Actueel
alle pijlers
Geweld tegen kinderen of gewoon opvoeden
maandag 26 april 2010 om 15:51
Ik vind het nogal een verschil of een kind een keer een tik krijgt uit wanhoop van de opvoeder die het ook even niet meer weet, of dat je het inzet als pedagogisch middel. Dus dat bijvoorbeeld een grote mond altijd een tik oplevert. Het eerste vind ik niet goed maar overkomt de besten van ons wel eens, het tweede vind ik echt heel kwalijk. Een kind wordt zó in zijn waardigheid aangetast door slaan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 26 april 2010 om 15:51
ik vind het een lastige, ik twijfel een beetje. Ik heb vroeger ook wel eens een tik op mijn vingers gehad of een tik tegen mijn luier en heb daar zeker geen trauma aan over gehouden, maar tegelijkertijd willen we onze kinderen leren om niet te slaan. Dan moeten we het zelf ook niet doen.
Het voorbeeld dat Dana aanhaalt, vind ik geen goede. Een kind weghalen bij een potentieel gevaar is de eerste vereiste en als dat alleen kan door de arm vast te grijpen, so be it.
Het voorbeeld dat Dana aanhaalt, vind ik geen goede. Een kind weghalen bij een potentieel gevaar is de eerste vereiste en als dat alleen kan door de arm vast te grijpen, so be it.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 26 april 2010 om 15:53
maandag 26 april 2010 om 15:56
Nou, toen mijn zoontje de boekenkast inklom om iets te pakken, dat ik afgepakt had, omdat hij daar iets mee deed dat hij beslist niet mocht, was een tik op z'n billen toch een stuk effectiever dan met hem praten. En ja, dat praten had ik al gedaan, toen hij met dat speeltje in de weer was, op een manier die ik niet goed vond. Helaas was (is) mijn zoon daar gewoon niet altijd gevoelig voor. Zelfs op de creche en de bso vroegen ze wel eens hoe wij hem aanpakken, omdat hij soms gewoon maar (lachend) doorgaat.
En nee, we hebben nooit stelselmatig geslagen, geen 'over de knie' maar wel eens een tik. En dan stopt hij eindelijk waar hij mee bezig was. Op de gang bleef hij ook al niet staan.
Inmiddels is hij (bijna) 11, nog steeds niet altijd voor rede vatbaar, maar een tik doen we allang niet meer. Hij gaat nu gewoon naar z'n kamer
(en daarna volgt dan een gesprek, waarbij hij meestal als reden voor zijn gedrag "weet ik niet" heeft)
En nee, we hebben nooit stelselmatig geslagen, geen 'over de knie' maar wel eens een tik. En dan stopt hij eindelijk waar hij mee bezig was. Op de gang bleef hij ook al niet staan.
Inmiddels is hij (bijna) 11, nog steeds niet altijd voor rede vatbaar, maar een tik doen we allang niet meer. Hij gaat nu gewoon naar z'n kamer
(en daarna volgt dan een gesprek, waarbij hij meestal als reden voor zijn gedrag "weet ik niet" heeft)
Later is nu
maandag 26 april 2010 om 15:57
Bij mijn jongste dochter is er wel eens een tik aan te pas gekomen.
Ik wijt die tik puur aan mijn eigen onkunde en onmacht, en was heel erg fout.
Daar ging heel wat aan vooraf voordat deze kwam.
Heb dat achteraf ook vreselijk gevonden van mij zelf.
Daar heb ik ook absoluut lering uit getrokken.
Nu accepteer ik gewoon dat niet iedere strijd te winnen is als alles al uit de kast is getrokken want slaan is geen optie om in de strijd te gooien.
En ja, ik kan daar op de dag van vandaag nog onvrede mee hebben, en ze is al 20. Gaat dus over een flink mensenleven terug.
Zo diep is die indruk op mij geweest dat ik die grens overging..
Ik wijt die tik puur aan mijn eigen onkunde en onmacht, en was heel erg fout.
Daar ging heel wat aan vooraf voordat deze kwam.
Heb dat achteraf ook vreselijk gevonden van mij zelf.
Daar heb ik ook absoluut lering uit getrokken.
Nu accepteer ik gewoon dat niet iedere strijd te winnen is als alles al uit de kast is getrokken want slaan is geen optie om in de strijd te gooien.
En ja, ik kan daar op de dag van vandaag nog onvrede mee hebben, en ze is al 20. Gaat dus over een flink mensenleven terug.
Zo diep is die indruk op mij geweest dat ik die grens overging..
maandag 26 april 2010 om 16:02
quote:Dana schreef op 26 april 2010 @ 15:33:
Hoezo suggestieve poll? Heb je de discussie eigenlijk wel begrepen?
Ik mis bijv. de optie: Slaan mag niet en moet niet mogen, maar als het tóch eens gebeurt dan hoeft dat niet altijd meteen te betekenen dat er sprake is van kindermishandeling.
Stel bijvoorbeeld dat een kind steeds naar een hete kachel loopt. Een hekje plaatsen of anderszins zorgen dat het kind niet bij de kachel kan komen is op dat moment even niet mogelijk. Wat is dan erger, en wat is dan het beste?
.
Even ingekort hoor
Naar mijn mening is zwartgedrukte altijd mogelijk. Ik vind dat je altijd bij je kleine kind in de buurt moet blijven en dat soort dingen in de gaten moet houden. En 'nee, dat doet au' zeggen tot je een ons weegt, uiteindelijk komt de boodschap over.
Hoezo suggestieve poll? Heb je de discussie eigenlijk wel begrepen?
Ik mis bijv. de optie: Slaan mag niet en moet niet mogen, maar als het tóch eens gebeurt dan hoeft dat niet altijd meteen te betekenen dat er sprake is van kindermishandeling.
Stel bijvoorbeeld dat een kind steeds naar een hete kachel loopt. Een hekje plaatsen of anderszins zorgen dat het kind niet bij de kachel kan komen is op dat moment even niet mogelijk. Wat is dan erger, en wat is dan het beste?
.
Even ingekort hoor
Naar mijn mening is zwartgedrukte altijd mogelijk. Ik vind dat je altijd bij je kleine kind in de buurt moet blijven en dat soort dingen in de gaten moet houden. En 'nee, dat doet au' zeggen tot je een ons weegt, uiteindelijk komt de boodschap over.
maandag 26 april 2010 om 16:03
Lonki, wellicht is het vergelijk wat manco.
Maar het gevoel wat je de ander geeft zou weleens hetzelfde aan kunnen voelen.
Zeker in de belevenis van een kind denk ik dat de indruk weleens groter kan zijn dan men zich voor kan stellen.
Bovendien insinueert het dat binnen een relatie kind/ouder de middelen om boven je kind te staan breeed is om gezag uit te oefenen.
In mijn opinie ligt daar net zo goed een grens, immers streef je (ik tenmiste wel) naar uitendelijk een gelijkwaardige relatie met je kind.
Maar het gevoel wat je de ander geeft zou weleens hetzelfde aan kunnen voelen.
Zeker in de belevenis van een kind denk ik dat de indruk weleens groter kan zijn dan men zich voor kan stellen.
Bovendien insinueert het dat binnen een relatie kind/ouder de middelen om boven je kind te staan breeed is om gezag uit te oefenen.
In mijn opinie ligt daar net zo goed een grens, immers streef je (ik tenmiste wel) naar uitendelijk een gelijkwaardige relatie met je kind.
maandag 26 april 2010 om 16:03
Iry, ik vind dat er een groot verschil zit tussen 'Run forrest run' en iemand aan willen geven. Of word bij Run Forrest run ook de consequentie eraan gehangen dat als iemand niet vertrekt bij die geliefde, er iemand haar hoogstpersoonlijk komt wegsleuren?
Ook vind ik dat een kind afhankelijker is van de ouders dan een volwassene van een partner. Ivm hechting moet naar mijn idee heel erg zorgvuldige afweging gemaakt worden voordat besloten wordt om bijv. een kind thuis weg te halen.
Ik zeg niet dat je een andere kant op moet kijken, mijn mening is wel dat je eerst andere manieren kunt proberen om iemand op ander gedrag te brengen voordat je ernstige maatregelen treft als dreigen met aangifte. (Tenzij er natuurlijk weer acuut op dat moment sprake is van bijna levensbedreigende situatie, maar er was in de betreffende topics m.i. geen enkele reden om te veronderstellen dat dat het geval was.)
Ook vind ik dat een kind afhankelijker is van de ouders dan een volwassene van een partner. Ivm hechting moet naar mijn idee heel erg zorgvuldige afweging gemaakt worden voordat besloten wordt om bijv. een kind thuis weg te halen.
Ik zeg niet dat je een andere kant op moet kijken, mijn mening is wel dat je eerst andere manieren kunt proberen om iemand op ander gedrag te brengen voordat je ernstige maatregelen treft als dreigen met aangifte. (Tenzij er natuurlijk weer acuut op dat moment sprake is van bijna levensbedreigende situatie, maar er was in de betreffende topics m.i. geen enkele reden om te veronderstellen dat dat het geval was.)
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
maandag 26 april 2010 om 16:05
quote:summerbreeze21 schreef op 26 april 2010 @ 15:59:
Iry, mijn schoonvader heeft mijn vriend 1 keer geslagen. Hij vond dat zo erg dat hij het ook nooit vergeten is. Is ook ruim 15/20 jaar geleden trouwens .
Dat bedoel ik, ik denk dat de impact bij sommige kinderen echt groot kan zijn, vandaar ook dat mijn schuldgevoel niet vervaagd is.
Ik ga dat gewoon eens navragen bij dochter hoe ze daar tegenaan kijkt.
Een tweede sorry is nooit te laat
Iry, mijn schoonvader heeft mijn vriend 1 keer geslagen. Hij vond dat zo erg dat hij het ook nooit vergeten is. Is ook ruim 15/20 jaar geleden trouwens .
Dat bedoel ik, ik denk dat de impact bij sommige kinderen echt groot kan zijn, vandaar ook dat mijn schuldgevoel niet vervaagd is.
Ik ga dat gewoon eens navragen bij dochter hoe ze daar tegenaan kijkt.
Een tweede sorry is nooit te laat
maandag 26 april 2010 om 16:09
Dana, ik bedoel ook niet dat bij een sporadisch gevallen tik een kind direct moet wegrennen (die afhankelijkheid maakt dat ook een stuk lastiger)
Misschien kan ik de vinger er ook niet goed opleggen waarom ik het verschil in reactie moeilijk kan begrijpen en ligt dat voor een groot deel in mijn eigen gevoel.
Ben het absoluut met je eens dat in gevallen waarin het om een tik gaat die vooral uit opvoedingsonmacht gegeven wordt, eerder hulp aangeboden moet worden, dan aangifte.
Dat laatste lost daarin weinig op denk ik in lange termijn.
Misschien kan ik de vinger er ook niet goed opleggen waarom ik het verschil in reactie moeilijk kan begrijpen en ligt dat voor een groot deel in mijn eigen gevoel.
Ben het absoluut met je eens dat in gevallen waarin het om een tik gaat die vooral uit opvoedingsonmacht gegeven wordt, eerder hulp aangeboden moet worden, dan aangifte.
Dat laatste lost daarin weinig op denk ik in lange termijn.
maandag 26 april 2010 om 16:14
Maar wat noem je een tik uit opvoedingsonmacht. Ik heb mijn kinderen nooit uit onmacht of doelbewust geslagen. Ze hebben echter weleens een tik op hun vingers of hun luier gekregen als ze voor de tigste keer naar de thee grepen, hun hand op de verwarming wilden leggen of iets anders wilden doen wat een gevaar kon opleveren. Ze waren toen natuurlijk nog in de ontdekkingsfase en soms was een nee (15x nee) dan niet genoeg. Ik heb mijn zoon ook weleens door laten gaan als hij zijn hand op de warme kachel wilde leggen en dat deed hem en mij meer pijn dan die zachte tik op zijn vingers of op zijn luier.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
maandag 26 april 2010 om 16:15
Optie in de poll: 'Ik weet geen andere manier.....'. Ik denk eerlijk gezegd dat daar de crux zit. Ik weet tig manieren om mijn kinderen iets bij te brengen en soms werkt het allemaal niet. Zeker toen ze nog niet goed konden praten is hier wel es een tik uitgedeeld. Maar wel besefte ik altijd dat dat uit onmacht was van mijn kant.
Persoonlijk vind ik af en toe een tik echt niet zo erg, alleen blijft dan de vraag: wat is af en toe. Als ik de afgelopen dagen hier op het forum kijk denk ik wel es dat sommigen echt doorslaan (pun intended) in het hele verhaal.
Persoonlijk vind ik af en toe een tik echt niet zo erg, alleen blijft dan de vraag: wat is af en toe. Als ik de afgelopen dagen hier op het forum kijk denk ik wel es dat sommigen echt doorslaan (pun intended) in het hele verhaal.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 26 april 2010 om 16:17
Stelletje moraalridders
Dus niemand eens impulsief uit schrik of woede je kleuter een tik verkocht?
Ik wel, en ik schrok er zelf van.
En ik heb er geen enkele 'goede' reden voor, want die is er niet. We zijn allemaal mensen, en die maken soms fouten. Helaas is het woordje fout voor sommigen nogal breed interpreteerbaar, dát is het feitelijke probleem, niet die sporadische tik kan ik je vertellen. Mijn kinderen zijn oha erg gelukkig, al zullen ze je naar alle waarschijnlijkheid vertellen dat ze vinden dat ze systematisch te vroeg naar bed moeten en altijd vies avondeten moeten eten
Dus niemand eens impulsief uit schrik of woede je kleuter een tik verkocht?
Ik wel, en ik schrok er zelf van.
En ik heb er geen enkele 'goede' reden voor, want die is er niet. We zijn allemaal mensen, en die maken soms fouten. Helaas is het woordje fout voor sommigen nogal breed interpreteerbaar, dát is het feitelijke probleem, niet die sporadische tik kan ik je vertellen. Mijn kinderen zijn oha erg gelukkig, al zullen ze je naar alle waarschijnlijkheid vertellen dat ze vinden dat ze systematisch te vroeg naar bed moeten en altijd vies avondeten moeten eten
maandag 26 april 2010 om 16:18
Ja eigenlijk vind ik elke tik uit onmacht/onkunde voortkomen tbl.
Mij betrof die uitglijdende tik ook geen gemep, maar wat men hier onder corrigerende tik zou vinden vallen.
Maar gezien ik het persoonlijk heel fout vind, voelde het bij mij absoluut als een tik uit onmacht/onkunde.
Die ik absoluut niet in mijn opvoeding thuis vind horen.
Mij betrof die uitglijdende tik ook geen gemep, maar wat men hier onder corrigerende tik zou vinden vallen.
Maar gezien ik het persoonlijk heel fout vind, voelde het bij mij absoluut als een tik uit onmacht/onkunde.
Die ik absoluut niet in mijn opvoeding thuis vind horen.
maandag 26 april 2010 om 16:20
Ik heb vroeger, als kind, af en toe een pak voor mijn broek gehad. Ik heb daar helemaal niks aan overgehouden. Dat gebeurde bij mij en al mijn leeftijdsgenoten.
Ik besef, nu ik volwassen ben en zelf kinderen heb, wel dat het een pure uiting van onmacht van mijn ouders is geweest. En ook dat kan ik begrijpen. Ouders zijn ook maar mensen, toch?
Om diezelde reden heb ik mijn beide kinderen ook wel eens een tik op de vingers of op de billen verkocht. Ik kan het weliswaar op een hand tellen, maar het is wel gebeurd. Ik ben er niet trots op. Alle keren dat het gebeurde was wederom uit onmacht!
Ik besef, nu ik volwassen ben en zelf kinderen heb, wel dat het een pure uiting van onmacht van mijn ouders is geweest. En ook dat kan ik begrijpen. Ouders zijn ook maar mensen, toch?
Om diezelde reden heb ik mijn beide kinderen ook wel eens een tik op de vingers of op de billen verkocht. Ik kan het weliswaar op een hand tellen, maar het is wel gebeurd. Ik ben er niet trots op. Alle keren dat het gebeurde was wederom uit onmacht!
maandag 26 april 2010 om 16:21
Ik denk dat 1 keer slaan welhaast meer indruk maakt, zeker als dit op latere leeftijd gebeurd, dan nu en dan een tikje op de vingers als waarschuwing op jonge leeftijd.
Als alle ouders, en dus echt niet alleen de 3 hoog achter uit de Bijlmer, die hun kinderen wel eens een tik zouden hebben verkocht werden opgepakt, zou ons landje wel heel erg leeg worden vrees ik.
Als alle ouders, en dus echt niet alleen de 3 hoog achter uit de Bijlmer, die hun kinderen wel eens een tik zouden hebben verkocht werden opgepakt, zou ons landje wel heel erg leeg worden vrees ik.
maandag 26 april 2010 om 16:21
maandag 26 april 2010 om 16:22
En ik heb vroeger wel vaker een flink pas slaag gehad. Dat is zelfs een periode flink uit de klauwen gelopen....Er is echt een melkweg van verschil tussen soms een keertje zachtjes een tik uitdelen en doelbewust iemand de hersenpan van zijn romp slaan.
Ik bedoel; ik werd bijv van de trap afgegooid en er werd tegen me aan geschopt als ik op de grond lag. Ik zou dit toch echt uit mijn hoofd laten, no mather what, om ooit in dit leven, zoiets bij een van mijn kinderen te doen. Daar is nooit ook maar 1 gegronde reden voor.
Mijn vader was destijds behoorlijk depressief trouwens. En had een burnout en dronk te veel. Dit betrof een vrij korte periode, maar desalniettemin. Ook ik zou dit nooit meer vergeten en het heeft me ook zeker getekend.
Ik bedoel; ik werd bijv van de trap afgegooid en er werd tegen me aan geschopt als ik op de grond lag. Ik zou dit toch echt uit mijn hoofd laten, no mather what, om ooit in dit leven, zoiets bij een van mijn kinderen te doen. Daar is nooit ook maar 1 gegronde reden voor.
Mijn vader was destijds behoorlijk depressief trouwens. En had een burnout en dronk te veel. Dit betrof een vrij korte periode, maar desalniettemin. Ook ik zou dit nooit meer vergeten en het heeft me ook zeker getekend.
maandag 26 april 2010 om 16:26
Ik heb vroeger van mijn ouders wel meer gehad dan een corrigerende tik.
Mijn moeder was nogal hardhandig en sloeg met kranten, pantoffels of iets anders wat ze op dat moment in haar handen had. Als je in haar ogen iets fouts had gedaan gooide ze haar pantoffel naar je toe en die moest je dan terugbrengen. Je wist dan 100% zeker dat je, zodra ze de pantoffel weer in haar handen had, deze met flinke kracht tegen je kont aan kreeg, soms meerdere keren. Dat gaat in mijn ogen verder dan een corrigerende tik. Ik heb mijn kinderen nog nooit op die manier geslagen. Trouwens de corrigerende tikken zijn hier in huis op 1 hand te tellen.
Mijn moeder was nogal hardhandig en sloeg met kranten, pantoffels of iets anders wat ze op dat moment in haar handen had. Als je in haar ogen iets fouts had gedaan gooide ze haar pantoffel naar je toe en die moest je dan terugbrengen. Je wist dan 100% zeker dat je, zodra ze de pantoffel weer in haar handen had, deze met flinke kracht tegen je kont aan kreeg, soms meerdere keren. Dat gaat in mijn ogen verder dan een corrigerende tik. Ik heb mijn kinderen nog nooit op die manier geslagen. Trouwens de corrigerende tikken zijn hier in huis op 1 hand te tellen.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
maandag 26 april 2010 om 16:28
Iry,
In jouw mening ga je uit van "het streven naar een gelijkwaardige relatie met je kind(eren)". Dat is een visie die ik totaal niet deel. Ik streef helemaal niet naar een gelijkwaardige relatie met mijn kind, althans niet in die zin dat hij dezelfde rechten of plichten als ik heeft.
In jouw mening ga je uit van "het streven naar een gelijkwaardige relatie met je kind(eren)". Dat is een visie die ik totaal niet deel. Ik streef helemaal niet naar een gelijkwaardige relatie met mijn kind, althans niet in die zin dat hij dezelfde rechten of plichten als ik heeft.
Am Yisrael Chai!
maandag 26 april 2010 om 16:30
quote:fashionvictim schreef op 26 april 2010 @ 16:28:
Iry,
In jouw mening ga je uit van "het streven naar een gelijkwaardige relatie met je kind(eren)". Dat is een visie die ik totaal niet deel. Ik streef helemaal niet naar een gelijkwaardige relatie met mijn kind, althans niet in die zin dat hij dezelfde rechten of plichten als ik heeft.
Ik ben het eigenlijk wel met je eens. Ik vind echt dat er in mijn huishouden/gezin een hierarchie heerst. Overleg is mogelijk maar als puntje bij paaltje komt neem ik de beslissingen... punt!
Of slaan daarbij hoort, daar twijfel ik aan. Ik denk dat je veel met praten kunt oplossen. Dat wil niet zeggen dat je kids op dat moment gelijkwaardig aan jou staan.
Iry,
In jouw mening ga je uit van "het streven naar een gelijkwaardige relatie met je kind(eren)". Dat is een visie die ik totaal niet deel. Ik streef helemaal niet naar een gelijkwaardige relatie met mijn kind, althans niet in die zin dat hij dezelfde rechten of plichten als ik heeft.
Ik ben het eigenlijk wel met je eens. Ik vind echt dat er in mijn huishouden/gezin een hierarchie heerst. Overleg is mogelijk maar als puntje bij paaltje komt neem ik de beslissingen... punt!
Of slaan daarbij hoort, daar twijfel ik aan. Ik denk dat je veel met praten kunt oplossen. Dat wil niet zeggen dat je kids op dat moment gelijkwaardig aan jou staan.
maandag 26 april 2010 om 16:34
Niet?
Ook niet als je kinderen volwassen zijn?
Ja ik wel idd.
Ik streef met mijn kinderen echt naar het volwassen worden en op eigen benen staan. Daarin hoort in mijn ogen ook steeds meer loslaten en meer komen tot gelijkwaardigheid (ik geef ze daar steeds een beetje meer ruimte in naar gelang ze ouder worden en aankunnen)
Mijn dochter is inmiddels 20 en daar heb ik nu echt een gelijkwaardige relatie mee.
Ik sta niet boven haar maar naast haar.
Ook niet als je kinderen volwassen zijn?
Ja ik wel idd.
Ik streef met mijn kinderen echt naar het volwassen worden en op eigen benen staan. Daarin hoort in mijn ogen ook steeds meer loslaten en meer komen tot gelijkwaardigheid (ik geef ze daar steeds een beetje meer ruimte in naar gelang ze ouder worden en aankunnen)
Mijn dochter is inmiddels 20 en daar heb ik nu echt een gelijkwaardige relatie mee.
Ik sta niet boven haar maar naast haar.
maandag 26 april 2010 om 16:35
mij heeft ooit iemand verteld dat ze een klein corrigend tikje op het handje of de billen van een kind, zag als een soort van "pijnprikkel". Een soort wake-up call waarbij het kind onmiddellijk schakelt en daardoor voor zichzelf een time out inlast. Toen mijn kids klein waren, kon ik me in die stelling vinden. Ik zat immers vaak genoeg zelf met de handen in het haar door mijn kinderen. Nu ze groot zijn, denk ik: eigenlijk sloeg het helemaal nergens op. Een wake-up call kan ook door even kort en duidelijk "nee" te roepen en tegelijkertijd het kind af te leiden...
