Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
vrijdag 31 juli 2015 om 10:13
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 10:09:
[...]
Hoi Honey,
Ik bedoel idealen zoals de opbouw van de sociale voorzieningen, emancipatie van vrouwen en homo's, protesteren tegen atoombommen en voor vrijlating van Nelson Mandela. Idealen voor een betere wereld. En daar is zeker wel empathie voor nodig. Waarom zou ik, als hetero vrouw, me anders ooit druk maken om een negroide man uit Zuid Afrika, of een homo uit Amsterdam?
Ik bedoel niet de politiek dictatoriale idealen van het communisme etc.Er is zeker een verschil. Mijn reactie was niet specifiek op jouw verhaal overigens maar meer op wat je nog wel eens hoort: "vroeger hadden we nog idealen". Ja maar die waren ook niet allemaal even fraai als je dat door de eeuwen heen bekijkt.
[...]
Hoi Honey,
Ik bedoel idealen zoals de opbouw van de sociale voorzieningen, emancipatie van vrouwen en homo's, protesteren tegen atoombommen en voor vrijlating van Nelson Mandela. Idealen voor een betere wereld. En daar is zeker wel empathie voor nodig. Waarom zou ik, als hetero vrouw, me anders ooit druk maken om een negroide man uit Zuid Afrika, of een homo uit Amsterdam?
Ik bedoel niet de politiek dictatoriale idealen van het communisme etc.Er is zeker een verschil. Mijn reactie was niet specifiek op jouw verhaal overigens maar meer op wat je nog wel eens hoort: "vroeger hadden we nog idealen". Ja maar die waren ook niet allemaal even fraai als je dat door de eeuwen heen bekijkt.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:13
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 09:54:
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.Amen.
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.Amen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:15
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 09:59:
En ik ben dan vanuit mijn professie weer bang dat het aantal mensen dat gaat uitvallen alleen maar zal stijgen, door psychische klachten, doordat ze niet mee kunnen komen, doordat ze niet voldoen aan de hoge standaarden van tegenwoordig. Fijn voor mijn werk, maar ik maak mezelf liever overbodig dan heel hard nodig.
Eens. Behoorlijk raak, de OP. Als ik kijk naar wij als maatschappij omgaan met minder- en onrendabelen zie ik dat terug. Ik ben zelf chronisch ziek en de manier waarop over mij gepraat wordt soms... Zelfs ín het revalidatiecentrum werd mij gevraagd of ik niet zelf een bepaald hulpmiddel via internet kon bestellen, 'want dan draaide de maatschappij er niet voor op'. Terwijl nu juist een revalidatiecentrum bij uitstek de plek is waar ze zo'n hulpmiddel op maat laten maken, keurig vergoed uit de basisverzekering. Mij eerst een hulpmiddel aanraden, om dan vervolgens te vragen of ik het wel echt nodig had en of ik het dan niet zelf kon regelen (=betalen).
Qua uitkeringen hetzelfde. Als ik zie wie er allemaal komende jaren uit de Wajong gegooid worden hou ik mij hart vast. Mensen die nooit of te nimmer een reguliere baan bij een reguliere werkgever kunnen hebben. En welke werkgever neemt iemand aan die in feite niks oplevert? Geen enkele, want ook die werkgever denkt alleen aan zichzelf en de winst van zijn bedrijf.
Iedereen zegt in feite: 'Niet mijn probleem'. Maar als niemand zich dat probleem aantrekt, wordt het vanzelf het probleem van iedereen.
En ik ben dan vanuit mijn professie weer bang dat het aantal mensen dat gaat uitvallen alleen maar zal stijgen, door psychische klachten, doordat ze niet mee kunnen komen, doordat ze niet voldoen aan de hoge standaarden van tegenwoordig. Fijn voor mijn werk, maar ik maak mezelf liever overbodig dan heel hard nodig.
Eens. Behoorlijk raak, de OP. Als ik kijk naar wij als maatschappij omgaan met minder- en onrendabelen zie ik dat terug. Ik ben zelf chronisch ziek en de manier waarop over mij gepraat wordt soms... Zelfs ín het revalidatiecentrum werd mij gevraagd of ik niet zelf een bepaald hulpmiddel via internet kon bestellen, 'want dan draaide de maatschappij er niet voor op'. Terwijl nu juist een revalidatiecentrum bij uitstek de plek is waar ze zo'n hulpmiddel op maat laten maken, keurig vergoed uit de basisverzekering. Mij eerst een hulpmiddel aanraden, om dan vervolgens te vragen of ik het wel echt nodig had en of ik het dan niet zelf kon regelen (=betalen).
Qua uitkeringen hetzelfde. Als ik zie wie er allemaal komende jaren uit de Wajong gegooid worden hou ik mij hart vast. Mensen die nooit of te nimmer een reguliere baan bij een reguliere werkgever kunnen hebben. En welke werkgever neemt iemand aan die in feite niks oplevert? Geen enkele, want ook die werkgever denkt alleen aan zichzelf en de winst van zijn bedrijf.
Iedereen zegt in feite: 'Niet mijn probleem'. Maar als niemand zich dat probleem aantrekt, wordt het vanzelf het probleem van iedereen.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:16
quote:Honeymoonquiz schreef op 31 juli 2015 @ 10:13:
[...]
Er is zeker een verschil. Mijn reactie was niet specifiek op jouw verhaal overigens maar meer op wat je nog wel eens hoort: "vroeger hadden we nog idealen". Ja maar die waren ook niet allemaal even fraai als je dat door de eeuwen heen bekijkt.
Zo oud ben ik nog niet.
Maar ik ben het met je eens dat in de naam van idealen veel leed is aangericht, veel mensen die er niet bij hoorden dingen zijn aangedaan. Zo bezien is apartheid ook een ideaal, het communisme was een ideaal.
En vroeger als in mijn jeugd, toen was ook niet alles perfect, of beter dat is zeker waar.
[...]
Er is zeker een verschil. Mijn reactie was niet specifiek op jouw verhaal overigens maar meer op wat je nog wel eens hoort: "vroeger hadden we nog idealen". Ja maar die waren ook niet allemaal even fraai als je dat door de eeuwen heen bekijkt.
Zo oud ben ik nog niet.
Maar ik ben het met je eens dat in de naam van idealen veel leed is aangericht, veel mensen die er niet bij hoorden dingen zijn aangedaan. Zo bezien is apartheid ook een ideaal, het communisme was een ideaal.
En vroeger als in mijn jeugd, toen was ook niet alles perfect, of beter dat is zeker waar.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:20
quote:Solomio schreef op 31 juli 2015 @ 10:09:
[...]
Volgens mij is het juist begonnen toen de meeste Nederlanders het steeds beter kregen.
Het idee dat je dat aan jezelf te danken hebt en dat DUS iedereen het kan heeft geleid tot afnemende empathie.Klopt, daar is ook onderzoek naar gedaan. Hoe rijker mensen zijn, hoe meer ze zo denken en dus een sociaal vangnet onzin vinden. Het vervelende is alleen dat de rijken de meeste invloed hebben in politiek en bedrijfsleven en er dus vanuit allerlei instituties die boodschap uitgaat. Zie bijvoorbeeld de labbekakkeruitspraak van Hans de Boer van VNO-NCW.
[...]
Volgens mij is het juist begonnen toen de meeste Nederlanders het steeds beter kregen.
Het idee dat je dat aan jezelf te danken hebt en dat DUS iedereen het kan heeft geleid tot afnemende empathie.Klopt, daar is ook onderzoek naar gedaan. Hoe rijker mensen zijn, hoe meer ze zo denken en dus een sociaal vangnet onzin vinden. Het vervelende is alleen dat de rijken de meeste invloed hebben in politiek en bedrijfsleven en er dus vanuit allerlei instituties die boodschap uitgaat. Zie bijvoorbeeld de labbekakkeruitspraak van Hans de Boer van VNO-NCW.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:21
Het artikel over de psychopathische samenleving vind ik heel treffend, hoewel de term psychopathisch niet helemaal passend is. Ik zou het eerder typeren als een Spartaans oordelende of weinig empathische samenleving. Ook al ben ik het eens met het artikel wil ik toch advocaat van de duivel spelen. Kort geleden heb ik gelezen over de emotie zelfmedelijden die je vastzet en niet vooruit helpt. Dat is de andere kant van de medaille. Enerzijds is alles in het leven maakbaar vinden en de schuld van mislukking volledig bij de falende persoon leggen is geheel ontercht. Anderzijds, als je zelfmedelijden hebt kruip je in de slachtofferrol en wijs je bij falen naar factoren buiten jezelf om zoals een ongelukkige jeugd, een slechte arbeidsmarkt, enz., dan maak je jezelf machteloos, want het ligt toch totaal niet aan jou dat iets mis ging, dus kun je passief zielig zitten zijn.
De waarheid ligt uit mijn ervaring in het midden: Een klein deel in het leven kun je zelf sturen, maar veel factoren buiten jou om waar je weinig aan kunt doen bepalen ook of je je levensdoelen bereikt.
De waarheid ligt uit mijn ervaring in het midden: Een klein deel in het leven kun je zelf sturen, maar veel factoren buiten jou om waar je weinig aan kunt doen bepalen ook of je je levensdoelen bereikt.
respecteer de overtuigingen van een ander
vrijdag 31 juli 2015 om 10:23
quote:Blondie456 schreef op 31 juli 2015 @ 10:19:
Verbeter de wereld en begin bij jezelf. Jij hebt het over empathie maar eerlijk gezegd vind ik jouw reacties op dit forum meer dan fel.
Uiteraard mag je het persoonlijk maken hoor, als je verder geen argumenten hebt.
Ja, mijn reacties zijn vaak duidelijk. Máár dat zegt weinig over mijn empathie, ik hou alleen wel van een discussie.
Verbeter de wereld en begin bij jezelf. Jij hebt het over empathie maar eerlijk gezegd vind ik jouw reacties op dit forum meer dan fel.
Uiteraard mag je het persoonlijk maken hoor, als je verder geen argumenten hebt.
Ja, mijn reacties zijn vaak duidelijk. Máár dat zegt weinig over mijn empathie, ik hou alleen wel van een discussie.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:24
quote:Thirtyplus schreef op 31 juli 2015 @ 10:21:
Het artikel over de psychopathische samenleving vind ik heel treffend, hoewel de term psychopathisch niet helemaal passend is. Ik zou het eerder typeren als een Spartaans oordelende of weinig empathische samenleving. Ook al ben ik het eens met het artikel wil ik toch advocaat van de duivel spelen. Kort geleden heb ik gelezen over de emotie zelfmedelijden die je vastzet en niet vooruit helpt. Dat is de andere kant van de medaille. Enerzijds is alles in het leven maakbaar vinden en de schuld van mislukking volledig bij de falende persoon leggen is geheel ontercht. Anderzijds, als je zelfmedelijden hebt kruip je in de slachtofferrol en wijs je bij falen naar factoren buiten jezelf om zoals een ongelukkige jeugd, een slechte arbeidsmarkt, enz., dan maak je jezelf machteloos, want het ligt toch totaal niet aan jou dat iets mis ging, dus kun je passief zielig zitten zijn.
De waarheid ligt uit mijn ervaring in het midden: Een klein deel in het leven kun je zelf sturen, maar veel factoren buiten jou om waar je weinig aan kunt doen bepalen ook of je je levensdoelen bereikt.Uitersten zijn nooit goed, blijven zwelgen in zelfmedelijden en mensen overstelpen met hulp werkt ook niet. Dat werkt verlammend en ontneemt mensen alle eigen verantwoordlijkheid.
Het artikel over de psychopathische samenleving vind ik heel treffend, hoewel de term psychopathisch niet helemaal passend is. Ik zou het eerder typeren als een Spartaans oordelende of weinig empathische samenleving. Ook al ben ik het eens met het artikel wil ik toch advocaat van de duivel spelen. Kort geleden heb ik gelezen over de emotie zelfmedelijden die je vastzet en niet vooruit helpt. Dat is de andere kant van de medaille. Enerzijds is alles in het leven maakbaar vinden en de schuld van mislukking volledig bij de falende persoon leggen is geheel ontercht. Anderzijds, als je zelfmedelijden hebt kruip je in de slachtofferrol en wijs je bij falen naar factoren buiten jezelf om zoals een ongelukkige jeugd, een slechte arbeidsmarkt, enz., dan maak je jezelf machteloos, want het ligt toch totaal niet aan jou dat iets mis ging, dus kun je passief zielig zitten zijn.
De waarheid ligt uit mijn ervaring in het midden: Een klein deel in het leven kun je zelf sturen, maar veel factoren buiten jou om waar je weinig aan kunt doen bepalen ook of je je levensdoelen bereikt.Uitersten zijn nooit goed, blijven zwelgen in zelfmedelijden en mensen overstelpen met hulp werkt ook niet. Dat werkt verlammend en ontneemt mensen alle eigen verantwoordlijkheid.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:27
quote:lechatrose schreef op 31 juli 2015 @ 10:20:
[...]
Klopt, daar is ook onderzoek naar gedaan. Hoe rijker mensen zijn, hoe meer ze zo denken en dus een sociaal vangnet onzin vinden. Het vervelende is alleen dat de rijken de meeste invloed hebben in politiek en bedrijfsleven en er dus vanuit allerlei instituties die boodschap uitgaat. Zie bijvoorbeeld de labbekakkeruitspraak van Hans de Boer van VNO-NCW.Eens. En zo zie je ook dat de inkomensverschillen in Nederland steeds groter worden. Maar wat ik niet zo goed begrijp is waarom dan toch een partij als de VVD het grootste wordt, terwijl dat bij uitstek de partij is van de eigen verantwoordelijkheid. De wensen van de VVD zijn voor heel veel mensen die toch op de partij stemmen helemaal niet goed.
[...]
Klopt, daar is ook onderzoek naar gedaan. Hoe rijker mensen zijn, hoe meer ze zo denken en dus een sociaal vangnet onzin vinden. Het vervelende is alleen dat de rijken de meeste invloed hebben in politiek en bedrijfsleven en er dus vanuit allerlei instituties die boodschap uitgaat. Zie bijvoorbeeld de labbekakkeruitspraak van Hans de Boer van VNO-NCW.Eens. En zo zie je ook dat de inkomensverschillen in Nederland steeds groter worden. Maar wat ik niet zo goed begrijp is waarom dan toch een partij als de VVD het grootste wordt, terwijl dat bij uitstek de partij is van de eigen verantwoordelijkheid. De wensen van de VVD zijn voor heel veel mensen die toch op de partij stemmen helemaal niet goed.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:28
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 10:11:
Psychopatisch is meer IS en meer mensen die elkaar vermoorden?
Doet me denken aan cliënten waar ik mee werk. Wat zij hebben gedaan is níet erg, want dat was maar een inbraak, en tenminste geen overval. Wat zij hebben gedaan is niet zo erg, want het was maar een overval en ze hebben niemand vermoord. Wat zij hebben gedaan was niet zo erg, het was dan wel moord, maar ze zijn tenminste geen pedofiel.
Zo zit daar een glijdende schaal is, er is altijd iets erger. Niet naar jezelf kunnen kijken en zien wat je aanricht is een heel psychopatisch trekje,Heel suf misschien maar dit doet me denken aan een topic hier laatst over kinderen die met waterballonnen naar een TO hadden gegooid en haar hadden beschoten met waterpistolen terwijl ze langsfietste (ten overvloede: het was geen warme dag). Er waren een paar forummers die reageerden met 'ach, wij deden vroeger ook dit soort dingen', 'wat een gezeur' (van TO), 'het zijn kinderen', 'wat is nou een beetje water' en best wat mensen die dit hun kinderen niet zouden verbieden en hen niet vermanend toe zouden spreken want (o.a.) je kunt toch niet controleren of ze het blijven doen of niet, je bent er niet bij als ze buiten spelen. Ik denk zelf, en dat is wat vergezocht geef ik toe, dat het bij dit soort zaken begint. Ouders die hun kinderen niet leren dat het gevaarlijk kan zijn om fietsende mensen met watballonnen te bekogelen, dat het gewoon vervelend is om ongevraagd kletsnat te worden en het niet leuk is om zo door de supermarkt te lopen of op de je werk/date/sollicitatiegesprek te moeten verschijnen. Nee, billenkoek is niet nodig, maar eenvoudig uitleggen dat je dit soort dingen niet hoort te doen en dat je rekening dient te houden met anderen zit er kennelijk (bij sommigen) niet in en dat heeft gevolgen. Volgens mij leren kinderen dit met name door opvoeding (uitgezonderd de echte probleemgevallen uiteraard). Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat als je kinderen niet aanspreekt op dit soort gedrag, ze automatisch de criminaliteit inrollen, maar ik denk wel door kinderen een spiegel voor te houden en ze uit te leggen wat hun gedrag en daden met anderen kan doen een heel belangrijk begin is, waar het helaas al vaak fout gaat.
Psychopatisch is meer IS en meer mensen die elkaar vermoorden?
Doet me denken aan cliënten waar ik mee werk. Wat zij hebben gedaan is níet erg, want dat was maar een inbraak, en tenminste geen overval. Wat zij hebben gedaan is niet zo erg, want het was maar een overval en ze hebben niemand vermoord. Wat zij hebben gedaan was niet zo erg, het was dan wel moord, maar ze zijn tenminste geen pedofiel.
Zo zit daar een glijdende schaal is, er is altijd iets erger. Niet naar jezelf kunnen kijken en zien wat je aanricht is een heel psychopatisch trekje,Heel suf misschien maar dit doet me denken aan een topic hier laatst over kinderen die met waterballonnen naar een TO hadden gegooid en haar hadden beschoten met waterpistolen terwijl ze langsfietste (ten overvloede: het was geen warme dag). Er waren een paar forummers die reageerden met 'ach, wij deden vroeger ook dit soort dingen', 'wat een gezeur' (van TO), 'het zijn kinderen', 'wat is nou een beetje water' en best wat mensen die dit hun kinderen niet zouden verbieden en hen niet vermanend toe zouden spreken want (o.a.) je kunt toch niet controleren of ze het blijven doen of niet, je bent er niet bij als ze buiten spelen. Ik denk zelf, en dat is wat vergezocht geef ik toe, dat het bij dit soort zaken begint. Ouders die hun kinderen niet leren dat het gevaarlijk kan zijn om fietsende mensen met watballonnen te bekogelen, dat het gewoon vervelend is om ongevraagd kletsnat te worden en het niet leuk is om zo door de supermarkt te lopen of op de je werk/date/sollicitatiegesprek te moeten verschijnen. Nee, billenkoek is niet nodig, maar eenvoudig uitleggen dat je dit soort dingen niet hoort te doen en dat je rekening dient te houden met anderen zit er kennelijk (bij sommigen) niet in en dat heeft gevolgen. Volgens mij leren kinderen dit met name door opvoeding (uitgezonderd de echte probleemgevallen uiteraard). Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat als je kinderen niet aanspreekt op dit soort gedrag, ze automatisch de criminaliteit inrollen, maar ik denk wel door kinderen een spiegel voor te houden en ze uit te leggen wat hun gedrag en daden met anderen kan doen een heel belangrijk begin is, waar het helaas al vaak fout gaat.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:29
quote:TheJoker schreef op 31 juli 2015 @ 09:46:
Bij een "psychopatische" samenleving denk ik aan een samenleving waarin 9 van de tien mensen de tepels en vagina's van anderen verzameld op sterk water en honden in stukken hakt.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Als ik moet kiezen tussen mijn kindjes eten geven of Griekenland, vluchtelingen en Giro 555 sponsoren is et logisch dat ik voor mijn kinderen kies.
Als ik na maanden solliciteren op een gesprek mag komen en 100 minuten vertraging oploop en te laat kom omdat iemand zo in nood zat dat hij of zij zich voor de trein werpt en mijn leven daar deels ook mee vergald, dan baal ik daarvan.
Dat maakt een mens geen psychopaat, dat is een menselijk gevolg van ingrijpende gebeurtenissen op het vlak van zekerheid en levensonderhoud waar we nu mee te maken hebben.Dit!
Bij een "psychopatische" samenleving denk ik aan een samenleving waarin 9 van de tien mensen de tepels en vagina's van anderen verzameld op sterk water en honden in stukken hakt.
Dit stuk gaat over een minder empathische samenleving en dat is een logisch gevolg van het feit dat een hele grote groep mensen in het relatief rijke Nederland het een stuk moeilijker heeft gekregen met rond komen, een baan behouden etc.
Als ik moet kiezen tussen mijn kindjes eten geven of Griekenland, vluchtelingen en Giro 555 sponsoren is et logisch dat ik voor mijn kinderen kies.
Als ik na maanden solliciteren op een gesprek mag komen en 100 minuten vertraging oploop en te laat kom omdat iemand zo in nood zat dat hij of zij zich voor de trein werpt en mijn leven daar deels ook mee vergald, dan baal ik daarvan.
Dat maakt een mens geen psychopaat, dat is een menselijk gevolg van ingrijpende gebeurtenissen op het vlak van zekerheid en levensonderhoud waar we nu mee te maken hebben.Dit!
Shoot first, ask questions later!
vrijdag 31 juli 2015 om 10:31
vrijdag 31 juli 2015 om 10:33
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 10:27:
[...]
Eens. En zo zie je ook dat de inkomensverschillen in Nederland steeds groter worden. Maar wat ik niet zo goed begrijp is waarom dan toch een partij als de VVD het grootste wordt, terwijl dat bij uitstek de partij is van de eigen verantwoordelijkheid. De wensen van de VVD zijn voor heel veel mensen die toch op de partij stemmen helemaal niet goed.
Als je de allereerste reactie in dit topic leest, van The Joker, wordt wel duidelijk waarom er nog steeds veel teveel op de VVD wordt gestemd: mensen die denken dat het hier slechter gaat door o.a. onze steun aan Griekenland.
Dat het hier slechter gaat door o.a. het VVD-beleid dringt echt niet tot iedereen door.
[...]
Eens. En zo zie je ook dat de inkomensverschillen in Nederland steeds groter worden. Maar wat ik niet zo goed begrijp is waarom dan toch een partij als de VVD het grootste wordt, terwijl dat bij uitstek de partij is van de eigen verantwoordelijkheid. De wensen van de VVD zijn voor heel veel mensen die toch op de partij stemmen helemaal niet goed.
Als je de allereerste reactie in dit topic leest, van The Joker, wordt wel duidelijk waarom er nog steeds veel teveel op de VVD wordt gestemd: mensen die denken dat het hier slechter gaat door o.a. onze steun aan Griekenland.
Dat het hier slechter gaat door o.a. het VVD-beleid dringt echt niet tot iedereen door.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:33
Mooi stuk, ik kan me er wel in vinden!
Ik blijf het verwonderlijk vinden dat men er nog steeds vanuit gaan dat we allemaal klonen zijn met dezelfde wilskracht, mogelijkheden en kansen en hetgeen je bereikt puur en alleen door je eigen keuzes wordt bepaald.
Terwijl het al lang bewezen is dat erfelijkheid en omgevingsfactoren veel betere en accuratere indicatoren zijn voor later gedrag. Kinderen uit rijke en succesvolle families hebben 80% meer kans om zelf ook rijk en succesvol te worden dan kinderen uit een achterstandswijk, bijvoorbeeld. En dat geldt ook voor mensen uit een kansarme situatie, mensen die overgewicht hebben, alcoholisme, huiselijk geweld en een heel scala van andere problemen. Dit effect is het grootst in landen waar de overheid relatief weinig doet om de minder bedeelden wat extra steun te geven.
Toch blijft men en lijkt men steeds meer vast te houden aan het achterhaalde idee van "de self made man", "American Dream", de "meritocracy", ongetwijfeld mede door de invloeden van onze angelsaksische partners. Je ziet dit ook vaak terug in films waarbij een kansarme ziel "zichzelf toch overwint" en uiteindelijk zijn afkomst en verleden overstijgt. De verleiding om dan tegen elke kansarme met een belerende vingertje te zegen dat hij/zij dat dit dan ook zou moeten kunnen is dan erg groot.
Ik blijf het verwonderlijk vinden dat men er nog steeds vanuit gaan dat we allemaal klonen zijn met dezelfde wilskracht, mogelijkheden en kansen en hetgeen je bereikt puur en alleen door je eigen keuzes wordt bepaald.
Terwijl het al lang bewezen is dat erfelijkheid en omgevingsfactoren veel betere en accuratere indicatoren zijn voor later gedrag. Kinderen uit rijke en succesvolle families hebben 80% meer kans om zelf ook rijk en succesvol te worden dan kinderen uit een achterstandswijk, bijvoorbeeld. En dat geldt ook voor mensen uit een kansarme situatie, mensen die overgewicht hebben, alcoholisme, huiselijk geweld en een heel scala van andere problemen. Dit effect is het grootst in landen waar de overheid relatief weinig doet om de minder bedeelden wat extra steun te geven.
Toch blijft men en lijkt men steeds meer vast te houden aan het achterhaalde idee van "de self made man", "American Dream", de "meritocracy", ongetwijfeld mede door de invloeden van onze angelsaksische partners. Je ziet dit ook vaak terug in films waarbij een kansarme ziel "zichzelf toch overwint" en uiteindelijk zijn afkomst en verleden overstijgt. De verleiding om dan tegen elke kansarme met een belerende vingertje te zegen dat hij/zij dat dit dan ook zou moeten kunnen is dan erg groot.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:35
quote:Honeymoonquiz schreef op 31 juli 2015 @ 10:28:
[...]
Heel suf misschien maar dit doet me denken aan een topic hier laatst over kinderen die met waterballonnen naar een TO hadden gegooid en haar hadden beschoten met waterpistolen terwijl ze langsfietste (ten overvloede: het was geen warme dag). Er waren een paar forummers die reageerden met 'ach, wij deden vroeger ook dit soort dingen', 'wat een gezeur' (van TO), 'het zijn kinderen', 'wat is nou een beetje water' en best wat mensen die dit hun kinderen niet zouden verbieden en hen niet vermanend toe zouden spreken want (o.a.) je kunt toch niet controleren of ze het blijven doen of niet, je bent er niet bij als ze buiten spelen. Ik denk zelf, en dat is wat vergezocht geef ik toe, dat het bij dit soort zaken begint. Ouders die hun kinderen niet leren dat het gevaarlijk kan zijn om fietsende mensen met watballonnen te bekogelen, dat het gewoon vervelend is om ongevraagd kletsnat te worden en het niet leuk is om zo door de supermarkt te lopen of op de je werk/date/sollicitatiegesprek te moeten verschijnen. Nee, billenkoek is niet nodig, maar eenvoudig uitleggen dat je dit soort dingen niet hoort te doen en dat je rekening dient te houden met anderen zit er kennelijk (bij sommigen) niet in en dat heeft gevolgen. Volgens mij leren kinderen dit met name door opvoeding (uitgezonderd de echte probleemgevallen uiteraard). Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat als je kinderen niet aanspreekt op dit soort gedrag, ze automatisch de criminaliteit inrollen, maar ik denk wel door kinderen een spiegel voor te houden en ze uit te leggen wat hun gedrag en daden met anderen kan doen een heel belangrijk begin is, waar het helaas al vaak fout gaat.
Dit denk ik ook. Kinderen moeten leren waar grenzen zijn, hoe rekening te houden met anderen. Soms heb ik de indruk (maar ik heb zelf geen kinderen, dus dat is een beetje "theorie") dat ouders te graag vrienden van hun kinderen willen zijn.
Al moet ik zeggen, ik zie ook grote verschillen. Ik werk in het onderwijs en heb in het verleden gewerkt met jongeren die ongelofelijk brutaal, crimineel, onaangepast gedrag vertoonden. Toen zag ik het somber in voor de maatschappij. Waar ik nu werk is dat precies andersom, hele fijne jonge mensen, vaak juist wel met oog voor elkaar of voor maatschappelijk issues.
[...]
Heel suf misschien maar dit doet me denken aan een topic hier laatst over kinderen die met waterballonnen naar een TO hadden gegooid en haar hadden beschoten met waterpistolen terwijl ze langsfietste (ten overvloede: het was geen warme dag). Er waren een paar forummers die reageerden met 'ach, wij deden vroeger ook dit soort dingen', 'wat een gezeur' (van TO), 'het zijn kinderen', 'wat is nou een beetje water' en best wat mensen die dit hun kinderen niet zouden verbieden en hen niet vermanend toe zouden spreken want (o.a.) je kunt toch niet controleren of ze het blijven doen of niet, je bent er niet bij als ze buiten spelen. Ik denk zelf, en dat is wat vergezocht geef ik toe, dat het bij dit soort zaken begint. Ouders die hun kinderen niet leren dat het gevaarlijk kan zijn om fietsende mensen met watballonnen te bekogelen, dat het gewoon vervelend is om ongevraagd kletsnat te worden en het niet leuk is om zo door de supermarkt te lopen of op de je werk/date/sollicitatiegesprek te moeten verschijnen. Nee, billenkoek is niet nodig, maar eenvoudig uitleggen dat je dit soort dingen niet hoort te doen en dat je rekening dient te houden met anderen zit er kennelijk (bij sommigen) niet in en dat heeft gevolgen. Volgens mij leren kinderen dit met name door opvoeding (uitgezonderd de echte probleemgevallen uiteraard). Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat als je kinderen niet aanspreekt op dit soort gedrag, ze automatisch de criminaliteit inrollen, maar ik denk wel door kinderen een spiegel voor te houden en ze uit te leggen wat hun gedrag en daden met anderen kan doen een heel belangrijk begin is, waar het helaas al vaak fout gaat.
Dit denk ik ook. Kinderen moeten leren waar grenzen zijn, hoe rekening te houden met anderen. Soms heb ik de indruk (maar ik heb zelf geen kinderen, dus dat is een beetje "theorie") dat ouders te graag vrienden van hun kinderen willen zijn.
Al moet ik zeggen, ik zie ook grote verschillen. Ik werk in het onderwijs en heb in het verleden gewerkt met jongeren die ongelofelijk brutaal, crimineel, onaangepast gedrag vertoonden. Toen zag ik het somber in voor de maatschappij. Waar ik nu werk is dat precies andersom, hele fijne jonge mensen, vaak juist wel met oog voor elkaar of voor maatschappelijk issues.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:35
quote:Honeymoonquiz schreef op 31 juli 2015 @ 10:28:
[...]
Heel suf misschien maar dit doet me denken aan een topic hier laatst over kinderen die met waterballonnen naar een TO hadden gegooid en haar hadden beschoten met waterpistolen terwijl ze langsfietste (ten overvloede: het was geen warme dag). Er waren een paar forummers die reageerden met 'ach, wij deden vroeger ook dit soort dingen', 'wat een gezeur' (van TO), 'het zijn kinderen', 'wat is nou een beetje water' en best wat mensen die dit hun kinderen niet zouden verbieden en hen niet vermanend toe zouden spreken want (o.a.) je kunt toch niet controleren of ze het blijven doen of niet, je bent er niet bij als ze buiten spelen. Ik denk zelf, en dat is wat vergezocht geef ik toe, dat het bij dit soort zaken begint. Ouders die hun kinderen niet leren dat het gevaarlijk kan zijn om fietsende mensen met watballonnen te bekogelen, dat het gewoon vervelend is om ongevraagd kletsnat te worden en het niet leuk is om zo door de supermarkt te lopen of op de je werk/date/sollicitatiegesprek te moeten verschijnen. Nee, billenkoek is niet nodig, maar eenvoudig uitleggen dat je dit soort dingen niet hoort te doen en dat je rekening dient te houden met anderen zit er kennelijk (bij sommigen) niet in en dat heeft gevolgen. Volgens mij leren kinderen dit met name door opvoeding (uitgezonderd de echte probleemgevallen uiteraard). Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat als je kinderen niet aanspreekt op dit soort gedrag, ze automatisch de criminaliteit inrollen, maar ik denk wel door kinderen een spiegel voor te houden en ze uit te leggen wat hun gedrag en daden met anderen kan doen een heel belangrijk begin is, waar het helaas al vaak fout gaat.De truc zit hem volgens mij in het aanspreken van je kind, hem leren dat dit niet kan. En ondertussen met je partner, als de kinderen in bed liggen, gniffelen dat je dat vroeger zelf ook deed. Het is geen misdaad, maar kinderen moeten leren dat het niet kan. Daar hoeft geen zware straf op te staan, en uiteraard is het normaal kindergedrag, maar ze horen door dat gedrag te leren waar de grenzen liggen. Doe je dat niet omdat je het afdoet met normaal kindergedrag, dan laat je een steek vallen.
[...]
Heel suf misschien maar dit doet me denken aan een topic hier laatst over kinderen die met waterballonnen naar een TO hadden gegooid en haar hadden beschoten met waterpistolen terwijl ze langsfietste (ten overvloede: het was geen warme dag). Er waren een paar forummers die reageerden met 'ach, wij deden vroeger ook dit soort dingen', 'wat een gezeur' (van TO), 'het zijn kinderen', 'wat is nou een beetje water' en best wat mensen die dit hun kinderen niet zouden verbieden en hen niet vermanend toe zouden spreken want (o.a.) je kunt toch niet controleren of ze het blijven doen of niet, je bent er niet bij als ze buiten spelen. Ik denk zelf, en dat is wat vergezocht geef ik toe, dat het bij dit soort zaken begint. Ouders die hun kinderen niet leren dat het gevaarlijk kan zijn om fietsende mensen met watballonnen te bekogelen, dat het gewoon vervelend is om ongevraagd kletsnat te worden en het niet leuk is om zo door de supermarkt te lopen of op de je werk/date/sollicitatiegesprek te moeten verschijnen. Nee, billenkoek is niet nodig, maar eenvoudig uitleggen dat je dit soort dingen niet hoort te doen en dat je rekening dient te houden met anderen zit er kennelijk (bij sommigen) niet in en dat heeft gevolgen. Volgens mij leren kinderen dit met name door opvoeding (uitgezonderd de echte probleemgevallen uiteraard). Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat als je kinderen niet aanspreekt op dit soort gedrag, ze automatisch de criminaliteit inrollen, maar ik denk wel door kinderen een spiegel voor te houden en ze uit te leggen wat hun gedrag en daden met anderen kan doen een heel belangrijk begin is, waar het helaas al vaak fout gaat.De truc zit hem volgens mij in het aanspreken van je kind, hem leren dat dit niet kan. En ondertussen met je partner, als de kinderen in bed liggen, gniffelen dat je dat vroeger zelf ook deed. Het is geen misdaad, maar kinderen moeten leren dat het niet kan. Daar hoeft geen zware straf op te staan, en uiteraard is het normaal kindergedrag, maar ze horen door dat gedrag te leren waar de grenzen liggen. Doe je dat niet omdat je het afdoet met normaal kindergedrag, dan laat je een steek vallen.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:37
vrijdag 31 juli 2015 om 10:48
Mooie OP. Ik denk dat het gebrek aan empathie ook komt omdat we zoveel te verliezen hebben, of dat we het gevoel hebben al veel ingeleverd hebben (de afgelopen crisis). We worden voortdurend 'bedreigd'.
Als je begint te denken vanuit de basisgedachte dat jij het heus niet zo goed hebt (je buurman heeft immers zijn baan nog, je facebookvriend ligt op Bali op t strand, neefje heeft de nieuwste iPhone gekocht mijn zijn huurtoeslag... en jij hébt niet eens huurtoeslag!), ben je een stuk minder geneigd om je eigen rijkdom/welvaart te zien, laat staan te delen (met dobbernegers of labbekakken). Of begrip op te brengen voor mensen die minder verstandige keuzes maken (jij hebt het toch ook moeilijk, en bent ook niet begonnen met paffen!).
Mijn vader prijst zich altijd gelukkig dat hij zoveel belasting af mag dragen. Ik ben daar ook maar mee begonnen.
Als je begint te denken vanuit de basisgedachte dat jij het heus niet zo goed hebt (je buurman heeft immers zijn baan nog, je facebookvriend ligt op Bali op t strand, neefje heeft de nieuwste iPhone gekocht mijn zijn huurtoeslag... en jij hébt niet eens huurtoeslag!), ben je een stuk minder geneigd om je eigen rijkdom/welvaart te zien, laat staan te delen (met dobbernegers of labbekakken). Of begrip op te brengen voor mensen die minder verstandige keuzes maken (jij hebt het toch ook moeilijk, en bent ook niet begonnen met paffen!).
Mijn vader prijst zich altijd gelukkig dat hij zoveel belasting af mag dragen. Ik ben daar ook maar mee begonnen.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:52
Voelen jullie dat echt zo dan, dat het allemaal zo zwaar is?
Ik zie namelijk vooral veel mensen op bijvoorbeeld Facebook op een niet-empathische manier reageren waarvan ik weet dat ze gewoon werk hebben, 2x per jaar op vakantie kunnen en het echt niet slecht hebben. Sowieso ken ik weinig mensen die keihard getroffen zijn door de crisis, wel mensen die het wat krapper hebben of tijdelijk werkloos zijn (geweest) en toch ken ik heel veel mensen die op een dergelijke harde manier reageren.
Ik zou het snappen als het ging om mensen die erg veel te lijden hebben (gehad) maar dat is niet het geval, het lijkt meer te gaan om angst dan om iets anders.
Ik zie namelijk vooral veel mensen op bijvoorbeeld Facebook op een niet-empathische manier reageren waarvan ik weet dat ze gewoon werk hebben, 2x per jaar op vakantie kunnen en het echt niet slecht hebben. Sowieso ken ik weinig mensen die keihard getroffen zijn door de crisis, wel mensen die het wat krapper hebben of tijdelijk werkloos zijn (geweest) en toch ken ik heel veel mensen die op een dergelijke harde manier reageren.
Ik zou het snappen als het ging om mensen die erg veel te lijden hebben (gehad) maar dat is niet het geval, het lijkt meer te gaan om angst dan om iets anders.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:52
quote:Huppakip schreef op 31 juli 2015 @ 09:58:
[...]
Dit is erg zeg. Jij voldoet exact aan wat er in het stuk van TO wordt omschreven. Persoonlijk leed is inderdaad een kwestie van perceptie, maar er bestaat ook nog empathie en inlevingsvermogen. Als iemand zo erg in de knoop zit dat hij of zij voor de trein springt, dan gaat in eerste instantie mijn medeleven en gevoel uit naar die persoon zelf en de mensen daaromheen. Dat ik daardoor te laat kom op een sollicitatie kan me niet zoveel schelen. ik ga er vanuit dat het bedrijf waar de sollicitatie is, hier begrip voor heeft. Mocht dat niet zo zijn, dan wil ik er geeneens werken!+1
[...]
Dit is erg zeg. Jij voldoet exact aan wat er in het stuk van TO wordt omschreven. Persoonlijk leed is inderdaad een kwestie van perceptie, maar er bestaat ook nog empathie en inlevingsvermogen. Als iemand zo erg in de knoop zit dat hij of zij voor de trein springt, dan gaat in eerste instantie mijn medeleven en gevoel uit naar die persoon zelf en de mensen daaromheen. Dat ik daardoor te laat kom op een sollicitatie kan me niet zoveel schelen. ik ga er vanuit dat het bedrijf waar de sollicitatie is, hier begrip voor heeft. Mocht dat niet zo zijn, dan wil ik er geeneens werken!+1
vrijdag 31 juli 2015 om 10:55
Je moet je eerst afvragen of die zogenaamde 'empathie' die aan het verdwijnen is wel daadwerkelijk empathie is.
Ik vind van niet. Volgens mij gaat het bij al die 'weldoeners' om zichzelf goed te willen voelen door anderen niet als volwaardig mens te behandelen. Te gaan 'helpen' volgens de eigen ideeën en al doende met hun niet op de ander afgestemde oplossingen een spoor van ellende door de wereld trekken. Ze leven zich helemaal niet in. De empathie is ver te zoeken.
Met de beste bedoelingen inhumaan zijn. Je zal het maar op je geweten hebben. Op deze schaal.
Goed nieuws dus dat de psychopaten hun macht aan het verliezen zijn.
Ik vind van niet. Volgens mij gaat het bij al die 'weldoeners' om zichzelf goed te willen voelen door anderen niet als volwaardig mens te behandelen. Te gaan 'helpen' volgens de eigen ideeën en al doende met hun niet op de ander afgestemde oplossingen een spoor van ellende door de wereld trekken. Ze leven zich helemaal niet in. De empathie is ver te zoeken.
Met de beste bedoelingen inhumaan zijn. Je zal het maar op je geweten hebben. Op deze schaal.
Goed nieuws dus dat de psychopaten hun macht aan het verliezen zijn.
vrijdag 31 juli 2015 om 10:57
quote:schattigheid schreef op 31 juli 2015 @ 10:55:
Je moet je eerst afvragen of die zogenaamde 'empathie' die aan het verdwijnen is wel daadwerkelijk empathie is.
Ik vind van niet. Volgens mij gaat het bij al die 'weldoeners' om zichzelf goed te willen voelen door anderen niet als volwaardig mens te behandelen. Te gaan 'helpen' volgens de eigen ideeën en al doende met hun niet op de ander afgestemde oplossingen een spoor van ellende door de wereld trekken. Ze leven zich helemaal niet in. De empathie is ver te zoeken.
Met de beste bedoelingen inhumaan zijn. Je zal het maar op je geweten hebben. Op deze schaal.
Goed nieuws dat deze psychopaten hun macht aan het verliezen zijn.
Hoe zou je een volwaardig mens dan moeten behandelen vind je?
En wat bedoel je met 'weldoeners'?
Je moet je eerst afvragen of die zogenaamde 'empathie' die aan het verdwijnen is wel daadwerkelijk empathie is.
Ik vind van niet. Volgens mij gaat het bij al die 'weldoeners' om zichzelf goed te willen voelen door anderen niet als volwaardig mens te behandelen. Te gaan 'helpen' volgens de eigen ideeën en al doende met hun niet op de ander afgestemde oplossingen een spoor van ellende door de wereld trekken. Ze leven zich helemaal niet in. De empathie is ver te zoeken.
Met de beste bedoelingen inhumaan zijn. Je zal het maar op je geweten hebben. Op deze schaal.
Goed nieuws dat deze psychopaten hun macht aan het verliezen zijn.
Hoe zou je een volwaardig mens dan moeten behandelen vind je?
En wat bedoel je met 'weldoeners'?
