Actueel
alle pijlers
Kindermishandeling? Gewoon accepteren dat het bestaat?
donderdag 15 september 2011 om 00:46
Ik word er echt letterlijk misselijk van. Ik ben vanavond van het nieuws dat Robert V live kindermisbruik heeft aanschouwd, beland in het filmpje van DrPhil waar een pleegkind een heet drankje voor straf moet drinken om daarna te lezen in een blog van Nynke waar zij uitgebreid uit de doeken doet hoe een 1 jarig kind is omgebracht door zijn vader. En dit heb ik gelezen in nog geen 10 minuten tijd..
Al dat leed trek ik mij zeer aan, nu zeker omdat ik moeder ben. Ik weet niet precies waarom ik dit topic open, maar zijn dit nu allemaal 'incidenten' of worden kinderen steeds vaker en vaker misbruikt? En vinden jullie dat de pers terughoudend moet zijn of juist wel moeten berichten over dit soort gruwelijkheden.
Ik ben steeds meer en meer van mening dat iedereen vanaf een bepaalde leeftijd een soort cursus moet gaan volgen om te kijken of men wel geschikt is voor het ouderschap.
Al dat leed trek ik mij zeer aan, nu zeker omdat ik moeder ben. Ik weet niet precies waarom ik dit topic open, maar zijn dit nu allemaal 'incidenten' of worden kinderen steeds vaker en vaker misbruikt? En vinden jullie dat de pers terughoudend moet zijn of juist wel moeten berichten over dit soort gruwelijkheden.
Ik ben steeds meer en meer van mening dat iedereen vanaf een bepaalde leeftijd een soort cursus moet gaan volgen om te kijken of men wel geschikt is voor het ouderschap.
zondag 2 oktober 2011 om 16:31
@Jaap, het spijt me oprecht dat je vrouw de benen heeft genomen en dat jij een alleenstaande ouder bent. Ik denk echter dat je zoon eerder kan spreken als ervaringsdeskundige dan jij als vader. Als ouder heb je er meestal een heel andere kijk op dan het kind. Wat dat betreft ben ik óók ervaringsdeskundige maar dan aan de kant van het kind. In mijn geval was ik al behoorlijk op leeftijd voordat ik goed en wel besefte hoe mijn jeugd anders was dan die van andere kinderen. (zacht uitgedrukt!) En als ik zie hoe jij op dit forum meent bij allerlei onderwerpen het monopolie op de waarheid te hebben, hoop ik van harte dat je met je zoon anders omgaat. Geen idee hoe oud je zoon nu is maar het kan even duren voordat het loyaliteitsconflict bij je zoon zíjn beslag krijgt. Nogmaals denk ik dat het heel goed zou zijn als je eens zo'n boek zou lezen als "Niemandskinderen" omdat dit de positie van het kind goed belicht. En dit is niet bedoeld als sneer maar als goed advies van een 'ervaringsdeskundige'.
zondag 2 oktober 2011 om 16:39
quote:jaap schreef op 23 september 2011 @ 15:12:
[...]
Bisto, ik zou zeggen: reageer eens inhoudelijk, inplaats van op de persoon. Dat ontwijken van dialoog is in de opvoeding geen pré. Maar ook op forums leidt het eerder tot spanningen, die geen enkele toegevoegde waarde hebben.
Beste Jaap
Kun jij je voorstellen dat jouw manier van communiceren hier op het forum niet prettig leest en/of voor iedereen te volgen is?
Zulke lange stukken met een hoop blabla, maar enige duidelijkheid zit er niet in.
[...]
Bisto, ik zou zeggen: reageer eens inhoudelijk, inplaats van op de persoon. Dat ontwijken van dialoog is in de opvoeding geen pré. Maar ook op forums leidt het eerder tot spanningen, die geen enkele toegevoegde waarde hebben.
Beste Jaap
Kun jij je voorstellen dat jouw manier van communiceren hier op het forum niet prettig leest en/of voor iedereen te volgen is?
Zulke lange stukken met een hoop blabla, maar enige duidelijkheid zit er niet in.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 2 oktober 2011 om 16:46
Ik haat dit soort nieuws.
Ik was in Brazilie vanwege ontwikkelingshulp met een groep (vorig jaar toen ik nog zestien was). Daar was een meisje bij mij in de gate, die woonde daar, ze was zes jaar.. Ze deed de hele tijd seksuele handelingen bij zichzelf, bijvoorbeeld met haar hand bij haar kruis enzovoort. Ook ging ze een keer bij een begeleider van mij toen ze naast hem zat met haar mond naar zijn kruis toe. Volgens mij werd dat meisje dus gewoon seksueel misbruikt door iemand, maar de mensen die daar woonden (en dit lieg ik niet), zeiden dat het meisje een heks is. En ze waren serieus ook nog.
In Nederland komen dit soort dingen aan het licht (gelukkig) maar in Zuid Amerika en Afrika e.d. weer helemaal niet.
Ik was in Brazilie vanwege ontwikkelingshulp met een groep (vorig jaar toen ik nog zestien was). Daar was een meisje bij mij in de gate, die woonde daar, ze was zes jaar.. Ze deed de hele tijd seksuele handelingen bij zichzelf, bijvoorbeeld met haar hand bij haar kruis enzovoort. Ook ging ze een keer bij een begeleider van mij toen ze naast hem zat met haar mond naar zijn kruis toe. Volgens mij werd dat meisje dus gewoon seksueel misbruikt door iemand, maar de mensen die daar woonden (en dit lieg ik niet), zeiden dat het meisje een heks is. En ze waren serieus ook nog.
In Nederland komen dit soort dingen aan het licht (gelukkig) maar in Zuid Amerika en Afrika e.d. weer helemaal niet.
zondag 2 oktober 2011 om 21:03
Marianko, Calvijn. Een bijna onuitroeibare neiging bij forummers die op mij reageren, om mij de les te lezen, en mij de persoonlijke ervaringen van deze, of gene op te dringen, is een niet weg te denken onderdeel van mijn forumervaring. Daarbij werpt men mij steeds voor de voeten dat ik anderen mijn mening opdring, en hen niet serieus neem. Die perceptie kan ik niet wegnemen.
Een enkele keer wordt mij aangeraden een bepaald boek, of artikel te lezen, of kennis te nemen van wat enige autoriteit heeft gezegd. Zoals hiervoor 'TNO', bijvoorbeeld.
Als dan blijkt dat ik reeds bekend ben met het boek, artikel, of wat die autoriteit ons te bieden heeft, en ik mij bereid toon de discussie daarover aan te gaan, blijft het in bijna alle gevallen stil. En een enkele keer is men verbolgen over het gegeven dat ik kennelijk niet op voorhand de geboden teksten in de armen vlieg, als was het het Woord van Onze Lieve Heer zelf.
Autoriteit maakt op mij pas indruk, indien die autoriteit er in slaagt mij te overtuigen. Andersom verwacht ik ook geen blind respect voor wat ik aan feiten en argumenten te bieden heb. Maar zwicht ik nimmer voor druk of dreigement. En de ervaring heeft mij geleerd dat het hanteren van een meer familiale toon bij iets teveel mensen op forums de reflex oplevert dat ik hen denigrerend benader. Zo overtuigd is men ervan dat ik zelf het idee heb over superieure kennis te beschikken op elk gebied.
Gelet op het bovenstaande, over autoriteit, zul je van mij inderdaad niet mogen verwachten dat ik mij 'zomaar' in een discussie stort, met een intuïtieve mening, en de gedachte dat we wel zien waar we uitkomen. Pas als ik, voor mijzelf, voldoende informatie heb vergaard om een redelijk goed beeld te hebben van wat er speelt, meng ik mij in een discussie. Zo zag je mij pas in de discussie over Mariko Peters, toen er genoeg bekend was om mij houvast te geven. En dan is degene die 'primair' reageerde, vanuit een negatief gevoel over 'de politiek', of meer in het bijzonder 'links', of nog smaller, 'Groen Links', altijd in het nadeel.
Echter, anders dan wat jullie hierboven lijken te beweren, zal het je ontzettend veel moeite kosten mij te betrappen op een standpunt dat korte tijd later feitelijk onhoudbaar blijkt. Ik heb niet zoveel zekerheden. En ik denk, als ik jullie commentaar zo lees, dat 'm daar de grootste pijn bij jullie zit. Jullie vinden het, kennelijk, onverteerbaar dat iemand zegt: Het is nog te vroeg voor actie. Of, zoals in het boerka verhaal: Bemoei je met je eigen zaken!
Een enkele keer wordt mij aangeraden een bepaald boek, of artikel te lezen, of kennis te nemen van wat enige autoriteit heeft gezegd. Zoals hiervoor 'TNO', bijvoorbeeld.
Als dan blijkt dat ik reeds bekend ben met het boek, artikel, of wat die autoriteit ons te bieden heeft, en ik mij bereid toon de discussie daarover aan te gaan, blijft het in bijna alle gevallen stil. En een enkele keer is men verbolgen over het gegeven dat ik kennelijk niet op voorhand de geboden teksten in de armen vlieg, als was het het Woord van Onze Lieve Heer zelf.
Autoriteit maakt op mij pas indruk, indien die autoriteit er in slaagt mij te overtuigen. Andersom verwacht ik ook geen blind respect voor wat ik aan feiten en argumenten te bieden heb. Maar zwicht ik nimmer voor druk of dreigement. En de ervaring heeft mij geleerd dat het hanteren van een meer familiale toon bij iets teveel mensen op forums de reflex oplevert dat ik hen denigrerend benader. Zo overtuigd is men ervan dat ik zelf het idee heb over superieure kennis te beschikken op elk gebied.
Gelet op het bovenstaande, over autoriteit, zul je van mij inderdaad niet mogen verwachten dat ik mij 'zomaar' in een discussie stort, met een intuïtieve mening, en de gedachte dat we wel zien waar we uitkomen. Pas als ik, voor mijzelf, voldoende informatie heb vergaard om een redelijk goed beeld te hebben van wat er speelt, meng ik mij in een discussie. Zo zag je mij pas in de discussie over Mariko Peters, toen er genoeg bekend was om mij houvast te geven. En dan is degene die 'primair' reageerde, vanuit een negatief gevoel over 'de politiek', of meer in het bijzonder 'links', of nog smaller, 'Groen Links', altijd in het nadeel.
Echter, anders dan wat jullie hierboven lijken te beweren, zal het je ontzettend veel moeite kosten mij te betrappen op een standpunt dat korte tijd later feitelijk onhoudbaar blijkt. Ik heb niet zoveel zekerheden. En ik denk, als ik jullie commentaar zo lees, dat 'm daar de grootste pijn bij jullie zit. Jullie vinden het, kennelijk, onverteerbaar dat iemand zegt: Het is nog te vroeg voor actie. Of, zoals in het boerka verhaal: Bemoei je met je eigen zaken!
maandag 3 oktober 2011 om 10:22
quote:calvijn1 schreef op 02 oktober 2011 @ 22:10:
Maar waarom moet het steeds in zulke ellelange postings?
Kun jij je punt niet in een korter stuk duidelijk maken?
Soms misschien wel. In die zin, dat mijn standpunt dan duidelijk is voor anderen. Maar de meeste onderwerpen waarover ik veel nadenk, en schrijf, zijn nog in ontwikkeling. Althans, voor mij, dus. En dan zit je al snel vast aan uitleg.
Overigens zou dat minder moeten storen, denk ik, dan honderden pagina's identieke beweringen, zoals over die boerka, zonder dat er ooit een echte discussie over de essentie van de grond komt.
Hier is het meer zo, dat de 'ene helft' actie wil, waaronder het muilkorven van andersdenkenden. Terwijl de 'andere helft' grote schroom heeft iets te zeggen wat hen mogelijk kwalijk genomen gaat worden. Zo geregiseerd verloopt het 'debat'.
Maar waarom moet het steeds in zulke ellelange postings?
Kun jij je punt niet in een korter stuk duidelijk maken?
Soms misschien wel. In die zin, dat mijn standpunt dan duidelijk is voor anderen. Maar de meeste onderwerpen waarover ik veel nadenk, en schrijf, zijn nog in ontwikkeling. Althans, voor mij, dus. En dan zit je al snel vast aan uitleg.
Overigens zou dat minder moeten storen, denk ik, dan honderden pagina's identieke beweringen, zoals over die boerka, zonder dat er ooit een echte discussie over de essentie van de grond komt.
Hier is het meer zo, dat de 'ene helft' actie wil, waaronder het muilkorven van andersdenkenden. Terwijl de 'andere helft' grote schroom heeft iets te zeggen wat hen mogelijk kwalijk genomen gaat worden. Zo geregiseerd verloopt het 'debat'.
maandag 3 oktober 2011 om 15:19
@Jaap, je standpunt wordt er helemaal niet duidelijker door als je zoveel tekst maakt. Integendeel zelfs want je raakt de draad kwijt en het is dan nog moeilijk voor de lezer om de crux te vatten. Lezers haken af voordat ze bij het einde zijn.
Bovendien Jaap ging je totaal niet in op wat ik je probeerde duidelijk te maken. Het maakt mij niet uit want ik heb er verder geen last van. Ik hoop je zoon ook niet.
Jaap, je doet me denken aan de politiek. Ik ben vele jaren verslaglegger geweest bij raadsvergaderingen. Ik heb vele honderden raads- en commissieverslagen gemaakt en dan had ik de eer om uit soorgelijke teksten de crux te halen. Je zou het goed doen in de politiek Jaap! Gewoon langs elkaar heen blijven praten en net doen of je neus bloedt en je eigen verhaal nog eens herhalen. Veel, heel veel woorden gebruiken en bijna niks zeggen. Hoe herkenbaar.
Jaap als je me zou vertellen dat je raadslid was, zou ik totaal niet van m'n stoel vallen van verbazing.
Terug naar het onderwerp. Jammer dat je niet bereid bent om Niemandskinderen te lezen en "de geboden teksten in de armen te vliegen". Vanuit de kant van het kind maakt het namelijk heel veel pijnlijk duidelijk. Je zou er echt je voordeel mee kunnen doen.
Bovendien Jaap ging je totaal niet in op wat ik je probeerde duidelijk te maken. Het maakt mij niet uit want ik heb er verder geen last van. Ik hoop je zoon ook niet.
Jaap, je doet me denken aan de politiek. Ik ben vele jaren verslaglegger geweest bij raadsvergaderingen. Ik heb vele honderden raads- en commissieverslagen gemaakt en dan had ik de eer om uit soorgelijke teksten de crux te halen. Je zou het goed doen in de politiek Jaap! Gewoon langs elkaar heen blijven praten en net doen of je neus bloedt en je eigen verhaal nog eens herhalen. Veel, heel veel woorden gebruiken en bijna niks zeggen. Hoe herkenbaar.
Jaap als je me zou vertellen dat je raadslid was, zou ik totaal niet van m'n stoel vallen van verbazing.
Terug naar het onderwerp. Jammer dat je niet bereid bent om Niemandskinderen te lezen en "de geboden teksten in de armen te vliegen". Vanuit de kant van het kind maakt het namelijk heel veel pijnlijk duidelijk. Je zou er echt je voordeel mee kunnen doen.
maandag 3 oktober 2011 om 21:19
Marianko, weer een lange tekst gewijd aan jouw toespelingen aangaande mijn situatie. Mijn zoon is de dertig gepasseerd, heeft een top vriendin, woont naar zijn zin, en ik zie en spreek hem regelmatig. Onlangs hebben hij, en zijn vriendin, met mijn vrouw en mij vakantie gevierd. Dus neem het mij niet kwalijk, maar je staat tegen de verkeerde boom te blaffen, vrees ik.
Heeft hij kritiek op mijn wijze van opvoeding, en doelstellingen, destijds? Gelukkig wel! Op punten. Het geeft hem alle gelegenheid om het zelf beter te doen, als hij, en zijn vriendin, er klaar voor zijn.
En politicus? Nee. Ik ben geen politicus.
Heeft hij kritiek op mijn wijze van opvoeding, en doelstellingen, destijds? Gelukkig wel! Op punten. Het geeft hem alle gelegenheid om het zelf beter te doen, als hij, en zijn vriendin, er klaar voor zijn.
En politicus? Nee. Ik ben geen politicus.
dinsdag 4 oktober 2011 om 10:41
Dames, voordat er hier oorlog ontstaat over de toon van het debat, toch even de aandacht vestigen op het gegeven dat kinderen die mishandeld worden, daar absoluut geen baat bij hebben. En dat het onderwerp mij te dierbaar is om het daarin te laten ontsporen.
Het is vreselijk moeilijk om te praten, op een publiek forum, over mishandeling, en de gevolgen. Daarom blijft de discussie doorgaans steken in gemakkelijke veroordelingen van gevallen die in de actualiteit komen. Gevolgd door wanhoopskreten van forummers die vinden dat 'men' er iets aan zou moeten doen. Waarbij doorgaans de bereidheid om elk recht op privacy, en iedere eigen verantwoordelijkheid door het putje te spoelen, buitengewoon groot is. Ten onrechte. Behalve als dit in feite een verborgen oproep is van de betrokkene in de zin van: Help mij! Want door de Kafkaiaanse praktijk, groeit de onzekerheid bij ouders haast met de dag.
Ook ik aarzel om mijn persoonlijke situatie ten tonele te voeren. Niet, zoals hiervoor, waar het de opvoeding betreft waar ik zelf het 'slachtoffer' van was. Maar wel die waar ik als ouder zelf voor verantwoordelijk was. Je doet het, uiteindelijk, nooit helemaal goed. Dat kan ook niet. En de angst om fouten te maken moet dan niet verlammend gaan werken.
Ouders die hun eigen methoden beschrijven, nijgen steevast naar het geven van een veel te rooskleurig beeld, omdat ze daarbij gefocust zijn op hun intenties.
Als ik luister naar mijn eigen zoon, achteraf, heb ik veel redenen om spijt te hebben van gemiste kansen. Weliswaar vertelde hij mij dat de jaren met mij, samen met z'n tweetjes, de gelukkigste uit zijn leven waren. Maar dat betekent toch dat hij daarna minder gelukkig was. En wat had ik kunnen doen om dat te voorkomen?
Ook mijn zoon is gruwelijk mishandeld in zijn jeugd. Op school. Waar hij als zeventienjarige vanaf gepest werd. Wat bij hem diepe littekens heeft achtergelaten, en hem op grote achterstand heeft gezet voor de rest van zijn leven.
Tegen de tijd dat hij de onhoudbare situatie thuis meldde, ben ik ermee naar de 'klasse-mentor' gegaan. De man stuurde mij echter met lege handen huiswaarts. Hij wist dat mijn zoon, samen met een andere jongen, in de klas gepest werd. Beiden waren dat jaar nieuwkomers op de HAVO, in die klas. Maar hij kon er niks aan doen, want dat was 'groepsdynamiek'........
Ingrijpen met sancties vond de man niet op zijn pad liggen. Sancties waren van vroeger. En als mentor moest hij oppassen dat hij de groep niet tegen zich kreeg, en dan zijn grip op de groep verloor.
Dat is het jargon van de moderne professional, die zich in de voorste linies bevindt in de strijd tegen kindermishandeling. Althans, kindermishandeling gepleegd door ouders. Hun Machiavellistische insteek, met 'moderne technieken', zijn toegesneden op het manipuleren van de werkelijkheid.
Zag vanochtend een nieuwsitem over jongeren die in een gesloten jeugdinrichting de 'kantoorruimte' bezet hadden. De directeur van de inrichting stond buiten, en zij zaten binnen, op zijn stoel. 'Gelukkig' had de politie niet in hoeven grijpen, en hadden 'onderhandelingen' met de vijftienjarigen ertoe geleid dat de directeur zijn kantoor terugkreeg. Er was nog wel even een 'schrikmomentje' geweest, toen het brandalarm afging. Maar gelukkig niks aan de hand, zo zei de politiewoordvoerder opgelucht: De jongeren hadden 'slechts' de brandslang op een rookmelder gezet..........
Geloof mij: De mishandelaars zijn degenen die menen alles met 'onderhandelen' op te kunnen lossen.
Het is vreselijk moeilijk om te praten, op een publiek forum, over mishandeling, en de gevolgen. Daarom blijft de discussie doorgaans steken in gemakkelijke veroordelingen van gevallen die in de actualiteit komen. Gevolgd door wanhoopskreten van forummers die vinden dat 'men' er iets aan zou moeten doen. Waarbij doorgaans de bereidheid om elk recht op privacy, en iedere eigen verantwoordelijkheid door het putje te spoelen, buitengewoon groot is. Ten onrechte. Behalve als dit in feite een verborgen oproep is van de betrokkene in de zin van: Help mij! Want door de Kafkaiaanse praktijk, groeit de onzekerheid bij ouders haast met de dag.
Ook ik aarzel om mijn persoonlijke situatie ten tonele te voeren. Niet, zoals hiervoor, waar het de opvoeding betreft waar ik zelf het 'slachtoffer' van was. Maar wel die waar ik als ouder zelf voor verantwoordelijk was. Je doet het, uiteindelijk, nooit helemaal goed. Dat kan ook niet. En de angst om fouten te maken moet dan niet verlammend gaan werken.
Ouders die hun eigen methoden beschrijven, nijgen steevast naar het geven van een veel te rooskleurig beeld, omdat ze daarbij gefocust zijn op hun intenties.
Als ik luister naar mijn eigen zoon, achteraf, heb ik veel redenen om spijt te hebben van gemiste kansen. Weliswaar vertelde hij mij dat de jaren met mij, samen met z'n tweetjes, de gelukkigste uit zijn leven waren. Maar dat betekent toch dat hij daarna minder gelukkig was. En wat had ik kunnen doen om dat te voorkomen?
Ook mijn zoon is gruwelijk mishandeld in zijn jeugd. Op school. Waar hij als zeventienjarige vanaf gepest werd. Wat bij hem diepe littekens heeft achtergelaten, en hem op grote achterstand heeft gezet voor de rest van zijn leven.
Tegen de tijd dat hij de onhoudbare situatie thuis meldde, ben ik ermee naar de 'klasse-mentor' gegaan. De man stuurde mij echter met lege handen huiswaarts. Hij wist dat mijn zoon, samen met een andere jongen, in de klas gepest werd. Beiden waren dat jaar nieuwkomers op de HAVO, in die klas. Maar hij kon er niks aan doen, want dat was 'groepsdynamiek'........
Ingrijpen met sancties vond de man niet op zijn pad liggen. Sancties waren van vroeger. En als mentor moest hij oppassen dat hij de groep niet tegen zich kreeg, en dan zijn grip op de groep verloor.
Dat is het jargon van de moderne professional, die zich in de voorste linies bevindt in de strijd tegen kindermishandeling. Althans, kindermishandeling gepleegd door ouders. Hun Machiavellistische insteek, met 'moderne technieken', zijn toegesneden op het manipuleren van de werkelijkheid.
Zag vanochtend een nieuwsitem over jongeren die in een gesloten jeugdinrichting de 'kantoorruimte' bezet hadden. De directeur van de inrichting stond buiten, en zij zaten binnen, op zijn stoel. 'Gelukkig' had de politie niet in hoeven grijpen, en hadden 'onderhandelingen' met de vijftienjarigen ertoe geleid dat de directeur zijn kantoor terugkreeg. Er was nog wel even een 'schrikmomentje' geweest, toen het brandalarm afging. Maar gelukkig niks aan de hand, zo zei de politiewoordvoerder opgelucht: De jongeren hadden 'slechts' de brandslang op een rookmelder gezet..........
Geloof mij: De mishandelaars zijn degenen die menen alles met 'onderhandelen' op te kunnen lossen.
woensdag 5 oktober 2011 om 15:09
Lastig hè, als de daders niet te onderscheiden zijn van de hulpverleners en hun hulptroepen? Als kindermishandeling een fenomeen blijkt dat niet uniek de ouder kent als verdachte? Dat het spectaculaire 'vergezicht' dat zich openbaart als je de 'bias' van de autoriteit weghaalt, 'de hel' blijkt te onthullen?
donderdag 6 oktober 2011 om 21:57
Kwam vandaag in de krant tegen dat 'naar schatting' vier procent van de minderjarigen op het internet gepest worden. Een paar jaar geleden kwam een ander onderzoek met eenenveertig procent. Dit soort 'sla-er-maar-een-slag-naar' wetenschap geeft geen enkele houvast, uiteraard.
Om een idee te krijgen waar we het over hebben, en wat de relatie is met kindermishandeling, check out het verhaal van Megan Meier.
Om een idee te krijgen waar we het over hebben, en wat de relatie is met kindermishandeling, check out het verhaal van Megan Meier.
vrijdag 7 oktober 2011 om 16:46
@Jaap ik begrijp je probleem en ik ben het in veel wat je aanhaalt zelfs wel met je eens. Wat je zoon is overkomen, is verschrikkelijk en daar zou ik ook als ouder absoluut niet tegenkunnen. Ik ken dat soort klasseleraren ook uit eigen ervaring en ze maken zich er graag met een Jantje van Leiden vanaf. Leraren kunnen zelfs soms ijskoud beweren dat het gepeste kind het er ook wel zelf naar maakt en erom vraagt.
Dit topic ging echter over de vraag of we maar moeten accepteren dat kindermishandeling bestaat en wat we er aan kunnen doen.
Dit topic ging echter over de vraag of we maar moeten accepteren dat kindermishandeling bestaat en wat we er aan kunnen doen.
vrijdag 7 oktober 2011 om 19:34
Marianko, dank je voor je positieve, begripvolle reactie. Moeten we kindermishandeling voor lief nemen? Nee! Natuurlijk niet!
Het punt is alleen, dat we toch echt eerst zullen moeten weten wat dat nou eigenlijk is, kindermishandeling. En dat we, als we dat eenmaal weten, we kunnen gaan denken over manieren om het bij de wortel aan te pakken. En daarmee te bestrijden op een wijze die uitzicht biedt op resultaat.
Daarbij is het niet alleen noodzakelijk te weten wat kindermishandeling in de praktijk is, maar ook zonder voorbehoud te kijken naar de daders BUITEN de gezinsstructuur, die nu of geheel buiten beeld blijven (zoals in mijn verhaal), of worden gezien als min of meer toevallige missertjes van een overigens superieur leger 'professionals'. Het schijnt niet bij de verantwoordelijken op te komen, dat een omgeving met kinderen pedo 's aantrekt; dat mensen met een roeping om Scheikunde te gaan studeren niet, dus, per definitie superieure opvoeders zijn; en dat iemand met een traumatische ervaring, en een daaruit voortvloeiende 'drive' om zelf de perfecte opvoedkundige te zijn, niet op voorhand een succesnummer is, vanuit de beleving van het kind.
Het wemelt in de 'professionele' circuits echt van de 'losers' en 'charlatans'. Nogmaals: Aan goede bedoelingen geen gebrek! Maar die komen veel te vaak met rigide dogma's die meer kapot maken, dan ze helpen voorkomen.
De tragische gevallen, daar is amper discussie over. Er zal wel hier of daar een geboren cynicus rondlopen die er zijn schouders over ophaalt. Of een 'geboren' dader die zelfs niet eens het idee heeft iets verkeerd te doen. Maar in het gros van de gevallen betreft het mensen die 'de tijdgeest' niet accuraat 'lezen'. Op het moment zelf, doen ze hun best. Achteraf blijkt dat hun kinderen er getraumatiseerd door zijn geraakt. En dat is nog wel het meest tragische: Dat kan door missers in beide richtingen! Teveel. Of te weinig. Zonder in het 'nu' enige zekerheid wat als 'teveel', of 'te weinig' beoordeeld gaat worden door je kinderen. Veel ouders kunnen daar niet tegen, die onzekerheid. Ze vinden een luisterend oor bij de 'professionals'. Maar die kaste begrijpt er ook geen ros van, helaas.
Het punt is alleen, dat we toch echt eerst zullen moeten weten wat dat nou eigenlijk is, kindermishandeling. En dat we, als we dat eenmaal weten, we kunnen gaan denken over manieren om het bij de wortel aan te pakken. En daarmee te bestrijden op een wijze die uitzicht biedt op resultaat.
Daarbij is het niet alleen noodzakelijk te weten wat kindermishandeling in de praktijk is, maar ook zonder voorbehoud te kijken naar de daders BUITEN de gezinsstructuur, die nu of geheel buiten beeld blijven (zoals in mijn verhaal), of worden gezien als min of meer toevallige missertjes van een overigens superieur leger 'professionals'. Het schijnt niet bij de verantwoordelijken op te komen, dat een omgeving met kinderen pedo 's aantrekt; dat mensen met een roeping om Scheikunde te gaan studeren niet, dus, per definitie superieure opvoeders zijn; en dat iemand met een traumatische ervaring, en een daaruit voortvloeiende 'drive' om zelf de perfecte opvoedkundige te zijn, niet op voorhand een succesnummer is, vanuit de beleving van het kind.
Het wemelt in de 'professionele' circuits echt van de 'losers' en 'charlatans'. Nogmaals: Aan goede bedoelingen geen gebrek! Maar die komen veel te vaak met rigide dogma's die meer kapot maken, dan ze helpen voorkomen.
De tragische gevallen, daar is amper discussie over. Er zal wel hier of daar een geboren cynicus rondlopen die er zijn schouders over ophaalt. Of een 'geboren' dader die zelfs niet eens het idee heeft iets verkeerd te doen. Maar in het gros van de gevallen betreft het mensen die 'de tijdgeest' niet accuraat 'lezen'. Op het moment zelf, doen ze hun best. Achteraf blijkt dat hun kinderen er getraumatiseerd door zijn geraakt. En dat is nog wel het meest tragische: Dat kan door missers in beide richtingen! Teveel. Of te weinig. Zonder in het 'nu' enige zekerheid wat als 'teveel', of 'te weinig' beoordeeld gaat worden door je kinderen. Veel ouders kunnen daar niet tegen, die onzekerheid. Ze vinden een luisterend oor bij de 'professionals'. Maar die kaste begrijpt er ook geen ros van, helaas.
