Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
vrijdag 31 juli 2015 om 11:48
[quote]Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 11:29:
Eigenlijk denk ik dat de huidige economische crisis maar een deel van het verhaal is. [quote]
Eens met Roland303!
Ook ik was al volwassen voordat het neo-liberale gedachtengoed werd ingevoerd in de jaren 80 dus mijn blauwdruk was al gezet en sympathie voor dit gedachtengoed heb ik dus nooit kunnen hebben en al helemaal niet toen ik dit - in praktijk in de jaren 80 - had kunnen aanschouwen in de VS.
Ik ben van 'succesvol' afgezakt naar 'onsuccesvol' door 3 chronische ziekten en ook ik maak mensen mee die hun gedachtengoed graag willen 'delen' met mij en daar dan ook nog wat fijne oordelen aan toevoegen Godzijdank, ben ik heel erg goed van de tongriem gesneden en heb ik een goede opleiding en werkervaring waarbij ik geen enkel probleem heb om dit soort mensen van repliek te dienen, maar irritant is het wel!
Ik weiger catagorisch om mij aan te passen aan dit gedrag dat wij inderdaad ook, veelvuldig in bepaalde groepjes, tegen komen op dit forum. Als ik besluit om bv mensen die aangeven honger te hebben eten aan te bieden dan is dat helemaal mijn zaak en niet die van de ander.
Gelukkig heb ik ook topics meegemaakt waar een grote groep forummers - die je mss niet elke dag hoort of ziet - ook nog zo empathisch waren om zoiets te doen en zich niet druk te maken of ze mss wel werden opgelicht of bedonderd.
Helaas doen mensen zoals pater Poels hun werk vaak in stilte en worden de psychopaten met hun geschreeuw eerder én vaker gehoord!
Eigenlijk denk ik dat de huidige economische crisis maar een deel van het verhaal is. [quote]
Eens met Roland303!
Ook ik was al volwassen voordat het neo-liberale gedachtengoed werd ingevoerd in de jaren 80 dus mijn blauwdruk was al gezet en sympathie voor dit gedachtengoed heb ik dus nooit kunnen hebben en al helemaal niet toen ik dit - in praktijk in de jaren 80 - had kunnen aanschouwen in de VS.
Ik ben van 'succesvol' afgezakt naar 'onsuccesvol' door 3 chronische ziekten en ook ik maak mensen mee die hun gedachtengoed graag willen 'delen' met mij en daar dan ook nog wat fijne oordelen aan toevoegen Godzijdank, ben ik heel erg goed van de tongriem gesneden en heb ik een goede opleiding en werkervaring waarbij ik geen enkel probleem heb om dit soort mensen van repliek te dienen, maar irritant is het wel!
Ik weiger catagorisch om mij aan te passen aan dit gedrag dat wij inderdaad ook, veelvuldig in bepaalde groepjes, tegen komen op dit forum. Als ik besluit om bv mensen die aangeven honger te hebben eten aan te bieden dan is dat helemaal mijn zaak en niet die van de ander.
Gelukkig heb ik ook topics meegemaakt waar een grote groep forummers - die je mss niet elke dag hoort of ziet - ook nog zo empathisch waren om zoiets te doen en zich niet druk te maken of ze mss wel werden opgelicht of bedonderd.
Helaas doen mensen zoals pater Poels hun werk vaak in stilte en worden de psychopaten met hun geschreeuw eerder én vaker gehoord!
It's hip(ster) to be square!
vrijdag 31 juli 2015 om 11:52
vrijdag 31 juli 2015 om 11:55
Ach sidje, we weten toch al jaren dat de samenleving verhufterd (of zoiets), er zijn zelfs postbus 51 spotjes over geweest een aantal jaar terug. Ligt echt niet aan de buitenlanders natuurlijk, maar aan iedereen en aan het feit dat iedereen denkt het meeste recht te hebben op zo een beetje alles.
Ik denk dat er best veel waarheid zit in de OP, ik denk alleen dat actueel op viva helemaal niet de plek is om daar een serieuze discussie over te voeren.
Wel een bewonderenswaardige poging
Ik denk dat er best veel waarheid zit in de OP, ik denk alleen dat actueel op viva helemaal niet de plek is om daar een serieuze discussie over te voeren.
Wel een bewonderenswaardige poging
vrijdag 31 juli 2015 om 12:00
quote:Rhiannon1986 schreef op 31 juli 2015 @ 11:24:
Ik kan mezelf toch echt beter inleven in iemand die dichter bij mij staat en op mij lijkt dan iemand die ver van je af staat en totaal niet op je lijkt. Maar goed misshcien heb ik wel trekjes van een psychopaat.
Het probleem in een notendop.
Niet het feit dat we meer van elkaar gaan verschillen is het probleem, maar het feit dat dat als probleem bestempeld wordt.
Ik heb geen idee wat mijn Somalische buurvrouw allemaal heeft meegemaakt voordat ze haar land ontvluchtte.
Soms doet ze dingen die ik raar vind.
Dus ga ik proberen met haar in contact te komen, in de hoop dat ik haar wat beter ga begrijpen.
In plaats van op mijn gat te blijven zitten en de zoveelste bevestiging te 'zien' dat buitenlanders van die onaangepaste klaplopers zijn.
Ik kan mezelf toch echt beter inleven in iemand die dichter bij mij staat en op mij lijkt dan iemand die ver van je af staat en totaal niet op je lijkt. Maar goed misshcien heb ik wel trekjes van een psychopaat.
Het probleem in een notendop.
Niet het feit dat we meer van elkaar gaan verschillen is het probleem, maar het feit dat dat als probleem bestempeld wordt.
Ik heb geen idee wat mijn Somalische buurvrouw allemaal heeft meegemaakt voordat ze haar land ontvluchtte.
Soms doet ze dingen die ik raar vind.
Dus ga ik proberen met haar in contact te komen, in de hoop dat ik haar wat beter ga begrijpen.
In plaats van op mijn gat te blijven zitten en de zoveelste bevestiging te 'zien' dat buitenlanders van die onaangepaste klaplopers zijn.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 31 juli 2015 om 12:04
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 09:54:
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Zoals het nu is probeert de regering zich overal uit terug te trekken en iedereen moet maar voor zijn eigen oudje zorgen, terwijl dit helemaal niet meer kan.
Ook CAO worden uitgehold en niet nageleefd, zelfs de ouwe lullen dag willen ze vanaf, terwijl er indertijd loon is ingeleverd voor die dagen en het zou zijn om de jongeren meer kans op een baan te geven.
Het ergste is ook nog dat de landen van Europa met elkaar concurreren om maar vestiging te krijgen van een multinational, die multinational hoeft dan geen belasting te betalen. Dit maakt de belastingen voor de gewone man steeds hoger, kijk maar naar de zorgverzekering. Het stukje wat de werkenden krijgen van de cake die geproduceerd wordt is inmiddels 45% lager als in de jaren '60.
Dus de lonen worden lager en de belasting en kortingen worden hoger.
Dit is een goede reportage hierover:
http://www.economiedocu.n ... risis-en-de-grote-hold-up
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Zoals het nu is probeert de regering zich overal uit terug te trekken en iedereen moet maar voor zijn eigen oudje zorgen, terwijl dit helemaal niet meer kan.
Ook CAO worden uitgehold en niet nageleefd, zelfs de ouwe lullen dag willen ze vanaf, terwijl er indertijd loon is ingeleverd voor die dagen en het zou zijn om de jongeren meer kans op een baan te geven.
Het ergste is ook nog dat de landen van Europa met elkaar concurreren om maar vestiging te krijgen van een multinational, die multinational hoeft dan geen belasting te betalen. Dit maakt de belastingen voor de gewone man steeds hoger, kijk maar naar de zorgverzekering. Het stukje wat de werkenden krijgen van de cake die geproduceerd wordt is inmiddels 45% lager als in de jaren '60.
Dus de lonen worden lager en de belasting en kortingen worden hoger.
Dit is een goede reportage hierover:
http://www.economiedocu.n ... risis-en-de-grote-hold-up
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 31 juli 2015 om 12:05
quote:lechatrose schreef op 31 juli 2015 @ 10:15:
[...]
Mensen die nooit of te nimmer een reguliere baan bij een reguliere werkgever kunnen hebben. En welke werkgever neemt iemand aan die in feite niks oplevert? Geen enkele, want ook die werkgever denkt alleen aan zichzelf en de winst van zijn bedrijf.
Iedereen zegt in feite: 'Niet mijn probleem'. Maar als niemand zich dat probleem aantrekt, wordt het vanzelf het probleem van iedereen.
Heel herkenbaar dit stukje. Ik ben zo iemand met een 'moeilijke jeugd', die diepe groeve heeft gemaakt. Tot nu toe heb ik mij redelijk kunnen bedruipen. Nooit ergens langer dan 2 jaar gewerkt. Laatste banen eindigen in een arbeidsconflict vanwege mijn psychische problemen. En telkens heeft het zwaardere impact op mij.
Ik zit nu nog even in de ziektewet. Een eerstejaarsbeoordeling gehad waaruit voorkomt dat ik, in theorie met de hele lijst beperkingen die ik van het UWV heb gekregen, met produktiewerk nog 65% van mijn laatst verdiende loon kan verdienen. In theorie, want in de praktijk ga ik niet aangenomen worden voor produktiewerk. Teveel ervaring in andere richting en geen enkele in de produktie. En ook daar worden harde eisen gesteld. Alle vacatures die ik heb gevonden voor die werk, heeft als harde eis óf ervaring óf gedegen kennis van het betreffende produkt in het proces. En eigenlijk zou ik heel graag dit soort werk gaan doen!
Mooie theorie, maar in de praktijk verzuip ik samen met vele andere onderaan in de werkloosheidspoel met mijn lijst met beperkingen (nee geen uitdagingen!), want bovenin zwemmen de mensen zonder beperkingen, met ervaring, opleiding waar de werkgever uit kan kiezen.
Ik wil zo graag mee doen in de maatschappij, maar ik kan de hoge eisen niet bij benen.
[...]
Mensen die nooit of te nimmer een reguliere baan bij een reguliere werkgever kunnen hebben. En welke werkgever neemt iemand aan die in feite niks oplevert? Geen enkele, want ook die werkgever denkt alleen aan zichzelf en de winst van zijn bedrijf.
Iedereen zegt in feite: 'Niet mijn probleem'. Maar als niemand zich dat probleem aantrekt, wordt het vanzelf het probleem van iedereen.
Heel herkenbaar dit stukje. Ik ben zo iemand met een 'moeilijke jeugd', die diepe groeve heeft gemaakt. Tot nu toe heb ik mij redelijk kunnen bedruipen. Nooit ergens langer dan 2 jaar gewerkt. Laatste banen eindigen in een arbeidsconflict vanwege mijn psychische problemen. En telkens heeft het zwaardere impact op mij.
Ik zit nu nog even in de ziektewet. Een eerstejaarsbeoordeling gehad waaruit voorkomt dat ik, in theorie met de hele lijst beperkingen die ik van het UWV heb gekregen, met produktiewerk nog 65% van mijn laatst verdiende loon kan verdienen. In theorie, want in de praktijk ga ik niet aangenomen worden voor produktiewerk. Teveel ervaring in andere richting en geen enkele in de produktie. En ook daar worden harde eisen gesteld. Alle vacatures die ik heb gevonden voor die werk, heeft als harde eis óf ervaring óf gedegen kennis van het betreffende produkt in het proces. En eigenlijk zou ik heel graag dit soort werk gaan doen!
Mooie theorie, maar in de praktijk verzuip ik samen met vele andere onderaan in de werkloosheidspoel met mijn lijst met beperkingen (nee geen uitdagingen!), want bovenin zwemmen de mensen zonder beperkingen, met ervaring, opleiding waar de werkgever uit kan kiezen.
Ik wil zo graag mee doen in de maatschappij, maar ik kan de hoge eisen niet bij benen.
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor! 
vrijdag 31 juli 2015 om 12:07
quote:yasmijn schreef op 31 juli 2015 @ 11:46:
Het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor succes gaat maar ten dele op. Je moet ook geluk hebben en meevallers.
Wat is er gebeurd met doorzettingsvermogen?Ik zet mij al 40 jaar door, daarom overleef ik nog.
Het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor succes gaat maar ten dele op. Je moet ook geluk hebben en meevallers.
Wat is er gebeurd met doorzettingsvermogen?Ik zet mij al 40 jaar door, daarom overleef ik nog.
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor!
vrijdag 31 juli 2015 om 12:14
quote:IBAOHI schreef op 31 juli 2015 @ 12:07:
[...]
Ik zet mij al 40 jaar door, daarom overleef ik nog.Dat is het inderdaad, met doorzettingsvermogen en hard werken zal de één geslaagd zakenman worden met een dik inkomen terwijl de ander met datzelfde doorzettingsvermogen en even hard werken met moeite aan het werk blijft, geen schulden maakt en kan rondkomen.
[...]
Ik zet mij al 40 jaar door, daarom overleef ik nog.Dat is het inderdaad, met doorzettingsvermogen en hard werken zal de één geslaagd zakenman worden met een dik inkomen terwijl de ander met datzelfde doorzettingsvermogen en even hard werken met moeite aan het werk blijft, geen schulden maakt en kan rondkomen.
vrijdag 31 juli 2015 om 12:30
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 09:51:
Voordat men denkt dat ik met psychopathen bedoel dat men elkaar uitmoord:
De psychopathische samenleving
De gedragscode om in een psychopathische samenleving te overleven bestaat uit: je niet binden, alles glad kunnen praten, goed kunnen manipuleren, je focussen op 1 doel, niet te veel betrokken raken bij andere mensen, keihard voor jezelf opkomen en niet te lang ergens bij stil staan en je niet verantwoordelijk voelen voor de gevolgen van je handelen.
Mensen met psychopathische trekjes zijn goed om op korte termijn beslissingen te nemen, zonder al te veel na te denken over de
gevolgen en functioneren daarom juist goed in tijden van onzekerheid. Daarnaast weten ze ook snel deze posities te bemachtigen, omdat veel mensen in eerste instantie gevoelig zijn voor de sympathieke en aantrekkelijk aspecten van een psychopaat (charme zonder moraal). Ze zijn vaak erg innemend op een oppervlakkige manier.
Dit werkt door in de waarden van het bedrijf. Juist in de huidige crisis blijken mensen (vooral aan de top) met deze eigenschappen terrein te winnen. In onzekere tijden is het aan de top nodig dat er snel beslissingen worden genomen.Onze premier is zelfs een psychopaat.
Voordat men denkt dat ik met psychopathen bedoel dat men elkaar uitmoord:
De psychopathische samenleving
De gedragscode om in een psychopathische samenleving te overleven bestaat uit: je niet binden, alles glad kunnen praten, goed kunnen manipuleren, je focussen op 1 doel, niet te veel betrokken raken bij andere mensen, keihard voor jezelf opkomen en niet te lang ergens bij stil staan en je niet verantwoordelijk voelen voor de gevolgen van je handelen.
Mensen met psychopathische trekjes zijn goed om op korte termijn beslissingen te nemen, zonder al te veel na te denken over de
gevolgen en functioneren daarom juist goed in tijden van onzekerheid. Daarnaast weten ze ook snel deze posities te bemachtigen, omdat veel mensen in eerste instantie gevoelig zijn voor de sympathieke en aantrekkelijk aspecten van een psychopaat (charme zonder moraal). Ze zijn vaak erg innemend op een oppervlakkige manier.
Dit werkt door in de waarden van het bedrijf. Juist in de huidige crisis blijken mensen (vooral aan de top) met deze eigenschappen terrein te winnen. In onzekere tijden is het aan de top nodig dat er snel beslissingen worden genomen.Onze premier is zelfs een psychopaat.
vrijdag 31 juli 2015 om 12:32
Oneens. Ik vind dat de wereld zich nog nooit zoveel van elkaar heeft aangetrokken als in de laatste jaren.
Een beetje empathie is fijn en functioneel, vooral binnen een bepaalde groep, mensen voelen zich dan veilig en geaccepteerd, maar ik vind dat dit zich niet in dezelfde mate hoeft uit te strekken tot de gehele wereld.
Mensen weten trouwens feilloos hoe ze dit voor hun eigen voordeel kunnen gebruiken.
Een beetje empathie is fijn en functioneel, vooral binnen een bepaalde groep, mensen voelen zich dan veilig en geaccepteerd, maar ik vind dat dit zich niet in dezelfde mate hoeft uit te strekken tot de gehele wereld.
Mensen weten trouwens feilloos hoe ze dit voor hun eigen voordeel kunnen gebruiken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 31 juli 2015 om 12:41
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 12:33:
[...]
Zegt welke psychiater?
Van dit soort Telegraafachtige one liners wordt het gesprek niet beter.Mja ik kan wel zien waar die uitspraak vandaan komt. De VVD is nu niet bepaald de meest empathische partij. Het streven naar een "neoliberale, meritocratische samenleving" en de "ieder voor zich" zelfredzaamheid en dergelijke dat in de OT wordt genoemd als (mede)oorzaak van het verval van de empathie is natuurlijk wel iets dat die partij juist onderschrijft.
[...]
Zegt welke psychiater?
Van dit soort Telegraafachtige one liners wordt het gesprek niet beter.Mja ik kan wel zien waar die uitspraak vandaan komt. De VVD is nu niet bepaald de meest empathische partij. Het streven naar een "neoliberale, meritocratische samenleving" en de "ieder voor zich" zelfredzaamheid en dergelijke dat in de OT wordt genoemd als (mede)oorzaak van het verval van de empathie is natuurlijk wel iets dat die partij juist onderschrijft.
vrijdag 31 juli 2015 om 12:48
vrijdag 31 juli 2015 om 12:51
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 12:39:
[...]
Wow, bedankt voor deze wijze, diepgravende, genuanceerde analyse van een complex probleem.
Echt indrukwekkend.
Graag gedaan. . De beschrijving deed me ook wel echt denken aan Mark Rutte, eerlijk gezegd. De manier waarop hij zich niets van dingen aantrekt, liegt, geen emoties toont (behalve veel lachen). Aan de andere kant is hij vlot, heel charmant en weet zich overal uit te praten. Ik volg veel debatten en af en toe echt verbazend dat alles gewoon van hem afglijdt, wat er ook besproken wordt.
Ik vind de samenleving ook veel harder worden, maar ik denk dat het ook wel komt door alle schandalen. Als mensen zien dat CEO's enz. liegen, bedriegen en frauderen, worden ze zelf ook makkelijker. De broekriem wordt ook steeds meer aangetrokken. Bijna geen vaste contracten, onzekerheid, ontslagvergoeding veranderd, WW aangepast. Voor steeds meer mensen wordt het pompen of verzuipen. Ik had het er laatst nog met mijn vriend over dat je je kinderen wel erg assertief moet opvoeden eigenlijk, hen leren om zichzelf te verkopen, netwerken, sociaal zijn enz.. Dingen als rekening met elkaar houden, rustig, hard werken, stiller zijn, laatbloeier zijn, is steeds minder op prijs gesteld in deze maatschappij. Ik merk op mijn werk ook dat het steeds meer ellebogenwerk wordt en veel ieder voor zich. Met presenteren, jezelf verkopen, egoisme en netwerken bereik je meer in deze maatschappij dan als je wat softer bent. Helaas. Omdat het ieder voor zich is, hebben mensen noodgedwongen ook minder empathie voor degenen die het niet meer bij kunnen benen.
[...]
Wow, bedankt voor deze wijze, diepgravende, genuanceerde analyse van een complex probleem.
Echt indrukwekkend.
Graag gedaan. . De beschrijving deed me ook wel echt denken aan Mark Rutte, eerlijk gezegd. De manier waarop hij zich niets van dingen aantrekt, liegt, geen emoties toont (behalve veel lachen). Aan de andere kant is hij vlot, heel charmant en weet zich overal uit te praten. Ik volg veel debatten en af en toe echt verbazend dat alles gewoon van hem afglijdt, wat er ook besproken wordt.
Ik vind de samenleving ook veel harder worden, maar ik denk dat het ook wel komt door alle schandalen. Als mensen zien dat CEO's enz. liegen, bedriegen en frauderen, worden ze zelf ook makkelijker. De broekriem wordt ook steeds meer aangetrokken. Bijna geen vaste contracten, onzekerheid, ontslagvergoeding veranderd, WW aangepast. Voor steeds meer mensen wordt het pompen of verzuipen. Ik had het er laatst nog met mijn vriend over dat je je kinderen wel erg assertief moet opvoeden eigenlijk, hen leren om zichzelf te verkopen, netwerken, sociaal zijn enz.. Dingen als rekening met elkaar houden, rustig, hard werken, stiller zijn, laatbloeier zijn, is steeds minder op prijs gesteld in deze maatschappij. Ik merk op mijn werk ook dat het steeds meer ellebogenwerk wordt en veel ieder voor zich. Met presenteren, jezelf verkopen, egoisme en netwerken bereik je meer in deze maatschappij dan als je wat softer bent. Helaas. Omdat het ieder voor zich is, hebben mensen noodgedwongen ook minder empathie voor degenen die het niet meer bij kunnen benen.
vrijdag 31 juli 2015 om 12:53
quote:Leergierig schreef op 31 juli 2015 @ 12:51:
[...]
Graag gedaan. . De beschrijving deed me ook wel echt denken aan Mark Rutte, eerlijk gezegd. De manier waarop hij zich niets van dingen aantrekt, liegt, geen emoties toont (behalve veel lachen). Aan de andere kant is hij vlot, heel charmant en weet zich overal uit te praten. Ik volg veel debatten en af en toe echt verbazend dat alles gewoon van hem afglijdt, wat er ook besproken wordt.
Ik vind de samenleving ook veel harder worden, maar ik denk dat het ook wel komt door alle schandalen. Als mensen zien dat CEO's enz. liegen, bedriegen en frauderen, worden ze zelf ook makkelijker. De broekriem wordt ook steeds meer aangetrokken. Bijna geen vaste contracten, onzekerheid, ontslagvergoeding veranderd, WW aangepast. Voor steeds meer mensen wordt het pompen of verzuipen. Ik had het er laatst nog met mijn vriend over dat je je kinderen wel erg assertief moet opvoeden eigenlijk, hen leren om zichzelf te verkopen, netwerken, sociaal zijn enz.. Dingen als rekening met elkaar houden, rustig, hard werken, stiller zijn, laatbloeier zijn, is steeds minder op prijs gesteld in deze maatschappij. Ik merk op mijn werk ook dat het steeds meer ellebogenwerk wordt en veel ieder voor zich. Met presenteren, jezelf verkopen, egoisme en netwerken bereik je meer in deze maatschappij dan als je wat softer bent. Helaas. Omdat het ieder voor zich is, hebben mensen noodgedwongen ook minder empathie voor degenen die het niet meer bij kunnen benen.Hier ben ik het wel mee eens.
[...]
Graag gedaan. . De beschrijving deed me ook wel echt denken aan Mark Rutte, eerlijk gezegd. De manier waarop hij zich niets van dingen aantrekt, liegt, geen emoties toont (behalve veel lachen). Aan de andere kant is hij vlot, heel charmant en weet zich overal uit te praten. Ik volg veel debatten en af en toe echt verbazend dat alles gewoon van hem afglijdt, wat er ook besproken wordt.
Ik vind de samenleving ook veel harder worden, maar ik denk dat het ook wel komt door alle schandalen. Als mensen zien dat CEO's enz. liegen, bedriegen en frauderen, worden ze zelf ook makkelijker. De broekriem wordt ook steeds meer aangetrokken. Bijna geen vaste contracten, onzekerheid, ontslagvergoeding veranderd, WW aangepast. Voor steeds meer mensen wordt het pompen of verzuipen. Ik had het er laatst nog met mijn vriend over dat je je kinderen wel erg assertief moet opvoeden eigenlijk, hen leren om zichzelf te verkopen, netwerken, sociaal zijn enz.. Dingen als rekening met elkaar houden, rustig, hard werken, stiller zijn, laatbloeier zijn, is steeds minder op prijs gesteld in deze maatschappij. Ik merk op mijn werk ook dat het steeds meer ellebogenwerk wordt en veel ieder voor zich. Met presenteren, jezelf verkopen, egoisme en netwerken bereik je meer in deze maatschappij dan als je wat softer bent. Helaas. Omdat het ieder voor zich is, hebben mensen noodgedwongen ook minder empathie voor degenen die het niet meer bij kunnen benen.Hier ben ik het wel mee eens.
vrijdag 31 juli 2015 om 13:02
quote:retrostar schreef op 31 juli 2015 @ 12:32:
Oneens. Ik vind dat de wereld zich nog nooit zoveel van elkaar heeft aangetrokken als in de laatste jaren.
Een beetje empathie is fijn en functioneel, vooral binnen een bepaalde groep, mensen voelen zich dan veilig en geaccepteerd, maar ik vind dat dit zich niet in dezelfde mate hoeft uit te strekken tot de gehele wereld.
Mensen weten trouwens feilloos hoe ze dit voor hun eigen voordeel kunnen gebruiken.
+ 10. Men denkt geloof ik dat we de ellende van de hele wereld op onze schouders moeten dragen en dat gaat gewoonweg niet. Nu hebben wij het weer verkeerd gedaan, lijkt het wel.
Dat we zo'n "rijk land" zijn , is ons niet aan komen waaien. Schiet toch op zeg. Is echt keihard werken, terwijl onderhand wel duidelijk is dat het grote deel van het belastinggeld gaat naar profiteurs die inmiddels weten waar ze het moeten halen. Of het nu asielzoekers zijn, dat maakt niet uit.
NEDERLAND MAG GEEN ZWARTE PIET MEER HEBBEN, MAAR SINTERKLAAS BLIJVEN SPELEN, DAT DAN WEER WEL.
Even iets om vrolijk van te worden: http://binnenland.eenvand ... uik_van_terugkeerregeling
Dit soort zaken maken me kotsmisselijk. En zo zijn er velen meer die misbruik maken van de goedheid van de Nederlanders.
Mijn gevoel is eerlijk gezegd dat je moet zijn bij de frauderenden onder ons. En dat zijn er velen.
Misschien dat de eerlijke en hardwerkende burger het schijt krijgt om die zogenaamde arme mensen te blijven helpen ten koste van hun eigen onderhoud. Hier wordt de broekriem strak aangehaald, maar voor de buitenlanders staan alle deuren open. En dat gaat ook mij veel te ver.
Ik verkies ook heel duidelijk mijn eigen kinderen boven wildvreemden. Gek toch he, dat je je eigen gezin verkiest boven mensen waarvan je het bestaan nog nooit gehoord hebt. Alleen weten die lui wel feilloos hoe ze Nederland moeten vinden en dan vervolgens kaal te plukken. Ongelooflijk suffe regering . En ze laten het allemaal maar gebeuren. Dat is denk ik een van de redenen dat de Nederlander harder wordt. Heel begrijpelijk m.i.
Oneens. Ik vind dat de wereld zich nog nooit zoveel van elkaar heeft aangetrokken als in de laatste jaren.
Een beetje empathie is fijn en functioneel, vooral binnen een bepaalde groep, mensen voelen zich dan veilig en geaccepteerd, maar ik vind dat dit zich niet in dezelfde mate hoeft uit te strekken tot de gehele wereld.
Mensen weten trouwens feilloos hoe ze dit voor hun eigen voordeel kunnen gebruiken.
+ 10. Men denkt geloof ik dat we de ellende van de hele wereld op onze schouders moeten dragen en dat gaat gewoonweg niet. Nu hebben wij het weer verkeerd gedaan, lijkt het wel.
Dat we zo'n "rijk land" zijn , is ons niet aan komen waaien. Schiet toch op zeg. Is echt keihard werken, terwijl onderhand wel duidelijk is dat het grote deel van het belastinggeld gaat naar profiteurs die inmiddels weten waar ze het moeten halen. Of het nu asielzoekers zijn, dat maakt niet uit.
NEDERLAND MAG GEEN ZWARTE PIET MEER HEBBEN, MAAR SINTERKLAAS BLIJVEN SPELEN, DAT DAN WEER WEL.
Even iets om vrolijk van te worden: http://binnenland.eenvand ... uik_van_terugkeerregeling
Dit soort zaken maken me kotsmisselijk. En zo zijn er velen meer die misbruik maken van de goedheid van de Nederlanders.
Mijn gevoel is eerlijk gezegd dat je moet zijn bij de frauderenden onder ons. En dat zijn er velen.
Misschien dat de eerlijke en hardwerkende burger het schijt krijgt om die zogenaamde arme mensen te blijven helpen ten koste van hun eigen onderhoud. Hier wordt de broekriem strak aangehaald, maar voor de buitenlanders staan alle deuren open. En dat gaat ook mij veel te ver.
Ik verkies ook heel duidelijk mijn eigen kinderen boven wildvreemden. Gek toch he, dat je je eigen gezin verkiest boven mensen waarvan je het bestaan nog nooit gehoord hebt. Alleen weten die lui wel feilloos hoe ze Nederland moeten vinden en dan vervolgens kaal te plukken. Ongelooflijk suffe regering . En ze laten het allemaal maar gebeuren. Dat is denk ik een van de redenen dat de Nederlander harder wordt. Heel begrijpelijk m.i.
vrijdag 31 juli 2015 om 13:12
het kan ook anders, dit soort dingen krijg ik binnen op mijn facebook;
http://beta.vn.nl/longread/riace-vluchtelingen/
http://beta.vn.nl/longread/riace-vluchtelingen/
wij slapen nooit.
