Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
vrijdag 31 juli 2015 om 16:25
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 16:18:
[...]
Dat is niet wat ik zeg. Dus leg me dat ook maar niet in de mond, wil je?
Lees wat Pantax zegt, dan hoef ik het niet nogmaals te doen.Jij schreef dat je alleen empathie kunt hebben als je het niet erg vindt dat de overheid het probleem voor de ander oplost. Dan concludeer ik daaruit dat je empathie op zichzelf dus waardeloos vindt.
[...]
Dat is niet wat ik zeg. Dus leg me dat ook maar niet in de mond, wil je?
Lees wat Pantax zegt, dan hoef ik het niet nogmaals te doen.Jij schreef dat je alleen empathie kunt hebben als je het niet erg vindt dat de overheid het probleem voor de ander oplost. Dan concludeer ik daaruit dat je empathie op zichzelf dus waardeloos vindt.
Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan!
vrijdag 31 juli 2015 om 16:25
vrijdag 31 juli 2015 om 16:27
quote:Roland303 schreef op 31 juli 2015 @ 09:54:
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.Ware woorden!
Als kind uit 1969 ben ik opgegroeid in een tijd waarin idealen nog een rol speelden, tenminste in ons gezin, maar ook in de bredere maatschappij.
In de jaren 80 stonden Reagan en Thatcher aan de wieg van het neoliberalisme. Daarmee zijn langzaam idealen bij het grof vuil gezet, visie is overbodig verklaard, lange termijn oplossingen worden te moeilijk gevonden. Dus nu leven we in een tijd van doorgeschoten pragmatisme, opportunisme etc. etc. Lange tijd leek dit een houdbare situatie waar wij als Nederlanders veel baat bij hadden. Het ging immers economisch heel erg goed, the sky was the limit. Nu is gebleken dat de economie als oplossing voor alle kwaad in onze maatschappij bij lange na niet voldoet.
We zouden terug moeten naar meer fundamentele basiswaarden van menselijkheid en samenleving. Maar als ik naar de politiek kijk zit dat er echt niet in. En wij als samenleving gaan braaf mee in de kille, eigen verantwoordelijkheid mentaliteit, we kiezen er zelfs voor door ons stemgedrag.
Ik zal wel een oud wijf zijn, of een domme linkse bomenknuffelaar ofzo, maar ik vond de idealistische tijd fijner. Het was geen ideale samenleving, maar mensen geloofden nog dat er iets te winnen was, samen. Voor een betere maatschappij.
Ik vind dat Mieke een heel mooi, treffend stuk heeft geschreven.Ware woorden!
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 31 juli 2015 om 16:31
quote:Chiefseattle schreef op 31 juli 2015 @ 16:22:
Dit snap ik niet. Als je begrip toont voor hun situatie, geef je ze iets (kan geld zijn maar liever een baan), als je geen begrip voor hun situatie toont, geef je ze niets. Ik kan jouw gedachtengang dus niet volgen.Ik weet niet hoeveel salaris jij maandelijks binnen harkt, maar als ik iedereen waar ik mee te doen heb iets moet geven in de vorm van geld of middelen, dan ben ik al heel snel door mijn geld en middelen heen.
Dit snap ik niet. Als je begrip toont voor hun situatie, geef je ze iets (kan geld zijn maar liever een baan), als je geen begrip voor hun situatie toont, geef je ze niets. Ik kan jouw gedachtengang dus niet volgen.Ik weet niet hoeveel salaris jij maandelijks binnen harkt, maar als ik iedereen waar ik mee te doen heb iets moet geven in de vorm van geld of middelen, dan ben ik al heel snel door mijn geld en middelen heen.
Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan!
vrijdag 31 juli 2015 om 16:33
vrijdag 31 juli 2015 om 16:34
quote:gewiekst schreef op 31 juli 2015 @ 16:31:
[...]
Ik weet niet hoeveel salaris jij maandelijks binnen harkt, maar als ik iedereen waar ik mee te doen heb iets moet geven in de vorm van geld of middelen, dan ben ik al heel snel door mijn geld en middelen heen.Empathie en je geld weggeven zijn twee verschillende dingen. Nog maar een keer.
[...]
Ik weet niet hoeveel salaris jij maandelijks binnen harkt, maar als ik iedereen waar ik mee te doen heb iets moet geven in de vorm van geld of middelen, dan ben ik al heel snel door mijn geld en middelen heen.Empathie en je geld weggeven zijn twee verschillende dingen. Nog maar een keer.
vrijdag 31 juli 2015 om 16:34
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 15:32:
Ik zie dat 'ten koste' niet zo. Ik betaal belasting, belachelijk veel ook nog, maar ik voel dat niet als naar. Ik ben blij dat ik kennelijk genoeg verdien om zoveel te kunnen betalen. Ik eet er geen boterham minder om. Empathie is niet andermans rotzooi oplossen. Maar het is wél dat je niet mekkert als bijvoorbeeld de overheid dat doet.quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 16:25:
[...]
Dat schreef ik niet.Sterker nog, je voegt het zelfs toe aan de definitie van 'empathie'.
Ik zie dat 'ten koste' niet zo. Ik betaal belasting, belachelijk veel ook nog, maar ik voel dat niet als naar. Ik ben blij dat ik kennelijk genoeg verdien om zoveel te kunnen betalen. Ik eet er geen boterham minder om. Empathie is niet andermans rotzooi oplossen. Maar het is wél dat je niet mekkert als bijvoorbeeld de overheid dat doet.quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 16:25:
[...]
Dat schreef ik niet.Sterker nog, je voegt het zelfs toe aan de definitie van 'empathie'.
Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan!
vrijdag 31 juli 2015 om 16:35
quote:strikjemetstippels schreef op 31 juli 2015 @ 16:33:
[...]
Lekker empathisch van je hoor om mijn ervaring zo ter zijde te schuiven.
Je weet het niet beter dan een ervaringsdeskundige, of denk je van wel?Ik zeg niet dat ik het beter weet, ik schuif je ervaring niet aan de kant, ik zeg enkel en alleen dat ik een ander beeld heb. Voornamelijk omdat ik met mensen werk die doorgaans al een jaar of 20 proberen van hun verslaving af te komen en met mensen die verdomd weinig redenen hebben om überhaupt van die verslaving af te komen.
[...]
Lekker empathisch van je hoor om mijn ervaring zo ter zijde te schuiven.
Je weet het niet beter dan een ervaringsdeskundige, of denk je van wel?Ik zeg niet dat ik het beter weet, ik schuif je ervaring niet aan de kant, ik zeg enkel en alleen dat ik een ander beeld heb. Voornamelijk omdat ik met mensen werk die doorgaans al een jaar of 20 proberen van hun verslaving af te komen en met mensen die verdomd weinig redenen hebben om überhaupt van die verslaving af te komen.
vrijdag 31 juli 2015 om 16:36
vrijdag 31 juli 2015 om 16:36
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 16:23:
Gek genoeg lees ik meer van het eerste soort, hier op viva, op andere internetfora, als reactie op nieuwssites. Dat mensen niet meer als mensen gezien worden, maar als uitkeringstrekker, als overgewicht, als junk, als verslaafde. Dat is wat mij stoort. In het voorbeeld van die vluchtgrlingen kan ik me niet indenken hoe je eerste gedachte kan zijn 'mooi, daar zijn we onderuit gekomen zeg, al die extra mensen' in plaats van dat je wat treurig bent omdat zoveel mensen, met levens, gezinnen, gevoelens, ambities, dromen en angsten, zomaar dood zijn.
En als je in een van die hokjes past, durf je niet eens meer te praten de zaken waardoor het mis ging. Dat wordt gezien als zwak, excuses verzinnen en slachtoffer gedrag. Terwijl het soms heel simpel oorzaak en gevolg is.
Er loopt hier bijvoorbeeld een topic van een moeder wiens kind is misbruikt. Men spreekt er schande van, kind moet geholpen worden, dader gestraft. Moeder is sterk hoe ze het kind begeleidt. Voor het kind heel veel terechte empathie. Maar dat kind wordt ook ooit volwassen en dat kind als volwassene heeft nog steeds meegemaakt wat zij heeft meegemaakt. Goede therapie staat niet garant om alle beschadigingen ongedaan te maken. Maar wanneer ze eenmaal volwassen is, is de empathie ook vaak op. Zowel in persoonlijke kringen als wat de overheid betreft.
Gek genoeg lees ik meer van het eerste soort, hier op viva, op andere internetfora, als reactie op nieuwssites. Dat mensen niet meer als mensen gezien worden, maar als uitkeringstrekker, als overgewicht, als junk, als verslaafde. Dat is wat mij stoort. In het voorbeeld van die vluchtgrlingen kan ik me niet indenken hoe je eerste gedachte kan zijn 'mooi, daar zijn we onderuit gekomen zeg, al die extra mensen' in plaats van dat je wat treurig bent omdat zoveel mensen, met levens, gezinnen, gevoelens, ambities, dromen en angsten, zomaar dood zijn.
En als je in een van die hokjes past, durf je niet eens meer te praten de zaken waardoor het mis ging. Dat wordt gezien als zwak, excuses verzinnen en slachtoffer gedrag. Terwijl het soms heel simpel oorzaak en gevolg is.
Er loopt hier bijvoorbeeld een topic van een moeder wiens kind is misbruikt. Men spreekt er schande van, kind moet geholpen worden, dader gestraft. Moeder is sterk hoe ze het kind begeleidt. Voor het kind heel veel terechte empathie. Maar dat kind wordt ook ooit volwassen en dat kind als volwassene heeft nog steeds meegemaakt wat zij heeft meegemaakt. Goede therapie staat niet garant om alle beschadigingen ongedaan te maken. Maar wanneer ze eenmaal volwassen is, is de empathie ook vaak op. Zowel in persoonlijke kringen als wat de overheid betreft.
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor! 
vrijdag 31 juli 2015 om 16:40
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 16:35:
[...]
Ik zeg niet dat ik het beter weet, ik schuif je ervaring niet aan de kant, ik zeg enkel en alleen dat ik een ander beeld heb. Voornamelijk omdat ik met mensen werk die doorgaans al een jaar of 20 proberen van hun verslaving af te komen en met mensen die verdomd weinig redenen hebben om überhaupt van die verslaving af te komen.
Ok, ik las het nog al kort af van je.
Ja, die mensen hebben idd verdomd weinig reden. En daar gaat mijn empathie naar toe en och, dan kopen ze van mijn euro's een fles wijn. Dat kan me dan geen zak schelen, want ja, die mensen zijn vaak niet meer te helpen. En dat is ook empathie soms. Om ze te laten, om dat de wereld die ze nuchter moeten aanvaarden veel te erg is geworden.
Maar ja, uiteindelijk kies je elke keer voor de fles, pil of spuit, hoe wel mee speelt dat je hersenen worden aan getast door die zooi. En ja, er moet ergens een lichtpuntje zijn. Er moet een geloof zijn tot veranderen, tot betere tijd, tot kunnen veranderen. Maar het blijft een keuze, wel een extreem lastige. Maar onbewust? Nee, dan doe je die mensen echt tekort. Want met keuze bedoel ik niet oordelen, ik bedoel dat er een mogelijkheid is, ik bedoel het zeer positief.
Dat zou ik liever in hulpverleners terug vinden dan een soort passieve 'je doet het onbewust'.
[...]
Ik zeg niet dat ik het beter weet, ik schuif je ervaring niet aan de kant, ik zeg enkel en alleen dat ik een ander beeld heb. Voornamelijk omdat ik met mensen werk die doorgaans al een jaar of 20 proberen van hun verslaving af te komen en met mensen die verdomd weinig redenen hebben om überhaupt van die verslaving af te komen.
Ok, ik las het nog al kort af van je.
Ja, die mensen hebben idd verdomd weinig reden. En daar gaat mijn empathie naar toe en och, dan kopen ze van mijn euro's een fles wijn. Dat kan me dan geen zak schelen, want ja, die mensen zijn vaak niet meer te helpen. En dat is ook empathie soms. Om ze te laten, om dat de wereld die ze nuchter moeten aanvaarden veel te erg is geworden.
Maar ja, uiteindelijk kies je elke keer voor de fles, pil of spuit, hoe wel mee speelt dat je hersenen worden aan getast door die zooi. En ja, er moet ergens een lichtpuntje zijn. Er moet een geloof zijn tot veranderen, tot betere tijd, tot kunnen veranderen. Maar het blijft een keuze, wel een extreem lastige. Maar onbewust? Nee, dan doe je die mensen echt tekort. Want met keuze bedoel ik niet oordelen, ik bedoel dat er een mogelijkheid is, ik bedoel het zeer positief.
Dat zou ik liever in hulpverleners terug vinden dan een soort passieve 'je doet het onbewust'.
vrijdag 31 juli 2015 om 16:41
vrijdag 31 juli 2015 om 16:47
quote:strikjemetstippels schreef op 31 juli 2015 @ 16:40:
[...]
Ok, ik las het nog al kort af van je.
Ja, die mensen hebben idd verdomd weinig reden. En daar gaat mijn empathie naar toe en och, dan kopen ze van mijn euro's een fles wijn. Dat kan me dan geen zak schelen, want ja, die mensen zijn vaak niet meer te helpen. En dat is ook empathie soms. Om ze te laten, om dat de wereld die ze nuchter moeten aanvaarden veel te erg is geworden.
Maar ja, uiteindelijk kies je elke keer voor de fles, pil of spuit, hoe wel mee speelt dat je hersenen worden aan getast door die zooi. En ja, er moet ergens een lichtpuntje zijn. Er moet een geloof zijn tot veranderen, tot betere tijd, tot kunnen veranderen. Maar het blijft een keuze, wel een extreem lastige. Maar onbewust? Nee, dan doe je die mensen echt tekort. Want met keuze bedoel ik niet oordelen, ik bedoel dat er een mogelijkheid is, ik bedoel het zeer positief.
Dat zou ik liever in hulpverleners terug vinden dan een soort passieve 'je doet het onbewust'.Dat is ook niet de houding qua hulpverlenen, maar ik ben wel realistisch dat iemand die 50 is, 35 jaar verslaafd is, 25 jaar gevangenisstraf heeft gehad in totaal, geen opleiding, netwerk of iets in die richting heeft geen modelburger meer gaat worden. En dat er redenen zijn waarom mensen kiezen voor verslaving, omdat ze genetisch belast zijn, omdat de werkelijkheid te naar is, omdat ze te weinig vaardigheden aangeleerd hebben gekregen, omdat ze beschadigd zijn of omdat ze psychisch ziek zijn. Of een combinatie van voorgaande. En ja, dan is gebruik een keuze, maar niet iedereen heeft de vaardigheden in huis die nodig zijn om een goede keuze te maken, of voldoende redenen om een goede keuze te maken. Een jochie van 13 dat verslaafd raakt aan base coke maakt nog geen bewuste keuze. En die leert door zijn jonge leeftijd ook niet hoe hij dat wél kan doen. Is een verslaving dan nog steeds je eigen verantwoordlijkheid, jazeker! Moet je proberen daar iets aan te veranderen, ik denk het wel. Maar dat is het hele punt met empathie: ik snap zo goed hoe ze in die situatie terecht zijn gekomen, en ik durf niet te zeggen dat het mij beter was afgegaan in hun schoenen.
[...]
Ok, ik las het nog al kort af van je.
Ja, die mensen hebben idd verdomd weinig reden. En daar gaat mijn empathie naar toe en och, dan kopen ze van mijn euro's een fles wijn. Dat kan me dan geen zak schelen, want ja, die mensen zijn vaak niet meer te helpen. En dat is ook empathie soms. Om ze te laten, om dat de wereld die ze nuchter moeten aanvaarden veel te erg is geworden.
Maar ja, uiteindelijk kies je elke keer voor de fles, pil of spuit, hoe wel mee speelt dat je hersenen worden aan getast door die zooi. En ja, er moet ergens een lichtpuntje zijn. Er moet een geloof zijn tot veranderen, tot betere tijd, tot kunnen veranderen. Maar het blijft een keuze, wel een extreem lastige. Maar onbewust? Nee, dan doe je die mensen echt tekort. Want met keuze bedoel ik niet oordelen, ik bedoel dat er een mogelijkheid is, ik bedoel het zeer positief.
Dat zou ik liever in hulpverleners terug vinden dan een soort passieve 'je doet het onbewust'.Dat is ook niet de houding qua hulpverlenen, maar ik ben wel realistisch dat iemand die 50 is, 35 jaar verslaafd is, 25 jaar gevangenisstraf heeft gehad in totaal, geen opleiding, netwerk of iets in die richting heeft geen modelburger meer gaat worden. En dat er redenen zijn waarom mensen kiezen voor verslaving, omdat ze genetisch belast zijn, omdat de werkelijkheid te naar is, omdat ze te weinig vaardigheden aangeleerd hebben gekregen, omdat ze beschadigd zijn of omdat ze psychisch ziek zijn. Of een combinatie van voorgaande. En ja, dan is gebruik een keuze, maar niet iedereen heeft de vaardigheden in huis die nodig zijn om een goede keuze te maken, of voldoende redenen om een goede keuze te maken. Een jochie van 13 dat verslaafd raakt aan base coke maakt nog geen bewuste keuze. En die leert door zijn jonge leeftijd ook niet hoe hij dat wél kan doen. Is een verslaving dan nog steeds je eigen verantwoordlijkheid, jazeker! Moet je proberen daar iets aan te veranderen, ik denk het wel. Maar dat is het hele punt met empathie: ik snap zo goed hoe ze in die situatie terecht zijn gekomen, en ik durf niet te zeggen dat het mij beter was afgegaan in hun schoenen.
vrijdag 31 juli 2015 om 16:48
overigens om op je openingspost terug te komen, dikke mensen meer premie of rokers meer premie is natuurlijk complete bullshit, maar wel heel erg idealistisch te noemen.
Idealen gaan bijna altijd over in enge gereguleerde samenlevingen waar bij niet mag af wijken van de norm. Die norm wordt niet vast gesteld door de mode, maar door de overheid. En ja, daar om ben ik verre van links (als in het politieke stelsel), zo min mogelijk overheid. Want uiteindelijk is het leven echt geen zak aan als we in my little pony wereld leven waar alles hyper tolerant is (met mes op de keel) en enorm veilig, waar mensen 110 gemiddeld worden en eerder niet eens van een dak kunnen springen om dat er over al rubberen tegels liggen.
Ik heb liever dikkerds en rokers die de vrijheid hebben om dik te worden en te roken dan die enge bemoeienis van de overheid. Ik vind overgewicht niet mooi en iemands eigen schuld, maar die mening doet toch niet ter zake? Het zegt niets over empathie verder. Er zit geen waarde oordeel aan vast.
Ik denk dat je dat niet altijd moet koppelen aan elkaar.
Idealen gaan bijna altijd over in enge gereguleerde samenlevingen waar bij niet mag af wijken van de norm. Die norm wordt niet vast gesteld door de mode, maar door de overheid. En ja, daar om ben ik verre van links (als in het politieke stelsel), zo min mogelijk overheid. Want uiteindelijk is het leven echt geen zak aan als we in my little pony wereld leven waar alles hyper tolerant is (met mes op de keel) en enorm veilig, waar mensen 110 gemiddeld worden en eerder niet eens van een dak kunnen springen om dat er over al rubberen tegels liggen.
Ik heb liever dikkerds en rokers die de vrijheid hebben om dik te worden en te roken dan die enge bemoeienis van de overheid. Ik vind overgewicht niet mooi en iemands eigen schuld, maar die mening doet toch niet ter zake? Het zegt niets over empathie verder. Er zit geen waarde oordeel aan vast.
Ik denk dat je dat niet altijd moet koppelen aan elkaar.
vrijdag 31 juli 2015 om 16:52
quote:gewiekst schreef op 31 juli 2015 @ 16:31:
[...]
Ik weet niet hoeveel salaris jij maandelijks binnen harkt, maar als ik iedereen waar ik mee te doen heb iets moet geven in de vorm van geld of middelen, dan ben ik al heel snel door mijn geld en middelen heen.Eh.. ik denk, weet dat ik een te simpele ziel ben voor deze discussie dus ik trek me terug. Dat maakt je vast erg blij.
[...]
Ik weet niet hoeveel salaris jij maandelijks binnen harkt, maar als ik iedereen waar ik mee te doen heb iets moet geven in de vorm van geld of middelen, dan ben ik al heel snel door mijn geld en middelen heen.Eh.. ik denk, weet dat ik een te simpele ziel ben voor deze discussie dus ik trek me terug. Dat maakt je vast erg blij.
vrijdag 31 juli 2015 om 16:54
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 16:47:
[...]
Dat is ook niet de houding qua hulpverlenen, maar ik ben wel realistisch dat iemand die 50 is, 35 jaar verslaafd is, 25 jaar gevangenisstraf heeft gehad in totaal, geen opleiding, netwerk of iets in die richting heeft geen modelburger meer gaat worden. En dat er redenen zijn waarom mensen kiezen voor verslaving, omdat ze genetisch belast zijn, omdat de werkelijkheid te naar is, omdat ze te weinig vaardigheden aangeleerd hebben gekregen, omdat ze beschadigd zijn of omdat ze psychisch ziek zijn. Of een combinatie van voorgaande. En ja, dan is gebruik een keuze, maar niet iedereen heeft de vaardigheden in huis die nodig zijn om een goede keuze te maken, of voldoende redenen om een goede keuze te maken. Een jochie van 13 dat verslaafd raakt aan base coke maakt nog geen bewuste keuze. En die leert door zijn jonge leeftijd ook niet hoe hij dat wél kan doen. Is een verslaving dan nog steeds je eigen verantwoordlijkheid, jazeker! Moet je proberen daar iets aan te veranderen, ik denk het wel. Maar dat is het hele punt met empathie: ik snap zo goed hoe ze in die situatie terecht zijn gekomen, en ik durf niet te zeggen dat het mij beter was afgegaan in hun schoenen.
ben ik wel met je eens, ik ontmoette een heroine verslaafde laatst, die man was 55, nu aan methadon, en vertelde een hoop verhalen waar van de helft wel eens waar kan zijn en daar word je niet vrolijk van, dat wordtniets meer, die kan dan tot zijn 70ste de herinneringen nuchter mee maken, nah dan is methadon prima damage control.
En ja sommigen hebben een verstoord beloningssysteem en dan is verslaving sneller geboren. En dan is het lastiger dan voor mensen die dat niet hebben.
Het is niet stom om te zeggen dat het jou waarschijnlijk wel beter af zou zijn gegaan. Want dat is ook wel waarschijnlijk, sommige dingen overkomen jou niet. Om dat jij wel kon leren, om dat jij niet verslavingsgevoelig bent. Zegt toch niet dat je niet empathisch bent? Zegt alleen dat je de feiten onderkent.
[...]
Dat is ook niet de houding qua hulpverlenen, maar ik ben wel realistisch dat iemand die 50 is, 35 jaar verslaafd is, 25 jaar gevangenisstraf heeft gehad in totaal, geen opleiding, netwerk of iets in die richting heeft geen modelburger meer gaat worden. En dat er redenen zijn waarom mensen kiezen voor verslaving, omdat ze genetisch belast zijn, omdat de werkelijkheid te naar is, omdat ze te weinig vaardigheden aangeleerd hebben gekregen, omdat ze beschadigd zijn of omdat ze psychisch ziek zijn. Of een combinatie van voorgaande. En ja, dan is gebruik een keuze, maar niet iedereen heeft de vaardigheden in huis die nodig zijn om een goede keuze te maken, of voldoende redenen om een goede keuze te maken. Een jochie van 13 dat verslaafd raakt aan base coke maakt nog geen bewuste keuze. En die leert door zijn jonge leeftijd ook niet hoe hij dat wél kan doen. Is een verslaving dan nog steeds je eigen verantwoordlijkheid, jazeker! Moet je proberen daar iets aan te veranderen, ik denk het wel. Maar dat is het hele punt met empathie: ik snap zo goed hoe ze in die situatie terecht zijn gekomen, en ik durf niet te zeggen dat het mij beter was afgegaan in hun schoenen.
ben ik wel met je eens, ik ontmoette een heroine verslaafde laatst, die man was 55, nu aan methadon, en vertelde een hoop verhalen waar van de helft wel eens waar kan zijn en daar word je niet vrolijk van, dat wordtniets meer, die kan dan tot zijn 70ste de herinneringen nuchter mee maken, nah dan is methadon prima damage control.
En ja sommigen hebben een verstoord beloningssysteem en dan is verslaving sneller geboren. En dan is het lastiger dan voor mensen die dat niet hebben.
Het is niet stom om te zeggen dat het jou waarschijnlijk wel beter af zou zijn gegaan. Want dat is ook wel waarschijnlijk, sommige dingen overkomen jou niet. Om dat jij wel kon leren, om dat jij niet verslavingsgevoelig bent. Zegt toch niet dat je niet empathisch bent? Zegt alleen dat je de feiten onderkent.
vrijdag 31 juli 2015 om 17:03
Mooie posts en rake uitspraken gelezen
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen. Ik bedoel, nu met alle mediamogelijkheden die we hebben is het leed elders in de wereld heel dichtbij. En het lijkt ook "meer" te zijn, omdat de wereld klein was. Vroeger hadden we geen tv dus zag je dat niet. Zie je niet, is het er niet. Nu "ziet" men constant leed, terwijl dat vroeger er ook was, daar niet van. En ik vraag mij af of mensen nu echt anders doen dan vroeger.....
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen. Ik bedoel, nu met alle mediamogelijkheden die we hebben is het leed elders in de wereld heel dichtbij. En het lijkt ook "meer" te zijn, omdat de wereld klein was. Vroeger hadden we geen tv dus zag je dat niet. Zie je niet, is het er niet. Nu "ziet" men constant leed, terwijl dat vroeger er ook was, daar niet van. En ik vraag mij af of mensen nu echt anders doen dan vroeger.....
vrijdag 31 juli 2015 om 17:15
quote:Lovestar schreef op 31 juli 2015 @ 17:03:
Mooie posts en rake uitspraken gelezen
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen. Ik bedoel, nu met alle mediamogelijkheden die we hebben is het leed elders in de wereld heel dichtbij. En het lijkt ook "meer" te zijn, omdat de wereld klein was. Vroeger hadden we geen tv dus zag je dat niet. Zie je niet, is het er niet. Nu "ziet" men constant leed, terwijl dat vroeger er ook was, daar niet van. En ik vraag mij af of mensen nu echt anders doen dan vroeger.....Je kunt je niet het leed van de hele wereld aantrekken, dan heb je geen leven meer.
Mooie posts en rake uitspraken gelezen
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen. Ik bedoel, nu met alle mediamogelijkheden die we hebben is het leed elders in de wereld heel dichtbij. En het lijkt ook "meer" te zijn, omdat de wereld klein was. Vroeger hadden we geen tv dus zag je dat niet. Zie je niet, is het er niet. Nu "ziet" men constant leed, terwijl dat vroeger er ook was, daar niet van. En ik vraag mij af of mensen nu echt anders doen dan vroeger.....Je kunt je niet het leed van de hele wereld aantrekken, dan heb je geen leven meer.
vrijdag 31 juli 2015 om 17:26
quote:Lovestar schreef op 31 juli 2015 @ 17:03:
Mooie posts en rake uitspraken gelezen
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen. Ik bedoel, nu met alle mediamogelijkheden die we hebben is het leed elders in de wereld heel dichtbij. En het lijkt ook "meer" te zijn, omdat de wereld klein was. Vroeger hadden we geen tv dus zag je dat niet. Zie je niet, is het er niet. Nu "ziet" men constant leed, terwijl dat vroeger er ook was, daar niet van. En ik vraag mij af of mensen nu echt anders doen dan vroeger.....De mensen zijn vandaag de dag zeker veranderd en dat moet ook wel. Het vertrouwen in de mens is toch echt voor een groot gedeelte weg. Simpel voorbeeldje: In mijn kindertijd konden we de voordeur nog overdag van het slot houden, sterker nog, er hing een touwtje uit de brievenbus. Die ging alleen in de nacht naar binnen. Iedereen kon zo binnen lopen en het gebeurde niet. Nu moet je vandaag de dag alles vastbinden , anders ben je het kwijt. Echt werkelijk alles, tot een bankje in de voortuin aan toe. En ik denk dat de mens daardoor zeker veranderd is. Een logisch gevolg van wat de ene mens de ander aandoet.
Mooie posts en rake uitspraken gelezen
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen. Ik bedoel, nu met alle mediamogelijkheden die we hebben is het leed elders in de wereld heel dichtbij. En het lijkt ook "meer" te zijn, omdat de wereld klein was. Vroeger hadden we geen tv dus zag je dat niet. Zie je niet, is het er niet. Nu "ziet" men constant leed, terwijl dat vroeger er ook was, daar niet van. En ik vraag mij af of mensen nu echt anders doen dan vroeger.....De mensen zijn vandaag de dag zeker veranderd en dat moet ook wel. Het vertrouwen in de mens is toch echt voor een groot gedeelte weg. Simpel voorbeeldje: In mijn kindertijd konden we de voordeur nog overdag van het slot houden, sterker nog, er hing een touwtje uit de brievenbus. Die ging alleen in de nacht naar binnen. Iedereen kon zo binnen lopen en het gebeurde niet. Nu moet je vandaag de dag alles vastbinden , anders ben je het kwijt. Echt werkelijk alles, tot een bankje in de voortuin aan toe. En ik denk dat de mens daardoor zeker veranderd is. Een logisch gevolg van wat de ene mens de ander aandoet.
vrijdag 31 juli 2015 om 17:32
O wacht, de echte Chief Seattle heeft wel iets interessants gezegd ter aanvulling van deze discussie. Hij is wel diep hoor.
"Whatever befalls the earth befalls the son of the earth. Man did not weave the web of life; he is merely a strand of it. Whatever he does to the web, he does to himself."
- Chief Seattle
"Whatever befalls the earth befalls the son of the earth. Man did not weave the web of life; he is merely a strand of it. Whatever he does to the web, he does to himself."
- Chief Seattle
vrijdag 31 juli 2015 om 17:34
quote:Lovestar schreef op 31 juli 2015 @ 17:03:
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen.
Wat is "hun ogen sluiten"? Er is enorm veel leed in de wereld, ik denk dat iedereen dat wel onderkent.
De vraag is alleen:
1) Hoe kijken we daar tegenaan: is het "eigen schuld" of zijn ze gewoon op de verkeerde plek geboren?!
(het oorspronkelijke OT gespreksonderwerp)
2) Gaan we er iets aan doen en zo ja: wat?
Waar ik mij soms over verbaas is hoe mensen bewust of onbewust hun ogen kunnen sluiten voor het leed van anderen.
Wat is "hun ogen sluiten"? Er is enorm veel leed in de wereld, ik denk dat iedereen dat wel onderkent.
De vraag is alleen:
1) Hoe kijken we daar tegenaan: is het "eigen schuld" of zijn ze gewoon op de verkeerde plek geboren?!
(het oorspronkelijke OT gespreksonderwerp)
2) Gaan we er iets aan doen en zo ja: wat?
vrijdag 31 juli 2015 om 17:34
quote:jo-elise schreef op 31 juli 2015 @ 17:26:
[...]
De mensen zijn vandaag de dag zeker veranderd en dat moet ook wel. Het vertrouwen in de mens is toch echt voor een groot gedeelte weg. Simpel voorbeeldje: In mijn kindertijd konden we de voordeur nog overdag van het slot houden, sterker nog, er hing een touwtje uit de brievenbus. Die ging alleen in de nacht naar binnen. Iedereen kon zo binnen lopen en het gebeurde niet. Nu moet je vandaag de dag alles vastbinden , anders ben je het kwijt. Echt werkelijk alles, tot een bankje in de voortuin aan toe. En ik denk dat de mens daardoor zeker veranderd is. Een logisch gevolg van wat de ene mens de ander aandoet.Waar woon jij? Ik heb een rotsvast vertrouwen in de mensheid. En ik heb mijn achterdeur eigenlijk nooit op slot, ja, s nachts of als ik lang weg ben. Er is eigenlijk nog nooit iets van me gestolen, op een incidentele fiets na.
[...]
De mensen zijn vandaag de dag zeker veranderd en dat moet ook wel. Het vertrouwen in de mens is toch echt voor een groot gedeelte weg. Simpel voorbeeldje: In mijn kindertijd konden we de voordeur nog overdag van het slot houden, sterker nog, er hing een touwtje uit de brievenbus. Die ging alleen in de nacht naar binnen. Iedereen kon zo binnen lopen en het gebeurde niet. Nu moet je vandaag de dag alles vastbinden , anders ben je het kwijt. Echt werkelijk alles, tot een bankje in de voortuin aan toe. En ik denk dat de mens daardoor zeker veranderd is. Een logisch gevolg van wat de ene mens de ander aandoet.Waar woon jij? Ik heb een rotsvast vertrouwen in de mensheid. En ik heb mijn achterdeur eigenlijk nooit op slot, ja, s nachts of als ik lang weg ben. Er is eigenlijk nog nooit iets van me gestolen, op een incidentele fiets na.
