Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
vrijdag 31 juli 2015 om 13:43
quote:jo-elise schreef op 31 juli 2015 @ 13:02:
[...]
+ 10. Men denkt geloof ik dat we de ellende van de hele wereld op onze schouders moeten dragen en dat gaat gewoonweg niet. Nu hebben wij het weer verkeerd gedaan, lijkt het wel.
Dat we zo'n "rijk land" zijn , is ons niet aan komen waaien. Schiet toch op zeg. Is echt keihard werken, terwijl onderhand wel duidelijk is dat het grote deel van het belastinggeld gaat naar profiteurs die inmiddels weten waar ze het moeten halen. Of het nu asielzoekers zijn, dat maakt niet uit.
NEDERLAND MAG GEEN ZWARTE PIET MEER HEBBEN, MAAR SINTERKLAAS BLIJVEN SPELEN, DAT DAN WEER WEL.
Even iets om vrolijk van te worden: http://binnenland.eenvand ... uik_van_terugkeerregeling
Dit soort zaken maken me kotsmisselijk. En zo zijn er velen meer die misbruik maken van de goedheid van de Nederlanders.
Mijn gevoel is eerlijk gezegd dat je moet zijn bij de frauderenden onder ons. En dat zijn er velen.
Misschien dat de eerlijke en hardwerkende burger het schijt krijgt om die zogenaamde arme mensen te blijven helpen ten koste van hun eigen onderhoud. Hier wordt de broekriem strak aangehaald, maar voor de buitenlanders staan alle deuren open. En dat gaat ook mij veel te ver.
Ik verkies ook heel duidelijk mijn eigen kinderen boven wildvreemden. Gek toch he, dat je je eigen gezin verkiest boven mensen waarvan je het bestaan nog nooit gehoord hebt. Alleen weten die lui wel feilloos hoe ze Nederland moeten vinden en dan vervolgens kaal te plukken. Ongelooflijk suffe regering . En ze laten het allemaal maar gebeuren. Dat is denk ik een van de redenen dat de Nederlander harder wordt. Heel begrijpelijk m.i.
Wauw.
Wat maakt eigenlijk dat jij meent dat je meer rechten hebt dan een ander? Is dat omdat je wieg hier heeft gestaan? Want van eeuwenlang keihard werken, daar zul jij maar met mate iets van meegekregen hebben lijkt me.
[...]
+ 10. Men denkt geloof ik dat we de ellende van de hele wereld op onze schouders moeten dragen en dat gaat gewoonweg niet. Nu hebben wij het weer verkeerd gedaan, lijkt het wel.
Dat we zo'n "rijk land" zijn , is ons niet aan komen waaien. Schiet toch op zeg. Is echt keihard werken, terwijl onderhand wel duidelijk is dat het grote deel van het belastinggeld gaat naar profiteurs die inmiddels weten waar ze het moeten halen. Of het nu asielzoekers zijn, dat maakt niet uit.
NEDERLAND MAG GEEN ZWARTE PIET MEER HEBBEN, MAAR SINTERKLAAS BLIJVEN SPELEN, DAT DAN WEER WEL.
Even iets om vrolijk van te worden: http://binnenland.eenvand ... uik_van_terugkeerregeling
Dit soort zaken maken me kotsmisselijk. En zo zijn er velen meer die misbruik maken van de goedheid van de Nederlanders.
Mijn gevoel is eerlijk gezegd dat je moet zijn bij de frauderenden onder ons. En dat zijn er velen.
Misschien dat de eerlijke en hardwerkende burger het schijt krijgt om die zogenaamde arme mensen te blijven helpen ten koste van hun eigen onderhoud. Hier wordt de broekriem strak aangehaald, maar voor de buitenlanders staan alle deuren open. En dat gaat ook mij veel te ver.
Ik verkies ook heel duidelijk mijn eigen kinderen boven wildvreemden. Gek toch he, dat je je eigen gezin verkiest boven mensen waarvan je het bestaan nog nooit gehoord hebt. Alleen weten die lui wel feilloos hoe ze Nederland moeten vinden en dan vervolgens kaal te plukken. Ongelooflijk suffe regering . En ze laten het allemaal maar gebeuren. Dat is denk ik een van de redenen dat de Nederlander harder wordt. Heel begrijpelijk m.i.
Wauw.
Wat maakt eigenlijk dat jij meent dat je meer rechten hebt dan een ander? Is dat omdat je wieg hier heeft gestaan? Want van eeuwenlang keihard werken, daar zul jij maar met mate iets van meegekregen hebben lijkt me.
vrijdag 31 juli 2015 om 13:44
quote:rosanna08 schreef op 31 juli 2015 @ 13:15:
en ja hoor, binnen 100 reacties ligt het weer aan de buitenlanders en de regering, maar naar onszelf kijken, ho maar
Ik denk dat we juist teveel naar ons zelf kijken en daarom steeds maar de barmhartige Samaritaan willen blijven spelen. Want o, wij hebben het hier toch zo goed. Dan gun ik een ander ook. Als je nu eens ziet hoe onze eigen economie , de zorg, de ouderen zorg, de zorg voor onze jongeren, steeds meer verwarde mensen op straat zwerven, en dat enkel en alleen maar omdat het geld op is, mogen we dan eens een keer aan onszelf denken? Wie was er eerder, de kip of het ei? Als we nu eerst eens zorgen dat we hier de boel op de rit hebben, blijft er geld over voor de anderen. Nu is het en en , helaas gaat dat niet. Steeds meer mensen in de armoede, voedselbanken rijzen als paddestoelen de grond uit.
Kan er wel gezegd worden dat we in een psychopatische samenleving leven, dat is het zeker niet, anders kwamen er niet zovelen van buitenaf dit landje binnen om er zelf beter van te worden. .
en ja hoor, binnen 100 reacties ligt het weer aan de buitenlanders en de regering, maar naar onszelf kijken, ho maar
Ik denk dat we juist teveel naar ons zelf kijken en daarom steeds maar de barmhartige Samaritaan willen blijven spelen. Want o, wij hebben het hier toch zo goed. Dan gun ik een ander ook. Als je nu eens ziet hoe onze eigen economie , de zorg, de ouderen zorg, de zorg voor onze jongeren, steeds meer verwarde mensen op straat zwerven, en dat enkel en alleen maar omdat het geld op is, mogen we dan eens een keer aan onszelf denken? Wie was er eerder, de kip of het ei? Als we nu eerst eens zorgen dat we hier de boel op de rit hebben, blijft er geld over voor de anderen. Nu is het en en , helaas gaat dat niet. Steeds meer mensen in de armoede, voedselbanken rijzen als paddestoelen de grond uit.
Kan er wel gezegd worden dat we in een psychopatische samenleving leven, dat is het zeker niet, anders kwamen er niet zovelen van buitenaf dit landje binnen om er zelf beter van te worden. .
vrijdag 31 juli 2015 om 13:49
quote:jo-elise schreef op 31 juli 2015 @ 13:44:
[...]
Ik denk dat we juist teveel naar ons zelf kijken en daarom steeds maar de barmhartige Samaritaan willen blijven spelen. Want o, wij hebben het hier toch zo goed. Dan gun ik een ander ook. Als je nu eens ziet hoe onze eigen economie , de zorg, de ouderen zorg, de zorg voor onze jongeren, steeds meer verwarde mensen op straat zwerven, en dat enkel en alleen maar omdat het geld op is, mogen we dan eens een keer aan onszelf denken? Wie was er eerder, de kip of het ei? Als we nu eerst eens zorgen dat we hier de boel op de rit hebben, blijft er geld over voor de anderen. Nu is het en en , helaas gaat dat niet. Steeds meer mensen in de armoede, voedselbanken rijzen als paddestoelen de grond uit.
Kan er wel gezegd worden dat we in een psychopatische samenleving leven, dat is het zeker niet, anders kwamen er niet zovelen van buitenaf dit landje binnen om er zelf beter van te worden. . het grappige is dat empathie helemaal niks te maken heeft met de barmhartige Samaritaan of met geld
[...]
Ik denk dat we juist teveel naar ons zelf kijken en daarom steeds maar de barmhartige Samaritaan willen blijven spelen. Want o, wij hebben het hier toch zo goed. Dan gun ik een ander ook. Als je nu eens ziet hoe onze eigen economie , de zorg, de ouderen zorg, de zorg voor onze jongeren, steeds meer verwarde mensen op straat zwerven, en dat enkel en alleen maar omdat het geld op is, mogen we dan eens een keer aan onszelf denken? Wie was er eerder, de kip of het ei? Als we nu eerst eens zorgen dat we hier de boel op de rit hebben, blijft er geld over voor de anderen. Nu is het en en , helaas gaat dat niet. Steeds meer mensen in de armoede, voedselbanken rijzen als paddestoelen de grond uit.
Kan er wel gezegd worden dat we in een psychopatische samenleving leven, dat is het zeker niet, anders kwamen er niet zovelen van buitenaf dit landje binnen om er zelf beter van te worden. . het grappige is dat empathie helemaal niks te maken heeft met de barmhartige Samaritaan of met geld
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 31 juli 2015 om 13:54
quote:rosanna08 schreef op 31 juli 2015 @ 13:49:
[...]
het grappige is dat empathie helemaal niks te maken heeft met de barmhartige Samaritaan of met geldPrecies. Het gaat er in dit verband om dat bootvluchtelingen worden omschreven als gelukszoekers, om van de groffere bewoordingen die worden gebruikt nog maar te zwijgen, dat mensen die het niet redden in onze samenleving 'labbekakken' zijn. We hebben het hier helemaal niet over of er meer geld moet naar vluchtelingenopvang, of we meer vluchtelingen zouden moeten opvangen en over wie het moeilijker heeft, 'onze ouderen' of 'zij', de bootvluchtelingen.
[...]
het grappige is dat empathie helemaal niks te maken heeft met de barmhartige Samaritaan of met geldPrecies. Het gaat er in dit verband om dat bootvluchtelingen worden omschreven als gelukszoekers, om van de groffere bewoordingen die worden gebruikt nog maar te zwijgen, dat mensen die het niet redden in onze samenleving 'labbekakken' zijn. We hebben het hier helemaal niet over of er meer geld moet naar vluchtelingenopvang, of we meer vluchtelingen zouden moeten opvangen en over wie het moeilijker heeft, 'onze ouderen' of 'zij', de bootvluchtelingen.
vrijdag 31 juli 2015 om 13:55
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 13:43:
[...]
Wat maakt eigenlijk dat jij meent dat je meer rechten hebt dan een ander? Is dat omdat je wieg hier heeft gestaan? Want van eeuwenlang keihard werken, daar zul jij maar met mate iets van meegekregen hebben lijkt me.
Het zit gewoon wel in de mensen om te willen houden wat je hebt. Niemand wil een stapje terug doen. Daarbij flink aangemoedigd door onze consumptiemaatschappij, reclames, slogans als "vooral veel uitgaven doen om de economie te stimuleren". En we willen liefst allemaal meer, een betere auto, de nieuwste smartphone, het is nooit genoeg. Laat staan dat we te veel zouden gaan uitgeven aan anderen die we niet eens kennen!
Ik geloof overigens niet dat er veel mensen voorstander zullen zijn van het opengooien van alle landgrenzen! Verder kan ik me wel voorstellen dat mensen eerst aan hun eigen familie denken. Het schijnt toch in ons te zitten om eerst aan eigen genen te denken.
[...]
Wat maakt eigenlijk dat jij meent dat je meer rechten hebt dan een ander? Is dat omdat je wieg hier heeft gestaan? Want van eeuwenlang keihard werken, daar zul jij maar met mate iets van meegekregen hebben lijkt me.
Het zit gewoon wel in de mensen om te willen houden wat je hebt. Niemand wil een stapje terug doen. Daarbij flink aangemoedigd door onze consumptiemaatschappij, reclames, slogans als "vooral veel uitgaven doen om de economie te stimuleren". En we willen liefst allemaal meer, een betere auto, de nieuwste smartphone, het is nooit genoeg. Laat staan dat we te veel zouden gaan uitgeven aan anderen die we niet eens kennen!
Ik geloof overigens niet dat er veel mensen voorstander zullen zijn van het opengooien van alle landgrenzen! Verder kan ik me wel voorstellen dat mensen eerst aan hun eigen familie denken. Het schijnt toch in ons te zitten om eerst aan eigen genen te denken.
vrijdag 31 juli 2015 om 14:00
Er is helemaal niets niet empathisch aan om de verantwoordelijkheid te leggen daar waar die hoort.
De werkelijkheid wordt al zo gesugarcoat. Genoeg mensen en landen hebben het zelf stelselmatig verziekt. Ik vind het juist bijzonder naïef en niet empathisch om een ander als schuldige daar voor aan te wijzen. Er is altijd een groep mensen in de samenleving die niet mee kan komen, die worden ontzien en onderhouden. Voor de rest geldt gewoon geven en nemen.
Vind het een erg gekleurd opstelletje van een maakbaarheidsmeisje met lieve ideetjes die buiten café flowerpower gewoon niet bruikbaar zijn. Door dat enge kapitalisten dit land welvarend hebben gemaakt en niet iedere zielige Griek/Afrikaan het geld toe smijt kan zo'n meisje in alle vrijheid tergend naieve stukjes typen. Zou ze wel eens dankbaarder voor mogen zijn.
De werkelijkheid wordt al zo gesugarcoat. Genoeg mensen en landen hebben het zelf stelselmatig verziekt. Ik vind het juist bijzonder naïef en niet empathisch om een ander als schuldige daar voor aan te wijzen. Er is altijd een groep mensen in de samenleving die niet mee kan komen, die worden ontzien en onderhouden. Voor de rest geldt gewoon geven en nemen.
Vind het een erg gekleurd opstelletje van een maakbaarheidsmeisje met lieve ideetjes die buiten café flowerpower gewoon niet bruikbaar zijn. Door dat enge kapitalisten dit land welvarend hebben gemaakt en niet iedere zielige Griek/Afrikaan het geld toe smijt kan zo'n meisje in alle vrijheid tergend naieve stukjes typen. Zou ze wel eens dankbaarder voor mogen zijn.
vrijdag 31 juli 2015 om 14:15
quote:strikjemetstippels schreef op 31 juli 2015 @ 14:00:
Er is helemaal niets niet empathisch aan om de verantwoordelijkheid te leggen daar waar die hoort.
De werkelijkheid wordt al zo gesugarcoat. Genoeg mensen en landen hebben het zelf stelselmatig verziekt. Ik vind het juist bijzonder naïef en niet empathisch om een ander als schuldige daar voor aan te wijzen. Er is altijd een groep mensen in de samenleving die niet mee kan komen, die worden ontzien en onderhouden. Voor de rest geldt gewoon geven en nemen.
Vind het een erg gekleurd opstelletje van een maakbaarheidsmeisje met lieve ideetjes die buiten café flowerpower gewoon niet bruikbaar zijn. Door dat enge kapitalisten dit land welvarend hebben gemaakt en niet iedere zielige Griek/Afrikaan het geld toe smijt kan zo'n meisje in alle vrijheid tergend naieve stukjes typen. Zou ze wel eens dankbaarder voor mogen zijn.
En dát wordt nu afgebroken. Ik ken zo veel voorbeelden in mijn eigen omgeving van mensen die ontzien en onderhouden zouden moeten worden, in sommige gevallen ook ontzien en onderhouden zijn tot nu toe, die het nu zelf mogen uitzoeken.
Ik zie dit argument vaker: er is een vangnet voor de allerzwaksten en de rest moet gewoon z'n best doen. Maar de definitie van allerzwaksten wordt steeds verder verengd. Dat zie ik als een gevolg van het minder empathisch worden van de maatschappij.
Er is helemaal niets niet empathisch aan om de verantwoordelijkheid te leggen daar waar die hoort.
De werkelijkheid wordt al zo gesugarcoat. Genoeg mensen en landen hebben het zelf stelselmatig verziekt. Ik vind het juist bijzonder naïef en niet empathisch om een ander als schuldige daar voor aan te wijzen. Er is altijd een groep mensen in de samenleving die niet mee kan komen, die worden ontzien en onderhouden. Voor de rest geldt gewoon geven en nemen.
Vind het een erg gekleurd opstelletje van een maakbaarheidsmeisje met lieve ideetjes die buiten café flowerpower gewoon niet bruikbaar zijn. Door dat enge kapitalisten dit land welvarend hebben gemaakt en niet iedere zielige Griek/Afrikaan het geld toe smijt kan zo'n meisje in alle vrijheid tergend naieve stukjes typen. Zou ze wel eens dankbaarder voor mogen zijn.
En dát wordt nu afgebroken. Ik ken zo veel voorbeelden in mijn eigen omgeving van mensen die ontzien en onderhouden zouden moeten worden, in sommige gevallen ook ontzien en onderhouden zijn tot nu toe, die het nu zelf mogen uitzoeken.
Ik zie dit argument vaker: er is een vangnet voor de allerzwaksten en de rest moet gewoon z'n best doen. Maar de definitie van allerzwaksten wordt steeds verder verengd. Dat zie ik als een gevolg van het minder empathisch worden van de maatschappij.
vrijdag 31 juli 2015 om 14:24
Hier ook een lap tekst: ofwel
Empathisch wordt gezien als soft, terwijl het iets anders betekent dan handje vast en meehuilen.
Interessant is idd in hoeverre vrije keuze ook vrije (en bewuste) keuzes zijn.
Ben in een boek bezig (dierenbrein en mensenlijf) waarin toch veel overeenkomsten zijn tussen mens en dier, niet eens alleen zoogdieren. Waarin ook dieren zich aan ongezonde leefstijlen tegoed doen als ze de kans krijgen, bijvoorbeeld: alleen omdat het kán, voorradig is, en dan daarvan (instinctief?) tegoed doen (want je weet nooit hoe de volgende periode schaarste kan zijn?).
We vergeten dat wij ook nog instincten hebben: dat we verstandelijke vermogens hebben, betekent nog niet dat we alleen nog op dat verstand leven. Vinden dat (met verstand) alles maakbaar en keuze is, doet tekort aan de mens als geheel: we hebben ook die emotionele vermogens en instincten nog steeds.
In het hoofdstuk over obesitas pleit de schrijfster (zelf cardiologe) ervoor om de schuld niet totaal bij het individu te leggen, alleen al omdat er zoveel mensen zijn die hetzelfde reageren op die overvloed en ook dieren zich volvreten in tijden van overvloedig voedselaanbod.
De overvloed aan snelle oplossing (zoals Fastfood) die wij voorhanden hebben om honger te stillen zonder dat we daarvoor hebben hoeven "werken" (in de zin van voedsel zoeken) is volgens haar een logische: geen enkel dier laat voedsel links liggen die dat direct oplost, om liever zelf eerst een voorraad noten oid te gaan verzamelen. Ook niet als het aangeboden eten niet het eten is wat ze normaal eten en minder voedzaam is.
Geldt niet alleen voor dieren in gevangenschap, maar ook die in vrijheid leven.
Zelfs verslavingen en andere overeenkomsten en kwalen.
Het verschil dat wij verstandelijke vermogens hebben, waaronder ook wilskracht en zelfbeheersing vallen, zorgt ervoor dat mensen nu zijn gaan vinden dat wij keuzes kunnen maken en in staat zijn onszelf onder controle te houden. Ook onbewuste instinctieve processen, ook als het gemakkelijk voorhanden is, voor het grijpen ligt in de supermarkt en we alleen maar hoeven te pinnen om het te krijgen.
Zij legt de "schuld" niet alleen bij de individuele mens, maar ook in het aanbod en dat dat veel kan vergen aan zelfbeheersing, als je eenmaal gewend/ verslaafd bent aan iets.
Daarbij is niet elk individu van dezelfde soort even gevoelig voor dezelfde (verslavende) stoffen.
Verschil is ook dat wij (itt dieren) kampen met schuldgevoelens (tegen beter weten in dingen doen) en schaamte. Daar hebben dieren geen last van. En dat is een instrument uit deze tijd, dat wie nog (inmiddels bekende) ongezonde gewoontes heeft, gewoon "zwak" is en geen ruggegraat heeft. Vooral door anderen, die geen last van diezelfde gewoonte heeft (maar misschien weer andere?): je moest je schamen, gebruik je verstand, het is je eigen schuld, enz.
Dit boek en de vergelijking niet als excuus, maar als mogelijk tegengeluid: een andere verklaring tegenover het (ver)oordelende van de maatschappij van nu die eigen individuele verantwoordelijkheid (en eigen schuld) als norm zet .
Dat dierlijke heeft met overlevingsmechanismen te maken, waar weinig aandacht voor is. Dat zit nog steeds óók in ons, en het zet (steeds grotere) groepen mensen weg als zwak en gebrek aan zelfbeheersing.
(terwijl ze dat bijv wel hebben in andere opzichten).
Zij stelt dat dieren én mensen zijn uitgerust met receptoren om bepaalde stoffen door te laten, oa pijnstillende (eigen of toegediende) stoffen als opiaten. Dat is niet voor niks aangelegd: bij verwonding een zelfverdovend systeem en daardoor ook de mogelijkheid van verdoving toegediend kunnen krijgen (wat wel zo prettig is als je gewond bent of geopereerd wordt enz).
Maar ook receptoren voor oppeppende stoffen zoals dopamine (en cocaine enz).
Oa aanleg en omgevingsfactoren bepalen hoe gevoelig de individuele receptoren zijn voor bepaalde stoffen.
De een raakt bijv niet of nauwelijks verslaafd aan nicotine en de ander juist heel erg.
Om iedereen over 1 kam te scheren (mn door mensen die niet gevoelig zijn voor bepaalde stoffen) betekent soms dus niet dat iemand die niet rookt meer zelfbeheersing heeft dan die roker, maar dat die ook die zelfbeheersing niet nodig heeft.
Zo ook de ene stopper minder zelfbeheersing nodig heeft, omdat die niet in dezelfde mate verslaafd is (in het brein dus, minder gevoelig, ook al rookte die persoon evenveel als de wel gevoelige).
Er wordt naar haar idee te makkelijk geoordeeld en afgedaan als "slap" of "sterk", terwijl de beproeving dus verschilt per individu.
Legio artsen trouwens die zelf verslaafd raken aan allerlei pijnstillende middelen, als ze daar gemakkelijk toegang toe hebben in een ziekenhuis of eigen voorraad, vandaar ook dat dat tegenwoordig in kluizen zit waar niet iedereen zomaar de code van heeft (volgens haar). En de (bekende) voorbeelden van longartsen die zelf roken.
Zij trekt "pijn" trouwens door naar mentale pijn, omdat dat hetzelfde gebied in het brein betreft.
Het verdoven van dat soort pijn is wat veel drugs- en drankverslaafden gemeenschappelijk hebben.
Empathie wordt nogal eens verward met sympathie of vergoelijken. Ik denk dat empathie probeert te begrijpen en te verklaren, zonder het daarmee dan eens te zijn of te accepteren.
Ik geloof dat de jaren '70 men is doorgeslagen in geitewollensokken-meehuilen en slachtofferschap daarmee bevorderen: vergoelijken door moeilijke jeugd enz: dan kon je er levenslang niks aan doen, je bent nu eenmaal zo, enz.
Empathisch wordt gezien als soft, terwijl het iets anders betekent dan handje vast en meehuilen.
Interessant is idd in hoeverre vrije keuze ook vrije (en bewuste) keuzes zijn.
Ben in een boek bezig (dierenbrein en mensenlijf) waarin toch veel overeenkomsten zijn tussen mens en dier, niet eens alleen zoogdieren. Waarin ook dieren zich aan ongezonde leefstijlen tegoed doen als ze de kans krijgen, bijvoorbeeld: alleen omdat het kán, voorradig is, en dan daarvan (instinctief?) tegoed doen (want je weet nooit hoe de volgende periode schaarste kan zijn?).
We vergeten dat wij ook nog instincten hebben: dat we verstandelijke vermogens hebben, betekent nog niet dat we alleen nog op dat verstand leven. Vinden dat (met verstand) alles maakbaar en keuze is, doet tekort aan de mens als geheel: we hebben ook die emotionele vermogens en instincten nog steeds.
In het hoofdstuk over obesitas pleit de schrijfster (zelf cardiologe) ervoor om de schuld niet totaal bij het individu te leggen, alleen al omdat er zoveel mensen zijn die hetzelfde reageren op die overvloed en ook dieren zich volvreten in tijden van overvloedig voedselaanbod.
De overvloed aan snelle oplossing (zoals Fastfood) die wij voorhanden hebben om honger te stillen zonder dat we daarvoor hebben hoeven "werken" (in de zin van voedsel zoeken) is volgens haar een logische: geen enkel dier laat voedsel links liggen die dat direct oplost, om liever zelf eerst een voorraad noten oid te gaan verzamelen. Ook niet als het aangeboden eten niet het eten is wat ze normaal eten en minder voedzaam is.
Geldt niet alleen voor dieren in gevangenschap, maar ook die in vrijheid leven.
Zelfs verslavingen en andere overeenkomsten en kwalen.
Het verschil dat wij verstandelijke vermogens hebben, waaronder ook wilskracht en zelfbeheersing vallen, zorgt ervoor dat mensen nu zijn gaan vinden dat wij keuzes kunnen maken en in staat zijn onszelf onder controle te houden. Ook onbewuste instinctieve processen, ook als het gemakkelijk voorhanden is, voor het grijpen ligt in de supermarkt en we alleen maar hoeven te pinnen om het te krijgen.
Zij legt de "schuld" niet alleen bij de individuele mens, maar ook in het aanbod en dat dat veel kan vergen aan zelfbeheersing, als je eenmaal gewend/ verslaafd bent aan iets.
Daarbij is niet elk individu van dezelfde soort even gevoelig voor dezelfde (verslavende) stoffen.
Verschil is ook dat wij (itt dieren) kampen met schuldgevoelens (tegen beter weten in dingen doen) en schaamte. Daar hebben dieren geen last van. En dat is een instrument uit deze tijd, dat wie nog (inmiddels bekende) ongezonde gewoontes heeft, gewoon "zwak" is en geen ruggegraat heeft. Vooral door anderen, die geen last van diezelfde gewoonte heeft (maar misschien weer andere?): je moest je schamen, gebruik je verstand, het is je eigen schuld, enz.
Dit boek en de vergelijking niet als excuus, maar als mogelijk tegengeluid: een andere verklaring tegenover het (ver)oordelende van de maatschappij van nu die eigen individuele verantwoordelijkheid (en eigen schuld) als norm zet .
Dat dierlijke heeft met overlevingsmechanismen te maken, waar weinig aandacht voor is. Dat zit nog steeds óók in ons, en het zet (steeds grotere) groepen mensen weg als zwak en gebrek aan zelfbeheersing.
(terwijl ze dat bijv wel hebben in andere opzichten).
Zij stelt dat dieren én mensen zijn uitgerust met receptoren om bepaalde stoffen door te laten, oa pijnstillende (eigen of toegediende) stoffen als opiaten. Dat is niet voor niks aangelegd: bij verwonding een zelfverdovend systeem en daardoor ook de mogelijkheid van verdoving toegediend kunnen krijgen (wat wel zo prettig is als je gewond bent of geopereerd wordt enz).
Maar ook receptoren voor oppeppende stoffen zoals dopamine (en cocaine enz).
Oa aanleg en omgevingsfactoren bepalen hoe gevoelig de individuele receptoren zijn voor bepaalde stoffen.
De een raakt bijv niet of nauwelijks verslaafd aan nicotine en de ander juist heel erg.
Om iedereen over 1 kam te scheren (mn door mensen die niet gevoelig zijn voor bepaalde stoffen) betekent soms dus niet dat iemand die niet rookt meer zelfbeheersing heeft dan die roker, maar dat die ook die zelfbeheersing niet nodig heeft.
Zo ook de ene stopper minder zelfbeheersing nodig heeft, omdat die niet in dezelfde mate verslaafd is (in het brein dus, minder gevoelig, ook al rookte die persoon evenveel als de wel gevoelige).
Er wordt naar haar idee te makkelijk geoordeeld en afgedaan als "slap" of "sterk", terwijl de beproeving dus verschilt per individu.
Legio artsen trouwens die zelf verslaafd raken aan allerlei pijnstillende middelen, als ze daar gemakkelijk toegang toe hebben in een ziekenhuis of eigen voorraad, vandaar ook dat dat tegenwoordig in kluizen zit waar niet iedereen zomaar de code van heeft (volgens haar). En de (bekende) voorbeelden van longartsen die zelf roken.
Zij trekt "pijn" trouwens door naar mentale pijn, omdat dat hetzelfde gebied in het brein betreft.
Het verdoven van dat soort pijn is wat veel drugs- en drankverslaafden gemeenschappelijk hebben.
Empathie wordt nogal eens verward met sympathie of vergoelijken. Ik denk dat empathie probeert te begrijpen en te verklaren, zonder het daarmee dan eens te zijn of te accepteren.
Ik geloof dat de jaren '70 men is doorgeslagen in geitewollensokken-meehuilen en slachtofferschap daarmee bevorderen: vergoelijken door moeilijke jeugd enz: dan kon je er levenslang niks aan doen, je bent nu eenmaal zo, enz.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 31 juli 2015 om 14:26
Nu wordt bekend dat mensen -net als dieren- gevoelig zijn voor iets aan- of afleren dmv Pavlov-effect: herhaling (gewoonte/ patroon) legt individuele hersenroutes aan, sterke verbindingen in het brein, waar je dus gevoelig voor wordt door herhaling.
(de hond die aangeleerd wordt dat na een bepaald geluid eten volgt, gaat totaal automatisch na een tijd al mentaal en fysiek reageren op dat fluitje, met oa aanmaken van lichaamssappen en speeksel, bij het vooruitzicht van eten. Na maanden herhaling op zich al op het fluitje, ook als er niet langer eten op volgt.
Niet alleen honden, maar ook allerlei andere dieren en dat geldt ook voor mensen: wordt een totaal geautomatiseerd proces.
Wetenschappers gaan nu uit van dat je zo'n hersenroute aanlegt (of verandert) door +/- 3 maanden (of 10.000 uur) herhaling en oefening. Het ís dus te veranderen en mogelijk om (op elke leeftijd) gewoontes te veranderen of af/aan te leren.
Niet alleen honden, maar ook allerlei andere dieren en dat geldt ook voor mensen: wordt een totaal geautomatiseerd proces.
Wetenschappers gaan nu uit van dat je zo'n hersenroute aanlegt (of verandert) door +/- 3 maanden (of 10.000 uur) herhaling en oefening. Het ís dus te veranderen en mogelijk om (op elke leeftijd) gewoontes te veranderen of af/aan te leren.
Dit soort ontdekkingen helpen om (slechte) gewoontes te begrijpen en therapieen/ hulpprogramma's op af te stemmen.
Tegelijkertijd legt dat de verantwoordelijkheid om daarvoor te kiezen, bij het individu.
En dus de "schuld": je hoéft blijkbaar niet te blijven hangen in die patronen: ff 3 maanden wilskracht en zelfbeheersing en voila: nieuwe hersenroute aangelegd.
Dit zorgt (bij mensen die daar geen last van hebben of al overwonnen hebben) nog meer de nadruk op dat mensen zelf de mogelijkheden hebben om te veranderen, als ze maar graag genoeg willen.
En dus meer onbegrip voor mensen die dat niet lukt of die niet eens proberen.
De schrijfster verlegt die verantwoordelijkheid oa naar het aandeel van de maatschappij, waarin allerlei ongezonde stoffen (en in voedsel) ongebreideld worden aangeboden of verborgen in verwerkt zit. Het is voor individuen ondoenlijk om nog te weten wat wel en niet gezond is als dat verborgen in (goedkoop en snel verkrijgbaar) voedsel is (denken dat een mueslireep even gezond of zelfs gezonder is dan een volkorenboterham). En we leren door die snelle behoeftebevrediging af om eerst "werk"/moeite te moeten doen (en te bewegen, te jagen, op pad om te verzamelen) om dat voedsel te verzamelen/ te bereiden, te krijgen en ook dat verandert de hersenen.
Die druk op eigen verantwoordelijkheid en maakbaarheid is volgens haar niet helemaal terecht, als we aan zoveel gemakkelijk te bevredigen verleidingen blootstaan. En makkelijk oordelen door mensen die zelf ergens geen last van hebben doordat ze óf daaraan niet mee in aanraking zijn gekomen, of iig niet worden blootgesteld in hun omgeving/omstandigheden, óf in aanleg verschillen in gevoeligheid daarvoor. Of gewoon niet kennen, omdat ze daar (gelukkig) nooit aan begonnen zijn.
Zoals ook ieder individu een andere pijngrens heeft en wat de 1 een eitje vindt, een ander daadwerkelijk veel meer pijn voélt bij hetzelfde.
Mijn persoonlijke noot: mensen generaliseren en projecteren graag vanuit zichzelf en hun eigen ervaringen. Zonder erbij stil te staan dat geen 2 mensen hetzelfde zijn, qua aanleg, opvoeding, levenservaringen, en daarop gebaseerde (automatische, onbewuste) mechanismen. Wat voor de 1 aan uitdaging een levensgrote inspanning kost, is voor een ander een fluitje van een cent.
Oordelen en straffen helpt volgens mij niet omdat volgens mij mensen niet leren door te wijzen op schuldgevoel en schaamte, maar hun juist klein en onzeker maakt, zichzelf zwak vinden, terwijl om te veranderen (van binnenuit) juist kracht en optimisme nodig is om vol te houden (tot het een nieuw automatisme is geworden).
De nadruk voor verandering ligt denk ik in aanmoediging en geloof in de voordelen (ipv te hameren op de nadelen en daarmee angst en gemis en lege gevoel als je iets moet missen of niet meer "mag").
Niet voor niks is het in afkickklinieken gemakkelijker afkicken als het niet verkrijgbaar is en veel moeilijker als mensen weer in hun oude omgeving terugkeren waar het op elke straathoek verkrijgbaar is (en hun sociale kring dat bijv volop wel doet).
Nog een interessant verschijnsel wat dit boek noemt is dat als de hersenen die beloningsstoffen instant krijgen door (verslaving aan) bepaalde stoffen, zonder daarvoor iets te hebben moeten doen, het brein dus denkt dat dat werk al gedaan is.
En vandaar dat zwaar verslaafden niet langer zorgen voor (het "werk" doen, wat ze normaal moeten doen om die beloningsstoffen te krijgen en dus de (normale/ andere) basislevensbehoeften/ verantwoordelijkheden verwaarlozen: werk/inkomen, dak boven je hoofd (nest bouwen en onderhouden), eten en drinken, zorg voor partner en evt kinderen, voortplanting, enz.
Ook verslaafde dieren (zowel in het wild als in gevangenschap) vertonen deze verstoringen van de normale basisbehoeften als ze die beloningsstoffen al krijgen zonder moeite voor te doen.
(de hond die aangeleerd wordt dat na een bepaald geluid eten volgt, gaat totaal automatisch na een tijd al mentaal en fysiek reageren op dat fluitje, met oa aanmaken van lichaamssappen en speeksel, bij het vooruitzicht van eten. Na maanden herhaling op zich al op het fluitje, ook als er niet langer eten op volgt.
Niet alleen honden, maar ook allerlei andere dieren en dat geldt ook voor mensen: wordt een totaal geautomatiseerd proces.
Wetenschappers gaan nu uit van dat je zo'n hersenroute aanlegt (of verandert) door +/- 3 maanden (of 10.000 uur) herhaling en oefening. Het ís dus te veranderen en mogelijk om (op elke leeftijd) gewoontes te veranderen of af/aan te leren.
Niet alleen honden, maar ook allerlei andere dieren en dat geldt ook voor mensen: wordt een totaal geautomatiseerd proces.
Wetenschappers gaan nu uit van dat je zo'n hersenroute aanlegt (of verandert) door +/- 3 maanden (of 10.000 uur) herhaling en oefening. Het ís dus te veranderen en mogelijk om (op elke leeftijd) gewoontes te veranderen of af/aan te leren.
Dit soort ontdekkingen helpen om (slechte) gewoontes te begrijpen en therapieen/ hulpprogramma's op af te stemmen.
Tegelijkertijd legt dat de verantwoordelijkheid om daarvoor te kiezen, bij het individu.
En dus de "schuld": je hoéft blijkbaar niet te blijven hangen in die patronen: ff 3 maanden wilskracht en zelfbeheersing en voila: nieuwe hersenroute aangelegd.
Dit zorgt (bij mensen die daar geen last van hebben of al overwonnen hebben) nog meer de nadruk op dat mensen zelf de mogelijkheden hebben om te veranderen, als ze maar graag genoeg willen.
En dus meer onbegrip voor mensen die dat niet lukt of die niet eens proberen.
De schrijfster verlegt die verantwoordelijkheid oa naar het aandeel van de maatschappij, waarin allerlei ongezonde stoffen (en in voedsel) ongebreideld worden aangeboden of verborgen in verwerkt zit. Het is voor individuen ondoenlijk om nog te weten wat wel en niet gezond is als dat verborgen in (goedkoop en snel verkrijgbaar) voedsel is (denken dat een mueslireep even gezond of zelfs gezonder is dan een volkorenboterham). En we leren door die snelle behoeftebevrediging af om eerst "werk"/moeite te moeten doen (en te bewegen, te jagen, op pad om te verzamelen) om dat voedsel te verzamelen/ te bereiden, te krijgen en ook dat verandert de hersenen.
Die druk op eigen verantwoordelijkheid en maakbaarheid is volgens haar niet helemaal terecht, als we aan zoveel gemakkelijk te bevredigen verleidingen blootstaan. En makkelijk oordelen door mensen die zelf ergens geen last van hebben doordat ze óf daaraan niet mee in aanraking zijn gekomen, of iig niet worden blootgesteld in hun omgeving/omstandigheden, óf in aanleg verschillen in gevoeligheid daarvoor. Of gewoon niet kennen, omdat ze daar (gelukkig) nooit aan begonnen zijn.
Zoals ook ieder individu een andere pijngrens heeft en wat de 1 een eitje vindt, een ander daadwerkelijk veel meer pijn voélt bij hetzelfde.
Mijn persoonlijke noot: mensen generaliseren en projecteren graag vanuit zichzelf en hun eigen ervaringen. Zonder erbij stil te staan dat geen 2 mensen hetzelfde zijn, qua aanleg, opvoeding, levenservaringen, en daarop gebaseerde (automatische, onbewuste) mechanismen. Wat voor de 1 aan uitdaging een levensgrote inspanning kost, is voor een ander een fluitje van een cent.
Oordelen en straffen helpt volgens mij niet omdat volgens mij mensen niet leren door te wijzen op schuldgevoel en schaamte, maar hun juist klein en onzeker maakt, zichzelf zwak vinden, terwijl om te veranderen (van binnenuit) juist kracht en optimisme nodig is om vol te houden (tot het een nieuw automatisme is geworden).
De nadruk voor verandering ligt denk ik in aanmoediging en geloof in de voordelen (ipv te hameren op de nadelen en daarmee angst en gemis en lege gevoel als je iets moet missen of niet meer "mag").
Niet voor niks is het in afkickklinieken gemakkelijker afkicken als het niet verkrijgbaar is en veel moeilijker als mensen weer in hun oude omgeving terugkeren waar het op elke straathoek verkrijgbaar is (en hun sociale kring dat bijv volop wel doet).
Nog een interessant verschijnsel wat dit boek noemt is dat als de hersenen die beloningsstoffen instant krijgen door (verslaving aan) bepaalde stoffen, zonder daarvoor iets te hebben moeten doen, het brein dus denkt dat dat werk al gedaan is.
En vandaar dat zwaar verslaafden niet langer zorgen voor (het "werk" doen, wat ze normaal moeten doen om die beloningsstoffen te krijgen en dus de (normale/ andere) basislevensbehoeften/ verantwoordelijkheden verwaarlozen: werk/inkomen, dak boven je hoofd (nest bouwen en onderhouden), eten en drinken, zorg voor partner en evt kinderen, voortplanting, enz.
Ook verslaafde dieren (zowel in het wild als in gevangenschap) vertonen deze verstoringen van de normale basisbehoeften als ze die beloningsstoffen al krijgen zonder moeite voor te doen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 31 juli 2015 om 14:26
quote:lechatrose schreef op 31 juli 2015 @ 14:15:
[...]
En dát wordt nu afgebroken. Ik ken zo veel voorbeelden in mijn eigen omgeving van mensen die ontzien en onderhouden zouden moeten worden, in sommige gevallen ook ontzien en onderhouden zijn tot nu toe, die het nu zelf mogen uitzoeken.
Ik zie dit argument vaker: er is een vangnet voor de allerzwaksten en de rest moet gewoon z'n best doen. Maar de definitie van allerzwaksten wordt steeds verder verengd. Dat zie ik als een gevolg van het minder empathisch worden van de maatschappij.
Ik zie het anders om, ik vind het verruimd. En ja na een tijdje iedereen een uitkering te geven bij vage klachten, is het geld op, en dan moeten die weer aan het werk. kan onrechtvaardig aan voelen, maar je kan niet iedereen onderhouden, en waar om zou een welvarend land als Nederland zo ontzettend veel arbeidsongeschikten moeten hebben?
Socialisme is heel leuk hoor maar je kan maar tot zo veel andermans geld uit geven. Er zou wat meer realiteitszin moeten komen. Je kan geen hele continenten onderhouden, uitkeringen uit delen bij de vleet en dan ook nog een economie draaiende houden. Op den duur moet er gekozen worden. heeft niets te maken met empathie maar met realiteit.
[...]
En dát wordt nu afgebroken. Ik ken zo veel voorbeelden in mijn eigen omgeving van mensen die ontzien en onderhouden zouden moeten worden, in sommige gevallen ook ontzien en onderhouden zijn tot nu toe, die het nu zelf mogen uitzoeken.
Ik zie dit argument vaker: er is een vangnet voor de allerzwaksten en de rest moet gewoon z'n best doen. Maar de definitie van allerzwaksten wordt steeds verder verengd. Dat zie ik als een gevolg van het minder empathisch worden van de maatschappij.
Ik zie het anders om, ik vind het verruimd. En ja na een tijdje iedereen een uitkering te geven bij vage klachten, is het geld op, en dan moeten die weer aan het werk. kan onrechtvaardig aan voelen, maar je kan niet iedereen onderhouden, en waar om zou een welvarend land als Nederland zo ontzettend veel arbeidsongeschikten moeten hebben?
Socialisme is heel leuk hoor maar je kan maar tot zo veel andermans geld uit geven. Er zou wat meer realiteitszin moeten komen. Je kan geen hele continenten onderhouden, uitkeringen uit delen bij de vleet en dan ook nog een economie draaiende houden. Op den duur moet er gekozen worden. heeft niets te maken met empathie maar met realiteit.
vrijdag 31 juli 2015 om 14:50
quote:strikjemetstippels schreef op 31 juli 2015 @ 14:26:
[...]
Socialisme is heel leuk hoor maar je kan maar tot zo veel andermans geld uit geven. Er zou wat meer realiteitszin moeten komen. Je kan geen hele continenten onderhouden, uitkeringen uit delen bij de vleet en dan ook nog een economie draaiende houden. Op den duur moet er gekozen worden. heeft niets te maken met empathie maar met realiteit.
Het onderwerp gaat er in eerste instantie over dat mensen wat meer begrip voor elkaar zouden kunnen hebben en elkaar wat minder zouden kunnen (ver)oordelen, niet zozeer over de te ondernemen acties.
Ik snap bijvoorbeeld best dat het leven in Eritrea - of whatever ander 3e wereldland - geen lolletje is, dat wil niet noodzakelijkerwijze zeggen dat ik meteen ook daarheen wil afreizen om alle zielige mensen te redden of dat ik vind dat de regering 50% van de begroting daarheen moet sturen.
Maar ik vind wel dat men niet zo hard hoeft te oordelen. Mensen worden ook maar randomly geboren in een bepaald land, krijgen een bepaalde opvoeding en hebben bepaalde genen. En dat kan goed of slecht uitpakken; ik zie geen reden om mensen daarop te oordelen of te beweren dat alles dat ze overkomt hun eigen schuld is.
[...]
Socialisme is heel leuk hoor maar je kan maar tot zo veel andermans geld uit geven. Er zou wat meer realiteitszin moeten komen. Je kan geen hele continenten onderhouden, uitkeringen uit delen bij de vleet en dan ook nog een economie draaiende houden. Op den duur moet er gekozen worden. heeft niets te maken met empathie maar met realiteit.
Het onderwerp gaat er in eerste instantie over dat mensen wat meer begrip voor elkaar zouden kunnen hebben en elkaar wat minder zouden kunnen (ver)oordelen, niet zozeer over de te ondernemen acties.
Ik snap bijvoorbeeld best dat het leven in Eritrea - of whatever ander 3e wereldland - geen lolletje is, dat wil niet noodzakelijkerwijze zeggen dat ik meteen ook daarheen wil afreizen om alle zielige mensen te redden of dat ik vind dat de regering 50% van de begroting daarheen moet sturen.
Maar ik vind wel dat men niet zo hard hoeft te oordelen. Mensen worden ook maar randomly geboren in een bepaald land, krijgen een bepaalde opvoeding en hebben bepaalde genen. En dat kan goed of slecht uitpakken; ik zie geen reden om mensen daarop te oordelen of te beweren dat alles dat ze overkomt hun eigen schuld is.
vrijdag 31 juli 2015 om 14:53
quote:thorsson schreef op 31 juli 2015 @ 14:50:
[...]
Het onderwerp gaat er in eerste instantie over dat mensen wat meer begrip voor elkaar zouden kunnen hebben en elkaar wat minder zouden kunnen (ver)oordelen, niet zozeer over de te ondernemen acties.
Ik snap bijvoorbeeld best dat het leven in Eritrea - of whatever ander 3e wereldland - geen lolletje is, dat wil niet noodzakelijkerwijze zeggen dat ik meteen ook daarheen wil afreizen om alle zielige mensen te redden of dat ik vind dat de regering 50% van de begroting daarheen moet sturen.
Maar ik vind wel dat men niet zo hard hoeft te oordelen. Mensen worden ook maar randomly geboren in een bepaald land, krijgen een bepaalde opvoeding en hebben bepaalde genen. En dat kan goed of slecht uitpakken; ik zie geen reden om mensen daarop te oordelen of te beweren dat alles dat ze overkomt hun eigen schuld is.Niet alles, wel veel. Maar als ik iets jouw eigen schuld vind zegt dat toch niet dat ik het niet vervelend vind voor jou? Ja iemand die te dik is is zelf verantwoordelijk, maar dat zegt toch niet dat ik die gene niet ergens mee wil helpen of geen troostend woord geef? Als iemand longkanker heeft door roken, dan is dat gewoon klote toch ook al heeft die gene zelf die sigaretten gerookt?
[...]
Het onderwerp gaat er in eerste instantie over dat mensen wat meer begrip voor elkaar zouden kunnen hebben en elkaar wat minder zouden kunnen (ver)oordelen, niet zozeer over de te ondernemen acties.
Ik snap bijvoorbeeld best dat het leven in Eritrea - of whatever ander 3e wereldland - geen lolletje is, dat wil niet noodzakelijkerwijze zeggen dat ik meteen ook daarheen wil afreizen om alle zielige mensen te redden of dat ik vind dat de regering 50% van de begroting daarheen moet sturen.
Maar ik vind wel dat men niet zo hard hoeft te oordelen. Mensen worden ook maar randomly geboren in een bepaald land, krijgen een bepaalde opvoeding en hebben bepaalde genen. En dat kan goed of slecht uitpakken; ik zie geen reden om mensen daarop te oordelen of te beweren dat alles dat ze overkomt hun eigen schuld is.Niet alles, wel veel. Maar als ik iets jouw eigen schuld vind zegt dat toch niet dat ik het niet vervelend vind voor jou? Ja iemand die te dik is is zelf verantwoordelijk, maar dat zegt toch niet dat ik die gene niet ergens mee wil helpen of geen troostend woord geef? Als iemand longkanker heeft door roken, dan is dat gewoon klote toch ook al heeft die gene zelf die sigaretten gerookt?
vrijdag 31 juli 2015 om 14:57
Het gáát helemaal niet om mensen dingen geven, of uitkeringen of iets voor anderen doen of eigen verantwoordleijkheid wegnemen. Het gaat om meevoelen met de ander, inzien dat niet alles maakbaar is, dat dingen (gezondheid, welvaart, verstand, capaciteiten) ongelijk verdeeld zijn en dat dat niet gaat veranderen. Dat het niet altijd draait om eigen schuld dikke bult, of 'dan had je maar' maar gewoon zien dat de situatie van een ander zwaar is, en weinig benijdenswaardig, of dat nu longkanker is door roken over overgewicht door teveel eten.
Het betekent níet dat je dan dus maar iedereen moet onderhouden en niemand meer verantwoordelijk is voor zichzelf,
Bijzonder hoe zo'n vraag als dit kennelijk alleen beantwoord kan worden met uitkeringen, geld, gelukzoekers en buitenlanders, door sommigen. Dat is het punt niet.
Het betekent níet dat je dan dus maar iedereen moet onderhouden en niemand meer verantwoordelijk is voor zichzelf,
Bijzonder hoe zo'n vraag als dit kennelijk alleen beantwoord kan worden met uitkeringen, geld, gelukzoekers en buitenlanders, door sommigen. Dat is het punt niet.
vrijdag 31 juli 2015 om 15:01
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 14:58:
En in het artikel staat, en ik denk dat dat klopt, dat het grootste deel van je keuzes onbewust gaat. Dat is voor een slank, niet verslaafd iemand lastig te geloven, dat een ander onbewust kiest voor teveel eten, of teveel roken.Grappig inderdaad dat mensen hun succes meestal aan zichzelf toedichten en alles dat misgaat externe oorzaken heeft. Maar dat geldt niet voor anderen.
En in het artikel staat, en ik denk dat dat klopt, dat het grootste deel van je keuzes onbewust gaat. Dat is voor een slank, niet verslaafd iemand lastig te geloven, dat een ander onbewust kiest voor teveel eten, of teveel roken.Grappig inderdaad dat mensen hun succes meestal aan zichzelf toedichten en alles dat misgaat externe oorzaken heeft. Maar dat geldt niet voor anderen.
vrijdag 31 juli 2015 om 15:01
De rijke landen zijn natuurlijk niet zomaar zo rijk geworden. Dat is, althans voor een deel, ten koste gegaan van andere landen. En zo kiest de EU er ook nog steeds voor om invoerrechten te heffen over producten van buiten de EU en hun eigen producten zitten te subsidiëren, terwijl ze daarnaast de hele tijd zitten te blaten over de vrije markt. Het spel is niet zo eerlijk.
vrijdag 31 juli 2015 om 15:04
Misschien dat ik het ook niet helemaal begrijp maar kan het zijn dat het ingaan van het yuppietijdperk in de jaren 80 al een beginnetje heeft gemaakt voor deze "ieder voor zichzelf" maatschappij?
Daar begon het streven naar status en succes en materiële bezittingen wat een mens ( mogelijk ) ook egocentrischer maakt.
Men wilde dat de norm maken.
Daar begon het streven naar status en succes en materiële bezittingen wat een mens ( mogelijk ) ook egocentrischer maakt.
Men wilde dat de norm maken.
vrijdag 31 juli 2015 om 15:05
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 14:58:
En in het artikel staat, en ik denk dat dat klopt, dat het grootste deel van je keuzes onbewust gaat. Dat is voor een slank, niet verslaafd iemand lastig te geloven, dat een ander onbewust kiest voor teveel eten, of teveel roken.
Sja ik denk niet dat het zo zit. Sterker nog ik weet dat, uit eigen ervaring. En dat wil totaal niet zeggen dat ik geen empathie heb. Want dat heb ik wel. Maar uiteindelijk is verslaafd zijn een keuze, hoe kut alles ook is voor de rest. Dat laatste restje jij, die maakt die keuze. En zo ben ik er af geraakt.
Dus ik zie dat juist als heel positief, dat het je eigen keuze is. niet als oordeel. En ik vind het heel jammer dat mensen dat altijd maar zo zien,als oordeel. Niet als mogelijkheid of juist als teken van empathie.
En in het artikel staat, en ik denk dat dat klopt, dat het grootste deel van je keuzes onbewust gaat. Dat is voor een slank, niet verslaafd iemand lastig te geloven, dat een ander onbewust kiest voor teveel eten, of teveel roken.
Sja ik denk niet dat het zo zit. Sterker nog ik weet dat, uit eigen ervaring. En dat wil totaal niet zeggen dat ik geen empathie heb. Want dat heb ik wel. Maar uiteindelijk is verslaafd zijn een keuze, hoe kut alles ook is voor de rest. Dat laatste restje jij, die maakt die keuze. En zo ben ik er af geraakt.
Dus ik zie dat juist als heel positief, dat het je eigen keuze is. niet als oordeel. En ik vind het heel jammer dat mensen dat altijd maar zo zien,als oordeel. Niet als mogelijkheid of juist als teken van empathie.
vrijdag 31 juli 2015 om 15:18
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 14:57:
Het gáát helemaal niet om mensen dingen geven, of uitkeringen of iets voor anderen doen of eigen verantwoordleijkheid wegnemen. Het gaat om meevoelen met de ander, inzien dat niet alles maakbaar is, dat dingen (gezondheid, welvaart, verstand, capaciteiten) ongelijk verdeeld zijn en dat dat niet gaat veranderen. Dat het niet altijd draait om eigen schuld dikke bult, of 'dan had je maar' maar gewoon zien dat de situatie van een ander zwaar is, en weinig benijdenswaardig, of dat nu longkanker is door roken over overgewicht door teveel eten.
Het betekent níet dat je dan dus maar iedereen moet onderhouden en niemand meer verantwoordelijk is voor zichzelf,
Bijzonder hoe zo'n vraag als dit kennelijk alleen beantwoord kan worden met uitkeringen, geld, gelukzoekers en buitenlanders, door sommigen. Dat is het punt niet.
Het gaat wél degelijk om geld en middelen. Dat is juist de kern van het probleem. Beantwoord de volgende vraag maar eens:
Iemand die het maar niet voor elkaar krijgt of een zogenaamde 'gelukszoeker': is hij of zij erbij gebaat als wij hem of haar zielig vinden en begrip tonen voor zijn of haar situatie, óf hebben zij er meer baat bij om (financieel) onderhouden worden?
Wat mensen willen is natuurlijk allebei. Zowel begrip voor de situatie waarin zij verkeren als de (financiële) ondersteuning. Zonder de ondersteuning hebben ze namelijk geen ruk aan je empathie.
Het gáát helemaal niet om mensen dingen geven, of uitkeringen of iets voor anderen doen of eigen verantwoordleijkheid wegnemen. Het gaat om meevoelen met de ander, inzien dat niet alles maakbaar is, dat dingen (gezondheid, welvaart, verstand, capaciteiten) ongelijk verdeeld zijn en dat dat niet gaat veranderen. Dat het niet altijd draait om eigen schuld dikke bult, of 'dan had je maar' maar gewoon zien dat de situatie van een ander zwaar is, en weinig benijdenswaardig, of dat nu longkanker is door roken over overgewicht door teveel eten.
Het betekent níet dat je dan dus maar iedereen moet onderhouden en niemand meer verantwoordelijk is voor zichzelf,
Bijzonder hoe zo'n vraag als dit kennelijk alleen beantwoord kan worden met uitkeringen, geld, gelukzoekers en buitenlanders, door sommigen. Dat is het punt niet.
Het gaat wél degelijk om geld en middelen. Dat is juist de kern van het probleem. Beantwoord de volgende vraag maar eens:
Iemand die het maar niet voor elkaar krijgt of een zogenaamde 'gelukszoeker': is hij of zij erbij gebaat als wij hem of haar zielig vinden en begrip tonen voor zijn of haar situatie, óf hebben zij er meer baat bij om (financieel) onderhouden worden?
Wat mensen willen is natuurlijk allebei. Zowel begrip voor de situatie waarin zij verkeren als de (financiële) ondersteuning. Zonder de ondersteuning hebben ze namelijk geen ruk aan je empathie.
Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan!
vrijdag 31 juli 2015 om 15:21
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 14:57:
Het gáát helemaal niet om mensen dingen geven, of uitkeringen of iets voor anderen doen of eigen verantwoordleijkheid wegnemen. Het gaat om meevoelen met de ander, inzien dat niet alles maakbaar is, dat dingen (gezondheid, welvaart, verstand, capaciteiten) ongelijk verdeeld zijn en dat dat niet gaat veranderen. Dat het niet altijd draait om eigen schuld dikke bult, of 'dan had je maar' maar gewoon zien dat de situatie van een ander zwaar is, en weinig benijdenswaardig, of dat nu longkanker is door roken over overgewicht door teveel eten.
Het betekent níet dat je dan dus maar iedereen moet onderhouden en niemand meer verantwoordelijk is voor zichzelf,
Bijzonder hoe zo'n vraag als dit kennelijk alleen beantwoord kan worden met uitkeringen, geld, gelukzoekers en buitenlanders, door sommigen. Dat is het punt niet.Goed , als dat het punt is, meevoelen met de ander en er wordt dan vervolgens niets mee gedaan, schiet de ander er ook niets mee op. Dat is het hetzelfde als te stellen : Kleed je goed warm, eet genoeg terwijl je tegelijkertijd weet dat die ander geen cent heeft om dat te kopen. Dan geef je die persoon een jas of een brood. Dus, geeft men geld, een huis , uitkeringen, zorg, etc. Empathie alleen , daar heeft men niet zo heel veel aan. Dan moet je ook daden stellen en dat wordt nu gedaan door de overheid, helaas ten koste van de eigen bevolking.
Het gáát helemaal niet om mensen dingen geven, of uitkeringen of iets voor anderen doen of eigen verantwoordleijkheid wegnemen. Het gaat om meevoelen met de ander, inzien dat niet alles maakbaar is, dat dingen (gezondheid, welvaart, verstand, capaciteiten) ongelijk verdeeld zijn en dat dat niet gaat veranderen. Dat het niet altijd draait om eigen schuld dikke bult, of 'dan had je maar' maar gewoon zien dat de situatie van een ander zwaar is, en weinig benijdenswaardig, of dat nu longkanker is door roken over overgewicht door teveel eten.
Het betekent níet dat je dan dus maar iedereen moet onderhouden en niemand meer verantwoordelijk is voor zichzelf,
Bijzonder hoe zo'n vraag als dit kennelijk alleen beantwoord kan worden met uitkeringen, geld, gelukzoekers en buitenlanders, door sommigen. Dat is het punt niet.Goed , als dat het punt is, meevoelen met de ander en er wordt dan vervolgens niets mee gedaan, schiet de ander er ook niets mee op. Dat is het hetzelfde als te stellen : Kleed je goed warm, eet genoeg terwijl je tegelijkertijd weet dat die ander geen cent heeft om dat te kopen. Dan geef je die persoon een jas of een brood. Dus, geeft men geld, een huis , uitkeringen, zorg, etc. Empathie alleen , daar heeft men niet zo heel veel aan. Dan moet je ook daden stellen en dat wordt nu gedaan door de overheid, helaas ten koste van de eigen bevolking.
