Actueel
alle pijlers
Hoe gaan we de obesitasepidemie stoppen ?
zondag 8 december 2024 om 23:13
Wie dun is wordt snel als gezond gezien en dan gaat men de psychische kant op.Valtifest schreef: ↑08-12-2024 22:11Ik ben heel dun geweest en nu dik.
Ik vind het ronduit gemekker dat je het zo zwaar zou hebben als dun persoon. Jaloerse types neem ik niet serieus, en het was jaloezie dat sprak. Heel soms. Complimenten waren meer aan de orde.
Ik heb als dun persoon nog nooit meegemaakt dat ik met welke klacht dan ook naar een arts ging, die klacht altijd aan mijn gewicht werd gelinkt, en dat met welke klacht ik dan ook heb een dieetadvies meekrijg.
Longontsteking? Afvallen.
Vulling valt uit? Even opnoemen wat ik allemaal graag eet, zal vast wel daaraan liggen, veel zoetigheid zeker?
Kind gaat naar fysio? Even het dieet doornemen, hij is goed op gewicht hoor maar *staart naar mijn buik*
Ik ben als dun persoon nog nooit verwijtend aangekeken over precies dezelfde medische aandoeningen en wat dat dan moet kosten.
Mijn ouders zijn nooit dom genoemd, terwijl we wel bij de diëtist en huisarts liepen om mijn gewicht.
Het kost je als dun persoon geen geld, het kost je geen respect, je krijgt taart aangeboden, nou pfoe.
Ik denk dat er meer mensen zijn die zijn afgewezen voor een baan wegens alle in dit topic genoemde redenen (een dik persoon snapt niet dat bewegen en minder eten de clou is, een dik persoon zit liever op de bank dan actief problemen op te lossen) dan dunne mensen.
Dus dat gehuil over 'gemeen', hou gewoon op. Niemand heeft hier een flauw idee hoe je eruitziet, het gaat om je mening.
zondag 8 december 2024 om 23:18
Ik ben niet te mager en ook bij mij zie je gewoon mijn ribben hoor. Ik denk dat als je mijn ribben niet meer ziet ik echt te dik ben.ioneszoveelstekeer schreef: ↑08-12-2024 22:00Een gratenpakhuis ben je als je te mager bent. Bij een slank iemand kun je de sleutelbeenderen zien, maar niet het borstbeen en/of de ribben want dan is zij of hij te mager. Doorslaan is nooit goed .
Maar ja, sommige mensen hebben een hypersnelle verbranding en die hebben in mijn ogen nog steeds mazzel. Want die kunnen lekker eten wat ze willen .En ik als genieter ben daar jaloers op.
maandag 9 december 2024 om 00:10
Ik quote even mezelf. Met de opmerking dat het me niet veel deed, wil ik absoluut niet andermans gevoel bagataliseren.
En ik herinner me dat ik er wel last heb gehad. In eerste instantie werd ik op een afdeling buitengesloten door een paar vrouwen waarvan eentje, die constant aan het lijnen was, net te hard (expres) tegen een andere collega zei dat ze niet naar me kon kijken, dat ze me walgelijk vond kijkend naar mijn figuur. Ik had een inmiddels een ‘gezond’ bmi met rondingen. Toen we moesten samenwerken draaide ze bij, besloot ze me aardig te vinden en ze was nog aardiger tegen me nadat ze zelf was afgevallen. Bijzonder.
Qua uiterlijk deed het misschien niet veel met me maar het bevestigde voor mij wel (onbewust gevoelsmatig) op dat moment dat ik groepen vrouwen niet kon vertrouwen. Ik heb een achtergrond van pesten en een onbetrouwbare soms pestende moeder. Ongezien, ongehoord en ongewenst is wel een thema. Met zo’n soort achtergrond (oid) kan bij veel mensen, dik of dun, bepaalde situaties ook het gevoel van afwijzing versterken of gefrustreerd voelen. Het gaat niet alleen om uiterlijk maar ook algehele afwijzing wat sommige ervaringsdeskundigen duidelijk proberen te maken. Als ik ernaast zit of onzin schrijf, geef het vooral aan maar ik moest er ineens aan denken.
maandag 9 december 2024 om 05:29
Valtifest schreef: ↑08-12-2024 22:11Ik ben heel dun geweest en nu dik.
Ik vind het ronduit gemekker dat je het zo zwaar zou hebben als dun persoon. Jaloerse types neem ik niet serieus, en het was jaloezie dat sprak. Heel soms. Complimenten waren meer aan de orde.
Ik heb als dun persoon nog nooit meegemaakt dat ik met welke klacht dan ook naar een arts ging, die klacht altijd aan mijn gewicht werd gelinkt, en dat met welke klacht ik dan ook heb een dieetadvies meekrijg.
Longontsteking? Afvallen.
Vulling valt uit? Even opnoemen wat ik allemaal graag eet, zal vast wel daaraan liggen, veel zoetigheid zeker?
Kind gaat naar fysio? Even het dieet doornemen, hij is goed op gewicht hoor maar *staart naar mijn buik*
Ik ben als dun persoon nog nooit verwijtend aangekeken over precies dezelfde medische aandoeningen en wat dat dan moet kosten.
Mijn ouders zijn nooit dom genoemd, terwijl we wel bij de diëtist en huisarts liepen om mijn gewicht.
Het kost je als dun persoon geen geld, het kost je geen respect, je krijgt taart aangeboden, nou pfoe.
Ik denk dat er meer mensen zijn die zijn afgewezen voor een baan wegens alle in dit topic genoemde redenen (een dik persoon snapt niet dat bewegen en minder eten de clou is, een dik persoon zit liever op de bank dan actief problemen op te lossen) dan dunne mensen.
Dus dat gehuil over 'gemeen', hou gewoon op. Niemand heeft hier een flauw idee hoe je eruitziet, het gaat om je mening.
Tot mijn 30e was ik slank, dus ik kan echt prima vergelijken hoe er met slanke mensen wordt omgegaan en hoe met dikke mensen.
Dat is geen verzinsel van mezelf, wat Tavistock blijkbaar heel graag wil volhouden, dat is wat ik meemaak, wat ik van anderen hoor, wat uit onderzoek komt, wat ik in dit topic zie.
Ik heb een vriendin met ondergewicht en termen als gratenpakhuis zijn gewoon niet ok, maar dat staat echt niet in verhouding tot wat er over dikke mensen gezegd en vooral gedacht wordt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 9 december 2024 om 05:45
Dit.ioneszoveelstekeer schreef: ↑08-12-2024 22:16Continu ja. Nee zeggen, je beheersen. Continu. En niet voor even om af te vallen. Ook daarna om niet meer terug aan te komen.
Het is een veroordeling voor altijd. Zo zie ik het. Want zo ervaar ik het. Ik ben overigens niet slank hoor. Ik heb wel degelijk overgewicht. En ik geniet soms van een wijntje, een baileys (als ik oogappels kijk), een koekje of een plakje cake. De meeste dingen die ik lekker vind, haal ik niet in huis. Anders word ik wel degelijk obesitas.
Ik vind het een straf. Zo ervaar ik het.
En ik word echt doodmoe van slanke mensen die vooral benadrukken dat zij er echt veel moeite voor doen.
Waarmee toch weer die veroordeling om de hoek komt, dat dikke mensen toch niet genoeg hun best doen.
Punt is: je weet niet hoeveel moeite iemand doet, je weet niet hoeveel effect die moeite heeft.
Wat je alleen weet is dat bij slanke mensen hun moeite zich vertaalt in een gezond gewicht.
En dat kan zijn omdat ze echt veel gedisciplineerder zijn (wat ook maar gewoon mazzel is), of omdat ze wat meer geluk hebben met hun aanleg en verbranding, of omdat ze gezonde dingen niet zo vies vinden als ik. Niemand weet het.
Ik ben 12 jaar geleden gestopt met roken, na een miljoen mislukte stoppogingen. Waarom het die keer wel lukte? Geen idee.
Er zijn ex-rokers die ontzettend fanatiek anti-roken worden en ineens neerkijken op mensen die het niet lukt om te stoppen.
Ik heb me voorgenomen om niet zo te worden en tot op heden is dat gelukt.
Ik zie het feit dat het eindelijk lukte om te stoppen dan ook niet als verdienste, maar als mazzel. Niet iets om trots op te zijn, maar iets om dankbaar voor te zijn.
Het zou de wereld een stuk aangenamer maken als mensen hun successen iets minder als verdienste gaan zien, maar iets meer als (ook) een kwestie van geluk.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 9 december 2024 om 05:53
Bourdalou hier, het topic laat me niet los. Excuses voor de Heintje Davids St. Vitusdans
Ik ga open zijn op een onveilige plek, maar ik wil het vertellen. Wat gezien wordt als het laagste van het laagste, dat ben ik. Ik leef van eetbui tot eetbui, Thuisbezorgd is mijn hofleverancier en ik leef op junkfood, snacks en snoep. Sinds kort af en toe wat maaltijden van Uitgekookt, daar zit groente in. Ik ben die dikke persoon die rotzooi naar binnen schuift. Dag in, dag uit.
Het voelt niet als een keuze, maar ik neem aan dat het dat wel is. Ik ben doodongelukkig, ik kom zelden buiten, dat voelt als een walk of shame. Ik loop zo slecht, dat ik een stok nodig heb. Heavy metal heet het ding. (Ik noem m Danzig, naar Glenn Danzig). Speciaal voor mijn type postuur. Omdat ook dat niet zeker genoeg voelt en ik ermee zwalk, heb ik in overleg met Zorgsaam (waar ik lid van ben) een rollator gekocht. Voor mijn gewichtsklasse, model Goliath. Lach daar gerust om, dat doe ik ook.
De rollator is de laatste hoop, de laatste stap tot de scootmobiel, de echte immobiliteit. Goliath staat hier al een paar weken glimmend de laatste hoop te zijn, maar alleen durf ik niet. Rib uit mijn lijf, die Bijbelse reus. Ik ga nu met mijn woonbegeleider en ik heb m gevraagd geen nee te accepteren. Het moet. Maar ik word misselijk bij het idee.
Ik ben pas verhuisd en daarbij had ik hulp nodig van familie. Die hadden mij al heel lang niet gezien want dat wilde ik niet. Wel goed contact via internet. Een deugd van mij (zelfs mensen die zo diep gevallen zijn als ik hebben die) is dat ik veel belangstelling heb voor andere mensen. Dus ik was op de hoogte van het wel en wee van iedereen en anticipeerde daar ook op. Over mezelf zo min mogelijk. Familie schrok zich rot en het werd een soort interventie. ‘We willen je niet kwijt.’ Dat raakte me, voor het eerst in mijn leven kreeg ik commentaar op mijn gewicht uit bezorgdheid, niet omdat het lelijk is. Waarom willen jullie mij eigenlijk niet kwijt? Dacht ik die avond in bed. Ik ben niks, een gedrocht. Horizonvervuiling. Gelukkig heb ik me niet voortgeplant. Dan ga ik vroeg dood, nou én.
Hoe heeft het zover kunnen komen? Bij mij was één van de oorzaken wel degelijk mijn moeder. Die precies wilde monitoren wat ik at, ik kreeg cadeautjes als ik afviel en valse sneren als ik dat niet deed. Zolang als ze leefde zag ze elke hap die ik in mijn mond deed. En zei daar wat over in de trant van: sla, iets afslaan: “geweldig, schat’ bonbonnetje: ‘ik zou het niet doen’. En ik voel de noodzaak om te zeggen dat ik totaal geen overgewicht had. Mijn moeder walgde van dikke mensen en dat zouden ze weten. En ze vond mijn lichaam onaantrekkelijk, al lang voor het dik was.
Ik kreeg psychische problemen en medicatie daarvoor en toen ging het mis. Em ik had het net voor elkaar. Superslank gehongerd en dit medicijn zou me geen kilo gewichtstoename bezorgen. Het was helemaal nieuw. Quetiapine, Seroquel. Deze claim hebben mijn behandelaars helaas niet waar kunnen maken.
Wat ik mensen die nog nooit overgewicht hebben gehad zou willen vragen is dit: stel je eens voor dat je het over jouw lichaam leest. Onaantrekkelijk. Vies. Papperig. Lillend. Kwabbig. Onsmakelijk. Ik slaap zelfs nooit naakt sinds ik katten heb om ze de visuele marteling te besparen (en dat is niet eens een grap,) Zou je je lijf dan nuchter en rationeel kunnen benaderen, als een instrument dat je anders moet leren bespelen qua voedsel? Of keer je je er vanaf, wil je er niks meer mee te maken hebben?
Ik wil daar zeker aan toevoegen dat ook slanke mensen afschuwelijke dingen te horen kunnen krijgen. Zoals Celine hier voor mij: ‘ik kan er niet naar kijken’. Zo’n opmerking, dat vind ik nou smerig, goor en walgelijk. Gelukkig Celine dat het je qua uiterlijk niet heeft geraakt.
Ik ken dat gevoel ook dat je voor bepaalde mensen op moet passen. De mensen die een mentaal eetdagboek van je bijhouden om je daarop te kunnen pakken. De ‘vind je het gek met al die bezorgers aan de deur’ roddelburen Ik eet zelden waar mensen bij zijn, ik kijk wel linker uit, Er zijn gelukkig ook lieve mensen, die begrijpen dat het wanhoop is.
Obesitas bij anderen voorkomen, ik denk dat er twee dingen nodig zijn, ingrijpen in het voedselaanbod, maar ook ingrijpen bij welke vorm van body shaming dan ook.
Ik zie dat als een vorm van sexual assault. Mensen pakken je het plezier in je lichaam af en dat recht hebben ze niet.
Zou ik het erg vinden als ze mij mijn fix afpakken? Als ik niet meer met drie klikjes een hoop junk heb? Van mij mogen ze, al zal ik in het begin finaal gek worden, misschien zelfs even psychotisch. Zoals ik al schreef, het voelt voor mij niet als een keuze, maar als een eenzame, donkere kelder waar amper leven mogelijk is.
En waarom die rotstrijd tussen dun en dik? Dat valse gedoe, dat mensen willen knakken? Of tussen oud en jong. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en iedereen heeft het (soms) moeilijk. We moeten het doen met onszelf en met elkaar en ik zou zo graag willen dat dat met mildheid kan
Ik ga open zijn op een onveilige plek, maar ik wil het vertellen. Wat gezien wordt als het laagste van het laagste, dat ben ik. Ik leef van eetbui tot eetbui, Thuisbezorgd is mijn hofleverancier en ik leef op junkfood, snacks en snoep. Sinds kort af en toe wat maaltijden van Uitgekookt, daar zit groente in. Ik ben die dikke persoon die rotzooi naar binnen schuift. Dag in, dag uit.
Het voelt niet als een keuze, maar ik neem aan dat het dat wel is. Ik ben doodongelukkig, ik kom zelden buiten, dat voelt als een walk of shame. Ik loop zo slecht, dat ik een stok nodig heb. Heavy metal heet het ding. (Ik noem m Danzig, naar Glenn Danzig). Speciaal voor mijn type postuur. Omdat ook dat niet zeker genoeg voelt en ik ermee zwalk, heb ik in overleg met Zorgsaam (waar ik lid van ben) een rollator gekocht. Voor mijn gewichtsklasse, model Goliath. Lach daar gerust om, dat doe ik ook.
De rollator is de laatste hoop, de laatste stap tot de scootmobiel, de echte immobiliteit. Goliath staat hier al een paar weken glimmend de laatste hoop te zijn, maar alleen durf ik niet. Rib uit mijn lijf, die Bijbelse reus. Ik ga nu met mijn woonbegeleider en ik heb m gevraagd geen nee te accepteren. Het moet. Maar ik word misselijk bij het idee.
Ik ben pas verhuisd en daarbij had ik hulp nodig van familie. Die hadden mij al heel lang niet gezien want dat wilde ik niet. Wel goed contact via internet. Een deugd van mij (zelfs mensen die zo diep gevallen zijn als ik hebben die) is dat ik veel belangstelling heb voor andere mensen. Dus ik was op de hoogte van het wel en wee van iedereen en anticipeerde daar ook op. Over mezelf zo min mogelijk. Familie schrok zich rot en het werd een soort interventie. ‘We willen je niet kwijt.’ Dat raakte me, voor het eerst in mijn leven kreeg ik commentaar op mijn gewicht uit bezorgdheid, niet omdat het lelijk is. Waarom willen jullie mij eigenlijk niet kwijt? Dacht ik die avond in bed. Ik ben niks, een gedrocht. Horizonvervuiling. Gelukkig heb ik me niet voortgeplant. Dan ga ik vroeg dood, nou én.
Hoe heeft het zover kunnen komen? Bij mij was één van de oorzaken wel degelijk mijn moeder. Die precies wilde monitoren wat ik at, ik kreeg cadeautjes als ik afviel en valse sneren als ik dat niet deed. Zolang als ze leefde zag ze elke hap die ik in mijn mond deed. En zei daar wat over in de trant van: sla, iets afslaan: “geweldig, schat’ bonbonnetje: ‘ik zou het niet doen’. En ik voel de noodzaak om te zeggen dat ik totaal geen overgewicht had. Mijn moeder walgde van dikke mensen en dat zouden ze weten. En ze vond mijn lichaam onaantrekkelijk, al lang voor het dik was.
Ik kreeg psychische problemen en medicatie daarvoor en toen ging het mis. Em ik had het net voor elkaar. Superslank gehongerd en dit medicijn zou me geen kilo gewichtstoename bezorgen. Het was helemaal nieuw. Quetiapine, Seroquel. Deze claim hebben mijn behandelaars helaas niet waar kunnen maken.
Wat ik mensen die nog nooit overgewicht hebben gehad zou willen vragen is dit: stel je eens voor dat je het over jouw lichaam leest. Onaantrekkelijk. Vies. Papperig. Lillend. Kwabbig. Onsmakelijk. Ik slaap zelfs nooit naakt sinds ik katten heb om ze de visuele marteling te besparen (en dat is niet eens een grap,) Zou je je lijf dan nuchter en rationeel kunnen benaderen, als een instrument dat je anders moet leren bespelen qua voedsel? Of keer je je er vanaf, wil je er niks meer mee te maken hebben?
Ik wil daar zeker aan toevoegen dat ook slanke mensen afschuwelijke dingen te horen kunnen krijgen. Zoals Celine hier voor mij: ‘ik kan er niet naar kijken’. Zo’n opmerking, dat vind ik nou smerig, goor en walgelijk. Gelukkig Celine dat het je qua uiterlijk niet heeft geraakt.
Ik ken dat gevoel ook dat je voor bepaalde mensen op moet passen. De mensen die een mentaal eetdagboek van je bijhouden om je daarop te kunnen pakken. De ‘vind je het gek met al die bezorgers aan de deur’ roddelburen Ik eet zelden waar mensen bij zijn, ik kijk wel linker uit, Er zijn gelukkig ook lieve mensen, die begrijpen dat het wanhoop is.
Obesitas bij anderen voorkomen, ik denk dat er twee dingen nodig zijn, ingrijpen in het voedselaanbod, maar ook ingrijpen bij welke vorm van body shaming dan ook.
Ik zie dat als een vorm van sexual assault. Mensen pakken je het plezier in je lichaam af en dat recht hebben ze niet.
Zou ik het erg vinden als ze mij mijn fix afpakken? Als ik niet meer met drie klikjes een hoop junk heb? Van mij mogen ze, al zal ik in het begin finaal gek worden, misschien zelfs even psychotisch. Zoals ik al schreef, het voelt voor mij niet als een keuze, maar als een eenzame, donkere kelder waar amper leven mogelijk is.
En waarom die rotstrijd tussen dun en dik? Dat valse gedoe, dat mensen willen knakken? Of tussen oud en jong. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en iedereen heeft het (soms) moeilijk. We moeten het doen met onszelf en met elkaar en ik zou zo graag willen dat dat met mildheid kan
anoniem_6776830aa6ed5 wijzigde dit bericht op 09-12-2024 08:14
2.37% gewijzigd
maandag 9 december 2024 om 08:15
WTF? Ik zeg er nota bene bij dat het puur mijn eigen anekdote is die niet te plakken is op een ander. Nergens, maar dan ook nergens, veroordeel ik iets van dikke mensen in mijn anekdote.
Hele pagina’s gaat het over dat ervaringsverhalen gedeeld mogen en moeten worden. Dan deel ik mijn eigen ervaring, met daarbij letterlijk dat het puur mijn eigen ervaring is die me op dit moment toevallig lukt en dat het niks over een ander zegt. En dan krijg ik alsnóg in mijn schoenen geschoven dat het veroordelend is.
maandag 9 december 2024 om 08:29
maandag 9 december 2024 om 08:33
Zeker! En ik heb ook mijn geschiedenis en issues met eten gehad. Plus ik denk dus dat de omgevingsfactoren een megagrote rol spelen en genetische factoren ook.
Maar als ik zeg ‘ik moet er veel moeite voor doen’ en het wordt uitgelegd als een veroordeling dat andere mensen er geen moeite voor moeten doen, gaat dat niet meer over discussiëren of een gesprek voeren. Dan gaat het om alles negatief willen uitleggen.
Jij niet hoor en ik zie ook dat jij ondanks triggers en pijn echt probeert ook gewoon het gesprek te voeren. Zelfs met NN, wiens toon ik af en toe ook scherp vond.
maandag 9 december 2024 om 08:35
Nou even om het te nuanceren, toen ik heel slank was (te mager) kreeg ik dus ook die opmerkingen en beschuldigingen over het hebben van anorexia.
Later sportte ik bijvoorbeeld zeker 5x per week omdat ik dat fijn vond en me daardoor beter voelde, met als gevolg dat ik een gespierd en strak lichaam had. Daar heb ik veel moeite voor gedaan, dat komt niet vanzelf. Als mensen dan tegen mij zeggen ja maar jij kunt eten wat je wil jij wordt niet dik (euhhh niet waar...?), jij bent obsessief met je lichaam bezig (euhhh nee ik vind sporten ook gewoon leuk?) En neem nou gewoon die taart loop niet zo te zeiken... (uhh nee ik heb geen zin in taart...?) Dan werd ik daar ook wel een beetje moe van hoor. En ook dat is niet leuk om te horen en het waren steevast van vriendinnen met overgewicht. Dus ook een vorm van jaloezie.
En die opmerkingen waren er ook wekelijks. Je moet meer eten hoor want jij hebt helemaal geen reserves als je ziek wordt. Je moet beter voor jezelf zorgen want je gezicht wordt te mager, je bent toch niet ziek? Ik vond je veel mooier toen je wat voller was...
Nu ben ik voller (maat 40) en heb ik geen opmerkingen meer. Ja laatst nog, ja jij bent ook dikker geworden hoor de afgelopen jaren. Ja duh... dat weet ik zelf ook wel. Maar verder niks. Lijkt wel alsof ik er nu wel bij hoor.
Mensen moeten gewoon aan alle kanten stoppen met het maken van opmerkingen over iemands gewicht. Nergens voor nodig.
Later sportte ik bijvoorbeeld zeker 5x per week omdat ik dat fijn vond en me daardoor beter voelde, met als gevolg dat ik een gespierd en strak lichaam had. Daar heb ik veel moeite voor gedaan, dat komt niet vanzelf. Als mensen dan tegen mij zeggen ja maar jij kunt eten wat je wil jij wordt niet dik (euhhh niet waar...?), jij bent obsessief met je lichaam bezig (euhhh nee ik vind sporten ook gewoon leuk?) En neem nou gewoon die taart loop niet zo te zeiken... (uhh nee ik heb geen zin in taart...?) Dan werd ik daar ook wel een beetje moe van hoor. En ook dat is niet leuk om te horen en het waren steevast van vriendinnen met overgewicht. Dus ook een vorm van jaloezie.
En die opmerkingen waren er ook wekelijks. Je moet meer eten hoor want jij hebt helemaal geen reserves als je ziek wordt. Je moet beter voor jezelf zorgen want je gezicht wordt te mager, je bent toch niet ziek? Ik vond je veel mooier toen je wat voller was...
Nu ben ik voller (maat 40) en heb ik geen opmerkingen meer. Ja laatst nog, ja jij bent ook dikker geworden hoor de afgelopen jaren. Ja duh... dat weet ik zelf ook wel. Maar verder niks. Lijkt wel alsof ik er nu wel bij hoor.
Mensen moeten gewoon aan alle kanten stoppen met het maken van opmerkingen over iemands gewicht. Nergens voor nodig.
maandag 9 december 2024 om 08:37
Je begint door te krijgen hoe het hier werkt.Tavistock schreef: ↑09-12-2024 08:15WTF? Ik zeg er nota bene bij dat het puur mijn eigen anekdote is die niet te plakken is op een ander. Nergens, maar dan ook nergens, veroordeel ik iets van dikke mensen in mijn anekdote.
Hele pagina’s gaat het over dat ervaringsverhalen gedeeld mogen en moeten worden. Dan deel ik mijn eigen ervaring, met daarbij letterlijk dat het puur mijn eigen ervaring is die me op dit moment toevallig lukt en dat het niks over een ander zegt. En dan krijg ik alsnóg in mijn schoenen geschoven dat het veroordelend is.
Maar ik zal even schrijven wat men wil horen. Ik ben slank, heel slank. Slanke genen. Ik kan al mijn hele leven eten wat ik wil. Ik hoef nooit te letten op wat of hoeveel ik eet. Zwangerschappen: binnen no time weer terug op gewicht, lichter zelfs dan daarvoor. Ik sport al jaren, soms 3x per week, soms 1x per 2 weken, maar het maakt allemaal geen reet uit want ook al doe ik niks, ik blijf slank. Ik heb zichtbare buikspieren zonder enige inspanning. Ik zet zo af en toe een foto op social media van wat sportmateriaal en dan denken mensen vast ‘Zo die Lieveheersbeestje, vind je het gek dat zij zo slank is, die is goed bezig!’ Ik heb een trein van een verbranding. Ben een enorme snoepkont. Krijg iedere keer complimenten van de tandarts ‘dat het duidelijk is dat ik weinig snoep’. Ze moesten eens weten.
Oh ja en voor de zekerheid: dit is geen sarcasme.
Disclaimer: mijn ervaringsverhaal, dus ik zeg nergens dat alle slanke mensen ‘gewoon geluk’ hebben.
maandag 9 december 2024 om 08:42
maandag 9 december 2024 om 08:44
Ja mee eens.
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
maandag 9 december 2024 om 08:47
Het gaat er mij vooral om dat je elkaars "leed" niet met elkaar moet vergelijken. Want de opmerkingen die ik van kleins af aan naar mijn hoofd heb gekregen over mijn uiterlijk en mijn gewicht hebben mij jarenlang onzeker gemaakt, met als gevolg dat ik nooit tevreden ben geweest met mijn lichaam.
Pas nu, sinds een jaar of 2 denk ik nou ja boeien. Ik ben wie ik ben, maar nog niet helemaal want ja botox, fillers, weegschaal...
Het vormt je wie je bent, zulke opmerkingen. En op individueel niveau zijn alle opmerkingen even schadelijk waarschijnlijk. Dus wat de individuele persoon met overgewicht hoort is niet erger dan wat de individuele persoon over ondergewicht te horen krijgt, of andersom.
Pas nu, sinds een jaar of 2 denk ik nou ja boeien. Ik ben wie ik ben, maar nog niet helemaal want ja botox, fillers, weegschaal...
Het vormt je wie je bent, zulke opmerkingen. En op individueel niveau zijn alle opmerkingen even schadelijk waarschijnlijk. Dus wat de individuele persoon met overgewicht hoort is niet erger dan wat de individuele persoon over ondergewicht te horen krijgt, of andersom.
maandag 9 december 2024 om 08:57
MrsM, herkenbaar dat gevoel alsof je er nu wel bijhoort.
Ik vind het een stuk aangenamer nu ik niet meer heel slank ben en ouder wordt/ben.
Dat zware mensen tegen nog meer of andere narigheden aanlopen lees ik en vind ik triest.
De bewustwording wat voor impact het (vooroordelen, uitsluiting) heeft op een leven van een ander mag geheel genomen groter worden. Ik denk dat een topic als deze zin heeft.
Ik vind het een stuk aangenamer nu ik niet meer heel slank ben en ouder wordt/ben.
Dat zware mensen tegen nog meer of andere narigheden aanlopen lees ik en vind ik triest.
De bewustwording wat voor impact het (vooroordelen, uitsluiting) heeft op een leven van een ander mag geheel genomen groter worden. Ik denk dat een topic als deze zin heeft.
anoniem_67838f87dc305 wijzigde dit bericht op 09-12-2024 09:44
Reden: Nuancering
Reden: Nuancering
1.62% gewijzigd
maandag 9 december 2024 om 08:59
Helemaal mee eens.MrsM schreef: ↑09-12-2024 08:47Het gaat er mij vooral om dat je elkaars "leed" niet met elkaar moet vergelijken. Want de opmerkingen die ik van kleins af aan naar mijn hoofd heb gekregen over mijn uiterlijk en mijn gewicht hebben mij jarenlang onzeker gemaakt, met als gevolg dat ik nooit tevreden ben geweest met mijn lichaam.
Pas nu, sinds een jaar of 2 denk ik nou ja boeien. Ik ben wie ik ben, maar nog niet helemaal want ja botox, fillers, weegschaal...
Het vormt je wie je bent, zulke opmerkingen. En op individueel niveau zijn alle opmerkingen even schadelijk waarschijnlijk. Dus wat de individuele persoon met overgewicht hoort is niet erger dan wat de individuele persoon over ondergewicht te horen krijgt, of andersom.
maandag 9 december 2024 om 09:02
Wat ik eerder vertelde was dat ik altijd slank was, toen in korte tijd dik werd (hashimoto) en daarna door heel erg streng te zijn voor mijzelf ( en ik vind het ook een straf maar mijn stok achter de deur is mijn gezondheid, ik ben ziek. ik kan mij echt wel goed voorstellen dat het gewoon niet lukt ) weer terug naar slank.
En ik herken het helemaal de opmerkingen. Ook gewoon benoemen ' goh je word wel dik he' . (want ik ben een idioot, ik heb dat zelf niet door). En ook mensen die mij alleen slank kennen, dat mensen vriendelijker en behulpzamer zijn als je slank bent en denken dat je een leuk onderonsje hebt door dikke mensen belachelijk te maken. Of denken dat het een compliment is door iets leuks te zeggen over hoe slank ik ben want gevolgd door iets gemeens over dikke mensen. En ja als slank persoon hoor ik ook wel eens ' nu niet meer afvallen hoor, straks krijg je nog anorexia' of ' nou dat kan jij wel hebben toch' . Maar dan voel ik mij niet gekwetst. Mij behandelen alsof ik een idioot ben met het iq van een garnaal omdat ik dik ben, ja dat wel.
En ik herken het helemaal de opmerkingen. Ook gewoon benoemen ' goh je word wel dik he' . (want ik ben een idioot, ik heb dat zelf niet door). En ook mensen die mij alleen slank kennen, dat mensen vriendelijker en behulpzamer zijn als je slank bent en denken dat je een leuk onderonsje hebt door dikke mensen belachelijk te maken. Of denken dat het een compliment is door iets leuks te zeggen over hoe slank ik ben want gevolgd door iets gemeens over dikke mensen. En ja als slank persoon hoor ik ook wel eens ' nu niet meer afvallen hoor, straks krijg je nog anorexia' of ' nou dat kan jij wel hebben toch' . Maar dan voel ik mij niet gekwetst. Mij behandelen alsof ik een idioot ben met het iq van een garnaal omdat ik dik ben, ja dat wel.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 9 december 2024 om 09:11
Dat jij zelf prima ervaringen hebt met wat jou is overkomen toen je slank was zegt toch niets over wat een ander mee heeft gemaakt. Of over hoe iets bij een ander binnen is gekomen.Solomio schreef: ↑09-12-2024 05:29
Tot mijn 30e was ik slank, dus ik kan echt prima vergelijken hoe er met slanke mensen wordt omgegaan en hoe met dikke mensen.
Dat is geen verzinsel van mezelf, wat Tavistock blijkbaar heel graag wil volhouden, dat is wat ik meemaak, wat ik van anderen hoor, wat uit onderzoek komt, wat ik in dit topic zie.
Ik heb een vriendin met ondergewicht en termen als gratenpakhuis zijn gewoon niet ok, maar dat staat echt niet in verhouding tot wat er over dikke mensen gezegd en vooral gedacht wordt.
Zeker als tiener is het absoluut niet leuk om een mager meisje zonder enige borstontwikkeling of wat dan ook te zijn. Dat zijn ook dingen die iemand vormen.
Zelf ben ik daar niet aan onderdoor gegaan, want ik ben niet erg gevoelig voor opmerkingen, maar ik ken mensen die nu met lekkende implantaten zitten omdat ze zo onzeker waren geworden dat ze niet konden wachten een borstvergroting te doen.
Al heb je dan beide kanten gestaan, dan nog is ieders ervaring persoonlijk.
maandag 9 december 2024 om 09:24
ik probeer het nog maar eens, de gedragswetenschapper in mij kan het niet laten: Als je voor een grote groep (zo groot, dat je niet alle individuen kent en maatwerk kunt leveren), een oplossing wil verzinnen. Dan moet je je verdiepen in de groep. Dat doe je dmv persoonlijke verhalen. Daaruit kun je dan uiteindelijk op groepsniveau conclusies trekken. Maar elk persoonlijk verhaal doet er dus toe. Alle oplossingen die je verzint zonder je doelgroep goed te kennen zijn waarschijnlijk niet passend of onuitvoerbaar.
Tegelijkertijd is het ook belangrijk om te onderzoeken wat mogelijk werkbare factoren zijn, dat doe je door óók de groep te onderzoeken die nu geen onderdeel lijkt van het probleem. Wat is daar gaande? En is er mogelijk iets wat voor een ander ook zou kunnen werken. Dus ook hier persoonlijke verhalen waaruit je mogelijk iets kunt destilleren. Je moet daarbij wel oog hebben voor het feit dat er waarschijnlijk heel veel andere factoren ook een rol spelen, en bovendien oplossingen die gevonden worden binnen deze groep niet te implementeren zijn zónder kennis van de andere groep.
Conclusie: zowel mensen met een hoog áls een laag BMI hebben in dit topic dus iets zinnigs te zeggen. Je kunt er alleen pas iets mee als je interesse hebt in de mening van een ander. Iets afdoen als: "je begrijpt het toch niet". Is op zich wel juist, grote kans dat een ander je niet begrijpt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook onzinnig is.
Wat ook gebeurd in dit topic: de trend tot polariseren. Op een gegeven moment is iedereen het zo zat dat er van beide kanten niet meer geluisterd kán worden. Overigens is met polarisatie echt nog nooit een maatschappelijk issue opgelost.
Tegelijkertijd is het ook belangrijk om te onderzoeken wat mogelijk werkbare factoren zijn, dat doe je door óók de groep te onderzoeken die nu geen onderdeel lijkt van het probleem. Wat is daar gaande? En is er mogelijk iets wat voor een ander ook zou kunnen werken. Dus ook hier persoonlijke verhalen waaruit je mogelijk iets kunt destilleren. Je moet daarbij wel oog hebben voor het feit dat er waarschijnlijk heel veel andere factoren ook een rol spelen, en bovendien oplossingen die gevonden worden binnen deze groep niet te implementeren zijn zónder kennis van de andere groep.
Conclusie: zowel mensen met een hoog áls een laag BMI hebben in dit topic dus iets zinnigs te zeggen. Je kunt er alleen pas iets mee als je interesse hebt in de mening van een ander. Iets afdoen als: "je begrijpt het toch niet". Is op zich wel juist, grote kans dat een ander je niet begrijpt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook onzinnig is.
Wat ook gebeurd in dit topic: de trend tot polariseren. Op een gegeven moment is iedereen het zo zat dat er van beide kanten niet meer geluisterd kán worden. Overigens is met polarisatie echt nog nooit een maatschappelijk issue opgelost.
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
maandag 9 december 2024 om 10:43
Dat ben ik met je eens. Ik werkte ooit samen met een man die bezig was met een promotieonderzoek naar anorexia nervosa (bij jongens), en op een keer zei hij bloedserieus tegen mij: maar jij hebt ook anorexia nervosa. Ik vroeg drie keer of hij een grap maakte. Nee, hij wist het zeker en hij begreep wel dat ik het moeilijk vond om toe te geven.VGM1980 schreef: ↑09-12-2024 09:02En ja als slank persoon hoor ik ook wel eens ' nu niet meer afvallen hoor, straks krijg je nog anorexia' of ' nou dat kan jij wel hebben toch' . Maar dan voel ik mij niet gekwetst. Mij behandelen alsof ik een idioot ben met het iq van een garnaal omdat ik dik ben, ja dat wel.
Ik was stomverbaasd. Ik at inderdaad heel weinig omdat we heel hard moesten werken (niet aan dat promotieonderzoek maar aan iets anders heel leuks) en daardoor vergat ik vaak te eten, maar mijn gewicht hield me totaal niet bezig omdat ik met andere dingen bezig was (hard werken vooral). Ik was dus verbaasd maar helemaal niet gekwetst of boos, waarom zou ik? Ik wist zelf heel goed dat ik geen eetstoornis had; dat lijkt me toch iets - obsessief gedrag - dat je van jezelf weet, omdat je er de hele dag mee bezig bent. Kortom, een opmerking over hoe dun je bent komt waarschijnlijk alleen hard aan als je worstelt met je gewicht of je zelfbeeld of je psychische toestand (of alle drie) maar niet als je dun bent en dat prima vindt. En de meeste mensen (niet iedereen) vinden het prima.
Toch was die opmerking, zeker uit zíjn mond, wel bedoeld als een oordeel (of misschien was hij bezorgd, dat kan ook), maar dat oordeel raakte me niet omdat slank zijn (zonder eetstoornis!) iets begeerlijks is voor veel mensen, iets dat wordt gezien als een verdienste (discipline, succes, status - al die dingen worden onbewust gekoppeld aan een slank lichaam) en dat geldt voor dik zijn allemaal niet. Of dat roept zelfs omgekeerde associaties op: luiheid, mislukking, treurnis. Het klopt in de meeste gevallen niet, maar zo is ons brein geprogrammeerd. Door de media, het Westerse schoonheidsideaal, onze moeders…
maandag 9 december 2024 om 10:44
Eens. Ik werk nu op een opleiding waar je een bepaald talent/een specifiek soort intelligentie voor nodig hebt.Solomio schreef: ↑09-12-2024 05:45Dit.
En ik word echt doodmoe van slanke mensen die vooral benadrukken dat zij er echt veel moeite voor doen.
Waarmee toch weer die veroordeling om de hoek komt, dat dikke mensen toch niet genoeg hun best doen.
Punt is: je weet niet hoeveel moeite iemand doet, je weet niet hoeveel effect die moeite heeft.
Wat je alleen weet is dat bij slanke mensen hun moeite zich vertaalt in een gezond gewicht.
En dat kan zijn omdat ze echt veel gedisciplineerder zijn (wat ook maar gewoon mazzel is), of omdat ze wat meer geluk hebben met hun aanleg en verbranding, of omdat ze gezonde dingen niet zo vies vinden als ik. Niemand weet het.
Ik ben 12 jaar geleden gestopt met roken, na een miljoen mislukte stoppogingen. Waarom het die keer wel lukte? Geen idee.
Er zijn ex-rokers die ontzettend fanatiek anti-roken worden en ineens neerkijken op mensen die het niet lukt om te stoppen.
Ik heb me voorgenomen om niet zo te worden en tot op heden is dat gelukt.
Ik zie het feit dat het eindelijk lukte om te stoppen dan ook niet als verdienste, maar als mazzel. Niet iets om trots op te zijn, maar iets om dankbaar voor te zijn.
Het zou de wereld een stuk aangenamer maken als mensen hun successen iets minder als verdienste gaan zien, maar iets meer als (ook) een kwestie van geluk.
Een mbo opleiding.
Ik zou van bepaalde vakken als hbo-opgeleid persoon nog met een pistool tegen mijn hoofd de opdrachten nog niet eens op basisniveau kunnen maken.
Dat wil niet zeggen dat ik dom ben en deze studenten heel slim.
Voor dat ene onderdeel hebben zij een bepaalde gave, een bepaald inzicht. Studenten die veel harder werken halen daarnaast zesjes, studenten die een al kletsend, en ondertussen hun bitcoins bijhoudend, werken lopen ver voor met enorm hoge cijfers.
Het zou heel gek zijn om de zesjes studenten of de uitvallers van deze opleiding allemaal als lui en dom te bestempelen.
Zo werkt het denk ik op alle leefgebieden alleen vinden mensen dat een eng idee ofzo. Het is net als met alles: er hoeft maar dít te gebeuren en je staat aan de andere kant van de streep.
Oordelen is zo niet op zijn plaats 90% van de tijd.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
maandag 9 december 2024 om 10:45
Was jouw naam genoemd? Wat voegt dit nou toe aan de discussie.Tavistock schreef: ↑09-12-2024 08:15WTF? Ik zeg er nota bene bij dat het puur mijn eigen anekdote is die niet te plakken is op een ander. Nergens, maar dan ook nergens, veroordeel ik iets van dikke mensen in mijn anekdote.
Hele pagina’s gaat het over dat ervaringsverhalen gedeeld mogen en moeten worden. Dan deel ik mijn eigen ervaring, met daarbij letterlijk dat het puur mijn eigen ervaring is die me op dit moment toevallig lukt en dat het niks over een ander zegt. En dan krijg ik alsnóg in mijn schoenen geschoven dat het veroordelend is.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
maandag 9 december 2024 om 10:50
maandag 9 december 2024 om 10:53
Zoccellia schreef: ↑09-12-2024 09:24ik probeer het nog maar eens, de gedragswetenschapper in mij kan het niet laten: Als je voor een grote groep (zo groot, dat je niet alle individuen kent en maatwerk kunt leveren), een oplossing wil verzinnen. Dan moet je je verdiepen in de groep. Dat doe je dmv persoonlijke verhalen. Daaruit kun je dan uiteindelijk op groepsniveau conclusies trekken. Maar elk persoonlijk verhaal doet er dus toe. Alle oplossingen die je verzint zonder je doelgroep goed te kennen zijn waarschijnlijk niet passend of onuitvoerbaar.
Tegelijkertijd is het ook belangrijk om te onderzoeken wat mogelijk werkbare factoren zijn, dat doe je door óók de groep te onderzoeken die nu geen onderdeel lijkt van het probleem. Wat is daar gaande? En is er mogelijk iets wat voor een ander ook zou kunnen werken. Dus ook hier persoonlijke verhalen waaruit je mogelijk iets kunt destilleren. Je moet daarbij wel oog hebben voor het feit dat er waarschijnlijk heel veel andere factoren ook een rol spelen, en bovendien oplossingen die gevonden worden binnen deze groep niet te implementeren zijn zónder kennis van de andere groep.
Conclusie: zowel mensen met een hoog áls een laag BMI hebben in dit topic dus iets zinnigs te zeggen. Je kunt er alleen pas iets mee als je interesse hebt in de mening van een ander. Iets afdoen als: "je begrijpt het toch niet". Is op zich wel juist, grote kans dat een ander je niet begrijpt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook onzinnig is.
Wat ook gebeurd in dit topic: de trend tot polariseren. Op een gegeven moment is iedereen het zo zat dat er van beide kanten niet meer geluisterd kán worden. Overigens is met polarisatie echt nog nooit een maatschappelijk issue opgelost.
Ik denk dat je een goed punt hier hebt en neem dat ook zeker mee. Ik merk ook dat mijn reacties steeds feller worden als ik denk dat ik (al dan niet bewust) verkeerd wordt begrepen en dat ik me meer ga ingraven. Dat wordt dan een gepolariseerde situatie. Maar ik heb zeker veel geleerd van de verhalen hier, zowel van mensen met een groter als kleiner BMI.
