Actueel
alle pijlers
Prins Johan Friso bedolven onder lawine
zaterdag 25 februari 2012 om 01:07
zaterdag 25 februari 2012 om 01:09
quote:wynette schreef op 25 februari 2012 @ 01:07:
http://news.bbc.co.uk/2/hi/6715313.stm
Zijn kansen op terugkrijgen van bewustzijn.Heb jij zelf ook een mening over het een en ander?
http://news.bbc.co.uk/2/hi/6715313.stm
Zijn kansen op terugkrijgen van bewustzijn.Heb jij zelf ook een mening over het een en ander?
zaterdag 25 februari 2012 om 01:18
quote:Olifantjeinhetbos schreef op 25 februari 2012 @ 01:04:
[...]
Zoals ik al schreef "hoop is een gevoel" een heel logisch gevoel.
Absoluut.
En als iemand er zo slecht aan toe is en hij ligt al een maand of wat in coma kan ik me voorstellen dat je misschien denkt denkt 'hadden ze hem maar laten gaan'. Maar dat je dat denkt tijdens het reanimeren kan ik me niet voorstellen.
[...]
Zoals ik al schreef "hoop is een gevoel" een heel logisch gevoel.
Absoluut.
En als iemand er zo slecht aan toe is en hij ligt al een maand of wat in coma kan ik me voorstellen dat je misschien denkt denkt 'hadden ze hem maar laten gaan'. Maar dat je dat denkt tijdens het reanimeren kan ik me niet voorstellen.
zaterdag 25 februari 2012 om 01:39
quote:vogelbekdier schreef op 25 februari 2012 @ 01:02:
[...]
Ik denk dat als iemand 23 jaar in coma ligt dat het niks meer te maken heeft met hoop, maar dat de familie het niet op wilt geven omdat ze die persoon lettelijk niet kwijt willen. Want heel het bestaan van die persoon is al weg.
Wie zijn wij om te weten of 'heel het bestaan' van een persoon 'al weg' is? Ik heb eens gesproken met iemand die ergens werkte waar iemand al jaren in coma lag. Voor buitenstaanders was hij (dus de man die in coma lag) een kasplantje, zonder bewustzijn, zonder gevoelens, zonder bestaan(srecht). Maar volgens zijn verzorgers had hij wel degelijk verschillende gezichtsuitdrukkingen, ook al reageerde hij dan niet op zijn omgeving, en had hij bijvoorbeeld ook wel eens een erectie.
Wie zijn wij dan om te bepalen dat hij geen bestaan meer had? Misschien had hij wel zuiverder gevoelens of mooiere dromen of gedachten dan wij. Hoe kunnen wij, die niet in zijn diepste wezen kunnen kruipen om te weten hoe hij zich voelt, beslissen dat zijn leven geen zin meer heeft?
Dat hoeft niet per se met hoop te maken te hebben, of met iemand niet kwijt willen. ('k Vraag me zelfs af of het voor de omgeving vaak geen enorme last minder zou zijn als zo iemand er niet meer was, eerlijk gezegd.) Maar het heeft volgens mij eerder te maken met heel wezenlijke, existentiële vragen, die echt raken aan de kern van ons bestaan, als je het mij vraagt. Wat maakt een leven levenswaardig, en wanneer is iemand in staat dat voor een ander te bepalen?
[...]
Ik denk dat als iemand 23 jaar in coma ligt dat het niks meer te maken heeft met hoop, maar dat de familie het niet op wilt geven omdat ze die persoon lettelijk niet kwijt willen. Want heel het bestaan van die persoon is al weg.
Wie zijn wij om te weten of 'heel het bestaan' van een persoon 'al weg' is? Ik heb eens gesproken met iemand die ergens werkte waar iemand al jaren in coma lag. Voor buitenstaanders was hij (dus de man die in coma lag) een kasplantje, zonder bewustzijn, zonder gevoelens, zonder bestaan(srecht). Maar volgens zijn verzorgers had hij wel degelijk verschillende gezichtsuitdrukkingen, ook al reageerde hij dan niet op zijn omgeving, en had hij bijvoorbeeld ook wel eens een erectie.
Wie zijn wij dan om te bepalen dat hij geen bestaan meer had? Misschien had hij wel zuiverder gevoelens of mooiere dromen of gedachten dan wij. Hoe kunnen wij, die niet in zijn diepste wezen kunnen kruipen om te weten hoe hij zich voelt, beslissen dat zijn leven geen zin meer heeft?
Dat hoeft niet per se met hoop te maken te hebben, of met iemand niet kwijt willen. ('k Vraag me zelfs af of het voor de omgeving vaak geen enorme last minder zou zijn als zo iemand er niet meer was, eerlijk gezegd.) Maar het heeft volgens mij eerder te maken met heel wezenlijke, existentiële vragen, die echt raken aan de kern van ons bestaan, als je het mij vraagt. Wat maakt een leven levenswaardig, en wanneer is iemand in staat dat voor een ander te bepalen?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
zaterdag 25 februari 2012 om 03:07
Wie zijn wij om te bepalen of iemand een bestaan heeft? Daaruit voort vloeit de vraag wat is bestaan? Wat is bestaan?
Ik denk dus ik besta.
Hoe kan je denken te definiëren? Is denken een moeilijk wiskundig probleem oplossen? Is denken, weten wat je morgen bij de supermarkt moet halen voor het avond eten? Bepaalde hersengebieden worden gebruikt.
Wat als deze hersengebieden ook worden gebruikt, als de persoon zelf geen antwoord kan geven, maar alleen kan antwoorden door die hersengebieden te laten oplichten. Tennis of je huis door lopen? Moeten we degene dan continu in de hersenscanner hebben liggen om antwoord op onze vragen te krijgen?
Is het niet: Ik communiceer, dus ik besta?
Ik kan de ander laten weten wat ik vind, dus ik besta. En communicatie is een wisselwerking. Is het een wisselwerking wanneer alleen enkelen jouw communicatie begrijpen? Je hebt bestaansrecht, maar besta je dan?
Ik denk dus ik besta.
Hoe kan je denken te definiëren? Is denken een moeilijk wiskundig probleem oplossen? Is denken, weten wat je morgen bij de supermarkt moet halen voor het avond eten? Bepaalde hersengebieden worden gebruikt.
Wat als deze hersengebieden ook worden gebruikt, als de persoon zelf geen antwoord kan geven, maar alleen kan antwoorden door die hersengebieden te laten oplichten. Tennis of je huis door lopen? Moeten we degene dan continu in de hersenscanner hebben liggen om antwoord op onze vragen te krijgen?
Is het niet: Ik communiceer, dus ik besta?
Ik kan de ander laten weten wat ik vind, dus ik besta. En communicatie is een wisselwerking. Is het een wisselwerking wanneer alleen enkelen jouw communicatie begrijpen? Je hebt bestaansrecht, maar besta je dan?
zaterdag 25 februari 2012 om 03:48
zaterdag 25 februari 2012 om 03:55
Quote
Olifantjeinhetbos, 3 uur geleden
Bijzonder om hier ook te lezen hoeveel tegengestelde emoties dit onderwerp oproept. Begrijpelijk, jammer alleen vh gebrek aan respect!
Is dat niet een beetje de rode draad van dit forum? Vroeg of laat is er gezeik en gezeur. Als ik de laatste pagina's lees, dan is het niet anders. Het is precies de reden waarom ik na zo'n 10 jaar Viva Forum, ben vertrokken. Kwam hier gewoon weer 's kijken, maar it's same old same old.
Olifantjeinhetbos, 3 uur geleden
Bijzonder om hier ook te lezen hoeveel tegengestelde emoties dit onderwerp oproept. Begrijpelijk, jammer alleen vh gebrek aan respect!
Is dat niet een beetje de rode draad van dit forum? Vroeg of laat is er gezeik en gezeur. Als ik de laatste pagina's lees, dan is het niet anders. Het is precies de reden waarom ik na zo'n 10 jaar Viva Forum, ben vertrokken. Kwam hier gewoon weer 's kijken, maar it's same old same old.
zaterdag 25 februari 2012 om 08:46
quote:Nana76 schreef op 25 februari 2012 @ 00:22:
Prutteldepruttel, de enige reden die ik daarvoor kan bedenken (voor het kiezen van een vegetatief leven boven de dood) is de gedachte van mijn ouders achter mijn kist. Ik heb dat gezien, andere ouders achter de kist van hun zoon, het is de hel op aarde.... Maar of mijn ouders dan minder zouden lijden dan met een vegeterend kind is de vraag
Als je als kasplantje in leven wordt gehouden is elke dag voor je ouders zoals die dag achter je kist. Alleen na 'n begrafenis kunnen ze rouwen en doorgaan met hun leven. Zolang jij nog ligt te vegeteren is er geen afsluiting en blijft elke dag in het teken van hun verdriet en gemis staan.
Je moet het niet willen als verongelukte of als naaste, om op die manier in leven gehouden te worden.
Prutteldepruttel, de enige reden die ik daarvoor kan bedenken (voor het kiezen van een vegetatief leven boven de dood) is de gedachte van mijn ouders achter mijn kist. Ik heb dat gezien, andere ouders achter de kist van hun zoon, het is de hel op aarde.... Maar of mijn ouders dan minder zouden lijden dan met een vegeterend kind is de vraag
Als je als kasplantje in leven wordt gehouden is elke dag voor je ouders zoals die dag achter je kist. Alleen na 'n begrafenis kunnen ze rouwen en doorgaan met hun leven. Zolang jij nog ligt te vegeteren is er geen afsluiting en blijft elke dag in het teken van hun verdriet en gemis staan.
Je moet het niet willen als verongelukte of als naaste, om op die manier in leven gehouden te worden.
zaterdag 25 februari 2012 om 08:51
quote:Dana schreef op 25 februari 2012 @ 01:39:
[...]
Wie zijn wij om te weten of 'heel het bestaan' van een persoon 'al weg' is? Ik heb eens gesproken met iemand die ergens werkte waar iemand al jaren in coma lag. Voor buitenstaanders was hij (dus de man die in coma lag) een kasplantje, zonder bewustzijn, zonder gevoelens, zonder bestaan(srecht). Maar volgens zijn verzorgers had hij wel degelijk verschillende gezichtsuitdrukkingen, ook al reageerde hij dan niet op zijn omgeving, en had hij bijvoorbeeld ook wel eens een erectie.
Wie zijn wij dan om te bepalen dat hij geen bestaan meer had? Misschien had hij wel zuiverder gevoelens of mooiere dromen of gedachten dan wij. Hoe kunnen wij, die niet in zijn diepste wezen kunnen kruipen om te weten hoe hij zich voelt, beslissen dat zijn leven geen zin meer heeft?
Dat hoeft niet per se met hoop te maken te hebben, of met iemand niet kwijt willen. ('k Vraag me zelfs af of het voor de omgeving vaak geen enorme last minder zou zijn als zo iemand er niet meer was, eerlijk gezegd.) Maar het heeft volgens mij eerder te maken met heel wezenlijke, existentiële vragen, die echt raken aan de kern van ons bestaan, als je het mij vraagt. Wat maakt een leven levenswaardig, en wanneer is iemand in staat dat voor een ander te bepalen?
Jij zou op die manier in leven willen worden gehouden?
Ik in elk geval niet! Wat 'n ramp moet dat zijn voor iemand die nog 'n sprankje bewustzijn heeft, maar helemaal geen contact meer kan maken. Wat 'n enorme HEL! Dat doen we dieren nog niet eens aan, waarom dan wel 'n mens?
[...]
Wie zijn wij om te weten of 'heel het bestaan' van een persoon 'al weg' is? Ik heb eens gesproken met iemand die ergens werkte waar iemand al jaren in coma lag. Voor buitenstaanders was hij (dus de man die in coma lag) een kasplantje, zonder bewustzijn, zonder gevoelens, zonder bestaan(srecht). Maar volgens zijn verzorgers had hij wel degelijk verschillende gezichtsuitdrukkingen, ook al reageerde hij dan niet op zijn omgeving, en had hij bijvoorbeeld ook wel eens een erectie.
Wie zijn wij dan om te bepalen dat hij geen bestaan meer had? Misschien had hij wel zuiverder gevoelens of mooiere dromen of gedachten dan wij. Hoe kunnen wij, die niet in zijn diepste wezen kunnen kruipen om te weten hoe hij zich voelt, beslissen dat zijn leven geen zin meer heeft?
Dat hoeft niet per se met hoop te maken te hebben, of met iemand niet kwijt willen. ('k Vraag me zelfs af of het voor de omgeving vaak geen enorme last minder zou zijn als zo iemand er niet meer was, eerlijk gezegd.) Maar het heeft volgens mij eerder te maken met heel wezenlijke, existentiële vragen, die echt raken aan de kern van ons bestaan, als je het mij vraagt. Wat maakt een leven levenswaardig, en wanneer is iemand in staat dat voor een ander te bepalen?
Jij zou op die manier in leven willen worden gehouden?
Ik in elk geval niet! Wat 'n ramp moet dat zijn voor iemand die nog 'n sprankje bewustzijn heeft, maar helemaal geen contact meer kan maken. Wat 'n enorme HEL! Dat doen we dieren nog niet eens aan, waarom dan wel 'n mens?
zaterdag 25 februari 2012 om 08:57
Zou het zo kunnen zijn dat Friso ooit zelf heeft aangegeven wat hij wil en niet wil? Dat hij gezegd heeft niet an actieve levensbeeindiging mee te willen doen en dat ze dat dus daarom niet doen? Omdat dat zijn wens was. Zijn heel normale onderwerpen om over te spreken tijdens een relatie, hebben wij ook gedaan en ik zou niet tegen de wens van mijn partner in gaan. Hoe moeilijk ook.
zaterdag 25 februari 2012 om 09:08
quote:Merelin schreef op 25 februari 2012 @ 00:40:
Ja ik LEES wel dat de arts dat zegt.
Maar het had misschien ook anders kunnen uitpakken.
En ik geloof er niks van dat jij niet had gehoopt dat hij het tóch zou redden.
Nú weet je wat de situatie is en nú weet men hoe ernstig de situatie is.
Maar als iemand zo'n ongeluk krijgt hoop je gewoon dat hij het redt. Dat er een wonder gebeurt en hij er tóch bovenop komt.
Ik kan me niet voorsteollen dat er echt mensen zijn die denken 'stop maar met reanimeren, hij redt het toch niet'.
Ik heb dit gedacht en ook gezegd. Mijn vader was hartpatiënt en viel op een dag gewoon neer, in de huiskamer. Ik was op mijn werk en had op het moment dat dat gebeurde net mijn moeder aan de lijn. De ambulance was er binnen 5 minuten en ik was er nog geen 5 minuten later. Ze zijn zo'n 20 minuten met mijn vader bezig geweest en elke keer als die paddles hem een schok gaven vertrok zijn gezicht van pijn. Als ze stopten daalde er zo'n diepe rust en vredige uitdrukking over zijn gezicht dat ik op een gegeven moment gezegd heb, laat hem a.u.b. gaan. Hij is op, hij wilde al niet meer. Zoals ik al zei zijn ze 20 minuten doorgegaan want elke keer sloeg het lijntje toch weer uit.
Maar goed, ik heb dit dus wel gedacht en gezegd. En ik hield heel heel veel van mijn vader. Maar soms moet je voorbij je eigen gevoel gaan en aan de ander denken.
Ja ik LEES wel dat de arts dat zegt.
Maar het had misschien ook anders kunnen uitpakken.
En ik geloof er niks van dat jij niet had gehoopt dat hij het tóch zou redden.
Nú weet je wat de situatie is en nú weet men hoe ernstig de situatie is.
Maar als iemand zo'n ongeluk krijgt hoop je gewoon dat hij het redt. Dat er een wonder gebeurt en hij er tóch bovenop komt.
Ik kan me niet voorsteollen dat er echt mensen zijn die denken 'stop maar met reanimeren, hij redt het toch niet'.
Ik heb dit gedacht en ook gezegd. Mijn vader was hartpatiënt en viel op een dag gewoon neer, in de huiskamer. Ik was op mijn werk en had op het moment dat dat gebeurde net mijn moeder aan de lijn. De ambulance was er binnen 5 minuten en ik was er nog geen 5 minuten later. Ze zijn zo'n 20 minuten met mijn vader bezig geweest en elke keer als die paddles hem een schok gaven vertrok zijn gezicht van pijn. Als ze stopten daalde er zo'n diepe rust en vredige uitdrukking over zijn gezicht dat ik op een gegeven moment gezegd heb, laat hem a.u.b. gaan. Hij is op, hij wilde al niet meer. Zoals ik al zei zijn ze 20 minuten doorgegaan want elke keer sloeg het lijntje toch weer uit.
Maar goed, ik heb dit dus wel gedacht en gezegd. En ik hield heel heel veel van mijn vader. Maar soms moet je voorbij je eigen gevoel gaan en aan de ander denken.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
zaterdag 25 februari 2012 om 09:11
quote:Lizzl schreef op 25 februari 2012 @ 03:48:
Quote
dimphyne, 3 uur geleden
quote:
wynette schreef op 25 februari 2012 @ 00:50:
Het feit dat er in HEEL nederland geen kliniek voor hem is zegt alles over hoe er hier met comapatienten wordt omgegaan.
Oh, wat zegt het dan?
Dat je als 25+ comapatiënt bent afgeschreven.
Een comapatient komt niet in een kliniek hoor, die komt in een verpleeghuis. Da's wat anders. Revalidatie kan pas als iemand enigszins bij bewustzijn is.
Boven de 25 herstellen de hersenen zich niet meer, vandaar die leeftijdsgrens.
En in verpleeghuizen kunnen comapatienten dus wel terecht. Coma is gelijk aan niet behandelen he, dat is zorgen dat er voeding en vocht binnenkomt, doorligplekken voorkomen. Meer dan dat is het niet (is ook al wat natuurlijk).
Quote
dimphyne, 3 uur geleden
quote:
wynette schreef op 25 februari 2012 @ 00:50:
Het feit dat er in HEEL nederland geen kliniek voor hem is zegt alles over hoe er hier met comapatienten wordt omgegaan.
Oh, wat zegt het dan?
Dat je als 25+ comapatiënt bent afgeschreven.
Een comapatient komt niet in een kliniek hoor, die komt in een verpleeghuis. Da's wat anders. Revalidatie kan pas als iemand enigszins bij bewustzijn is.
Boven de 25 herstellen de hersenen zich niet meer, vandaar die leeftijdsgrens.
En in verpleeghuizen kunnen comapatienten dus wel terecht. Coma is gelijk aan niet behandelen he, dat is zorgen dat er voeding en vocht binnenkomt, doorligplekken voorkomen. Meer dan dat is het niet (is ook al wat natuurlijk).
zaterdag 25 februari 2012 om 09:11
quote:Oriane schreef op 25 februari 2012 @ 08:57:
Zou het zo kunnen zijn dat Friso ooit zelf heeft aangegeven wat hij wil en niet wil? Dat hij gezegd heeft niet aan actieve levensbeeindiging mee te willen doen en dat ze dat dus daarom niet doen? Omdat dat zijn wens was. Zijn heel normale onderwerpen om over te spreken tijdens een relatie, hebben wij ook gedaan en ik zou niet tegen de wens van mijn partner in gaan. Hoe moeilijk ook.Misschien heeft hij het e.e.a. vastgelegd in een testament.
Zou het zo kunnen zijn dat Friso ooit zelf heeft aangegeven wat hij wil en niet wil? Dat hij gezegd heeft niet aan actieve levensbeeindiging mee te willen doen en dat ze dat dus daarom niet doen? Omdat dat zijn wens was. Zijn heel normale onderwerpen om over te spreken tijdens een relatie, hebben wij ook gedaan en ik zou niet tegen de wens van mijn partner in gaan. Hoe moeilijk ook.Misschien heeft hij het e.e.a. vastgelegd in een testament.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
zaterdag 25 februari 2012 om 09:14
jaja007: artsen gaan in acuut levensgevaar toch niet eerst de familie opbellen om te vragen of de patient misschien wel of niet gereanimeerd wil worden. Dan is het handelen.
Uit wat je van berichten hoort is de enige mogelijkheid versterven. In Oostenrijk mag dat niet, Engeland weet ik niet. In Nederland is het mogelijk als verder behandelen zinloos is. Maar dan moet de koninklijke familie wel heel stevig in hun schoenen staan. Zowel nationaal (enk aan christelijke groeperingen) en internationaal. Bijna geen enkel land is zo ver als Nederland wat dit betreft.
Uit wat je van berichten hoort is de enige mogelijkheid versterven. In Oostenrijk mag dat niet, Engeland weet ik niet. In Nederland is het mogelijk als verder behandelen zinloos is. Maar dan moet de koninklijke familie wel heel stevig in hun schoenen staan. Zowel nationaal (enk aan christelijke groeperingen) en internationaal. Bijna geen enkel land is zo ver als Nederland wat dit betreft.
zaterdag 25 februari 2012 om 09:19
quote:Jaja007 schreef op 25 februari 2012 @ 09:11:
[...]
Misschien heeft hij het e.e.a. vastgelegd in een testament.Juist, want het mooie aan dat hele zelfbeschikking in NL is dat de patient bepaalt wat er gebeurt als hij dit heeft laten vastleggen. Niet de familie die vind dat de man geen leven meer heeft of juist wel. Zelfbeschikking....geen familiebeschikking.
[...]
Misschien heeft hij het e.e.a. vastgelegd in een testament.Juist, want het mooie aan dat hele zelfbeschikking in NL is dat de patient bepaalt wat er gebeurt als hij dit heeft laten vastleggen. Niet de familie die vind dat de man geen leven meer heeft of juist wel. Zelfbeschikking....geen familiebeschikking.
zaterdag 25 februari 2012 om 09:23
quote:Oriane schreef op 25 februari 2012 @ 09:19:
[...]
Juist, want het mooie aan dat hele zelfbeschikking in NL is dat de patient bepaalt wat er gebeurt als hij dit heeft laten vastleggen. Niet de familie die vind dat de man geen leven meer heeft of juist wel. Zelfbeschikking....geen familiebeschikking.
Jij doet wel alsof het heel makkelijk is. In dit geval kan de patient geen beslissing nemen dus moet de familie het doen, ook met een wilsbeschikking. Euthanasie kan namelijk niet. Eer ze zover zijn, ben je zo weer een tijd verder. En ga maar eens een arts vinden die een prins, met alle publiciteit van dien, wil laten gaan. Gerard Schellekens zal vast wel willen....
Overigens is die wilsbeschikking in NL vaak ook een wassen neus. Als je wordt opgenomen in een verpleeghuis, krijg je al een ander behandelend arts en die moet maar net euthanasie willen plegen. De praktijk is echt anders dan jij doet voorkomen,
Zo simpel en rationeel zoals jij het stelt is het in de praktijk niet.
[...]
Juist, want het mooie aan dat hele zelfbeschikking in NL is dat de patient bepaalt wat er gebeurt als hij dit heeft laten vastleggen. Niet de familie die vind dat de man geen leven meer heeft of juist wel. Zelfbeschikking....geen familiebeschikking.
Jij doet wel alsof het heel makkelijk is. In dit geval kan de patient geen beslissing nemen dus moet de familie het doen, ook met een wilsbeschikking. Euthanasie kan namelijk niet. Eer ze zover zijn, ben je zo weer een tijd verder. En ga maar eens een arts vinden die een prins, met alle publiciteit van dien, wil laten gaan. Gerard Schellekens zal vast wel willen....
Overigens is die wilsbeschikking in NL vaak ook een wassen neus. Als je wordt opgenomen in een verpleeghuis, krijg je al een ander behandelend arts en die moet maar net euthanasie willen plegen. De praktijk is echt anders dan jij doet voorkomen,
Zo simpel en rationeel zoals jij het stelt is het in de praktijk niet.
zaterdag 25 februari 2012 om 09:27
Marah, de patient heeft wellicht bij dikke gezondheid al eenn beslissing genomen over euthanasie of staken van behandelingen. Zoals ik en man dat ook op papier hebben. Wellicht had de man daar een uitgesproken mening over. En is het voor een ieder duidelijk wat hij had gewild. Zoiet moet je ook opstellen op het moment dat je in goede gezondheid verkeert.
Het is in iedergeval (en laten we daar heel dankbaar voor zijn) niet aan de vivaforum dames die wel even bepalen dat hij dood wil. Want die kennen hem allemaal heel persoonlijk natuurlijk en zijn bij eventuele gesprekken over dit onderwerp tussen prins en naasten aanwezig geweest....
Het is in iedergeval (en laten we daar heel dankbaar voor zijn) niet aan de vivaforum dames die wel even bepalen dat hij dood wil. Want die kennen hem allemaal heel persoonlijk natuurlijk en zijn bij eventuele gesprekken over dit onderwerp tussen prins en naasten aanwezig geweest....
zaterdag 25 februari 2012 om 09:31
Maar dan moet je nog een arts vinden die het uit wil voeren. Als je in het ziekenhuis al een andere arts dan je huisarts hebt, eentje die niet mee wil werken, heb je al amper meer iets aan die wilsbeschikking. Plus dat in dit geval de familie toch moet beslissen om een behandeling te staken of de stekker eruit te trekken, omdat de patient dit gewoonweg niet meer kan.
Ik weet wat de mogelijkheden zijn, ik geef alleen aan dat de praktijk niet zo zwart wit als jullie stellen. In de trant van: je neemt het op in een testament en het wordt uitgevoerd. Zo simpel is het gewoonweg niet. (en al helemaal niet in het buitenland, daar kan dat gewoonweg niet eens)
Ik weet wat de mogelijkheden zijn, ik geef alleen aan dat de praktijk niet zo zwart wit als jullie stellen. In de trant van: je neemt het op in een testament en het wordt uitgevoerd. Zo simpel is het gewoonweg niet. (en al helemaal niet in het buitenland, daar kan dat gewoonweg niet eens)
