Actueel
alle pijlers
Help, een vreemde in mijn huis!
woensdag 15 april 2015 om 17:38
Hoe zouden jullie dat vinden?
Ik ben de afgelopen week sterk aan het denken geslagen om de kleine extra kamer die ik in huis overheb in te zetten als opvang voor een asielzoeker. Mijn maag draait zich telkens om als ik al die mensen zie die zomaar op straat gegooid worden. Terwijl ze niemand tot last zijn in hun gekraakte garage of waar dan ook. Dit ontzettend inhumane beleid heeft bij mij de radars in werking gezet of ik dit wel wil en wel kan, opvang bieden bedoel ik.
Ik ben er nog niet uit en denk dat ik het bij momenten heel moeilijk of lastig zal vinden om een vreemde huisgenoot erbij te zoeken. Maar wie herkent het gevoel om er niet niks mee te kunnen? Wie herkent het gevoel van de luxe te hebben om een droog en mooi dak boven je hoofd te hebben, feitelijk alles in je leven te hebben wat je hartje begeert en wetende dat je een piepklein verschilletje kan maken voor 1 persoon die met niks op straat staat.
Ik hoop op verhalen van mensen die ook over deze materie hebben nagedacht. En alle input, van positief tot negatief is welkom. Ook de ervaringsverhalen zijn welkom, graag zelfs! En als je tips voor me hebt hoe dit aan te pakken, dan hoor ik het ook graag!
Nogmaals, ik sta aan het begin met dit te overdenken.
Ik ben de afgelopen week sterk aan het denken geslagen om de kleine extra kamer die ik in huis overheb in te zetten als opvang voor een asielzoeker. Mijn maag draait zich telkens om als ik al die mensen zie die zomaar op straat gegooid worden. Terwijl ze niemand tot last zijn in hun gekraakte garage of waar dan ook. Dit ontzettend inhumane beleid heeft bij mij de radars in werking gezet of ik dit wel wil en wel kan, opvang bieden bedoel ik.
Ik ben er nog niet uit en denk dat ik het bij momenten heel moeilijk of lastig zal vinden om een vreemde huisgenoot erbij te zoeken. Maar wie herkent het gevoel om er niet niks mee te kunnen? Wie herkent het gevoel van de luxe te hebben om een droog en mooi dak boven je hoofd te hebben, feitelijk alles in je leven te hebben wat je hartje begeert en wetende dat je een piepklein verschilletje kan maken voor 1 persoon die met niks op straat staat.
Ik hoop op verhalen van mensen die ook over deze materie hebben nagedacht. En alle input, van positief tot negatief is welkom. Ook de ervaringsverhalen zijn welkom, graag zelfs! En als je tips voor me hebt hoe dit aan te pakken, dan hoor ik het ook graag!
Nogmaals, ik sta aan het begin met dit te overdenken.
vrijdag 17 april 2015 om 13:55
quote:markovic schreef op 17 april 2015 @ 13:52:
[...]
Het zijn overigens zeker gelukszoekers. Dat is ook te verwachten want in zekere zin is ieder mens een gelukszoeker. Ik vind dat geen diskwalificatie.Natuurlijk. Net zoals de immigranten uit Europa hun geluk zochten in Amerika. Die sleepten hun gezin mee op de boot voor een verschrikkelijke overtocht om daar gratis land te verkrijgen en rijk te worden. De hele American Dream van toen is wat de vluchtelingen heden ten dage ook voor ogen staat in Europa.
[...]
Het zijn overigens zeker gelukszoekers. Dat is ook te verwachten want in zekere zin is ieder mens een gelukszoeker. Ik vind dat geen diskwalificatie.Natuurlijk. Net zoals de immigranten uit Europa hun geluk zochten in Amerika. Die sleepten hun gezin mee op de boot voor een verschrikkelijke overtocht om daar gratis land te verkrijgen en rijk te worden. De hele American Dream van toen is wat de vluchtelingen heden ten dage ook voor ogen staat in Europa.
vrijdag 17 april 2015 om 13:58
quote:Doreia schreef op 17 april 2015 @ 13:53:
[...]
Die weten alleen niet dat het eindigt in een asielzoekerscentrum. Inmiddels hopelijk wel, maar zeker 10 jaar geleden kwam alle informatie van diezelfde mensensmokkelaars, die gouden bergen beloofden. Kun je hen de valse voorwendselen kwalijk nemen? Ik vind van niet. Ik ben daarom blij dat het beleid een heel stuk is aangescherpt, versneld en verbeterd inmiddels.
Waarom begrijp je mij niet? Ik neem die mensen helemaal niks kwalijk. Hoe kom je er toch bij? Waar zeg ik zo iets?
Ik houdt ze verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, dat wel. Ze wisten dondersgoed dat ze heir illegaal en onder valse voorwendsels naar toe kwamen. Ze wisten dat ze moesten liegen, hun paspoorten vernietigen,het juiste verhaal ophangen. Dat werd ze allemaal verteld. Ze hoopten op een gouden toekomst, een toekomst die hen was voorgespiegeld, dat kan ik best begrijpen.
[...]
Die weten alleen niet dat het eindigt in een asielzoekerscentrum. Inmiddels hopelijk wel, maar zeker 10 jaar geleden kwam alle informatie van diezelfde mensensmokkelaars, die gouden bergen beloofden. Kun je hen de valse voorwendselen kwalijk nemen? Ik vind van niet. Ik ben daarom blij dat het beleid een heel stuk is aangescherpt, versneld en verbeterd inmiddels.
Waarom begrijp je mij niet? Ik neem die mensen helemaal niks kwalijk. Hoe kom je er toch bij? Waar zeg ik zo iets?
Ik houdt ze verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, dat wel. Ze wisten dondersgoed dat ze heir illegaal en onder valse voorwendsels naar toe kwamen. Ze wisten dat ze moesten liegen, hun paspoorten vernietigen,het juiste verhaal ophangen. Dat werd ze allemaal verteld. Ze hoopten op een gouden toekomst, een toekomst die hen was voorgespiegeld, dat kan ik best begrijpen.
vrijdag 17 april 2015 om 14:00
quote:Doreia schreef op 17 april 2015 @ 13:55:
[...]
Natuurlijk. Net zoals de immigranten uit Europa hun geluk zochten in Amerika. Die sleepten hun gezin mee op de boot voor een verschrikkelijke overtocht om daar gratis land te verkrijgen en rijk te worden. De hele American Dream van toen is wat de vluchtelingen heden ten dage ook voor ogen staat in Europa.Met dat verschil dat immigranten uit Europa in Amerika welkom waren. Soms meer, soms minder en dat die geen verhaal ophingen/ hoefden te hangen over dat ze gevlucht waren.
[...]
Natuurlijk. Net zoals de immigranten uit Europa hun geluk zochten in Amerika. Die sleepten hun gezin mee op de boot voor een verschrikkelijke overtocht om daar gratis land te verkrijgen en rijk te worden. De hele American Dream van toen is wat de vluchtelingen heden ten dage ook voor ogen staat in Europa.Met dat verschil dat immigranten uit Europa in Amerika welkom waren. Soms meer, soms minder en dat die geen verhaal ophingen/ hoefden te hangen over dat ze gevlucht waren.
vrijdag 17 april 2015 om 14:05
quote:bestpittig schreef op 15 april 2015 @ 17:55:
Ik ben geenzins van plan valse hoop te bieden. Alleen onderdak zodat een (tijdelijk) leven mogelijk is. Op straat laten staan kun je altijd nog. Ik denk de laatste tijd veel terug aan mijn bezoekje aan het oorlogsmuseum en dat mensen (noodgedwongen) anderen in huis namen die op de vlucht waren. In Nederland wel te verstaan, vluchtelingen door watersnoodramp of WOII. Het is nog maar zo kort geleden en onze voorouders hebben onderdak gehad bij anderen, bij vreemden. Mijn oma heeft onderdak gehad en mijn moeder is geboren in die periode. Bij anderen, want er was geen thuis meer.
Dit zijn dezelfde mensen, alleen wat decennia later. Ik zie eigenlijk weinig verschil met wat er toen voor velen gedaan is, omdat er nood was. Nu is er ook nood, want er staan gewoon mensen op straat, ook gevlucht voor oorlog of rampen.Mooie bedoelingen. Je kunt je idee ook meteen in uitvoer brengen door vrijwilliger te worden bij Vluchtenlingewerk. Ik denk dat ze altijd mensen zoeken. Of nieuwe burgers Nederlands leren of helpen de weg in Nederland te vinden.
Ik ben geenzins van plan valse hoop te bieden. Alleen onderdak zodat een (tijdelijk) leven mogelijk is. Op straat laten staan kun je altijd nog. Ik denk de laatste tijd veel terug aan mijn bezoekje aan het oorlogsmuseum en dat mensen (noodgedwongen) anderen in huis namen die op de vlucht waren. In Nederland wel te verstaan, vluchtelingen door watersnoodramp of WOII. Het is nog maar zo kort geleden en onze voorouders hebben onderdak gehad bij anderen, bij vreemden. Mijn oma heeft onderdak gehad en mijn moeder is geboren in die periode. Bij anderen, want er was geen thuis meer.
Dit zijn dezelfde mensen, alleen wat decennia later. Ik zie eigenlijk weinig verschil met wat er toen voor velen gedaan is, omdat er nood was. Nu is er ook nood, want er staan gewoon mensen op straat, ook gevlucht voor oorlog of rampen.Mooie bedoelingen. Je kunt je idee ook meteen in uitvoer brengen door vrijwilliger te worden bij Vluchtenlingewerk. Ik denk dat ze altijd mensen zoeken. Of nieuwe burgers Nederlands leren of helpen de weg in Nederland te vinden.
vrijdag 17 april 2015 om 14:11
quote:ikeaverslaafde schreef op 15 april 2015 @ 20:04:
Die uitjes kun je ook anders invullen. Vluchtelingenwerk zoekt volgens mij altijd vrijwilligers die met mensen op pad willen.Ik denk wat to haar idealen ook goed te gebruiken zijn bij idd Vluchtelingenwerk. Zet je meteen je daden om ipv dat het alleen bij mijeren blijft hoe het zo kunnen.
Die uitjes kun je ook anders invullen. Vluchtelingenwerk zoekt volgens mij altijd vrijwilligers die met mensen op pad willen.Ik denk wat to haar idealen ook goed te gebruiken zijn bij idd Vluchtelingenwerk. Zet je meteen je daden om ipv dat het alleen bij mijeren blijft hoe het zo kunnen.
vrijdag 17 april 2015 om 14:13
quote:redbuIIetje schreef op 17 april 2015 @ 05:23:
Ze willen geen onderdeel worden van onze samenleving, maar ze willen hun eigen samenlevinkje op hun eigen voorwaarden en met geld van de Nederlandse staat/burgers. Deze mensen niet nee.
Er zijn er die dat wel willen. En hun lukt het ook vaak wel. Hier een voorbeeld
Hij kwam hier met helemaal niets. Bood zich aan op de markt voor allerlei klusjes, bleek muziek te maken, leende een bas, verdiende genoeg en kocht een bas. Logeerde in een opvang en kon een goedkope kamer vinden buiten amsterdam, liep! iedere dag naar de markt. Verdiende en kocht een fiets. Verdiende en schafte een vriendje aan (en een schat van een hond) Hij gaat goed, heeft goed nederlands geleerd, dat was een van de eerste dingen die hij wilde, en heeft door duidelijke inzet ook van diverse mensen hulp gekregen.
Dát is nou iemand die hulp verdiende.
De mafketels die van alles willen zonder ergens moeite voor te doen al is het maar je aan de regels houden mogen van mij echt weg.
Ze willen geen onderdeel worden van onze samenleving, maar ze willen hun eigen samenlevinkje op hun eigen voorwaarden en met geld van de Nederlandse staat/burgers. Deze mensen niet nee.
Er zijn er die dat wel willen. En hun lukt het ook vaak wel. Hier een voorbeeld
Hij kwam hier met helemaal niets. Bood zich aan op de markt voor allerlei klusjes, bleek muziek te maken, leende een bas, verdiende genoeg en kocht een bas. Logeerde in een opvang en kon een goedkope kamer vinden buiten amsterdam, liep! iedere dag naar de markt. Verdiende en kocht een fiets. Verdiende en schafte een vriendje aan (en een schat van een hond) Hij gaat goed, heeft goed nederlands geleerd, dat was een van de eerste dingen die hij wilde, en heeft door duidelijke inzet ook van diverse mensen hulp gekregen.
Dát is nou iemand die hulp verdiende.
De mafketels die van alles willen zonder ergens moeite voor te doen al is het maar je aan de regels houden mogen van mij echt weg.
vrijdag 17 april 2015 om 14:14
quote:markovic schreef op 17 april 2015 @ 13:58:
[...]
Waarom begrijp je mij niet? Ik neem die mensen helemaal niks kwalijk. Hoe kom je er toch bij? Waar zeg ik zo iets?
Ik houdt ze verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, dat wel. Ze wisten dondersgoed dat ze heir illegaal en onder valse voorwendsels naar toe kwamen. Ze wisten dat ze moesten liegen, hun paspoorten vernietigen,het juiste verhaal ophangen. Dat werd ze allemaal verteld. Ze hoopten op een gouden toekomst, een toekomst die hen was voorgespiegeld, dat kan ik best begrijpen.Wij zijn het eens hoor, het is een nuance verschil waarover ik het niet eens ben met je. Het draait na al het gelieg en bedrieg uit op een deceptie voor de asielzoeker en volgens mij (correct me if i am wrong) zeg jij dat zij dit van tevoren hadden kunnen bedenken en toch de gok hebben genomen willens en wetens. (en dat ze daardoor moeten accepteren dat ze teruggaan?) En ik vind dat ook, maar dan met dien verstande dat waar ze in terecht komen in de werkelijkheid het een grotere deceptie is dan zij hadden verwacht. Dit hadden zij niet in kunnen calculeren, het jarenlange zitten en wachten op een status.
[...]
Waarom begrijp je mij niet? Ik neem die mensen helemaal niks kwalijk. Hoe kom je er toch bij? Waar zeg ik zo iets?
Ik houdt ze verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, dat wel. Ze wisten dondersgoed dat ze heir illegaal en onder valse voorwendsels naar toe kwamen. Ze wisten dat ze moesten liegen, hun paspoorten vernietigen,het juiste verhaal ophangen. Dat werd ze allemaal verteld. Ze hoopten op een gouden toekomst, een toekomst die hen was voorgespiegeld, dat kan ik best begrijpen.Wij zijn het eens hoor, het is een nuance verschil waarover ik het niet eens ben met je. Het draait na al het gelieg en bedrieg uit op een deceptie voor de asielzoeker en volgens mij (correct me if i am wrong) zeg jij dat zij dit van tevoren hadden kunnen bedenken en toch de gok hebben genomen willens en wetens. (en dat ze daardoor moeten accepteren dat ze teruggaan?) En ik vind dat ook, maar dan met dien verstande dat waar ze in terecht komen in de werkelijkheid het een grotere deceptie is dan zij hadden verwacht. Dit hadden zij niet in kunnen calculeren, het jarenlange zitten en wachten op een status.
vrijdag 17 april 2015 om 14:15
Dat allemaal hetzelfde qua bedoelingen en persoonlijkheden was sarcastisch. DE asielzoeker bestaat niet. Uiteraard is er sprake van een gemene deler maar allemaal hetzelfde? In mij taalgroepje zitten 9 zeer diverse persoonlijkheden, ook uit bijv een en hetzelfde land.
life's a beach and then you die
vrijdag 17 april 2015 om 14:19
Ze wisten dondersgoed, ik lees geen algemene kwade ruifvreetwil, ik lees wanhoop en een verlangen naar een beter leven, met vrijheid en vrede.
Ik neem aan dat de waarheid zoals altijd ook in dit geval ergens in het midden ligt.
De mensen die ik spreek willen dolgraag geaccepteerd worden en erbij horen, vrijwilligers werk bij n voetbalclub, nick en Simon luisteren, maar ja uit de klei getrokken Hollanders zullen het nooit worden en dat kun je ze onmogelijk kwalijk nemen.
Ik neem aan dat de waarheid zoals altijd ook in dit geval ergens in het midden ligt.
De mensen die ik spreek willen dolgraag geaccepteerd worden en erbij horen, vrijwilligers werk bij n voetbalclub, nick en Simon luisteren, maar ja uit de klei getrokken Hollanders zullen het nooit worden en dat kun je ze onmogelijk kwalijk nemen.
life's a beach and then you die
vrijdag 17 april 2015 om 14:23
Ik ben benieuwd naar hoe dat juridisch onderzoek van Arnold Karskens zich gaat ontwikkelen. Asielzoekersmaffia zijn de vluchtelingen zelf ook slachtoffer van, in de hogere echelons zijn er blijkbaar belangen om de boel zo te regelen als ie geregeld is, namelijk slecht.
life's a beach and then you die
vrijdag 17 april 2015 om 14:30
quote:nina1966 schreef op 17 april 2015 @ 14:13:
[...]
Deze mensen niet nee.
Er zijn er die dat wel willen. En hun lukt het ook vaak wel. Hier een voorbeeld
[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/23 ... d0a253.jpg[/img]
Hij kwam hier met helemaal niets. Bood zich aan op de markt voor allerlei klusjes, bleek muziek te maken, leende een bas, verdiende genoeg en kocht een bas. Logeerde in een opvang en kon een goedkope kamer vinden buiten amsterdam, liep! iedere dag naar de markt. Verdiende en kocht een fiets. Verdiende en schafte een vriendje aan (en een schat van een hond) Hij gaat goed, heeft goed nederlands geleerd, dat was een van de eerste dingen die hij wilde, en heeft door duidelijke inzet ook van diverse mensen hulp gekregen.
Dát is nou iemand die hulp verdiende.
De mafketels die van alles willen zonder ergens moeite voor te doen al is het maar je aan de regels houden mogen van mij echt weg.
Ik ken ook een aantal mensen die gevlucht zijn, en stuk voor stuk wilden ze zich inzetten voor hun nieuwe leven.
Maar dat geldt zowiezo voor Nederlanders ook. Hoeveel mensen klagen niet dat hun uitkering te weinig is. En dat Rutte wakker moet worden. En alles gaat achteruit.
Maar zelf kunnen ze niks creeeren. Of doen ze niet op kleine schaal klusjes tegen voedsel bv.
Of vrijwilligerswerk waar je dan meteen kunt eten.
De mensen die uit zichzelf dingen willen ondernemen die redden het vaak toch wel.
Het zijn vaak de mensen die niet willen/ongemotiveerd/kunnen die blijven hangen in hun huidige situaties.
[...]
Deze mensen niet nee.
Er zijn er die dat wel willen. En hun lukt het ook vaak wel. Hier een voorbeeld
[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/23 ... d0a253.jpg[/img]
Hij kwam hier met helemaal niets. Bood zich aan op de markt voor allerlei klusjes, bleek muziek te maken, leende een bas, verdiende genoeg en kocht een bas. Logeerde in een opvang en kon een goedkope kamer vinden buiten amsterdam, liep! iedere dag naar de markt. Verdiende en kocht een fiets. Verdiende en schafte een vriendje aan (en een schat van een hond) Hij gaat goed, heeft goed nederlands geleerd, dat was een van de eerste dingen die hij wilde, en heeft door duidelijke inzet ook van diverse mensen hulp gekregen.
Dát is nou iemand die hulp verdiende.
De mafketels die van alles willen zonder ergens moeite voor te doen al is het maar je aan de regels houden mogen van mij echt weg.
Ik ken ook een aantal mensen die gevlucht zijn, en stuk voor stuk wilden ze zich inzetten voor hun nieuwe leven.
Maar dat geldt zowiezo voor Nederlanders ook. Hoeveel mensen klagen niet dat hun uitkering te weinig is. En dat Rutte wakker moet worden. En alles gaat achteruit.
Maar zelf kunnen ze niks creeeren. Of doen ze niet op kleine schaal klusjes tegen voedsel bv.
Of vrijwilligerswerk waar je dan meteen kunt eten.
De mensen die uit zichzelf dingen willen ondernemen die redden het vaak toch wel.
Het zijn vaak de mensen die niet willen/ongemotiveerd/kunnen die blijven hangen in hun huidige situaties.
vrijdag 17 april 2015 om 14:36
quote:mara2 schreef op 17 april 2015 @ 14:30:
[...]
De mensen die uit zichzelf dingen willen ondernemen die redden het vaak toch wel.
Het zijn vaak de mensen die niet willen/ongemotiveerd/kunnen die blijven hangen in hun huidige situaties.Precies. En dat zijn nou net de mensen die zich laten strikken door zo'n media geile geitensokken type en in het nieuws komen omdat ze zich laten sturen en geloven in de mooie beloftes die zo'n hork doet. Dat zijn wel de nietsnutten die niet voor niets terug moeten.
De echte vluchteling, zo een die echt niet terug kan, wil zich echt inzetten, doet echt zijn best, wil écht integreren en moeite doen om hier te blijven.
Die verdienen hulp.
[...]
De mensen die uit zichzelf dingen willen ondernemen die redden het vaak toch wel.
Het zijn vaak de mensen die niet willen/ongemotiveerd/kunnen die blijven hangen in hun huidige situaties.Precies. En dat zijn nou net de mensen die zich laten strikken door zo'n media geile geitensokken type en in het nieuws komen omdat ze zich laten sturen en geloven in de mooie beloftes die zo'n hork doet. Dat zijn wel de nietsnutten die niet voor niets terug moeten.
De echte vluchteling, zo een die echt niet terug kan, wil zich echt inzetten, doet echt zijn best, wil écht integreren en moeite doen om hier te blijven.
Die verdienen hulp.
vrijdag 17 april 2015 om 15:03
Maar TO, waarom verhuur je dan je vrije kamer niet aan een student(e)? Er is ook een groot tekort aan studentkamers. Op van die verhuurwebsites kun je dan ook een lijst met eisen aan een mogelijke huurder invullen. Op die manier kun je een nieuwe huisgeno(o)t(e) kiezen die niet extreem gelovig is en ook nog eens jouw taal spreekt.
vrijdag 17 april 2015 om 15:40
quote:markovic schreef op 17 april 2015 @ 14:00:
[...]
Met dat verschil dat immigranten uit Europa in Amerika welkom waren. Soms meer, soms minder en dat die geen verhaal ophingen/ hoefden te hangen over dat ze gevlucht waren.Welkom? Ze hebben zowat de hele lokale bevolking uitgeroeid en de rest in reservaten gestopt.
[...]
Met dat verschil dat immigranten uit Europa in Amerika welkom waren. Soms meer, soms minder en dat die geen verhaal ophingen/ hoefden te hangen over dat ze gevlucht waren.Welkom? Ze hebben zowat de hele lokale bevolking uitgeroeid en de rest in reservaten gestopt.
vrijdag 17 april 2015 om 15:46
quote:Mitsig schreef op 17 april 2015 @ 15:03:
Maar TO, waarom verhuur je dan je vrije kamer niet aan een student(e)? Er is ook een groot tekort aan studentkamers. Op van die verhuurwebsites kun je dan ook een lijst met eisen aan een mogelijke huurder invullen. Op die manier kun je een nieuwe huisgeno(o)t(e) kiezen die niet extreem gelovig is en ook nog eens jouw taal spreekt.De extreem gelovige Syriers zitten in dat kalifaat bij IS. De gevluchte Syriers die ik gesproken heb spreken goed genoeg Engels om met mij te kunnen praten.
Maar TO, waarom verhuur je dan je vrije kamer niet aan een student(e)? Er is ook een groot tekort aan studentkamers. Op van die verhuurwebsites kun je dan ook een lijst met eisen aan een mogelijke huurder invullen. Op die manier kun je een nieuwe huisgeno(o)t(e) kiezen die niet extreem gelovig is en ook nog eens jouw taal spreekt.De extreem gelovige Syriers zitten in dat kalifaat bij IS. De gevluchte Syriers die ik gesproken heb spreken goed genoeg Engels om met mij te kunnen praten.
life's a beach and then you die
vrijdag 17 april 2015 om 15:47
Niet alle mensen hebben trouwens het geld om de overtocht te betalen. Vaak wordt dit geld geleend van de mensensmokkelaars. Ik heb iets op Tv gezien over mensen die doodsbang waren toen duidelijk werd dat het de bedoeling was dat ze op die overvolle, gammele boten moesten, maar die gedwongen werden onder bedreiging dat hun achtergebleven familie anders wat zou worden aangedaan. Ze moeten in Europa het geld gaan terugverdienen. Anderen hadden het geld juist geleend van hun familie. Vaak het enige wat ze bezaten, zodat opgeven en teruggaan geen optie was.
Natuurlijk zijn het gelukszoekers en misschien lopen ze niet altijd direct gevaar in hun thuisland, maar de verhalen zijn toch wel gecompliceerder dan ze op het eerste gezicht lijken.
Natuurlijk zijn het gelukszoekers en misschien lopen ze niet altijd direct gevaar in hun thuisland, maar de verhalen zijn toch wel gecompliceerder dan ze op het eerste gezicht lijken.
vrijdag 17 april 2015 om 15:53
quote:Doreia schreef op 17 april 2015 @ 13:55:
[...]
Natuurlijk. Net zoals de immigranten uit Europa hun geluk zochten in Amerika. Die sleepten hun gezin mee op de boot voor een verschrikkelijke overtocht om daar gratis land te verkrijgen en rijk te worden. De
Tothele American Dream van toen is wat de vluchtelingen heden ten dage ook voor ogen staat in Europa.
Totaal niet te vergelijken
Asielzoekers komen hier niks opbouwen. Hooguit de sociale zekerheid (en het draagvlak daarvoor) verder afbreken.
[...]
Natuurlijk. Net zoals de immigranten uit Europa hun geluk zochten in Amerika. Die sleepten hun gezin mee op de boot voor een verschrikkelijke overtocht om daar gratis land te verkrijgen en rijk te worden. De
Tothele American Dream van toen is wat de vluchtelingen heden ten dage ook voor ogen staat in Europa.
Totaal niet te vergelijken
Asielzoekers komen hier niks opbouwen. Hooguit de sociale zekerheid (en het draagvlak daarvoor) verder afbreken.
vrijdag 17 april 2015 om 15:59
quote:meivogel schreef op 17 april 2015 @ 15:47:
Niet alle mensen hebben trouwens het geld om de overtocht te betalen. Vaak wordt dit geld geleend van de mensensmokkelaars. Ik heb iets op Tv gezien over mensen die doodsbang waren toen duidelijk werd dat het de bedoeling was dat ze op die overvolle, gammele boten moesten, maar die gedwongen werden onder bedreiging dat hun achtergebleven familie anders wat zou worden aangedaan. Ze moeten in Europa het geld gaan terugverdienen. Anderen hadden het geld juist geleend van hun familie. Vaak het enige wat ze bezaten, zodat opgeven en teruggaan geen optie was.
Natuurlijk zijn het gelukszoekers en misschien lopen ze niet altijd direct gevaar in hun thuisland, maar de verhalen zijn toch wel gecompliceerder dan ze op het eerste gezicht lijken.
Mensensmokkelaars die geld lenen? Hoe kom je daar toch bij. Die lui accepteren alleen handje contantje. Die lui hebben neit de mogelijkheid om dat geld te incasseren. Hoe zouden ze dat moeten doen? Een incassobureau langsturen bij een asielzoekerscentrum.....
Dat er soms mensen gedwongen worden die boot op te stappen klopt. Het laatste dat die mensensmokkelaars willen is dat er ooit iemand terugkeert om te vertellen wat voor ellende het allemaal wel niet is. Bad for Bussiness.
Niet alle mensen hebben trouwens het geld om de overtocht te betalen. Vaak wordt dit geld geleend van de mensensmokkelaars. Ik heb iets op Tv gezien over mensen die doodsbang waren toen duidelijk werd dat het de bedoeling was dat ze op die overvolle, gammele boten moesten, maar die gedwongen werden onder bedreiging dat hun achtergebleven familie anders wat zou worden aangedaan. Ze moeten in Europa het geld gaan terugverdienen. Anderen hadden het geld juist geleend van hun familie. Vaak het enige wat ze bezaten, zodat opgeven en teruggaan geen optie was.
Natuurlijk zijn het gelukszoekers en misschien lopen ze niet altijd direct gevaar in hun thuisland, maar de verhalen zijn toch wel gecompliceerder dan ze op het eerste gezicht lijken.
Mensensmokkelaars die geld lenen? Hoe kom je daar toch bij. Die lui accepteren alleen handje contantje. Die lui hebben neit de mogelijkheid om dat geld te incasseren. Hoe zouden ze dat moeten doen? Een incassobureau langsturen bij een asielzoekerscentrum.....
Dat er soms mensen gedwongen worden die boot op te stappen klopt. Het laatste dat die mensensmokkelaars willen is dat er ooit iemand terugkeert om te vertellen wat voor ellende het allemaal wel niet is. Bad for Bussiness.
vrijdag 17 april 2015 om 16:16
quote:Barbitura schreef op 17 april 2015 @ 15:46:
[...]
De extreem gelovige Syriers zitten in dat kalifaat bij IS. De gevluchte Syriers die ik gesproken heb spreken goed genoeg Engels om met mij te kunnen praten.Toch lijkt een student me een veel logischere keus als je iemand aan onderdak wilt helpen en vrij veel eisen hebt. Die spreken vaak Nederlands, je hebt minder kans dat je er een met een trauma treft en je kunt gemakkelijk een kandidaat vinden via een website. Bovendien is de kans niet zo groot dat hij of zij familie wil laten overkomen of aan gezinsuitbreiding gaat doen op die kamer. Om de vluchtelingen te helpen zou TO misschien beter vrijwilligerswerk kunnen gaan doen. Als je een asielzoeker in huis neemt, vervalt zijn recht op urgentie voor een woning en misschien zelfs zijn uitkering.
[...]
De extreem gelovige Syriers zitten in dat kalifaat bij IS. De gevluchte Syriers die ik gesproken heb spreken goed genoeg Engels om met mij te kunnen praten.Toch lijkt een student me een veel logischere keus als je iemand aan onderdak wilt helpen en vrij veel eisen hebt. Die spreken vaak Nederlands, je hebt minder kans dat je er een met een trauma treft en je kunt gemakkelijk een kandidaat vinden via een website. Bovendien is de kans niet zo groot dat hij of zij familie wil laten overkomen of aan gezinsuitbreiding gaat doen op die kamer. Om de vluchtelingen te helpen zou TO misschien beter vrijwilligerswerk kunnen gaan doen. Als je een asielzoeker in huis neemt, vervalt zijn recht op urgentie voor een woning en misschien zelfs zijn uitkering.
vrijdag 17 april 2015 om 16:32
quote:diaa schreef op 17 april 2015 @ 15:53:
[...]
Totaal niet te vergelijken
Asielzoekers komen hier niks opbouwen. Hooguit de sociale zekerheid (en het draagvlak daarvoor) verder afbreken.
Waarom is dat niet te vergelijken? Ik ken een flink aantal asielzoekers, zowel met verblijfsstatus als zonder, en stuk voor stuk willen ze zich inzetten. Soms wordt dat heel lastig gemaakt, en veel procedures en gedoe zijn ronduit oneerlijk, maar ze leren allemaal nederlands, ze hebben allemaal een baantje of doen vrijwiligerswerk, ze maken vrienden, hebben lol met elkaar, leggen contacten met Nederlanders, enzovoorts.
Ik ken er echt geen een die het liefst hele dagen niks zit te doen, al is er wel een groep die niet mag studeren, niet mag werken (want nog in afwachting van uitspraak of officieel al uitgeprocedeerd maar niet uitzetbaar), voor hen is er weinig te doen behalve wat vrijwilligers en kerken rondom hen organiseren. Die vervelen zich, maar niet uit vrije keuze.
[...]
Totaal niet te vergelijken
Asielzoekers komen hier niks opbouwen. Hooguit de sociale zekerheid (en het draagvlak daarvoor) verder afbreken.
Waarom is dat niet te vergelijken? Ik ken een flink aantal asielzoekers, zowel met verblijfsstatus als zonder, en stuk voor stuk willen ze zich inzetten. Soms wordt dat heel lastig gemaakt, en veel procedures en gedoe zijn ronduit oneerlijk, maar ze leren allemaal nederlands, ze hebben allemaal een baantje of doen vrijwiligerswerk, ze maken vrienden, hebben lol met elkaar, leggen contacten met Nederlanders, enzovoorts.
Ik ken er echt geen een die het liefst hele dagen niks zit te doen, al is er wel een groep die niet mag studeren, niet mag werken (want nog in afwachting van uitspraak of officieel al uitgeprocedeerd maar niet uitzetbaar), voor hen is er weinig te doen behalve wat vrijwilligers en kerken rondom hen organiseren. Die vervelen zich, maar niet uit vrije keuze.
Anarchie is leuk, maar je blijft van mijn kaas af
vrijdag 17 april 2015 om 16:35
In de Volkskrant stond er hier ook een artikel over:
http://www.volkskrant.nl/ ... kamaiType=FULL&__gda__=st=1429281167~exp=1429281177~acl=%2fbinnenland%2fer-kan-altijd-wel-iemand-bij~a3952808%2f%3fakamaiType%3dFULL%26__gda__%3d%2a~hmac=9a225460b660376e5c6d3cfe64df23ed0f3bc1759dfa38c16152be62a8e43ab3
'Er kan altijd wel iemand bij'
REPORTAGE Syros Saidi noemt zich gekscherend het 'zevende kind' van Krijn en Trijntje de Jong. De 44-jarige Koerd uit Iran heeft sinds tien maanden een piepkleine kamer op zolder in de met boeken volgestouwde woning van het echtpaar in hartje Urk. In het vissersdorp staan de twee zestigers bekend om hun gastvrijheid; alleenstaanden, dorpelingen of familieleden in de knel eten regelmatig mee en kunnen altijd blijven logeren. De zes kinderen van het echtpaar zijn al jaren het huis uit, dus aan ruimte geen gebrek.
Door: Marjon Bolwijn 13 april 2015, 21:48 10
Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen
Maar toch moesten Krijn en Trijntje er een paar dagen diep over nadenken toen ze vorige zomer van een vrijwilliger op Urk het verzoek kregen een uitgeprocedeerde asielzoeker onderdak te verlenen om te voorkomen dat hij op straat terecht zou komen. Want waar begin je aan; wie is deze man, hoe lang zal hij blijven, zal het wel klikken, hoe communiceer je als je elkaars taal niet spreekt? Eindeloos veel vragen zonder antwoord.
Krijn en Trijntje konden het niet over hun hart verkrijgen 'nee' te zeggen. 'Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen. Als christen hoor je de overheid te gehoorzamen, maar zodra beleid onmenselijk is, sta ik mijzelf toe de grenzen op te zoeken,' zegt de 69-jarige Krijn de Jong. En zo bood het echtpaar de met uitzetting bedreigde moslim Syros onderdak zonder hem één keer te hebben gezien. 'We zijn niet arm, we zijn niet rijk. Er kan er altijd wel iemand bij. Dan schik je wat in,' zegt Krijn de Jong, die zijn brood verdiende als hulpverlener in de verslavingszorg.
De eerste ontmoeting was nogal ongemakkelijk.
Gewoon begonnen
Syros: 'Ik zat hier, op de bank in de woonkamer. Mijn tas met kleren stond naast mij. Alles in mijn lichaam tintelde. Ik wist niet wat ik moest doen. Wat is de cultuur in Nederland? Gaan we eten? Ik houd niet van brood. Krijn ging praten, ik kon hem niet verstaan. Hij pakte de atlas, wilde weten waar ik vandaan kwam. Toen ging mijn hart een beetje open. Ik vertelde over mijn twee kinderen van 10 en 15 jaar, mijn vrouw Mary. Ik kreeg een goed gevoel en dacht: Hier ben ik goed.'
Krijn: 'Het was zoeken hoe ik mij moest gedragen. Omdat Syros amper Nederlands sprak, kon ik niet zeggen wat ik wilde. Afspraken maken lukte ook niet. We begonnen gewoon met samenleven.'
Vervaagde foto's
Syros kreeg een zolderkamer van twee bij drie meter, met een bed en een wit bureau voor het kleine raam. Aan de muur hing hij uitgeprinte foto's van zijn gezin, in vervaagde kleuren. Voor het eerst in jaren had hij een rustige plek. Na zijn vlucht bijna vier jaar geleden, te voet uit Iran, door Turkije en Griekenland naar West-Europa, woonde hij in asielzoekerscentra en detentiecentra. In juni vorig jaar kreeg hij te horen dat hij was uitgeprocedeerd en terug moest naar zijn geboorteland. Maar dat durft hij niet, de Koerd vreest in Iran voor zijn leven. Waarom, kan uit veiligheidsredenen beter niet in de krant, zegt Krijn de Jong.
De eerste aftastende weken waren verstreken, toen Syros op een doordeweekse dag het echtpaar tevergeefs iets probeerde duidelijk te maken. Op zijn telefoon zocht hij naar een vertaalprogramma. 'Ik vervelend', stond er op het scherm. De logee voelde zich tot last en maakte duidelijk op zoek te gaan naar een ander onderkomen. Hij trok in bij Koerdische kennissen in Amersfoort, maar stond na twee dagen weer op de Urker stoep.
Sinds de hereniging noemt hij zijn gastheer en -vrouw 'vader en moeder'. 'Ze zijn zo goed voor mij als ouders voor hun kinderen.' Krijn: 'Hij was onzeker en had de bevestiging nodig dat hij hier echt mocht zijn. We boffen met hem. Syros weet zich goed te gedragen en voelt aan wanneer hij wel en niet in onze nabijheid moet zijn. Ik heb groot respect voor hoe hij zijn waardigheid en hoge moraal bewaart met alle onzekerheid waarin hij leeft.'
Worstelen met verveling
Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben
Het samenwonen is niet altijd ongestoord. De onzekerheid over zijn toekomst, en de vraag of hij ooit nog herenigd kan worden met zijn gezin, vreten aan Syros. 'Die spanning voelen wij natuurlijk ook, evenals zijn onmacht en verdriet,' vertelt Krijn de Jong. 'Het enige wat wij voor hem kunnen doen, is luisteren en bidden. En af en toe op de rem staan, bijvoorbeeld als hij in een wanhopige bui de trein wil pakken naar de IND. '
Het echtpaar probeert de Iraanse huisgenoot te helpen bij zijn worsteling met de verveling. 'Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben, geen betaald werk te mogen doen, niet voor je eigen gezin te kunnen zorgen,' zegt Krijn. Hij probeert zoveel mogelijk klusjes voor hem te bedenken. Uit zichzelf helpt de logee al vanaf dag één mee in het huishouden: koken, tafel dekken, afruimen, afwassen. Voor Trijntje was het in het begin niet altijd even makkelijk taken uit handen te geven. Daarom zijn ze zodra ze elkaar konden verstaan, afspraken gaan maken: Trijntje en Syros wisselen elkaar af met koken. De ene dag eten de drie Hollandse pot, de andere dag Koerdisch. 'Syros eet nu brood, wij rijst. Hij kookt goed, snel én goedkoop,' stelt Krijn tevreden.
'Nu ben ik happy'
De zee van tijd die Syros over heeft brengt hij door met wandelen en fietsen over de dijk, poëzie schrijven, Nederlands leren en de bijbel lezen. De als moslim geboren Koerd heeft zich bekeerd tot het christendom en is op Eerste Kerstdag gedoopt in de kerk van de De Jongs. Níet in de hoop alsnog een status als vluchteling te krijgen, zegt hij met een serieuze blik in zijn donkerbruine ogen.
'Sinds ik op de vlucht ben, ben ik vaak geholpen door christenen. Van Griekenland tot Nederland. Ik heb geleerd dat christenen een goed hart hebben en vrijer denken en zijn dan moslims, goed willen doen voor iedereen. Dat werd mij vooral duidelijk toen Krijn en Trijntje in de zomer een maand op reis gingen naar Zuid-Korea en mij de sleutel gaven van hun huis. Ik had alles kunnen weghalen, maar zij vertrouwden mij. Zij gaven mij onderdak, eten, praten met mij, betalen alles voor mij, gaven mij hun huissleutel. Zonder er iets voor terug te vragen. Zo kwam God in mijn hart. Hij sprak tot mij: 'Jij bent illegaal, ik geef je een nieuw thuis.' Ik besloot mij door hun God te laten leiden en christen te worden. Nu ben ik happy.'
Bekering
Na zijn bekering tot het christendom heeft Syros een nieuwe asielaanvraag ingediend. Als christen loopt hij in Iran kans op vervolging. Krijn de Jong denkt dat hij door dit nieuwe feit alsnog een status kan krijgen. Maar zijn bekering maakt tegelijk de hoop op hereniging met zijn gezin kleiner dan ooit. Met tranen in de ogen vertelt Syros dat zijn schoonfamilie zijn 'afvalligheid' afwijst. Hij hoopt dat zij toch zijn vrouw en kinderen ooit naar Nederland laat komen en de Iraanse overheid daaraan meewerkt. De onzekerheid hoe lang hij nog gescheiden zal zijn van zijn gezin noemt hij 'ondraaglijk'.
Krijn de Jong: 'We kruipen hier samen met Syros doorheen.'
Naschrift: een paar dagen na dit interview verleent de IND Syros alsnog een verblijfsvergunning omdat hij als bekeerd christen gevaar loopt in Iran
http://www.volkskrant.nl/ ... kamaiType=FULL&__gda__=st=1429281167~exp=1429281177~acl=%2fbinnenland%2fer-kan-altijd-wel-iemand-bij~a3952808%2f%3fakamaiType%3dFULL%26__gda__%3d%2a~hmac=9a225460b660376e5c6d3cfe64df23ed0f3bc1759dfa38c16152be62a8e43ab3
'Er kan altijd wel iemand bij'
REPORTAGE Syros Saidi noemt zich gekscherend het 'zevende kind' van Krijn en Trijntje de Jong. De 44-jarige Koerd uit Iran heeft sinds tien maanden een piepkleine kamer op zolder in de met boeken volgestouwde woning van het echtpaar in hartje Urk. In het vissersdorp staan de twee zestigers bekend om hun gastvrijheid; alleenstaanden, dorpelingen of familieleden in de knel eten regelmatig mee en kunnen altijd blijven logeren. De zes kinderen van het echtpaar zijn al jaren het huis uit, dus aan ruimte geen gebrek.
Door: Marjon Bolwijn 13 april 2015, 21:48 10
Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen
Maar toch moesten Krijn en Trijntje er een paar dagen diep over nadenken toen ze vorige zomer van een vrijwilliger op Urk het verzoek kregen een uitgeprocedeerde asielzoeker onderdak te verlenen om te voorkomen dat hij op straat terecht zou komen. Want waar begin je aan; wie is deze man, hoe lang zal hij blijven, zal het wel klikken, hoe communiceer je als je elkaars taal niet spreekt? Eindeloos veel vragen zonder antwoord.
Krijn en Trijntje konden het niet over hun hart verkrijgen 'nee' te zeggen. 'Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen. Als christen hoor je de overheid te gehoorzamen, maar zodra beleid onmenselijk is, sta ik mijzelf toe de grenzen op te zoeken,' zegt de 69-jarige Krijn de Jong. En zo bood het echtpaar de met uitzetting bedreigde moslim Syros onderdak zonder hem één keer te hebben gezien. 'We zijn niet arm, we zijn niet rijk. Er kan er altijd wel iemand bij. Dan schik je wat in,' zegt Krijn de Jong, die zijn brood verdiende als hulpverlener in de verslavingszorg.
De eerste ontmoeting was nogal ongemakkelijk.
Gewoon begonnen
Syros: 'Ik zat hier, op de bank in de woonkamer. Mijn tas met kleren stond naast mij. Alles in mijn lichaam tintelde. Ik wist niet wat ik moest doen. Wat is de cultuur in Nederland? Gaan we eten? Ik houd niet van brood. Krijn ging praten, ik kon hem niet verstaan. Hij pakte de atlas, wilde weten waar ik vandaan kwam. Toen ging mijn hart een beetje open. Ik vertelde over mijn twee kinderen van 10 en 15 jaar, mijn vrouw Mary. Ik kreeg een goed gevoel en dacht: Hier ben ik goed.'
Krijn: 'Het was zoeken hoe ik mij moest gedragen. Omdat Syros amper Nederlands sprak, kon ik niet zeggen wat ik wilde. Afspraken maken lukte ook niet. We begonnen gewoon met samenleven.'
Vervaagde foto's
Syros kreeg een zolderkamer van twee bij drie meter, met een bed en een wit bureau voor het kleine raam. Aan de muur hing hij uitgeprinte foto's van zijn gezin, in vervaagde kleuren. Voor het eerst in jaren had hij een rustige plek. Na zijn vlucht bijna vier jaar geleden, te voet uit Iran, door Turkije en Griekenland naar West-Europa, woonde hij in asielzoekerscentra en detentiecentra. In juni vorig jaar kreeg hij te horen dat hij was uitgeprocedeerd en terug moest naar zijn geboorteland. Maar dat durft hij niet, de Koerd vreest in Iran voor zijn leven. Waarom, kan uit veiligheidsredenen beter niet in de krant, zegt Krijn de Jong.
De eerste aftastende weken waren verstreken, toen Syros op een doordeweekse dag het echtpaar tevergeefs iets probeerde duidelijk te maken. Op zijn telefoon zocht hij naar een vertaalprogramma. 'Ik vervelend', stond er op het scherm. De logee voelde zich tot last en maakte duidelijk op zoek te gaan naar een ander onderkomen. Hij trok in bij Koerdische kennissen in Amersfoort, maar stond na twee dagen weer op de Urker stoep.
Sinds de hereniging noemt hij zijn gastheer en -vrouw 'vader en moeder'. 'Ze zijn zo goed voor mij als ouders voor hun kinderen.' Krijn: 'Hij was onzeker en had de bevestiging nodig dat hij hier echt mocht zijn. We boffen met hem. Syros weet zich goed te gedragen en voelt aan wanneer hij wel en niet in onze nabijheid moet zijn. Ik heb groot respect voor hoe hij zijn waardigheid en hoge moraal bewaart met alle onzekerheid waarin hij leeft.'
Worstelen met verveling
Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben
Het samenwonen is niet altijd ongestoord. De onzekerheid over zijn toekomst, en de vraag of hij ooit nog herenigd kan worden met zijn gezin, vreten aan Syros. 'Die spanning voelen wij natuurlijk ook, evenals zijn onmacht en verdriet,' vertelt Krijn de Jong. 'Het enige wat wij voor hem kunnen doen, is luisteren en bidden. En af en toe op de rem staan, bijvoorbeeld als hij in een wanhopige bui de trein wil pakken naar de IND. '
Het echtpaar probeert de Iraanse huisgenoot te helpen bij zijn worsteling met de verveling. 'Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben, geen betaald werk te mogen doen, niet voor je eigen gezin te kunnen zorgen,' zegt Krijn. Hij probeert zoveel mogelijk klusjes voor hem te bedenken. Uit zichzelf helpt de logee al vanaf dag één mee in het huishouden: koken, tafel dekken, afruimen, afwassen. Voor Trijntje was het in het begin niet altijd even makkelijk taken uit handen te geven. Daarom zijn ze zodra ze elkaar konden verstaan, afspraken gaan maken: Trijntje en Syros wisselen elkaar af met koken. De ene dag eten de drie Hollandse pot, de andere dag Koerdisch. 'Syros eet nu brood, wij rijst. Hij kookt goed, snel én goedkoop,' stelt Krijn tevreden.
'Nu ben ik happy'
De zee van tijd die Syros over heeft brengt hij door met wandelen en fietsen over de dijk, poëzie schrijven, Nederlands leren en de bijbel lezen. De als moslim geboren Koerd heeft zich bekeerd tot het christendom en is op Eerste Kerstdag gedoopt in de kerk van de De Jongs. Níet in de hoop alsnog een status als vluchteling te krijgen, zegt hij met een serieuze blik in zijn donkerbruine ogen.
'Sinds ik op de vlucht ben, ben ik vaak geholpen door christenen. Van Griekenland tot Nederland. Ik heb geleerd dat christenen een goed hart hebben en vrijer denken en zijn dan moslims, goed willen doen voor iedereen. Dat werd mij vooral duidelijk toen Krijn en Trijntje in de zomer een maand op reis gingen naar Zuid-Korea en mij de sleutel gaven van hun huis. Ik had alles kunnen weghalen, maar zij vertrouwden mij. Zij gaven mij onderdak, eten, praten met mij, betalen alles voor mij, gaven mij hun huissleutel. Zonder er iets voor terug te vragen. Zo kwam God in mijn hart. Hij sprak tot mij: 'Jij bent illegaal, ik geef je een nieuw thuis.' Ik besloot mij door hun God te laten leiden en christen te worden. Nu ben ik happy.'
Bekering
Na zijn bekering tot het christendom heeft Syros een nieuwe asielaanvraag ingediend. Als christen loopt hij in Iran kans op vervolging. Krijn de Jong denkt dat hij door dit nieuwe feit alsnog een status kan krijgen. Maar zijn bekering maakt tegelijk de hoop op hereniging met zijn gezin kleiner dan ooit. Met tranen in de ogen vertelt Syros dat zijn schoonfamilie zijn 'afvalligheid' afwijst. Hij hoopt dat zij toch zijn vrouw en kinderen ooit naar Nederland laat komen en de Iraanse overheid daaraan meewerkt. De onzekerheid hoe lang hij nog gescheiden zal zijn van zijn gezin noemt hij 'ondraaglijk'.
Krijn de Jong: 'We kruipen hier samen met Syros doorheen.'
Naschrift: een paar dagen na dit interview verleent de IND Syros alsnog een verblijfsvergunning omdat hij als bekeerd christen gevaar loopt in Iran
vrijdag 17 april 2015 om 16:39
quote:Doreia schreef op 17 april 2015 @ 16:24:
[...]
Echt waar? Ze komen hier alleen uit hun neus vreten?
Daar komen ze wellicht niet voor. De realiteit is dat dat wel het toekomstbeeld is van heel veel asielzoekers die hier mogen blijven.
De geslaagde asielzoeker die een enorme bijdrage aan de economie levert is een uitzondering. De asielzoeker die zijn leven lagn in een uitkering bivakkeert is dat niet.
[...]
Echt waar? Ze komen hier alleen uit hun neus vreten?
Daar komen ze wellicht niet voor. De realiteit is dat dat wel het toekomstbeeld is van heel veel asielzoekers die hier mogen blijven.
De geslaagde asielzoeker die een enorme bijdrage aan de economie levert is een uitzondering. De asielzoeker die zijn leven lagn in een uitkering bivakkeert is dat niet.
vrijdag 17 april 2015 om 16:41
quote:selah01 schreef op 17 april 2015 @ 16:35:
In de Volkskrant stond er hier ook een artikel over:
http://www.volkskrant.nl/ ... kamaiType=FULL&__gda__=st=1429281167~exp=1429281177~acl=%2fbinnenland%2fer-kan-altijd-wel-iemand-bij~a3952808%2f%3fakamaiType%3dFULL%26__gda__%3d%2a~hmac=9a225460b660376e5c6d3cfe64df23ed0f3bc1759dfa38c16152be62a8e43ab3
'Er kan altijd wel iemand bij'
REPORTAGE Syros Saidi noemt zich gekscherend het 'zevende kind' van Krijn en Trijntje de Jong. De 44-jarige Koerd uit Iran heeft sinds tien maanden een piepkleine kamer op zolder in de met boeken volgestouwde woning van het echtpaar in hartje Urk. In het vissersdorp staan de twee zestigers bekend om hun gastvrijheid; alleenstaanden, dorpelingen of familieleden in de knel eten regelmatig mee en kunnen altijd blijven logeren. De zes kinderen van het echtpaar zijn al jaren het huis uit, dus aan ruimte geen gebrek.
Door: Marjon Bolwijn 13 april 2015, 21:48 10
Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen
Maar toch moesten Krijn en Trijntje er een paar dagen diep over nadenken toen ze vorige zomer van een vrijwilliger op Urk het verzoek kregen een uitgeprocedeerde asielzoeker onderdak te verlenen om te voorkomen dat hij op straat terecht zou komen. Want waar begin je aan; wie is deze man, hoe lang zal hij blijven, zal het wel klikken, hoe communiceer je als je elkaars taal niet spreekt? Eindeloos veel vragen zonder antwoord.
Krijn en Trijntje konden het niet over hun hart verkrijgen 'nee' te zeggen. 'Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen. Als christen hoor je de overheid te gehoorzamen, maar zodra beleid onmenselijk is, sta ik mijzelf toe de grenzen op te zoeken,' zegt de 69-jarige Krijn de Jong. En zo bood het echtpaar de met uitzetting bedreigde moslim Syros onderdak zonder hem één keer te hebben gezien. 'We zijn niet arm, we zijn niet rijk. Er kan er altijd wel iemand bij. Dan schik je wat in,' zegt Krijn de Jong, die zijn brood verdiende als hulpverlener in de verslavingszorg.
De eerste ontmoeting was nogal ongemakkelijk.
Gewoon begonnen
Syros: 'Ik zat hier, op de bank in de woonkamer. Mijn tas met kleren stond naast mij. Alles in mijn lichaam tintelde. Ik wist niet wat ik moest doen. Wat is de cultuur in Nederland? Gaan we eten? Ik houd niet van brood. Krijn ging praten, ik kon hem niet verstaan. Hij pakte de atlas, wilde weten waar ik vandaan kwam. Toen ging mijn hart een beetje open. Ik vertelde over mijn twee kinderen van 10 en 15 jaar, mijn vrouw Mary. Ik kreeg een goed gevoel en dacht: Hier ben ik goed.'
Krijn: 'Het was zoeken hoe ik mij moest gedragen. Omdat Syros amper Nederlands sprak, kon ik niet zeggen wat ik wilde. Afspraken maken lukte ook niet. We begonnen gewoon met samenleven.'
Vervaagde foto's
Syros kreeg een zolderkamer van twee bij drie meter, met een bed en een wit bureau voor het kleine raam. Aan de muur hing hij uitgeprinte foto's van zijn gezin, in vervaagde kleuren. Voor het eerst in jaren had hij een rustige plek. Na zijn vlucht bijna vier jaar geleden, te voet uit Iran, door Turkije en Griekenland naar West-Europa, woonde hij in asielzoekerscentra en detentiecentra. In juni vorig jaar kreeg hij te horen dat hij was uitgeprocedeerd en terug moest naar zijn geboorteland. Maar dat durft hij niet, de Koerd vreest in Iran voor zijn leven. Waarom, kan uit veiligheidsredenen beter niet in de krant, zegt Krijn de Jong.
De eerste aftastende weken waren verstreken, toen Syros op een doordeweekse dag het echtpaar tevergeefs iets probeerde duidelijk te maken. Op zijn telefoon zocht hij naar een vertaalprogramma. 'Ik vervelend', stond er op het scherm. De logee voelde zich tot last en maakte duidelijk op zoek te gaan naar een ander onderkomen. Hij trok in bij Koerdische kennissen in Amersfoort, maar stond na twee dagen weer op de Urker stoep.
Sinds de hereniging noemt hij zijn gastheer en -vrouw 'vader en moeder'. 'Ze zijn zo goed voor mij als ouders voor hun kinderen.' Krijn: 'Hij was onzeker en had de bevestiging nodig dat hij hier echt mocht zijn. We boffen met hem. Syros weet zich goed te gedragen en voelt aan wanneer hij wel en niet in onze nabijheid moet zijn. Ik heb groot respect voor hoe hij zijn waardigheid en hoge moraal bewaart met alle onzekerheid waarin hij leeft.'
Worstelen met verveling
Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben
Het samenwonen is niet altijd ongestoord. De onzekerheid over zijn toekomst, en de vraag of hij ooit nog herenigd kan worden met zijn gezin, vreten aan Syros. 'Die spanning voelen wij natuurlijk ook, evenals zijn onmacht en verdriet,' vertelt Krijn de Jong. 'Het enige wat wij voor hem kunnen doen, is luisteren en bidden. En af en toe op de rem staan, bijvoorbeeld als hij in een wanhopige bui de trein wil pakken naar de IND. '
Het echtpaar probeert de Iraanse huisgenoot te helpen bij zijn worsteling met de verveling. 'Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben, geen betaald werk te mogen doen, niet voor je eigen gezin te kunnen zorgen,' zegt Krijn. Hij probeert zoveel mogelijk klusjes voor hem te bedenken. Uit zichzelf helpt de logee al vanaf dag één mee in het huishouden: koken, tafel dekken, afruimen, afwassen. Voor Trijntje was het in het begin niet altijd even makkelijk taken uit handen te geven. Daarom zijn ze zodra ze elkaar konden verstaan, afspraken gaan maken: Trijntje en Syros wisselen elkaar af met koken. De ene dag eten de drie Hollandse pot, de andere dag Koerdisch. 'Syros eet nu brood, wij rijst. Hij kookt goed, snel én goedkoop,' stelt Krijn tevreden.
'Nu ben ik happy'
De zee van tijd die Syros over heeft brengt hij door met wandelen en fietsen over de dijk, poëzie schrijven, Nederlands leren en de bijbel lezen. De als moslim geboren Koerd heeft zich bekeerd tot het christendom en is op Eerste Kerstdag gedoopt in de kerk van de De Jongs. Níet in de hoop alsnog een status als vluchteling te krijgen, zegt hij met een serieuze blik in zijn donkerbruine ogen.
'Sinds ik op de vlucht ben, ben ik vaak geholpen door christenen. Van Griekenland tot Nederland. Ik heb geleerd dat christenen een goed hart hebben en vrijer denken en zijn dan moslims, goed willen doen voor iedereen. Dat werd mij vooral duidelijk toen Krijn en Trijntje in de zomer een maand op reis gingen naar Zuid-Korea en mij de sleutel gaven van hun huis. Ik had alles kunnen weghalen, maar zij vertrouwden mij. Zij gaven mij onderdak, eten, praten met mij, betalen alles voor mij, gaven mij hun huissleutel. Zonder er iets voor terug te vragen. Zo kwam God in mijn hart. Hij sprak tot mij: 'Jij bent illegaal, ik geef je een nieuw thuis.' Ik besloot mij door hun God te laten leiden en christen te worden. Nu ben ik happy.'
Bekering
Na zijn bekering tot het christendom heeft Syros een nieuwe asielaanvraag ingediend. Als christen loopt hij in Iran kans op vervolging. Krijn de Jong denkt dat hij door dit nieuwe feit alsnog een status kan krijgen. Maar zijn bekering maakt tegelijk de hoop op hereniging met zijn gezin kleiner dan ooit. Met tranen in de ogen vertelt Syros dat zijn schoonfamilie zijn 'afvalligheid' afwijst. Hij hoopt dat zij toch zijn vrouw en kinderen ooit naar Nederland laat komen en de Iraanse overheid daaraan meewerkt. De onzekerheid hoe lang hij nog gescheiden zal zijn van zijn gezin noemt hij 'ondraaglijk'.
Krijn de Jong: 'We kruipen hier samen met Syros doorheen.'
Naschrift: een paar dagen na dit interview verleent de IND Syros alsnog een verblijfsvergunning omdat hij als bekeerd christen gevaar loopt in Iran
In de Volkskrant stond er hier ook een artikel over:
http://www.volkskrant.nl/ ... kamaiType=FULL&__gda__=st=1429281167~exp=1429281177~acl=%2fbinnenland%2fer-kan-altijd-wel-iemand-bij~a3952808%2f%3fakamaiType%3dFULL%26__gda__%3d%2a~hmac=9a225460b660376e5c6d3cfe64df23ed0f3bc1759dfa38c16152be62a8e43ab3
'Er kan altijd wel iemand bij'
REPORTAGE Syros Saidi noemt zich gekscherend het 'zevende kind' van Krijn en Trijntje de Jong. De 44-jarige Koerd uit Iran heeft sinds tien maanden een piepkleine kamer op zolder in de met boeken volgestouwde woning van het echtpaar in hartje Urk. In het vissersdorp staan de twee zestigers bekend om hun gastvrijheid; alleenstaanden, dorpelingen of familieleden in de knel eten regelmatig mee en kunnen altijd blijven logeren. De zes kinderen van het echtpaar zijn al jaren het huis uit, dus aan ruimte geen gebrek.
Door: Marjon Bolwijn 13 april 2015, 21:48 10
Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen
Maar toch moesten Krijn en Trijntje er een paar dagen diep over nadenken toen ze vorige zomer van een vrijwilliger op Urk het verzoek kregen een uitgeprocedeerde asielzoeker onderdak te verlenen om te voorkomen dat hij op straat terecht zou komen. Want waar begin je aan; wie is deze man, hoe lang zal hij blijven, zal het wel klikken, hoe communiceer je als je elkaars taal niet spreekt? Eindeloos veel vragen zonder antwoord.
Krijn en Trijntje konden het niet over hun hart verkrijgen 'nee' te zeggen. 'Jezus heeft gezegd dat je de vreemdeling moet herbergen. Als christen hoor je de overheid te gehoorzamen, maar zodra beleid onmenselijk is, sta ik mijzelf toe de grenzen op te zoeken,' zegt de 69-jarige Krijn de Jong. En zo bood het echtpaar de met uitzetting bedreigde moslim Syros onderdak zonder hem één keer te hebben gezien. 'We zijn niet arm, we zijn niet rijk. Er kan er altijd wel iemand bij. Dan schik je wat in,' zegt Krijn de Jong, die zijn brood verdiende als hulpverlener in de verslavingszorg.
De eerste ontmoeting was nogal ongemakkelijk.
Gewoon begonnen
Syros: 'Ik zat hier, op de bank in de woonkamer. Mijn tas met kleren stond naast mij. Alles in mijn lichaam tintelde. Ik wist niet wat ik moest doen. Wat is de cultuur in Nederland? Gaan we eten? Ik houd niet van brood. Krijn ging praten, ik kon hem niet verstaan. Hij pakte de atlas, wilde weten waar ik vandaan kwam. Toen ging mijn hart een beetje open. Ik vertelde over mijn twee kinderen van 10 en 15 jaar, mijn vrouw Mary. Ik kreeg een goed gevoel en dacht: Hier ben ik goed.'
Krijn: 'Het was zoeken hoe ik mij moest gedragen. Omdat Syros amper Nederlands sprak, kon ik niet zeggen wat ik wilde. Afspraken maken lukte ook niet. We begonnen gewoon met samenleven.'
Vervaagde foto's
Syros kreeg een zolderkamer van twee bij drie meter, met een bed en een wit bureau voor het kleine raam. Aan de muur hing hij uitgeprinte foto's van zijn gezin, in vervaagde kleuren. Voor het eerst in jaren had hij een rustige plek. Na zijn vlucht bijna vier jaar geleden, te voet uit Iran, door Turkije en Griekenland naar West-Europa, woonde hij in asielzoekerscentra en detentiecentra. In juni vorig jaar kreeg hij te horen dat hij was uitgeprocedeerd en terug moest naar zijn geboorteland. Maar dat durft hij niet, de Koerd vreest in Iran voor zijn leven. Waarom, kan uit veiligheidsredenen beter niet in de krant, zegt Krijn de Jong.
De eerste aftastende weken waren verstreken, toen Syros op een doordeweekse dag het echtpaar tevergeefs iets probeerde duidelijk te maken. Op zijn telefoon zocht hij naar een vertaalprogramma. 'Ik vervelend', stond er op het scherm. De logee voelde zich tot last en maakte duidelijk op zoek te gaan naar een ander onderkomen. Hij trok in bij Koerdische kennissen in Amersfoort, maar stond na twee dagen weer op de Urker stoep.
Sinds de hereniging noemt hij zijn gastheer en -vrouw 'vader en moeder'. 'Ze zijn zo goed voor mij als ouders voor hun kinderen.' Krijn: 'Hij was onzeker en had de bevestiging nodig dat hij hier echt mocht zijn. We boffen met hem. Syros weet zich goed te gedragen en voelt aan wanneer hij wel en niet in onze nabijheid moet zijn. Ik heb groot respect voor hoe hij zijn waardigheid en hoge moraal bewaart met alle onzekerheid waarin hij leeft.'
Worstelen met verveling
Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben
Het samenwonen is niet altijd ongestoord. De onzekerheid over zijn toekomst, en de vraag of hij ooit nog herenigd kan worden met zijn gezin, vreten aan Syros. 'Die spanning voelen wij natuurlijk ook, evenals zijn onmacht en verdriet,' vertelt Krijn de Jong. 'Het enige wat wij voor hem kunnen doen, is luisteren en bidden. En af en toe op de rem staan, bijvoorbeeld als hij in een wanhopige bui de trein wil pakken naar de IND. '
Het echtpaar probeert de Iraanse huisgenoot te helpen bij zijn worsteling met de verveling. 'Syros is een man in de kracht van zijn leven. Dan is het ondraaglijk niets om handen te hebben, geen betaald werk te mogen doen, niet voor je eigen gezin te kunnen zorgen,' zegt Krijn. Hij probeert zoveel mogelijk klusjes voor hem te bedenken. Uit zichzelf helpt de logee al vanaf dag één mee in het huishouden: koken, tafel dekken, afruimen, afwassen. Voor Trijntje was het in het begin niet altijd even makkelijk taken uit handen te geven. Daarom zijn ze zodra ze elkaar konden verstaan, afspraken gaan maken: Trijntje en Syros wisselen elkaar af met koken. De ene dag eten de drie Hollandse pot, de andere dag Koerdisch. 'Syros eet nu brood, wij rijst. Hij kookt goed, snel én goedkoop,' stelt Krijn tevreden.
'Nu ben ik happy'
De zee van tijd die Syros over heeft brengt hij door met wandelen en fietsen over de dijk, poëzie schrijven, Nederlands leren en de bijbel lezen. De als moslim geboren Koerd heeft zich bekeerd tot het christendom en is op Eerste Kerstdag gedoopt in de kerk van de De Jongs. Níet in de hoop alsnog een status als vluchteling te krijgen, zegt hij met een serieuze blik in zijn donkerbruine ogen.
'Sinds ik op de vlucht ben, ben ik vaak geholpen door christenen. Van Griekenland tot Nederland. Ik heb geleerd dat christenen een goed hart hebben en vrijer denken en zijn dan moslims, goed willen doen voor iedereen. Dat werd mij vooral duidelijk toen Krijn en Trijntje in de zomer een maand op reis gingen naar Zuid-Korea en mij de sleutel gaven van hun huis. Ik had alles kunnen weghalen, maar zij vertrouwden mij. Zij gaven mij onderdak, eten, praten met mij, betalen alles voor mij, gaven mij hun huissleutel. Zonder er iets voor terug te vragen. Zo kwam God in mijn hart. Hij sprak tot mij: 'Jij bent illegaal, ik geef je een nieuw thuis.' Ik besloot mij door hun God te laten leiden en christen te worden. Nu ben ik happy.'
Bekering
Na zijn bekering tot het christendom heeft Syros een nieuwe asielaanvraag ingediend. Als christen loopt hij in Iran kans op vervolging. Krijn de Jong denkt dat hij door dit nieuwe feit alsnog een status kan krijgen. Maar zijn bekering maakt tegelijk de hoop op hereniging met zijn gezin kleiner dan ooit. Met tranen in de ogen vertelt Syros dat zijn schoonfamilie zijn 'afvalligheid' afwijst. Hij hoopt dat zij toch zijn vrouw en kinderen ooit naar Nederland laat komen en de Iraanse overheid daaraan meewerkt. De onzekerheid hoe lang hij nog gescheiden zal zijn van zijn gezin noemt hij 'ondraaglijk'.
Krijn de Jong: 'We kruipen hier samen met Syros doorheen.'
Naschrift: een paar dagen na dit interview verleent de IND Syros alsnog een verblijfsvergunning omdat hij als bekeerd christen gevaar loopt in Iran
