Actueel
alle pijlers
Psychopatische samenleving?
vrijdag 31 juli 2015 om 09:33
Onderstaand is een lap tekst, maar geeft wel weer wat ik wil zeggen. Voor mijn scriptie kwam ik vorig jaar een artikel tegen getiteld: 'de psychopatische samenleving'. Het is te lang om helemaal weer te geven maar het kwam er op neer dat onze samenleving momenteel is gebouwd rondom individualisme, eigen ontplooiing, eigen verantwoordlijkheid, dat samenlevingsverbanden kleiner worden en er minder contact met anderen is, minder empathie is enz. Ongeveer wat onderstaand artikel ook weergeeft. Hetzelfde zie ik hier op het forum: ben je dik, rook je, ben je arm, ziek of mislukt, dat is allemaal je eigen schuld, je lost het zelf maar op. Alles is een keuze en alles is fe voorkomen als je maar de juiste keuze maakt.
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
Natuurlijk kun je je leven sturen, voor een deel. Maar ook alleen maar met de vemogens die je hebt meegekregen en dat is voor de één nou eenmaal meer dan voor de ander. Neem alsjeblieft de moeite om onderstaande te lezen en ik ben benieuwd hoe jullie dat zien? Hoe valt dit te rijmen met alle 'eigen volk eerst' en 'gelukszoekers moeten terug' op deze pijler? Met kreten die eisen dat dikke mensen meer premie moeten gaan betalen en rokers bijkans gefusilleerd moeten worden? En als je maar écht wilt dat er dan áltijd werk is?
Hoe empathie uit onze samenleving verdwijnt
MIEKE VAN STIGT 28 JULI 2015
Mieke-van-Stigt
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd niet altijd even vrolijk ben, maar als ik naar het nieuws kijk neemt mijn vertrouwen in de mensheid zienderogen af. Zo bereikte me het nieuws dat ruim veertig procent van de artsen de behandeling wil kunnen weigeren aan patiënten met een ongezonde leefstijl, zeker als die leefstijl bijdraagt aan de aandoening waarvoor behandeling gevraagd wordt.
Zonder empathie is de zorg mank
Blijkbaar zien, in navolging van politici, nu ook artsen de leefstijl als volstrekt vrije keuze. In deze visie zijn niet alleen het leven en het lichaam maakbaar, maar zijn de burger of de patiënt er ook persoonlijk verantwoordelijk voor en dus schuldig aan als het niet goed gaat.
Om te beginnen is dit wetenschappelijk aanvechtbaar: keuzes worden grotendeels onbewust gemaakt. Omgeving, marketing en persoonlijke omstandigheden zoals stress spelen een zeer grote rol in het keuzenproces. Keuzes worden altijd gemaakt in een context en de mate waarin mensen deze kunnen beïnvloeden is maar heel beperkt. Daarbij kan er weliswaar een statistisch verband zijn tussen leefstijl en aandoening, maar op individueel niveau is dit niet altijd bewijsbaar, laat staan dat er van een echte vrije keuze en dus schuld sprake is. Statistische gegevens mogen nooit naar individueel niveau worden vertaald. Maar los daarvan: een arts die zijn patiënt veroordeelt, kan niet meer helpen en kijkt niet meer naar de mens achter de ziekte.
Dobbernegers, labbekakken en lillende vleeshompen
Maar hier blijft het niet bij. Helaas. Want wat te denken van de term “dobbernegers” voor wanhopige vluchtelingen die omkomen op hun tocht naar een toekomst? En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd.
En net toen ik dacht dat we alles gehad hadden, kwam Pro-Rail voorman Eringa met het verwijt dat zelfmoordplegers geen rekening houden met vertragingen van zijn schema. Hoe komen mensen zo kil, zo wreed, zo dom? Sinds wanneer is het treinenschema belangrijker dan het leed van de achterblijvende familie, of van de machinisten, treinpersoneel en inzittenden die zoiets gruwelijks meemaken?
Het lijkt wel steeds vaker voor te komen dat we volstrekt gevoelloos reageren op mensen die het moeilijk hebben. En dat geldt niet alleen voor de Grieken, de vluchtelingen en mensen in conflictgebieden. Want sinds wanneer is het oké om openlijk te spreken van de vreselijke aanblik van wit lillend vlees, waar het iemand betreft die net als ieder ander van het zonnetje wil genieten? En hoezo vindt 55% van de Nederlanders dat mensen met longkanker het aan zichzelf te danken hebben en is het nodig dat de Stichting Longkanker daar een campagne tegen moet opstarten? En gaat dat helpen?
Een nieuwe golf wreedheid en domheid
Het lijkt me goed om eerst eens te kijken wat er aan de hand is. De geschiedenis laat ons zien dat wreedheid, domheid en een gebrek aan empathie beslist niet alleen kenmerkend is voor onze tijd. Toch lijkt me dat er sprake is van een patroon. Een samenloop van krachten die alles te maken hebben met onze neoliberale, meritocratische samenleving: hierin staan de waarden eigen keus, eigen verantwoordelijkheid en eigen verdienste centraal. Dit betekent dat de invloed van sekse, kleur en klasse het liefst ontkend worden, want iedereen heeft immers gelijke kansen, toch?
Dat niet iedereen evenveel mazzel heeft gehad in het leven is dan een spelbreker van jewelste, dus dat zien we liever niet. Roken en overgewicht worden liever niet gezien als een gevolg van lagere sociale klasse, armoede en stress, of van een op totale verslaving uit zijnde voedings- en tabaksindustrie. Mensen hebben geen pech meer, omstandigheden zijn geen excuus en wie nog durft te mekkeren over een slechte jeugd neemt zijn eigen verantwoordelijkheid niet serieus. Nee: deze mensen zijn zelf schuldig en kosten de samenleving, óns, alleen maar geld.
Welk probleem lossen we hiermee op?
Want wat gebeurt hier? Als je goed kijkt, zie je dat elke keer dat een bepaalde groep mensen worden uitgesloten van onze empathie, ons medegevoel, door hun situatie te herdefiniëren als verwijtbaar, eigen schuld, een gebrek aan moraal. Die luie Grieken verdienen onze steun niet, ze moeten maar eens werken in plaats van in de schaduw hangen. Dat de werkloosheid daar oploopt tot vijftig procent, dat kinderen in armoede opgroeien, dat hypotheken onder water staan, ach, tja. Het lijkt heel prettig om je af te sluiten van anderman’s (vrouws) leed. We hoeven niet meer mee te lijden én we kunnen geloven dat ons geluk te danken is aan onze eigen superioriteit, je weet wel: meritocratie, eigen verdienste, eigen keus, eigen verantwoordelijkheid. Het leven is toch maakbaar? Een vriend van me heeft alvleesklierkanker en vertelde dat sommige mensen bijna teleurgesteld reageren als hij zegt dat hij nooit heeft gerookt. Dat zo’n ziekte je ook zomaar kan overkomen, past niet in hun maakbaarheidsdenken.
Als mens zijn we sociale dieren. We worden geboren met empathie, die nodig is om sociaal te kunnen leren en functioneren. Daarbij maken we voortdurend onderscheid: wie hoort bij ons en wie is de vijand, de ander? Sociale uitsluiting, via de definities van de situaties uit de voorbeelden hierboven, is een actief proces van ont-empatisering. Zo hoeven we de pijn van anderen niet te voelen: ze verdienen het, hebben er zelf om gevraagd. We kunnen opgelucht verder met leven.
Het ont-empatiseren lost wel degelijk een conflict op, namelijk de spanning tussen je eigen neiging tot empathie en een wereld waarin pech en geluk ongelijk verdeeld zijn. Met het uitbannen van dat gevoel is de orde hersteld: de pech is eigen schuld, daar hoeven we geen medelijden voor te voelen.
De definities zijn niet bedoeld om problemen op te lossen, maar als excuus om juist onze handen ervan af te trekken. Het gaat niet meer om helpen, maar om het legitimeren van onze eigen houding van uitsluiting. De afwijzende arts zal zijn handen van de patiënt willen aftrekken, mensen met overgewicht durven nauwelijks meer op het strand te zitten, zieken krijgen verwijten in plaats van compassie, en Hans de Boer hoeft zijn achterban, de werkgevers, niet tot de orde te roepen.
Een pleidooi voor empathie
Wie is gebaat bij dit gedrag? Je zou zeggen: wijzelf, maar dat is schijn. De keerzijde van deze houding is dat daarmee de druk in de samenleving toeneemt. De onveiligheid, de dreiging om zelf ook uitgesloten te worden, raakt ook jezelf. We moéten presteren, slank zijn, gezond leven, hard werken, succesvol zijn, want de afwijzing zit ons op de hielen. Steeds meer mensen bezwijken onder de hoge druk en zitten thuis met burn-out of psychische klachten. En denken vervolgens dat het aan hun eigen falen ligt.
We lossen dus niets op. Voor onszelf niet, en zeker niet voor de buitengesloten ander. Dus, mochten jullie iets over Griekenland willen zeggen (of in alle andere bovengenoemde voorbeelden): verplaats je eerst eens in de situatie van de ander en vraag je af of je zou willen ruilen. Als het antwoord nee is, dan weet je waar het fout gegaan is en wat je te doen staat. Mededogen is zoveel fijner voor de gever en de ontvanger. Probeer het, je kunt het!
Fijne vakantie!
Mieke van Stigt
zondag 2 augustus 2015 om 18:45
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 18:40:
Ik wil nog even toevoegen dat ik helemaal niet van mening ben dat iedereen zomaar een land in zou moeten kunnen. Iedereen toelaten is geen oplossing. Dus als je het hebt over meer empathisch reageren hebt dan betekent dat niet automatisch iedereen binnenlaten, alles goedvinden en gratis geld uitdelen. Daar moeten mensen over nadenken, en ik heb te weinig kennis van zaken om dat goed onderbouwd te doen.
Het gaat mij om de manier waarop er gepraat wordt
Alsof men persóönlijk tekort gedaan wordt, alsof die 'gelukszoeksers' jou persoonlijk het brood van de tafel komen stelen, alsof het geen mensen zijn, een mindere diersoort. Gewoon vanuit de onderbuik húp reageren. Dát staat me tegen.Misschien kunnen anderen wél 3, 4, 5 of 10 zetten vooruit denken en de gevolgen overzien (en van daar uit dan reageren) en jij niet. Is het voor jou een optie om te overwegen dat dit is wat er aan de hand is?
Ik wil nog even toevoegen dat ik helemaal niet van mening ben dat iedereen zomaar een land in zou moeten kunnen. Iedereen toelaten is geen oplossing. Dus als je het hebt over meer empathisch reageren hebt dan betekent dat niet automatisch iedereen binnenlaten, alles goedvinden en gratis geld uitdelen. Daar moeten mensen over nadenken, en ik heb te weinig kennis van zaken om dat goed onderbouwd te doen.
Het gaat mij om de manier waarop er gepraat wordt
Alsof men persóönlijk tekort gedaan wordt, alsof die 'gelukszoeksers' jou persoonlijk het brood van de tafel komen stelen, alsof het geen mensen zijn, een mindere diersoort. Gewoon vanuit de onderbuik húp reageren. Dát staat me tegen.Misschien kunnen anderen wél 3, 4, 5 of 10 zetten vooruit denken en de gevolgen overzien (en van daar uit dan reageren) en jij niet. Is het voor jou een optie om te overwegen dat dit is wat er aan de hand is?
zondag 2 augustus 2015 om 18:52
quote:Amand schreef op 02 augustus 2015 @ 18:39:
Niet gehinderd door enige kennis van gemeente-financieën durf ik te stellen dat het vooral de bijstandstrekkers zijn die het hardst getroffen worden door de toestroom van vreemdelingen. Aangezien we hier in NL liever baby-zeehondjes doodknuppelen dan de schijn van onderscheid maken (ook wel: discriminatie) willen wekken, zullen degenen die afhankelijk zijn van de gemeente met steeds strengere regels te maken krijgen, waarbij het me niet zou verbazen dat juist de vreemdelingen weer meer rechten krijgen dan de autochtonen, in het kader van wat zijn ze zielig positieve discriminatie.
Ik heb zelf te maken gehad met het aan het werk krijgen van mensen in de bijstand en ook verschillende jobcoaches gesproken. Die labbekakken (het woord waar half Nederland over viel) zijn er helaas veel te veel. Er zitten heel veel mensen in de bijstand die het allemaal wel prima vinden en helemaal niet aan het werk willen. Financieel redden zij zich prima en thuiszitten is hun way of life geworden.
Op dit forum lees ik ook regelmatig over vrouwen die alleenstaand aan een kind beginnen en vervolgens hun hand gaan ophouden. Sommige van die vrouwen veroordelen zelfs nog moeders die hun kind naar de opvang brengen om zo te kunnen gaan werken. Dat vind ik dus ook labbekakken.
Het niet mee willen doen aan de maatschappij en op je luie gat blijven zitten, is van alle tijden. Vroeger waren die personen er ook. Er is zelfs geprobeerd ze te heropvoeden in Veenhuizen. Lees het Pauperparadijs maar eens. Ik heb er daarom helemaal geen moeite mee dat er streng gekeken gaat worden of iemand echt voor bijstand in aanmerking komt.
Natuurlijk zijn er ook mensen die er alles aan doen om uit de bijstand te komen, maar ik heb het idee dat die toch echt in de minderheid zijn.
Niet gehinderd door enige kennis van gemeente-financieën durf ik te stellen dat het vooral de bijstandstrekkers zijn die het hardst getroffen worden door de toestroom van vreemdelingen. Aangezien we hier in NL liever baby-zeehondjes doodknuppelen dan de schijn van onderscheid maken (ook wel: discriminatie) willen wekken, zullen degenen die afhankelijk zijn van de gemeente met steeds strengere regels te maken krijgen, waarbij het me niet zou verbazen dat juist de vreemdelingen weer meer rechten krijgen dan de autochtonen, in het kader van wat zijn ze zielig positieve discriminatie.
Ik heb zelf te maken gehad met het aan het werk krijgen van mensen in de bijstand en ook verschillende jobcoaches gesproken. Die labbekakken (het woord waar half Nederland over viel) zijn er helaas veel te veel. Er zitten heel veel mensen in de bijstand die het allemaal wel prima vinden en helemaal niet aan het werk willen. Financieel redden zij zich prima en thuiszitten is hun way of life geworden.
Op dit forum lees ik ook regelmatig over vrouwen die alleenstaand aan een kind beginnen en vervolgens hun hand gaan ophouden. Sommige van die vrouwen veroordelen zelfs nog moeders die hun kind naar de opvang brengen om zo te kunnen gaan werken. Dat vind ik dus ook labbekakken.
Het niet mee willen doen aan de maatschappij en op je luie gat blijven zitten, is van alle tijden. Vroeger waren die personen er ook. Er is zelfs geprobeerd ze te heropvoeden in Veenhuizen. Lees het Pauperparadijs maar eens. Ik heb er daarom helemaal geen moeite mee dat er streng gekeken gaat worden of iemand echt voor bijstand in aanmerking komt.
Natuurlijk zijn er ook mensen die er alles aan doen om uit de bijstand te komen, maar ik heb het idee dat die toch echt in de minderheid zijn.
zondag 2 augustus 2015 om 19:02
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 18:40:
Gewoon vanuit de onderbuik húp reageren. Dát staat me tegen.
Vreemd.
Een soort standaard reflex.
Als je geen voorstander bent van open grenzen en je bent het bijvoorbeeld met Wilders eens is een veel gehoord argument
"onderbuik" terwijl bijvoorbeeld een Karskens goed kan beargumenteren waarom hij tegen de huidige vluchtelingen politiek is.
Gewoon vanuit de onderbuik húp reageren. Dát staat me tegen.
Vreemd.
Een soort standaard reflex.
Als je geen voorstander bent van open grenzen en je bent het bijvoorbeeld met Wilders eens is een veel gehoord argument
"onderbuik" terwijl bijvoorbeeld een Karskens goed kan beargumenteren waarom hij tegen de huidige vluchtelingen politiek is.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zondag 2 augustus 2015 om 19:30
quote:Amand schreef op 02 augustus 2015 @ 18:45:
[...]
Misschien kunnen anderen wél 3, 4, 5 of 10 zetten vooruit denken en de gevolgen overzien (en van daar uit dan reageren) en jij niet. Is het voor jou een optie om te overwegen dat dit is wat er aan de hand is?Over het algemeen komen de mensen die het hardst schreeuwen niet met argumenten en onderbouwingen en maken ze niet een algemeen intelligente indruk. Daarbij zei ik al dat ik niet per se vóór grenzen open ben. Daar was me dit topic niet om te doen, dat ging niet over grenzen.
[...]
Misschien kunnen anderen wél 3, 4, 5 of 10 zetten vooruit denken en de gevolgen overzien (en van daar uit dan reageren) en jij niet. Is het voor jou een optie om te overwegen dat dit is wat er aan de hand is?Over het algemeen komen de mensen die het hardst schreeuwen niet met argumenten en onderbouwingen en maken ze niet een algemeen intelligente indruk. Daarbij zei ik al dat ik niet per se vóór grenzen open ben. Daar was me dit topic niet om te doen, dat ging niet over grenzen.
zondag 2 augustus 2015 om 19:58
Ik begrijp gewoon niet waarom je empathie, volgens mij iets dat je normaalgesproken al of niet hebt met iemand waar je min of meer iets mee te maken hebt, wilt doortrekken naar het domein van iedereen waar je niet direct iets mee te maken hebt. Volgens mij probeer je de reikwijdte van het hele begrip tot barstens toe uit te rekken.
Om het maar even bij het onsympathieke onderwerp van de weerstand tegen immigratie te houden; ik heb niets met willekeurige vreemdelingen. Door te suggereren dat ik niet empathisch zou zijn door onverschilligheid ten aanzien van deze mensen ten toon te spreiden (of erger), maak je me én verantwoordelijk voor iets waarvan ik zelf vind er niet verantwoordelijk te zijn (ik heb namelijk niets met die mensen) én je veroordeelt me erom.
Wat mij betreft ben je dan lid van de gedachtenpolitie.
Dat hele empathie zoals jij het voorstelt komt me erg Groen-Links voor; keihard afgerekend willen worden op je goede bedoelingen.
Om het maar even bij het onsympathieke onderwerp van de weerstand tegen immigratie te houden; ik heb niets met willekeurige vreemdelingen. Door te suggereren dat ik niet empathisch zou zijn door onverschilligheid ten aanzien van deze mensen ten toon te spreiden (of erger), maak je me én verantwoordelijk voor iets waarvan ik zelf vind er niet verantwoordelijk te zijn (ik heb namelijk niets met die mensen) én je veroordeelt me erom.
Wat mij betreft ben je dan lid van de gedachtenpolitie.
Dat hele empathie zoals jij het voorstelt komt me erg Groen-Links voor; keihard afgerekend willen worden op je goede bedoelingen.
zondag 2 augustus 2015 om 20:18
Denk je niet dat dat er grenzen zijn aan waar mensen zich betrokken bij kunnen (of beter: willen) voelen, TO?
Volgens mij ligt daar het antwoord op de emoties die je bij het onderwerp 'empathie' hebt.
Volgens mij hebben de meeste mensen genoeg aan hun eigen sores en hebben ze vaak genoeg zelf het lid op de neus gehad om zich al te druk te maken over wat anderen overkomt of zichzelf aandoen.
Volgens mij ligt daar het antwoord op de emoties die je bij het onderwerp 'empathie' hebt.
Volgens mij hebben de meeste mensen genoeg aan hun eigen sores en hebben ze vaak genoeg zelf het lid op de neus gehad om zich al te druk te maken over wat anderen overkomt of zichzelf aandoen.
zondag 2 augustus 2015 om 20:29
Maar het referentiekader is wel een beetje anders. Wat wil je tegen het vluchtelingechtpaar zeggen dat met drie personen in een gammel bootje stapte, maar er met zijn tweetjes afkwam, omdat hun dochtertje verdronk? "Ja, dat is heel sneu, maar hier gaat de AOW-leeftijd alweer omhoog!" "Weet je wel dat wij het hier ook helemaal niet makkelijk hebben, want een bloemkool kost 1 Euro vijftig."
Zo is de argumentatie soms. En dan ben je niet empathisch.
Maar goed, ontopic: ik zie in mijn omgeving heel duidelijk dat netwerken minder sterk worden. Vooral in de sociaal zwakke milieus, waar vroeger iedereen op elkaar lette (al was dat ook soms stikirritant) en iedereen wel wist dat nichtje S. eigenlijk zwakbegaafd was, dus kwam men gewoon wat vaker langs en legde dan uit dat de kinderen soms ook een appel moesten eten. Misschien ben ik pessimistisch, maar ik zie weinig opwaartse mobiliteit meer in mijn milieu: wie nu arm en kansloos geboren wordt, lijkt er niet meer uit te komen. Dat kan komen omdat alleen de 'allerzwaksten' overgebleven zijn, of het heeft andere redenen, maar het stemt me wel verdrietig. Als ik collega's hoor beweren dat iedereen in Nederland weloverwogen keuzes kan maken en dat de overheid betuttelt, dan denk ik altijd aan nichtje S., die haar kinderen alleen kon opvoeden dankzij de betutteling van anderen.
Zo is de argumentatie soms. En dan ben je niet empathisch.
Maar goed, ontopic: ik zie in mijn omgeving heel duidelijk dat netwerken minder sterk worden. Vooral in de sociaal zwakke milieus, waar vroeger iedereen op elkaar lette (al was dat ook soms stikirritant) en iedereen wel wist dat nichtje S. eigenlijk zwakbegaafd was, dus kwam men gewoon wat vaker langs en legde dan uit dat de kinderen soms ook een appel moesten eten. Misschien ben ik pessimistisch, maar ik zie weinig opwaartse mobiliteit meer in mijn milieu: wie nu arm en kansloos geboren wordt, lijkt er niet meer uit te komen. Dat kan komen omdat alleen de 'allerzwaksten' overgebleven zijn, of het heeft andere redenen, maar het stemt me wel verdrietig. Als ik collega's hoor beweren dat iedereen in Nederland weloverwogen keuzes kan maken en dat de overheid betuttelt, dan denk ik altijd aan nichtje S., die haar kinderen alleen kon opvoeden dankzij de betutteling van anderen.
zondag 2 augustus 2015 om 20:35
Maar dat vat het wel aardig samen Barbara. Het artikel waar ik in mijn op aan refereer benoemt dat ook ( kan het hier niet plaatsen omdat het op een afgeschermde site voor vakliteratuur staat)m samenlevingsverbanden worden losser, er zijn meer mensen eenzaam en dus vallen er meer mensen uit. Mensen moeten van de overheid meer hulp in eigen omgeving gaan vragen, dankzij de participatiemaatschappij, maar de overheid vergeet dat dat helemaal niet kan. Enerzijds is er een lijn dat alles individualistischer wordt, zelfontplooiing, ambities en dergelijke staan voorop, ook door de invloed van onze overheid, maar aan de andere kant worden voorzieningen uitgekleed en de oplossing van de overheid is dan dat mensen dat onderling moeten oplossen.
Dat kan niet samengaan.
Dat kan niet samengaan.
zondag 2 augustus 2015 om 20:37
Eens. Soms denk ik weleens (en dat is een beetje populistisch van me) dat veel beleid gemaakt wordt door mensen die privileges genoten hebben, of die uit heel prettige milieus komen. En dat is heerlijk voor ze, maar het maakt wel dat je geen idee hebt van hoe complex de problematiek van de kwetsbare groepen in je samenleving is.
zondag 2 augustus 2015 om 20:38
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 20:25:
Als mensen het zo druk hebben met zichzelf hebben ze ook geen tijd om keihard tégen iets te zijn lijkt me. Onverschilligheid is iets heel anders lijkt me.
Je doet nogal wat aannames.
Daarbij wil ik opmerken, hoe onsympathiek het ook moge klinken, dat je erg weinig interesse toont in mensen die het niet met je eens zijn of vraagtekens bij het verhaal van die mevrouw zetten. Ik meen dat je je in de OP afvraagt waar die niet-empathische houding van die mensen vandaan komt, maar ik zie in jouw reacties geen enkele poging om erachter te komen wat die mensen beweegt. Je noemt ze dom; dat is het enige dat ik er tot op heden uit heb weten te destilleren.
Als mensen het zo druk hebben met zichzelf hebben ze ook geen tijd om keihard tégen iets te zijn lijkt me. Onverschilligheid is iets heel anders lijkt me.
Je doet nogal wat aannames.
Daarbij wil ik opmerken, hoe onsympathiek het ook moge klinken, dat je erg weinig interesse toont in mensen die het niet met je eens zijn of vraagtekens bij het verhaal van die mevrouw zetten. Ik meen dat je je in de OP afvraagt waar die niet-empathische houding van die mensen vandaan komt, maar ik zie in jouw reacties geen enkele poging om erachter te komen wat die mensen beweegt. Je noemt ze dom; dat is het enige dat ik er tot op heden uit heb weten te destilleren.
zondag 2 augustus 2015 om 20:42
quote:Amand schreef op 02 augustus 2015 @ 20:38:
[...]
Je doet nogal wat aannames.
Daarbij wil ik opmerken, hoe onsympathiek het ook moge klinken, dat je erg weinig interesse toont in mensen die het niet met je eens zijn of vraagtekens bij het verhaal van die mevrouw zetten. Ik meen dat je je in de OP afvraagt waar die niet-empathische houding van die mensen vandaan komt, maar ik zie in jouw reacties geen enkele poging om erachter te komen wat die mensen beweegt. Je noemt ze dom; dat is het enige dat ik er tot op heden uit heb weten te destilleren.Fijn dat je een poging doet.
[...]
Je doet nogal wat aannames.
Daarbij wil ik opmerken, hoe onsympathiek het ook moge klinken, dat je erg weinig interesse toont in mensen die het niet met je eens zijn of vraagtekens bij het verhaal van die mevrouw zetten. Ik meen dat je je in de OP afvraagt waar die niet-empathische houding van die mensen vandaan komt, maar ik zie in jouw reacties geen enkele poging om erachter te komen wat die mensen beweegt. Je noemt ze dom; dat is het enige dat ik er tot op heden uit heb weten te destilleren.Fijn dat je een poging doet.
zondag 2 augustus 2015 om 20:43
Quote OP: "En Hans de Boer met zijn labbekakken, die, niet gehinderd door enige kennis van cijfers en feiten, vond dat mensen met een bijstandsuitkering maar asperges moesten gaan steken in plaats van thuis zitten en geld vangen. Je zult maar wanhopig je honderdste sollicitatiebrief hebben weggestuurd."
Alleen al hierdoor laat Mieke (of what's her name) zien dat ze geen flauw idee heeft van wat er in de praktijk in de bijstand omgaat. Labbekakken is het goede woord of misschien nog wel te aardig. Er is inderdaad een klein deel dat zijn/haar uiterste best doet om weer aan de slag te komen, maar de meesten zijn slampampers, liegbeesten en fraudeurs. Ze liegen zoveel dat je maag ervan omdraait dat het luie leventje van deze mensen gefinancierd wordt in dit land. Ze liegen zoveel dat je bijna niet kunt geloven dat zóveel mensen zóveel kunnen liegen. Ik snap daarom ergens wel dat mensen die nooit beroepsmatig te maken gehad hebben met de WWB/Participatiewet liever de roze bril op willen houden.
De werkelijkheid in de praktijk van de bijstand is onthutsend. Dan liever die roze bril.
Alleen al hierdoor laat Mieke (of what's her name) zien dat ze geen flauw idee heeft van wat er in de praktijk in de bijstand omgaat. Labbekakken is het goede woord of misschien nog wel te aardig. Er is inderdaad een klein deel dat zijn/haar uiterste best doet om weer aan de slag te komen, maar de meesten zijn slampampers, liegbeesten en fraudeurs. Ze liegen zoveel dat je maag ervan omdraait dat het luie leventje van deze mensen gefinancierd wordt in dit land. Ze liegen zoveel dat je bijna niet kunt geloven dat zóveel mensen zóveel kunnen liegen. Ik snap daarom ergens wel dat mensen die nooit beroepsmatig te maken gehad hebben met de WWB/Participatiewet liever de roze bril op willen houden.
De werkelijkheid in de praktijk van de bijstand is onthutsend. Dan liever die roze bril.
zondag 2 augustus 2015 om 20:46
quote:Pientjexxxx schreef op 02 augustus 2015 @ 18:52:
[...]
Ik heb zelf te maken gehad met het aan het werk krijgen van mensen in de bijstand en ook verschillende jobcoaches gesproken. Die labbekakken (het woord waar half Nederland over viel) zijn er helaas veel te veel. Er zitten heel veel mensen in de bijstand die het allemaal wel prima vinden en helemaal niet aan het werk willen. Financieel redden zij zich prima en thuiszitten is hun way of life geworden.
Inderdaad.
[...]
Ik heb zelf te maken gehad met het aan het werk krijgen van mensen in de bijstand en ook verschillende jobcoaches gesproken. Die labbekakken (het woord waar half Nederland over viel) zijn er helaas veel te veel. Er zitten heel veel mensen in de bijstand die het allemaal wel prima vinden en helemaal niet aan het werk willen. Financieel redden zij zich prima en thuiszitten is hun way of life geworden.
Inderdaad.
zondag 2 augustus 2015 om 20:56
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 20:45:
Kun je dat 'de meesten' ook onderbouwen?Met cijfers bedoel je? Gemeenten zijn in principe huiverig om cijfers hieraan vast te plakken, omdat het bepaalde groepen zou stigmatiseren. En je hoeft het niet te geloven. Ik zou het zelf ook niet hebben geloofd als ik het niet met mijn eigen ogen had gezien en ik heb er alleen in juridische zin mee te maken.
Kun je dat 'de meesten' ook onderbouwen?Met cijfers bedoel je? Gemeenten zijn in principe huiverig om cijfers hieraan vast te plakken, omdat het bepaalde groepen zou stigmatiseren. En je hoeft het niet te geloven. Ik zou het zelf ook niet hebben geloofd als ik het niet met mijn eigen ogen had gezien en ik heb er alleen in juridische zin mee te maken.
zondag 2 augustus 2015 om 20:57
quote:Sidroht schreef op 02 augustus 2015 @ 20:46:
Overigens heb ik wel vrij veel te maken met gemeentes, en bijstandsgerechtigden, dus ik kom er nogal wat tegen. Van een roze bril is geen sprake, maar ik herken jouw uitspraken ook niet eerlijk gezegd.Hoe dan? Bijstandsgerechtigden tegenkomen is wat anders dan hun dossiers kennen.
Overigens heb ik wel vrij veel te maken met gemeentes, en bijstandsgerechtigden, dus ik kom er nogal wat tegen. Van een roze bril is geen sprake, maar ik herken jouw uitspraken ook niet eerlijk gezegd.Hoe dan? Bijstandsgerechtigden tegenkomen is wat anders dan hun dossiers kennen.
