Hoe kunnen vrouwen nieuwe norm ontwikkelen sexuele grenzen

Vandaag een "onschuldige" ervaring, maar ik was er toch behoorlijk kwaad om. Vooral ook op de normen die ik mezelf als vrouw automatisch opleg, waardoor ik een goorlap een beetje over mijn grens liet gaan.

Ik vind die normen een nog groter probleem dat wat er verder gebeurde, en ik besef dat daar ook de sleutel ligt. Dus even een empowerment topic voor dames onderling. Herken jij dit soort zelfopgelegde normen, hoe helpen we elkaar er van af?

Er stond een man "misschien echt en misschien niet echt" te plassen op mijn route, maar hij had in ieder geval totaal niet het fatsoen om zich van mij af te draaien, waardoor ik vol in zijn kruis keek terwijl ik hem moest passeren. Ik vond de situatie erg ongemakkelijk, maar ipv dat ik gewoon besloot dat ik hem minimaal een lompe hork, en in een erger geval een obscene goorlap vond, ging ik dus meteen in te gedienstige vrouwenstand: dat IK het ongemakkelijk vond, betekende niet dat hij het expres deed, en dan zou ik misschien wel onterecht boos doen tegen een zielige man! En dan zou ik ook nog hysterisch & preuts zijn...

En daarmee liet ik me dus zo inverwarring houden, dat ik me plaatsvervangend verantwoordelijk voelde om de ongemakkelijke situaties "op te lossen", door zo min mogelijk te kijken, geen oogcontact te maken, en schielijk een zijpaadje in te slaan.
Terwijl: ik had een hele grote hond aan de lijn die dolgraag tegen mensen opspringt. Dus achteraf gezien had ik ook de ongemakkelijke situaties bij hem terug kunnen leggen door hem er op aan te spreken of door juist niet weg te lopen maar gewoon mijn hond de kans te geven om tegen hem te etteren. Dat was gewoon zijn probleem geweest als hij daar zo stond.

Ik heb de hele wandelen nog lopen piekeren en mezelf verbijten. Ik wilde vooral geen onbedoelde hysterische conclusie trekken. Dus ik heb zowel de man die een stuk voor mij liep, als de mannen die een stuk na mij liepen,gevraagd of zij hetzelfde waren tegengekomen. Nee dus... Hoewel hij bij mij echt geen haast maakte.
En ook nog zo "zorgvuldig" zijn om op de terugweg techecken of ik een vochtige plek op de boom zag .

Alsof ik het sowieso niet ongemakkelijk zou mogen vinden als die man "slechts" had staan plassen (terwijl ik er pal langs moest en hij volkomen open en bloot mijn kant op stond, en zich niet wegdraaide of betrapt sorry zei).
Waarom is de reflex groter om een man uit de brand te helpen in een MOGELIJK onbedoeld ongemakkelijke situaties, dan om gewoon te bepalen dat ik zelf wel uitmaak wie zijn lul uit zijn broek laat hangen in mijn buurt?!

Herkennen jullie dit soort situaties?

Situatieschets:
Er is een doodlopende asfaltweg het bos in, binnen de bebouwde kom, waar veel wandelaars zijn (helemaal rond lunchtijd). De vent had zijn auto in de berm gezet pal na de afrit van een drukke weg, met als rijrichting de drukke weg weer op.
Hij stond tegen de eerst boom langs de asfaltweg te "plassen" met zijn gezicht "naar de boom", maar dus ook op nog geen 10 meter van de drukke weg af, in de richting van de drukke weg. Het was de meest ongemakkelijke, minst beschutte plek op het hele stuk, en de minst logische plasrichting. Het kan ook gewoon een lompe pisser geweest zijn.

Het punt is dat ik vaak zo sterk het gevoel heb dat ik iemand het voordeel van de twijfel moet geven, dat ik ook in een minder onschuldige situatie de situatie veel te ver door laat gaan voordat ik in actie zou komen. En dan lig je dus 10-0 achter omdat iemand ziet dat je een aanpassend typje bent. DAT is vooral waarom ik deze patronen in mijn hoofd wil doorbreken. Liever een paar keer een "onredelijk wijf" geweest (nou EN?) dan 1x aangerand of belaagd...

Waarom zouden onbekenden mij aardig moeten vinden als ze vreemd of onvoorspelbaar gedrag vertonen?

Ervaringen, strategieën, frustratie of suggesties: kom maar op... Het hoeft niet deze situatie "op te lossen" want die is al weer voorbij. Al helpt het maar om iemand er zo over mee te laten discussiëren dat die persoon over een tijdje eerder een grens trekt: dan was dit al een goed topic.

merano schreef: ↑

15-04-2021 15:12

Jij zegt steeds: de verantwoordelijkheid bij die man leggen. Maar heb je ook suggesties hoe je dat doet?

Want ik ben met Mumper eens dat de wereld nu eenmaal vol gekkies zit en je daar toch tot op zekere hoogte maar mee moet leren omgaan.
Of zo'n gekkie een bedreiging vormt en je dus moet wegwezen of je grote mond tegen hem gebruiken, beoordeel je aan de hand van de situatie, niet op basis van de persoon, want je weet nooit wat een ander denkt. Ook niet als hij zijn broek gewoon aanheeft.

Dat is eigenlijk de meest interessante vraag om van te leren. Ik heb niet alle antwoorden.

Een deel zou ideaal gezien vanuit de maatschappij komen: niet tegen een vrouw zeggen waarom keek je, dat ze niet moeilijk moet doen en dat ze toch kan weglopen, maar tegen die man zeggen: waarom ging je nu uitgerekend DAAR staan? Waarom draai je je niet even weg? Je komt zo wel raar over he? Ipv doen alsof hij iets volkomen normaal deed. En dat zal niet tegen DIE man gezegd worden, maar je ziet ook op dit forum dat er zo nog niet echt over gedacht wordt.

Verder vind ik het aan kinderen een heel belangrijk deel van hun opvoeding om ze sociaal wenselijk gedrag bij te brengen, maar ze ook te leren dat soms "ongehoorzaamheid" veel belangrijker is. Je hoeft je niet ten koste van jezelf door een ander te laten manipuleren. Blijf aan je eigen gevoel vasthouden.

En tja; ik noemde net al een paar opties, waarbij ik eerlijk moet toegeven dat ik nu overstag ben.
Ik heb altijd mijn smartphone thuis gelaten als ik met de hond ging wandelen omdat ik het een groot, onhandig en kwetsbaar ding vind. Ik heb zelfs mijn sim-kaart in een oude Samsung (zo'n inschuiftelefoontje zonder internet) omdat ik bereikbaarheid soms wel handig vond zonder dat hele ding mee te slepen. Maar vandaag heb ik hem in mijn zak gestopt: die gaat voortaan mee.

Een rare situatie vastleggen is altijd handig. Je neemt er ontzettend veel initiatief mee terug. Als het niet erger werd, kan je altijd nog de beelden wissen, maar je hoeft er niet op gaan staan wachten tot iemand meer grenzen overschrijdt. Het heeft ook een afschrikwekkende werking: je schikt je niet maar je neemt actie. Dat vind ik zelf een belangrijk signaal waarvan ik wel denk dat het ook afschrikt als iemand aftast hoe plooibaar jij je opstelt.

Het belangrijkste lijkt mij oefenen. Tegen sociaal wenselijke situaties ingaan waarbij jij je eigenlijk zou moeten schikken. Je hoeft niet meteen onredelijk te doen, maar het kan interessant zijn om ongemak niet op te lossen, maar eens te kijken of de ander er dan wat aan gaat doen.