een land waar je je tegen bijna alles kunt verzekeren en ik wil geen keuzes maken op basis van angst, leven bij de dag en van elkaar genieten zolang het kan is niet per definitie naïef.Ik vind dat je toch een beetje onder een steen leeft. Als je om heen kijkt, dan zie je toch dat het heel vaak anders loopt dan de situatie die jij nu schetst? Overigens vind ik tien jaar bij elkaar nog helemaal niet zo lang. Ik ken vrouwen die net zo over hun huwelijk dachten als jij en die uiteindelijk toch gescheiden zijn. En die stellen waren ook nog eens veel langer bij elkaar dan 10 jaar.
maandag 13 februari 2017 om 10:15
quote:Pientjexxxx schreef op 13 februari 2017 @ 10:10:
[...]
Ik vind dat je toch een beetje onder een steen leeft. Als je om heen kijkt, dan zie je toch dat het heel vaak anders loopt dan de situatie die jij nu schetst? Overigens vind ik tien jaar bij elkaar nog helemaal niet zo lang. Ik ken vrouwen die net zo over hun huwelijk dachten als jij en die uiteindelijk toch gescheiden zijn. En die stellen waren ook nog eens veel langer bij elkaar dan 10 jaar.Misschien waren we ondertussen wel gescheiden, omdat we beiden zo druk bezig waren ten koste van het gezin om vooral onze eigen broek op te kunnen houden dat we elkaar totaal uit het oog verloren waren, alles is mogelijk.
[...]
Ik vind dat je toch een beetje onder een steen leeft. Als je om heen kijkt, dan zie je toch dat het heel vaak anders loopt dan de situatie die jij nu schetst? Overigens vind ik tien jaar bij elkaar nog helemaal niet zo lang. Ik ken vrouwen die net zo over hun huwelijk dachten als jij en die uiteindelijk toch gescheiden zijn. En die stellen waren ook nog eens veel langer bij elkaar dan 10 jaar.Misschien waren we ondertussen wel gescheiden, omdat we beiden zo druk bezig waren ten koste van het gezin om vooral onze eigen broek op te kunnen houden dat we elkaar totaal uit het oog verloren waren, alles is mogelijk.
maandag 13 februari 2017 om 10:18
quote:lisaviva schreef op 13 februari 2017 @ 10:15:
[...]
Misschien waren we ondertussen wel gescheiden, omdat we beiden zo druk bezig waren ten koste van het gezin om vooral onze eigen broek op te kunnen houden dat we elkaar totaal uit het oog verloren waren, alles is mogelijk.Dat is natuurlijk onzin. Als al die scheidingen zijn gekomen doordat vrouwen hun eigen broek ophielden, dan waren er nu niet zoveel bijstandsmoeders.
[...]
Misschien waren we ondertussen wel gescheiden, omdat we beiden zo druk bezig waren ten koste van het gezin om vooral onze eigen broek op te kunnen houden dat we elkaar totaal uit het oog verloren waren, alles is mogelijk.Dat is natuurlijk onzin. Als al die scheidingen zijn gekomen doordat vrouwen hun eigen broek ophielden, dan waren er nu niet zoveel bijstandsmoeders.
maandag 13 februari 2017 om 10:25
maandag 13 februari 2017 om 10:26
quote:Pientjexxxx schreef op 13 februari 2017 @ 10:18:
[...]
Dat is natuurlijk onzin. Als al die scheidingen zijn gekomen doordat vrouwen hun eigen broek ophielden, dan waren er nu niet zoveel bijstandsmoeders.
Dat is geen onzin, om na een scheiding financieel echt je broek te kunnen ophouden helemaal los van je partner moet je beiden flink aan de bak. Anders lukt het niet om helemaal zelfstandig te zijn. Dat betekent de kinderen veel naar de opvang en beiden hard aan het (betaalde) werk, omdat je wellicht in de toekomst gaat scheiden. Dat noem ik leven vanuit angst/achterdocht, maakbaarheid, alles onder controle willen houden.
veel beroepen waarin vrouwen werkzaam zijn, zijn parttime bleek recent uit onderzoek (zie post Pantax) Er zijn zoveel factoren die meespelen bij de combi werk/zorg en dat kunnen we niet klakkeloos zomaar afschuiven op het al dan niet financieel afhankelijk zijn van de vrouw.
[...]
Dat is natuurlijk onzin. Als al die scheidingen zijn gekomen doordat vrouwen hun eigen broek ophielden, dan waren er nu niet zoveel bijstandsmoeders.
Dat is geen onzin, om na een scheiding financieel echt je broek te kunnen ophouden helemaal los van je partner moet je beiden flink aan de bak. Anders lukt het niet om helemaal zelfstandig te zijn. Dat betekent de kinderen veel naar de opvang en beiden hard aan het (betaalde) werk, omdat je wellicht in de toekomst gaat scheiden. Dat noem ik leven vanuit angst/achterdocht, maakbaarheid, alles onder controle willen houden.
veel beroepen waarin vrouwen werkzaam zijn, zijn parttime bleek recent uit onderzoek (zie post Pantax) Er zijn zoveel factoren die meespelen bij de combi werk/zorg en dat kunnen we niet klakkeloos zomaar afschuiven op het al dan niet financieel afhankelijk zijn van de vrouw.
maandag 13 februari 2017 om 10:27
quote:Pientjexxxx schreef op 13 februari 2017 @ 10:18:
[...]
Dat is natuurlijk onzin. Als al die scheidingen zijn gekomen doordat vrouwen hun eigen broek ophielden, dan waren er nu niet zoveel bijstandsmoeders.Eerlijk gezegd ken ik geen enkele vrouw die na haar scheiding in de bijstand terecht is gekomen. De vrouwen die ik ken en waar ik 1 van ben zijn meer gaan werken. Beetje flauw allemaal
[...]
Dat is natuurlijk onzin. Als al die scheidingen zijn gekomen doordat vrouwen hun eigen broek ophielden, dan waren er nu niet zoveel bijstandsmoeders.Eerlijk gezegd ken ik geen enkele vrouw die na haar scheiding in de bijstand terecht is gekomen. De vrouwen die ik ken en waar ik 1 van ben zijn meer gaan werken. Beetje flauw allemaal
maandag 13 februari 2017 om 10:53
quote:lisaviva schreef op 13 februari 2017 @ 10:39:
[...]
Misschien wil je toch een poping wagen?
De basisgevolgtrekking is al incorrect, alsof jij argumenteert dat alle scheidingen ontstaan doordat vrouwen zo hard bezig zijn zelfstandig te zijn. De gevolgtrekking daarna: zoveel bijstandsmoeders, is ook incorrect, er zijn niet zoveel bijstandsmoeders. Er zijn bijstandsmoeders, maar procentueel gezien niet meer dan twintig jaar geleden. 'Al die' scheidingen impliceert dat er onevenredig veel scheidingen zijn, ook dat is niet zo. Het aantal scheidingen is al jaren min of meer stabiel, met een dip tijdens de crisis en een piek daarna, die verklaard kan worden als uitgestelde scheidingen die toch wel plaats zouden hebben gevonden.
Mensen scheiden. Sommige daarvan hebben geen baan en in sommige gemeentes worden de kosten van de bijstand verhaald op de ex-partner. Dat is niets nieuws, dat is al jaren zo. Ik was persoonlijk in de overtuiging dat dat altijd het geval was, maar blijkbaar zijn er gemeentes waarin het niet gebeurt. Dit is geen enorm maatschappelijk probleem en geen uitwas van de laksigheid van het totale geslacht vrouw. Dit is het opblazen van iets kleins zodat de echte problematiek nog steeds ontkent kan worden.
[...]
Misschien wil je toch een poping wagen?
De basisgevolgtrekking is al incorrect, alsof jij argumenteert dat alle scheidingen ontstaan doordat vrouwen zo hard bezig zijn zelfstandig te zijn. De gevolgtrekking daarna: zoveel bijstandsmoeders, is ook incorrect, er zijn niet zoveel bijstandsmoeders. Er zijn bijstandsmoeders, maar procentueel gezien niet meer dan twintig jaar geleden. 'Al die' scheidingen impliceert dat er onevenredig veel scheidingen zijn, ook dat is niet zo. Het aantal scheidingen is al jaren min of meer stabiel, met een dip tijdens de crisis en een piek daarna, die verklaard kan worden als uitgestelde scheidingen die toch wel plaats zouden hebben gevonden.
Mensen scheiden. Sommige daarvan hebben geen baan en in sommige gemeentes worden de kosten van de bijstand verhaald op de ex-partner. Dat is niets nieuws, dat is al jaren zo. Ik was persoonlijk in de overtuiging dat dat altijd het geval was, maar blijkbaar zijn er gemeentes waarin het niet gebeurt. Dit is geen enorm maatschappelijk probleem en geen uitwas van de laksigheid van het totale geslacht vrouw. Dit is het opblazen van iets kleins zodat de echte problematiek nog steeds ontkent kan worden.
maandag 13 februari 2017 om 10:56
Ik hoorde laatst van iemand dat hij jaren na de scheiding (die notabene haar beslissing was) bericht kreeg van de gemeente hierover. Zij raakte na de scheiding haar baan kwijt, kreeg nog iets mee, vervolgens ww en nu bijstand. En al het geld dat ze had na de scheiding (haar rechtmatige deel, de 'afkoopsom' van haar werkgever en dus de ww) heeft ze er zelf op onverantwoorde wijze doorheen gejaagd. Jaren niets van zich laten horen. En daar mag je als verlaten ex dan opeens financieel voor opdraaien? Ik zou dat eigenlijk ook verre van rechtvaardig vinden. Dus het argument over de belastingbetaler vind ik eerlijk gezegd slappe hap.
maandag 13 februari 2017 om 11:05
quote:7102 schreef op 13 februari 2017 @ 09:55:
[...]
Je begrijpt het niet. Het gaat niet eens om huwelijkse voorwaarde. Het is de gemeente die besluit om partneralimentatie te vragen.
En het kan iedereen overkomen, werkeloos worden.Ik begrijp het prima. Schaf de PA af en de gemeente kan niets meer verhalen 8 jaar na dato. Van de zotte natuurlijk. Hier kon zowel man als vrouw niets aan doen, maar kon de gemeente makkelijk doen over de rug van een burger.
[...]
Je begrijpt het niet. Het gaat niet eens om huwelijkse voorwaarde. Het is de gemeente die besluit om partneralimentatie te vragen.
En het kan iedereen overkomen, werkeloos worden.Ik begrijp het prima. Schaf de PA af en de gemeente kan niets meer verhalen 8 jaar na dato. Van de zotte natuurlijk. Hier kon zowel man als vrouw niets aan doen, maar kon de gemeente makkelijk doen over de rug van een burger.
maandag 13 februari 2017 om 11:12
Bizar waar de overheid zich in mengt. Wie durft nog een huwelijk af te sluiten als het neerkomt op een totaal blanke cheque, zelfs 12 jaar na een scheiding waarbij je denkt het geheel met elkaar eens te kunnen zijn (alles netjes onderling verdeeld en geregeld) en dan kan na 5 jkaar ineens alsnog een overheid geld in de naam van je partner gaan opeisen.
maandag 13 februari 2017 om 11:24
Even ter indicatie van de grootte van dit maatschappelijke probleem: er zijn gemiddeld 35.000 scheidingen per jaar. De duur van partneralimentatie is 12 jaar, dus het betreft hier 420.000 ex-partners die theorie verantwoordelijk gesteld zouden kunnen worden voor de bijstandsuitkering van hun ex. In de praktijk gaat het om 1910 ex-partners die de bijstand van hun partner betalen, dat is 0,4%.
