Actueel
alle pijlers
Meer vrouwen aan de top? en op de vuilniswagen?
dinsdag 27 oktober 2009 om 16:55
Voor zover ik het zie, zijn vrouwen inmiddels behoorlijk goed vertegenwoordigd op de arbeidsmarkt. En voor zover ze minder werken dan mannen, is dat meestal hun eigen keuze.
Toch is er nog een complottheorie (iets met glazen plafonds en old boys networks) die schijnt te verklaren waarom vrouwen maar mondjesmaat doorstoten naar de hoogste plekken op de apenrots. Gelukkig is er dan nog de PvdA, die niet te beroerd is om de overheidsmacht in te zetten om alsnog het heilige doel van meer vrouwen aan de top te bereiken. Er komt een quotum voor vrouwen aan de top!
Ik ben wel benieuwd hoe de redelijk mondige en geëmancipeerde VIVA-dames nou aankijken tegen zoveel overheidsbemoeienis.
En ook ben ik benieuwd of we nog meer van dit soort gelijkheidsacties tegemoet kunnen zien. In de gemeente waar ik woon bestaat bijvoorbeeld vrijwel het voltallige corps aan vuilnisophalers en stratenmakers uit mannen. Tijd om ook hier een vrouwenquotum op te gooien?
---------------------------------------------------
(nu.nl)
DEN HAAG - De Tweede Kamer doet een nieuwe poging om een einde te maken aan het mannenbolwerk aan de top van grote bedrijven.
© ANP
Een meerderheid van het parlement wil wettelijk vastleggen dat bedrijven met meer dan 250 werknemers ernaar moeten streven dat 30 procent van de bestuurders en commissarissen een vrouw is.
Als een bedrijf daar niet aan voldoet, moet het uitleggen waarom het de cijfers niet haalt, zei initiatiefnemer en PvdA-Tweede Kamerlid Paul Kalma maandag in een overleg met minister Ernst Hirsch Ballin van Justitie.
Kalma krijgt in elk geval steun van coalitiegenoot CDA en oppositiepartij VVD.
Een Kamermeerderheid had zich vorig jaar al geschaard achter het pleidooi van Kalma om het streefcijfer van 30 procent op te nemen in de zogeheten code-Tabaksblat. Maar die oproep vond geen gehoor bij de samenstellers van deze gedragscode over behoorlijk ondernemingsbestuur.
De Kamer legt zich daar niet bij neer en wil de kwestie daarom alsnog regelen in de wet.
Toch is er nog een complottheorie (iets met glazen plafonds en old boys networks) die schijnt te verklaren waarom vrouwen maar mondjesmaat doorstoten naar de hoogste plekken op de apenrots. Gelukkig is er dan nog de PvdA, die niet te beroerd is om de overheidsmacht in te zetten om alsnog het heilige doel van meer vrouwen aan de top te bereiken. Er komt een quotum voor vrouwen aan de top!
Ik ben wel benieuwd hoe de redelijk mondige en geëmancipeerde VIVA-dames nou aankijken tegen zoveel overheidsbemoeienis.
En ook ben ik benieuwd of we nog meer van dit soort gelijkheidsacties tegemoet kunnen zien. In de gemeente waar ik woon bestaat bijvoorbeeld vrijwel het voltallige corps aan vuilnisophalers en stratenmakers uit mannen. Tijd om ook hier een vrouwenquotum op te gooien?
---------------------------------------------------
(nu.nl)
DEN HAAG - De Tweede Kamer doet een nieuwe poging om een einde te maken aan het mannenbolwerk aan de top van grote bedrijven.
© ANP
Een meerderheid van het parlement wil wettelijk vastleggen dat bedrijven met meer dan 250 werknemers ernaar moeten streven dat 30 procent van de bestuurders en commissarissen een vrouw is.
Als een bedrijf daar niet aan voldoet, moet het uitleggen waarom het de cijfers niet haalt, zei initiatiefnemer en PvdA-Tweede Kamerlid Paul Kalma maandag in een overleg met minister Ernst Hirsch Ballin van Justitie.
Kalma krijgt in elk geval steun van coalitiegenoot CDA en oppositiepartij VVD.
Een Kamermeerderheid had zich vorig jaar al geschaard achter het pleidooi van Kalma om het streefcijfer van 30 procent op te nemen in de zogeheten code-Tabaksblat. Maar die oproep vond geen gehoor bij de samenstellers van deze gedragscode over behoorlijk ondernemingsbestuur.
De Kamer legt zich daar niet bij neer en wil de kwestie daarom alsnog regelen in de wet.
zondag 1 november 2009 om 22:43
Jaap, ik zeg niet dat de opvoeding door de overheid voor rekening genomen moet worden, en ik zou weleens willen weten in welk concreet geval het zo slecht is voor die kindjes om geschoolde begeleiders te hebben?
Digi, het gaat er niet over of je als ouder hoogopgeleid zou moeten zijn, het gaat erover of je dat zou moeten zijn als kinderdagverblijfleidster.
Wat ik zeg is dat wanneer een kinderdagverblijf of een buitenschoolse opvang een plek zou moeten zijn waar geschoold en gekwalificeerd personeel werkt die activiteiten aanbieden aan de kinderen die leuk zijn en educatief. Ik denk dan bv. aan muziekles, sporten, knutselen / creatief bezig zijn, enzovoort. En het lijkt me dan wel aardig dat je er iemand neerzet die weet waar hij mee bezig is.
Als dat zo zou zijn, dan zou het denk ik, zoals in Scandinavië, ook veel normaler zijn om je kind naar de opvang te brengen en zou dat niet zielig zijn maar juist iets wat leuk is en goed voor het kind.
Dát is mijn punt.
Dat Jaap ermee aan de haal gaat kan ik verder ook niets aan doen.
Digi, het gaat er niet over of je als ouder hoogopgeleid zou moeten zijn, het gaat erover of je dat zou moeten zijn als kinderdagverblijfleidster.
Wat ik zeg is dat wanneer een kinderdagverblijf of een buitenschoolse opvang een plek zou moeten zijn waar geschoold en gekwalificeerd personeel werkt die activiteiten aanbieden aan de kinderen die leuk zijn en educatief. Ik denk dan bv. aan muziekles, sporten, knutselen / creatief bezig zijn, enzovoort. En het lijkt me dan wel aardig dat je er iemand neerzet die weet waar hij mee bezig is.
Als dat zo zou zijn, dan zou het denk ik, zoals in Scandinavië, ook veel normaler zijn om je kind naar de opvang te brengen en zou dat niet zielig zijn maar juist iets wat leuk is en goed voor het kind.
Dát is mijn punt.
Dat Jaap ermee aan de haal gaat kan ik verder ook niets aan doen.
zondag 1 november 2009 om 22:48
Aanvulling: ik denk dat bijna alle ouders denken zelf het best hun kind op te kunnen voeden en ik ga er ook vanuit dat ze dat kunnen. Als ik er zelf voor zou kiezen mijn kind tijd te laten doorbrengen bij een ander, dan kies ik het liefst voor iemand van wie ik ook verwacht iets positiefs bij te kunnen dragen aan het leven van mijn kind. En dat kan dan dus iemand zijn die ik heel goed ken, of iemand van wie officieel erkend wordt dat hij er toe in staat is, vanwege zijn diploma.
Hier in Spanje laten veel mensen hun kinderen (en ouders trouwens) verzorgen door ongeschoolde, ongeletterde buitenlanders (dit zeg ik erbij om aan te geven, ook nog met een heel andere cultuur / waardenpatroon). Dat zijn mensen, bijna altijd vrouwen, die verder absoluut nergens aan de bak komen. Nog niet als telefoniste. Ik snap dus niet dat je daar je kinderen (toch datgene wat het meest waardevol is) zoveel tijd aan toevertrouwd.
Als het de keus is tussen het kind daar achterlaten of er zelf thuis bij blijven, zou ik denk ik wel snel kiezen voor thuisblijven. Iets wat ik niet zou hebben wanneer ik wist dat de plek waar mijn kind zijn tijd buitenshuis doorbrengt een plek is waar men weet wat men doet, waar het kind gestimuleerd wordt enzovoort.
Hier in Spanje laten veel mensen hun kinderen (en ouders trouwens) verzorgen door ongeschoolde, ongeletterde buitenlanders (dit zeg ik erbij om aan te geven, ook nog met een heel andere cultuur / waardenpatroon). Dat zijn mensen, bijna altijd vrouwen, die verder absoluut nergens aan de bak komen. Nog niet als telefoniste. Ik snap dus niet dat je daar je kinderen (toch datgene wat het meest waardevol is) zoveel tijd aan toevertrouwd.
Als het de keus is tussen het kind daar achterlaten of er zelf thuis bij blijven, zou ik denk ik wel snel kiezen voor thuisblijven. Iets wat ik niet zou hebben wanneer ik wist dat de plek waar mijn kind zijn tijd buitenshuis doorbrengt een plek is waar men weet wat men doet, waar het kind gestimuleerd wordt enzovoort.
zondag 1 november 2009 om 22:58
Ik wilde niet zeggen dat vrouwen niet moeten streven naar de top, of dat ze recht hebben op een zorgloos, kindloos, carrieregericht bestaan. Ik probeerde alleen te verzinnen hoe het zou komen dat gemiddeld genomen de top van het bedrijfsleven uit mannen bestaat. En ik ben zelf niet zo van de regels. Blijkbaar lukt het op geen andere manier, da's jammer.
De enige waarheid is dat iedereen zichzelf zou moeten kunnen zijn, zonder opgedrongen rolpatronen.
Maar goed, dat gezegd hebbende zijn er toch banen die meer of minder geschikt zijn voor het ene dan wel het andere geslacht. Waarom maken we daar een probleem van? Het is toch juist fijn als je werk kunt doen wat bij je lichaam/geest past? Zo zie ik dus toch weinig vrouwen op de vuilniswagen mee gaan rijden, hoewel het tegenwoordig in veel gemeenten alleen nog een kwestie is van kliko rijden, aanhaken en op de knop drukken...
De enige waarheid is dat iedereen zichzelf zou moeten kunnen zijn, zonder opgedrongen rolpatronen.
Maar goed, dat gezegd hebbende zijn er toch banen die meer of minder geschikt zijn voor het ene dan wel het andere geslacht. Waarom maken we daar een probleem van? Het is toch juist fijn als je werk kunt doen wat bij je lichaam/geest past? Zo zie ik dus toch weinig vrouwen op de vuilniswagen mee gaan rijden, hoewel het tegenwoordig in veel gemeenten alleen nog een kwestie is van kliko rijden, aanhaken en op de knop drukken...
zondag 1 november 2009 om 23:00
quote:Margaretha2 schreef op 01 november 2009 @ 22:48:
Hier in Spanje laten veel mensen hun kinderen (en ouders trouwens) verzorgen door ongeschoolde, ongeletterde buitenlanders (dit zeg ik erbij om aan te geven, ook nog met een heel andere cultuur / waardenpatroon). Dat zijn mensen, bijna altijd vrouwen, die verder absoluut nergens aan de bak komen. Nog niet als telefoniste. Ik snap dus niet dat je daar je kinderen (toch datgene wat het meest waardevol is) zoveel tijd aan toevertrouwd.
Misschien omdat het goedkoop is. Maar misschien ook omdat je niet geletterd of geleerd hoeft te zijn om gezellig, menselijk, warm, etc. te zijn. Waarom zou de kinderoppas een Einstein moeten zijn? Sociale vaardigheden zjn misschien wel belangrijker.
Hier in Spanje laten veel mensen hun kinderen (en ouders trouwens) verzorgen door ongeschoolde, ongeletterde buitenlanders (dit zeg ik erbij om aan te geven, ook nog met een heel andere cultuur / waardenpatroon). Dat zijn mensen, bijna altijd vrouwen, die verder absoluut nergens aan de bak komen. Nog niet als telefoniste. Ik snap dus niet dat je daar je kinderen (toch datgene wat het meest waardevol is) zoveel tijd aan toevertrouwd.
Misschien omdat het goedkoop is. Maar misschien ook omdat je niet geletterd of geleerd hoeft te zijn om gezellig, menselijk, warm, etc. te zijn. Waarom zou de kinderoppas een Einstein moeten zijn? Sociale vaardigheden zjn misschien wel belangrijker.
maandag 2 november 2009 om 00:31
Ik vind sommige reacties als ik ben meer dan mijn vagina wel heel bedroevend.
vrouwen die liever fulltime moeder zijn hebben dan een kutleven ofzo, zoiets??
daar baal ik nou van , dat de emancipatie de keuze van een vrouw thuis op die manier zo naar beneden haalt, waar is dat voor nodig, om jezelf op te waarderen??
vrouwen die liever fulltime moeder zijn hebben dan een kutleven ofzo, zoiets??
daar baal ik nou van , dat de emancipatie de keuze van een vrouw thuis op die manier zo naar beneden haalt, waar is dat voor nodig, om jezelf op te waarderen??
maandag 2 november 2009 om 00:39
Oh natuurlijk Marg, op het kinderdagverblijf zou men zeker stimulerend moeten zijn. Maar ik geloof niet dat dat aan je diploma te zien is. Sterker nog, ik denk dat mensen met zo'n pedagogische opleiding juist minder kwaliteiten hebben (shoot me). Als kind vond ik de juffen (ik had meer juffen) oliedom (argumenten als 'Digi, heel de klas vindt dat, DUS jij hebt ongelijk.' Kon daar toen al niet mee omgaan). Mijn moeder leerde mij als klein ding vanalles en pa als 'ie thuis was ook. En jups, in Spanje word je als kind grotendeels opgevoed door een ongeletterde Roemeense. Toch geloof ik niet dat dat wat uit zou maken als het kind leergierig is. Boeken genoeg en ze zien pa en ma ook nog weleens.
Sim, er zijn wel beroepen waar een van de geslachten meer voor kiest maar het wordt ook in stand gehouden. Overigens zie ik ook vrouwen op de vuilniskar of als stratenmaker. Maar gooi er een mooie jonge vrouw tussen en die kerels kunnen er niet mee omgaan, en mannen die in de zorg werken worden al snel bestempeld als mietje. Hey, ik heb vaak genoeg gedacht het vreemdelingenlegioen in te gaan maar ze nemen er niet eens vrouwen aan.
Sim, er zijn wel beroepen waar een van de geslachten meer voor kiest maar het wordt ook in stand gehouden. Overigens zie ik ook vrouwen op de vuilniskar of als stratenmaker. Maar gooi er een mooie jonge vrouw tussen en die kerels kunnen er niet mee omgaan, en mannen die in de zorg werken worden al snel bestempeld als mietje. Hey, ik heb vaak genoeg gedacht het vreemdelingenlegioen in te gaan maar ze nemen er niet eens vrouwen aan.
maandag 2 november 2009 om 00:41
Van mij mag je Sarah! Maar ik geloof dat heel veel vrouwen zwichten onder de sociale norm. Kijk, ik heb totaal geen kinderwens en met een ander topic in mijn achterhoofd baal ik ervan dat werkgevers me zien als wandelende broedmachine, zo van 'ja die wil natuurlijk kinderen en dan kunnen we haar weer vervangen.' Terwijl ik totaal geen kids wil!
maandag 2 november 2009 om 09:54
Zolang het thuisblijven niet de norm is die je door de strot geduwd wordt vind ik het prima, moet iedereen lekker zelf weten. Maar ik zou het niet willen en toch heb ik dan last van de algemene norm, dat je als vrouw verzorgender bent dan je man, dat je gevoeliger bent, dat moederinstinct hebt enzovoorts. Ben ik dan minder vrouw omdat ik toevallig niet de behoefte heb om thuis te blijven voor mijn kinderen? Omdat ik denk dat ze beter af zijn als ze een dag of 3 ergens anders verblijven terwijl wij werken?
Ik vind per defnitie níet dat er beroepen zijn waar mannen meer geschikt voor zouden zijn dan vrouwen of andersom. Dat is gewoon de norm die je opgelegd wordt. Je moet als 13 jarige jongen wel behoorlijk sterk in je schoenen staan om de verzorgingskant te kiezen op de middelbare school omdat je eigenlijk graag kapper of verpleger wilt worden. Een meisje dat techniek wil gaan doen is al íets meer geaccepteerd. Maar ik denk dat er een hoop talent verloren gaat doordat mannen in mannenberoepen worden geduwd en vrouwen in vrouwenberoepen.
En kutbaantjes als vuilnisman en schoonmaker: dat ambieert toch helemaal niemand? Er is toch geen enkel kind dat zegt 'als ik later groot ben wil ik lekker tuintjes gaan schoffelen tegen een minimumloon'? Dat zijn baantjes die mensen doen omdat ze verder niets kunnen of willen, maar echt niet uit een soort 'daar ben ik goed in, dus dat ga ik doen'. Het is waardevol werk, het moet ook gebeuren, maar volgens mij is er geen mens die er van jongs af aan van droomde om vuilnisman te worden.
En dus is het heel erg logisch dat er geen vrouwen vuilnisman worden en geen mannen in de thuiszorg gaan werken. Dat heeft geen enkele meerwaarde. Pas als je een baan hebt waar je voor wilt gaan is het het waard om tegen de bestaande norm in te gaan.
Ik vind per defnitie níet dat er beroepen zijn waar mannen meer geschikt voor zouden zijn dan vrouwen of andersom. Dat is gewoon de norm die je opgelegd wordt. Je moet als 13 jarige jongen wel behoorlijk sterk in je schoenen staan om de verzorgingskant te kiezen op de middelbare school omdat je eigenlijk graag kapper of verpleger wilt worden. Een meisje dat techniek wil gaan doen is al íets meer geaccepteerd. Maar ik denk dat er een hoop talent verloren gaat doordat mannen in mannenberoepen worden geduwd en vrouwen in vrouwenberoepen.
En kutbaantjes als vuilnisman en schoonmaker: dat ambieert toch helemaal niemand? Er is toch geen enkel kind dat zegt 'als ik later groot ben wil ik lekker tuintjes gaan schoffelen tegen een minimumloon'? Dat zijn baantjes die mensen doen omdat ze verder niets kunnen of willen, maar echt niet uit een soort 'daar ben ik goed in, dus dat ga ik doen'. Het is waardevol werk, het moet ook gebeuren, maar volgens mij is er geen mens die er van jongs af aan van droomde om vuilnisman te worden.
En dus is het heel erg logisch dat er geen vrouwen vuilnisman worden en geen mannen in de thuiszorg gaan werken. Dat heeft geen enkele meerwaarde. Pas als je een baan hebt waar je voor wilt gaan is het het waard om tegen de bestaande norm in te gaan.
maandag 2 november 2009 om 09:58
Van een man wordt ábsoluut geaccepteerd als hij zegt 'ik blijf 40 uur werken voor mijn carriere, tuurlijk zijn mijn kinderen leuk en hou ik van ze, maar er moet ook brood op de plank en de kinderen lijden er echt niet onder'. Van vrouwen niet. Dan moet je dat ergens érg vinden, dan wordt het schuldgevoel je door de strot gedouwd, zelfs al heb je er eigenlijk geen last van.
Hoe vaak ik inmiddels heb gehoord 'heb jij dat nou ook niet, dat sinds je kinderen hebt je werk totaal niet belangrijk meer is? Mijn kind is echt véél belangrijker, dus ik ben maar gestopt'. Nooit van mannen overigens, daar gaat het prima samen.
Mijn kind is ook belangrijk, maar ik zie gewoon de noodzaak niet om daarom 24/7 thuis te zitten, maar ik word wél raar aangekeken als ik zeg dat ik alleen maar méér ambitie heb gekregen sinds ik kinderen heb. Ik heb nu twee mensen aan wie ik het voorbeeld moet geven, die ik een goede plaats in de maatschappij wil bieden, die ik wil leren dat je geslacht geen beperking hoeft te zijn.
Hoe vaak ik inmiddels heb gehoord 'heb jij dat nou ook niet, dat sinds je kinderen hebt je werk totaal niet belangrijk meer is? Mijn kind is echt véél belangrijker, dus ik ben maar gestopt'. Nooit van mannen overigens, daar gaat het prima samen.
Mijn kind is ook belangrijk, maar ik zie gewoon de noodzaak niet om daarom 24/7 thuis te zitten, maar ik word wél raar aangekeken als ik zeg dat ik alleen maar méér ambitie heb gekregen sinds ik kinderen heb. Ik heb nu twee mensen aan wie ik het voorbeeld moet geven, die ik een goede plaats in de maatschappij wil bieden, die ik wil leren dat je geslacht geen beperking hoeft te zijn.
maandag 2 november 2009 om 10:00
Margaretha, als iedereen 'voltijd' gaat werken, is de praktijk dat 'professionele' krachten de ouderlijke taak nagenoeg compleet overnemen.
Mijn vader werkte onregelmatig, en mijn moeder zorgde thuis voor de kinderen (en mijn vader). Ik heb goede herinneringen aan mijn jeugd, en waardeer de wijze waarop mijn moeder haar ouderlijke taak invulde enorm. Voor mij was het belangrijk om na school thuis te komen in mijn eigen, vertrouwde omgeving, waar mijn moeder op mij wachtte met een kop thee en goede raad. Waar je je opgewonden verhalen en klachten kwijt kon, en waar de tijd werd genomen voor de opvoedkundige aspecten op het individuele niveau, na een dag lang klassikaal onder handen te zijn genomen.
Het gebrek aan een opgelegde structuur, waarbij je ná school zelf je vriendjes uit kon zoeken, en met hen bepaalde wat je ging doen, was eveneens van onschatbare waarde. En dat je met je conflicten met vriendjes of vriendinnetjes bij je eigen vader of moeder terecht kwam, die geen ad hoc Salomon's oordeel hoefde vellen, maar consistent conform de waarden en normen waar je van jongsaf vertrouwd mee was hielpen bij het vinden van een oplossing die pastte, was een scherp contrast met de praktijk op school, waar verschillende leerkrachten ieder hun eigen opvattingen over 'goed' en 'kwaad' hadden, en je je als leerling steeds weer moest aanpassen.
Dat 'tweezijdige zwaard' van puur individuele, vertrouwde gezinsstructuur, en de uitdaging van een omgeving die constant verlangde dat je je aanpastte, was vruchtbare grond voor mij, en bijna al mijn leeftijdsgenoten.
De academische kennis en bijbehorende diploma's die iemand status geven in de wereld van de pedagogiek zeggen mij slechts dat ze netjes de dogma's die binnen de menswetenschappen omtrent opvoedkundige inzichten zijn opgebouwd in de zeventiger jaren, toen die discipilne in zwang geraakte, uit het hoofd hebben geleerd. Niet dat zij, of die opvoedkundige technieken succesvol zijn in het bereiken wat een goede opvoeding geacht wordt te realiseren. (En over dat laatste kunnen we vermoedelijk al een aardige boom opzetten!).
Mijn vader werkte onregelmatig, en mijn moeder zorgde thuis voor de kinderen (en mijn vader). Ik heb goede herinneringen aan mijn jeugd, en waardeer de wijze waarop mijn moeder haar ouderlijke taak invulde enorm. Voor mij was het belangrijk om na school thuis te komen in mijn eigen, vertrouwde omgeving, waar mijn moeder op mij wachtte met een kop thee en goede raad. Waar je je opgewonden verhalen en klachten kwijt kon, en waar de tijd werd genomen voor de opvoedkundige aspecten op het individuele niveau, na een dag lang klassikaal onder handen te zijn genomen.
Het gebrek aan een opgelegde structuur, waarbij je ná school zelf je vriendjes uit kon zoeken, en met hen bepaalde wat je ging doen, was eveneens van onschatbare waarde. En dat je met je conflicten met vriendjes of vriendinnetjes bij je eigen vader of moeder terecht kwam, die geen ad hoc Salomon's oordeel hoefde vellen, maar consistent conform de waarden en normen waar je van jongsaf vertrouwd mee was hielpen bij het vinden van een oplossing die pastte, was een scherp contrast met de praktijk op school, waar verschillende leerkrachten ieder hun eigen opvattingen over 'goed' en 'kwaad' hadden, en je je als leerling steeds weer moest aanpassen.
Dat 'tweezijdige zwaard' van puur individuele, vertrouwde gezinsstructuur, en de uitdaging van een omgeving die constant verlangde dat je je aanpastte, was vruchtbare grond voor mij, en bijna al mijn leeftijdsgenoten.
De academische kennis en bijbehorende diploma's die iemand status geven in de wereld van de pedagogiek zeggen mij slechts dat ze netjes de dogma's die binnen de menswetenschappen omtrent opvoedkundige inzichten zijn opgebouwd in de zeventiger jaren, toen die discipilne in zwang geraakte, uit het hoofd hebben geleerd. Niet dat zij, of die opvoedkundige technieken succesvol zijn in het bereiken wat een goede opvoeding geacht wordt te realiseren. (En over dat laatste kunnen we vermoedelijk al een aardige boom opzetten!).
maandag 2 november 2009 om 10:11
Je kunt ook met je problemen, conflicten en verhalen terecht bij je ouders, als deze full time werken. En je kunt ook na school zonder je ouders doen en laten wat je wilt met je vriendjes en vriendinnetje in je eigen vertrouwde omgeving, daarvoor hoeven je ouders niet 24/7 thuis te zitten en je handje vast te houden. Alles wat je opnoemt in je post, kan net zo goed aanwezig zijn in een gezin met twee werkende ouders. Het idee dat je hele opvoeding plaatsvindt tussen thuiskomst na school en zes uus in de avond heb ik altijd al vreemd gevonden. Die paar uurtjes zijn niet zo cruciaal, dat een vertrouwde huiselijke situatie compleet gevaar loopt, omdat ouders niet meteen bij thuiskomst op je zitten te wachten. Drie uurtjes later en ze zijn er weer.
maandag 2 november 2009 om 10:17
Voor de oppas vind ik het inderdaad belangrijk dat ze vooral lief is, maar als het gaat om 40 uur per week (voor kleine kindjes) of een paar uur per dag (voor groteren), zou ik zelf wel liever wat meer zien dan alleen lief. Maar daar wordt blijkbaar door de meeste mensen anders over gedacht (geeft ook niets, dan is mijn argument weg, dan zal beter opvang moeders niet meer aan het werk krijgen want dan is op dit moment de opvang al top). Digi, ik herken dat niet, dat soort nonsens heb ik op school nooit te horen gekregen (en elders trouwens ook niet).
Ik heb in de zorg gewerkt en zag daar heus wel dat de één veel creatiever of pedadogischer is dan de ander (gewoon van karakter), maar voor een buitenschoolse opvang zou ik gewoon graag willen dat van iedereen een minimum gewaarborgd is. En dat er zeker geen mensen werken zoals een forummer hier die zelf zeggen: zielig hoor, je kind op een BSO.
Jaap, jij gaat uit van het systeem zoals wij dat nu kennen. Als mensen flexibeler kunnen werken, qua werktijden en werkplek, kan dat allemaal weleens heel erg meevallen. (één ouder zou wat vroeger kunnen beginnen en de ander wat langer doorwerken, beide ouders zouden een dag thuis kunnen werken, enzovoort) Bovendien denk ik niet dat die hele gezin-vs.-buitenwereld-structuur wegvalt als je na school een uurtje of wat naar de opvang gaat ipv linea recta naar huis. We hebben het toch niet over van opstaan tot slapengaan onder de pannen....?
Mijn vader werkte ook onregelmatig en mijn moeder regelmatig. Na school ging ik altijd naar huis of bij een vriendinnetje spelen, en ik kijk ook met een heel warm gevoel op mijn jeugd terug. Eén van de leukste dingen van vroeger was dat wij tussen de middag altijd samen (warm) aten. Andere vriendjes en vriendinnetjes deden dat niet maar die kijken óók met een warm gevoel op hun jeugd en opvoeding terug. Wij aten 's avonds heel vaak niet samen en ik heb dat altijd heel normaal gevonden, nu hoor ik soms van vriendinnen dat ze zo'n warme herinneringen hebben aan de avondmaaltijden, en ik voel absoluut geen steek in mijn hart ofzo. Mijn vriends moeder was alleenstaand en werkte ook en mijn vriend kijkt ook met een warm gevoel op zijn jeugd en zijn opvoeding terug. Oftewel, het extrapoleren van je eigen ervaringen op 'dat is het beste voor iedereen' gaat natuurlijk niet op.
Ik heb in de zorg gewerkt en zag daar heus wel dat de één veel creatiever of pedadogischer is dan de ander (gewoon van karakter), maar voor een buitenschoolse opvang zou ik gewoon graag willen dat van iedereen een minimum gewaarborgd is. En dat er zeker geen mensen werken zoals een forummer hier die zelf zeggen: zielig hoor, je kind op een BSO.
Jaap, jij gaat uit van het systeem zoals wij dat nu kennen. Als mensen flexibeler kunnen werken, qua werktijden en werkplek, kan dat allemaal weleens heel erg meevallen. (één ouder zou wat vroeger kunnen beginnen en de ander wat langer doorwerken, beide ouders zouden een dag thuis kunnen werken, enzovoort) Bovendien denk ik niet dat die hele gezin-vs.-buitenwereld-structuur wegvalt als je na school een uurtje of wat naar de opvang gaat ipv linea recta naar huis. We hebben het toch niet over van opstaan tot slapengaan onder de pannen....?
Mijn vader werkte ook onregelmatig en mijn moeder regelmatig. Na school ging ik altijd naar huis of bij een vriendinnetje spelen, en ik kijk ook met een heel warm gevoel op mijn jeugd terug. Eén van de leukste dingen van vroeger was dat wij tussen de middag altijd samen (warm) aten. Andere vriendjes en vriendinnetjes deden dat niet maar die kijken óók met een warm gevoel op hun jeugd en opvoeding terug. Wij aten 's avonds heel vaak niet samen en ik heb dat altijd heel normaal gevonden, nu hoor ik soms van vriendinnen dat ze zo'n warme herinneringen hebben aan de avondmaaltijden, en ik voel absoluut geen steek in mijn hart ofzo. Mijn vriends moeder was alleenstaand en werkte ook en mijn vriend kijkt ook met een warm gevoel op zijn jeugd en zijn opvoeding terug. Oftewel, het extrapoleren van je eigen ervaringen op 'dat is het beste voor iedereen' gaat natuurlijk niet op.
maandag 2 november 2009 om 10:18
quote:jaap schreef op 02 november 2009 @ 10:00:
En dat je met je conflicten met vriendjes of vriendinnetjes bij je eigen vader of moeder terecht kwam, die geen ad hoc Salomon's oordeel hoefde vellen, maar consistent conform de waarden en normen waar je van jongsaf vertrouwd mee was hielpen bij het vinden van een oplossing die pastte, was een scherp contrast met de praktijk op school, waar verschillende leerkrachten ieder hun eigen opvattingen over 'goed' en 'kwaad' hadden, en je je als leerling steeds weer moest aanpassen.
Het verhaal over 'een dag lang klassikaal onder handen zijn genomen' herken ik totaal niets in, maar ook in het scherpe contrast tussen school en thuis herken ik niets in. En leerkrachten die hun eigen opvattingen over kwaad een goed hadden en daaraan je steeds moeten aanpassen, nee nooit meegemaakt. Moet ik denken aan de jaren 40-50 dan? Zat je op een streng internaat of iets dergelijks?
En dat je met je conflicten met vriendjes of vriendinnetjes bij je eigen vader of moeder terecht kwam, die geen ad hoc Salomon's oordeel hoefde vellen, maar consistent conform de waarden en normen waar je van jongsaf vertrouwd mee was hielpen bij het vinden van een oplossing die pastte, was een scherp contrast met de praktijk op school, waar verschillende leerkrachten ieder hun eigen opvattingen over 'goed' en 'kwaad' hadden, en je je als leerling steeds weer moest aanpassen.
Het verhaal over 'een dag lang klassikaal onder handen zijn genomen' herken ik totaal niets in, maar ook in het scherpe contrast tussen school en thuis herken ik niets in. En leerkrachten die hun eigen opvattingen over kwaad een goed hadden en daaraan je steeds moeten aanpassen, nee nooit meegemaakt. Moet ik denken aan de jaren 40-50 dan? Zat je op een streng internaat of iets dergelijks?
maandag 2 november 2009 om 10:19
quote:Igoneh schreef op 02 november 2009 @ 10:11:
Je kunt ook met je problemen, conflicten en verhalen terecht bij je ouders, als deze full time werken. En je kunt ook na school zonder je ouders doen en laten wat je wilt met je vriendjes en vriendinnetje in je eigen vertrouwde omgeving, daarvoor hoeven je ouders niet 24/7 thuis te zitten en je handje vast te houden. Alles wat je opnoemt in je post, kan net zo goed aanwezig zijn in een gezin met twee werkende ouders. Het idee dat je hele opvoeding plaatsvindt tussen thuiskomst na school en zes uus in de avond heb ik altijd al vreemd gevonden. Die paar uurtjes zijn niet zo cruciaal, dat een vertrouwde huiselijke situatie compleet gevaar loopt, omdat ouders niet meteen bij thuiskomst op je zitten te wachten. Drie uurtjes later en ze zijn er weer.Je mist het punt. Maar misschien komt dat omdat je geen idee hebt waar ik het over heb, omdat je het niet kent?
Je kunt ook met je problemen, conflicten en verhalen terecht bij je ouders, als deze full time werken. En je kunt ook na school zonder je ouders doen en laten wat je wilt met je vriendjes en vriendinnetje in je eigen vertrouwde omgeving, daarvoor hoeven je ouders niet 24/7 thuis te zitten en je handje vast te houden. Alles wat je opnoemt in je post, kan net zo goed aanwezig zijn in een gezin met twee werkende ouders. Het idee dat je hele opvoeding plaatsvindt tussen thuiskomst na school en zes uus in de avond heb ik altijd al vreemd gevonden. Die paar uurtjes zijn niet zo cruciaal, dat een vertrouwde huiselijke situatie compleet gevaar loopt, omdat ouders niet meteen bij thuiskomst op je zitten te wachten. Drie uurtjes later en ze zijn er weer.Je mist het punt. Maar misschien komt dat omdat je geen idee hebt waar ik het over heb, omdat je het niet kent?
maandag 2 november 2009 om 10:22
quote:Digitalis schreef op 31 oktober 2009 @ 23:51:
17% vind ik trouwens erg laag aan vrouwelijke fulltimers. Is dat inclusief single vrouwen? Kan me dat niet voorstellen (en moet er niet aan denken ook).Het percentage full time werkende vrouwen in NL is heel erg laag, een van de laagsten in Europa.
17% vind ik trouwens erg laag aan vrouwelijke fulltimers. Is dat inclusief single vrouwen? Kan me dat niet voorstellen (en moet er niet aan denken ook).Het percentage full time werkende vrouwen in NL is heel erg laag, een van de laagsten in Europa.
maandag 2 november 2009 om 10:24
quote:jaap schreef op 02 november 2009 @ 10:19:
[...]
Je mist het punt. Maar misschien komt dat omdat je geen idee hebt waar ik het over heb, omdat je het niet kent?Ik denk eerder dat jij het punt van mij en Margaretha mist, omdat jij het niet kent misschien? Je projecteert je visie en ervaringen van minstens 50 jaar geldeden op de situatie van nu. Jouw beeld gaat niet meer op.
[...]
Je mist het punt. Maar misschien komt dat omdat je geen idee hebt waar ik het over heb, omdat je het niet kent?Ik denk eerder dat jij het punt van mij en Margaretha mist, omdat jij het niet kent misschien? Je projecteert je visie en ervaringen van minstens 50 jaar geldeden op de situatie van nu. Jouw beeld gaat niet meer op.
maandag 2 november 2009 om 10:35
quote:Igoneh schreef op 02 november 2009 @ 10:18:
Het verhaal over 'een dag lang klassikaal onder handen zijn genomen' herken ik totaal niets in, maar ook in het scherpe contrast tussen school en thuis herken ik niets in. En leerkrachten die hun eigen opvattingen over kwaad een goed hadden en daaraan je steeds moeten aanpassen, nee nooit meegemaakt. Moet ik denken aan de jaren 40-50 dan? Zat je op een streng internaat of iets dergelijks?
Nee, ik zat niet op een streng internaat. Niet eens op een strenge school, maar juist een heel moderne school (voor die tijd), waar erg veel ruimte was voor het individu en creatieve ontplooiing.
Dat je het beeld dat ik schets niet herkent, kan ik mij amper voorstellen. Ik ken werkelijk niet één mens die niet die ervaring heb die ik schets, waarbij de ene leerkracht 'relaxed' en de andere 'straight' was, of hoe je het ook wilt noemen.
De waarde van een 'anker' in de vorm van consistent ouderschap vanaf de geboorte wordt schromelijk onderschat.
Het verhaal over 'een dag lang klassikaal onder handen zijn genomen' herken ik totaal niets in, maar ook in het scherpe contrast tussen school en thuis herken ik niets in. En leerkrachten die hun eigen opvattingen over kwaad een goed hadden en daaraan je steeds moeten aanpassen, nee nooit meegemaakt. Moet ik denken aan de jaren 40-50 dan? Zat je op een streng internaat of iets dergelijks?
Nee, ik zat niet op een streng internaat. Niet eens op een strenge school, maar juist een heel moderne school (voor die tijd), waar erg veel ruimte was voor het individu en creatieve ontplooiing.
Dat je het beeld dat ik schets niet herkent, kan ik mij amper voorstellen. Ik ken werkelijk niet één mens die niet die ervaring heb die ik schets, waarbij de ene leerkracht 'relaxed' en de andere 'straight' was, of hoe je het ook wilt noemen.
De waarde van een 'anker' in de vorm van consistent ouderschap vanaf de geboorte wordt schromelijk onderschat.
maandag 2 november 2009 om 10:37
quote:Igoneh schreef op 02 november 2009 @ 10:24:
Ik denk eerder dat jij het punt van mij en Margaretha mist, omdat jij het niet kent misschien? Je projecteert je visie en ervaringen van minstens 50 jaar geldeden op de situatie van nu. Jouw beeld gaat niet meer op.Daar ben ik mij bewust van, dat dit beeld niet meer opgaat, en met de resultaten worden we dag-in, dag-uit geconfronteerd.
Ik denk eerder dat jij het punt van mij en Margaretha mist, omdat jij het niet kent misschien? Je projecteert je visie en ervaringen van minstens 50 jaar geldeden op de situatie van nu. Jouw beeld gaat niet meer op.Daar ben ik mij bewust van, dat dit beeld niet meer opgaat, en met de resultaten worden we dag-in, dag-uit geconfronteerd.
maandag 2 november 2009 om 10:38
[quote]Margaretha2 schreef op 01 november 2009 @ 22:43:
Jaap, ik zeg niet dat de opvoeding door de overheid voor rekening genomen moet worden, en ik zou weleens willen weten in welk concreet geval het zo slecht is voor die kindjes om geschoolde begeleiders te hebben?
Ik vind met opvoeding van kinderen het EQ in eerste instantie toch echt belangrijker om een basis mee te vormen dan dat de opvoeder zijn IQ op niveau moet hebben.(als je van HBO al over niveau kunt spreken)
beetje rare gedachtengangen heb jij dan over opvoeden.
mijn oma heeft dan zeker 10 kinderen verpest ofzo????
Jaap, ik zeg niet dat de opvoeding door de overheid voor rekening genomen moet worden, en ik zou weleens willen weten in welk concreet geval het zo slecht is voor die kindjes om geschoolde begeleiders te hebben?
Ik vind met opvoeding van kinderen het EQ in eerste instantie toch echt belangrijker om een basis mee te vormen dan dat de opvoeder zijn IQ op niveau moet hebben.(als je van HBO al over niveau kunt spreken)
beetje rare gedachtengangen heb jij dan over opvoeden.
mijn oma heeft dan zeker 10 kinderen verpest ofzo????
maandag 2 november 2009 om 10:53
quote:jaap schreef op 02 november 2009 @ 10:35:
[...]
Nee, ik zat niet op een streng internaat. Niet eens op een strenge school, maar juist een heel moderne school (voor die tijd), waar erg veel ruimte was voor het individu en creatieve ontplooiing.
Dat je het beeld dat ik schets niet herkent, kan ik mij amper voorstellen. Ik ken werkelijk niet één mens die niet die ervaring heb die ik schets, waarbij de ene leerkracht 'relaxed' en de andere 'straight' was, of hoe je het ook wilt noemen.
De waarde van een 'anker' in de vorm van consistent ouderschap vanaf de geboorte wordt schromelijk onderschat.
Op de basisschool had je bij ons jaren achtereen dezelfde juf of meester, en onderling verschilden ze niet enorm met 'relaxed' of 'straight' zijn. Dus nee, ik herken je verhaal niet. Op de middelbare school ben je oud genoeg om te snappen, dat je ieder uur een andere persoon voor de klas hebt staan. Dan ben je meer bezig met leren, opvoedkundige aspecten speelden bij mij op de middelbare school geen grote rol meer tijdens de lessen (in 50 min. moet de lesstof doorgenomen worden).
Consistent ouderschap staat of valt niet met werkende of niet werkende ouders.
[...]
Nee, ik zat niet op een streng internaat. Niet eens op een strenge school, maar juist een heel moderne school (voor die tijd), waar erg veel ruimte was voor het individu en creatieve ontplooiing.
Dat je het beeld dat ik schets niet herkent, kan ik mij amper voorstellen. Ik ken werkelijk niet één mens die niet die ervaring heb die ik schets, waarbij de ene leerkracht 'relaxed' en de andere 'straight' was, of hoe je het ook wilt noemen.
De waarde van een 'anker' in de vorm van consistent ouderschap vanaf de geboorte wordt schromelijk onderschat.
Op de basisschool had je bij ons jaren achtereen dezelfde juf of meester, en onderling verschilden ze niet enorm met 'relaxed' of 'straight' zijn. Dus nee, ik herken je verhaal niet. Op de middelbare school ben je oud genoeg om te snappen, dat je ieder uur een andere persoon voor de klas hebt staan. Dan ben je meer bezig met leren, opvoedkundige aspecten speelden bij mij op de middelbare school geen grote rol meer tijdens de lessen (in 50 min. moet de lesstof doorgenomen worden).
Consistent ouderschap staat of valt niet met werkende of niet werkende ouders.
maandag 2 november 2009 om 10:56
Jaap, die opvoeding waar jij het over hebt, weet je hoe nieuw die is? Mijn moeder is opgegroeid in een gezin met 8 kinderen, mijn schoonvader in een gezin van 12. Hoeveel 'individuele aandacht' en 'goede raad en kopjes thee' denk je dat daar voorkwam? Het beeld dat jij schetst heeft maar héél kort geduurd, namelijk de generatie die nu zo'n jaar of 50 is.
De vrouwen die nog ontslagen werden als ze zwanger werden, maar die ook in tegenstelling tot hun moeders maar 1, 2 of 3 kinderen kregen én een veel makkelijker huishouden hadden.
Die situatie is gewoonweg hartstikke nieuw en zeker niet 'van oudsher' gebruikelijk in Nederland. En daarbij, vroeger werd er niet gescheiden, of in ieder geval nauwelijks. Als je je een man had die een baan had was je verzekerd van een redelijk goed leven. Tegenwoordig is dat niet meer zo, 1 op de 3 huwelijken strandt. En er is vaak genoeg onderzocht dat áls er gescheiden wordt kinderen van werkende moeders er beter doorheen komen dan kinderen van niet werkende moeders. Zo'n beetje álles is anders dan 50 jaar geleden, van de gezinnen, het scheidingspercentage, de opvoedstijl en het onderwijs, er worden andere eisen gesteld en tóch zijn er hordes mensen die menen dat de manier van kinderen verzorgen van 50 jaar geleden perfect past in de tijd van nu. Tikje achterhaald.
Dat hele 'individuele aandacht' gebeuren vind ik zwaar overdreven en schadelijk in veel gevallen. Kinderen worden er níet beter van als ze een volwassene 24/7 tot hun beschikking hebben.
En verder, als ik mijn kinderen 3 dagen per week laat opvangen op een KDV/BSO, dan wil ik daar een beetje geschoolde mensen. Want alleen maar lief, dat vind ik niet genoeg. Ik wil dat iemand inzicht heeft in de ontwikkeling van kinderen, dat iemand goed Nederlands spreekt, een goede algemene ontwikkeling heeft, enzovoorts. Dat vind ik belangrijk. Niet omdat je per se hoogopgeleid moet zijn om kinderen op te voeden, maar als het je beroep is moet dat wél.
De maatschappij is anders dan 50 jaar geleden, gelukkig.
De vrouwen die nog ontslagen werden als ze zwanger werden, maar die ook in tegenstelling tot hun moeders maar 1, 2 of 3 kinderen kregen én een veel makkelijker huishouden hadden.
Die situatie is gewoonweg hartstikke nieuw en zeker niet 'van oudsher' gebruikelijk in Nederland. En daarbij, vroeger werd er niet gescheiden, of in ieder geval nauwelijks. Als je je een man had die een baan had was je verzekerd van een redelijk goed leven. Tegenwoordig is dat niet meer zo, 1 op de 3 huwelijken strandt. En er is vaak genoeg onderzocht dat áls er gescheiden wordt kinderen van werkende moeders er beter doorheen komen dan kinderen van niet werkende moeders. Zo'n beetje álles is anders dan 50 jaar geleden, van de gezinnen, het scheidingspercentage, de opvoedstijl en het onderwijs, er worden andere eisen gesteld en tóch zijn er hordes mensen die menen dat de manier van kinderen verzorgen van 50 jaar geleden perfect past in de tijd van nu. Tikje achterhaald.
Dat hele 'individuele aandacht' gebeuren vind ik zwaar overdreven en schadelijk in veel gevallen. Kinderen worden er níet beter van als ze een volwassene 24/7 tot hun beschikking hebben.
En verder, als ik mijn kinderen 3 dagen per week laat opvangen op een KDV/BSO, dan wil ik daar een beetje geschoolde mensen. Want alleen maar lief, dat vind ik niet genoeg. Ik wil dat iemand inzicht heeft in de ontwikkeling van kinderen, dat iemand goed Nederlands spreekt, een goede algemene ontwikkeling heeft, enzovoorts. Dat vind ik belangrijk. Niet omdat je per se hoogopgeleid moet zijn om kinderen op te voeden, maar als het je beroep is moet dat wél.
De maatschappij is anders dan 50 jaar geleden, gelukkig.
