Actueel
alle pijlers
Orgaandonatie; waarom wel/ niet?
vrijdag 11 mei 2007 om 11:01
Naar aanleiding van een artikel op nu.nl
waarin staat dat een kwart van de Nederlanders geen orgaandonor wil zijn vraag ik me vooral af waarom mensen dat niet willen.
Persoonlijk heb ik er nog geen drie seconden over na hoeven te denken en ik heb zondermeer dat ding ingevuld. Ze mogen alles van me hebben als ik het toch niet meer nodig heb.
Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen!
waarin staat dat een kwart van de Nederlanders geen orgaandonor wil zijn vraag ik me vooral af waarom mensen dat niet willen.
Persoonlijk heb ik er nog geen drie seconden over na hoeven te denken en ik heb zondermeer dat ding ingevuld. Ze mogen alles van me hebben als ik het toch niet meer nodig heb.
Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen!
vrijdag 11 mei 2007 om 17:53
Ja maar, ja maar, als je dan bij iets leuks denkt aan een deel van je lichaam dat dat leuke niet mee kan maken dan verminder je toch het leuke dat je meemaakt? Je voegt aan het leuke een stukje verdriet/gemis toe en zo is het leven minder leuk. Niet omdat het leven minder leuk is, maar om de gedachten die jij er aan toevoegt. Doodzonde.
Mijn vriendin zal haar ene been nooit meer kunnen buigen. Die denkt nu, bijna een jaar na de operatie, soms nog gut dit kan ik niet meer als voorheen. Maar staat daar allang niet meer dagenlijks bij stil. Ze doet nu ook dingen die voor die operatie onmogelijk waren. Vooruit kijken en doen wat je kunt is toch veel leuker, beter, gezonder, voor je dan steeds stilstaan bij wat je niet kunt of kwijt bent?
Ik kan me voorstellen dat je je zo gedraagt als je een persoon mist bij iets leuks. Zoals ik volgende week een verjaardag vier zonder dat de jarige die ooit nog mee zal maken. Maar ook daar sta ik niet elk moment meer bij stil. Net zo goed als dat ik er niet constant mee bezig ben dát hij er niet meer is en dát hij meer kans had gehad om te leven als.......enz.
Mijn vriendin zal haar ene been nooit meer kunnen buigen. Die denkt nu, bijna een jaar na de operatie, soms nog gut dit kan ik niet meer als voorheen. Maar staat daar allang niet meer dagenlijks bij stil. Ze doet nu ook dingen die voor die operatie onmogelijk waren. Vooruit kijken en doen wat je kunt is toch veel leuker, beter, gezonder, voor je dan steeds stilstaan bij wat je niet kunt of kwijt bent?
Ik kan me voorstellen dat je je zo gedraagt als je een persoon mist bij iets leuks. Zoals ik volgende week een verjaardag vier zonder dat de jarige die ooit nog mee zal maken. Maar ook daar sta ik niet elk moment meer bij stil. Net zo goed als dat ik er niet constant mee bezig ben dát hij er niet meer is en dát hij meer kans had gehad om te leven als.......enz.
vrijdag 11 mei 2007 om 18:00
Hmm, ook een associatie die ik niet heb. Verdriet en gemis hoeven niet per definitie aan mekaar gekoppeld te zitten wat mij betreft. Ik kan iets/iemand missen en er toch geen verdriet van hebben. Wat mij betreft is een gemis ook niet per definitie een negatieve ervaring, het kan je ook laten doen stilstaan bij alles wat je nog wel hebt en daar vreugde aan ontlenen.
vrijdag 11 mei 2007 om 18:03
Maar dan nog! Zelfs al is een gemis niet gekoppeld aan verdriet, maar aan iets positiefs. Het wil er bij mij zo slecht in dat iemand dag in dag uit, 365 dagen per jaar, 80 jaar lang maar stil staat bij het missen van iets kleins als een blinde darm. Het komt op mij bijna eerder ziekelijk dan positief over, maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 11 mei 2007 om 19:21
Ik ben verbaasd te lezen hoe weinig men hier weet van orgaandonatie.
Op basis van slechte en/of verkeerde informatie lijkt men een beslissing te maken om geen donorcodicil in te vullen met een 'ja'.
Ik respecteer het feit dat mensen het niet willen, maar weet tenminste dan wel waar je 'nee' op zegt.
Het is geen kwestie van leeggeplukt worden en je organen afstaan aan een zwaar rokend, ongezond levend persoon. Er zijn enorm strikte regels als het gaat om ontvangen van 'nieuwe' organen, dat kan niet zomaar!
Misschien zou men ook eens een bezoekje moeten brengen aan de site www.longtransplantatie.nl, hier kun je verhalen lezen van mensen die dankzij mensen die hun organen wilden afstaan na overlijden, een nieuw, waardevol leven hebben. Van kinderen tot volwassen personen.
Ik las hier ook dat er mensen eerst wel een donorcodicil hadden ingevuld en na het krijgen van kinderen niet meer wilden. Ik vind het krijgen en hebben van kinderen juist wel een reden om een codicil te hebben, en indien de situatie zich aandient, organen af te staan.
Waar ikzelf niet goed tegenkan is als mensen hun organen niet willen afstaan bij hun overlijden, maar dan wel linea recta de 'oven' worden ingestopt voor een crematie. Weg organen, misschien wel zeer waardevolle organen.
Op basis van slechte en/of verkeerde informatie lijkt men een beslissing te maken om geen donorcodicil in te vullen met een 'ja'.
Ik respecteer het feit dat mensen het niet willen, maar weet tenminste dan wel waar je 'nee' op zegt.
Het is geen kwestie van leeggeplukt worden en je organen afstaan aan een zwaar rokend, ongezond levend persoon. Er zijn enorm strikte regels als het gaat om ontvangen van 'nieuwe' organen, dat kan niet zomaar!
Misschien zou men ook eens een bezoekje moeten brengen aan de site www.longtransplantatie.nl, hier kun je verhalen lezen van mensen die dankzij mensen die hun organen wilden afstaan na overlijden, een nieuw, waardevol leven hebben. Van kinderen tot volwassen personen.
Ik las hier ook dat er mensen eerst wel een donorcodicil hadden ingevuld en na het krijgen van kinderen niet meer wilden. Ik vind het krijgen en hebben van kinderen juist wel een reden om een codicil te hebben, en indien de situatie zich aandient, organen af te staan.
Waar ikzelf niet goed tegenkan is als mensen hun organen niet willen afstaan bij hun overlijden, maar dan wel linea recta de 'oven' worden ingestopt voor een crematie. Weg organen, misschien wel zeer waardevolle organen.
vrijdag 11 mei 2007 om 19:49
Ik heb van de week een documentaire gezien waarin dit onderwerp aan de orde kwam, op de ic afdeling van het EMC.
Een vrouw was nét niet hersendood, haar hersenstam functioneerde nog. Zou voor onbepaalde tijd blijven functioneren wanneer zij aan de beademing bleef en ze konden niet iemand aan de beademing houden uitsluitend om af te wachten tot ze hersendood is en dan haar organen kunnen worden gedoneerd. Haar wens om te doneren was bekend.
Men heeft besloten haar van de beademing af te halen -want geen levensverwachting meer- wat betekende dat haar hart en longen niet meer voor donatie geschikt zouden zijn. Andere organen wel.
Met de familie erbij is ze van de apparatuur losgekoppeld en de familie heeft vijf minuten na het overlijden de tijd gehad om afscheid van haar te nemen.
vrijdag 11 mei 2007 om 19:58
Het lijkt me heel lastig om zo bewust van je lichaam te zijn. Dat je je bewust bent van je lichaam als iets lichamelijk voelt als prettig/fijn/pijn ben je je dat bewust. Maar als je blinde darm eruit is, je gesterilliseerd bent, je baarmoeder kwijt dat ben je je toch niet continue bewust?
Zelfs als je een prothese hebt voor een been ben je daar niet steeds bewust mee bezig. Tenminste dat is niet helemaal de bedoeling.
De mensen om mij heen die ik ken met protheses hebben wat jij benoemd helemaal niet. En er zitten heel spirituele mensen tussen. Zijn de mensen om mij heen en ben ik dan zo anders?
Je hoort weleens van iemand met een donororgaan dat ze trekjes hebben die zij eerder niet hadden. Hier kan ik me ook bijna geen voorstelling van maken. Volgens mij zit daar toch een deel suggestie bij.
Zelfs als je een prothese hebt voor een been ben je daar niet steeds bewust mee bezig. Tenminste dat is niet helemaal de bedoeling.
De mensen om mij heen die ik ken met protheses hebben wat jij benoemd helemaal niet. En er zitten heel spirituele mensen tussen. Zijn de mensen om mij heen en ben ik dan zo anders?
Je hoort weleens van iemand met een donororgaan dat ze trekjes hebben die zij eerder niet hadden. Hier kan ik me ook bijna geen voorstelling van maken. Volgens mij zit daar toch een deel suggestie bij.
vrijdag 11 mei 2007 om 20:01
Waar ikzelf niet goed tegenkan is als mensen hun organen niet willen afstaan bij hun overlijden, maar dan wel linea recta de 'oven' worden ingestopt voor een crematie. Weg organen, misschien wel zeer waardevolle organen.
Moet iemand die zijn organen niet afstaat dan maar boven de grond wegrotten ofzo?
Het is ieders eigen keuze om wel of niet zijn organen af te staan. Ik vind zowel de reden waarom wel als de reden waarom niet, niet belangrijk. Je hebt iemands keuze maar te respecteren. Klaar.
Moet iemand die zijn organen niet afstaat dan maar boven de grond wegrotten ofzo?
Het is ieders eigen keuze om wel of niet zijn organen af te staan. Ik vind zowel de reden waarom wel als de reden waarom niet, niet belangrijk. Je hebt iemands keuze maar te respecteren. Klaar.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
vrijdag 11 mei 2007 om 21:12
Mijn vader is een paar jaar geleden overleden. Hij heeft heel erg veel pijn gehad waar wij als kinderen lang getuige van zijn geweest. Uiteindelijk heeft hij gevraagd versneld te mogen sterven, middels een slaapmiddel en pijnbestrijding (volgens mij wordt dat ook wel passieve euthanasie genoemd). Het was zo'n opluchting voor ons allemaal toen hij overleed en geen pijn meer had. Toen werd ons de vraag gesteld of we wilden dat hij organen zou afstaan. Er was niet veel meer bruikbaar maar wel wat.
Ik had daar helemaal niet over nagedacht, voor mezelf wel maar bij hem nooit. Was alleen maar bezig geweest met zijn lijden en overlijden.
Mijn broer reageerde direct: hij wilde het niet omdat mijn vader al zoveel pijn geleden had. Nu hadden zijn lichaam en zijn ziel eindelijk rust en mijn broer wilde niet dat hij nog langer moest lijden, dat er in zijn tot rust gebrachte lichaam weer werd gerommeld. Op dat moment begreep ik dat en heb ik daarmee ingestemd. Later heb ik daar wel eens aan getwijfeld.
Zelf heb ik wel een codicil. Ik heb alleen mijn huid uitgezonderd. Al mijn andere organen, die ken ik niet, die heb ik nooit gezien of 'gevoeld' en daar heb ik niet echt een band mee, dat is een soort van binnenkant van de zwarte doos die ik als mijn lichaam zie. Maar mijn huid, die heb ik actief van buitenaf verzorgd, daar heb ik elke millimeter van gekend, ieder moedervlekje en vooral, daarmee ben ik geliefkoosd en liefgehad. Die is voor mij veel persoonlijker en ik zou niet willen dat iemand anders later over mijn huid geaaid als ware het de zijne. Raar misschien, was een hele intuitieve beslissing, maar ik voel het wel nog steeds zo. Alle andere dingen: gebruik ze als het kan! Ik geloof niet dat ik er zelf nog iets aan heb, mocht ik er niet meer zijn!
Ik had daar helemaal niet over nagedacht, voor mezelf wel maar bij hem nooit. Was alleen maar bezig geweest met zijn lijden en overlijden.
Mijn broer reageerde direct: hij wilde het niet omdat mijn vader al zoveel pijn geleden had. Nu hadden zijn lichaam en zijn ziel eindelijk rust en mijn broer wilde niet dat hij nog langer moest lijden, dat er in zijn tot rust gebrachte lichaam weer werd gerommeld. Op dat moment begreep ik dat en heb ik daarmee ingestemd. Later heb ik daar wel eens aan getwijfeld.
Zelf heb ik wel een codicil. Ik heb alleen mijn huid uitgezonderd. Al mijn andere organen, die ken ik niet, die heb ik nooit gezien of 'gevoeld' en daar heb ik niet echt een band mee, dat is een soort van binnenkant van de zwarte doos die ik als mijn lichaam zie. Maar mijn huid, die heb ik actief van buitenaf verzorgd, daar heb ik elke millimeter van gekend, ieder moedervlekje en vooral, daarmee ben ik geliefkoosd en liefgehad. Die is voor mij veel persoonlijker en ik zou niet willen dat iemand anders later over mijn huid geaaid als ware het de zijne. Raar misschien, was een hele intuitieve beslissing, maar ik voel het wel nog steeds zo. Alle andere dingen: gebruik ze als het kan! Ik geloof niet dat ik er zelf nog iets aan heb, mocht ik er niet meer zijn!
vrijdag 11 mei 2007 om 23:14
Ik viind dat je gelijk hebt wat betreft respect. Maar zelf ben ik toch wel geinteresseerd in het hoe en waarom in deze discussie. En ik vind dat er best een discussie gevoerd kan en mag worden over waarom wel of niet doneren. En ja, ik heb moeite met het idee dat mensen hun gezonde sporthartje liever mee het graf innemen dan dat zij het doneren aan iemand die minder gezond leeft. Gewoon omdat ik anders in elkaar steek.
Omdat ik voor doneren ben zou ik ook graag mensen zien dat mensen door zo'n discussie als deze meer kennis over donatie krijgen en misschien hun visie bijstellen.
vrijdag 11 mei 2007 om 23:29
Ik ben niet voor of tegen doneren in het algemeen. Iedereen moet dat voor zichzelf weten. Ik vind het ook niet egoistisch om niet te doneren, ook al ben je nog zo gezond en is de ander nog zo ziek.
Wat ik wel raar vind is dat je je organen wel aan de één gunt en niet aan de ander.
Wat ik wel raar vind is dat je je organen wel aan de één gunt en niet aan de ander.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 12 mei 2007 om 00:13
zaterdag 12 mei 2007 om 01:39
quote: emmenn reageerde
Misschien zou men ook eens een bezoekje moeten brengen aan de site www.longtransplantatie.nl, hier kun je verhalen lezen van mensen die dankzij mensen die hun organen wilden afstaan na overlijden, een nieuw, waardevol leven hebben. Van kinderen tot volwassen personen. di verhalen kan ik m zo wel voor de geest halen ...ik zou dan liever iets lezen over hoe de nabestaanden het ervaren hebben.
Ik las hier ook dat er mensen eerst wel een donorcodicil hadden ingevuld en na het krijgen van kinderen niet meer wilden.ik denk dat je mij bedoelt............. is geen geval van niet meer willen doneren..........ik wil niet dat mijn kinderen zich verplicht zouden voelen om donatie toe te staan terwijl zij dat op dat moment liever niet zouden laten doen....... zo'n codicil is toch een soort van laatste wil .........mijn laatste wil is dat mijn nabestaanden moeten doen waar zij zich op dát momnt goed bij voelen ; ma afstaan aan de wetenschap ? Welja. Van top tot teen doneren ? Ook goed. Kijk , ik vind he een nobel streven , maar sinds ik kinderen heb komen hun gevoelens op de eerste plaats voor mij.,...ik ben niet anders over doneren gaan denken. ( over donatie van MIJN organen heb ik het dan )
Misschien zou men ook eens een bezoekje moeten brengen aan de site www.longtransplantatie.nl, hier kun je verhalen lezen van mensen die dankzij mensen die hun organen wilden afstaan na overlijden, een nieuw, waardevol leven hebben. Van kinderen tot volwassen personen. di verhalen kan ik m zo wel voor de geest halen ...ik zou dan liever iets lezen over hoe de nabestaanden het ervaren hebben.
Ik las hier ook dat er mensen eerst wel een donorcodicil hadden ingevuld en na het krijgen van kinderen niet meer wilden.ik denk dat je mij bedoelt............. is geen geval van niet meer willen doneren..........ik wil niet dat mijn kinderen zich verplicht zouden voelen om donatie toe te staan terwijl zij dat op dat moment liever niet zouden laten doen....... zo'n codicil is toch een soort van laatste wil .........mijn laatste wil is dat mijn nabestaanden moeten doen waar zij zich op dát momnt goed bij voelen ; ma afstaan aan de wetenschap ? Welja. Van top tot teen doneren ? Ook goed. Kijk , ik vind he een nobel streven , maar sinds ik kinderen heb komen hun gevoelens op de eerste plaats voor mij.,...ik ben niet anders over doneren gaan denken. ( over donatie van MIJN organen heb ik het dan )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 12 mei 2007 om 01:57
Ik heb ook altijd gedacht, (voor zover ik daar toen over nadacht):'doneren, waarom niet'. Totdat mijn vader overleed, op dat moment moest ik er niet aan denken dat hij direct weggehaald zou worden en dat zijn organen er uitgehaald zouden worden. Ik heb het er nooit met hem over gehad, en denk dat hij er zelf geen moeite mee gehad zou hebben. Maar ik had het er denk ik zelf wel heel moeilijk mee gehad. Voor mezelf heb ik er geen moeite mee, en mogen ze mijn organen best gebruiken, maar aangezien ik weet hoe ik me voelde toen iemand waar ik zoveel van hield overleed, laat ik het ook liever aan mijn geliefden over om die beslissing te nemen. Er zit geen logica in mijn denkwijze, (ik weet ook wel dat mijn vader niets meer aan zijn organen had op dat moment), tis puur gevoelsmatig.
Er was in het geval van mijn vader trouwens geen sprake van donatie, aangezien hij al erg ziek was, maar toen ben ik er wel over na gaan denken.
Er was in het geval van mijn vader trouwens geen sprake van donatie, aangezien hij al erg ziek was, maar toen ben ik er wel over na gaan denken.
zaterdag 12 mei 2007 om 07:14
zaterdag 12 mei 2007 om 08:09
De theorie van willen weten waar je organen heen gaan en daar zelf een stem in hebben vind ik mooi maar het lijkt me practisch gezien geen doen. Ik ga uit van het standpunt dat ik donor ben omdat ik een ander graag een lol wil doen met dingen die ik zelf niet meer nodig heb. Als ik er nu over nadenk wie of wat ik uit zou willen sluiten dan kan ik wel bezig blijven merk ik.
Mensen oordelen, over werkelijk alles en iedereen en ook ik ben kritisch normaal gesproken. Iemand met pedofiele neigingen gun ik mijn nieren niet bijvoorbeeld. Ook iemand die avond aan avond zit te gamen wil ik mijn hoornvlies niet afstaan, of een man die zijn vrouw slaat en zijn kinderen mishandelt (ik noem maar een even een paar voorbeelden hoor, hypothetisch natuurlijk).
Niemand garandeert jou dat je organen niet terecht gaan komen in een persoon die later gifmenger wordt, in een vlaag van verbijstering een kind ombrengt, of die een lelijke rol gaat spelen in een vuile oorlog hier of daar.
De pracht is dus juist dat je dat allemaal niet weet. Je doet aan orgaandonatie mee omdat je overtuigd bent van het nut. Of niet. En het mooie is dat je dat dus helemaal zelf uit mag maken.
Mensen oordelen, over werkelijk alles en iedereen en ook ik ben kritisch normaal gesproken. Iemand met pedofiele neigingen gun ik mijn nieren niet bijvoorbeeld. Ook iemand die avond aan avond zit te gamen wil ik mijn hoornvlies niet afstaan, of een man die zijn vrouw slaat en zijn kinderen mishandelt (ik noem maar een even een paar voorbeelden hoor, hypothetisch natuurlijk).
Niemand garandeert jou dat je organen niet terecht gaan komen in een persoon die later gifmenger wordt, in een vlaag van verbijstering een kind ombrengt, of die een lelijke rol gaat spelen in een vuile oorlog hier of daar.
De pracht is dus juist dat je dat allemaal niet weet. Je doet aan orgaandonatie mee omdat je overtuigd bent van het nut. Of niet. En het mooie is dat je dat dus helemaal zelf uit mag maken.
zaterdag 12 mei 2007 om 11:16
Sinds 1988 heb ik al een donorcodicil. Ik wist al snel dat ze na mijn dood alles wat ze kunnen gebruiken mogen gebruiken. Ik heb er totaal niks meer aan en als ik op die manier ervoor kan zorgen dat iemand wat langer leeft, graag!!
Mijn ex-vriend is nierpatient. Als je ziet hoe ziek iemand is omdat een bepaald orgaan niet meer werkt, dan wordt je volgens mij direct donor. Hij heeft nu een nier gekregen van zijn broer en dat is maar goed ook, anders had hij misschien nog op de wachtlijst gestaan.
Mijn huidige vriend denkt er gelukkig precies hetzelfde over als ik: alles wat ze kunnen gebruiken eruit!! Ik laat het niet aan mijn nabestaanden over, want die hebben als ik net dood ben genoeg aan hun hoofd. Daarbij is het altijd nog mijn lichaam en mag ik er gelukkig zelf over beslissen.
Uiteraard respecteer ik het als mensen om een bepaalde reden niet willen dat hun organen afgestaan worden. Wel vind ik dat als je ze pertinent niet wilt afstaan je ook niet moet willen en kunnen ontvangen. Het werkt beide kanten op vind ik.
Mijn ex-vriend is nierpatient. Als je ziet hoe ziek iemand is omdat een bepaald orgaan niet meer werkt, dan wordt je volgens mij direct donor. Hij heeft nu een nier gekregen van zijn broer en dat is maar goed ook, anders had hij misschien nog op de wachtlijst gestaan.
Mijn huidige vriend denkt er gelukkig precies hetzelfde over als ik: alles wat ze kunnen gebruiken eruit!! Ik laat het niet aan mijn nabestaanden over, want die hebben als ik net dood ben genoeg aan hun hoofd. Daarbij is het altijd nog mijn lichaam en mag ik er gelukkig zelf over beslissen.
Uiteraard respecteer ik het als mensen om een bepaalde reden niet willen dat hun organen afgestaan worden. Wel vind ik dat als je ze pertinent niet wilt afstaan je ook niet moet willen en kunnen ontvangen. Het werkt beide kanten op vind ik.
zaterdag 12 mei 2007 om 16:24
Wat mij verbaasd in de Nederlandse regelgeving.
1. Er is een donorregistratiesysteem. PRIMA !!!
2. Ook al sta je geregistreerd met de mededeling dat je donor wilt zijn, dan nóg kunnen de nabestaanden dat tegenhouden. WAAROM ??? Het is toch iemands eigen beslissing ? :o Zelfbeschikkingsrecht e.d. ???
3. De meeste potentiële donoren (jong en gezond) komen "beschikbaar" in het weekend of tijdens de feestdagen (avondje stappen, overmoedig, boem-pats-afgelopen). Waarom is er op die momenten te weinig ruimte in de OK's om al die aankomende lijken te strippen en de "wachtenden" voor te bereiden op de operatie ??? Tijdsverlies = orgaanfunctieverlies. :(
1. Er is een donorregistratiesysteem. PRIMA !!!
2. Ook al sta je geregistreerd met de mededeling dat je donor wilt zijn, dan nóg kunnen de nabestaanden dat tegenhouden. WAAROM ??? Het is toch iemands eigen beslissing ? :o Zelfbeschikkingsrecht e.d. ???
3. De meeste potentiële donoren (jong en gezond) komen "beschikbaar" in het weekend of tijdens de feestdagen (avondje stappen, overmoedig, boem-pats-afgelopen). Waarom is er op die momenten te weinig ruimte in de OK's om al die aankomende lijken te strippen en de "wachtenden" voor te bereiden op de operatie ??? Tijdsverlies = orgaanfunctieverlies. :(
