Actueel
alle pijlers
Sollicitatieplicht alleenstaande moeders verdwijnt?
dinsdag 25 maart 2008 om 18:49
di 25 mrt 2008, 11:58 |
Ook alleenstaande bijstandmoeders moeten werken
Kabinet wil sollicitatieplicht alleenstaande moeders afschaffen
AMSTERDAM - Als het aan het kabinet ligt wordt de sollicitatieplicht voor alleenstaande moeders weer afgeschaft. Het CDA en Christen Unie kregen hierin steun van coalitiepartij PvdA.
Sinds 2004 zijn alleenstaande ouders verplicht om te solliciteren. Dit gebeurde destijds op initiatief van de PvdA en de VVD. Het CDA was tegen. Nu lijkt zich een meerderheid in de kamer te vormen voor de afschaffing van de sollicitatieplicht voor bijstandmoeders.
Surinaamse en Turkse vrouwen
De meeste alleenstaande ouders zijn tussen de 30 en 39 jaar. 41 % is van Nederlandse afkomst. De grootse groepen bij de niet-Nederlanders worden gevormd door Surinaamse en Turkse vrouwen.
De gemeentelijke sociale diensten zijn tegen. Ze vinden dat het kabinet zo de mensen niet stimuleert werk te zoeken. Volgens hen wordt er met de huidige wetgeving meer bereikt. Ze zien niet in waarom een hele grote groep mensen bij voorbaat al worden uitgesloten van werk. Als iemand wil werken dan moet die mogelijkheid er volgens de diensten ook zijn.
'
Ik ben hier echt op tegen, de bijstand is een vangnet Geen recht wat je per definitie krijgt omdat je kinderen hebt! Er moet per situatie bekeken worden of je er voor in aanmerking komt en niet op voorhand al een hele bevolkingsgroep vrijstelling geven. Belachelijk echt.
Ook alleenstaande bijstandmoeders moeten werken
Kabinet wil sollicitatieplicht alleenstaande moeders afschaffen
AMSTERDAM - Als het aan het kabinet ligt wordt de sollicitatieplicht voor alleenstaande moeders weer afgeschaft. Het CDA en Christen Unie kregen hierin steun van coalitiepartij PvdA.
Sinds 2004 zijn alleenstaande ouders verplicht om te solliciteren. Dit gebeurde destijds op initiatief van de PvdA en de VVD. Het CDA was tegen. Nu lijkt zich een meerderheid in de kamer te vormen voor de afschaffing van de sollicitatieplicht voor bijstandmoeders.
Surinaamse en Turkse vrouwen
De meeste alleenstaande ouders zijn tussen de 30 en 39 jaar. 41 % is van Nederlandse afkomst. De grootse groepen bij de niet-Nederlanders worden gevormd door Surinaamse en Turkse vrouwen.
De gemeentelijke sociale diensten zijn tegen. Ze vinden dat het kabinet zo de mensen niet stimuleert werk te zoeken. Volgens hen wordt er met de huidige wetgeving meer bereikt. Ze zien niet in waarom een hele grote groep mensen bij voorbaat al worden uitgesloten van werk. Als iemand wil werken dan moet die mogelijkheid er volgens de diensten ook zijn.
'
Ik ben hier echt op tegen, de bijstand is een vangnet Geen recht wat je per definitie krijgt omdat je kinderen hebt! Er moet per situatie bekeken worden of je er voor in aanmerking komt en niet op voorhand al een hele bevolkingsgroep vrijstelling geven. Belachelijk echt.
dinsdag 25 maart 2008 om 21:24
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 21:09:
[...]
Zolang het gros van de mannen nog gewoon weigert om zelfs maar op het werk te bespreken of ze minder kunnen gaan werken, is er toch helemaal geen sprake van vrije keuze? Tuurlijk, er is de vrije keuze om dan met die man geen kinderen te krijgen, maar ik persoonlijk denk dat als alle vrouwen net als ik of net als jij volhardend zouden zijn in het feit dat ze nooit en te nimmer hun eigen baan opgeven, er een stuk minder kinderen geboren werden en er een stuk meer alleenstaanden waren. Ik ben niet voor niks vrijgezel en de grootste groep alleenstaanden is niet voor niks de hoogopgeleide vrouw tussen de 28 en de 40.
Dus in mijn ogen valt het wel mee met die vrije keuze.
Tja, daar verschillen we van mening over. Volgens mij nemen vrouwen veel te gemakkelijk genoegen met de opmerking van manlief "dat ze toch echt geen dag minder kunnen werken". Als manlief ineens thuiskomt met de mededeling dat hij deze maand geen salaris krijgt, sturen ze 'm vast ook wel terug naar zijn werkgever
En om mij heen zie ik alleen maar vaders die vier dagen of minder werken, dus zo zeldzaam zijn ze echt niet. Misschien als vrouw ietsje kritischer worden t.a.v. geschikt partnermateriaal als je kinderen wilt??
[...]
Zolang het gros van de mannen nog gewoon weigert om zelfs maar op het werk te bespreken of ze minder kunnen gaan werken, is er toch helemaal geen sprake van vrije keuze? Tuurlijk, er is de vrije keuze om dan met die man geen kinderen te krijgen, maar ik persoonlijk denk dat als alle vrouwen net als ik of net als jij volhardend zouden zijn in het feit dat ze nooit en te nimmer hun eigen baan opgeven, er een stuk minder kinderen geboren werden en er een stuk meer alleenstaanden waren. Ik ben niet voor niks vrijgezel en de grootste groep alleenstaanden is niet voor niks de hoogopgeleide vrouw tussen de 28 en de 40.
Dus in mijn ogen valt het wel mee met die vrije keuze.
Tja, daar verschillen we van mening over. Volgens mij nemen vrouwen veel te gemakkelijk genoegen met de opmerking van manlief "dat ze toch echt geen dag minder kunnen werken". Als manlief ineens thuiskomt met de mededeling dat hij deze maand geen salaris krijgt, sturen ze 'm vast ook wel terug naar zijn werkgever
En om mij heen zie ik alleen maar vaders die vier dagen of minder werken, dus zo zeldzaam zijn ze echt niet. Misschien als vrouw ietsje kritischer worden t.a.v. geschikt partnermateriaal als je kinderen wilt??
dinsdag 25 maart 2008 om 21:27
quote:lindy schreef op 25 maart 2008 @ 21:19:
[...]
Jij kan afspreken wat je wil, maar als jouw man eens besluit om jou voor zijn secretaresse in te ruilen voor een tweede leg, en verder wel klaar is met jou en jullie kids, dan kun je weinig meer van 'm afdwingen dan een pak geld. Zorg kun je namelijk niet afdwingen, al ga je op je kop staan.
Dat klopt. Maar ik hóef ook niets van hem af te dwingen. Ik heb mijn eigen opleiding, mijn eigen leven, mijn eigen inkomen. Hij is een ontzettend waardevolle aanvulling op mijn bestaan, maar ik ben niet afhankelijk van hem.
En ik denk dat hij het niet zou toestaan als ik de kinderen bij me zou willen houden. Overigens kan hij mij ook geen zorg afdwingen. Als ik ervoor kies om er vandoor te gaan en hem met de kinderen achter te laten, dan kan dat. Zorg kun je nooit afdwingen, niet van vaders en niet van moeders. Maar gedrag vóór een scheiding zal wel een redelijke voorspeller zijn van gedrag ná een scheiding. Dus als een man voor de scheiding 50 uur werkt en op zaterdag voetbalt en nauwelijks tijd aan zijn kinderen besteedt is het niet waarschijnlijk dat hij dat gedrag ná een scheiding gaat veranderen.
[...]
Jij kan afspreken wat je wil, maar als jouw man eens besluit om jou voor zijn secretaresse in te ruilen voor een tweede leg, en verder wel klaar is met jou en jullie kids, dan kun je weinig meer van 'm afdwingen dan een pak geld. Zorg kun je namelijk niet afdwingen, al ga je op je kop staan.
Dat klopt. Maar ik hóef ook niets van hem af te dwingen. Ik heb mijn eigen opleiding, mijn eigen leven, mijn eigen inkomen. Hij is een ontzettend waardevolle aanvulling op mijn bestaan, maar ik ben niet afhankelijk van hem.
En ik denk dat hij het niet zou toestaan als ik de kinderen bij me zou willen houden. Overigens kan hij mij ook geen zorg afdwingen. Als ik ervoor kies om er vandoor te gaan en hem met de kinderen achter te laten, dan kan dat. Zorg kun je nooit afdwingen, niet van vaders en niet van moeders. Maar gedrag vóór een scheiding zal wel een redelijke voorspeller zijn van gedrag ná een scheiding. Dus als een man voor de scheiding 50 uur werkt en op zaterdag voetbalt en nauwelijks tijd aan zijn kinderen besteedt is het niet waarschijnlijk dat hij dat gedrag ná een scheiding gaat veranderen.
dinsdag 25 maart 2008 om 21:28
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 21:13:
[...]
Apart toch dat ik alleen maar mannen ken die vrij duidelijk zijn in hun standpunt: kinderen okee, maar zij geven hun carriere niet op. En dan heb ik het over bijvoorbeeld directe collegas, die doodleuk 80 uur blijven werken met babies. Als ik daar wat van zeg, en dat doe ik regelmatig, zijn ze vrij duidelijk hoor: ze vinden me een hasske leuke meid, pittig wijffie en superleuke collega, maar met een vrouw zoals ik die haar carriere net zo belangrijk vind als zij de hunne, willen ze nooit een relatie en al helemaal geen kinderen. Hell, zelfs mijn eigen broertje - die toch echt door dezelfde feministische moeder is opgevoed als ik - zegt tegen me dat hij vindt dat ik het heel goed doe maar dat hij zelf toch liever heeft dat voor zijn eigen kinderen hun moeder thuis is.En wat ik dan dus niet snap is dat er vrouwen vállen op dat soort types?!?
[...]
Apart toch dat ik alleen maar mannen ken die vrij duidelijk zijn in hun standpunt: kinderen okee, maar zij geven hun carriere niet op. En dan heb ik het over bijvoorbeeld directe collegas, die doodleuk 80 uur blijven werken met babies. Als ik daar wat van zeg, en dat doe ik regelmatig, zijn ze vrij duidelijk hoor: ze vinden me een hasske leuke meid, pittig wijffie en superleuke collega, maar met een vrouw zoals ik die haar carriere net zo belangrijk vind als zij de hunne, willen ze nooit een relatie en al helemaal geen kinderen. Hell, zelfs mijn eigen broertje - die toch echt door dezelfde feministische moeder is opgevoed als ik - zegt tegen me dat hij vindt dat ik het heel goed doe maar dat hij zelf toch liever heeft dat voor zijn eigen kinderen hun moeder thuis is.En wat ik dan dus niet snap is dat er vrouwen vállen op dat soort types?!?
dinsdag 25 maart 2008 om 21:31
dinsdag 25 maart 2008 om 21:31
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 21:18:
[...]
Jij bent ook een stuk jonger dan ik, Eowynn. Bij mijn leeftijdsgenoten is dat wel even anders. .Bij mijn weten zijn wij toch echt ongeveer even oud. En nogmaals: in mijn vrienden- en kennissenkring is het niet meer dan normaal dat vaders evenveel zorgen als moeders, en moeders evenveel werken als vaders.
[...]
Jij bent ook een stuk jonger dan ik, Eowynn. Bij mijn leeftijdsgenoten is dat wel even anders. .Bij mijn weten zijn wij toch echt ongeveer even oud. En nogmaals: in mijn vrienden- en kennissenkring is het niet meer dan normaal dat vaders evenveel zorgen als moeders, en moeders evenveel werken als vaders.
dinsdag 25 maart 2008 om 21:33
Lindy, nogmaals, als die vaders hun verantwoordelijkheid tov hun kinderen al niet nemen als ze getrouwd zijn, dan kun je nagaan dat ze dat niet opeens gaan doen als ze gescheiden zijn. Als een man en vrouw vinden dat de enige bijdrage die de man levert de centen zijn (even kort door de bocht) en hij zijn kinderen niet al te veel ziet, dan zal die bijdrage niet veranderen na de scheiding.
dinsdag 25 maart 2008 om 21:41
Nou, dat vrouwen op mijn broertje vallen snap ik wel hoor Dhelia. En trouwens, de andere mannen waaraan ik dacht toen ik die posting schreef zijn ook hele leuke mannen, ik snap wel dat hun vrouwen op hen vallen. ik zou er ruzie mee krijgen, zo reëel ben ik dan weer wel, want ik zou het niet pikken, maar dat is met de wetenschap die ik nu heb. Als ik een van mijn collegas tegen gekomen was toen ik 21 was, en vervolgens op mijn dertigste een kind wil, ga ik hem echt niet alleen dumpen omdat hij niet minder wil werken. Dat begrijp ik dan weer heel erg goed, dat dat voor een heleboel vrouwen niet de dealbreaker is.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 21:44
Nee, daar heb je gelijk in. Je kunt nooit 100% voorspellen hoe iemand reageert. Maar naar het verleden kijken heeft wel zijn nut. En ik zal ook de laatste zijn om te zeggen dat mijn partner zoiets nooit zou doen. Ik verwacht het alleen niet van hem, gezien zijn gedrag en omgang met zijn kinderen nu.
Maar zelfs al zou hij weggaan, het heeft niet zoveel met deze discussie te maken. Ik kom er niet van in de bijstand als hij vertrekt. Over de gevolgen voor mijn kinderen kun je een apart topic openen, maar dat heeft hier niets mee te maken. Het gaat hier om de zakelijke kant van relaties. En vrouwen zijn erg slecht in het maken van afspraken daarover.
Maar zelfs al zou hij weggaan, het heeft niet zoveel met deze discussie te maken. Ik kom er niet van in de bijstand als hij vertrekt. Over de gevolgen voor mijn kinderen kun je een apart topic openen, maar dat heeft hier niets mee te maken. Het gaat hier om de zakelijke kant van relaties. En vrouwen zijn erg slecht in het maken van afspraken daarover.
dinsdag 25 maart 2008 om 21:45
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 21:41:
Nou, dat vrouwen op mijn broertje vallen snap ik wel hoor Dhelia. En trouwens, de andere mannen waaraan ik dacht toen ik die posting schreef zijn ook hele leuke mannen, ik snap wel dat hun vrouwen op hen vallen. ik zou er ruzie mee krijgen, zo reëel ben ik dan weer wel, want ik zou het niet pikken, maar dat is met de wetenschap die ik nu heb. Als ik een van mijn collegas tegen gekomen was toen ik 21 was, en vervolgens op mijn dertigste een kind wil, ga ik hem echt niet alleen dumpen omdat hij niet minder wil werken. Dat begrijp ik dan weer heel erg goed, dat dat voor een heleboel vrouwen niet de dealbreaker is.Dan moeten ze ook niet zeuren over de consequenties van die deal.
Nou, dat vrouwen op mijn broertje vallen snap ik wel hoor Dhelia. En trouwens, de andere mannen waaraan ik dacht toen ik die posting schreef zijn ook hele leuke mannen, ik snap wel dat hun vrouwen op hen vallen. ik zou er ruzie mee krijgen, zo reëel ben ik dan weer wel, want ik zou het niet pikken, maar dat is met de wetenschap die ik nu heb. Als ik een van mijn collegas tegen gekomen was toen ik 21 was, en vervolgens op mijn dertigste een kind wil, ga ik hem echt niet alleen dumpen omdat hij niet minder wil werken. Dat begrijp ik dan weer heel erg goed, dat dat voor een heleboel vrouwen niet de dealbreaker is.Dan moeten ze ook niet zeuren over de consequenties van die deal.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:09
Sja, zoals de cijfers uitwijzen, de consequentie van daar géén genoegen mee nemen, is voor een heleboel vrouwen alleenstaand blijven, en dus ook vaak geen kinderen krijgen. Ook daarvan ken ik wat voorbeelden in mijn omgeving.
Ik vind het te makkelijk om de consequenties van een cultureel bepaald verschijnsel in onze maatschappij, allemaal op het bordje van de vrouw te leggen.
Maar goed, in deze discussie bekruipt mij sowieso het gevoel dat vrouwen het helemaal nooit goed kunnen doen. En dat vind ik jammer, zeker op een vrouwenforum.
Ik vind het te makkelijk om de consequenties van een cultureel bepaald verschijnsel in onze maatschappij, allemaal op het bordje van de vrouw te leggen.
Maar goed, in deze discussie bekruipt mij sowieso het gevoel dat vrouwen het helemaal nooit goed kunnen doen. En dat vind ik jammer, zeker op een vrouwenforum.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 22:23
quote:wuiles schreef op 25 maart 2008 @ 21:10:
@PW: hoewel het niet mijn biologische kinderen zijn lopen er hier toch nogal wat rond waarvoor wij de zorg delen. En dat moet dus goed geregeld worden.
En daar is dus ook een moeder bij. Die voor die kinderen zorgt en hun moeder is. En afspraken die jou man heeft gemaakt met zijn ex, over hun kinderen, tijdens het huwelijk. Die gelden nog steeds, ook na het huwelijk en tijdens een nieuwe relatie van de man.
@PW: hoewel het niet mijn biologische kinderen zijn lopen er hier toch nogal wat rond waarvoor wij de zorg delen. En dat moet dus goed geregeld worden.
En daar is dus ook een moeder bij. Die voor die kinderen zorgt en hun moeder is. En afspraken die jou man heeft gemaakt met zijn ex, over hun kinderen, tijdens het huwelijk. Die gelden nog steeds, ook na het huwelijk en tijdens een nieuwe relatie van de man.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 25 maart 2008 om 22:25
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 21:41:
Nou, dat vrouwen op mijn broertje vallen snap ik wel hoor Dhelia. En trouwens, de andere mannen waaraan ik dacht toen ik die posting schreef zijn ook hele leuke mannen, ik snap wel dat hun vrouwen op hen vallen. ik zou er ruzie mee krijgen, zo reëel ben ik dan weer wel, want ik zou het niet pikken, maar dat is met de wetenschap die ik nu heb. Als ik een van mijn collegas tegen gekomen was toen ik 21 was, en vervolgens op mijn dertigste een kind wil, ga ik hem echt niet alleen dumpen omdat hij niet minder wil werken. Dat begrijp ik dan weer heel erg goed, dat dat voor een heleboel vrouwen niet de dealbreaker is.Jouw broertje en collega's kunnen nog zo leuk, grappig aantrekkelijk, rijk etc etc zijn. Maar... als ze zo egoistisch zijn dat ze wel zelf een carriere willen maar dat hun partner niet gunnen, zou ik er persoonlijk toch echt geen relatie mee willen! Hoe diep gaat zijn liefde voor zijn partner dan eigenlijk? Niet erg diep, is mijn mening.
Nou, dat vrouwen op mijn broertje vallen snap ik wel hoor Dhelia. En trouwens, de andere mannen waaraan ik dacht toen ik die posting schreef zijn ook hele leuke mannen, ik snap wel dat hun vrouwen op hen vallen. ik zou er ruzie mee krijgen, zo reëel ben ik dan weer wel, want ik zou het niet pikken, maar dat is met de wetenschap die ik nu heb. Als ik een van mijn collegas tegen gekomen was toen ik 21 was, en vervolgens op mijn dertigste een kind wil, ga ik hem echt niet alleen dumpen omdat hij niet minder wil werken. Dat begrijp ik dan weer heel erg goed, dat dat voor een heleboel vrouwen niet de dealbreaker is.Jouw broertje en collega's kunnen nog zo leuk, grappig aantrekkelijk, rijk etc etc zijn. Maar... als ze zo egoistisch zijn dat ze wel zelf een carriere willen maar dat hun partner niet gunnen, zou ik er persoonlijk toch echt geen relatie mee willen! Hoe diep gaat zijn liefde voor zijn partner dan eigenlijk? Niet erg diep, is mijn mening.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:28
dinsdag 25 maart 2008 om 22:34
Ik ben zo'n luie vrouw die haar handje ophoudt bij exman en iedere maand een bak partneralimentatie binnenhaalt. Ik kan werkelijk heerlijk glimlachen om dat beeld van mezelf, maar eigenlijk stemt het me erg treurig wat sommige dames hier neerzetten.
Want wat is het geval, ex geliefde en ik hadden beide een veelbelovende carrière en beide het idee dat we onze kinderen the best daycare ever wilden geven, en in onze optiek was dat een ouder fulltime aanwezig in de eerste vier levensjaren. Nou kun je natuurlijk een lans breken voor het feit dat je dat dan beide doet, die 'last' deelt. Maar juist als je hoog opgeleid bent is het haast niet te doen om part time vooruit te komen. Dus maakten wij (alweer samen!) de afweging dat het in the long run (waar je toch echt vanuit gaat op zo'n moment) verstandiger was als we die carrière dip bij één van de twee neer zouden leggen, en niet zouden verdelen over twee halfslachtige carrières.
Maar goed, aan ons 'sprookje' kwam dus een einde. Hadden we daarmee opeens niet samen gekozen voor de kinderen, niet samen gekozen voor de manier waarop we dat aan zouden pakken in financieel opzicht? Natuurlijk wel. En aangezien de kinderen niet na het ontbinden van ons huwelijk alleen van mij werden, werden de gevolgen van ons (!) ouderschap dat ook niet.
Dus ja, het gat dat er is ontstaan in mijn carière en de financiële gevolgen die dat heeft voor mij dragen wij nu ook samen.
Geeft dat mij het idee dat ik lui ben? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik mijn handje ophoud? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik ongeëmancipeerd bezig ben? Hell no. Ongeëmancipeerd is het kaas van je brood laten eten, niet krijgen wat je toekomt en niet op je strepen staan als het aankomt om een man op zijn verantwoordelijkheden wijzen.
Wat ik overigens mis in de overweging van de dames die aangeven dat de vrouw in het verhaal niet meer zorgt voor de huishouding van meneer (over slavernij gesproken...) 'dus' ook geen trammelant meer heeft is het feit dat de full time zorg voor kinderen een behoorlijke remmende factor is op je carrièremogelijkheden. Geen uitlopende borrels, geen netwerkbijeenkomsten, geen meerdaagse trainingen, geen nachten doorhalen om nèt even dat beetje beter te presteren dat het verschil maakt. De herboren vrijgezellen mannen hebben deze mogelijkheden wel en dat komt omdat niet langer van ze verlangd wordt die zorgtaken te delen.
Want wat is het geval, ex geliefde en ik hadden beide een veelbelovende carrière en beide het idee dat we onze kinderen the best daycare ever wilden geven, en in onze optiek was dat een ouder fulltime aanwezig in de eerste vier levensjaren. Nou kun je natuurlijk een lans breken voor het feit dat je dat dan beide doet, die 'last' deelt. Maar juist als je hoog opgeleid bent is het haast niet te doen om part time vooruit te komen. Dus maakten wij (alweer samen!) de afweging dat het in the long run (waar je toch echt vanuit gaat op zo'n moment) verstandiger was als we die carrière dip bij één van de twee neer zouden leggen, en niet zouden verdelen over twee halfslachtige carrières.
Maar goed, aan ons 'sprookje' kwam dus een einde. Hadden we daarmee opeens niet samen gekozen voor de kinderen, niet samen gekozen voor de manier waarop we dat aan zouden pakken in financieel opzicht? Natuurlijk wel. En aangezien de kinderen niet na het ontbinden van ons huwelijk alleen van mij werden, werden de gevolgen van ons (!) ouderschap dat ook niet.
Dus ja, het gat dat er is ontstaan in mijn carière en de financiële gevolgen die dat heeft voor mij dragen wij nu ook samen.
Geeft dat mij het idee dat ik lui ben? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik mijn handje ophoud? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik ongeëmancipeerd bezig ben? Hell no. Ongeëmancipeerd is het kaas van je brood laten eten, niet krijgen wat je toekomt en niet op je strepen staan als het aankomt om een man op zijn verantwoordelijkheden wijzen.
Wat ik overigens mis in de overweging van de dames die aangeven dat de vrouw in het verhaal niet meer zorgt voor de huishouding van meneer (over slavernij gesproken...) 'dus' ook geen trammelant meer heeft is het feit dat de full time zorg voor kinderen een behoorlijke remmende factor is op je carrièremogelijkheden. Geen uitlopende borrels, geen netwerkbijeenkomsten, geen meerdaagse trainingen, geen nachten doorhalen om nèt even dat beetje beter te presteren dat het verschil maakt. De herboren vrijgezellen mannen hebben deze mogelijkheden wel en dat komt omdat niet langer van ze verlangd wordt die zorgtaken te delen.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:35
quote:brunetta schreef op 25 maart 2008 @ 22:25:
[...]
Jouw broertje en collega's kunnen nog zo leuk, grappig aantrekkelijk, rijk etc etc zijn. Maar... als ze zo egoistisch zijn dat ze wel zelf een carriere willen maar dat hun partner niet gunnen, zou ik er persoonlijk toch echt geen relatie mee willen! Hoe diep gaat zijn liefde voor zijn partner dan eigenlijk? Niet erg diep, is mijn mening.
Het ligt genuanceerder dan dat, mijn broertjes vrouw wil bijvoorbeeld zelf echt niet werken, die werkt ook zonder kinderen niet (of althans, zij voedt haar broertje en zusje op en daar wordt ze ook voor betaald door haar ouders die een zeer groot bedrijf hebben, ze is dus eigenlijk een soort nanny).
Mijn broertje heeft dus ook al jaren kinderen die niet van hunzelf zijn omdat zijn vrouw dat graag wil.
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. Mijn keuze zou het niet zijn, maar ik snap best dat je na meer dan 10 jaar relatie niet boven je dertigste uit elkaar gaat om iets waar dus kennelijk een compromis in is te sluiten waar beide mee kunnen leven.
Ik heb ook een vriendin die wél na een lange relatie uit elkaar is gegaan om iets dergelijks - ze werden het niet eens over hoe het aan te pakken met kinderen - en die is ruim 13 jaar na dato nog steeds vrijgezel en dus ook kinderloos en inmiddels te oud voor kinderen. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat risico durft te nemen, het is ook heel makkelijk lullen natuurlijk. Zelf ben ik ook blij dat ik in ieder geval een kind heb, want gezien de status van mijn liefdesleven na mijn ex zou ik anders hoogstwaarschijnlijk ook ongewild kinderloos zijn gebleven. Is dat dan zaligmakend?
[...]
Jouw broertje en collega's kunnen nog zo leuk, grappig aantrekkelijk, rijk etc etc zijn. Maar... als ze zo egoistisch zijn dat ze wel zelf een carriere willen maar dat hun partner niet gunnen, zou ik er persoonlijk toch echt geen relatie mee willen! Hoe diep gaat zijn liefde voor zijn partner dan eigenlijk? Niet erg diep, is mijn mening.
Het ligt genuanceerder dan dat, mijn broertjes vrouw wil bijvoorbeeld zelf echt niet werken, die werkt ook zonder kinderen niet (of althans, zij voedt haar broertje en zusje op en daar wordt ze ook voor betaald door haar ouders die een zeer groot bedrijf hebben, ze is dus eigenlijk een soort nanny).
Mijn broertje heeft dus ook al jaren kinderen die niet van hunzelf zijn omdat zijn vrouw dat graag wil.
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. Mijn keuze zou het niet zijn, maar ik snap best dat je na meer dan 10 jaar relatie niet boven je dertigste uit elkaar gaat om iets waar dus kennelijk een compromis in is te sluiten waar beide mee kunnen leven.
Ik heb ook een vriendin die wél na een lange relatie uit elkaar is gegaan om iets dergelijks - ze werden het niet eens over hoe het aan te pakken met kinderen - en die is ruim 13 jaar na dato nog steeds vrijgezel en dus ook kinderloos en inmiddels te oud voor kinderen. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat risico durft te nemen, het is ook heel makkelijk lullen natuurlijk. Zelf ben ik ook blij dat ik in ieder geval een kind heb, want gezien de status van mijn liefdesleven na mijn ex zou ik anders hoogstwaarschijnlijk ook ongewild kinderloos zijn gebleven. Is dat dan zaligmakend?
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 22:36
quote:brunetta schreef op 25 maart 2008 @ 22:25:
[...]
Jouw broertje en collega's kunnen nog zo leuk, grappig aantrekkelijk, rijk etc etc zijn. Maar... als ze zo egoistisch zijn dat ze wel zelf een carriere willen maar dat hun partner niet gunnen, zou ik er persoonlijk toch echt geen relatie mee willen! Hoe diep gaat zijn liefde voor zijn partner dan eigenlijk? Niet erg diep, is mijn mening.
Om het zelf even voor de man in te vullen: als je genoeg verdient kan er wel een full-time oppas vanaf, maar meestal is het de moeder die daar moeite mee heeft. En dan is het dus haar keus om minder te gaan werken en bij het kind te blijven want van hem hoeft het niet.
En er zijn daarnaast genoeg mannen die niet zo nodig een kind willen. Maar ja, zij wil zo graag. Dan is het ook haar keus (lees: verantwoordelijkheid).
[...]
Jouw broertje en collega's kunnen nog zo leuk, grappig aantrekkelijk, rijk etc etc zijn. Maar... als ze zo egoistisch zijn dat ze wel zelf een carriere willen maar dat hun partner niet gunnen, zou ik er persoonlijk toch echt geen relatie mee willen! Hoe diep gaat zijn liefde voor zijn partner dan eigenlijk? Niet erg diep, is mijn mening.
Om het zelf even voor de man in te vullen: als je genoeg verdient kan er wel een full-time oppas vanaf, maar meestal is het de moeder die daar moeite mee heeft. En dan is het dus haar keus om minder te gaan werken en bij het kind te blijven want van hem hoeft het niet.
En er zijn daarnaast genoeg mannen die niet zo nodig een kind willen. Maar ja, zij wil zo graag. Dan is het ook haar keus (lees: verantwoordelijkheid).
