Orgaandonatie; waarom wel/ niet?

Thasjie, ik neem aan dat die reactie op mijn posting geschreven is.

Ik vind principes mooi hoor, heb er zelf ook een aantal verzameld de afgelopen jaren. En ze kunnen heel waardevol zijn. Het leven is ook waardevol en principes wijken nogal eens als (prettig/gezond) leven in het gedrang komt. Dan wegen principes ineens minder zwaar.



Maar als jij je principes tot het eind aan toe houdt heb ik daar persoonlijk geen probleem mee. Dat is jouw keus. En ik kan daar, in zekere zin, nog wel bewondering voor hebben.

Eensch met Lolotte.

Jouw principes zijn de mijne niet, maar dat hoeft ook niet. En je bent in ieder geval consequent.

lolotte, was inderdaad een reactie op jou en niet negatief bedoeld, gewoon verwonderd over de conclusies die jij ging trekken.



Tot nu toe heb ik me altijd aan m'n principes kunnen houden en ik hoop  dat inderdaad vol te houden tot mijn dood. Ik zal  er in ieder geval naar  streven met heel mijn hart.

Dan is jouw hart volgens Nessemeisje dus waardeloos!



Zo'n fijne opmerking gaf ze mij, omdat ik dus eerlijk voor mijn mening uitkwam en zei dat ik het mensen die nooit gerookt hebben meer gun dan mensen die wel altijd gerookt hebben!

En mijn mening is dat ik dat harteloos vind ja. Een eerlijke mening hoeft niet altijd met gejuich ontvangen te worden.

Of moet ik zeggen : ik zal er naar  streven met heel mijn leven, dat lijkt meer op z'n plaats

quote: jellybean reageerde



Dan is jouw hart volgens Nessemeisje dus waardeloos!



Zo'n fijne opmerking gaf ze mij, omdat ik dus eerlijk voor mijn mening uitkwam en zei dat ik het mensen die nooit gerookt hebben meer gun dan mensen die wel altijd gerookt hebben!



En mijn mening is dat ik dat harteloos vind ja. Een eerlijke mening hoeft niet altijd met gejuich ontvangen te worden.

Ik ben het met je eens dat een eerlijke mening niet altijd met gejuich ontvangen hoeft te worden maar dat je dan gelijk zo'n opmerking maakt dat mijn hart dus dan waardeloos is, dat vind ik harteloos!

Dus wie is hier nou harteloos?

Hihi, ja, want je hart is immers maar een bloedpomp ;)

Voor!!! En dat heeft niets te maken met het feit dat mijn vader zelf een nier heeft mogen ontvangen, zodat hij nog even heeft kunnen leven zonder dialyse.

Een gemakkelijker manier om iemand te helpen is er eigenlijk niet, hoe lullig het ook is.



Wat wel jammer is dat ik de familie van de donor niet heb kunnen bedanken, dat is iets wat ik graag zou willen doen.

duploo, ja, voor mij is elke vezel van mijn lichaam verbonden met mijn geest/ziel/hoe je het ook noemen wilt en zijn ook alle vezelfs onderling weer met elkaar  verbonden.  Valt 1 ding uit,  dan functioneert vaak een ander  ding ook niet meer (goed) en de keren dat er dingen uit me zijn verwijderd voelt voor mij echt een beetje als een stukje wat  afsterft. Ik voel me minder compleet. Ook in spiritueel opzicht. Ja, ik geloof inderdaad dat als ik "iets" van een ander in me geplant krijg, dat  er dan ook een stukje geest/ziel/spiritueel iets mee komt. Juist omdat ik het zo  ervaar met de dingen die uit me zijn verwijderd.  En het is exact waarom ik dus tegen transplantatie ben.



Niet dat ik nou extreem gelovig ben, want eerlijk gezegd geloof ik niet in welke godsdienst of religie dan ook. Die hebben wat mij betreft niks met geest/ziel/spiritualiteit te maken.

Ja, ik geloof inderdaad dat als ik "iets" van een ander in me geplant krijg, dat  er dan ook een stukje geest/ziel/spiritueel iets mee komt.

Wie weet heeft die ander wel een hele mooie geest gehad en kan dat alleen maar positief voor jou zijn!

Het zou me niet moeten verbazen, maar ik schrik van de grote onwetendheid omtrent orgaandonatie en de arrogantie waar sommigen mee reageren. Als men niet wil doneren; ieder zijn/haar eigen keuze. Maar de redenen die hier door sommigen genoemd worden :o



Zelf bepalen wie een orgaan wel zou verdienen of wie niet. Mij doet het denken aan een afschuwelijke affaire zo halverwege de vorige eeuw. Mensen onderaan de wachtlijst zetten. Nee hoor, dat is iets tótaal anders dan "val maar dood". Dan denk ik; weet je wel hoe het systeem werkt? Nu krijgt de meest urgente persoon als eerste een orgaan (mits er een match is). Mensen onderaan een lijst zetten, niet gebaseerd op urgentie maar puur op gedrag, schaadt dus de urgentie. Het is al jaren bekend dat er een ongelooflijk tekort is aan organen. Hierdoor zijn de wachtlijsten jarenlang en overlijden nog altijd veel mensen onnodig. Iemand naar de laatste plaats op de lijst verbannen terwijl ze gebaseerd op urgentie recht zouden hebben op een hogere plaats, dat is dus wel degelijk gelijk qua consequenties aan de uitspraak "val toch dood".Of als je ook maar enig gedrag van destructie vertoont, dan wíl je dus niet leven.



Laat ik het zo zeggen; elk mens vertoont gedrag dat zijn/haar gezondheid schaadt. Mooi, kunnen we de hele medische zorg dus opheffen, wat zal me dat een belasting besparen. :D Op serieuzere noot; ik leef graag. Ik ben zo ongezond als een marmot met anorexia die elke dag aan de nierdialyse moet. En met dat in het achterhoofd vertoon ook ik gedrag dat mijn gezondheid schaadt. Gedrag waar ik me over het algemeen een stuk bewuster van ben dan de "gemiddelde nederlander". Het zou zo maar eens kunnen dat ik door dit gedrag een aantal jaar eerder op mag voor bijv. een nieuw gewricht. Al is dat geloof ik de vraag en krijg ik die gewoon niet ivm "dikke bult", als ik sommigen lees.  Nou jammer dan. Het is een simpele afweging die elk mens voor zich maakt; zijn de consequenties een actie waard. Uiteindelijk is dit voor iedereen gebaseerd op 1 woord; levenskwaliteit. Hoe we daar invulling aan geven, dat is ieder voor zich. Wat voor mij levenskwaliteit is, is voor mijn buurvrouw een heuze hel.



Wat mij boos maakt is de arrogantie om te bepalen wie wel of niet een orgaan zou mogen krijgen. Ten eerste toont het dat men weinig weet van de strikte eisen die men stelt bij het krijgen van een donor-orgaan. Geen alcohol, roken wordt hard aangepakt bij longproblemen, geen drugs, medisch er toe in staat zijn en pyschologisch de boel aan moeten kunnen. Kortom; wie zijn wij als leek om ons de arrogantie aan te meten waardoor wij denken beter te kunnen beoordelen dan een hele groep aan artsen wie welk orgaan zou mogen ontvangen?



En stel; je doneert (kleine kans, meeste mensen zijn niet geschikt immers). En verdraaid zeg, blijkt je lever wel terecht te komen bij een ex-alcoholist. En nog jeukender; die persoon vervalt weer in het drinkgedrag. Rechtvaardigt dit de beslissing om niet te doneren en daarmee het onthouden van die 9 andere organen aan 9 andere mensen die ook uit dat ene lichaam gedoneerd hadden kunnen worden? 9 Mensen mogen nog langer lijden of zelfs overlijden om die ene alcoholist die er HEEL MISSCHIEN tussen zit en waar zéér strikte eisen aan gesteld zijn voor men een orgaan mocht ontvangen? Hoe gaat men dit hun eigen kind uitleggen als Marietje of Klaasje een nieuw hart nodig hebben? "Sorry Marietje, je moet nog wat jaartjes langer wachten, want sommige mensen willen niet doneren omdat een orgaan dan wellicht ook wel eens bij een 'slecht' mens terecht zou zijn gekomen."



Op dit moment sta ik geregistreerd als donor. Voor mij is het niet meer dan logisch dat ik ook mijn steentje bijdraag als ik er ook de voordelen van wil hebben als ik die nodig mocht hebben. Wel is er een discussie gaande of dit zo blijft. Ik heb een aandoening die alle organen, hoornvliezen, nou ja alles wat maar gedoneert kan worden aantast. Dat hoeft ook nog geen probleem te zijn, maar helaas weten te veel artsen nog altijd niets of te weinig over mijn aandoening om dergelijke problemen te herkennen. Ook bij transplantatie-artsen is die kennis niet optimaal, helaas. Ik kan me er moeilijk bij neerleggen dat mijn organen een ander potentieel zouden kunnen schaden. Ook mag je met mijn aandoening in bepaalde andere landen geen organen, bloed etc doneren, wat bij mij toch vraagtekens heeft opgeroepen.



En dus heb ik een linkje gelegd met het Donorregister. Zij konden weinig betekenen voor deze specifieke vragen, maar hebben me wel op weg geholpen naar de juiste centra en medici. Indien nodig wordt mijn registratie verandert in "persoon X moet bepalen". Ik hoop dat op het moment van mijn overlijden de wetenschap ver genoeg is om ook mijn organen goed te beoordelen. Ik ben dan echter dood, dus kan me er wat moeilijk mee bemoeien. Het is dus aan mijn ouders om in te schatten of men het wel of niet goed kan beoordelen. Zo ja; neem alles maar. Is het nee; dan liever niet. Of men moet ze kunnen gebruiken als "nood-onderdeel" om bijv. voor iemand de tijd te rekken zodat een transplantatie met een gezond orgaan alsnog later mogelijk is.

yoyo2, misschien wel, die mogelijkheid sluit ik ook niet uit, ik voel me er alleen niet goed bij om die mogelijkheid uit te proberen

duploo, ja, voor mij is elke vezel van mijn lichaam verbonden met mijn geest/ziel/hoe je het ook noemen wilt en zijn ook alle vezelfs onderling weer met elkaar  verbonden.  Valt 1 ding uit,  dan functioneert vaak een ander  ding ook niet meer (goed) en de keren dat er dingen uit me zijn verwijderd voelt voor mij echt een beetje als een stukje wat  afsterft. Ik voel me minder compleet. Ook in spiritueel opzicht. Ja, ik geloof inderdaad dat als ik "iets" van een ander in me geplant krijg, dat  er dan ook een stukje geest/ziel/spiritueel iets mee komt. Juist omdat ik het zo  ervaar met de dingen die uit me zijn verwijderd. 

Ehm........ ik mag toch hopen dat je niet zo zwaar tilt aan het verlies van je melktanden? Of een kies die er ooit eens uit moet, een blinde darm, wat amandelen, een galsteen die je ontwikkelt etc?

't een voelt zwaarder als het ander, tuurlijk zit er verschil tussen een melktand (wat vrij natuurlijk is om die kwijt te raken) en een blinde darm of een vinger. Bij die  laatste heb je bijvoorbeeld niet alleen het gemis, je gaat  er ook een (klein) beetje minder door  functioneren. En dat  voelt inderdaad als een gemis, ook in spiritueel  opzicht.

Je verbaast me oprecht. :) Sure, een vinger missen heeft gevolgen voor de functionaliteit van een hand. Alhoewel 1 vinger goed te missen valt, voor je het weet neemt de rest het over. Een duim missen is onhandiger, maar ook daar valt heel goed mee te leven als je nog een andere duim hebt. Ik snap heel goed dat er een bepaald gemis hoort bij het missen van een groter iets, als bijv. een been of arm. Dat er ook een rouwproces is m.b.t. het beeld wat iemand van zichzelf had; wil er ook nog in. Maar dat iemand zich spiritueel nooit meer hetzelfde zou voelen, voor mij is dat een brug te ver. Voor mij persoonlijk zit er ook nog een heel verschil tussen het missen van een functionaliteit of het missen van een "gewoon er zijn". Dat men problemen kan hebben met het eerste, eventueel zelfs tot in de eeuwigheid; dat wil er bij mij nog in. Maar problemen met het missen van een "gewoon er zijn" tot in de eeuwigheid? Nee, ik denk dat ik daar te ongevoelig voor ben ofzo, maar dat komt op mij wat vreemd over.

't een voelt zwaarder als het ander, tuurlijk zit er verschil tussen een melktand (wat vrij natuurlijk is om die kwijt te raken) en een blinde darm of een vinger. Bij die  laatste heb je bijvoorbeeld niet alleen het gemis, je gaat  er ook een (klein) beetje minder door  functioneren. En dat  voelt inderdaad als een gemis, ook in spiritueel  opzicht.

Maar serieus; jij mist(/denkt te weten dat je het zult missen) levenslang zo'n flubbergeval als een blinde darm? En dan niet tijdelijk, maar blijvend?

Jazeker mis ik die, zoals ik ook andere dingen mis. Mijn lichaam is niet meer "compleet" en ik voel me ook een incompleet mens, elke dag weer, ook in spiritueel opzicht.  Beetje lastig uitleggen als je toch niet gelovig bent.



Het zou voor mij (waarschijnlijk, want dit experiment wil  ik perse niet aan beginnen) te véél voelen als ik iets van een ander in m'n lichaam zou hebben, ook daar zou ik me dagelijks van bewust  zijn.

Ik "mis" mijn bovengebit, een aantal stukken kraakbeen en mijn baarmoeder is ook al 6 jaar weg. Maar ik voel me prima, functioneer goed en misschien zelfs wel beter dan voor die onderdelen mijn lichaam verlieten. Voor mijn gevoel ben ik helemaal heel en compleet.

Ik zal dan wel niet zo spiritueelgevoelig zijn denk ik. :?



Een goede vriend van me heeft door zijn diabetes beide benen verloren. Natuurlijk is zijn leven hierdoor anders geworden. Functioneren op twee kunstbenen is toch anders dan op twee gezonde benen. Maar behalve de gewenning is er geen snars aan hem veranderd. Zijn humeur nog even zonnig als ervoor, gelukkig. Een heerlijke vent om mee te praten, te eten (grote hobby van hem) en vooral te lachen.

Hoe hij spiritueel in elkaar steekt durf ik nu al niet meer over te denken.;)

Thasjie, denk je dat het wel gezond is om je zo langdurig zo bewust te zijn van bijvoorbeeld een verwijderde blinde darm?

Moet je dat gevoel niet leren loslaten en genieten van je leven?



Ik bedoel dit niet slecht. Maar ik verwonder me hier echt over.

Je mag nu heel  hard gaan lachen,  want dat doen namelijk de meeste  mensen als  ik dit vertel : ik denk bijvoorbeeld vaker bij leuke of heftige gebeurtenissen : dit kan mijn vinger/blinde darm/enz niet meer meemaken. Voor mijn gevoel/idee is alles wat ik meemaak ook  geworteld in mijn lichaam,  in de  diverse onderdelen. Hechten dingen als emoties, smaak,  gedachten, noem het allemaal  maar, zich ook in meer of mindere mate in mijn lichaam. In een nagel minder als in je hart (daar hecht zich alles het meest volgens mij), in je haar minder als in je lever.



Qua gevoel  kan ik het een beetje omschrijven als "als je eet zit je vol", "als je poept ben je leeg". Alleen werkt het met transplantatie en/of verwijderen van organen nog heftiger. Da's helemaal m'n eigen idee, ben nog nooit iemand tegengekomen die er hetzelfde over denkt.

Hmm, in mijn visie hoef je niet gelovig te zijn om toch met spiritualiteit bezig te zijn. En voor mij is elk mens spiritueel, al doet de een er meer mee dan de ander.



Maar elke dag zoiets nutteloos (OK, niet ongenuanceerd zijn RV. Voor een zeer enkeling kan het toch nog nuttig zijn ter ombouwing) als een aanhangsel der darmen missen? Elke dag je daarom incompleet voelen? Damned, dat lijkt me een crap manier om het leven te ervaren, zeg.

Thasjie, denk je dat het wel gezond is om je zo langdurig zo bewust te zijn van bijvoorbeeld een verwijderde blinde darm?

Moet je dat gevoel niet leren loslaten en genieten van je leven?



Ik bedoel dit niet slecht. Maar ik verwonder me hier echt over.

Ach, dan verwonderen we ons samen. Wel zo gezellig. Er gaan hier hele nieuwe werelden voor me open, dat is een ding wat zeker is.

lolotte, wederom ben ik dus weer verbaasd,  wie zegt dat  ik niet van het leven geniet ? Je bewust zijn van iets wil toch niet zeggen dat je daarom een "minder" leven zou hebben ? Ik zeg toch niet dat ik  er depressief van wordt,  of dat het me anderszins belemmert in m'n functioneren.  Het is gewoon een permanent bewustzijn, niet meer en niet minder. Of ik er een ander persoon door wordt ? Dat  zou ik je niet kunnen zeggen,  een persoon veranderd  door z'n leven heen ook al, ook zonder dat  je iets uit/van je lichaam mist.

En om dat voorbeeld dan ook maar te gebruiken,  veel vrouwen missen hun baarmoeder wel,  voelen zich daardoor ook geen vrouw meer.  Bij een aantal mannen werkt het zelfs nog sterker,  die hoeven alleen maar gesteriliseerd te worden en ze voelen zich al  geen man meer. Dan is er dus nog niet eens wat verwijderd.  In die context moet je het zien als ik  vertel over de dingen die bij mij zijn weggehaald. Je mist een stukje,  hoe onbelangrijk  dat  stukje ook mag zijn.