Actueel
alle pijlers
handtekeningenactie wetswijziging partneralimentatie
maandag 21 januari 2008 om 14:24
vrijdag 25 januari 2008 om 18:21
Hun hand ophouden vind ik dan ook weer erg kort door de bocht. Flauw zelfs.
Je kunt alleen naar de situaties op zich kijken en wat beide partners overeen gekomen zijn en hoe de afspraken waren. Als beiden eenzelfde inkomen hebben, dan is er geen noodzaak voor alimentatie, alleen voor de kinderen en dat maakt dan de rechter of advocaat uit hoe dat zit als ze er zelf niet uitkomen.
Blij dat dat bij ons perfect geregeld was. Daar kwam geen advocaat bij aan te pas.
En zowat niemand blijft die 12 jaar alleen, zo snel ze weer samenwonen houdt de alimentatie op, zo ook bij mij.
En ja, ik betaal ook mee voor de ex van mijn vriend en voor zijn zoon. Nou en? That's life, ik lig er niet wakker van. Hij heeft nu eenmaal voor mij een gezin gehad en die horen er gewoon bij. Net zoals ik bij mijn exman hoor (de). Mijn vriend betaalt al 10 jaar trouwens. Dus over 2 jaar zou dat voorbij zijn, maar als zij zich niet kan bedruipen gaat dat gewoon door. Tis wel de moeder van zijn zoon en dat is zijn verantwoordelijkheid.
Zo!
Je kunt alleen naar de situaties op zich kijken en wat beide partners overeen gekomen zijn en hoe de afspraken waren. Als beiden eenzelfde inkomen hebben, dan is er geen noodzaak voor alimentatie, alleen voor de kinderen en dat maakt dan de rechter of advocaat uit hoe dat zit als ze er zelf niet uitkomen.
Blij dat dat bij ons perfect geregeld was. Daar kwam geen advocaat bij aan te pas.
En zowat niemand blijft die 12 jaar alleen, zo snel ze weer samenwonen houdt de alimentatie op, zo ook bij mij.
En ja, ik betaal ook mee voor de ex van mijn vriend en voor zijn zoon. Nou en? That's life, ik lig er niet wakker van. Hij heeft nu eenmaal voor mij een gezin gehad en die horen er gewoon bij. Net zoals ik bij mijn exman hoor (de). Mijn vriend betaalt al 10 jaar trouwens. Dus over 2 jaar zou dat voorbij zijn, maar als zij zich niet kan bedruipen gaat dat gewoon door. Tis wel de moeder van zijn zoon en dat is zijn verantwoordelijkheid.
Zo!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 25 januari 2008 om 18:44
Yasmijn: thumbs up.
Lapin: Naast dat ik het ook wat flauw vind om het te hebben over 'handje ophouden' als je het hebt over vrouwen die alimentatie ontvangen, vind ik het vooral ook niet erg slim van mensen die partneralimentatie weigeren. Zeker als het gaat om mensen die met hun partner een bepaalde taakverdeling zijn overeengekomen die inhield dat ze een gat in hun cv hebben en daardoor nu niet meer op het niveau zitten of zullen komen qua inkomen dan ze zouden hebben als ze voor een andere taakverdeling zouden gaan.
Wanneer je dan, als je uit elkaar gaat en een inkomensval maakt, partneralimentatie weigert en niet wil dat je levensstandaard op peil wordt gehouden op die manier, geef je eigenlijk aan dat jouw bijdrage al die jaren minder was dan die van de ander. Dat jouw investering minder waarde had, dan die van de (meer) geldverdienende partner.
Dat vind ik dom en een minachtend gebaar naar je eigen inzet in die jaren. Tenzij je werkelijk vindt dat het minder waard was natuurlijk. Maar in dat geval zou ik niet begrijpen dat je überhaupt in de eerste plaats die keuze van taakverdeling hebt gemaakt.
Lapin: Naast dat ik het ook wat flauw vind om het te hebben over 'handje ophouden' als je het hebt over vrouwen die alimentatie ontvangen, vind ik het vooral ook niet erg slim van mensen die partneralimentatie weigeren. Zeker als het gaat om mensen die met hun partner een bepaalde taakverdeling zijn overeengekomen die inhield dat ze een gat in hun cv hebben en daardoor nu niet meer op het niveau zitten of zullen komen qua inkomen dan ze zouden hebben als ze voor een andere taakverdeling zouden gaan.
Wanneer je dan, als je uit elkaar gaat en een inkomensval maakt, partneralimentatie weigert en niet wil dat je levensstandaard op peil wordt gehouden op die manier, geef je eigenlijk aan dat jouw bijdrage al die jaren minder was dan die van de ander. Dat jouw investering minder waarde had, dan die van de (meer) geldverdienende partner.
Dat vind ik dom en een minachtend gebaar naar je eigen inzet in die jaren. Tenzij je werkelijk vindt dat het minder waard was natuurlijk. Maar in dat geval zou ik niet begrijpen dat je überhaupt in de eerste plaats die keuze van taakverdeling hebt gemaakt.
vrijdag 25 januari 2008 om 18:59
Missdeameanor en Yasmijn,
Ik noem het toch nog steeds je hand ophouden. Mits er lichamelijk niets ergs met je aan de hand is vind ik het niet meer dan normaal om voor jezelf te kunnen zorgen na de scheiding. Er zou inderdaad een overbruggingsperiode kunnen zijn maar daarna moet het toch echt niet meer nodig zijn. Dat heeft niets te maken met hoe je je eigen inzet binnen het huwelijk bekijkt. Het voelt voor mij gevoelsmatig gewoon niet goed om geld aan te nemen van een man waar ik niets meer mee te maken heb.
Ik heb meerdere malen gezien dat de man (veel) meer dan de helft van zijn inkomen moest afstaan. Hoe kan je dat in hemelsnaam normaal vinden?
Even voor de duidelijkheid, natuurlijk heb ik het hier over partneralimentatie en niet over kinderalimentatie.
Ik noem het toch nog steeds je hand ophouden. Mits er lichamelijk niets ergs met je aan de hand is vind ik het niet meer dan normaal om voor jezelf te kunnen zorgen na de scheiding. Er zou inderdaad een overbruggingsperiode kunnen zijn maar daarna moet het toch echt niet meer nodig zijn. Dat heeft niets te maken met hoe je je eigen inzet binnen het huwelijk bekijkt. Het voelt voor mij gevoelsmatig gewoon niet goed om geld aan te nemen van een man waar ik niets meer mee te maken heb.
Ik heb meerdere malen gezien dat de man (veel) meer dan de helft van zijn inkomen moest afstaan. Hoe kan je dat in hemelsnaam normaal vinden?
Even voor de duidelijkheid, natuurlijk heb ik het hier over partneralimentatie en niet over kinderalimentatie.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:08
Lapin:
Naast dat we blijkbaar een verschil in opvatting hebben over wat de inzet van twee partners waard is in een relatie (vruchten van die inzet pluk je trouwens niet alleen op het moment zelf, maar die inzet heeft ook invloed op de toekomst, dus ook eventueel ná een relatie) , denk ik dat we ook anders naar de relatie an sich kijken. Het feit dat jij aangeeft dat je na een eventuele scheiding niets meer met de ander te maken hebt zegt al genoeg.
Toen ik trouwde beloofden wij een heleboel. Onder andere om voor elkaar te zorgen. En die beloftes vervallen niet op het moment dat wij, om wat voor reden dan ook, niet meer samen verder zouden kunnen of willen leven in hetzelfde huis, in hetzelfde bed.
Nogmaals: Als ik die verplichting voor de rest van mijn leven niet had aangewild, dan was ik niet getrouwd, want in mijn ogen houdt het huwelijk die verplichting in. Daarom snap ik ook niet zo goed dat mensen die dat anders zien tóch willen trouwen.
Naast dat we blijkbaar een verschil in opvatting hebben over wat de inzet van twee partners waard is in een relatie (vruchten van die inzet pluk je trouwens niet alleen op het moment zelf, maar die inzet heeft ook invloed op de toekomst, dus ook eventueel ná een relatie) , denk ik dat we ook anders naar de relatie an sich kijken. Het feit dat jij aangeeft dat je na een eventuele scheiding niets meer met de ander te maken hebt zegt al genoeg.
Toen ik trouwde beloofden wij een heleboel. Onder andere om voor elkaar te zorgen. En die beloftes vervallen niet op het moment dat wij, om wat voor reden dan ook, niet meer samen verder zouden kunnen of willen leven in hetzelfde huis, in hetzelfde bed.
Nogmaals: Als ik die verplichting voor de rest van mijn leven niet had aangewild, dan was ik niet getrouwd, want in mijn ogen houdt het huwelijk die verplichting in. Daarom snap ik ook niet zo goed dat mensen die dat anders zien tóch willen trouwen.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:09
vrijdag 25 januari 2008 om 19:09
rekenvoorbeeldje. Ik heb een leuke baan. ieder jar dat ik werk, krijg ik een periodiekje erbij en dat is zeg netto 75 euro. ddaarnaast bouw ik een pensieon op. Als ik 5 jaar lang stop met werken bouw ik dus die jaren geen pensieon op en verdien ik na die vijf jaar dus 5x 75 euro is 375 euro minder dan ik verdiend zou hebben als ik niet was gestopt en die achterstand blijft.
Als je parttime werkt zukl je ook minder snel promotie maken en minder vaak salarisverhoging kroijjgen dan wanneer je fulltime was blijven werken.
Leuk dat dan na drie jaar de PA zou ophouden, maar dan lever je als partner die voor de kinderen heeft gezorgd dus per definitie in. Vraag is hoeveel vrouwen dan nog vinden dat het "beter voor de kinderen " is dat mamma thuis is en in wezen ontneem je dus op die amanier wel vrouwen hun keuze om te stoppen met werken, omdat ze niet meer gecompenseert worden.
Overigens mag wat mij betreft de PA-regeling wel na drie jaar stoppen in die gevallen waarin er geen kinderebn verzorgd hoeven worden of waarbij niet een van de partners substantieel minder is gaan werkne en de ander niet.
Als je parttime werkt zukl je ook minder snel promotie maken en minder vaak salarisverhoging kroijjgen dan wanneer je fulltime was blijven werken.
Leuk dat dan na drie jaar de PA zou ophouden, maar dan lever je als partner die voor de kinderen heeft gezorgd dus per definitie in. Vraag is hoeveel vrouwen dan nog vinden dat het "beter voor de kinderen " is dat mamma thuis is en in wezen ontneem je dus op die amanier wel vrouwen hun keuze om te stoppen met werken, omdat ze niet meer gecompenseert worden.
Overigens mag wat mij betreft de PA-regeling wel na drie jaar stoppen in die gevallen waarin er geen kinderebn verzorgd hoeven worden of waarbij niet een van de partners substantieel minder is gaan werkne en de ander niet.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:12
Ik ken ook gevallen van mannen die met liefde hun ex ( en moeder van zijn kinderen) alimentatie betaalden. Omdat hij zeker wilde zijn van het feit dat zijn ex en de kinderen niks te kort kwamen. Ik heb het nu dus over PA.
Ik ken zelfs een man die een studie van haar heeft betaald na de scheiding, zodat ze meer kans op een baan had.
Je doet nu een beetje of die mannen uitgekleed zouden worden. Het wordt toch berekend, hoeveel hij kan betalen?
Ik ken zelfs een man die een studie van haar heeft betaald na de scheiding, zodat ze meer kans op een baan had.
Je doet nu een beetje of die mannen uitgekleed zouden worden. Het wordt toch berekend, hoeveel hij kan betalen?
vrijdag 25 januari 2008 om 19:14
Missdemeanor, ik denk niet dat we zo anders over het huwelijk denken. Ik heb nog steeds een hele goede verstandhouding met mijn ex (10 jaar mee samen gewoond). Hij bood mij een maandelijkse toelage aan toen we uit elkaar gingen, maar die heb ik geweigerd. Ik ga er vanuit dat dat zijn geld is en niet dat van mij. Het is gewoon een gevoelsmatige kwestie bij mij (noem het trots) maar ik kan heel goed voor mezelf zorgen.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:16
En dat je (Lapin) zegt dat je na de scheiding niks meer met elkaar te maken hebt vind ik een rare opvatting. Je hebt immers jaren lang lief en leed gedeeld.
Als je kinderen hebt gaat die vlieger sowieso niet op. Verder zijn er gelukkig ook mensen zonder kinderen, die de beste maatjes blijven na een scheiding.
Als je kinderen hebt gaat die vlieger sowieso niet op. Verder zijn er gelukkig ook mensen zonder kinderen, die de beste maatjes blijven na een scheiding.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:19
Lapin, denken we niet anders over het huwelijk?
Je zegt dat je uit trots alimentatie zou weigeren. En wat als het andersom zou zijn? Stel dat jij degene zou zijn die alimentatie zou moeten betalen volgens de wet, zou je dat dan wel willen doen? Zou je er bereid toe zijn, als je partner het zou willen aannemen? Zou je dan ook vinden dat die zorgplicht zou doorgaan na de relatie? Of denken we er tóch wat anders over?
Je zegt dat je uit trots alimentatie zou weigeren. En wat als het andersom zou zijn? Stel dat jij degene zou zijn die alimentatie zou moeten betalen volgens de wet, zou je dat dan wel willen doen? Zou je er bereid toe zijn, als je partner het zou willen aannemen? Zou je dan ook vinden dat die zorgplicht zou doorgaan na de relatie? Of denken we er tóch wat anders over?
vrijdag 25 januari 2008 om 19:20
quote:Zamirah schreef op 25 januari 2008 @ 19:16:
En dat je (Lapin) zegt dat je na de scheiding niks meer met elkaar te maken hebt vind ik een rare opvatting. Je hebt immers jaren lang lief en leed gedeeld.
Als je kinderen hebt gaat die vlieger sowieso niet op. Verder zijn er gelukkig ook mensen zonder kinderen, die de beste maatjes blijven na een scheiding.
Lees mijn bericht onder dat van jou even, gericht aan Missdemeanor, waarin ik vertel dat ik nog steeds bevriend ben met mijn ex.
Met niets meer met elkaar te maken hebben, bedoel ik dat je niet meer verantwoordelijk bent voor elkaar.
En dat je (Lapin) zegt dat je na de scheiding niks meer met elkaar te maken hebt vind ik een rare opvatting. Je hebt immers jaren lang lief en leed gedeeld.
Als je kinderen hebt gaat die vlieger sowieso niet op. Verder zijn er gelukkig ook mensen zonder kinderen, die de beste maatjes blijven na een scheiding.
Lees mijn bericht onder dat van jou even, gericht aan Missdemeanor, waarin ik vertel dat ik nog steeds bevriend ben met mijn ex.
Met niets meer met elkaar te maken hebben, bedoel ik dat je niet meer verantwoordelijk bent voor elkaar.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:22
quote:Missdemeanor schreef op 25 januari 2008 @ 19:19:
Lapin, denken we niet anders over het huwelijk?
Je zegt dat je uit trots alimentatie zou weigeren. En wat als het andersom zou zijn? Stel dat jij degene zou zijn die alimentatie zou moeten betalen volgens de wet, zou je dat dan wel willen doen? Zou je er bereid toe zijn, als je partner het zou willen aannemen? Zou je dan ook vinden dat die zorgplicht zou doorgaan na de relatie? Of denken we er tóch wat anders over?Nee, natuurlijk zou ik dat dan ook onzin vinden. Het werkt natuurlijk 2 kanten op.
Lapin, denken we niet anders over het huwelijk?
Je zegt dat je uit trots alimentatie zou weigeren. En wat als het andersom zou zijn? Stel dat jij degene zou zijn die alimentatie zou moeten betalen volgens de wet, zou je dat dan wel willen doen? Zou je er bereid toe zijn, als je partner het zou willen aannemen? Zou je dan ook vinden dat die zorgplicht zou doorgaan na de relatie? Of denken we er tóch wat anders over?Nee, natuurlijk zou ik dat dan ook onzin vinden. Het werkt natuurlijk 2 kanten op.
vrijdag 25 januari 2008 om 19:37
quote:lapin schreef op 25 januari 2008 @ 19:14:
Missdemeanor, ik denk niet dat we zo anders over het huwelijk denken. Ik heb nog steeds een hele goede verstandhouding met mijn ex (10 jaar mee samen gewoond). Hij bood mij een maandelijkse toelage aan toen we uit elkaar gingen, maar die heb ik geweigerd. Ik ga er vanuit dat dat zijn geld is en niet dat van mij. Het is gewoon een gevoelsmatige kwestie bij mij (noem het trots) maar ik kan heel goed voor mezelf zorgen.
Als jij het niet nodig hebt en goed voor jezelf kan zorgen, dan is dat toch allen maar prima en fijn.
Ik kan me echter ook voorstellen dat je als gescheiden vrouw niet in je eentje de cosequenties wilt dragen van het gat in je carriere en de daarbijbehorende inkomensderving als gevolg van je gezamenlijke keuze dat hij bleef werken en jij voor de kinderen ging zorgen.
En ik vind dat asl tweede vrouw van een man die al een gezin had en daar alimentatie aan betaalt, je helemaal niet moet zeuren. als je zo'n probleem hebt met het feit dat deze meneer zijn ex niet in de kou laat staan, dan moet je een andere man zoeken.
Overigens zou ik zelf een man die probeert onder zijn alimentatieverplichting uit te komen een stuk slechter als mogelijke partner beoordelen. Een echte vent ontloopt zijn verantwoordelijkheden niet.
Missdemeanor, ik denk niet dat we zo anders over het huwelijk denken. Ik heb nog steeds een hele goede verstandhouding met mijn ex (10 jaar mee samen gewoond). Hij bood mij een maandelijkse toelage aan toen we uit elkaar gingen, maar die heb ik geweigerd. Ik ga er vanuit dat dat zijn geld is en niet dat van mij. Het is gewoon een gevoelsmatige kwestie bij mij (noem het trots) maar ik kan heel goed voor mezelf zorgen.
Als jij het niet nodig hebt en goed voor jezelf kan zorgen, dan is dat toch allen maar prima en fijn.
Ik kan me echter ook voorstellen dat je als gescheiden vrouw niet in je eentje de cosequenties wilt dragen van het gat in je carriere en de daarbijbehorende inkomensderving als gevolg van je gezamenlijke keuze dat hij bleef werken en jij voor de kinderen ging zorgen.
En ik vind dat asl tweede vrouw van een man die al een gezin had en daar alimentatie aan betaalt, je helemaal niet moet zeuren. als je zo'n probleem hebt met het feit dat deze meneer zijn ex niet in de kou laat staan, dan moet je een andere man zoeken.
Overigens zou ik zelf een man die probeert onder zijn alimentatieverplichting uit te komen een stuk slechter als mogelijke partner beoordelen. Een echte vent ontloopt zijn verantwoordelijkheden niet.
vrijdag 25 januari 2008 om 20:03
quote:Zamirah schreef op 25 januari 2008 @ 19:12:
Ik ken ook gevallen van mannen die met liefde hun ex ( en moeder van zijn kinderen) alimentatie betaalden. Omdat hij zeker wilde zijn van het feit dat zijn ex en de kinderen niks te kort kwamen. Ik heb het nu dus over PA.
Ik ken zelfs een man die een studie van haar heeft betaald na de scheiding, zodat ze meer kans op een baan had.
Je doet nu een beetje of die mannen uitgekleed zouden worden. Het wordt toch berekend, hoeveel hij kan betalen?
Je hebt het over de mijne. Hij is nog vrijgezel, te vinden op mijn hyves.
Hij is nog erg goodlooking ook.
Ik ken ook gevallen van mannen die met liefde hun ex ( en moeder van zijn kinderen) alimentatie betaalden. Omdat hij zeker wilde zijn van het feit dat zijn ex en de kinderen niks te kort kwamen. Ik heb het nu dus over PA.
Ik ken zelfs een man die een studie van haar heeft betaald na de scheiding, zodat ze meer kans op een baan had.
Je doet nu een beetje of die mannen uitgekleed zouden worden. Het wordt toch berekend, hoeveel hij kan betalen?
Je hebt het over de mijne. Hij is nog vrijgezel, te vinden op mijn hyves.
Hij is nog erg goodlooking ook.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 25 januari 2008 om 20:32
quote:lapin schreef op 25 januari 2008 @ 19:22:
[...]
Nee, natuurlijk zou ik dat dan ook onzin vinden. Het werkt natuurlijk 2 kanten op.
Dat nam ik al aan. En daarmee geef je al aan dat wij het huwelijk wel degelijk fundamenteel anders bekijken. Dat is prima natuurlijk.
Maar het is dat verschil in opvatting dat er bij mij voor zorgt dat ik niet begrijp waarom iemand, met die kijk op de dingen die zo duidelijk in het contract dat huwelijk heet staan, die daar gewoon bij horen, in vredesnaam voor een huwelijk zou kiezen. Voor het naampje dan, blijkbaar.
[...]
Nee, natuurlijk zou ik dat dan ook onzin vinden. Het werkt natuurlijk 2 kanten op.
Dat nam ik al aan. En daarmee geef je al aan dat wij het huwelijk wel degelijk fundamenteel anders bekijken. Dat is prima natuurlijk.
Maar het is dat verschil in opvatting dat er bij mij voor zorgt dat ik niet begrijp waarom iemand, met die kijk op de dingen die zo duidelijk in het contract dat huwelijk heet staan, die daar gewoon bij horen, in vredesnaam voor een huwelijk zou kiezen. Voor het naampje dan, blijkbaar.
vrijdag 25 januari 2008 om 20:51
quote:Missdemeanor schreef op 25 januari 2008 @ 20:32:
[...]
Dat nam ik al aan. En daarmee geef je al aan dat wij het huwelijk wel degelijk fundamenteel anders bekijken. Dat is prima natuurlijk.
Maar het is dat verschil in opvatting dat er bij mij voor zorgt dat ik niet begrijp waarom iemand, met die kijk op de dingen die zo duidelijk in het contract dat huwelijk heet staan, die daar gewoon bij horen, in vredesnaam voor een huwelijk zou kiezen. Voor het naampje dan, blijkbaar.
Dat mag je van mij best aannemen. Of je het bij het rechte eind hebt is iets anders. Vindt je het trouwens echt nodig om zo minachtend te reageren op mijn berichten? Dat zegt ook heel veel over jou, maar dit terzijde.
Maar nu to the point: jij vindt dus dat de man 12 jaar alimentatie moet betalen aan de vrouw, maar andersom hoeft dit niet? Dat begrijp ik niet. Leg eens uit.
[...]
Dat nam ik al aan. En daarmee geef je al aan dat wij het huwelijk wel degelijk fundamenteel anders bekijken. Dat is prima natuurlijk.
Maar het is dat verschil in opvatting dat er bij mij voor zorgt dat ik niet begrijp waarom iemand, met die kijk op de dingen die zo duidelijk in het contract dat huwelijk heet staan, die daar gewoon bij horen, in vredesnaam voor een huwelijk zou kiezen. Voor het naampje dan, blijkbaar.
Dat mag je van mij best aannemen. Of je het bij het rechte eind hebt is iets anders. Vindt je het trouwens echt nodig om zo minachtend te reageren op mijn berichten? Dat zegt ook heel veel over jou, maar dit terzijde.
Maar nu to the point: jij vindt dus dat de man 12 jaar alimentatie moet betalen aan de vrouw, maar andersom hoeft dit niet? Dat begrijp ik niet. Leg eens uit.
vrijdag 25 januari 2008 om 21:16
quote:lapin schreef op 25 januari 2008 @ 20:51:
Dat mag je van mij best aannemen. Of je het bij het rechte eind hebt is iets anders. Vindt je het trouwens echt nodig om zo minachtend te reageren op mijn berichten? Dat zegt ook heel veel over jou, maar dit terzijde.
Maar nu to the point: jij vindt dus dat de man 12 jaar alimentatie moet betalen aan de vrouw, maar andersom hoeft dit niet? Dat begrijp ik niet. Leg eens uit.
Ik denk niet dat één van ons beiden het per se bij het rechte eind heeft. Het gaat immers om meningen en een manier van kijken naar het huwelijk. Vind je trouwens dat ik minachtend reageer? Dat was niet zo bedoeld hoor, dus mijn excuses als het zo overkwam. En wat mijn mening verder zegt over mij? Geen idee wat jij eruit haalt. Ik bedoel gewoon wat ik zeg, niet meer en niet minder.
Wat de alimentatie betreft verder: Hoe kom je erbij dat ik vind dat de man alimentatie voor de vrouw moet betalen en andersom niet? Dat heb ik niet beweerd. Ik vind dat bij het huwelijk een zorgplicht hoort, daar teken je voor. Die zorgplicht werkt beide kanten op. En wie dan welke zorgtaken op zich neemt, al dan niet financiëel, dat maakt mij geen bal uit. Ik vind alleen dat die zorgtaken niet bij een eventueel einde van de relatie ophouden.
Voor mij is die belofte tot zorg aan elkaar, blijvende zorg welteverstaan, zo'n beetje de essentie van wat het huwelijk inhoudt. Toen jij aangaf dat jij wel aardig hetzelfde keek naar het huwelijk, maar dat het een stukje trots was waardoor je geen geld wilde aannemen, vroeg ik je daarom of je het andersom wel zou doen, als je (ex)partner het wel zou willen aannemen. Je gaf aan dat dat niet het geval was. Daarmee bevestigde je voor mij dat het niet alleen trots is, waardoor we anders kijken naar alimentatie, maar dat we een fundamenteel ander idee hebben van wat het huwelijk inhoudt. Daar zit verder geen waardeoordeel aan vast.
Dat mag je van mij best aannemen. Of je het bij het rechte eind hebt is iets anders. Vindt je het trouwens echt nodig om zo minachtend te reageren op mijn berichten? Dat zegt ook heel veel over jou, maar dit terzijde.
Maar nu to the point: jij vindt dus dat de man 12 jaar alimentatie moet betalen aan de vrouw, maar andersom hoeft dit niet? Dat begrijp ik niet. Leg eens uit.
Ik denk niet dat één van ons beiden het per se bij het rechte eind heeft. Het gaat immers om meningen en een manier van kijken naar het huwelijk. Vind je trouwens dat ik minachtend reageer? Dat was niet zo bedoeld hoor, dus mijn excuses als het zo overkwam. En wat mijn mening verder zegt over mij? Geen idee wat jij eruit haalt. Ik bedoel gewoon wat ik zeg, niet meer en niet minder.
Wat de alimentatie betreft verder: Hoe kom je erbij dat ik vind dat de man alimentatie voor de vrouw moet betalen en andersom niet? Dat heb ik niet beweerd. Ik vind dat bij het huwelijk een zorgplicht hoort, daar teken je voor. Die zorgplicht werkt beide kanten op. En wie dan welke zorgtaken op zich neemt, al dan niet financiëel, dat maakt mij geen bal uit. Ik vind alleen dat die zorgtaken niet bij een eventueel einde van de relatie ophouden.
Voor mij is die belofte tot zorg aan elkaar, blijvende zorg welteverstaan, zo'n beetje de essentie van wat het huwelijk inhoudt. Toen jij aangaf dat jij wel aardig hetzelfde keek naar het huwelijk, maar dat het een stukje trots was waardoor je geen geld wilde aannemen, vroeg ik je daarom of je het andersom wel zou doen, als je (ex)partner het wel zou willen aannemen. Je gaf aan dat dat niet het geval was. Daarmee bevestigde je voor mij dat het niet alleen trots is, waardoor we anders kijken naar alimentatie, maar dat we een fundamenteel ander idee hebben van wat het huwelijk inhoudt. Daar zit verder geen waardeoordeel aan vast.
vrijdag 25 januari 2008 om 21:43
Maar denk je dan niet dat dat een achterhaald idee is van wat een huwelijk tegenwoordig is. Vroeger trouwde je inderdaad voor het leven (uitzonderingen natuurlijk daargelaten). Je had als vrouw ook niet zo veel keus want de plaatsen op de arbeidsmarkt lagen niet voor het oprapen voor vrouwen. Tegenwoordig strandt (geloof ik) 2 op de 3 huwelijken. Dat komt mede door het feit dat vrouwen tegenwoordig best in staat zijn om voor zichzelf te zorgen. Wordt het dan niet eens tijd om ook het contract (wat een huwelijk toch eigenlijk is) eens onder de loep te nemen en te vernieuwen/aanpassen aan de geldende normen? Het lijkt mij dus alleszins redelijk om de 12 jaar alimentatieplicht om te zetten naar 3 jaar. En dan staat het natuurlijk iedereen vrij om die 3 jaar naar eigen keuze te verlengen.
En begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn man (en hij van mij ) en ik ben van plan om mijn hele leven met hem getrouwd te blijven. Maar ik heb te vaak gezien dat het misloopt, dus ik denk dat dat gewoon bij het leven hoort. Dan is het naar mijn idee niet redelijk om iemand te verplichten om financieel voor de ander te blijven zorgen.
En begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn man (en hij van mij ) en ik ben van plan om mijn hele leven met hem getrouwd te blijven. Maar ik heb te vaak gezien dat het misloopt, dus ik denk dat dat gewoon bij het leven hoort. Dan is het naar mijn idee niet redelijk om iemand te verplichten om financieel voor de ander te blijven zorgen.
vrijdag 25 januari 2008 om 22:22
Lapin,
Ik begin mezelf wel behoorlijk te herhalen (want heb hetzelfde gesprek zo ongeveer met Dhelia gevoerd, een paar pagina's terug op dit topic), maar wil je natuurlijk antwoord geven
Allereerst vind ik niet dat het idee dat het huwelijk voor het leven is achterhaald is. Er zijn nog steeds een heleboel mensen die de intentie hebben hun leven lang bij elkaar te blijven (of in ieder geval hun leven lang voor elkaar te zorgen en loyaal naar elkaar te zijn) en een heleboel mensen doen dat ook daadwerkelijk.
Ten tweede kunnen vrouwen inderdaad prima voor zichzelf zorgen tegenwoordig, maar de praktijk wijst nou eenmaal uit dat erg veel gezinnen ervoor kiezen om de zorgtaken te verdelen op een zodanige manier dat één van beide partners een achterstand oploopt op carrièregebied. Ik ben (zoals eerder gezegd) ten zeerste van mening dat wanneer mensen deze keuze sámen maken, dat ze dan ook de consequenties van de keuze, dus bijvoorbeeld het mindere loon dat de partner met het gat in cv daardoor kan ontvangen, sámen moeten dragen. Willen ze dat niet, dan hadden ze die keuze niet moeten maken.
En nee, dat heb je niet in drie jaar alimentatie opgelost. Dat zal dan per situatie verschillen, hoe dat precies wél is, maar drie jaar als regel zal niet werken en niet het tekort compenseren, dat zul je toch met me eens zijn.
Nu kun je natuurlijk zeggen, en ik weet dat er mensen hier zijn die die mening zijn toegedaan, dat je vindt dat mannen en vrouwen überhaupt niet moeten stoppen of minderen met werken om voor de kinderen en/of het huishouden te zorgen. Ikzelf echter ben sterk voor keuzevrijheid op dat vlak. Hoe dan ook, als je inderdaad vóór keuzevrijheid bent, dan geld, vind ik, bovenstaande, over de consequenties die daarbij horen.
Ten derde dan: Zoals ik al zei vind ik het huwelijk niet ouderwets en achterhaald. Maar stel nou even dat het wél ouderwets zou zijn, naar de normen van deze tijd: Waarom moet dan het huwelijkscontract, zoals het nu wettelijk is, worden veranderd? Waarom niet gewoon zeggen: Trouwen is ouderwets, maar we hebben nu nieuwe methoden om met een ceremonie elkaar (zo lang als het duurt) trouw en zorg te beloven, dus als dat beter bij onze denkbeelden past kiezen we dat? Waarom niet gewoon het huwelijk zien als het (ouderwetse) contract dat het is en dat laten aan de mensen die dat wél willen ondertekenen en navolgen?
Nogmaals: Als de voorwaarden die ín het contract staan niet bij je passen, waarom dan toch tekenen? Ik heb één iemand belastingtechnische redenen zien geven, die blijkbaar nu niet eens meer zouden gelden. Maar verder heeft nog niemand hier op geantwoord. Is dat dan toch om de naam van het contract, om hoe het klinkt, dat 'getrouwd zijn'?
En als laatste: Ja, veel huwelijken lopen stuk tegenwoordig. Maar in mijn ogen (en in die van mijn man) is ons woord ons woord. *Schouderophaal* Misschien ouderwets, maar daar zijn we nogal principiëel in.
Ik begin mezelf wel behoorlijk te herhalen (want heb hetzelfde gesprek zo ongeveer met Dhelia gevoerd, een paar pagina's terug op dit topic), maar wil je natuurlijk antwoord geven
Allereerst vind ik niet dat het idee dat het huwelijk voor het leven is achterhaald is. Er zijn nog steeds een heleboel mensen die de intentie hebben hun leven lang bij elkaar te blijven (of in ieder geval hun leven lang voor elkaar te zorgen en loyaal naar elkaar te zijn) en een heleboel mensen doen dat ook daadwerkelijk.
Ten tweede kunnen vrouwen inderdaad prima voor zichzelf zorgen tegenwoordig, maar de praktijk wijst nou eenmaal uit dat erg veel gezinnen ervoor kiezen om de zorgtaken te verdelen op een zodanige manier dat één van beide partners een achterstand oploopt op carrièregebied. Ik ben (zoals eerder gezegd) ten zeerste van mening dat wanneer mensen deze keuze sámen maken, dat ze dan ook de consequenties van de keuze, dus bijvoorbeeld het mindere loon dat de partner met het gat in cv daardoor kan ontvangen, sámen moeten dragen. Willen ze dat niet, dan hadden ze die keuze niet moeten maken.
En nee, dat heb je niet in drie jaar alimentatie opgelost. Dat zal dan per situatie verschillen, hoe dat precies wél is, maar drie jaar als regel zal niet werken en niet het tekort compenseren, dat zul je toch met me eens zijn.
Nu kun je natuurlijk zeggen, en ik weet dat er mensen hier zijn die die mening zijn toegedaan, dat je vindt dat mannen en vrouwen überhaupt niet moeten stoppen of minderen met werken om voor de kinderen en/of het huishouden te zorgen. Ikzelf echter ben sterk voor keuzevrijheid op dat vlak. Hoe dan ook, als je inderdaad vóór keuzevrijheid bent, dan geld, vind ik, bovenstaande, over de consequenties die daarbij horen.
Ten derde dan: Zoals ik al zei vind ik het huwelijk niet ouderwets en achterhaald. Maar stel nou even dat het wél ouderwets zou zijn, naar de normen van deze tijd: Waarom moet dan het huwelijkscontract, zoals het nu wettelijk is, worden veranderd? Waarom niet gewoon zeggen: Trouwen is ouderwets, maar we hebben nu nieuwe methoden om met een ceremonie elkaar (zo lang als het duurt) trouw en zorg te beloven, dus als dat beter bij onze denkbeelden past kiezen we dat? Waarom niet gewoon het huwelijk zien als het (ouderwetse) contract dat het is en dat laten aan de mensen die dat wél willen ondertekenen en navolgen?
Nogmaals: Als de voorwaarden die ín het contract staan niet bij je passen, waarom dan toch tekenen? Ik heb één iemand belastingtechnische redenen zien geven, die blijkbaar nu niet eens meer zouden gelden. Maar verder heeft nog niemand hier op geantwoord. Is dat dan toch om de naam van het contract, om hoe het klinkt, dat 'getrouwd zijn'?
En als laatste: Ja, veel huwelijken lopen stuk tegenwoordig. Maar in mijn ogen (en in die van mijn man) is ons woord ons woord. *Schouderophaal* Misschien ouderwets, maar daar zijn we nogal principiëel in.
anoniem_42476 wijzigde dit bericht op 25-01-2008 22:24
Reden: kleine toevoeging
Reden: kleine toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 25 januari 2008 om 22:40
quote En als laatste: Ja, veel huwelijken lopen stuk tegenwoordig. Maar in mijn ogen (en in die van mijn man) is ons woord ons woord. *Schouderophaal* Misschien ouderwets, maar daar zijn we nogal principiëel in. unquote
Dat laatste heb ik al heel veel mensen horen zeggen die toch zijn gaan scheiden. Natuurlijk, iedereen begint met goede intenties aan een huwelijk, maar zeg nooit nooit (maar dat is een andere discussie).
Het huwelijk op zich is niets mis mee. Je toont aan de buitenwereld, en naar elkaar toe, dat je voor elkaar kiest. Dat kan ook op andere manieren, maar voor mij voelde dit goed (ik ben best romantisch, ook al blijkt het niet uit mijn betoog tegen alimentatie ). Maar ik probeer het wel realistisch te benaderen. Mensen kunnen nu eenmaal tot de ontdekking komen dat ze niet hun hele leven bij elkaar willen blijven. En dan is het behoorlijk sneu voor de alimentatiebetalende partner dat hij daarvoor de helft (of meer) van zijn inkomen moet inleveren. De helft van het opgebouwde pensioen tijdens het huwelijk gaat al naar de nietwerkende partner, dus degene met werk heeft net zo goed een pensioengat als degene die niet werkt.
Ik denk ook dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Als je getrouwd bent deel je die verantwoordelijkheden en zorg je voor elkaar. Stel je nou eens voor dat je 3 x in je leven trouwt (het gebeurt tegenwoordig). Dan ben je opeens financieel verantwoordelijk voor 2 exvrouwen en je eigen gezin. En natuurlijk kan je dan zeggen, dan moet je geen 3 x trouwen, maar het zal je maar gebeuren dat je 2 x een fout maakt en daarna de liefde van je leven tegenkomt.
Dat laatste heb ik al heel veel mensen horen zeggen die toch zijn gaan scheiden. Natuurlijk, iedereen begint met goede intenties aan een huwelijk, maar zeg nooit nooit (maar dat is een andere discussie).
Het huwelijk op zich is niets mis mee. Je toont aan de buitenwereld, en naar elkaar toe, dat je voor elkaar kiest. Dat kan ook op andere manieren, maar voor mij voelde dit goed (ik ben best romantisch, ook al blijkt het niet uit mijn betoog tegen alimentatie ). Maar ik probeer het wel realistisch te benaderen. Mensen kunnen nu eenmaal tot de ontdekking komen dat ze niet hun hele leven bij elkaar willen blijven. En dan is het behoorlijk sneu voor de alimentatiebetalende partner dat hij daarvoor de helft (of meer) van zijn inkomen moet inleveren. De helft van het opgebouwde pensioen tijdens het huwelijk gaat al naar de nietwerkende partner, dus degene met werk heeft net zo goed een pensioengat als degene die niet werkt.
Ik denk ook dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Als je getrouwd bent deel je die verantwoordelijkheden en zorg je voor elkaar. Stel je nou eens voor dat je 3 x in je leven trouwt (het gebeurt tegenwoordig). Dan ben je opeens financieel verantwoordelijk voor 2 exvrouwen en je eigen gezin. En natuurlijk kan je dan zeggen, dan moet je geen 3 x trouwen, maar het zal je maar gebeuren dat je 2 x een fout maakt en daarna de liefde van je leven tegenkomt.
vrijdag 25 januari 2008 om 23:10
Dat is niet sneu, dat is de consequentie van een keuze. Diegene had ook een andere keuze kunnen maken (niet trouwen, of wel trouwen, maar erop staan dat beiden blijven werken, etc), als deze consequentie hem of haar niet aanstond. Inderdaad is iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen leven. Dat betekent dan ook dat je bewust moet kiezen en daarna de verantwoordelijkheid van je keuzes moet dragen. En één van de mogelijke consequenties kan zijn het betalen van alimentatie.
Maarre.."Het voelde goed", je huwelijk? Maar ik wilde juist graag weten: Wát voelde goed? De inhoud van het contract dus niet helemaal, want dat vind je ouderwets. Ik denk dat het verschil tussen het huwelijk en een geregistreerd partnerschap/samenlevingscontract nou juist datgene is dat jij ouderwets vindt: Het levenslange verplichtingsidee. Wat is het dan dat je fijn vindt aan toch 'getrouwd zijn', meer dan de naam 'getrouwd zijn'? Ik ben daar echt benieuwd naar, maar heb nog steeds niet echt een antwoord gekregen. Kun jij het me uitleggen?
(Ik moet zo echt maar eens mijn bed in. Ten eerste begin ik vast mensen te vervelen en bovendien heb ik morgen een vol ongeduld trappelend jarig peutertje aan mijn bed staan
)
Maarre.."Het voelde goed", je huwelijk? Maar ik wilde juist graag weten: Wát voelde goed? De inhoud van het contract dus niet helemaal, want dat vind je ouderwets. Ik denk dat het verschil tussen het huwelijk en een geregistreerd partnerschap/samenlevingscontract nou juist datgene is dat jij ouderwets vindt: Het levenslange verplichtingsidee. Wat is het dan dat je fijn vindt aan toch 'getrouwd zijn', meer dan de naam 'getrouwd zijn'? Ik ben daar echt benieuwd naar, maar heb nog steeds niet echt een antwoord gekregen. Kun jij het me uitleggen?
(Ik moet zo echt maar eens mijn bed in. Ten eerste begin ik vast mensen te vervelen en bovendien heb ik morgen een vol ongeduld trappelend jarig peutertje aan mijn bed staan
)
anoniem_42476 wijzigde dit bericht op 25-01-2008 23:12
Reden: keuzes toegelicht
Reden: keuzes toegelicht
% gewijzigd
vrijdag 25 januari 2008 om 23:22
Ik heb je het antwoord al gegeven: 'Het huwelijk op zich is niets mis mee. Je toont aan de buitenwereld, en naar elkaar toe, dat je voor elkaar kiest.' Daar kwam voor ons nog bij dat we zijn geemigreerd naar Zwitserland en heel veel zaken bleken hier gemakkelijker te regelen als je getrouwd bent. Het is dus een combinatie van zakelijk/romantisch voor mij.
Alvast gefeliciteerd met de kleine (f)
Alvast gefeliciteerd met de kleine (f)
