moeder opgepakt na deelname Dr Phil show

quote:katrien_duck schreef op 18 augustus 2011 @ 12:58:

Hij is ook geen dokter meer, zijn licence is ingetrokken. Toch blijft hij zich zo noemen.







Hij is nog steeds 'dr', alleen is zijn licentie ingetrokken omdat hij niet genoeg 'praktijkuren' maakte. Als therapeut MOET je een bepaald aantal 'prijktijkuren' maken voor behoud van je licentie.



De titel heeft hij gekregen bij het behalen van zijn phd-studie.



Verder vind ik het een prima kerel en maakt hij 'gewoon' tv.

Vergelijk 'm met een journalist: ook journalisten doen 'gewoon' hun werk en oorlogsfotografen helpen ook echt niet (uitzonderingen daargelaten) slachtoffers als zij hun werk doen: het ik plaatjes schieten en wegwezen.

Hard, maar het is nu eenmaal hun werk. Als je dit niet kunt scheiden dan kun je je werk ook niet goed doen.

quote:jaap schreef op 01 september 2011 @ 15:43:

Suy, als een kind iets doet wat niet mag, en waarvan het weet dat dat niet mag. Wat moet de ouder dan doen?Eeeeeeeh, praten misschien?? Kinderen zijn niet helemaal debiel over het algemeen hoor.

-

quote:Liv schreef op 02 september 2011 @ 20:05:



Eeeeeeeh, praten misschien?? Kinderen zijn niet helemaal debiel over het algemeen hoor.Eerlijk gezegd ga ik er vanuit dat je daarvoor al hebt gepraat. Anders kan je kind niet weten dat iets niet mag, toch? Je hebt dus gepraat, en uitgelegd dat iets niet mag. Maar je kind doet het toch. Wat nu?

Enn, ik stelde een open vraag, die niet rechtstreeks betrekking had op de keuze van die mevrouw. Dus dat deel van je antwoord laat ik even buiten beschouwing. Ook al omdat ik wil weten wat je WEL doet. En niet wat je NIET doet.



Als je kind steelt, liegt, geweld gebruikt om haar zin te krijgen, of dingen vernielt, ga je in overleg met je partner. Met als doel hulp te vinden van derden die jou gaan helpen je kind gelukkig te maken. Begrijp ik het zo goed?

-

Enn, okay. Dan geen discussie. Dit topic kenmerkt zich toch door totaal gebrek aan discussie, maatschappijbreed. De emotie regeert.

-

quote:jaap schreef op 02 september 2011 @ 23:48:

[...]





Eerlijk gezegd ga ik er vanuit dat je daarvoor al hebt gepraat. Anders kan je kind niet weten dat iets niet mag, toch? Je hebt dus gepraat, en uitgelegd dat iets niet mag. Maar je kind doet het toch. Wat nu?Nog meer praten. Helpt hoor.

Enn, ook voor mij is kindermishandeling een topic dat hoog op mijn prioriteitenlijstje staat. Maar, in tegenstelling tot velen die zich uitputten in het vervloeken van ouders die kinderen straffen, ben ik van mening dat de meest wrede mishandeling schuilt in ouders die feitelijk niks doen als hun kind dreigt te ontsporen. Danwel de verantwoordelijkheid afschuiven naar therapeuten en pillen-fabrikanten.



Het gemakzuchtig afkeuren van sancties, en die buiten de discussie plaatsen, is één van de belangrijkste oorzaken van veel van de maatschappelijke problemen waar wij anno 2011 mee worstelen. De illusie dat kinderen in feite niet meer zijn dan de 'buikspreekpop' uit onze kinderjaren, en dat je 'm door kunt schuiven naar de gemeenschap als het tegenvalt, is mij een doorn in het oog.

quote:Liv schreef op 03 september 2011 @ 11:24:

Nog meer praten. Helpt hoor.Hoe gaat zo'n gesprek dan? Je dochter komt thuis, nadat de eigenaar van een winkel heeft gebeld. Die meldde dat hij haar betrapt heeft op winkeldiefstal. Dat ze niks mag stelen uit een winkel, dat hoef je haar niet meer te vertellen, hoop ik. Dus wat zeg je dan tegen je dochter?

Sinds de discussie meer inhoudelijk is geworden, loopt het hier niet echt storm meer. Dat het makkelijk is om anderen te veroordelen, zolang maar geen rekenschap hoeft te worden afgelegd met betrekking tot die veroordeling, dat is een sterk 'verzurend' fenomeen op forums in het algemeen. Vandaar ook dat tal van de meer polpulaire forums zich moeite getroosten de discussie 'vers' te houden, door elke dag enkele nieuwe 'topics' te laten fabriceren door de 'redactie'. 'Prikkelende' topics, bij voorkeur. Over voetbal. Of iets met blote vrouwen; allochtonen; of types die zich onreglementair verrijken, tenzij het potentiële geldschieters zijn.

Kwam in NRC van vrijdag ook de hoogst interessante coulmn van Marjoleine de Vos tegen, onder de kop 'Zijn wij ons brein?' Hoog tijd dat iemand eens tegengas biedt aan Swaab. Ook al resulteert dat in een verhaal met tal van losse eindjes, alsof er geen 'maakbare samenleving' mogelijk is. (Wat, in mijn beleving, ook inderdaad een utopie is).

In Zweden heeft een Italiaanse politicus twee dagen in de cel gezeten , omdat hij zijn opstandige zoon van 12 een oorvijg gaf. Hij moet nog voor komen, en kan twee jaar cel krijgen. Het fotootje, met als onderschrift 'bang jongetje', zet voor de Nederlandse consument de toon.

Jaap, je praat tegen jezelf

De show van Dr. Phil toont aan dat televisie een medium is dat zich steeds verbeterd.

Zonder deze topic had ik niet eens gekeken naar de desbetreffende uitzending.

Dit soort shows zijn dus niet altijd van tevoren ingestudeerd.

Ik ga een volgende keer niet kijken, tenzij er nog een keer iets spectaculairs gaat gebeuren.

Fora als deze zijn uitermate geschikt om op de hoogte te blijven van nieuwe ontwikkelingen in tv-land.

quote:jaap schreef op 03 september 2011 @ 20:07:

Sinds de discussie meer inhoudelijk is geworden, loopt het hier niet echt storm meer.



De discussie was al inhoudelijk voor jij ten tonele kwam. Het uitblijven van reacties ligt denk ik meer aan jouw manier van discussieren, het zo overtuigd zijn van je eigen gelijk en daarin geen ruimte laten voor andere meningen.



Leuk dat jij een bepaalde manier van opvoeden hanteert. Maar mogen anderen daar alsjeblieft anders over denken? In tegenstelling tot wat je misschien denkt, heb jij niet de wijsheid in pacht.

quote:helene31 schreef op 06 september 2011 @ 01:42:

De discussie was al inhoudelijk voor jij ten tonele kwam. Het uitblijven van reacties ligt denk ik meer aan jouw manier van discussieren, het zo overtuigd zijn van je eigen gelijk en daarin geen ruimte laten voor andere meningen.



Leuk dat jij een bepaalde manier van opvoeden hanteert. Maar mogen anderen daar alsjeblieft anders over denken? In tegenstelling tot wat je misschien denkt, heb jij niet de wijsheid in pacht.



Ik hanteer niet een bepaalde manier van opvoeden. En mijn laatste bijdragen bevatten louter vragen, die domweg onbeantwoord blijven. Dan ontbreekt zelfs het begin van een basis voor enige discussie. Wellicht zie ik bijdragen hiervoor in een ander licht, maar dan nog is er kennelijk niemand bij machte om mij te wijzen op de inhoudelijke aspecten die ik gemist heb. Voorzover ik kan zien, is er een onberedeneerde, op emotie gebaseerde consensus dat wat het filmpje laat zien kindermishandeling is. En het zal je wellicht verbazen, maar daar ben ik het mee eens. Ook ik ben bepaald geen voorstander van het gebruik van tabasco als straf voor kinderen. Of volwassenen.

Het hele punt is echter, dat dit alternatief voor traditionele opvoedkundige sancties actief wordt geadverteerd door sommige pedagogen, zoals een van mijn links liet zien. En dat geldt zeker voor 'onder de koude douche' zetten.



Het uitblijven van een discussie hier, zal zeker te maken hebben met het gegeven dat enkelen hier slechte ervaringen hebben met discussies met mij over dit specifieke aspect. Maar dan toch vooral, omdat ik niet zo geloof in universele, 'one-size-fits-all' oplossingen. En omdat mensen zich ongemakkelijk voelen als ze de vraag voorgelegd krijgen wat te doen als praten niet helpt.

quote:jaap schreef op 03 september 2011 @ 20:13:

Kwam in NRC van vrijdag ook de hoogst interessante coulmn van Marjoleine de Vos tegen, onder de kop 'Zijn wij ons brein?' Hoog tijd dat iemand eens tegengas biedt aan Swaab. Ook al resulteert dat in een verhaal met tal van losse eindjes, alsof er geen 'maakbare samenleving' mogelijk is. (Wat, in mijn beleving, ook inderdaad een utopie is).Swaab heeft gelijk, de Vos kan goed koken (http://nl.wikipedia.org/wiki/Marjoleine_de_Vos)



We doen wat ons brein ons ingeeft, gelukkig kunnen we dat tot op zekere hoogte corrigeren van buitenaf, met name als we het over jonge, opgroeiende kinderen hebben met een nog heel plastisch brein. Echter, sommige 'gebreken' zijn aangeboren en niet veranderen (syndroom van down, autisme), anderen al zo vroeg ontstaan dat het nauwelijks meer te corrigeren is (hechtingstoornis, hersenletsel).

Uit jouw reacties proef ik dat jij vindt dat het allemaal de schuld van de ouders is als het misgaat. Dat is natuurlijk kolder.

Een kind straffen door speelgoed af te pakken, kan heel effectief zijn. Speelgoed is geen basisbehoefte (zeker gezien de hoeveelheid die het gemiddelde kind tegenwoordig heeft is het afpakken van de Playstation uiterst effectief), in tegenstelling tot je veilig voelen in het gezin waarin je leeft wat ondermijnt kan worden door lijfstraffen.



Ik snap niet helemaal waar je heen wilt met je betoog. Je kunt niet op het internet willekeurig wat vragen de ether inslingeren en dan veronderstellen dat iedereen staat te trappelen om ze te beantwoorden. Als je een punt hebt, moet je die maken...

quote:Debora schreef op 06 september 2011 @ 15:34:

[...]

Swaab heeft gelijk, de Vos kan goed koken (http://nl.wikipedia.org/wiki/Marjoleine_de_Vos)



We doen wat ons brein ons ingeeft, gelukkig kunnen we dat tot op zekere hoogte corrigeren van buitenaf, met name als we het over jonge, opgroeiende kinderen hebben met een nog heel plastisch brein. Echter, sommige 'gebreken' zijn aangeboren en niet veranderen (syndroom van down, autisme), anderen al zo vroeg ontstaan dat het nauwelijks meer te corrigeren is (hechtingstoornis, hersenletsel).

[...]Eens. En volgens mij is dat ook waar Swaab o.a. over schrijft. Swaab doet geen uitspraken over hoe we daar vervolgens mee om moeten gaan. Hij doet constateringen. Hij beweert niet dat we ons 'dus' maar moeten neerleggen bij e.e.a.

Debora, sinds de jaren zeventig weten 'we' dat ons gedrag wordt bepaald door onderbewuste processen, en dat ons bewustzijn er achteraf een leuk, kloppend verhaaltje bij bedenkt, waardoor het lijkt alsof we zuiver rationeel handelden.

Hoewel dit bij de oudere garde hersen- en gedragsonderzoekers tot vergaande conclusies leidde omtrent ons functioneren, geeft meer recent onderzoek aan dat het allemaal niet zo eenvoudig ligt. Dat 'feedback-loops', via de herinnering aan de gevolgen van ons gedrag bij de vorige, soortgelijke situatie, ons onderbewustzijn dusdanig kan beïnvloeden, dat we niet identiek handelen als bij de vorige gelegenheid. Beloning en straf spelen daarbij nadrukkelijk een rol. Waarbij, in mijn ogen, straf een heel scala aan afwijzende reacties kan omvatten. Evenals beloning een heel scala aan bemoedigende reacties kan omvatten.

Die interventies van buitenaf, en hoe betrokkene daar op reageert, zijn extreem complex. Ze hangen af van de (aanleg van de) ontvangende partij. En van de wijze waarop die ontvangende partij de reagerende partij ziet. Wat weer iets anders is dan de bedoelingen van de reagerende partij.

Ook omgevingsfactoren, zoals het oordeel van anderen, niet rechtstreeks bij de interactie betrokken partijen (de 'cultuur'), speelt een rol.



Al die dingen bij elkaar, maken dat met geen mogelijkheid is te zeggen welke ingreep/sanctie/straf/beloning effectief is, en welke niet. Daarvoor zijn er veel teveel variabelen in het spel.



In mijn jeugd, toen een pak slaag vrij gewoon was, leverde dat bij mij geen trauma op. En tal van leeftijdsgenoten die ik ernaar heb gevraagd, bevestigen dat beeld. Hoewel ze er, als regel, moeilijk toe te verleiden zijn daar uitspraken over te doen, vanwege het inmiddels opgetuigde taboe op fysieke tucht.

Niemand stond uiteraard te juichen bij straf. Maar zolang fysieke tucht niet uitmondde in wilde schop- en sla-partijen, maar beheerst en weloverwogen werd opgelegd, stellen velen dat het tenminste snel voorbij was, en aan duidelijkheid niets te wensen overliet.

Dat idee zie je ook terug in het 'tabasco'-verhaal, maar ik vind het, om uiteenlopende redenen, mishandeling.

Speelgoed afpakken, huisarrest, langdurige boosheid en onbenaderbaarheid, en al dat soort interventies pleeg ik aan te duiden met 'treiteren'. Niet zozeer vanwege de bedoelingen van de ouder, of leerkracht. Maar omdat het doorgaans zo wordt ervaren door de jongere. Die in eerste instantie nog wel begrijpt waardoor die reactie wordt veroorzaakt. Maar al snel denkt: 'Waar gaat dit nog over!' Ook al omdat de 'attention-span' van jongeren korter is dan die van volwassenen, in de regel.

Daar komt nog bij, dat treiterstraffen niet zelden een behoorlijk verstorende uitwerking hebben op het sociale leven van de jongere. En daarbij ook vaak vrienden en vriendinnen treft.



Dit is geen pleidooi voor fysieke straf! Net als iedereen zou ik willen dat straf helemaal niet nodig zou zijn. Maar de perceptie die is gekweekt, dat de alternatieve straffen beter zouden zijn voor alle kinderen, is pertinent onjuist. Dat is met inbegrip van de straf die ik 'zeuren' noem, waarbij ouders met hun kinderen blijven 'praten' tot het ze de strot uitkomt. Of de straf van het verplichte bezoek aan de 'therapeut', wat die jongere kostbare vrije tijd kost, en hen in de ogen van hun vriendjes en vriendinnetjes een stickertje opplakt waar ze niet op zitten te wachten.

Misschien ben ik het wel een beetje met je eens. Het probleem met lijfstraffen is alleen dat je het verkeerde voorbeeld geeft: agressief gedrag is gewoon een no-go. Kinderen kunnen daar heel angstig van worden, ook al weten ze dat papa of mama ze niet zal vermoorden. Ik vind dat gewoon een totaal verkeerd signaal afgeven. Maar ik kan me ook voorstellen dat je bij sommige kinderen niet anders 'kunt'. Ik heb eerder al aangegeven dat ik het filmpje walgelijk vindt, maar die moeder was wanhopig omdat ze niet wist hoe ze ermee om moest gaan.

Als je je kind iedere dag weer tot in den treuren moet uitleggen dat het niet leuk is om je broertje te slaan en dat dat pijn doet en dat we dat niet willen hebben en dat mama daar heel verdrietig van wordt en dat etc... dan werkt dat blijkbaar niet en moet je iets anders proberen. En soms heb je daar hulp van buitenaf voor nodig. Ik zie alleen niet in in welk opzicht lijfstraffen daar iets aan toe kunnen voegen. Dat jouw vrienden die lijfstraffen niet zo erg vonden, zegt niks natuurlijk: de mens is nu eenmaal geneigd om het verleden wat rooskleurig in te kleuren. Persoonlijk vond ik lijfstraffen wél erg en was ik liever een paar minuten op de gang gezet (want dat vond ik ook heel erg, maar zonder dat ik doodsbang werd van mijn ouders en het was echt niet zo dat mijn ouders me maar te pas en te onpas sloegen en mishandelen.)

Zoals ik al stelde, pleit ik niet voor lijfstraffen. En gelet op het feit dat die inmiddels, in ons land, bij wet verboden zijn, zou ik het iedereen ontraden. Zelfs als je bijna zeker weet dat je kind er baat bij zou hebben, en er geen trauma aan over zou houden, terwijl je het idee hebt dat de alternatieve straffen wel een trauma genereren. Maar die wet is bezopen, en slecht voor kinderen, ouders en samenleving.



Onderzoek in de VS, onder minderjarigen, bracht aan het licht dat kinderen die thuis soms een pak slaag kregen, wisselend reageerden. Waarbij de belangrijkste factor niet hun eigen persoonlijkheid was, maar de mate waarin die straf geaccepteerd werd in hun omgeving. Zelfs als die omgeving er geen weet van had dat het betrokken kind zo werd gestraft.

Een ander 'bizar' fenomeen, voor degenen die fysieke straf principieel afwijzen, is het gegeven dat op scholen waar kinderen de keuze werd gelaten tussen nablijven (of een soortgelijke straf), of slagen met een 'paddle', een niet onaanzienlijk deel van de kinderen koos voor het pak slaag.



Kinderen zien een pak slaag niet (altijd) als een agressieve daad. Wel als dat gepaard gaat met verbale bedreiging, schelden en andere blijken die de indruk wekken dat de ouder de controle over zichzelf kwijt is. Mijn ouders gebruikten een pak slaag niet als 'laatste redmiddel'. Het was gewoon de straf voor ernstige inbreuken op de regels. En daarna was het 'zand erover', en werd er niet meer over gesproken. Je diende de regels te respecteren, maar ze begrepen ook dat je dat soms 'vergat'. Dan waren ze wel boos, maar niet buiten zichzelf. En je wist: 'Dit gaat zeer doen!', maar ook dat je verder geen risico liep, en daarna de normale relatie snel weer zou worden opgepikt. Je had je schuld ingelost. Nieuwe start.



Het intrigerende is, dat 'moderne' opvoedingstechnieken juist zwaar leunen op het vergroten van het schuldgevoel. Zoals jij ook aangeeft, bijvoorbeeld: Door te zeggen dat mamma veel verdriet heeft. En iedereen die ook maar een basisboekje psychologie heeft gelezen, beseft dat 'schuldgevoelens' de meest destructieve, ongeleide projectielen zijn waar de mens over beschikt. Ogenschijnlijk geen schade, want geen blauwe plekken en geen tranen. Maar ondertussen de verwoesting van een neutronenbom! Leuk voor therapeuten en andere menswetenschappers, die dan weer lekker verdienen aan het repareren van de schade die zich als 'stoornis' openbaart. Maar 'beter' zou ik die ingreep niet willen noemen!



Ja, ik weet dat ik chargeer. En dat er ook zeker mensen zijn die getraumatiseerd raken van een beheerst pak slaag, zelfs als de maatschappij daar geen punt van maakt. Maar ik speel hier graag 'advocaat van de Duivel' om te laten zien dat die 'mooie' oplossingen uit de moderne pedagogiek helemaal niet 'mooi' zijn, en alleen maar een vals gevoel van humaniteit meegeven.



En de ergste wanprestatie, is je kinderen 'dan maar' laten begaan. Met, wederom, de kanttekening dat er uiteraard kinderen zijn die aan een gefronste wenkbrauw genoeg hebben. Maar er is geen loket waar je ze kunt bestellen.

Moderne opvoedtechnieken gaan helemaal niet uit van een schuldgevoel creeëren, dat maken de ouders ervan.

Ik kan ook met gekromde tenen toekijken als ik een ouder hoor zeggen: 'Kijk nou toch Japie, hoe verdrietig mama wordt als jij maar door blijft gaan met je geëtter, dat is allemaal jouw schuld.'

Het idee van modern opvoeden is juist dat je het gedrag afkeurt, maar het kind zelf niet. Maar net als met lijfstraffen geven, is het voor een ouder erg moeilijk om altijd maar geduldig, consistent en begripvol te zijn.

Mijn ouders sloegen ook altijd heel beheerst en helemaal niet hard (in mijn herinneringen). Ik kan me niet voorstellen dat een kind denkt: Nou, daar gaan we dan. Het zal even pijn doen, maar daarna kan ik weer lekker verder spelen.

Je eerste instinct is om heel hard weg te rennen, maar dat durf je niet, want dan wordt de straf nog hoger. Daar creëer je geen leuke kinderen mee.

Debora, het is begrijpelijk dat je uitgaat van je eigen herinneringen, en die dan tot norm verheft. Maar ik vrees dat kinderen, meer nog dan volwassenen, in hun perceptie niet direct eender zijn.



Het heeft niet zoveel zin om te gaan kissebissen over wat de 'moderne' ouder allemaal aan technieken hanteert. In discussies op forums bij Viva kom ik zelden verder dan dat ouders veel praten. Praten is goed. Praten moet. Maar op enig moment doen kinderen iets waarvan ze wéten dat hun ouders dat afkeuren. En dan?

Die vraag wordt zelden of nooit beantwoord. En áls hij wordt beantwoord, is het doorgaans op (voor mij) tenenkrommende wijze: Dan mag een ander het oplossen!



Maar ondertussen weet men wel precies wat men afkeurt, als een ouder die verantwoordelijkheid zélf neemt. Tegelijk worden kritische opmerkingen over wat de 'professionals' dan met je kind doen, weggeworpen, zonder argumenten. Want dat zijn de 'professionals'! En wie ben ik om hen niet blind te vertrouwen?

Nou, ik ben iemand die gelezen heeft over 'Robert M.'. En nu weer leest over Diederik S., die talloze 'professionals' heeft laten afstuderen met een tas vol onzin.