Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
zaterdag 1 augustus 2015 om 09:59
TO probeert volgens mij aan te geven dat empathie juist niet vertaalt hoeft te worden naar praktische zaken.
Alleen al hier op het forum. Iemand zit hier in de problemen en vraagt advies. Ze krijgt advies, maar ze krijgt ook een hoop reacties waarin nog even haar keuzes in het verleden onder de neus gewreven worden, er wordt nog even fijntjes verteld dat dit de reageerder toch echt niet was overkomen, er wordt onomwonden gevraagd hoe dom ze wel niet is, dat ze het zo ver heeft laten komen.
Dit soort reacties hoeven toch niet? TO schiet er niets mee op, wat is dan het doel? De reageerder beter te laten voelen over haar eigen leven?
Dat soort dingen vind ik wijzen op een gebrek aan empathie.
Een goedbedoeld advies, een sterkte wens of zelfs helemaal geen reactie kan ook. Waarom dan toch een opmerking die niets positiefs zal toevoegen aan het leven van iemand die toch al in de problemen zit.
Alleen al hier op het forum. Iemand zit hier in de problemen en vraagt advies. Ze krijgt advies, maar ze krijgt ook een hoop reacties waarin nog even haar keuzes in het verleden onder de neus gewreven worden, er wordt nog even fijntjes verteld dat dit de reageerder toch echt niet was overkomen, er wordt onomwonden gevraagd hoe dom ze wel niet is, dat ze het zo ver heeft laten komen.
Dit soort reacties hoeven toch niet? TO schiet er niets mee op, wat is dan het doel? De reageerder beter te laten voelen over haar eigen leven?
Dat soort dingen vind ik wijzen op een gebrek aan empathie.
Een goedbedoeld advies, een sterkte wens of zelfs helemaal geen reactie kan ook. Waarom dan toch een opmerking die niets positiefs zal toevoegen aan het leven van iemand die toch al in de problemen zit.
zaterdag 1 augustus 2015 om 10:22
quote:haedor schreef op 01 augustus 2015 @ 09:59:
TO probeert volgens mij aan te geven dat empathie juist niet vertaalt hoeft te worden naar praktische zaken.
Alleen al hier op het forum. Iemand zit hier in de problemen en vraagt advies. Ze krijgt advies, maar ze krijgt ook een hoop reacties waarin nog even haar keuzes in het verleden onder de neus gewreven worden, er wordt nog even fijntjes verteld dat dit de reageerder toch echt niet was overkomen, er wordt onomwonden gevraagd hoe dom ze wel niet is, dat ze het zo ver heeft laten komen.
Dit soort reacties hoeven toch niet? TO schiet er niets mee op, wat is dan het doel? De reageerder beter te laten voelen over haar eigen leven?
Dat soort dingen vind ik wijzen op een gebrek aan empathie.
Een goedbedoeld advies, een sterkte wens of zelfs helemaal geen reactie kan ook. Waarom dan toch een opmerking die niets positiefs zal toevoegen aan het leven van iemand die toch al in de problemen zit.
Een deel van de situatie waarin je verkeert is het gevolg van zaken die je opgedrongen zijn en een ander deel is het gevolg van je eigen keuzes. Veel mensen zijn echt wel in staat om die factoren van elkaar te onderscheiden.
Vooral de mensen die proberen hun eigen keuzes onder de noemer 'het is me overkomen' te scharen, krijgen de wind van voren. Vaak is er ook geen meerwaarde voor het tonen van empathie in die gevallen. Sterker nog; de afwezigheid van kritiek zal voor die mensen werken als een bevestiging dat ze inderdaad hulpeloos zijn.
Zolang dat allemaal geen weerslag heeft op anderen zal het de meeste mensen worst wezen. Vaak is er echter een 'slachtoffer' en dan is het een ander verhaal.
TO probeert volgens mij aan te geven dat empathie juist niet vertaalt hoeft te worden naar praktische zaken.
Alleen al hier op het forum. Iemand zit hier in de problemen en vraagt advies. Ze krijgt advies, maar ze krijgt ook een hoop reacties waarin nog even haar keuzes in het verleden onder de neus gewreven worden, er wordt nog even fijntjes verteld dat dit de reageerder toch echt niet was overkomen, er wordt onomwonden gevraagd hoe dom ze wel niet is, dat ze het zo ver heeft laten komen.
Dit soort reacties hoeven toch niet? TO schiet er niets mee op, wat is dan het doel? De reageerder beter te laten voelen over haar eigen leven?
Dat soort dingen vind ik wijzen op een gebrek aan empathie.
Een goedbedoeld advies, een sterkte wens of zelfs helemaal geen reactie kan ook. Waarom dan toch een opmerking die niets positiefs zal toevoegen aan het leven van iemand die toch al in de problemen zit.
Een deel van de situatie waarin je verkeert is het gevolg van zaken die je opgedrongen zijn en een ander deel is het gevolg van je eigen keuzes. Veel mensen zijn echt wel in staat om die factoren van elkaar te onderscheiden.
Vooral de mensen die proberen hun eigen keuzes onder de noemer 'het is me overkomen' te scharen, krijgen de wind van voren. Vaak is er ook geen meerwaarde voor het tonen van empathie in die gevallen. Sterker nog; de afwezigheid van kritiek zal voor die mensen werken als een bevestiging dat ze inderdaad hulpeloos zijn.
Zolang dat allemaal geen weerslag heeft op anderen zal het de meeste mensen worst wezen. Vaak is er echter een 'slachtoffer' en dan is het een ander verhaal.
zaterdag 1 augustus 2015 om 10:30
quote:Sidroht schreef op 31 juli 2015 @ 10:08:
[...]
Niet alleen van deze tijd, over het algemeen zit er een golfbeweging in normen en waarden die een samenleving heeft, vaak gelinkt aan de economische toestand, maar dat het te verklaren is maakt het niet minder schadelijk.
Een gezin wat tot een paar jaar geleden normaal functioneerde, ookal was er bijv een wat lager dan gemiddeld IQ, een niet al te hoog inkomen maar wel werk, kan nu volkomen ontsporen, schulden maken, niet meer mee kunnen doen. Dat ligt niet per se aan dat gezin maar ook aan de hoger wordende eisen van de samenleving. Hoe hoger de eisen, hoe meer mensen niet meer mee kunnen doen. En hoe minder empathie, hoe meer dat je eigen schuld is en je het ook maar zelf had moeten voorkomen en moet oplossen. En zo'n gezin wat niet meer meedoet, dat werkt generaties lang door. Die kinderen worden gevormd in die situatie, dat is wat ze leren over de maatschappij, en dat kan jaren en jaren doorgaan.
Daarom is dit zo funest.
Ik heb zelf te maken met stoornissen als autisme in mijn directe omgeving. Zie kinderen stranden omdat ze zelfs op speciaal onderwijs niet goed mee kunnen komen. Niet omdat ze een laag IQ hebben (het gaat om Asperger), maar omdat de "rand-eisen" bijna niet meer te doen zijn voor ze.
Ik zie autistische jongeren met talenten stuklopen op het MBO, vanwege diezelfde rand-eisen. Jongens die sociaal niet zo sterk zijn, maar een kei in het onderwerp van hun opleiding (ICT bijvoorbeeld). Ze falen als het om samenwerken gaat.
Ik zie (jong)volwassenen met een dergelijke stoornis kapot gaan, omdat ze die startkwalificatie niet kunnen krijgen. Omdat er voor elke vacature waarop ze solliciteren mensen zijn die vlotter zijn en een betere eerste indruk maken.
Ik zie ook mensen zonder stoornis kapot gaan. Mensen die door de crisis hun baan kwijt raakten en vanwege leeftijd of gezondheid ook achteraan staan als er vacatures zijn. Zij raken in een uitkeringssituatie en ontdekken dan hoe het is om te moeten horen dat er overal werk genoeg is, als je maar wil. Zij merken zelf hoe het voelt als zelfs de minister-president een mening meent te moeten hebben over mensen die net ontslagen zijn en meteen naar het UWV gaan (en waarom? Omdat je gekort wordt op je uitkering als je je niet meteen aanmeldt!).
Ik ken alleenstaande moeders met autistische kinderen die kapot zijn gegaan vanwege de bureaucratie rondom PGB's en de transitie in de zorg. Hun kind redt het in deze dolgedraaide samenleving niet zónder begeleiding, ondersteuning en stimulering. In toenemende mate worden zij nu gezien als de grote oorzaak van de stijgende kosten in de gezondheidszorg.
Ik ben ook zo'n moeder. Ik heb zo keihard mijn best gedaan zorg en werk te combineren. Want alles was mogelijk, als je maar wil, denken in mogelijkheden, kansen grijpen en vooral niet realistisch zijn anders doe je aan "selffulfilling prophecy" en zit je in een slachtofferrol. Het leven was immers maakbaar maar je moet er wel je best voor doen. Afgelopen jaar ben ik definitief 100% afgekeurd wegens een burnout waar ik niet meer uit kom.
Ik kan niet meer voor mijn bijna volwassen, autistische kind zorgen. Ik kan hem niet meer de begeleiding geven die hij nodig heeft omdat ik zelf amper nog weet hoe ik in godsnaam de dag overleef. Het kind wordt nu al een jaar over diverse schuttingen gegooid. Te goed voor de wajong, te slecht voor beschermd of begeleid wonen. Kinderen worden zonder goede reden uit huis geplaatst, maar bij dit bijna volwassen kind kijkt iedereen de andere kant op. Binnenkort moet hij naar een beroepsopleiding, die hij, dat weten we nu al, waarschijnlijk nooit zal afmaken. Niet omdat hij niet kan leren, maar omdat hij de sociale skills mist die nodig zijn voor elke opleiding, zelfs voor MBO1 putjeschepper of zo.
Bijstand zal hij niet krijgen want hij heeft geen startkwalificatie.
Hij kan veel. Maar hij kan er niks mee.
Ik ben de mislukte moeder. In een uitkering terecht gekomen, niet eens meer in staat om mijn kind te begeleiden. Ooit had ik een eigen bedrijf, daar moest ik mee stoppen. Ik kon het niet meer.
Ik ben een labbekak die moet gaan aspergesteken. Wat ik de afgelopen twintig jaar heb gedaan, vaak onbetaald naast mijn eigen bedrijf, om de scheiding te overleven, om mijn kinderen groot te brengen, telt niet mee. Wat mee telt, is dat ik alleen maar autisten heb gebaard: fout! Wat mee telt, is dat ik tegenwoordig mijn hand ophoud en uit de staatsruif vreet. Fout!
Mijn brievenbus wordt volgespamd met brieven van zorgkantoren, de gemeente en de SVB. Ik ben al jaren bezig fouten m.b.t. het PGB van mijn kinderen te corrigeren, dit is sinds dit jaar dramatisch erger geworden. Als ik nu een fout maak als arbeidsongeschikte steuntrekker, ben ik een fraudeur en word ik gestraft. Maar de fouten die ik tegenkom in de administratie rondom mijn uitkering en het PGB van mijn kinderen zijn werkelijk niet te geloven.
Het contact m.b.t. de zorg voor mijn jongste kind loopt telkens weer spaak. Dossiers die zoekraken. Afwijzingen op gronden waarvan je denkt: "Heeft u dat dikke dossier van mijn kind, waar u om vroeg, überhaupt wel gelezen?" Intakegesprekken die op zich laten wachten. Fout op fout op fout.
Maar ik ben een steuntrekkende labbekak, die haar ziekte aan zichzelf heeft te danken (ik had al een chronische ziekte), ik ben een profiteur, ik ben een slechte moeder die zich verschuilt achter diagnoses om haar eigen onkunde te maskeren en ik moet gewoon beter mijn best doen. Ik moet het vooral niet al te makkelijk hebben. Ik heb vrienden verloren die menen dat ik rijk word van alle toeslagen en potjes en weigeren te geloven dat ik voor de schoolspullen, vervoer, medische kosten etcetera toch alles uit eigen middelen moet halen omdat ze net niet in aanmerking komen voor bijvoorbeeld bijzondere bijstand.
Ik heb commentaar gekregen als ik een paar dagen (na hard sparen) kon relaxen op de Veluwe (lees: 24/7 mijn kinderen begeleiden, niks relaxen) want ik mocht het vooral niet beter hebben dan de mensen die wél hard werken voor mijn gratis geld.
Toen ik nog niet zo lang geleden van een vriendin een Eastpack-rugzak kreeg voor mijn jongste kind moest mijn zus zo nodig een krengerige opmerking maken dat zij er wél hard voor moest werken.
In deze steeds hardere maatschappij moeten mijn autistische kinderen het zien te redden. Ik ben (sorry, wás) wel gezond, heb (sorry, hád) geen psychiatrische problematiek, heb (sorry, hád) een eigen bedrijf en inkomen, maar ik heb het ook niet gered in deze dolgedraaide bureaucratische maatschappij waarin het je zo moeilijk mogelijk wordt gemaakt als je het niet goed (meer) redt. Mijn kinderen ervaren inmiddels dat het voor hen nog veel moeilijker is.
En ik sta machteloos en voel me een minderwaardige mislukkeling.
Schrale troost: ik rook niet en heb geen schulden.
[...]
Niet alleen van deze tijd, over het algemeen zit er een golfbeweging in normen en waarden die een samenleving heeft, vaak gelinkt aan de economische toestand, maar dat het te verklaren is maakt het niet minder schadelijk.
Een gezin wat tot een paar jaar geleden normaal functioneerde, ookal was er bijv een wat lager dan gemiddeld IQ, een niet al te hoog inkomen maar wel werk, kan nu volkomen ontsporen, schulden maken, niet meer mee kunnen doen. Dat ligt niet per se aan dat gezin maar ook aan de hoger wordende eisen van de samenleving. Hoe hoger de eisen, hoe meer mensen niet meer mee kunnen doen. En hoe minder empathie, hoe meer dat je eigen schuld is en je het ook maar zelf had moeten voorkomen en moet oplossen. En zo'n gezin wat niet meer meedoet, dat werkt generaties lang door. Die kinderen worden gevormd in die situatie, dat is wat ze leren over de maatschappij, en dat kan jaren en jaren doorgaan.
Daarom is dit zo funest.
Ik heb zelf te maken met stoornissen als autisme in mijn directe omgeving. Zie kinderen stranden omdat ze zelfs op speciaal onderwijs niet goed mee kunnen komen. Niet omdat ze een laag IQ hebben (het gaat om Asperger), maar omdat de "rand-eisen" bijna niet meer te doen zijn voor ze.
Ik zie autistische jongeren met talenten stuklopen op het MBO, vanwege diezelfde rand-eisen. Jongens die sociaal niet zo sterk zijn, maar een kei in het onderwerp van hun opleiding (ICT bijvoorbeeld). Ze falen als het om samenwerken gaat.
Ik zie (jong)volwassenen met een dergelijke stoornis kapot gaan, omdat ze die startkwalificatie niet kunnen krijgen. Omdat er voor elke vacature waarop ze solliciteren mensen zijn die vlotter zijn en een betere eerste indruk maken.
Ik zie ook mensen zonder stoornis kapot gaan. Mensen die door de crisis hun baan kwijt raakten en vanwege leeftijd of gezondheid ook achteraan staan als er vacatures zijn. Zij raken in een uitkeringssituatie en ontdekken dan hoe het is om te moeten horen dat er overal werk genoeg is, als je maar wil. Zij merken zelf hoe het voelt als zelfs de minister-president een mening meent te moeten hebben over mensen die net ontslagen zijn en meteen naar het UWV gaan (en waarom? Omdat je gekort wordt op je uitkering als je je niet meteen aanmeldt!).
Ik ken alleenstaande moeders met autistische kinderen die kapot zijn gegaan vanwege de bureaucratie rondom PGB's en de transitie in de zorg. Hun kind redt het in deze dolgedraaide samenleving niet zónder begeleiding, ondersteuning en stimulering. In toenemende mate worden zij nu gezien als de grote oorzaak van de stijgende kosten in de gezondheidszorg.
Ik ben ook zo'n moeder. Ik heb zo keihard mijn best gedaan zorg en werk te combineren. Want alles was mogelijk, als je maar wil, denken in mogelijkheden, kansen grijpen en vooral niet realistisch zijn anders doe je aan "selffulfilling prophecy" en zit je in een slachtofferrol. Het leven was immers maakbaar maar je moet er wel je best voor doen. Afgelopen jaar ben ik definitief 100% afgekeurd wegens een burnout waar ik niet meer uit kom.
Ik kan niet meer voor mijn bijna volwassen, autistische kind zorgen. Ik kan hem niet meer de begeleiding geven die hij nodig heeft omdat ik zelf amper nog weet hoe ik in godsnaam de dag overleef. Het kind wordt nu al een jaar over diverse schuttingen gegooid. Te goed voor de wajong, te slecht voor beschermd of begeleid wonen. Kinderen worden zonder goede reden uit huis geplaatst, maar bij dit bijna volwassen kind kijkt iedereen de andere kant op. Binnenkort moet hij naar een beroepsopleiding, die hij, dat weten we nu al, waarschijnlijk nooit zal afmaken. Niet omdat hij niet kan leren, maar omdat hij de sociale skills mist die nodig zijn voor elke opleiding, zelfs voor MBO1 putjeschepper of zo.
Bijstand zal hij niet krijgen want hij heeft geen startkwalificatie.
Hij kan veel. Maar hij kan er niks mee.
Ik ben de mislukte moeder. In een uitkering terecht gekomen, niet eens meer in staat om mijn kind te begeleiden. Ooit had ik een eigen bedrijf, daar moest ik mee stoppen. Ik kon het niet meer.
Ik ben een labbekak die moet gaan aspergesteken. Wat ik de afgelopen twintig jaar heb gedaan, vaak onbetaald naast mijn eigen bedrijf, om de scheiding te overleven, om mijn kinderen groot te brengen, telt niet mee. Wat mee telt, is dat ik alleen maar autisten heb gebaard: fout! Wat mee telt, is dat ik tegenwoordig mijn hand ophoud en uit de staatsruif vreet. Fout!
Mijn brievenbus wordt volgespamd met brieven van zorgkantoren, de gemeente en de SVB. Ik ben al jaren bezig fouten m.b.t. het PGB van mijn kinderen te corrigeren, dit is sinds dit jaar dramatisch erger geworden. Als ik nu een fout maak als arbeidsongeschikte steuntrekker, ben ik een fraudeur en word ik gestraft. Maar de fouten die ik tegenkom in de administratie rondom mijn uitkering en het PGB van mijn kinderen zijn werkelijk niet te geloven.
Het contact m.b.t. de zorg voor mijn jongste kind loopt telkens weer spaak. Dossiers die zoekraken. Afwijzingen op gronden waarvan je denkt: "Heeft u dat dikke dossier van mijn kind, waar u om vroeg, überhaupt wel gelezen?" Intakegesprekken die op zich laten wachten. Fout op fout op fout.
Maar ik ben een steuntrekkende labbekak, die haar ziekte aan zichzelf heeft te danken (ik had al een chronische ziekte), ik ben een profiteur, ik ben een slechte moeder die zich verschuilt achter diagnoses om haar eigen onkunde te maskeren en ik moet gewoon beter mijn best doen. Ik moet het vooral niet al te makkelijk hebben. Ik heb vrienden verloren die menen dat ik rijk word van alle toeslagen en potjes en weigeren te geloven dat ik voor de schoolspullen, vervoer, medische kosten etcetera toch alles uit eigen middelen moet halen omdat ze net niet in aanmerking komen voor bijvoorbeeld bijzondere bijstand.
Ik heb commentaar gekregen als ik een paar dagen (na hard sparen) kon relaxen op de Veluwe (lees: 24/7 mijn kinderen begeleiden, niks relaxen) want ik mocht het vooral niet beter hebben dan de mensen die wél hard werken voor mijn gratis geld.
Toen ik nog niet zo lang geleden van een vriendin een Eastpack-rugzak kreeg voor mijn jongste kind moest mijn zus zo nodig een krengerige opmerking maken dat zij er wél hard voor moest werken.
In deze steeds hardere maatschappij moeten mijn autistische kinderen het zien te redden. Ik ben (sorry, wás) wel gezond, heb (sorry, hád) geen psychiatrische problematiek, heb (sorry, hád) een eigen bedrijf en inkomen, maar ik heb het ook niet gered in deze dolgedraaide bureaucratische maatschappij waarin het je zo moeilijk mogelijk wordt gemaakt als je het niet goed (meer) redt. Mijn kinderen ervaren inmiddels dat het voor hen nog veel moeilijker is.
En ik sta machteloos en voel me een minderwaardige mislukkeling.
Schrale troost: ik rook niet en heb geen schulden.
zaterdag 1 augustus 2015 om 10:31
quote:Sidroht schreef op 01 augustus 2015 @ 09:33:
[...]
Ik snap gewoon niet hoe jij je daar tekort gedaan door kunt voelen. Het ontgaat me volledig hoe dit jou benadeelt.
Het benadeeld mij ook niet als de bank in Maastricht wordt overvallen, vandalen de Schilderswijk slopen of een automobilist in den Helder door rood rijd.
In de kern gaat het er om dat we met zijn allen regels afspreken, met die regels ben ik het soms wel, soms niet eens maar die gelden voor iedereen.
Als ik morgen met een groep vrienden vrachtwagens op de A 12 ga bestormen grijpt de politie ook in.
[...]
Ik snap gewoon niet hoe jij je daar tekort gedaan door kunt voelen. Het ontgaat me volledig hoe dit jou benadeelt.
Het benadeeld mij ook niet als de bank in Maastricht wordt overvallen, vandalen de Schilderswijk slopen of een automobilist in den Helder door rood rijd.
In de kern gaat het er om dat we met zijn allen regels afspreken, met die regels ben ik het soms wel, soms niet eens maar die gelden voor iedereen.
Als ik morgen met een groep vrienden vrachtwagens op de A 12 ga bestormen grijpt de politie ook in.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 1 augustus 2015 om 10:39
quote:Amand schreef op 01 augustus 2015 @ 10:11:
M'n broer is er niet hoor. Die is in Italië aan het protesteren tegen de tsunami van gelukszoekers waar de EU niets tegen onderneemt.
Precies en diezelfde EU is hoogst verbaasd dat steeds meer Europeanen anti-EU partijen gaan stemmen.
Hongarije luistert naar de bevolking en plaatst een hek.
M'n broer is er niet hoor. Die is in Italië aan het protesteren tegen de tsunami van gelukszoekers waar de EU niets tegen onderneemt.
Precies en diezelfde EU is hoogst verbaasd dat steeds meer Europeanen anti-EU partijen gaan stemmen.
Hongarije luistert naar de bevolking en plaatst een hek.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 1 augustus 2015 om 10:50
quote:Amand schreef op 01 augustus 2015 @ 10:22:
[...]
Een deel van de situatie waarin je verkeert is het gevolg van zaken die je opgedrongen zijn en een ander deel is het gevolg van je eigen keuzes. Veel mensen zijn echt wel in staat om die factoren van elkaar te onderscheiden.
Maar dit wil toch niet zeggen dat je dus geen empathie mag hebben met deze mensen? Heel veel situaties zijn ontstaan door verkeerde keuzes. Maar als mensen hier komen, dan willen ze verandering. Ze komen hier of om van zich af te schrijven, of om adviezen te vragen. Waar ze niet voor komen is om nog verder de grond in getrapt te worden. Wie wordt hier beter van?
quote:Vooral de mensen die proberen hun eigen keuzes onder de noemer 'het is me overkomen' te scharen, krijgen de wind van voren. Vaak is er ook geen meerwaarde voor het tonen van empathie in die gevallen. Sterker nog; de afwezigheid van kritiek zal voor die mensen werken als een bevestiging dat ze inderdaad hulpeloos zijn.Kan zijn dat dit jouw ervaring is. Mijn ervaring is dat mensen hier komen om advies te vragen. Zij proberen dus uit een bepaalde situatie te komen, het tegenovergestelde van zich hulpeloos opstellen dus. Wat ontzettend triest voor je omgeving dat je denkt dat mensen beter worden van extra kritiek als ze zelf al geen uitweg meer zien.
[...]
Een deel van de situatie waarin je verkeert is het gevolg van zaken die je opgedrongen zijn en een ander deel is het gevolg van je eigen keuzes. Veel mensen zijn echt wel in staat om die factoren van elkaar te onderscheiden.
Maar dit wil toch niet zeggen dat je dus geen empathie mag hebben met deze mensen? Heel veel situaties zijn ontstaan door verkeerde keuzes. Maar als mensen hier komen, dan willen ze verandering. Ze komen hier of om van zich af te schrijven, of om adviezen te vragen. Waar ze niet voor komen is om nog verder de grond in getrapt te worden. Wie wordt hier beter van?
quote:Vooral de mensen die proberen hun eigen keuzes onder de noemer 'het is me overkomen' te scharen, krijgen de wind van voren. Vaak is er ook geen meerwaarde voor het tonen van empathie in die gevallen. Sterker nog; de afwezigheid van kritiek zal voor die mensen werken als een bevestiging dat ze inderdaad hulpeloos zijn.Kan zijn dat dit jouw ervaring is. Mijn ervaring is dat mensen hier komen om advies te vragen. Zij proberen dus uit een bepaalde situatie te komen, het tegenovergestelde van zich hulpeloos opstellen dus. Wat ontzettend triest voor je omgeving dat je denkt dat mensen beter worden van extra kritiek als ze zelf al geen uitweg meer zien.
zaterdag 1 augustus 2015 om 11:00
quote:Pientjexxxx schreef op 01 augustus 2015 @ 10:36:
@Cumulus, en waar is de vader dan in je hele verhaal?
Dat is de fout die mij is aan te rekenen: in goed vertrouwen een vent trouwen die uiteindelijk spoorloos is verdwenen en de kinderen en mij in de steek heeft gelaten (met meenemen van de spaarrekeningen). Dit is alweer jaren geleden gebeurd.
Ik weet dat hij uiteindelijk in de goot terecht is gekomen, maar het is alweer een tijd geleden en ik weet zelfs niet of hij nog leeft of niet. Ook de kinderen hebben al lang geen contact meer, willen dat ook niet. Hij moet alimentatie betalen voor de kinderen (niet voor mij), die schuld is inmiddels flink opgelopen. Maar we hebben ons er bij neergelegd dat het nooit betaald wordt. Het LBIO weet ook niet waar hij is.
Achteraf gezien, maar dat is psychologie van de koude grond, was er aan hem waarschijnlijk ook e.e.a. mis en kon hij de druk van werk en het gezinsleven niet aan.
@Cumulus, en waar is de vader dan in je hele verhaal?
Dat is de fout die mij is aan te rekenen: in goed vertrouwen een vent trouwen die uiteindelijk spoorloos is verdwenen en de kinderen en mij in de steek heeft gelaten (met meenemen van de spaarrekeningen). Dit is alweer jaren geleden gebeurd.
Ik weet dat hij uiteindelijk in de goot terecht is gekomen, maar het is alweer een tijd geleden en ik weet zelfs niet of hij nog leeft of niet. Ook de kinderen hebben al lang geen contact meer, willen dat ook niet. Hij moet alimentatie betalen voor de kinderen (niet voor mij), die schuld is inmiddels flink opgelopen. Maar we hebben ons er bij neergelegd dat het nooit betaald wordt. Het LBIO weet ook niet waar hij is.
Achteraf gezien, maar dat is psychologie van de koude grond, was er aan hem waarschijnlijk ook e.e.a. mis en kon hij de druk van werk en het gezinsleven niet aan.
zaterdag 1 augustus 2015 om 11:57
@Cumulus: Dappere vrouw, mijn hart bloedt voor je. Maar wat MIJ frustreert: hoe kan ik jou helpen? Ik wilde juist naar Italie om mensen te redden die daar aan het verdrinken zijn. Lees ik hier dat er mensen zijn die erheen gaan om die mensen tegen te houden. (lees: met geweld naar Afrika terugrammen ofzo) Waar blijf ik dan met mijn empathie?
Ik word wel steeds bozer omdat mensen elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen. Maar wat kan IK eraan doen? Oprechte vraag he. Ik wil echt iets doen namelijk. Dat geouwehoer altijd, mensen willen gewoon kunnen leven. Mag dat?
ps op de pijler psyche vind je meer warmte, cumulus, weet niet of je dat weet. Nogmaals
Ik word wel steeds bozer omdat mensen elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen. Maar wat kan IK eraan doen? Oprechte vraag he. Ik wil echt iets doen namelijk. Dat geouwehoer altijd, mensen willen gewoon kunnen leven. Mag dat?
ps op de pijler psyche vind je meer warmte, cumulus, weet niet of je dat weet. Nogmaals
zaterdag 1 augustus 2015 om 12:07
quote:Timetraveler schreef op 01 augustus 2015 @ 09:55:
Je kunt ook empathie voelen voor asielzoekers maar tegelijkertijd de mening hebben dat er grenzen zijn aan wat haalbaar is in Nederland/Europa. (..) Maar hoe hard ik het ze ook gun, de hele wereld (of voor mijn part alleen heel Afrika) past gewoonweg niet in Nederland (of West-Europa). Daar hebben wij de ruimte, de middelen en het geld niet voor. Maar dat heeft niks te maken met een gebrek aan empathie of iets dergelijks. Hoe graag je iets soms ook wil, er zitten altijd praktische grenzen aan wat mogelijk is.
Precies. Wat zijn de criteria om mensen op te nemen? Persoonlijk vind ik dat het geen oplossing is om allemaal maar op te nemen omdat ze uit een onstabiel oorlogsgebied komen. Nu zijn het een paar honderdduizend - en we vinden dat ze allemaal recht hebben om te blijven. Maar als 40 miljoen (ik zeg maar wat) mensen uit landen als Libie, Syrie, Zuid-Sudan, Irak, Eritrea, Afghanistan hier met een bootje komen - hebben ze dan dus volgens diezelfde logica allemaal afdoende reden om te mogen blijven? Misschien nog wel meer aangezien degenen die we nu opnemen nog de relatief gezondere, rijkere mensen uit die gebieden zijn.
Wat dat betreft moeten we toch eens goed gaan nadenken voordat we iets doen en een wat structurelere oplossing vinden.
Dat is ook wel het lastige van empathie, de juiste manier om dat in acties om te zetten.
Je kunt ook empathie voelen voor asielzoekers maar tegelijkertijd de mening hebben dat er grenzen zijn aan wat haalbaar is in Nederland/Europa. (..) Maar hoe hard ik het ze ook gun, de hele wereld (of voor mijn part alleen heel Afrika) past gewoonweg niet in Nederland (of West-Europa). Daar hebben wij de ruimte, de middelen en het geld niet voor. Maar dat heeft niks te maken met een gebrek aan empathie of iets dergelijks. Hoe graag je iets soms ook wil, er zitten altijd praktische grenzen aan wat mogelijk is.
Precies. Wat zijn de criteria om mensen op te nemen? Persoonlijk vind ik dat het geen oplossing is om allemaal maar op te nemen omdat ze uit een onstabiel oorlogsgebied komen. Nu zijn het een paar honderdduizend - en we vinden dat ze allemaal recht hebben om te blijven. Maar als 40 miljoen (ik zeg maar wat) mensen uit landen als Libie, Syrie, Zuid-Sudan, Irak, Eritrea, Afghanistan hier met een bootje komen - hebben ze dan dus volgens diezelfde logica allemaal afdoende reden om te mogen blijven? Misschien nog wel meer aangezien degenen die we nu opnemen nog de relatief gezondere, rijkere mensen uit die gebieden zijn.
Wat dat betreft moeten we toch eens goed gaan nadenken voordat we iets doen en een wat structurelere oplossing vinden.
Dat is ook wel het lastige van empathie, de juiste manier om dat in acties om te zetten.
zaterdag 1 augustus 2015 om 12:26
quote:Chiefseattle schreef op 01 augustus 2015 @ 11:57:
@Cumulus: Dappere vrouw, mijn hart bloedt voor je. Maar wat MIJ frustreert: hoe kan ik jou helpen? Ik wilde juist naar Italie om mensen te redden die daar aan het verdrinken zijn. Lees ik hier dat er mensen zijn die erheen gaan om die mensen tegen te houden. (lees: met geweld naar Afrika terugrammen ofzo) Waar blijf ik dan met mijn empathie?
Het beleid moet zijn en terugsturen en opvangen.
De opvang van asielzoekers In Europa kost 4 miljard Euro
Voor dat geld kan je in Afrika meer mensen beter opvangen en je ondersteund de locale economie.
Landen als Marokko hebben al lang aangeboden de opvang te verzorgen.
Dus van de Middellandse zee niet richting Italië maar naar een opvang in de regio.
Eventueel kan je vanuit daar kijken of er asiel in Europa mogelijk is.
@Cumulus: Dappere vrouw, mijn hart bloedt voor je. Maar wat MIJ frustreert: hoe kan ik jou helpen? Ik wilde juist naar Italie om mensen te redden die daar aan het verdrinken zijn. Lees ik hier dat er mensen zijn die erheen gaan om die mensen tegen te houden. (lees: met geweld naar Afrika terugrammen ofzo) Waar blijf ik dan met mijn empathie?
Het beleid moet zijn en terugsturen en opvangen.
De opvang van asielzoekers In Europa kost 4 miljard Euro
Voor dat geld kan je in Afrika meer mensen beter opvangen en je ondersteund de locale economie.
Landen als Marokko hebben al lang aangeboden de opvang te verzorgen.
Dus van de Middellandse zee niet richting Italië maar naar een opvang in de regio.
Eventueel kan je vanuit daar kijken of er asiel in Europa mogelijk is.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 1 augustus 2015 om 12:42
quote:Feeksje1977 schreef op 01 augustus 2015 @ 11:28:
Mijn oude moeder verder roept altijd dat de mens wel doorgefokt lijkt. En ik ben het met haar eens.Inderdaad. Als je nu ook weer ziet hoe een bepaalde groep mensen vrachtwagens overvalt terwijl Europa verdomt om er gewapende militairen/politie op te zetten om dat soort praktijken te stoppen, hou ik m'n hart vast als dat tuig zometeen massaal Nederland overspoelt. Geniet nog maar even van de relatieve veiligheid hier, het zal snel gedaan zijn ben ik bang.
Mijn oude moeder verder roept altijd dat de mens wel doorgefokt lijkt. En ik ben het met haar eens.Inderdaad. Als je nu ook weer ziet hoe een bepaalde groep mensen vrachtwagens overvalt terwijl Europa verdomt om er gewapende militairen/politie op te zetten om dat soort praktijken te stoppen, hou ik m'n hart vast als dat tuig zometeen massaal Nederland overspoelt. Geniet nog maar even van de relatieve veiligheid hier, het zal snel gedaan zijn ben ik bang.
Shoot first, ask questions later!
zaterdag 1 augustus 2015 om 12:45
quote:Chiefseattle schreef op 01 augustus 2015 @ 11:57:
@Cumulus: Dappere vrouw, mijn hart bloedt voor je. Maar wat MIJ frustreert: hoe kan ik jou helpen? Ik wilde juist naar Italie om mensen te redden die daar aan het verdrinken zijn. Lees ik hier dat er mensen zijn die erheen gaan om die mensen tegen te houden. (lees: met geweld naar Afrika terugrammen ofzo) Waar blijf ik dan met mijn empathie?
Je kunt je empathie beter inzetten voor je eigen land wat leefbaar moet blijven. Ik ben er ook voor dat Europa zich eindelijk 'ns als één Europa opstelt en met hun marineschepen zorgt dat er geen bootje meer van Afrika Europa binnen komt.
@Cumulus: Dappere vrouw, mijn hart bloedt voor je. Maar wat MIJ frustreert: hoe kan ik jou helpen? Ik wilde juist naar Italie om mensen te redden die daar aan het verdrinken zijn. Lees ik hier dat er mensen zijn die erheen gaan om die mensen tegen te houden. (lees: met geweld naar Afrika terugrammen ofzo) Waar blijf ik dan met mijn empathie?
Je kunt je empathie beter inzetten voor je eigen land wat leefbaar moet blijven. Ik ben er ook voor dat Europa zich eindelijk 'ns als één Europa opstelt en met hun marineschepen zorgt dat er geen bootje meer van Afrika Europa binnen komt.
Shoot first, ask questions later!
zaterdag 1 augustus 2015 om 13:10
Ik had het ook over wat ik voor cumulus kan betekenen he. De problemen in Nederland zelf komen volgens mij ook door een gebrek aan empathie. Ik wil weten wat ik daaraan kan veranderen maar dat is echt lastig te beantwoorden, zowel voor mensen hier als in Calais.
Ik probeer behulpzaam en gul te zijn voor mensen in mijn directe omgeving. Dat kan ik wel. En proberen mee te denken af en toe met anderen, om oplossingen te vinden voor hun problemen. Ik zei al, ik ben een simpele ziel. En ik vind het vreselijk als mensen lijden, wie het ook zijn. Het blijven wel mensen.
Ik probeer behulpzaam en gul te zijn voor mensen in mijn directe omgeving. Dat kan ik wel. En proberen mee te denken af en toe met anderen, om oplossingen te vinden voor hun problemen. Ik zei al, ik ben een simpele ziel. En ik vind het vreselijk als mensen lijden, wie het ook zijn. Het blijven wel mensen.
zaterdag 1 augustus 2015 om 13:10
quote:Blondie456 schreef op 31 juli 2015 @ 17:15:
[...]
Je kunt je niet het leed van de hele wereld aantrekken, dan heb je geen leven meer.
Dit vind ik een uitspraak waarmee je op een omslachtige manier zegt dat het je gewoon geen donder kan schelen, maar dat zogenaamd uit zelfbescherming moet doen.
Als je je wél elk leed dat je ziet/hoort/leest aantrekt stop je niet met ademhalen hoor.
[...]
Je kunt je niet het leed van de hele wereld aantrekken, dan heb je geen leven meer.
Dit vind ik een uitspraak waarmee je op een omslachtige manier zegt dat het je gewoon geen donder kan schelen, maar dat zogenaamd uit zelfbescherming moet doen.
Als je je wél elk leed dat je ziet/hoort/leest aantrekt stop je niet met ademhalen hoor.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 1 augustus 2015 om 13:29
wat ik lees in het verhaal van Cumulus is idd het gebrek aan empathie. De woorden van haar zus over die rugzak, de manier waarop mensen het over mensen zoals zij en haar kinderen praten. Dat maakt het naast alle problemen die er al zijn, zoveel zwaarder. En wat is de eerste reactie? Waar is de vader. Niet wat rot en een en dan de vraag, nee gewoon: waar is de vader. En kan je zoon dan niet dit of dat.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
