Actueel
alle pijlers
Orgaandonatie; waarom wel/ niet?
vrijdag 11 mei 2007 om 11:01
Naar aanleiding van een artikel op nu.nl
waarin staat dat een kwart van de Nederlanders geen orgaandonor wil zijn vraag ik me vooral af waarom mensen dat niet willen.
Persoonlijk heb ik er nog geen drie seconden over na hoeven te denken en ik heb zondermeer dat ding ingevuld. Ze mogen alles van me hebben als ik het toch niet meer nodig heb.
Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen!
waarin staat dat een kwart van de Nederlanders geen orgaandonor wil zijn vraag ik me vooral af waarom mensen dat niet willen.
Persoonlijk heb ik er nog geen drie seconden over na hoeven te denken en ik heb zondermeer dat ding ingevuld. Ze mogen alles van me hebben als ik het toch niet meer nodig heb.
Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen!
zondag 13 mei 2007 om 20:40
Het is al wat pagina's gelden, maar toch..
k probeer haar echt te respecteren, maar wat heb ik een moeite met de mening van Thasjie. Pff wat ze zegt over kinderen, dat ze haar kind (als ze die zou hebben) liever zou laten sterven dan te kiezen voor een orgaan van een ander, ik krijg er buikpijn van. Mijn zoontje is met 8 en 10 weken geopereerd aan zijn hart en leeft nog onder andere dankzij een hartklep van een donor. Mijn dappere ventje heeft 3 maanden op de high intensive care van het ziekenhuis gelegen, waar kinderen vechten voor hun leven. Ik heb zoveel kinderen zien doodgaan en al dat verdriet voel ik nog in mijn hart. Mijn kind heeft het gered dankzij een donor, en ik zou willen dat ik in woorden kon uitdrukken hoe dankbaar ik ben. Het spijt me, maar je weet echt niet wat je zegt als je zegt dat je je kind liever laat sterven. Misschien logisch als je geen kinderen hebt en ik wil je echt niet afzeiken, maar men, je moest eens weten hoe je je voelt als je naast het bed van je kind staat en hem of haar ziet doodgaan. Ik kan er nog om janken.
Ik weet dat ik een super gekleurde mening heb, maar mijn god, wij hebben allemaal een donor codicil. Het idee dat ik een kind (of volwassene) zou kunnen redden is zo gigantisch, dat ik echt niet anders kan dan zelf donor zijn. Als ik ooit de nabestaanden tegen zou komen van de donor voor mijn zoontje, dan zou ik ze met goud behangen. Daar heb ik echt respect voor...
Zoals ik zeg, ik probeer je echt te snappen en je mening te respecteren. Maar dat lukt me echt niet, sorry.
k probeer haar echt te respecteren, maar wat heb ik een moeite met de mening van Thasjie. Pff wat ze zegt over kinderen, dat ze haar kind (als ze die zou hebben) liever zou laten sterven dan te kiezen voor een orgaan van een ander, ik krijg er buikpijn van. Mijn zoontje is met 8 en 10 weken geopereerd aan zijn hart en leeft nog onder andere dankzij een hartklep van een donor. Mijn dappere ventje heeft 3 maanden op de high intensive care van het ziekenhuis gelegen, waar kinderen vechten voor hun leven. Ik heb zoveel kinderen zien doodgaan en al dat verdriet voel ik nog in mijn hart. Mijn kind heeft het gered dankzij een donor, en ik zou willen dat ik in woorden kon uitdrukken hoe dankbaar ik ben. Het spijt me, maar je weet echt niet wat je zegt als je zegt dat je je kind liever laat sterven. Misschien logisch als je geen kinderen hebt en ik wil je echt niet afzeiken, maar men, je moest eens weten hoe je je voelt als je naast het bed van je kind staat en hem of haar ziet doodgaan. Ik kan er nog om janken.
Ik weet dat ik een super gekleurde mening heb, maar mijn god, wij hebben allemaal een donor codicil. Het idee dat ik een kind (of volwassene) zou kunnen redden is zo gigantisch, dat ik echt niet anders kan dan zelf donor zijn. Als ik ooit de nabestaanden tegen zou komen van de donor voor mijn zoontje, dan zou ik ze met goud behangen. Daar heb ik echt respect voor...
Zoals ik zeg, ik probeer je echt te snappen en je mening te respecteren. Maar dat lukt me echt niet, sorry.
zondag 13 mei 2007 om 21:54
Hallo iedereen!
Ik heb deze discussie helemaal doorgelezen en om de openingsvraag terug te komen; ik ben geen donor. Ik heb er vaak over nagedacht maar ik ben er nog niet helemaal over uit. Waarschijnlijk denk ik er veel te diep over na maar ik kan de gedachte niet loslaten dat wellicht iemand verder leeft die later in zijn of haar leven vreselijke dingen gaat doen. Natuurlijk kan het tegenovergestelde ook gebeuren, dat iemand blijft leven die ontzettend veel goeds doet.
Hoe zit dat eigenlijk met die hartkleppen van Holleeder? Zijn die van kunststof of van een donor? Waar ik bang voor ben, is dat straks degenen met geld bovenaan op de wachtlijst komen te staan, dat er wellicht een dokter om te kopen is om een plaatsje hoger te komen, zeker nu met die privatisering van de zorg. Dit is natuurlijk ook een perfecte reden om mijzelf op te geven als donor want hoe meer donoren, hoe kleiner de kans.
Dan gooi ik nog even een vraag in de groep. De zwarte handel in organen groeit enorm. Het moet toch opvallen dat iemand op een gegeven moment van de wachtlijst verdwijnt. Ik vraag me af of daar niet wetgeving voor moet komen. Bijvoorbeeld iemand aanklagen voor doodslag/moord als hij een nieuw hart krijgt d.m.v. de illegale markt in donoren.
Ik merk het alweer aan mezelf, ik denk er veel te diep over na en ga er te diep over in. Heeft er iemand argumenten om mij te overtuigen?
Ik heb deze discussie helemaal doorgelezen en om de openingsvraag terug te komen; ik ben geen donor. Ik heb er vaak over nagedacht maar ik ben er nog niet helemaal over uit. Waarschijnlijk denk ik er veel te diep over na maar ik kan de gedachte niet loslaten dat wellicht iemand verder leeft die later in zijn of haar leven vreselijke dingen gaat doen. Natuurlijk kan het tegenovergestelde ook gebeuren, dat iemand blijft leven die ontzettend veel goeds doet.
Hoe zit dat eigenlijk met die hartkleppen van Holleeder? Zijn die van kunststof of van een donor? Waar ik bang voor ben, is dat straks degenen met geld bovenaan op de wachtlijst komen te staan, dat er wellicht een dokter om te kopen is om een plaatsje hoger te komen, zeker nu met die privatisering van de zorg. Dit is natuurlijk ook een perfecte reden om mijzelf op te geven als donor want hoe meer donoren, hoe kleiner de kans.
Dan gooi ik nog even een vraag in de groep. De zwarte handel in organen groeit enorm. Het moet toch opvallen dat iemand op een gegeven moment van de wachtlijst verdwijnt. Ik vraag me af of daar niet wetgeving voor moet komen. Bijvoorbeeld iemand aanklagen voor doodslag/moord als hij een nieuw hart krijgt d.m.v. de illegale markt in donoren.
Ik merk het alweer aan mezelf, ik denk er veel te diep over na en ga er te diep over in. Heeft er iemand argumenten om mij te overtuigen?
zondag 13 mei 2007 om 23:00
Worden organen van donoren eigenlijk wel getest op "enge ziektes" ? En hoe lang duurt het voordat ze uitsluiting hebben ? Wat nou als de overledene niet wist of bekend heeft gemaakt dat hij tbc / hiv of iets anders heeft ?
Als je bloeddonor wilt zijn, dan mag je amper nog seksuele contacten hebben gehad met een Fries danwel een Drenth. (Maar dan in Afrikaans en Aziatische versies, ik weet ze ff niet meer). Niet de laatste dagen bij de tandarts zijn geweest, gevaccinneerd zijn, een piercing hebben laten zetten, pijnstillers hebben gebruikt, zwanger zijn, getatoueerd zijn...............................
Voor sommige dingen geldt zelfs een wachttijd van een jaar.
Als je bloeddonor wilt zijn, dan mag je amper nog seksuele contacten hebben gehad met een Fries danwel een Drenth. (Maar dan in Afrikaans en Aziatische versies, ik weet ze ff niet meer). Niet de laatste dagen bij de tandarts zijn geweest, gevaccinneerd zijn, een piercing hebben laten zetten, pijnstillers hebben gebruikt, zwanger zijn, getatoueerd zijn...............................
Voor sommige dingen geldt zelfs een wachttijd van een jaar.
maandag 14 mei 2007 om 01:36
Wanneer het hart stopt met pompen, sterven de hersenen binnen enkele minuten. Door de functie van de longen te laten overnemen door een machine, kan iemand nog enkele dagen (of indien nodig nog langer) in leven gehouden worden.
De hersenactiviteit is dan natuurlijk wel lager, maar nog wel degelijk aanwezig.
Nu kun je erin geloven of niet, maar hoe is dit voor het bewustzijn -of zo je wilt; de geest- van een mens?
Blijft de geest noodgedwongen in (of nabij) het lichaam? Ontstaat er op deze manier niet een èrg langdurige "bijna dood ervaring"?
En/of maakt de geest hierdoor bewust het "oogsten" van de organen mee?
Als iemand kunstmatig in leven wordt gehouden, kijkt men uitsluitend naar de lichamelijke kant van de zaak. Ik ben er niet absoluut zeker van dat dit het enige is waar een dergelijke situatie gevolgen voor zou kunnen hebben.
De hersenactiviteit is dan natuurlijk wel lager, maar nog wel degelijk aanwezig.
Nu kun je erin geloven of niet, maar hoe is dit voor het bewustzijn -of zo je wilt; de geest- van een mens?
Blijft de geest noodgedwongen in (of nabij) het lichaam? Ontstaat er op deze manier niet een èrg langdurige "bijna dood ervaring"?
En/of maakt de geest hierdoor bewust het "oogsten" van de organen mee?
Als iemand kunstmatig in leven wordt gehouden, kijkt men uitsluitend naar de lichamelijke kant van de zaak. Ik ben er niet absoluut zeker van dat dit het enige is waar een dergelijke situatie gevolgen voor zou kunnen hebben.
maandag 14 mei 2007 om 06:41
Daar denk ik dus ook aan, aan het 'ziel' aspect van het geheel. Maar niet alleen bij geven, maar juist ook bij ontvangen. Het idee dat een stukje lichaam van iemand anders in mij voorleeft is voor mij echt een naar idee. Dat iemand zijn ziel of geest niet kan overgaan zeg maar.......Klinkt misschien raar maar zo voelt het.
maandag 14 mei 2007 om 20:29
Mamzelle
Dit topic maakt me ervan bewust dat ik nu wel in een gewichtsklasse val
dat ik bloed kan doneren. Zou dit graag doen. Als ik geen besmet
materiaal ben vanwege een verleden met Afrikanen.
Iedere keer dat je bloedt geeft moet je eerst een vragenlijst invullen. Vragen als 'heb je de afgelopen 12 maanden een tattoo laten aanbrengen' of 'seks gehad met iemand die een verhoogd risico loopt'? Als je op één van de vragen 'ja' antwoordt, mag je een jaar geen bloed geven. Pas dan kunnen ze met zekerheid testen of je geen enge ziektes onder de leden hebt (hiv kan zich pas na negen maanden openbaren).
De eerste keer dat je bloed komt geven, doneer je nog niets. Je vult de vragenlijst in (als alles ok is ga je verder, anders niet), een arts doet een klein onderzoek en er wordt bloed afgenomen voor testjes. Drie maanden later mag je voor het eerst echt bloed geven, mits alles goed is natuurlijk.
Naast dat je iets doet voor anderen, vind ik bloed doneren een makkelijke manier om te weten dat je gezond bent (ik heb het hier niet over hepatitus of AIDS, heb al jaren dezelfde partner). Je bloeddruk, ijzergehalte etc. worden iedere keer getest om zeker te weten dat jij fit genoeg bent om bloed te geven.
Kijk anders op www.sanquin.nl
Sorry voor dit lange verhaal. Ik probeer altijd mensen te strikken voor bloeddonatie)!
Dit topic maakt me ervan bewust dat ik nu wel in een gewichtsklasse val
dat ik bloed kan doneren. Zou dit graag doen. Als ik geen besmet
materiaal ben vanwege een verleden met Afrikanen.
Iedere keer dat je bloedt geeft moet je eerst een vragenlijst invullen. Vragen als 'heb je de afgelopen 12 maanden een tattoo laten aanbrengen' of 'seks gehad met iemand die een verhoogd risico loopt'? Als je op één van de vragen 'ja' antwoordt, mag je een jaar geen bloed geven. Pas dan kunnen ze met zekerheid testen of je geen enge ziektes onder de leden hebt (hiv kan zich pas na negen maanden openbaren).
De eerste keer dat je bloed komt geven, doneer je nog niets. Je vult de vragenlijst in (als alles ok is ga je verder, anders niet), een arts doet een klein onderzoek en er wordt bloed afgenomen voor testjes. Drie maanden later mag je voor het eerst echt bloed geven, mits alles goed is natuurlijk.
Naast dat je iets doet voor anderen, vind ik bloed doneren een makkelijke manier om te weten dat je gezond bent (ik heb het hier niet over hepatitus of AIDS, heb al jaren dezelfde partner). Je bloeddruk, ijzergehalte etc. worden iedere keer getest om zeker te weten dat jij fit genoeg bent om bloed te geven.
Kijk anders op www.sanquin.nl
Sorry voor dit lange verhaal. Ik probeer altijd mensen te strikken voor bloeddonatie)!
maandag 14 mei 2007 om 20:48
Dhelia:"Je hebt het nu over 'dood laten gaan' maar hersendood is toch echt dood hoor. Er is dus niets meer 'dood te gaan'. Je hersenen doen niets meer. Over. Uit. Finito. Dat men de bloedsomloop nog even in stand houdt opdat de organen bruikbaar blijven: so be it. Bloedsomloop bepaalt niet of je in leven bent, dat doen de hersenen."Als het echt over, uit en finito was, dan maakte het ook niet uit of de bloedsomloop nog in stand zou worden gehouden, toch?En dat maakt dus wel uit, misschien niet rationeel, maar voor mij zeer zeker gevoelsmatig. Voor mijn gevoel ben je dan nog helemaal niet dood!Verhalen van karaktereigenschappen van de donor die ontvangers van donororganen ineens blijken te hebben, die heb ik ook wel eens gelezen. Ik neem aan dat daar nu flink onderzoek naar wordt gedaan. En ook dat hieraan aandacht wordt besteed in de voorlichting zowel voor mensen die overwegen donor te worden als mensen die mogelijk een donororgaan gaan krijgen.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 15 mei 2007 om 12:41
Hallo,
ik zou zelf donor willen zijn als er na mijn overlijden nog iemand mee geholpen kan worden, mijn man ook en voor mijn kinderen zou ik dat ook zo besluiten. Voor mij is daarvoor de reden, dat als ikzelf, mijn man of mijn kinderen om wat voor reden dan ook zelf donormateriaal nodig zouden hebben, wij dat ook zouden aannemen en dankbaar zouden zijn dat iemand dat voor ons heeft willen doen.
Niet dat ik hoop dat we ooit in die situatie komen trouwens (als ontvanger of als donor)... Ik denk zelf niet dat je als je hersendood bent, je nog ergens bewust van bent. Maar ja, ieder zijn/haar mening/gevoel...
Ik ben zelf nu geen bloeddonor, dat kan niet vanwege problemen met mijn bloeddruk, maar mijn man wel. Ik heb zelf twee keer een bloedtransfusie met donorbloed gekregen en heb zo het gevoel dat we weer iets terugdoen.
ik zou zelf donor willen zijn als er na mijn overlijden nog iemand mee geholpen kan worden, mijn man ook en voor mijn kinderen zou ik dat ook zo besluiten. Voor mij is daarvoor de reden, dat als ikzelf, mijn man of mijn kinderen om wat voor reden dan ook zelf donormateriaal nodig zouden hebben, wij dat ook zouden aannemen en dankbaar zouden zijn dat iemand dat voor ons heeft willen doen.
Niet dat ik hoop dat we ooit in die situatie komen trouwens (als ontvanger of als donor)... Ik denk zelf niet dat je als je hersendood bent, je nog ergens bewust van bent. Maar ja, ieder zijn/haar mening/gevoel...
Ik ben zelf nu geen bloeddonor, dat kan niet vanwege problemen met mijn bloeddruk, maar mijn man wel. Ik heb zelf twee keer een bloedtransfusie met donorbloed gekregen en heb zo het gevoel dat we weer iets terugdoen.
dinsdag 15 mei 2007 om 17:50
Hoi,
Ik ben begin 20 jaar.
Ik ben er niet uit voor mijzelf.
Toen ik 13 was liep ik met zo'n klein rood briefje op zak.
Toen ik 18 werd kreeg ik die donorregistratiebrief en heb deze nooit
ingevuld (laksheid, niet wetend wat ik wilde hierin en bezig met andere
dingen).
Nu ben ik er nog steeds niet uit.
Ik geloof namelijk dat je ziel geworteld zit in je hele lichaam en dat
deze niet meteen na overlijden je lichaam verlaat, maar er eventjes de
tijd voor nodig heeft, om los te komen.
Ik vind het een raar idee dat dan bijvoorbeeld mijn long met een stukje "ik" in een ander mens zit...
Ik weet het nog niet omdat ik misschien bang ben om als ziel niet compleet aan "gene zijde" te komen...
Ik geloof in reincarnatie.
Maar ook lees ik van iemand (weet de naam niet meer); alles behalve
mijn huid, omdat ik mijn huid ken en mijn organen niet want daar heb ik
geen contact mee. Daar kan ik me ook wel in vinden.
Ik weet dus nog niet wat ik wil...
Ik ben begin 20 jaar.
Ik ben er niet uit voor mijzelf.
Toen ik 13 was liep ik met zo'n klein rood briefje op zak.
Toen ik 18 werd kreeg ik die donorregistratiebrief en heb deze nooit
ingevuld (laksheid, niet wetend wat ik wilde hierin en bezig met andere
dingen).
Nu ben ik er nog steeds niet uit.
Ik geloof namelijk dat je ziel geworteld zit in je hele lichaam en dat
deze niet meteen na overlijden je lichaam verlaat, maar er eventjes de
tijd voor nodig heeft, om los te komen.
Ik vind het een raar idee dat dan bijvoorbeeld mijn long met een stukje "ik" in een ander mens zit...
Ik weet het nog niet omdat ik misschien bang ben om als ziel niet compleet aan "gene zijde" te komen...
Ik geloof in reincarnatie.
Maar ook lees ik van iemand (weet de naam niet meer); alles behalve
mijn huid, omdat ik mijn huid ken en mijn organen niet want daar heb ik
geen contact mee. Daar kan ik me ook wel in vinden.
Ik weet dus nog niet wat ik wil...
dinsdag 15 mei 2007 om 21:11
Ik vind dat nogal wat, voor je kinderen besluiten dat zij zullen doneren. Brengt me dus gelijk op het idee dat ik niet in staat zou zijn om te besluiten dat één van mijn naasten doneert als ik niet vantevoren weet dat hij of zij dit wil.
Heeft iets met de integriteit van het lichaam te maken, ook met die van het dode lichaam. Dat uitsluitend iemand zélf kan beslissen of hij/zij wil doneren of niet.
Heeft iets met de integriteit van het lichaam te maken, ook met die van het dode lichaam. Dat uitsluitend iemand zélf kan beslissen of hij/zij wil doneren of niet.
dinsdag 15 mei 2007 om 22:31
@ Coyol, Met mijn ziel in het hier en nu heb ik niets tegen orgaandonatie en vind ik het fijn gevoel dat ik eventueel nog wat voor een ander betekenen door mijn organen beschikbaar te stellen.
Stel dat er inderdaad nog iets is van een afscheidnemen van het lichaam ofzoiets dergelijks is, dan ga ik er daarbij vanuit, dat mijn ziel de beslissing die ik voor mijn dood heb gemaakt wel begrijpt en hier mee om kan gaan.
Stel dat er inderdaad nog iets is van een afscheidnemen van het lichaam ofzoiets dergelijks is, dan ga ik er daarbij vanuit, dat mijn ziel de beslissing die ik voor mijn dood heb gemaakt wel begrijpt en hier mee om kan gaan.
dinsdag 15 mei 2007 om 22:46
woensdag 16 mei 2007 om 11:23
woensdag 16 mei 2007 om 11:46
Ik heb ook een 'nee' ingevuld. Eigenlijk gewoon uit pure angst dat ze mij dood laten gaan omdat ze toevallig mijn hart of lever nodig hebben voor iemand met een hoop geld. Ik bedoel dat ik daarom geen behandeling krijg na bijv. een ongeval.
Maar als ik echt morsdood ben dan mogen ze mij helemaal leeg plukken. Mijn partner weet hiervan af.
Maar als ik echt morsdood ben dan mogen ze mij helemaal leeg plukken. Mijn partner weet hiervan af.
woensdag 16 mei 2007 om 12:12
woensdag 16 mei 2007 om 13:33
Op één van de eerste pagina's las ik: 'Ik wil thuis kunnen sterven en dat mag niet als je orgaandonor bent.' Ik was benieuwd hoe dit precies zat, kon het me namelijk niet voorstellen dat je die keuze ontnomen werd. Ik heb de vraag gesteld aan het infoteam van de site donorregistratie en kreeg per mail het volgende antwoord:
Orgaandonatie is inderdaad alleen mogelijk als u overlijdt in een ziekenhuis.
Het gaat dan vaak om mensen die overlijden aan een beroerte of verkeersongeval:
mensen die hersendood zijn. Ook mensen die in een ziekenhuis overlijden aan een
hartstilstand, kunnen soms nog donor zijn van nieren, longen of lever. De
patiënt is dan niet hersendood en de bloedsomloop is definitief gestopt. Daarna
zal een arts het donorregister raadplegen om te zien of hij of zij toestemming
heeft gegeven voor donatie, en zo ja voor welke organen.
Maar in geval van ziekte zal u niet naar een ziekenhuis worden verplaatst. Een
arts zal er nl. altijd alles aan doen om uw leven te redden en zal pas na uw
overlijden gaan nadenken over orgaan- of weefseldonatie. Voor orgaandonatie
komen inderdaad alleen mensen in aanmerking die op de IC komen te overlijden.
We vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Uiteraard kunt u
met aanvullende vragen altijd bij ons terecht.
Met vriendelijke groet,
NIGZ-Donorvoorlichting
Dit betekent dus dat als je een keuze hebt waar je sterft, dit onafhankelijk is van de donorregistratie! Pas na je dood wordt hiernaar gekeken (tenzij je hier zelf al wensen over uitspreekt voor je dood). Ook in een ziekenhuis zal men eerst alles inzetten om jouw leven te redden, daarna wordt pas gekeken of je een donor kan zijn. Als je er niet op kan vertrouwen dat dit gebeurd, moet je geen donor worden. Maar wat denk je nu zelf? Dat er allemaal artsen rondlopen die een aanklacht riskeren en hun beroep niet langer mogen uitoefenen omdat ze de ene mens liever inruilden voor twee anderen? Dat vind ik erg ver gezocht!
Orgaandonatie is inderdaad alleen mogelijk als u overlijdt in een ziekenhuis.
Het gaat dan vaak om mensen die overlijden aan een beroerte of verkeersongeval:
mensen die hersendood zijn. Ook mensen die in een ziekenhuis overlijden aan een
hartstilstand, kunnen soms nog donor zijn van nieren, longen of lever. De
patiënt is dan niet hersendood en de bloedsomloop is definitief gestopt. Daarna
zal een arts het donorregister raadplegen om te zien of hij of zij toestemming
heeft gegeven voor donatie, en zo ja voor welke organen.
Maar in geval van ziekte zal u niet naar een ziekenhuis worden verplaatst. Een
arts zal er nl. altijd alles aan doen om uw leven te redden en zal pas na uw
overlijden gaan nadenken over orgaan- of weefseldonatie. Voor orgaandonatie
komen inderdaad alleen mensen in aanmerking die op de IC komen te overlijden.
We vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Uiteraard kunt u
met aanvullende vragen altijd bij ons terecht.
Met vriendelijke groet,
NIGZ-Donorvoorlichting
Dit betekent dus dat als je een keuze hebt waar je sterft, dit onafhankelijk is van de donorregistratie! Pas na je dood wordt hiernaar gekeken (tenzij je hier zelf al wensen over uitspreekt voor je dood). Ook in een ziekenhuis zal men eerst alles inzetten om jouw leven te redden, daarna wordt pas gekeken of je een donor kan zijn. Als je er niet op kan vertrouwen dat dit gebeurd, moet je geen donor worden. Maar wat denk je nu zelf? Dat er allemaal artsen rondlopen die een aanklacht riskeren en hun beroep niet langer mogen uitoefenen omdat ze de ene mens liever inruilden voor twee anderen? Dat vind ik erg ver gezocht!
woensdag 16 mei 2007 om 16:16
Het was mijn quote, June, en nee, ik ben niet bang dat artsen mij voortijdig laten sterven omdat ze mijn organen nodig hebben. Als ik doneer zou ik het liefste ook de belangrijke organen doneren, vind dat van veel meer waarde dan weefseldonatie, en daarvoor dien ik in een ziekenhuis te overlijden. Vind dat heel heftig, dan komt mijn wens om thuis te overlijden in conflict met mijn overtuiging dat als je kiest voor donatie, dat je dan ook moet zorgen dat er gedoneerd kan worden, indien die keuze voorhanden is.
woensdag 16 mei 2007 om 16:49
Mamzelle, dat is ook moeilijk. Maar ik denk dan; als ik thuis wil overlijden dan doe ik dat! Maakt het me op dat moment niet uit, kan ik altijd nog kiezen. Maar stel dat ik een vreselijk ongeluk krijg, op de IC beland en daar sterf. Juist voor die onverwachte momenten van overlijden is het van belang dat duidelijk is wat jij en/of je nabestaanden willen. Op het laatste moment kan het misschien niet meer...
