Kindermishandeling? Gewoon accepteren dat het bestaat?

Ik denk dat kindermishandeling niet vaker voorkomt, maar wel meer in het nieuws komt.

En alsnog vind ik elk nieuwsbericht een te veel, en gaan m'n haren er van overeind staan.



Die vrouw die haar tienjarige dochter wurgde heeft denk ik wel de intentie gehad haar kind te doden, dat kan niet anders.

Maar inderdaad hoor je vaak ook (bij heel jonge kinderen) dat de klappen enz het kind te veel zijn geworden. Bv bij Savanna, die al jaren werd geslagen en te weinig eten kreeg maar waarbij de moeder ook weer niet als doel had het kind te doden. Dat wilde ze echt niet. Maar gestoord is ze wel.

En ik heb weinig medelijden met de ouders die ook slachtoffers zijn door een psychische ziekte, maar vooral met die arme kinderen en wat ze hebben moeten doorstaan.

Ik denk ook niet dat kindermishandeling nu heel veel vaker voorkomt dan vroeger maar het probleem is bekender. Niet in de laatste plaats door de diverse campagnes om omstanders er bewust van te maken en er melding van te doen. En wat ik hier steeds herhaal, is dat de pijnlijke gevallen met de dood als gevolg, die in de publiciteit komen, nog maar het topje van de ijsberg zijn.

Er bestaan intussen allerlei instrumenten om kindermishandeling tijdig op te sporen om op die manier erger te voorkomen. Artsen, leerkrachten en andere welzijnswerkers zijn er zich bewuster van en merken het eerder op hoewel er nog heel veel te verbeteren valt. Ik persoonlijk denk niet dat deze kinderen geholpen worden door de fatalistische kijk van Jaap op het probleem.

Ik ga hier op een openbaar forum mijn verhaal niet doen maar voor mensen die echt geïnteresseerd zijn en meer willen weten, raad ik aan om er eens iets over te lezen. In de navolgende boeken wordt heel goed beschreven WAT een onveilige jeugd is maar ook welke gevolgen het heeft.

Het allerbelangrijkste vind ik tijdige herkenning en onderkenning zodat deze kinderen goede begeleiding krijgen zowel als kind maar vooral ook daarna als ze allang volwassen zijn.



Caroline Roodvoets “Niemandskinderen”



NBD|Biblion recensie

Kinderen die in een onveilige situatie opgroeien, ontwikkelen allerlei strategieën. Deze strategieën helpen hen door de jeugd te komen, maar tijdens de puberteit of volwassenheid breken de ervaringen hun zeker op. Kinderen die niet veilig zijn opgevoed, worden niemandskinderen genoemd. Als zij later de draai in het leven niet kunnen vinden, verdwalen zij in Niemandsland. In dit boek wordt inzichtelijk gemaakt welke effecten een onveilige jeugd kan hebben. Daartoe zijn eerst de gezinnen beschreven waarin dergelijke mishandeling voorkomt. Vervolgens worden de verschillende manieren waarop het kind hiermee omgaat, beschreven. Dan komt er een moment waarop de volwassene geconfronteerd wordt met zijn of haar onvermogen en komt er een verwerkingsproces. Alle fasen in dit proces krijgen evenveel aandacht in het boek. Het boek is tot stand gekomen op basis van veel praktijkverhalen en de therapeutische ervaring van de auteur.



(NBD|Biblion recensie, Drs. M.L. de Jager)



Lillian B. Rubin “Het Onverwoestbare Kind”

NBD|Biblion recensie

De auteur (1924), Amerikaans sociologe, psychotherapeute en bekend feministisch onderzoekster, schrijft in dit boek over mensen die een moeilijke jeugd te boven zijn gekomen. Elk hoofdstuk bevat een levensverhaal waarin de plaats van de betrokkene in het gezin, de keuzen en aanpassingen op weg naar volwassenheid en de psychologische en maatschappelijke factoren die daarbij een rol speelden, aan de orde komen. De portretten ondersteunen de overtuiging van de auteur dat niet de ervaringen zelf bepalend zijn voor het latere leven, maar de manier waarop het kind ermee omgaat. Bij 'onverwoestbare' kinderen valt een aantal gemeenschappelijke kenmerken op. Behalve een hoge intelligentie zijn dit marginaliteit (het vermogen zichzelf al op jonge leeftijd buiten het gezin te plaatsen) en adopteerbaarheid (het vermogen om potentieel belangrijke mensen aan te trekken). Op haar bekende, persoonlijk betrokken wijze zet de auteur hier een aantal levende, boeiende mensen neer. Een overtuigend en positief boek over persoonlijke strijd en overwinning, voor een relatief breed lezerspubliek.



(NBD|Biblion recensie, Redactie)



P. Elst “Een gat in je Ziel”.

NBD|Biblion recensie

Iedereen heeft een bepaald verwachtingspatroon ten aanzien van de hechting tussen moeder en kind. Voor sommige vrouwen geldt echter dat zij niet of in beperkte mate in staat zijn het kind met de benodigde liefde te begeleiden in de ontwikkeling. In dit boek wordt ingegaan op de effecten van een relatie tussen moeder en kind waarbij het kind minder liefde heeft ontvangen dan waar het behoefte aan had. In drie delen wordt achtereenvolgens in beeld gebracht wat de probleemstelling is, wat lange termijn-gevolgen voor het (meisjes-)kind zijn en welke theoretische verklaringen en benaderingen hierover bestaan. Door gebruik te maken van (auto)biografieen van Maria Callas en Brigitte Bardot wordt het geschrevene geconcretiseerd. Het boek is helder geschreven en heeft een duidelijke opbouw. Geschikt voor iedereen die op een of andere wijze te maken heeft met vrouwen die dergelijke ervaringen hebben.



(Biblion recensie, Drs. M.L. de Jager)

Ik zou graag dit boek eraan toe willen voegen:



Trauma en Herstel van Judith Lewis-Hermans



Beschrijving

Wat hebben verkrachte vrouwen en oorlogsveteranen, mishandelde kinderen en politieke gevangenen gemeen? En wat zijn de overeenkomsten tussen de overlevenden van concentratiekampen en de overlevenden van mishandeling binnen het gezin?

Judith Herman geeft in dit baanbrekende boek de resultaten van haar onderzoek naar geweld en laat zien welke verbanden er bestaan tussen de persoonlijke gruwelen en maatschappelijke trauma's.



Recensie(s)

NBD|Biblion recensie

In deze publicatie wordt het verband gelegd tussen de persoonlijke gruwelen die kinderen en volwassenen hebben ervaren en de invloed daarvan op de (ontwikkeling van) de persoonlijkheid. Het boek is gebaseerd op twintig jaar onderzoek en therapeutisch werk met slachtoffers van seksueel en huiselijk geweld en tevens een weerslag van ervaringen met tal van andere getraumatiseerde mensen, zoals oorlogsveteranen en slachtoffers van politieke terreur. In het eerste deel gaat Herman in op hoe mensen reageren op het trauma, welke strategieen zij inzetten om te overleven en welke cosequenties dat heeft. In het tweede deel maakt zij het behandelproces inzichtelijk en bespreekt de drie fases daarin: veiligheid, herinnering en rouw, herstel van verbondenheid. Dit wordt geillustreerd aan de hand van voorbeelden uit de praktijk. Hoewel het een gemis is dat de actuele ontwikkelingen in traumabehandeling niet worden besproken, geldt dit boek al sinds de eerste verschijning in 1992 als meesterwerk voor het begrijpen en behandelen van slachtoffers met een complexe posttraumatische stressstoornis.



(NBD|Biblion recensie, Drs. Marion Welling)

quote:Beauke schreef op 22 september 2011 @ 07:29:

Ik denk dat kindermishandeling niet vaker voorkomt, maar wel meer in het nieuws komt.

En alsnog vind ik elk nieuwsbericht een te veel, en gaan m'n haren er van overeind staan.



Die vrouw die haar tienjarige dochter wurgde heeft denk ik wel de intentie gehad haar kind te doden, dat kan niet anders.

Maar inderdaad hoor je vaak ook (bij heel jonge kinderen) dat de klappen enz het kind te veel zijn geworden. Bv bij Savanna, die al jaren werd geslagen en te weinig eten kreeg maar waarbij de moeder ook weer niet als doel had het kind te doden. Dat wilde ze echt niet. Maar gestoord is ze wel.

En ik heb weinig medelijden met de ouders die ook slachtoffers zijn door een psychische ziekte, maar vooral met die arme kinderen en wat ze hebben moeten doorstaan.



We kunnen er allemaal vrijblijvend een uitspraak over doen, of kindermishandeling vaker voor komt, of juist minder vaak, dan vroeger. Want er is nog niet het allereerste begin van consensus over een definitie van wat kindermishandeling nou eigenlijk IS. Laat staan dat era iets is als onderzoek dat over een langere periode een trend laat zien. Daarnaast is al aangetoond, dat sommige menswetenschappers bereid zijn hun resultaten naar eigen inzicht te 'filteren' om een gewenst resultaat te krijgen.



Waarom een moeder met voorbedachte rade haar dochter van tien op de openbare weg van het leven zou beroven, dat mag je mij uitleggen. Ik weet net zomin wat er is voorgevallen, maar als het zo is, dat deze dame de keel van dat kind heeft dichtgeknepen, tot de dood er op volgde, op die lokatie, dan kan ik mij alleen maar voorstellen dat dit gebeurde in een 'vlaag van verstandsverbijstering'. Waarbij ik verwijs naar mijn eigen theorie, hierboven, over ouders die eindeloos, krampachtig proberen het 'goed' te doen, en uiteindelijk de controle verliezen, en doorslaan. Maar ik wacht nog even op meer gegevens, voordat ik mijn oordeel vel.

Marianko, je neemt de vrijheid om mijn visie aan te duiden als 'fatalistich'. Op grond waarvan meen jij dat te kunnen doen?

Marianko, kwam in de recensie van het boek 'Onverwoestbare Kinderen' tegen dat niet de DADEN bepalen hoe het kind zich ontwikkelt. Maar hoe het kind er mee om gaat. Dit is identiek aan wat ik hier steeds schrijf. En het staat LIJNRECHT tegenover de universele theorieën die dominant zijn in de beleidsbepalende organen in ons land.

Jaap jouw denkbeelden komen bij mij fatalistisch over en dat schrijf ik niet alleen n.a.v. dit onderwerp maar ook de vele andere onderwerpen waar jij zo uitgebreid op reageert of de nieuwe topic die je alter ego start. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet alles tot op de letter heb gelezen.

Verder heb je kennelijk zelf toch niet zo goed gelezen wat ik heb geschreven of je kunt je daar niet goed in inleven of het dringt niet tot je door. Anders zou je niet déze schreeuwerige reactie in hoofdletters geven n.a.v. het boek "Onverwoestbare Kinderen".





Voor de anderen die wezenlijk geïnteresseerd zijn in wat een onveilige jeugd voor gevolgen heeft, heb ik deze titels doorgegeven. Het boek Trauma en Herstel kende ik nog niet en ga ik zeker ook lezen.

Marianko, ik moet dan maar aannemen dat je geen idee hebt wat 'fatalistich' betekent. Of, althans, hoe zich dat openbaart in een mening over enig onderwerp. Iemand die fatalistisch is, met betrekking tot enig onderwerp, is er voor zichzelf van overtuigd dat geen enkele inspanning het 'noodlot' dat hij of zij voorziet, kan afwenden. En geloof mij, als ik meende dat dat het geval was, hier, dan had ik echt wel wat beters te doen!



Ondertussen vermijd je ook de discussie over de inhoud van een boek dat je hier zelf promoot, en dat mij gelijk geeft, door mijn reactie te diskwalificeren als 'schreeuwerig'. Vermoedelijk vanwege het het gebruik van 'kapitalen' om essentiële woorden in mijn tekst te benadrukken? Wel, dat komt omdat het met sommige mobiele apparaten en applicaties die ik gebruik niet mogelijk is 'bold' te selecteren, voor je informatie. Dus doe nou maar gewoon een inhoudelijke reactie, dat is nuttiger.

Als het nou niet de daden zijn die bepalen of iets kan worden aangemerkt als mishandeling, waar moet je dan op letten?



Voordat ik daar op in ga, eerst even stellen dat daden die de dood, of blijvende fysieke schade teweeg (kunnen) brengen, onder alle omstandigheden duiden op mishandeling, voorzover ze niet kunnen worden aangemerkt als een ongelukkige samenloop van omstandigheden.



In zuiver abstracte zin, is er sprake van mishandeling, in mijn visie, als de schade (fysiek of geestelijk) blijvend is, EN groter dan de schade die zou zijn ontstaan als niet was ingegrepen door de ouder, of verantwoordelijke volwassene. Dat is dus met inbegrip van fysieke schade die fysiek niet blijvend is, maar op het geestelijke niveau wel.



Hoewel deze definitie, voor mij, sluitend is, is tegelijk duidelijk dat de praktische 'vertaling' problematisch is. Al was het alleen maar vanwege het gegeven dat bij de beoordeling moet worden geanticipeerd op de perceptie van betrokkene tot jaren naderhand. En dat is domweg ondoenlijk.



Dat betekent echter niet, dat je dan maar je armen in de lucht moet gooien, en moet constateren dat je dus niks kan doen. De enige consequentie, in de praktijk, is dat je moet accepteren dat er altijd gevallen zullen blijven van mensen die opgezadeld worden met een trauma, zelfs als de ouder de beste bedoelingen had. En dit is belangrijk: Dat je daar zelfs aan mee kan werken, terwijl je werkelijk een 'modelouder' was in de ogen van de experts van vandaag! Bijvoorbeeld als gevolg van de werking van Ritalin, vandaag door de experts als ware het snoepjes middels recepten verstrekt, vanwege het bevredigende resultaat op de korte termijn. Maar het blijft amfetamine ('speed'), en ik ken enkele voormalige 'speed-junks' die zijn achtergebleven met buitengewoon onaangename consequenties van het jarenlange gebruik. En het is beslist niet ondenkbaar dat de betreffende kinderen, later als volwassene, hun ouders en de betreffende experts enorme verwijten maken, vanuit een trauma dat hen een 'normaal' leven is onthouden.

Dito met ouders die 'model' met hun kinderen bleven praten, en die kinderen voorstelden om een therapeut op te zoeken, vanwege een zorgwekkend gebruik van verdovende middelen, waarna die kinderen op latere leeftijd hun ouders verwijten niet radicaal, en dwingend te hebben ingegrepen.



Waar, in mijn visie, dringend behoefte aan is, is een duidelijker discussie, maatschappijbreed, over wat je als ouder moet zien als advies, waarbij het kind de eigen glazen in mag gooien. En wat je als ouder moet afdwingen, als overtuigen niet lukt.

En welke manieren er zijn om gedrag af te dwingen. Waarbij we beslist terug moeten naar de 'tekentafel', en middels eerlijk onderzoek vast moeten proberen te stellen welke kinderen beter reageren op de ene, of de andere sanctie. Zonder taboes die ons de afgelopen decennia zijn opgedrongen, vanuit de complete misvatting, dat kinderen als 'onbeschreven blad' ter wereld komen, en in aanleg exact eender reageren op identieke 'prikkels'. Die nonsense moet met voorrang van tafel!

quote:jaap schreef op 22 september 2011 @ 11:20:

Marianko, kwam in de recensie van het boek 'Onverwoestbare Kinderen' tegen dat niet de DADEN bepalen hoe het kind zich ontwikkelt. Maar hoe het kind er mee om gaat. Dit is identiek aan wat ik hier steeds schrijf. En het staat LIJNRECHT tegenover de universele theorieën die dominant zijn in de beleidsbepalende organen in ons land.Mee eens.

quote:waranaka schreef op 22 september 2011 @ 14:14:

[...]





Mee eens.



Waranka, ik ben het daar zelf ook mee eens en dat heb ik meerdere malen geschreven. Vandaar mijn reactie dat dit kennelijk niet tot Jaap doordringt of dat hij het niet leest.

Het verschil hoe mijn leven is verlopen of hoe het is afgelopen met mijn broertje maakt dat notabene zo pijnlijk duidelijk. Het verschil tussen hoe het leven van mijn kinderen verloopt of dat van mijn nichtje en neeftje is helemaal wrang. Ik wil niet ingaan op details omdat ik geen zin heb om dit soort zaken te delen op een openbaar forum. Zelfs de kinderen die onverwoestbaar lijken, leven met grote maar vaak onzichtbare littekens. Ik maak me graag hard voor tijdige herkenning en onderkenning zodat deze kinderen niet verdrinken in Niemandsland en dat heel veel kinderen die een onveilige jeugd doormaken uiteindelijk het predicaat 'onverwoestbaar' opgeplakt kunnen krijgen.

Jaap ik krijg inderdaad sterk de indruk dat jij met betrekking tot enig onderwerp, er voor jezelf van overtuigd bent dat geen enkele inspanning het 'noodlot' dat je voorziet, kan afwenden. En dat je daarom niks beters hebt te doen dan een Viva forum volschrijven.

quote:marianko schreef op 22 september 2011 @ 15:48:

(..) Zelfs de kinderen die onverwoestbaar lijken, leven met grote maar vaak onzichtbare littekens. (..) Dat is dus het twistpunt. Zoals jij meent dat ik niet lees wat jij schrijft, meen ik dat jij niet begrijpt wat ik zeg. Die kinderen, die 'onverwoestbaar' lijken, lijken niet 'onverwoestbaar'. Ze zijn niet onder de indruk. Dat kan net zo goed. Ze begrijpen niet eens waar anderen zich druk over maken. Van littekens geen sprake. En als jij ze gaat 'redden', zul je ze eerst een trauma aan moeten praten. En dat is dus ook wat er gebeurt, in veel van die gevallen. Niet in jouw geval, of dat van je broertje, als ik dat zo lees. Maar wel in andere gevallen.

Neem dat geval met die sportleraar, dat ik hiervoor beschreef. De een waarschijnlijk een trauma. De ander hoogst waarschijnlijk niet. En wellicht het gevoel dat dat incident een positieve uitwerking heeft gehad op zijn leven.

quote:marianko schreef op 22 september 2011 @ 15:53:

Jaap ik krijg inderdaad sterk de indruk dat jij met betrekking tot enig onderwerp, er voor jezelf van overtuigd bent dat geen enkele inspanning het 'noodlot' dat je voorziet, kan afwenden. En dat je daarom niks beters hebt te doen dan een Viva forum volschrijven.Des te meer reden om je te verdiepen in wat ik schrijf. Niet alleen hier, maar ook in de andere onderwerpen waar ik mijn tijd en energie in steek. Ik ben niet uit '2011-hout' gesneden. Mijn 'attention-span' is vermoedelijk een heel stuk langer dan dat van de gemiddelde hedendaagse forummer. Ik schrijf hier al vele jaren. Kan mij niet eens herinneren wanneer ik hier voor het eerst mijn bijdragen begon neer te pennen. Ik zag mensen komen, en gaan. Maar ik ben er nog steeds. En, geloof het, of niet, maar ik ben er voor mijzelf wel van overtuigd dat het niet 'om des keizer's baard' ging. Zelfs mensen die in de meest felle bewoordingen meenden zich af te moeten zetten tegen mijn standpunten, feiten en argumenten, zullen in meerderheid nog wel eens denken: 'Verrek! Die idioot zat er toch niet zo ver naast!'. Dan heb ik 'de discussie' nooit gewonnen. Maar wel het zaadje gepland dat tot nadenken stemt. En wat meer kan een mens wensen?

quote:jaap schreef op 22 september 2011 @ 22:07:

[...]

Dat is dus het twistpunt. Zoals jij meent dat ik niet lees wat jij schrijft, meen ik dat jij niet begrijpt wat ik zeg. Die kinderen, die 'onverwoestbaar' lijken, lijken niet 'onverwoestbaar'. Ze zijn niet onder de indruk. Dat kan net zo goed. Ze begrijpen niet eens waar anderen zich druk over maken. Van littekens geen sprake. En als jij ze gaat 'redden', zul je ze eerst een trauma aan moeten praten. En dat is dus ook wat er gebeurt, in veel van die gevallen. Niet in jouw geval, of dat van je broertje, als ik dat zo lees. Maar wel in andere gevallen.

Neem dat geval met die sportleraar, dat ik hiervoor beschreef. De een waarschijnlijk een trauma. De ander hoogst waarschijnlijk niet. En wellicht het gevoel dat dat incident een positieve uitwerking heeft gehad op zijn leven.

Ik denk dat je daar een misrekening maakt die vele 'buitenstaanders' maken Jaap. Onverwoestbare kinderen zijn onverwoestbaar door de omstandigheden, je kunt als kind niet vel kanten op namelijk. Het is vaak letterlijk overleven of niet. De groep die overleefd wordt of een zielig hoopje mens dat drugsspuitend in de goot ligt of in in de psychiatrie beland of het worden echte overlevers. Die laatste groep wordt vaak als onverwoestbaar aangeduid, omdat ze zich wel degelijk staande houden in de maatschappij ondanks (en soms wellicht zelfs dankzij) hun verleden. Dat staat echter niet gelijk aan geen littekens hebben van datzelfde verleden. En het feit dat veel ovelevers niet snappen waar anderen zich druk om maken heeft zijn oorsprong eveneens in de mishandeling. Het is een uitingsvorm van hoe anders de wereld voor deze kinderen (en latere volwassenen) in elkaar zit.



Als ik puur voor mezelf spreek dan ben ik tevreden met de mens die ik geworden ben, maar ik besef wel degelijk dat mijn jeugd mijn wereldbeeld ernstig gevormd heeft.

Hierboven, en in andere topics met betrekking tot de menswetenschappen, refereer ik naar het idee dat de mens als 'tabula rasa' (schone lei) ter wereld komt, als het grote probleem in wetenschap, en politieke besluitvorming, gebaseerd op die wetenschap.



Dat idee voedt mensen met het dogma, dat ze ooit 'goed' waren, 'van nature'. En dat alles wat er ooit 'fout' is aan hen, wel te wijten moet zijn aan anderen. Doorgaans de ouders. Of leraren. Hun eigen verantwoordelijkheid beperkt zich dan tot het niet (tijdig) onderkennen, en corrigeren, van wat anderen hen aandoen.

De realiteit is echter anders, weten we inmiddels. We zijn niet 'van nature' 'goed'. Of 'slecht'. We hebben 'potentie'. Tot het doen wat 'goed' is. Maar ook tot het doen wat 'slecht' is. Aard van het beestje. En iedereen heeft zijn eigen, hoogst persoonlijke 'aard'. Ongelijk aan de 'aard' van alle andere mensen op aarde. Ook al zijn er tal van overeenkomsten, op het eerste gezicht.



Daarom is zoiets als mishandeling principieel ongrijpbaar, als je op zoek gaat naar universele waarden. Geen model is geschikt om mishandeling te identificeren, en te isoleren. De modelmatige aanpak is uitermate geschikt voor massa-manipulatie, maar het biedt geen zicht op het verbeteren van het individuele geluk, helaas. 'Grootste-Gemene-Deler'-beleid maakt slachtoffers van kinderen die dat anders niet zouden zijn geweest. En die verantwoordelijkheid weegt zwaar. Dusdanig zwaar, naar mijn mening, dat geen levende ziel, met een geweten, 'm kan dragen. Niet zonder zelf, als dader, een grens te overschrijden waar je achter moet blijven.

Sunemom, ik denk niet dat ik een misrekening maak. Zoals ik, keer op keer, benadruk, zijn er geen twee gevallen identiek. Er IS (helaas) geen wetmatigheid. Ik beschreef, met opzet, situaties uit mijn eigen jeugd, met voldoende detail, die naar de 'norm' worden gekwalificeerd als 'mishandeling', maar juist een positieve uitwerking hadden, volgens betrokkene. Zijnde ondergetekende. En wie kan daar nou beter over oordelen dan ikzelf? Ik heb, in relevante discussies, al tal van suggesties en speculatieve alternatieven aan mogen horen. En ik begrijp de goede bedoelingen van degenen die menen dat ik 'gered' had moeten worden. Maar ik vrees dat de alternatieven op mij overkomen als utopisch bedrog, zonder link naar de realiteit van 'toen'. Of eerder een stuk dichter bij 'trauma-inducerend' zouden zijn gekomen, in mijn geval. Ik was uiteraard niet tuk op het krijgen van een pak slaag, om het zacht uit te drukken. Maar de gangbare alternatieven spraken mij nog een stuk minder aan! Om niet te zeggen dat ik ze toen al schijnheilig, laf en hypocriet, of strijdig met mijn behoefte aan (ook toen al sterke gevoel voor) rechtvaardigheid vond.



Jij suggereert dat degenen die zijn onderworpen aan wat in de literatuur doorgaat voor mishandeling, 'eelt op hun ziel' kweken, zo zij overleven en er de schouders over ophalen. Dat is een mogelijkheid. De andere mogelijkheid beschreef ik in mijn reactie: Dat 'eelt' zit er al, 'van nature'. En komt hen niet slechts van pas. Maar maakt ook dat hun hele 'aard' anders is dan van degenen waar jij op doelt. Ik heb het dus niet over de tiener-versie van het 'Stockholm-syndroom', voor de goede orde.

@Jaap, je valt in herhaling......

quote:jaap schreef op 21 september 2011 @ 17:45:

En toen bleef het oorverdovend stil.........@ Jaap misschien worden mensen wel eens moe van je monologen. Ik zou zeggen; lees een van die boeken eens helemaal en niet alleen de samenvatting.

quote:bisto schreef op 23 september 2011 @ 14:59:

@ Jaap misschien worden mensen wel eens moe van je monologen. Ik zou zeggen; lees een van die boeken eens helemaal en niet alleen de samenvatting.Bisto, ik zou zeggen: reageer eens inhoudelijk, inplaats van op de persoon. Dat ontwijken van dialoog is in de opvoeding geen pré. Maar ook op forums leidt het eerder tot spanningen, die geen enkele toegevoegde waarde hebben.

Ik ga het niet eens proberen om met Jaap een dialooog aan te gaan want dat is kansloos!

quote:bisto schreef op 23 september 2011 @ 18:54:

Ik ga het niet eens proberen om met Jaap een dialooog aan te gaan want dat is kansloos!De overeenkomsten met tenenkrommende manieren waarop sommige ouders zich manifesteren, dringen zich aan mij op. Kun je niet gewoon tegen mij praten, als je met mij in gesprek bent? En hoezo, 'kansloos'? Heb je het al geprobeerd dan? Misschien heb je wel ijzersterke argumenten, inplaats van onwrikbare overtuigingen.

De Universiteit van Leiden publiceerde nieuwe getallen over het aantal gevallen van kindermishandeling in ons land. Volgens die nieuwe schatting zou het gaan om bijna 120.000 gevallen. Het merendeel '(emotionele) verwaarlozing'. Ruim 72.000 gevallen. Desondanks ligt de media-focus op de fysieke mishandeling, compleet met beeldend materiaal van de firma 'Thinkstock'.



Het betreft hier, opnieuw, een schatting. Een 'educated guess', en geen wetenschap. En navragen wat de criteria dan zijn, heeft ook niet bijster veel zin. Hooguit krijg je enkele voorbeelden, al dan niet door de firma 'Thinkstock' in scene gezet. De groei van het aantal gevallen, vergeleken bij de vorige schatting van dezelfde faculteit, in 2005, is niet objectief te bepalen. Daarbij zijn de definities die Leiden en het TNO, in opdracht van de regering hanteren, dusdanig ruim, dat er zuiver objectief geen kind is dat niet het slachtoffer is van mishandeling, thuis, op school, op de sportvereniging, of door de maatschappelijk werkers, voogden of toezichthouders die zich van overheidswege met het welzijn van kinderen bemoeien. Om nog maar te zwijgen van de mishandeling door leeftijdsgenoten!



Hoewel ik van harte de noodzaak onderschrijf van aandacht voor kinderen die mishandeld worden, ben ik niet onder de indruk van de wetenschappelijke kwaliteit van dit soort natte-vinger-werk. En vind ik het commentaar van de bewindsvrouw zelfs tenenkrommend. Aan goede bedoelingen geen gebrek. Maar zelfs geen spoor van besef dat de wetenschap op dit vlak nog uit de couveuze moet komen.

Beter "tenenkrommend" commentaar geven en goede bedoelingen hebben dan vanachter een beeldscherm alleen maar negatief commentaar geven maar verder zelf helemaal niks doen!



PS Fijne dag Jaap! En ga een beetje genieten van het mooie weer! En lees eens het boek : "Niemandskinderen".

Marianko, miljarden mensen zijn gestorven door toedoen van mensen met goede bedoelingen. En nog veel meer hebben eronder geleden. De weg naar de Hel-op-Aarde is geplaveid met goede bedoelingen.



Wat ik doe, of nalaat, is voor jou een raadsel. En dat hou ik ook liever zo.



Het boek 'Niemandskinderen' gaat over kinderen van ouders die hun kind emotioneel verwaarlozen. Ik ben daar ervaringsdeskundige in, als alleenstaande ouder met een zoon, die zijn moeder moest missen vanaf het jaar waarin hij twee werd, omdat ze de benen nam. En je hoeft mij niks te vertellen over de ingrijpende consequenties voor kinderen.



Goede intenties zijn een voorwaarde om te komen tot goede ideeën. Maar op het moment dat de drang om 'iets te doen' er met je vandoor gaat, voordat je weet wat je daden voor uitwerking hebben, open je een Doos van Pandora. En loop je een grote kans zelf, ondanks je goede bedoelingen, dader te worden. En die goede bedoelingen zijn dan geen excuus.

Los van dat risico om dader te worden, zijn er tientallen voorbeelden van goed bedoelde campagnes die (letterlijk) miljarden hebben gekost, en geen enkel meetbaar effect hebben gehad, ondanks de goede bedoelingen van de initiatiefnemers. Het meest dramatische voorbeeld is een langlopende voorlichtingscampagne over drugs op scholen in de VS. Je zou zeggen: Goed idee! Meetbaar effect? Nihil-komma-nul. En het boekje waar ik al naar verwees, Nurture Shock, puilt uit van dit soort voorbeelden. De onderliggende boodschap is, dat het ontzettend zonde is, dat we onze schaarse financiële middelen kennelijk liever spenderen aan interventies die ONS, de volwassenen, een goed gevoel geven, dan aan onderzoek waar KINDEREN profijt van hebben.



Geen idee hoeveel dit onbenullige onderzoek van 'Leiden' en 'TNO' ons als belastingbetalers heeft gekost, maar voor mij is het niet meer dan een te dure PR-campagne, uitmondend in een setje definities waar je alle kanten mee op kan, en een schatting die niets meer, of minder is dan 'gebakken lucht'. Met een naar geurtje, omdat het geld dat dit kost, niet is besteed aan onderzoek dat wel zin heeft.