Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
zondag 2 augustus 2015 om 21:44
Wij hebben meegedaan aan een project om bijstandsgerechtigden aan een baan te helpen en werkelijk waar het is er bij niet één gelukt. Niemand kon zijn proeftijd volmaken. Allerlei excuses, niet opkomen dagen, het is teveel om op te noemen. Het lag niet aan ons bedrijf, want heel veel bedrijven binnen het project maakten precies hetzelfde mee. Dat geeft je wel een totaal andere kijk op het fenomeen bijstand kan ik je verzekeren.
We moeten eens af van het calvinistische idee dat iedereen graag wil werken en waarde hecht aan een baan. Volksstammen, ook Nederlanders, denken daar heel anders over. Dan heb ik het nog niet eens over andere culturen, zoals in Afrika, waar niet (hoeven) werken juist statusverhogend is.
We moeten eens af van het calvinistische idee dat iedereen graag wil werken en waarde hecht aan een baan. Volksstammen, ook Nederlanders, denken daar heel anders over. Dan heb ik het nog niet eens over andere culturen, zoals in Afrika, waar niet (hoeven) werken juist statusverhogend is.
zondag 2 augustus 2015 om 22:19
quote:Pientjexxxx schreef op 02 augustus 2015 @ 21:44:
Wij hebben meegedaan aan een project om bijstandsgerechtigden aan een baan te helpen en werkelijk waar het is er bij niet één gelukt. Niemand kon zijn proeftijd volmaken. Allerlei excuses, niet opkomen dagen, het is teveel om op te noemen. Het lag niet aan ons bedrijf, want heel veel bedrijven binnen het project maakten precies hetzelfde mee. Dat geeft je wel een totaal andere kijk op het fenomeen bijstand kan ik je verzekeren.
.
Een jaar of 2 geleden heeft in de Gelderlander een artikel van 2 pagina's gestaan.
Tuinders (Boeren) hier in de omgeving nemen liever Polen aan dan Nederlanders die uit een uitkering komen.
Iedere keer afwachten of ze komen en zo ja hoe de pet staat die dag.
Ik denk dat we eens serieus moeten gaan nadenken over een basisinkomen.
Wij hebben meegedaan aan een project om bijstandsgerechtigden aan een baan te helpen en werkelijk waar het is er bij niet één gelukt. Niemand kon zijn proeftijd volmaken. Allerlei excuses, niet opkomen dagen, het is teveel om op te noemen. Het lag niet aan ons bedrijf, want heel veel bedrijven binnen het project maakten precies hetzelfde mee. Dat geeft je wel een totaal andere kijk op het fenomeen bijstand kan ik je verzekeren.
.
Een jaar of 2 geleden heeft in de Gelderlander een artikel van 2 pagina's gestaan.
Tuinders (Boeren) hier in de omgeving nemen liever Polen aan dan Nederlanders die uit een uitkering komen.
Iedere keer afwachten of ze komen en zo ja hoe de pet staat die dag.
Ik denk dat we eens serieus moeten gaan nadenken over een basisinkomen.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zondag 2 augustus 2015 om 22:28
Ik kan me daar wel iets bij indenken. In elke maatschappij heb je een groep mensen die niet mee willen doen. Dan kun je daar 100 bijstandsconsulenten op zetten, maar werken gaat het niet. Daar kun je ook beter geen energie in steken. De winst zit hem meer in de mensen die wel willen maar niet kunnen. Dat niet op komen dagen kan ook onkunde zijn, niet alleen onwil. Ik ken genoeg gevallen van mensen die domweg niet in staat zijn om een baan te kunnen hebben, dan ga je een Wajong aanvragen met iemand, moet van de gemeente, want iemand van 22 in de bijstand, dat hebben ze liever niet. Zit je met die persoon bij de Wajong, kijken ze naar alle klachten, alle diagnoses, en dan is het oordeel:
Ja, je hebt klachten. Maar Aals jij je eigen tempo kunt bepalen, geen druk ervaart op je werk, niet werkt met collega's en niet de hele dag hetzelfde hoeft te doen kun jij prima je eigen inkomen verdienen, dus je krijgt geen Wajong. Kennen jullie dergelijke banen voor een begin 20er zonder oplediing? Ik niet.
Dan ben je weer terug bij de bijstand, met iemand die oprecht niet kán werken, paniekaanvallen krijgt als hij iets moet presteren, zware therapieën volgt om zijn situatie iets te verbeteren, zelf ook weinig schuld heeft aan zijn situatie, want die is buiten zijn schuld ontstaan en veroorzaakt door een ander, medicatie slikt om te kunnen functioneren, enz.
Wat doet de gemeente dan? Hem verplicht laten werken in een programma voor mensen onder de 27
Eigenlijk moet er scholing komen, die heeft hij nooit gehad, maar hij kan niet naar school want door zijn ziekte heeft hij geen concentratievermogen en in een klas zitten gaat hem niet worden. Plus dat er geen geld is voor scholing.
Dus dan moet je verplicht gaan werken. Wat gebeurt er dan? Hij gaat, misschien 1 dag, misschien 2, want hij wil graag normaal zijn en meedraaien, hij wil een normaal inkomen en een normaal leven. Maar dan gaat het niet meer en blijft hij thuis.
En dan is het dossier weer dat iemand niet wil, want als hij ziek was geweest dan had hij wel Wajong gekregen en die kreeg hij niet dús is er niks aan de hand.
Ja, je hebt klachten. Maar Aals jij je eigen tempo kunt bepalen, geen druk ervaart op je werk, niet werkt met collega's en niet de hele dag hetzelfde hoeft te doen kun jij prima je eigen inkomen verdienen, dus je krijgt geen Wajong. Kennen jullie dergelijke banen voor een begin 20er zonder oplediing? Ik niet.
Dan ben je weer terug bij de bijstand, met iemand die oprecht niet kán werken, paniekaanvallen krijgt als hij iets moet presteren, zware therapieën volgt om zijn situatie iets te verbeteren, zelf ook weinig schuld heeft aan zijn situatie, want die is buiten zijn schuld ontstaan en veroorzaakt door een ander, medicatie slikt om te kunnen functioneren, enz.
Wat doet de gemeente dan? Hem verplicht laten werken in een programma voor mensen onder de 27
Eigenlijk moet er scholing komen, die heeft hij nooit gehad, maar hij kan niet naar school want door zijn ziekte heeft hij geen concentratievermogen en in een klas zitten gaat hem niet worden. Plus dat er geen geld is voor scholing.
Dus dan moet je verplicht gaan werken. Wat gebeurt er dan? Hij gaat, misschien 1 dag, misschien 2, want hij wil graag normaal zijn en meedraaien, hij wil een normaal inkomen en een normaal leven. Maar dan gaat het niet meer en blijft hij thuis.
En dan is het dossier weer dat iemand niet wil, want als hij ziek was geweest dan had hij wel Wajong gekregen en die kreeg hij niet dús is er niks aan de hand.
zondag 2 augustus 2015 om 22:30
Geef je zo'n voorbeeld als in mijn voorbeeld een tijdje de tijd om op te krabbelen en te herstellen, dan zal hij op den duur wél een opleiding kunnen volgen en wél een volledig meedraaiend lid van de maatschappij worden. Die op z'n minst bijdraagt in zijn eigen onderhoud. Want het is geen onwil, maar het ziet er wél zo uit. Want van de buitenkant zie je een gezonde redelijk welbespraakte jongvolwassene.
zondag 2 augustus 2015 om 22:38
Ik heb het over mensen in de bijstand die gewoon geen zin hebben om te werken en die dat wel zouden kunnen. Sommigen komen er rond voor uit dat ze geen zin hebben in vroeg opstaan om naar een baas te gaan. Heb je wel eens die aflevering van Puberruil gezien waar een meisje terecht kwam in een groot gezin waar niemand, behalve het verstandelijk beperkte kind, werkte? Het was gewoon hun manier van leven en dat vonden ze doodnormaal.
zondag 2 augustus 2015 om 22:53
quote:Amand schreef op 02 augustus 2015 @ 22:41:
Ook mensen zonder (arbeids)beperkingen worden genaaid door niet op elkaar aansluitende regels, TO. Nog een mogelijke oorzaak van dat vermeende gebrek aan empathie dat je aanhangt, TO; 'we' worden allemaal genaaid dus waarom zou een ander zieliger zijn dan ik?
Het gaat niet om genaaid worden.
En als het je daar wel om gaat:
Ik kom ook in situaties terecht die erg ingewikkeld zijn, waar ik genaaid word door de regels of gewoon domme pech heb. Ik ben in 6 jaar tijd heel vaak van baan gewisseld omdat er elke keer weer reorganisaties waren, dan kreeg ik weer te maken met een berg formulieren, gedoe met kinderopvang, UWV, logge organisaties, enz. Met als enige verschil dat ik er nog nooit een boterham minder om gegeten heb, dat ik gelukkig kan beredeneren dat iets nú lastig kan zijn maar dat het later loont, dat ik een netwerk om me heen heb met mensen die willen helpen als dat nodig is, of dat nu is eens oppassen, via via naar werk zoeken, of om gewoon leuke dingen mee te doen, ik heb de mazzel dat ik uit een goed gezin kom, daardoor een positieve kijk op de wereld heb en ik ben godzijdank gezond, fysiek en mentaal. Een goede oplediing en een leuke babbel maken dan ook nog dat ik nooit lang zonder werk zit.
Dus ja, ik word ook genaaid, ja, ik kom ook lastige dingen tegen, in mijn omgeving gaan ook dingen mis, mislukken plannen, worden mensen ziek en gaan mensen dood, gaan banen verloren, word ik tegengewerkt door het systeem.
Maar mijn basis is dusdanig dat ik me er zonder al teveel hulp mee red. Dat is voor heel veel mensen heel erg anders.
Ook mensen zonder (arbeids)beperkingen worden genaaid door niet op elkaar aansluitende regels, TO. Nog een mogelijke oorzaak van dat vermeende gebrek aan empathie dat je aanhangt, TO; 'we' worden allemaal genaaid dus waarom zou een ander zieliger zijn dan ik?
Het gaat niet om genaaid worden.
En als het je daar wel om gaat:
Ik kom ook in situaties terecht die erg ingewikkeld zijn, waar ik genaaid word door de regels of gewoon domme pech heb. Ik ben in 6 jaar tijd heel vaak van baan gewisseld omdat er elke keer weer reorganisaties waren, dan kreeg ik weer te maken met een berg formulieren, gedoe met kinderopvang, UWV, logge organisaties, enz. Met als enige verschil dat ik er nog nooit een boterham minder om gegeten heb, dat ik gelukkig kan beredeneren dat iets nú lastig kan zijn maar dat het later loont, dat ik een netwerk om me heen heb met mensen die willen helpen als dat nodig is, of dat nu is eens oppassen, via via naar werk zoeken, of om gewoon leuke dingen mee te doen, ik heb de mazzel dat ik uit een goed gezin kom, daardoor een positieve kijk op de wereld heb en ik ben godzijdank gezond, fysiek en mentaal. Een goede oplediing en een leuke babbel maken dan ook nog dat ik nooit lang zonder werk zit.
Dus ja, ik word ook genaaid, ja, ik kom ook lastige dingen tegen, in mijn omgeving gaan ook dingen mis, mislukken plannen, worden mensen ziek en gaan mensen dood, gaan banen verloren, word ik tegengewerkt door het systeem.
Maar mijn basis is dusdanig dat ik me er zonder al teveel hulp mee red. Dat is voor heel veel mensen heel erg anders.
zondag 2 augustus 2015 om 22:54
Op een gegeven moment zijn mensen het zat om overal voor op te moeten draaien. Veel mensen worden rechtser in hun politieke keuze naarmate ze ouder worden. Het is ook wel wrang als je straks tot je 70e aan de slag moet om vervolgens binnen 5 jaar het loodje te leggen, omdat de juiste medische behandeling te duur was. Of je hebt de pech dat je na altijd netjes overal aan betaald te hebben in een verpleeghuis terecht te komen waar alles wegbezuinigd is. Mensen zijn solidair, omdat het idee daarachter is dat anderen straks solidair met jou zijn als de nood aan de man is. Daar gaat het nu fout. Als jij ergens een beroep op doet dan blijken alle potjes leeg te zijn. Dan is het toch ook niet zo raar dat mensen zich veel minder geroepen voelen om zich te bekommeren om totale vreemden die hier in een boot naar toe komen? Je prioriteit is dan toch om te zorgen voor de naasten om je heen en jezelf?
zondag 2 augustus 2015 om 22:55
quote:Pientjexxxx schreef op 02 augustus 2015 @ 22:38:
Ik heb het over mensen in de bijstand die gewoon geen zin hebben om te werken en die dat wel zouden kunnen. Sommigen komen er rond voor uit dat ze geen zin hebben in vroeg opstaan om naar een baas te gaan. Heb je wel eens die aflevering van Puberruil gezien waar een meisje terecht kwam in een groot gezin waar niemand, behalve het verstandelijk beperkte kind, werkte? Het was gewoon hun manier van leven en dat vonden ze doodnormaal.
Die zijn er, en die kom ik ook tegen. Gelukkig niet heel veel. Maar waarom zou je daar energie in steken? Ik ben ervan overtuigd dat je die toch niet in beweging krijgt, bij het intrekken van een uitkering krijgen ze alleen maar meer problemen en kosten ze nog meer geld. Dus ik vraag me af of je daar heel veel mee moet. Er moet wel íets veranderen in zo'n systeem, want mij is dat ook een doorn in het oog. Maar om je energie nu te richten op zo'n groep...... Daarbij zegt het ook iets over je maatschappij, als die groep groot wordt.
Met een basisinkomen heb je dat wel getackeld.
Ik heb het over mensen in de bijstand die gewoon geen zin hebben om te werken en die dat wel zouden kunnen. Sommigen komen er rond voor uit dat ze geen zin hebben in vroeg opstaan om naar een baas te gaan. Heb je wel eens die aflevering van Puberruil gezien waar een meisje terecht kwam in een groot gezin waar niemand, behalve het verstandelijk beperkte kind, werkte? Het was gewoon hun manier van leven en dat vonden ze doodnormaal.
Die zijn er, en die kom ik ook tegen. Gelukkig niet heel veel. Maar waarom zou je daar energie in steken? Ik ben ervan overtuigd dat je die toch niet in beweging krijgt, bij het intrekken van een uitkering krijgen ze alleen maar meer problemen en kosten ze nog meer geld. Dus ik vraag me af of je daar heel veel mee moet. Er moet wel íets veranderen in zo'n systeem, want mij is dat ook een doorn in het oog. Maar om je energie nu te richten op zo'n groep...... Daarbij zegt het ook iets over je maatschappij, als die groep groot wordt.
Met een basisinkomen heb je dat wel getackeld.
zondag 2 augustus 2015 om 22:58
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 22:55:
[...]
Die zijn er, en die kom ik ook tegen. Gelukkig niet heel veel. Maar waarom zou je daar energie in steken? Ik ben ervan overtuigd dat je die toch niet in beweging krijgt, bij het intrekken van een uitkering krijgen ze alleen maar meer problemen en kosten ze nog meer geld. Dus ik vraag me af of je daar heel veel mee moet. Er moet wel íets veranderen in zo'n systeem, want mij is dat ook een doorn in het oog. Maar om je energie nu te richten op zo'n groep...... Daarbij zegt het ook iets over je maatschappij, als die groep groot wordt.
Met een basisinkomen heb je dat wel getackeld.
Jij vindt dat het er niet veel zijn, maar het zijn er veel teveel. Ik vind dat je die mensen best kunt korten en misschien moet je ze wel voedsel- en kledingbonnen geven of zoiets. In ieder geval stimuleren om aan de slag te gaan. Die groep wordt ook nog eens steeds groter, dus je zult daar echt iets aan moeten doen.
Met open grenzen is een basisinkomen niet mogelijk, want het aantal werkenden die alles moeten ophoesten is dan veel te klein.
[...]
Die zijn er, en die kom ik ook tegen. Gelukkig niet heel veel. Maar waarom zou je daar energie in steken? Ik ben ervan overtuigd dat je die toch niet in beweging krijgt, bij het intrekken van een uitkering krijgen ze alleen maar meer problemen en kosten ze nog meer geld. Dus ik vraag me af of je daar heel veel mee moet. Er moet wel íets veranderen in zo'n systeem, want mij is dat ook een doorn in het oog. Maar om je energie nu te richten op zo'n groep...... Daarbij zegt het ook iets over je maatschappij, als die groep groot wordt.
Met een basisinkomen heb je dat wel getackeld.
Jij vindt dat het er niet veel zijn, maar het zijn er veel teveel. Ik vind dat je die mensen best kunt korten en misschien moet je ze wel voedsel- en kledingbonnen geven of zoiets. In ieder geval stimuleren om aan de slag te gaan. Die groep wordt ook nog eens steeds groter, dus je zult daar echt iets aan moeten doen.
Met open grenzen is een basisinkomen niet mogelijk, want het aantal werkenden die alles moeten ophoesten is dan veel te klein.
zondag 2 augustus 2015 om 23:01
Straffen of maatregelen zijn meestal niet de beste manieren om mensen te motiveren. Hoogstens worden ze nog meer butengesloten uit de maatschappij.
Ik heb ze wel meegemaakt hoor, de mensen die door eigen schuld uit een uitkering werden gegooid, tijdelijk, dan moesten ze hun huis uit. Tja. Dan kreeg de gemeente er een schuldsaneringsklant bij en uiteindelijk werd er gewoon weer een andere woning gevonden. En begon het circus weer van voor af aan, als iemand niet wil dan wil hij niet.
Ik heb ze wel meegemaakt hoor, de mensen die door eigen schuld uit een uitkering werden gegooid, tijdelijk, dan moesten ze hun huis uit. Tja. Dan kreeg de gemeente er een schuldsaneringsklant bij en uiteindelijk werd er gewoon weer een andere woning gevonden. En begon het circus weer van voor af aan, als iemand niet wil dan wil hij niet.
zondag 2 augustus 2015 om 23:05
quote:Pientjexxxx schreef op 02 augustus 2015 @ 22:54:
Op een gegeven moment zijn mensen het zat om overal voor op te moeten draaien. Veel mensen worden rechtser in hun politieke keuze naarmate ze ouder worden. Het is ook wel wrang als je straks tot je 70e aan de slag moet om vervolgens binnen 5 jaar het loodje te leggen, omdat de juiste medische behandeling te duur was. Of je hebt de pech dat je na altijd netjes overal aan betaald te hebben in een verpleeghuis terecht te komen waar alles wegbezuinigd is. Mensen zijn solidair, omdat het idee daarachter is dat anderen straks solidair met jou zijn als de nood aan de man is. Daar gaat het nu fout. Als jij ergens een beroep op doet dan blijken alle potjes leeg te zijn. Dan is het toch ook niet zo raar dat mensen zich veel minder geroepen voelen om zich te bekommeren om totale vreemden die hier in een boot naar toe komen? Je prioriteit is dan toch om te zorgen voor de naasten om je heen en jezelf?
Inderdaad. Mensen zijn niet meer of minder sociaal / solidair dan 'vroeger'. In de hoogtijdagen van de verzorgingsstaat waren er ook klaplopers, uitvreters en nietsnutten. Alleen, daar maakten we ons niet zo druk om, omdat we er zelf geen last van hadden: de sociale voorzieningen stonden voor iedereen op hoog niveau. Dat was dus niet zozeer solidariteit als wel onverschilligheid.
Nu we de pijn gaan voelen van de afbraak van de verzorgingsstaat, gaan we opeens weer letten op de vraag of iedereen wel zijn/haar bijdrage levert. Free-rider gedrag wordt niet meer geaccepteerd.
Op een gegeven moment zijn mensen het zat om overal voor op te moeten draaien. Veel mensen worden rechtser in hun politieke keuze naarmate ze ouder worden. Het is ook wel wrang als je straks tot je 70e aan de slag moet om vervolgens binnen 5 jaar het loodje te leggen, omdat de juiste medische behandeling te duur was. Of je hebt de pech dat je na altijd netjes overal aan betaald te hebben in een verpleeghuis terecht te komen waar alles wegbezuinigd is. Mensen zijn solidair, omdat het idee daarachter is dat anderen straks solidair met jou zijn als de nood aan de man is. Daar gaat het nu fout. Als jij ergens een beroep op doet dan blijken alle potjes leeg te zijn. Dan is het toch ook niet zo raar dat mensen zich veel minder geroepen voelen om zich te bekommeren om totale vreemden die hier in een boot naar toe komen? Je prioriteit is dan toch om te zorgen voor de naasten om je heen en jezelf?
Inderdaad. Mensen zijn niet meer of minder sociaal / solidair dan 'vroeger'. In de hoogtijdagen van de verzorgingsstaat waren er ook klaplopers, uitvreters en nietsnutten. Alleen, daar maakten we ons niet zo druk om, omdat we er zelf geen last van hadden: de sociale voorzieningen stonden voor iedereen op hoog niveau. Dat was dus niet zozeer solidariteit als wel onverschilligheid.
Nu we de pijn gaan voelen van de afbraak van de verzorgingsstaat, gaan we opeens weer letten op de vraag of iedereen wel zijn/haar bijdrage levert. Free-rider gedrag wordt niet meer geaccepteerd.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
zondag 2 augustus 2015 om 23:06
Ik snap er steeds minder van. Gaat het erom dat uitsluitend de mensen die jij als slachtoffer beschouwt slachtoffers zijn en empathie verdienen? Zoals je ongetwijfeld tijdens je studie hebt geleerd, kun je de problemen die mensen ervaren niet met elkaar vergelijken. Wat voor de één een mega-probleem is, is voor een ander iets wat ze niet eens opmerken.
Je geeft in ieder geval blijk van een meesterlijke gave om niet in te gaan op kritiek n.a.v. de stelling(en) in je OP. Ik snap ook best dat dat lastig is wanneer je OP voor het overgrote deel bestaat uit het werk van iemand anders en je later verwijst naar literatuur die niet beschikbaar is voor derden.
Je geeft in ieder geval blijk van een meesterlijke gave om niet in te gaan op kritiek n.a.v. de stelling(en) in je OP. Ik snap ook best dat dat lastig is wanneer je OP voor het overgrote deel bestaat uit het werk van iemand anders en je later verwijst naar literatuur die niet beschikbaar is voor derden.
zondag 2 augustus 2015 om 23:10
Ik heb volgens mij niemand slachtoffer genoemd, ik heb alleen mijn eigen problemen met die van iemand anders vergeleken, ik ga alleen in op kritiek als die wat bijdraagt, en jij weet helegaar niet welke studie ik gedaan heb.
Maar bedankt voor de moeite hoor. Het doel is niet dat jij het snapt. Maar het staat je vrij om het te blijven proberen.
Maar bedankt voor de moeite hoor. Het doel is niet dat jij het snapt. Maar het staat je vrij om het te blijven proberen.
zondag 2 augustus 2015 om 23:11
quote:ivankar schreef op 02 augustus 2015 @ 23:05:
[...]
Inderdaad. Mensen zijn niet meer of minder sociaal / solidair dan 'vroeger'. In de hoogtijdagen van de verzorgingsstaat waren er ook klaplopers, uitvreters en nietsnutten. Alleen, daar maakten we ons niet zo druk om, omdat we er zelf geen last van hadden: de sociale voorzieningen stonden voor iedereen op hoog niveau. Dat was dus niet zozeer solidariteit als wel onverschilligheid.
Nu we de pijn gaan voelen van de afbraak van de verzorgingsstaat, gaan we opeens weer letten op de vraag of iedereen wel zijn/haar bijdrage levert. Free-rider gedrag wordt niet meer geaccepteerd.Maar wat is dan de oplossing?
[...]
Inderdaad. Mensen zijn niet meer of minder sociaal / solidair dan 'vroeger'. In de hoogtijdagen van de verzorgingsstaat waren er ook klaplopers, uitvreters en nietsnutten. Alleen, daar maakten we ons niet zo druk om, omdat we er zelf geen last van hadden: de sociale voorzieningen stonden voor iedereen op hoog niveau. Dat was dus niet zozeer solidariteit als wel onverschilligheid.
Nu we de pijn gaan voelen van de afbraak van de verzorgingsstaat, gaan we opeens weer letten op de vraag of iedereen wel zijn/haar bijdrage levert. Free-rider gedrag wordt niet meer geaccepteerd.Maar wat is dan de oplossing?
zondag 2 augustus 2015 om 23:13
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 23:11:
[...]
Maar wat is dan de oplossing?
Wat mij betreft, harde maatregelen. Bijvoorbeeld, afgelopen week in het nieuws: 70% van de Somaliërs in Nederland leeft van een bijstandsuitkering. Zijn niet bemiddelbaar voor werk, want spreken de taal niet en hangen de halve dag laveloos rond van het kauwen op qat.
Mijn partner heeft WMO-zorg nodig, eigen bijdrage die we moeten betalen: enkele honderden euro’s per maand. En wij zijn bepaald geen villabewoners met 2 sportauto’s voor de deur. Kun je snappen dat ik helemaal klaar ben met degenen die moedwillig parasiteren op de samenleving? Eruit met die 70% Somaliërs, zeg ik dus. (is slechts 1 voorbeeld he)
[...]
Maar wat is dan de oplossing?
Wat mij betreft, harde maatregelen. Bijvoorbeeld, afgelopen week in het nieuws: 70% van de Somaliërs in Nederland leeft van een bijstandsuitkering. Zijn niet bemiddelbaar voor werk, want spreken de taal niet en hangen de halve dag laveloos rond van het kauwen op qat.
Mijn partner heeft WMO-zorg nodig, eigen bijdrage die we moeten betalen: enkele honderden euro’s per maand. En wij zijn bepaald geen villabewoners met 2 sportauto’s voor de deur. Kun je snappen dat ik helemaal klaar ben met degenen die moedwillig parasiteren op de samenleving? Eruit met die 70% Somaliërs, zeg ik dus. (is slechts 1 voorbeeld he)
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
zondag 2 augustus 2015 om 23:19
Dat waren in 2014 37.400 Somaliërs, waarvan dus 70% niet werkt? 70% in het algemeen of 70% van de volwassen mannen? Want ik herken wel dat dat een niet te activeren groep is (ik woonde er tussen, had ze qat kauwend voor de deur) maar hoe wilde je die wegsturen? Sommigen van hen zullen al Nederlander zijn, en hun kinderen al een stuk Nederlandser, hier vaak geboren. Ook weg?
Hoewel ik de frustratie begrijp vraag ik me af of dit de oplossing is.
Hoewel ik de frustratie begrijp vraag ik me af of dit de oplossing is.
zondag 2 augustus 2015 om 23:22
http://www.volkskrant.nl/ ... -in-de-bijstand~a4016408/
Het is dus wel iets genuanceerder dan niet willen.
Het is dus wel iets genuanceerder dan niet willen.
zondag 2 augustus 2015 om 23:22
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 23:10:
Ik heb volgens mij niemand slachtoffer genoemd, ik heb alleen mijn eigen problemen met die van iemand anders vergeleken, ik ga alleen in op kritiek als die wat bijdraagt, en jij weet helegaar niet welke studie ik gedaan heb.
Maar bedankt voor de moeite hoor. Het doel is niet dat jij het snapt. Maar het staat je vrij om het te blijven proberen.
Ik zou het gewoon waarderen wanneer je iets van jezelf zou laten zien. That's all. Echter, je poneert een stelling die niet van jezelf is, pretendeert dat het een algemene ontwikkeling betreft en gaat vervolgens alleen in op voorbeelden die je aan het hart liggen, die echter geen enkel raakvlak hebben met de reikwijdte van de stelling.
Ik vind het jammer, want het onderwerp is boeiend genoeg.
Ik heb volgens mij niemand slachtoffer genoemd, ik heb alleen mijn eigen problemen met die van iemand anders vergeleken, ik ga alleen in op kritiek als die wat bijdraagt, en jij weet helegaar niet welke studie ik gedaan heb.
Maar bedankt voor de moeite hoor. Het doel is niet dat jij het snapt. Maar het staat je vrij om het te blijven proberen.
Ik zou het gewoon waarderen wanneer je iets van jezelf zou laten zien. That's all. Echter, je poneert een stelling die niet van jezelf is, pretendeert dat het een algemene ontwikkeling betreft en gaat vervolgens alleen in op voorbeelden die je aan het hart liggen, die echter geen enkel raakvlak hebben met de reikwijdte van de stelling.
Ik vind het jammer, want het onderwerp is boeiend genoeg.
zondag 2 augustus 2015 om 23:25
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 23:19:
Dat waren in 2014 37.400 Somaliërs, waarvan dus 70% niet werkt? 70% in het algemeen of 70% van de volwassen mannen? Want ik herken wel dat dat een niet te activeren groep is (ik woonde er tussen, had ze qat kauwend voor de deur) maar hoe wilde je die wegsturen? Sommigen van hen zullen al Nederlander zijn, en hun kinderen al een stuk Nederlandser, hier vaak geboren. Ook weg?
Hoewel ik de frustratie begrijp vraag ik me af of dit de oplossing is.
70% Heeft een bijstandsuitkering, maar dat wil niet zeggen dat die overige 30% werkt. Een groot deel daarvan heeft WIA, Wajong, studiefinanciering enz.
Somalië is tegenwoordig veilig genoeg, dus je zou de regel kunnen instellen dat als een land veilig is je verblijfsvergunning wordt ingetrokken en je terug gaat naar het land van herkomst. Sowieso retour als ook nog eens blijkt dat je geen enkele bijdrage levert aan de samenleving hier. Dat je dan kinderen hebt die in Nederland gewend zijn, is jammer. Dat is dan je eigen verantwoordelijkheid en niet die van Nederland. Had je maar beter je best moeten doen. Waarom krijgen mensen eigenlijk het Nederlanderschap als je helemaal niet meedoet hier?
Dat waren in 2014 37.400 Somaliërs, waarvan dus 70% niet werkt? 70% in het algemeen of 70% van de volwassen mannen? Want ik herken wel dat dat een niet te activeren groep is (ik woonde er tussen, had ze qat kauwend voor de deur) maar hoe wilde je die wegsturen? Sommigen van hen zullen al Nederlander zijn, en hun kinderen al een stuk Nederlandser, hier vaak geboren. Ook weg?
Hoewel ik de frustratie begrijp vraag ik me af of dit de oplossing is.
70% Heeft een bijstandsuitkering, maar dat wil niet zeggen dat die overige 30% werkt. Een groot deel daarvan heeft WIA, Wajong, studiefinanciering enz.
Somalië is tegenwoordig veilig genoeg, dus je zou de regel kunnen instellen dat als een land veilig is je verblijfsvergunning wordt ingetrokken en je terug gaat naar het land van herkomst. Sowieso retour als ook nog eens blijkt dat je geen enkele bijdrage levert aan de samenleving hier. Dat je dan kinderen hebt die in Nederland gewend zijn, is jammer. Dat is dan je eigen verantwoordelijkheid en niet die van Nederland. Had je maar beter je best moeten doen. Waarom krijgen mensen eigenlijk het Nederlanderschap als je helemaal niet meedoet hier?
