Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
vrijdag 31 juli 2015 om 09:46
Bij een "psychopatische" samenleving denk ik aan een samenleving waarin 9 van de tien mensen de tepels en vagina's van anderen verzameld op sterk water en honden in stukken hakt.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Als ik moet kiezen tussen mijn kindjes eten geven of Griekenland, vluchtelingen en Giro 555 sponsoren is et logisch dat ik voor mijn kinderen kies.
Als ik na maanden solliciteren op een gesprek mag komen en 100 minuten vertraging oploop en te laat kom omdat iemand zo in nood zat dat hij of zij zich voor de trein werpt en mijn leven daar deels ook mee vergald, dan baal ik daarvan.
Dat maakt een mens geen psychopaat, dat is een menselijk gevolg van ingrijpende gebeurtenissen op het vlak van zekerheid en levensonderhoud waar we nu mee te maken hebben.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Als ik moet kiezen tussen mijn kindjes eten geven of Griekenland, vluchtelingen en Giro 555 sponsoren is et logisch dat ik voor mijn kinderen kies.
Als ik na maanden solliciteren op een gesprek mag komen en 100 minuten vertraging oploop en te laat kom omdat iemand zo in nood zat dat hij of zij zich voor de trein werpt en mijn leven daar deels ook mee vergald, dan baal ik daarvan.
Dat maakt een mens geen psychopaat, dat is een menselijk gevolg van ingrijpende gebeurtenissen op het vlak van zekerheid en levensonderhoud waar we nu mee te maken hebben.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:49
Ik kan me er wel in vinden wat ze schrijft. Het is bij iedereen heel erg ikke, ikke, ikke.
Op Facebook valt het mij ook op, heftige discussies onder nieuwsartikelen over vluchtelingen of Griekenland. Mensen zijn keihard naar elkaar maar reageren wel lekker vanuit hun luie stoel. Demonstraties of acties op straat zijn er zelden, als men ergens geen last van heeft dan bemoeien ze zich er niet mee. Tenzij het over zwarte piet gaat (zucht).
Je ziet het ook in de politiek, men gaat steeds rechtser stemmen en denken.
Hier op het viva forum reageer ik nog maar zelden, ik vind dat er in het algemeen een zeer gefrustreerde en ongezellige sfeer hangt. Dit sluit ook weer aan op het artikel. Er wordt inderdaad meteen met de vinger naar to gewezen.
Op Facebook valt het mij ook op, heftige discussies onder nieuwsartikelen over vluchtelingen of Griekenland. Mensen zijn keihard naar elkaar maar reageren wel lekker vanuit hun luie stoel. Demonstraties of acties op straat zijn er zelden, als men ergens geen last van heeft dan bemoeien ze zich er niet mee. Tenzij het over zwarte piet gaat (zucht).
Je ziet het ook in de politiek, men gaat steeds rechtser stemmen en denken.
Hier op het viva forum reageer ik nog maar zelden, ik vind dat er in het algemeen een zeer gefrustreerde en ongezellige sfeer hangt. Dit sluit ook weer aan op het artikel. Er wordt inderdaad meteen met de vinger naar to gewezen.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:49
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 09:47:
En je doet alsof we het mega zwaar hebben, terwijl we één van de meest welvarende landen op de wereld zijn. Nergens is het veiliger, of beter dan hier.Persoonlijk leed is wat mij betreft een kwestie van perceptie. Jij of een ander hebt geen enkele "zeggenschap" over de mate waarin anderen leed ervaren of daar verbolgen over mogen zijn.
En je doet alsof we het mega zwaar hebben, terwijl we één van de meest welvarende landen op de wereld zijn. Nergens is het veiliger, of beter dan hier.Persoonlijk leed is wat mij betreft een kwestie van perceptie. Jij of een ander hebt geen enkele "zeggenschap" over de mate waarin anderen leed ervaren of daar verbolgen over mogen zijn.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:51
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 09:47:
En je doet alsof we het mega zwaar hebben, terwijl we één van de meest welvarende landen op de wereld zijn. Nergens is het veiliger, of beter dan hier.Klopt. Er wordt heel veel geklaagd terwijl de problemen hier peanuts zijn bij andere landen. Hoewel er hier ook wel zaken goed mis gaan natuurlijk.
En je doet alsof we het mega zwaar hebben, terwijl we één van de meest welvarende landen op de wereld zijn. Nergens is het veiliger, of beter dan hier.Klopt. Er wordt heel veel geklaagd terwijl de problemen hier peanuts zijn bij andere landen. Hoewel er hier ook wel zaken goed mis gaan natuurlijk.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:51
Voordat men denkt dat ik met psychopathen bedoel dat men elkaar uitmoord:
De psychopathische samenleving
De gedragscode om in een psychopathische samenleving te overleven bestaat uit: je niet binden, alles glad kunnen praten, goed kunnen manipuleren, je focussen op 1 doel, niet te veel betrokken raken bij andere mensen, keihard voor jezelf opkomen en niet te lang ergens bij stil staan en je niet verantwoordelijk voelen voor de gevolgen van je handelen.
Mensen met psychopathische trekjes zijn goed om op korte termijn beslissingen te nemen, zonder al te veel na te denken over de gevolgen en functioneren daarom juist goed in tijden van onzekerheid. Daarnaast weten ze ook snel deze posities te bemachtigen, omdat veel mensen in eerste instantie gevoelig zijn voor de sympathieke en aantrekkelijk aspecten van een psychopaat (charme zonder moraal). Ze zijn vaak erg innemend op een oppervlakkige manier.
Dit werkt door in de waarden van het bedrijf. Juist in de huidige crisis blijken mensen (vooral aan de top) met deze eigenschappen terrein te winnen. In onzekere tijden is het aan de top nodig dat er snel beslissingen worden genomen.
De psychopathische samenleving
De gedragscode om in een psychopathische samenleving te overleven bestaat uit: je niet binden, alles glad kunnen praten, goed kunnen manipuleren, je focussen op 1 doel, niet te veel betrokken raken bij andere mensen, keihard voor jezelf opkomen en niet te lang ergens bij stil staan en je niet verantwoordelijk voelen voor de gevolgen van je handelen.
Mensen met psychopathische trekjes zijn goed om op korte termijn beslissingen te nemen, zonder al te veel na te denken over de gevolgen en functioneren daarom juist goed in tijden van onzekerheid. Daarnaast weten ze ook snel deze posities te bemachtigen, omdat veel mensen in eerste instantie gevoelig zijn voor de sympathieke en aantrekkelijk aspecten van een psychopaat (charme zonder moraal). Ze zijn vaak erg innemend op een oppervlakkige manier.
Dit werkt door in de waarden van het bedrijf. Juist in de huidige crisis blijken mensen (vooral aan de top) met deze eigenschappen terrein te winnen. In onzekere tijden is het aan de top nodig dat er snel beslissingen worden genomen.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:53
quote:TheJoker schreef op 31 juli 2015 @ 09:51:
[...]
Antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Ik geloof niet dat we daar een land vol van hebben. :-)Schattingen lopen van 1 op de 20 tot 1 op de 100. Evengoed heel veel maar dat heeft niet heel veel met dit topic te maken nu. Wat ik bedoel aan te stippen is dat bepaalde kenmerken die horen bij psychopaten behoorlijk populair zijn, vooral het ontbreken van emphatie.
[...]
Antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Ik geloof niet dat we daar een land vol van hebben. :-)Schattingen lopen van 1 op de 20 tot 1 op de 100. Evengoed heel veel maar dat heeft niet heel veel met dit topic te maken nu. Wat ik bedoel aan te stippen is dat bepaalde kenmerken die horen bij psychopaten behoorlijk populair zijn, vooral het ontbreken van emphatie.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:53
quote:madamepolish schreef op 31 juli 2015 @ 09:49:
Ik kan me er wel in vinden wat ze schrijft. Het is bij iedereen heel erg ikke, ikke, ikke.
Op Facebook valt het mij ook op, heftige discussies onder nieuwsartikelen over vluchtelingen of Griekenland. Mensen zijn keihard naar elkaar maar reageren wel lekker vanuit hun luie stoel. Demonstraties of acties op straat zijn er zelden, als men ergens geen last van heeft dan bemoeien ze zich er niet mee. Tenzij het over zwarte piet gaat (zucht).
Je ziet het ook in de politiek, men gaat steeds rechtser stemmen en denken.
Hier op het viva forum reageer ik nog maar zelden, ik vind dat er in het algemeen een zeer gefrustreerde en ongezellige sfeer hangt. Dit sluit ook weer aan op het artikel. Er wordt inderdaad meteen met de vinger naar to gewezen.Precies.
Ik kan me er wel in vinden wat ze schrijft. Het is bij iedereen heel erg ikke, ikke, ikke.
Op Facebook valt het mij ook op, heftige discussies onder nieuwsartikelen over vluchtelingen of Griekenland. Mensen zijn keihard naar elkaar maar reageren wel lekker vanuit hun luie stoel. Demonstraties of acties op straat zijn er zelden, als men ergens geen last van heeft dan bemoeien ze zich er niet mee. Tenzij het over zwarte piet gaat (zucht).
Je ziet het ook in de politiek, men gaat steeds rechtser stemmen en denken.
Hier op het viva forum reageer ik nog maar zelden, ik vind dat er in het algemeen een zeer gefrustreerde en ongezellige sfeer hangt. Dit sluit ook weer aan op het artikel. Er wordt inderdaad meteen met de vinger naar to gewezen.Precies.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:54
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:56
quote:TheJoker schreef op 31 juli 2015 @ 09:49:
[...]
Persoonlijk leed is wat mij betreft een kwestie van perceptie. Jij of een ander hebt geen enkele "zeggenschap" over de mate waarin anderen leed ervaren of daar verbolgen over mogen zijn.Jij draagt aan dat het te begrijpen is dat menen zo reageren als ze daardoro een baan mislopen of hun kinderen niet te eten kunnen geven. Gezien de massaliteit van dergelijke reacties zou je dan kunnen denken dat al die mensen werkloos zijn en geen eten hebben, maar dat is niet het geval. Er is niet dusdanig veel leed in Nederland dat een dergelijke trend zou kunnen verklaren.
[...]
Persoonlijk leed is wat mij betreft een kwestie van perceptie. Jij of een ander hebt geen enkele "zeggenschap" over de mate waarin anderen leed ervaren of daar verbolgen over mogen zijn.Jij draagt aan dat het te begrijpen is dat menen zo reageren als ze daardoro een baan mislopen of hun kinderen niet te eten kunnen geven. Gezien de massaliteit van dergelijke reacties zou je dan kunnen denken dat al die mensen werkloos zijn en geen eten hebben, maar dat is niet het geval. Er is niet dusdanig veel leed in Nederland dat een dergelijke trend zou kunnen verklaren.
vrijdag 31 juli 2015 om 09:58
quote:TheJoker schreef op 31 juli 2015 @ 09:46:
Bij een "psychopatische" samenleving denk ik aan een samenleving waarin 9 van de tien mensen de tepels en vagina's van anderen verzameld op sterk water en honden in stukken hakt.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Als ik moet kiezen tussen mijn kindjes eten geven of Griekenland, vluchtelingen en Giro 555 sponsoren is et logisch dat ik voor mijn kinderen kies.
Als ik na maanden solliciteren op een gesprek mag komen en 100 minuten vertraging oploop en te laat kom omdat iemand zo in nood zat dat hij of zij zich voor de trein werpt en mijn leven daar deels ook mee vergald, dan baal ik daarvan.
Dat maakt een mens geen psychopaat, dat is een menselijk gevolg van ingrijpende gebeurtenissen op het vlak van zekerheid en levensonderhoud waar we nu mee te maken hebben.Dit is erg zeg. Jij voldoet exact aan wat er in het stuk van TO wordt omschreven. Persoonlijk leed is inderdaad een kwestie van perceptie, maar er bestaat ook nog empathie en inlevingsvermogen. Als iemand zo erg in de knoop zit dat hij of zij voor de trein springt, dan gaat in eerste instantie mijn medeleven en gevoel uit naar die persoon zelf en de mensen daaromheen. Dat ik daardoor te laat kom op een sollicitatie kan me niet zoveel schelen. ik ga er vanuit dat het bedrijf waar de sollicitatie is, hier begrip voor heeft. Mocht dat niet zo zijn, dan wil ik er geeneens werken!
Bij een "psychopatische" samenleving denk ik aan een samenleving waarin 9 van de tien mensen de tepels en vagina's van anderen verzameld op sterk water en honden in stukken hakt.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Als ik moet kiezen tussen mijn kindjes eten geven of Griekenland, vluchtelingen en Giro 555 sponsoren is et logisch dat ik voor mijn kinderen kies.
Als ik na maanden solliciteren op een gesprek mag komen en 100 minuten vertraging oploop en te laat kom omdat iemand zo in nood zat dat hij of zij zich voor de trein werpt en mijn leven daar deels ook mee vergald, dan baal ik daarvan.
Dat maakt een mens geen psychopaat, dat is een menselijk gevolg van ingrijpende gebeurtenissen op het vlak van zekerheid en levensonderhoud waar we nu mee te maken hebben.Dit is erg zeg. Jij voldoet exact aan wat er in het stuk van TO wordt omschreven. Persoonlijk leed is inderdaad een kwestie van perceptie, maar er bestaat ook nog empathie en inlevingsvermogen. Als iemand zo erg in de knoop zit dat hij of zij voor de trein springt, dan gaat in eerste instantie mijn medeleven en gevoel uit naar die persoon zelf en de mensen daaromheen. Dat ik daardoor te laat kom op een sollicitatie kan me niet zoveel schelen. ik ga er vanuit dat het bedrijf waar de sollicitatie is, hier begrip voor heeft. Mocht dat niet zo zijn, dan wil ik er geeneens werken!
vrijdag 31 juli 2015 om 09:59
En ik ben dan vanuit mijn professie weer bang dat het aantal mensen dat gaat uitvallen alleen maar zal stijgen, door psychische klachten, doordat ze niet mee kunnen komen, doordat ze niet voldoen aan de hoge standaarden van tegenwoordig. Fijn voor mijn werk, maar ik maak mezelf liever overbodig dan heel hard nodig.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:00
quote:Huppakip schreef op 31 juli 2015 @ 09:58:
[...]
Dit is erg zeg. Jij voldoet exact aan wat er in het stuk van TO wordt omschreven. Persoonlijk leed is inderdaad een kwestie van perceptie, maar er bestaat ook nog empathie en inlevingsvermogen. Als iemand zo erg in de knoop zit dat hij of zij voor de trein springt, dan gaat in eerste instantie mijn medeleven en gevoel uit naar die persoon zelf en de mensen daaromheen. Dat ik daardoor te laat kom op een sollicitatie kan me niet zoveel schelen. ik ga er vanuit dat het bedrijf waar de sollicitatie is, hier begrip voor heeft. Mocht dat niet zo zijn, dan wil ik er geeneens werken!Ja hoor, ik ben een heuze psychopaat.
[...]
Dit is erg zeg. Jij voldoet exact aan wat er in het stuk van TO wordt omschreven. Persoonlijk leed is inderdaad een kwestie van perceptie, maar er bestaat ook nog empathie en inlevingsvermogen. Als iemand zo erg in de knoop zit dat hij of zij voor de trein springt, dan gaat in eerste instantie mijn medeleven en gevoel uit naar die persoon zelf en de mensen daaromheen. Dat ik daardoor te laat kom op een sollicitatie kan me niet zoveel schelen. ik ga er vanuit dat het bedrijf waar de sollicitatie is, hier begrip voor heeft. Mocht dat niet zo zijn, dan wil ik er geeneens werken!Ja hoor, ik ben een heuze psychopaat.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:03
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 09:53:
[...]
Wat ik bedoel aan te stippen is dat bepaalde kenmerken die horen bij psychopaten behoorlijk populair zijn, vooral het ontbreken van emphatie.
Eens. Ik betwijfel alleen wel of dat iets is van deze tijd.
Er wordt hierboven iets gezegd over opgroeien met idealen... ik vraag mij af of dat wel te maken heeft met het hebben van empathisch vermogen. Ik denk het eigenlijk niet; volgens mij zijn dat twee verschillende zaken. Veel idealen, en dan vooral de praktische uitwerking ervan, ontberen enig rekening houden met andersdenkenden bijvoorbeeld.
[...]
Wat ik bedoel aan te stippen is dat bepaalde kenmerken die horen bij psychopaten behoorlijk populair zijn, vooral het ontbreken van emphatie.
Eens. Ik betwijfel alleen wel of dat iets is van deze tijd.
Er wordt hierboven iets gezegd over opgroeien met idealen... ik vraag mij af of dat wel te maken heeft met het hebben van empathisch vermogen. Ik denk het eigenlijk niet; volgens mij zijn dat twee verschillende zaken. Veel idealen, en dan vooral de praktische uitwerking ervan, ontberen enig rekening houden met andersdenkenden bijvoorbeeld.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:03
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 09:54:
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.Als kind uit 1966 kan ik hier alleen maar volmondig mee instemmen.
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.Als kind uit 1966 kan ik hier alleen maar volmondig mee instemmen.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:06
Bij psychopatische samenleving denk ik meer aan IS.
Mensen hebben geen altruistische aard en gaan niet collectief in een ander land boorvluchtelingen redden wanneer zij hun eigen huur moeten betalen en moeten zorgen voor brood op de plank. Dat is niet anti-sociaal dat is realistisch. Idem met zorg. De meeste artsen zullen iemand in nood altijd helpen alleen de zorg staat enorm onderdruk tgv het grote aantal mensen die kampen met levensstijl aandoeningen. Artsen willen dat mensen daar zelf over gaan nadenken en er verantwoordelijkheid voor nemen.
Mensen hebben geen altruistische aard en gaan niet collectief in een ander land boorvluchtelingen redden wanneer zij hun eigen huur moeten betalen en moeten zorgen voor brood op de plank. Dat is niet anti-sociaal dat is realistisch. Idem met zorg. De meeste artsen zullen iemand in nood altijd helpen alleen de zorg staat enorm onderdruk tgv het grote aantal mensen die kampen met levensstijl aandoeningen. Artsen willen dat mensen daar zelf over gaan nadenken en er verantwoordelijkheid voor nemen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:08
quote:Honeymoonquiz schreef op 31 juli 2015 @ 10:03:
[...]
Eens. Ik betwijfel alleen wel of dat iets is van deze tijd.
Er wordt hierboven iets gezegd over opgroeien met idealen... ik vraag mij af of dat wel te maken heeft met het hebben van empathisch vermogen. Ik denk het eigenlijk niet; volgens mij zijn dat twee verschillende zaken. Veel idealen, en dan vooral de praktische uitwerking ervan, ontberen enig rekening houden met andersdenkenden bijvoorbeeld.
Niet alleen van deze tijd, over het algemeen zit er een golfbeweging in normen en waarden die een samenleving heeft, vaak gelinkt aan de economische toestand, maar dat het te verklaren is maakt het niet minder schadelijk.
Een gezin wat tot een paar jaar geleden normaal functioneerde, ookal was er bijv een wat lager dan gemiddeld IQ, een niet al te hoog inkomen maar wel werk, kan nu volkomen ontsporen, schulden maken, niet meer mee kunnen doen. Dat ligt niet per se aan dat gezin maar ook aan de hoger wordende eisen van de samenleving. Hoe hoger de eisen, hoe meer mensen niet meer mee kunnen doen. En hoe minder empathie, hoe meer dat je eigen schuld is en je het ook maar zelf had moeten voorkomen en moet oplossen. En zo'n gezin wat niet meer meedoet, dat werkt generaties lang door. Die kinderen worden gevormd in die situatie, dat is wat ze leren over de maatschappij, en dat kan jaren en jaren doorgaan.
Daarom is dit zo funest.
[...]
Eens. Ik betwijfel alleen wel of dat iets is van deze tijd.
Er wordt hierboven iets gezegd over opgroeien met idealen... ik vraag mij af of dat wel te maken heeft met het hebben van empathisch vermogen. Ik denk het eigenlijk niet; volgens mij zijn dat twee verschillende zaken. Veel idealen, en dan vooral de praktische uitwerking ervan, ontberen enig rekening houden met andersdenkenden bijvoorbeeld.
Niet alleen van deze tijd, over het algemeen zit er een golfbeweging in normen en waarden die een samenleving heeft, vaak gelinkt aan de economische toestand, maar dat het te verklaren is maakt het niet minder schadelijk.
Een gezin wat tot een paar jaar geleden normaal functioneerde, ookal was er bijv een wat lager dan gemiddeld IQ, een niet al te hoog inkomen maar wel werk, kan nu volkomen ontsporen, schulden maken, niet meer mee kunnen doen. Dat ligt niet per se aan dat gezin maar ook aan de hoger wordende eisen van de samenleving. Hoe hoger de eisen, hoe meer mensen niet meer mee kunnen doen. En hoe minder empathie, hoe meer dat je eigen schuld is en je het ook maar zelf had moeten voorkomen en moet oplossen. En zo'n gezin wat niet meer meedoet, dat werkt generaties lang door. Die kinderen worden gevormd in die situatie, dat is wat ze leren over de maatschappij, en dat kan jaren en jaren doorgaan.
Daarom is dit zo funest.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:09
quote:TheJoker schreef op 31 juli 2015 @ 09:46:
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Volgens mij is het juist begonnen toen de meeste Nederlanders het steeds beter kregen.
Het idee dat je dat aan jezelf te danken hebt en dat DUS iedereen het kan heeft geleid tot afnemende empathie.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Volgens mij is het juist begonnen toen de meeste Nederlanders het steeds beter kregen.
Het idee dat je dat aan jezelf te danken hebt en dat DUS iedereen het kan heeft geleid tot afnemende empathie.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:09
quote:Honeymoonquiz schreef op 31 juli 2015 @ 10:03:
[...]
Eens. Ik betwijfel alleen wel of dat iets is van deze tijd.
Er wordt hierboven iets gezegd over opgroeien met idealen... ik vraag mij af of dat wel te maken heeft met het hebben van empathisch vermogen. Ik denk het eigenlijk niet; volgens mij zijn dat twee verschillende zaken. Veel idealen, en dan vooral de praktische uitwerking ervan, ontberen enig rekening houden met andersdenkenden bijvoorbeeld.
Hoi Honey,
Ik bedoel idealen zoals de opbouw van de sociale voorzieningen, emancipatie van vrouwen en homo's, protesteren tegen atoombommen en voor vrijlating van Nelson Mandela. Idealen voor een betere wereld. En daar is zeker wel empathie voor nodig. Waarom zou ik, als hetero vrouw, me anders ooit druk maken om een negroide man uit Zuid Afrika, of een homo uit Amsterdam?
Ik bedoel niet de politiek dictatoriale idealen van het communisme etc.
[...]
Eens. Ik betwijfel alleen wel of dat iets is van deze tijd.
Er wordt hierboven iets gezegd over opgroeien met idealen... ik vraag mij af of dat wel te maken heeft met het hebben van empathisch vermogen. Ik denk het eigenlijk niet; volgens mij zijn dat twee verschillende zaken. Veel idealen, en dan vooral de praktische uitwerking ervan, ontberen enig rekening houden met andersdenkenden bijvoorbeeld.
Hoi Honey,
Ik bedoel idealen zoals de opbouw van de sociale voorzieningen, emancipatie van vrouwen en homo's, protesteren tegen atoombommen en voor vrijlating van Nelson Mandela. Idealen voor een betere wereld. En daar is zeker wel empathie voor nodig. Waarom zou ik, als hetero vrouw, me anders ooit druk maken om een negroide man uit Zuid Afrika, of een homo uit Amsterdam?
Ik bedoel niet de politiek dictatoriale idealen van het communisme etc.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:11
Psychopatisch is meer IS en meer mensen die elkaar vermoorden?
Doet me denken aan cliënten waar ik mee werk. Wat zij hebben gedaan is níet erg, want dat was maar een inbraak, en tenminste geen overval. Wat zij hebben gedaan is niet zo erg, want het was maar een overval en ze hebben niemand vermoord. Wat zij hebben gedaan was niet zo erg, het was dan wel moord, maar ze zijn tenminste geen pedofiel.
Zo zit daar een glijdende schaal is, er is altijd iets erger. Niet naar jezelf kunnen kijken en zien wat je aanricht is een heel psychopatisch trekje,
Doet me denken aan cliënten waar ik mee werk. Wat zij hebben gedaan is níet erg, want dat was maar een inbraak, en tenminste geen overval. Wat zij hebben gedaan is niet zo erg, want het was maar een overval en ze hebben niemand vermoord. Wat zij hebben gedaan was niet zo erg, het was dan wel moord, maar ze zijn tenminste geen pedofiel.
Zo zit daar een glijdende schaal is, er is altijd iets erger. Niet naar jezelf kunnen kijken en zien wat je aanricht is een heel psychopatisch trekje,
vrijdag 31 juli 2015 om 10:12
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 10:09:
[...]
Hoi Honey,
Ik bedoel idealen zoals de opbouw van de sociale voorzieningen, emancipatie van vrouwen en homo's, protesteren tegen atoombommen en voor vrijlating van Nelson Mandela. Idealen voor een betere wereld. En daar is zeker wel empathie voor nodig. Waarom zou ik, als hetero vrouw, me anders ooit druk maken om een negroide man uit Zuid Afrika, of een homo uit Amsterdam?
Ik bedoel niet de politiek dictatoriale idealen van het communisme etc.Dat zie je hier op het forum: als je voor iemand opkomt, of voor een groep, dan zul je dús zelf wel dik zijn, roken of kort haar hebben.
[...]
Hoi Honey,
Ik bedoel idealen zoals de opbouw van de sociale voorzieningen, emancipatie van vrouwen en homo's, protesteren tegen atoombommen en voor vrijlating van Nelson Mandela. Idealen voor een betere wereld. En daar is zeker wel empathie voor nodig. Waarom zou ik, als hetero vrouw, me anders ooit druk maken om een negroide man uit Zuid Afrika, of een homo uit Amsterdam?
Ik bedoel niet de politiek dictatoriale idealen van het communisme etc.Dat zie je hier op het forum: als je voor iemand opkomt, of voor een groep, dan zul je dús zelf wel dik zijn, roken of kort haar hebben.
