Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
vrijdag 31 juli 2015 om 11:02
Voor de zekerheid maar even de definitie van psychopatie:
In 1941 publiceerde Hervey Cleckley het boek The Mask of Sanity, waarin hij zestien criteria voor de psychopathische persoonlijkheid gaf. Op basis hiervan ontwikkelde Robert Hare zijn Psychopathy Checklist (de huidige versie is de PCL-R). Hiermee wordt de persoonlijkheid beoordeeld aan de hand van agressief narcisme en een sociaal afwijkende levensstijl. Deze laatste groep criteria komt in grote lijnen overeen met die van de antisociale persoonlijkheidsstoornis. Door de invoering van het DSM-classificatiesysteem verdween de diagnose psychopathie grotendeels uit het vakjargon en werd ze vervangen door de 'antisociale persoonlijkheidsstoornis'.
In de media is na 1970 veel gepubliceerd over psychopathie, met betrekking tot fictieve personages als Hannibal Lecter en bestaande personen zoals Marc Dutroux, Jack the Ripper, et cetera. Hierdoor is in de maatschappij het idee gevoed dat de persoonlijkheidsstructuur die aan dit gedrag ten grondslag ligt, zeer vaak of altijd dit gedrag met zich meebrengt. Dit is niet altijd het geval en het is ook lang niet altijd zo als in deze specifieke gevallen.
Psychiatrische visies[bewerken]
Psychopathie wordt gezien als een handicap met als kenmerk dat men slecht kan afstemmen op de emoties van anderen. Deze verminderde of zelfs volledige afwezigheid van empathie is onder meer aangetoond bij onderzoek waarbij hersenactiviteit is gemeten in situaties waarbij psychopaten anderen een fout zien maken [1]. Gebieden in de hersenen zoals de cortex cingularis anterior, waar emotionele prikkels (zoals beloning en straf) worden verwerkt[2] lieten daarbij minder activiteit zien dan bij controleproefpersonen. Chronisch agressieve mannen vertonen een kleinere neurale respons in de dorsomediale prefrontale cortex op plaatjes met emotionele gezichtsuitdrukkingen, dan niet-agressieve mannen [3] Deze kenmerken kunnen wijzen op een gebrek aan empathie. Dit kan een belemmering vormen in het sociale contact met anderen en is vermoedelijk ook moeilijk te corrigeren.
In 1941 publiceerde Hervey Cleckley het boek The Mask of Sanity, waarin hij zestien criteria voor de psychopathische persoonlijkheid gaf. Op basis hiervan ontwikkelde Robert Hare zijn Psychopathy Checklist (de huidige versie is de PCL-R). Hiermee wordt de persoonlijkheid beoordeeld aan de hand van agressief narcisme en een sociaal afwijkende levensstijl. Deze laatste groep criteria komt in grote lijnen overeen met die van de antisociale persoonlijkheidsstoornis. Door de invoering van het DSM-classificatiesysteem verdween de diagnose psychopathie grotendeels uit het vakjargon en werd ze vervangen door de 'antisociale persoonlijkheidsstoornis'.
In de media is na 1970 veel gepubliceerd over psychopathie, met betrekking tot fictieve personages als Hannibal Lecter en bestaande personen zoals Marc Dutroux, Jack the Ripper, et cetera. Hierdoor is in de maatschappij het idee gevoed dat de persoonlijkheidsstructuur die aan dit gedrag ten grondslag ligt, zeer vaak of altijd dit gedrag met zich meebrengt. Dit is niet altijd het geval en het is ook lang niet altijd zo als in deze specifieke gevallen.
Psychiatrische visies[bewerken]
Psychopathie wordt gezien als een handicap met als kenmerk dat men slecht kan afstemmen op de emoties van anderen. Deze verminderde of zelfs volledige afwezigheid van empathie is onder meer aangetoond bij onderzoek waarbij hersenactiviteit is gemeten in situaties waarbij psychopaten anderen een fout zien maken [1]. Gebieden in de hersenen zoals de cortex cingularis anterior, waar emotionele prikkels (zoals beloning en straf) worden verwerkt[2] lieten daarbij minder activiteit zien dan bij controleproefpersonen. Chronisch agressieve mannen vertonen een kleinere neurale respons in de dorsomediale prefrontale cortex op plaatjes met emotionele gezichtsuitdrukkingen, dan niet-agressieve mannen [3] Deze kenmerken kunnen wijzen op een gebrek aan empathie. Dit kan een belemmering vormen in het sociale contact met anderen en is vermoedelijk ook moeilijk te corrigeren.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:05
quote:thorsson schreef op 31 juli 2015 @ 10:33:
Mooi stuk, ik kan me er wel in vinden!
Ik blijf het verwonderlijk vinden dat men er nog steeds vanuit gaan dat we allemaal klonen zijn met dezelfde wilskracht, mogelijkheden en kansen en hetgeen je bereikt puur en alleen door je eigen keuzes wordt bepaald.
Terwijl het al lang bewezen is dat erfelijkheid en omgevingsfactoren veel betere en accuratere indicatoren zijn voor later gedrag. Kinderen uit rijke en succesvolle families hebben 80% meer kans om zelf ook rijk en succesvol te worden dan kinderen uit een achterstandswijk, bijvoorbeeld. En dat geldt ook voor mensen uit een kansarme situatie, mensen die overgewicht hebben, alcoholisme, huiselijk geweld en een heel scala van andere problemen. Dit effect is het grootst in landen waar de overheid relatief weinig doet om de minder bedeelden wat extra steun te geven.
Toch blijft men en lijkt men steeds meer vast te houden aan het achterhaalde idee van "de self made man", "American Dream", de "meritocracy", ongetwijfeld mede door de invloeden van onze angelsaksische partners. Je ziet dit ook vaak terug in films waarbij een kansarme ziel "zichzelf toch overwint" en uiteindelijk zijn afkomst en verleden overstijgt. De verleiding om dan tegen elke kansarme met een belerende vingertje te zegen dat hij/zij dat dit dan ook zou moeten kunnen is dan erg groot.
+1
Van de week was op EenVandaag een gesprek met pater Poels uit Tilburg. Die deelt al jaren brood uit aan arme Tilburgers, waaronder verslaafden. Hij zei ook dat die mensen echt niet meer uit die verslaving komen, maar dat hij ze blijft helpen, omdat het mensen blijven die het niet verdienen om te verhongeren.
Dit in reactie op de verslaggever die vroeg hoeveel mensen uit de shit waren gekomen door het werk van de pater (rendement) en of hij met zijn hulp niet juist de problemen in stand hield. Dat wantrouwen, dat 'stel je voor dat het ONS niks oplevert'. Kom op zeg, we hebben het hier over een pater die brood uitdeelt! Stel je voor dat die man de honger van een verslaafde stilt zonder dat die verslaafde afkickt!
Mooi stuk, ik kan me er wel in vinden!
Ik blijf het verwonderlijk vinden dat men er nog steeds vanuit gaan dat we allemaal klonen zijn met dezelfde wilskracht, mogelijkheden en kansen en hetgeen je bereikt puur en alleen door je eigen keuzes wordt bepaald.
Terwijl het al lang bewezen is dat erfelijkheid en omgevingsfactoren veel betere en accuratere indicatoren zijn voor later gedrag. Kinderen uit rijke en succesvolle families hebben 80% meer kans om zelf ook rijk en succesvol te worden dan kinderen uit een achterstandswijk, bijvoorbeeld. En dat geldt ook voor mensen uit een kansarme situatie, mensen die overgewicht hebben, alcoholisme, huiselijk geweld en een heel scala van andere problemen. Dit effect is het grootst in landen waar de overheid relatief weinig doet om de minder bedeelden wat extra steun te geven.
Toch blijft men en lijkt men steeds meer vast te houden aan het achterhaalde idee van "de self made man", "American Dream", de "meritocracy", ongetwijfeld mede door de invloeden van onze angelsaksische partners. Je ziet dit ook vaak terug in films waarbij een kansarme ziel "zichzelf toch overwint" en uiteindelijk zijn afkomst en verleden overstijgt. De verleiding om dan tegen elke kansarme met een belerende vingertje te zegen dat hij/zij dat dit dan ook zou moeten kunnen is dan erg groot.
+1
Van de week was op EenVandaag een gesprek met pater Poels uit Tilburg. Die deelt al jaren brood uit aan arme Tilburgers, waaronder verslaafden. Hij zei ook dat die mensen echt niet meer uit die verslaving komen, maar dat hij ze blijft helpen, omdat het mensen blijven die het niet verdienen om te verhongeren.
Dit in reactie op de verslaggever die vroeg hoeveel mensen uit de shit waren gekomen door het werk van de pater (rendement) en of hij met zijn hulp niet juist de problemen in stand hield. Dat wantrouwen, dat 'stel je voor dat het ONS niks oplevert'. Kom op zeg, we hebben het hier over een pater die brood uitdeelt! Stel je voor dat die man de honger van een verslaafde stilt zonder dat die verslaafde afkickt!
vrijdag 31 juli 2015 om 11:07
vrijdag 31 juli 2015 om 11:10
quote:yasmijn schreef op 31 juli 2015 @ 11:02:
Voor de zekerheid maar even de definitie van psychopatie:
In 1941 publiceerde Hervey Cleckley het boek The Mask of Sanity, waarin hij zestien criteria voor de psychopathische persoonlijkheid gaf. Op basis hiervan ontwikkelde Robert Hare zijn Psychopathy Checklist (de huidige versie is de PCL-R). Hiermee wordt de persoonlijkheid beoordeeld aan de hand van agressief narcisme en een sociaal afwijkende levensstijl. Deze laatste groep criteria komt in grote lijnen overeen met die van de antisociale persoonlijkheidsstoornis. Door de invoering van het DSM-classificatiesysteem verdween de diagnose psychopathie grotendeels uit het vakjargon en werd ze vervangen door de 'antisociale persoonlijkheidsstoornis'.
In de media is na 1970 veel gepubliceerd over psychopathie, met betrekking tot fictieve personages als Hannibal Lecter en bestaande personen zoals Marc Dutroux, Jack the Ripper, et cetera. Hierdoor is in de maatschappij het idee gevoed dat de persoonlijkheidsstructuur die aan dit gedrag ten grondslag ligt, zeer vaak of altijd dit gedrag met zich meebrengt. Dit is niet altijd het geval en het is ook lang niet altijd zo als in deze specifieke gevallen.
Psychiatrische visies[bewerken]
Psychopathie wordt gezien als een handicap met als kenmerk dat men slecht kan afstemmen op de emoties van anderen. Deze verminderde of zelfs volledige afwezigheid van empathie is onder meer aangetoond bij onderzoek waarbij hersenactiviteit is gemeten in situaties waarbij psychopaten anderen een fout zien maken [1]. Gebieden in de hersenen zoals de cortex cingularis anterior, waar emotionele prikkels (zoals beloning en straf) worden verwerkt[2] lieten daarbij minder activiteit zien dan bij controleproefpersonen. Chronisch agressieve mannen vertonen een kleinere neurale respons in de dorsomediale prefrontale cortex op plaatjes met emotionele gezichtsuitdrukkingen, dan niet-agressieve mannen [3] Deze kenmerken kunnen wijzen op een gebrek aan empathie. Dit kan een belemmering vormen in het sociale contact met anderen en is vermoedelijk ook moeilijk te corrigeren.Ik denk dat jij iemand beschrijft die het syndroom van Asperger heeft.
Voor de zekerheid maar even de definitie van psychopatie:
In 1941 publiceerde Hervey Cleckley het boek The Mask of Sanity, waarin hij zestien criteria voor de psychopathische persoonlijkheid gaf. Op basis hiervan ontwikkelde Robert Hare zijn Psychopathy Checklist (de huidige versie is de PCL-R). Hiermee wordt de persoonlijkheid beoordeeld aan de hand van agressief narcisme en een sociaal afwijkende levensstijl. Deze laatste groep criteria komt in grote lijnen overeen met die van de antisociale persoonlijkheidsstoornis. Door de invoering van het DSM-classificatiesysteem verdween de diagnose psychopathie grotendeels uit het vakjargon en werd ze vervangen door de 'antisociale persoonlijkheidsstoornis'.
In de media is na 1970 veel gepubliceerd over psychopathie, met betrekking tot fictieve personages als Hannibal Lecter en bestaande personen zoals Marc Dutroux, Jack the Ripper, et cetera. Hierdoor is in de maatschappij het idee gevoed dat de persoonlijkheidsstructuur die aan dit gedrag ten grondslag ligt, zeer vaak of altijd dit gedrag met zich meebrengt. Dit is niet altijd het geval en het is ook lang niet altijd zo als in deze specifieke gevallen.
Psychiatrische visies[bewerken]
Psychopathie wordt gezien als een handicap met als kenmerk dat men slecht kan afstemmen op de emoties van anderen. Deze verminderde of zelfs volledige afwezigheid van empathie is onder meer aangetoond bij onderzoek waarbij hersenactiviteit is gemeten in situaties waarbij psychopaten anderen een fout zien maken [1]. Gebieden in de hersenen zoals de cortex cingularis anterior, waar emotionele prikkels (zoals beloning en straf) worden verwerkt[2] lieten daarbij minder activiteit zien dan bij controleproefpersonen. Chronisch agressieve mannen vertonen een kleinere neurale respons in de dorsomediale prefrontale cortex op plaatjes met emotionele gezichtsuitdrukkingen, dan niet-agressieve mannen [3] Deze kenmerken kunnen wijzen op een gebrek aan empathie. Dit kan een belemmering vormen in het sociale contact met anderen en is vermoedelijk ook moeilijk te corrigeren.Ik denk dat jij iemand beschrijft die het syndroom van Asperger heeft.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:11
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 10:52:
Voelen jullie dat echt zo dan, dat het allemaal zo zwaar is?
Ik zie namelijk vooral veel mensen op bijvoorbeeld Facebook op een niet-empathische manier reageren waarvan ik weet dat ze gewoon werk hebben, 2x per jaar op vakantie kunnen en het echt niet slecht hebben. Sowieso ken ik weinig mensen die keihard getroffen zijn door de crisis, wel mensen die het wat krapper hebben of tijdelijk werkloos zijn (geweest) en toch ken ik heel veel mensen die op een dergelijke harde manier reageren.
Ik zou het snappen als het ging om mensen die erg veel te lijden hebben (gehad) maar dat is niet het geval, het lijkt meer te gaan om angst dan om iets anders.
Ik persoonlijk voel het niet zwaar. Integendeel!
Maar heb wel dagelijks te maken met mensen die het heel zwaar hebben en/of vìnden dat ze heel zwaar hebben. Het is ons natuurlijk de afgelopen jaren ook velvuldig verteld in kranten en op televisie hoe ongelofelijk moeilijk Nederland het heeft.
Voelen jullie dat echt zo dan, dat het allemaal zo zwaar is?
Ik zie namelijk vooral veel mensen op bijvoorbeeld Facebook op een niet-empathische manier reageren waarvan ik weet dat ze gewoon werk hebben, 2x per jaar op vakantie kunnen en het echt niet slecht hebben. Sowieso ken ik weinig mensen die keihard getroffen zijn door de crisis, wel mensen die het wat krapper hebben of tijdelijk werkloos zijn (geweest) en toch ken ik heel veel mensen die op een dergelijke harde manier reageren.
Ik zou het snappen als het ging om mensen die erg veel te lijden hebben (gehad) maar dat is niet het geval, het lijkt meer te gaan om angst dan om iets anders.
Ik persoonlijk voel het niet zwaar. Integendeel!
Maar heb wel dagelijks te maken met mensen die het heel zwaar hebben en/of vìnden dat ze heel zwaar hebben. Het is ons natuurlijk de afgelopen jaren ook velvuldig verteld in kranten en op televisie hoe ongelofelijk moeilijk Nederland het heeft.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:14
quote:Rhiannon1986 schreef op 31 juli 2015 @ 11:05:
Tsja het was te verwachten wanneer dit zou gebeuren. De samenleving is niet meer homogeen, maar heterogeen. Hoe meer divers een samenleving is hoe meer eigengereid mensen worden.Onderbouw dat eens? Want het klinkt enig, maar volkomen uit de lucht gegrepen natuurlijk.
Tsja het was te verwachten wanneer dit zou gebeuren. De samenleving is niet meer homogeen, maar heterogeen. Hoe meer divers een samenleving is hoe meer eigengereid mensen worden.Onderbouw dat eens? Want het klinkt enig, maar volkomen uit de lucht gegrepen natuurlijk.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:15
quote:Blondie456 schreef op 31 juli 2015 @ 11:10:
[...]
Ik denk dat jij iemand beschrijft die het syndroom van Asperger heeft.Denk jij dat? Grappig. Ik denk dat degene die het artikel geschreven heeft meer kijk heeft op stoornissen eigenlijk en heus het verschil tussen een Asperger en een anti sociaal wel weet.
[...]
Ik denk dat jij iemand beschrijft die het syndroom van Asperger heeft.Denk jij dat? Grappig. Ik denk dat degene die het artikel geschreven heeft meer kijk heeft op stoornissen eigenlijk en heus het verschil tussen een Asperger en een anti sociaal wel weet.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:16
quote:schattigheid schreef op 31 juli 2015 @ 11:05:
Je hebt 100 minuten vertraging omdat empatische mensen psychopaten bedacht hebben dat de suicide niet op een humane manier mag plaatsvinden maar de persoon zich voor de trein moet gooien.Jij hebt nare ervaringen met hulpverlening of psychiatrie, als ik een wilde gok mag doen?
Je hebt 100 minuten vertraging omdat empatische mensen psychopaten bedacht hebben dat de suicide niet op een humane manier mag plaatsvinden maar de persoon zich voor de trein moet gooien.Jij hebt nare ervaringen met hulpverlening of psychiatrie, als ik een wilde gok mag doen?
vrijdag 31 juli 2015 om 11:19
Sidoth als een samenleving homogeen is kun je veel makkelijker inleven in de ander want hij lijkt op jou. De kans dat jou iets overkomt is gelijk aan die van een ander. Je ziet nu dat bepaalde voorzieningen boven gemiddeld vaak door bepaalde etnische groepen worden gebruikt daardoor neemt het draagvlak voor sociale, gemeenschappelijke voorzieningen af. Men betaalt er flink voor maar zal er nooit gebruik van maken.
Empathie is in wezen ook egoisme: als ik nu iets aardigs voor iemand doe hoop ik dat degene dat in de toekomst voor mij doet als ik het nodig. Echt altruïsme is zeer zeldzaam zowel bij mensen als dieren. Empathie is een van meest succesvolle strategieën van mensen om te kunnen overleven.
Empathie is in wezen ook egoisme: als ik nu iets aardigs voor iemand doe hoop ik dat degene dat in de toekomst voor mij doet als ik het nodig. Echt altruïsme is zeer zeldzaam zowel bij mensen als dieren. Empathie is een van meest succesvolle strategieën van mensen om te kunnen overleven.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:21
quote:Rhiannon1986 schreef op 31 juli 2015 @ 11:19:
Sidoth als een samenleving homogeen is kun je veel makkelijker inleven in de ander want hij lijkt op jou. De kans dat jou iets overkomt is gelijk aan die van een ander. Je ziet nu dat bepaalde voorzieningen boven gemiddeld vaak door bepaalde etnische groepen worden gebruikt daardoor neemt het draagvlak voor sociale, gemeenschappelijke voorzieningen af. Men betaalt er flink voor maar zal er nooit gebruik van maken.
Empathie is in wezen ook egoisme: als ik nu iets aardigs voor iemand doe hoop ik dat degene dat in de toekomst voor mij doet als ik het nodig. Echt altruïsme is zeer zeldzaam zowel bij mensen als dieren. Empathie is een van meest succesvolle strategieën van mensen om te kunnen overleven.Ik lees nog steeds weinig onderbouwing, ik lees enkel een excuus om buitenlanders uit te sluiten van empathie en alle bestaande problemen in de samenleving aan de multiculturele samenleving af tev schuiven. Wel in bedekte termen, maar het komt erop neer dat als er geen buitenlanders waren we ook geen probleem hadden. Terwijl het eigenlijke probleem nou juist exact die houding is.
Sidoth als een samenleving homogeen is kun je veel makkelijker inleven in de ander want hij lijkt op jou. De kans dat jou iets overkomt is gelijk aan die van een ander. Je ziet nu dat bepaalde voorzieningen boven gemiddeld vaak door bepaalde etnische groepen worden gebruikt daardoor neemt het draagvlak voor sociale, gemeenschappelijke voorzieningen af. Men betaalt er flink voor maar zal er nooit gebruik van maken.
Empathie is in wezen ook egoisme: als ik nu iets aardigs voor iemand doe hoop ik dat degene dat in de toekomst voor mij doet als ik het nodig. Echt altruïsme is zeer zeldzaam zowel bij mensen als dieren. Empathie is een van meest succesvolle strategieën van mensen om te kunnen overleven.Ik lees nog steeds weinig onderbouwing, ik lees enkel een excuus om buitenlanders uit te sluiten van empathie en alle bestaande problemen in de samenleving aan de multiculturele samenleving af tev schuiven. Wel in bedekte termen, maar het komt erop neer dat als er geen buitenlanders waren we ook geen probleem hadden. Terwijl het eigenlijke probleem nou juist exact die houding is.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:26
quote:Rhiannon1986 schreef op 31 juli 2015 @ 11:19:
Sidoth als een samenleving homogeen is kun je veel makkelijker inleven in de ander want hij lijkt op jou. De kans dat jou iets overkomt is gelijk aan die van een ander. Je ziet nu dat bepaalde voorzieningen boven gemiddeld vaak door bepaalde etnische groepen worden gebruikt daardoor neemt het draagvlak voor sociale, gemeenschappelijke voorzieningen af. Men betaalt er flink voor maar zal er nooit gebruik van maken.
Empathie is in wezen ook egoisme: als ik nu iets aardigs voor iemand doe hoop ik dat degene dat in de toekomst voor mij doet als ik het nodig. Echt altruïsme is zeer zeldzaam zowel bij mensen als dieren. Empathie is een van meest succesvolle strategieën van mensen om te kunnen overleven.Dat was vroeger niet anders; toen hadden we protestanten, katholieken, joden, communisten, verschillende standen en noem het maar op. De samenleving is nooit echt homogeen geweest.
Sidoth als een samenleving homogeen is kun je veel makkelijker inleven in de ander want hij lijkt op jou. De kans dat jou iets overkomt is gelijk aan die van een ander. Je ziet nu dat bepaalde voorzieningen boven gemiddeld vaak door bepaalde etnische groepen worden gebruikt daardoor neemt het draagvlak voor sociale, gemeenschappelijke voorzieningen af. Men betaalt er flink voor maar zal er nooit gebruik van maken.
Empathie is in wezen ook egoisme: als ik nu iets aardigs voor iemand doe hoop ik dat degene dat in de toekomst voor mij doet als ik het nodig. Echt altruïsme is zeer zeldzaam zowel bij mensen als dieren. Empathie is een van meest succesvolle strategieën van mensen om te kunnen overleven.Dat was vroeger niet anders; toen hadden we protestanten, katholieken, joden, communisten, verschillende standen en noem het maar op. De samenleving is nooit echt homogeen geweest.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:27
quote:Rhiannon1986 schreef op 31 juli 2015 @ 11:24:
Ik kan mezelf toch echt beter inleven in iemand die dichter bij mij staat en op mij lijkt dan iemand die ver van je af staat en totaal niet op je lijkt. Maar goed misshcien heb ik wel trekjes van een psychopaat.Want een, ik noem maar een bizarre dwarsstraat, een moslimmeneer van 35 staat zóver af van jouzelf dat je je daar onmogelijk in kunt inleven?
Ik kan mezelf toch echt beter inleven in iemand die dichter bij mij staat en op mij lijkt dan iemand die ver van je af staat en totaal niet op je lijkt. Maar goed misshcien heb ik wel trekjes van een psychopaat.Want een, ik noem maar een bizarre dwarsstraat, een moslimmeneer van 35 staat zóver af van jouzelf dat je je daar onmogelijk in kunt inleven?
vrijdag 31 juli 2015 om 11:29
Eigenlijk denk ik dat de huidige economische crisis maar een deel van het verhaal is.
De oorzaak van het verdwijnen van empathie (om maar heel kort even de boodschap van het stuk van Mieke samen te vatten) is al veel eerder ontstaan. Een belangrijk aspect daarvan is ontstaan toen de vrije economie werd geroemd als oplossing voor alle problemen en mensen steeds meer werden beoordeeld als economisch productiefactor. Hoe redabel ben jij, is jouw leven, zijn jouw activiteiten? Hoe veel ben je waard als consument? Kost jij niet meer dan je oplevert? Dat is de uitwas van het neo liberale gedachtengoed.
Koppel dit denken aan het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor het succes van hun leven (dat ook voornamelijk economisch succes moet zijn) en er onstaat een hardere, killere maatschappij. Die ontwikkeling is in gang gezet, lang voor de huidige economische crisis.
Deze crisis drukt mensen alleen maar met hun neus op het feit dat dit gedachtengoed alleen klopt als het economisch heeeeeeel erg goed gaat en de schijn opgehouden kan worden dat inderdaad (bijna) iedereen succesvol kan zijn.
De oorzaak van het verdwijnen van empathie (om maar heel kort even de boodschap van het stuk van Mieke samen te vatten) is al veel eerder ontstaan. Een belangrijk aspect daarvan is ontstaan toen de vrije economie werd geroemd als oplossing voor alle problemen en mensen steeds meer werden beoordeeld als economisch productiefactor. Hoe redabel ben jij, is jouw leven, zijn jouw activiteiten? Hoe veel ben je waard als consument? Kost jij niet meer dan je oplevert? Dat is de uitwas van het neo liberale gedachtengoed.
Koppel dit denken aan het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor het succes van hun leven (dat ook voornamelijk economisch succes moet zijn) en er onstaat een hardere, killere maatschappij. Die ontwikkeling is in gang gezet, lang voor de huidige economische crisis.
Deze crisis drukt mensen alleen maar met hun neus op het feit dat dit gedachtengoed alleen klopt als het economisch heeeeeeel erg goed gaat en de schijn opgehouden kan worden dat inderdaad (bijna) iedereen succesvol kan zijn.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:32
quote:Rhiannon1986 schreef op 31 juli 2015 @ 11:24:
Ik kan mezelf toch echt beter inleven in iemand die dichter bij mij staat en op mij lijkt dan iemand die ver van je af staat en totaal niet op je lijkt. Maar goed misshcien heb ik wel trekjes van een psychopaat.
Ik zal nooit weten wat een Libische/Syrische/... vluchteling (of gelukszoeker, zoals ze soms ook wel genoemd worden) voelt en denkt als hij of zij (soms met kind) in een gammel rubber bootje stapt. Ik kan me wel voorstellen dat de angsten die zo iemand uitstaat verschrikkelijk zijn; weg uit je vertrouwde omgeving, niet weten waar je naartoe gaat, of je de reis gaat overleven, of je je familie ooit weer zult zien. Ik kan me ook voorstellen dat iemand niet huis en haard achterlaat omdat het daar zo fijn toeven is.
Ik prijs me vaak gelukkig dat ik hier geboren ben. Hoe anders was het geweest als ik, ik noem maar wat, geboren was in een Afghanistan. Dan was ik misschien nooit naar school geweest, getrouwd op mijn 13e, acht kinderen verder en misschien al dood. Natuurlijk moet je kansen pakken en soms doorzetten, maar zo ontzettend veel hangt af van waar je wieg staat en de kansen die je krijgt. Daar je ogen compleet voor sluiten, vind ik blijk geven van gebrek aan empathisch vermogen.
En nee, wij kunnen hier niet alle wereldproblemen oplossen en we kunnen ook niet alle vluchtelingen opnemen. Maar die mensen wegzetten als gelukszoekers en dus de poorten maar sluiten is het probleem negeren.
Ik kan mezelf toch echt beter inleven in iemand die dichter bij mij staat en op mij lijkt dan iemand die ver van je af staat en totaal niet op je lijkt. Maar goed misshcien heb ik wel trekjes van een psychopaat.
Ik zal nooit weten wat een Libische/Syrische/... vluchteling (of gelukszoeker, zoals ze soms ook wel genoemd worden) voelt en denkt als hij of zij (soms met kind) in een gammel rubber bootje stapt. Ik kan me wel voorstellen dat de angsten die zo iemand uitstaat verschrikkelijk zijn; weg uit je vertrouwde omgeving, niet weten waar je naartoe gaat, of je de reis gaat overleven, of je je familie ooit weer zult zien. Ik kan me ook voorstellen dat iemand niet huis en haard achterlaat omdat het daar zo fijn toeven is.
Ik prijs me vaak gelukkig dat ik hier geboren ben. Hoe anders was het geweest als ik, ik noem maar wat, geboren was in een Afghanistan. Dan was ik misschien nooit naar school geweest, getrouwd op mijn 13e, acht kinderen verder en misschien al dood. Natuurlijk moet je kansen pakken en soms doorzetten, maar zo ontzettend veel hangt af van waar je wieg staat en de kansen die je krijgt. Daar je ogen compleet voor sluiten, vind ik blijk geven van gebrek aan empathisch vermogen.
En nee, wij kunnen hier niet alle wereldproblemen oplossen en we kunnen ook niet alle vluchtelingen opnemen. Maar die mensen wegzetten als gelukszoekers en dus de poorten maar sluiten is het probleem negeren.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:36
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 11:29:
Eigenlijk denk ik dat de huidige economische crisis maar een deel van het verhaal is.
De oorzaak van het verdwijnen van empathie (om maar heel kort even de boodschap van het stuk van Mieke samen te vatten) is al veel eerder ontstaan. Een belangrijk aspect daarvan is ontstaan toen de vrije economie werd geroemd als oplossing voor alle problemen en mensen steeds meer werden beoordeeld als economisch productiefactor. Hoe redabel ben jij, is jouw leven, zijn jouw activiteiten? Hoe veel ben je waard als consument? Kost jij niet meer dan je oplevert? Dat is de uitwas van het neo liberale gedachtengoed.
Koppel dit denken aan het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor het succes van hun leven (dat ook voornamelijk economisch succes moet zijn) en er onstaat een hardere, killere maatschappij. Die ontwikkeling is in gang gezet, lang voor de huidige economische crisis.
Deze crisis drukt mensen alleen maar met hun neus op het feit dat dit gedachtengoed alleen klopt als het economisch heeeeeeel erg goed gaat en de schijn opgehouden kan worden dat inderdaad (bijna) iedereen succesvol kan zijn.
Ik denk dat dat wel de kern is.
En dat heeft voordelen voor, gechargeerd, de witte succesvolle man. Want die kan dan en genieten van zijn succes en in plaats van dat het deels geluk is is het volledig te danken aan zijn eigen inzet, kwaliteiten en doorzettingsvermogen. Dat zijn uitgangspunt al beter was bij zijn geboorte wordt voor het gemak vergeten.
Want dat je als Maurits, zoon van een arts en een docent, een betere start hebt dan als Fatima, de dochter van een werkloze ex-gastarbeider met een drankprobleem en zijn vrouw, met nog 7 kinderen thuis op bijstandsniveau, dat is makkelijk te vergeten.
Eigenlijk denk ik dat de huidige economische crisis maar een deel van het verhaal is.
De oorzaak van het verdwijnen van empathie (om maar heel kort even de boodschap van het stuk van Mieke samen te vatten) is al veel eerder ontstaan. Een belangrijk aspect daarvan is ontstaan toen de vrije economie werd geroemd als oplossing voor alle problemen en mensen steeds meer werden beoordeeld als economisch productiefactor. Hoe redabel ben jij, is jouw leven, zijn jouw activiteiten? Hoe veel ben je waard als consument? Kost jij niet meer dan je oplevert? Dat is de uitwas van het neo liberale gedachtengoed.
Koppel dit denken aan het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor het succes van hun leven (dat ook voornamelijk economisch succes moet zijn) en er onstaat een hardere, killere maatschappij. Die ontwikkeling is in gang gezet, lang voor de huidige economische crisis.
Deze crisis drukt mensen alleen maar met hun neus op het feit dat dit gedachtengoed alleen klopt als het economisch heeeeeeel erg goed gaat en de schijn opgehouden kan worden dat inderdaad (bijna) iedereen succesvol kan zijn.
Ik denk dat dat wel de kern is.
En dat heeft voordelen voor, gechargeerd, de witte succesvolle man. Want die kan dan en genieten van zijn succes en in plaats van dat het deels geluk is is het volledig te danken aan zijn eigen inzet, kwaliteiten en doorzettingsvermogen. Dat zijn uitgangspunt al beter was bij zijn geboorte wordt voor het gemak vergeten.
Want dat je als Maurits, zoon van een arts en een docent, een betere start hebt dan als Fatima, de dochter van een werkloze ex-gastarbeider met een drankprobleem en zijn vrouw, met nog 7 kinderen thuis op bijstandsniveau, dat is makkelijk te vergeten.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:37
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 11:21:
[...]
Ik lees nog steeds weinig onderbouwing, ik lees enkel een excuus om buitenlanders uit te sluiten van empathie en alle bestaande problemen in de samenleving aan de multiculturele samenleving af tev schuiven. Wel in bedekte termen, maar het komt erop neer dat als er geen buitenlanders waren we ook geen probleem hadden. Terwijl het eigenlijke probleem nou juist exact die houding is.
"Excuus"? Ik denk dat ze het eerder bedoelde als "verklaring"?
Het is natuurlijk wel zo dat we meer empathie hebben naarmate de ander meer nabij en gelijksoortig is. Een moord op een oud vrouwtje om de hoek doet ons veel meer dan een massamoord op 800 mensen in Afghanistan, het "ver van mijn bed" effect. Ook hebben we in het algemeen meer met mensen uit onze eigen sociale klasse en achtergond omdat we ons daarin nu eenmaal beter/makkelijker in kunnen leven. Boeken/films waar de held meer op ons lijkt worden bijvoorbeeld ook vaak spannender gevonden.
[...]
Ik lees nog steeds weinig onderbouwing, ik lees enkel een excuus om buitenlanders uit te sluiten van empathie en alle bestaande problemen in de samenleving aan de multiculturele samenleving af tev schuiven. Wel in bedekte termen, maar het komt erop neer dat als er geen buitenlanders waren we ook geen probleem hadden. Terwijl het eigenlijke probleem nou juist exact die houding is.
"Excuus"? Ik denk dat ze het eerder bedoelde als "verklaring"?
Het is natuurlijk wel zo dat we meer empathie hebben naarmate de ander meer nabij en gelijksoortig is. Een moord op een oud vrouwtje om de hoek doet ons veel meer dan een massamoord op 800 mensen in Afghanistan, het "ver van mijn bed" effect. Ook hebben we in het algemeen meer met mensen uit onze eigen sociale klasse en achtergond omdat we ons daarin nu eenmaal beter/makkelijker in kunnen leven. Boeken/films waar de held meer op ons lijkt worden bijvoorbeeld ook vaak spannender gevonden.
vrijdag 31 juli 2015 om 11:41
Oprah Winfrey is zo'n vrouw die aan de buitenwereld wilt laten zien dat wanneer je voor een dubbeltje geboren bent wel je best wel een kwartje kunt worden als je maar vechtlust hebt en meer dan goed je best doet. Mooi voor haar dat het gelukt is maar deze vlieger gaat helaas voor veel mensen niet op. Het idee dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor succes gaat maar ten dele op. Je moet ook geluk hebben en meevallers.
