Actueel
alle pijlers
Sollicitatieplicht alleenstaande moeders verdwijnt?
dinsdag 25 maart 2008 om 18:49
di 25 mrt 2008, 11:58 |
Ook alleenstaande bijstandmoeders moeten werken
Kabinet wil sollicitatieplicht alleenstaande moeders afschaffen
AMSTERDAM - Als het aan het kabinet ligt wordt de sollicitatieplicht voor alleenstaande moeders weer afgeschaft. Het CDA en Christen Unie kregen hierin steun van coalitiepartij PvdA.
Sinds 2004 zijn alleenstaande ouders verplicht om te solliciteren. Dit gebeurde destijds op initiatief van de PvdA en de VVD. Het CDA was tegen. Nu lijkt zich een meerderheid in de kamer te vormen voor de afschaffing van de sollicitatieplicht voor bijstandmoeders.
Surinaamse en Turkse vrouwen
De meeste alleenstaande ouders zijn tussen de 30 en 39 jaar. 41 % is van Nederlandse afkomst. De grootse groepen bij de niet-Nederlanders worden gevormd door Surinaamse en Turkse vrouwen.
De gemeentelijke sociale diensten zijn tegen. Ze vinden dat het kabinet zo de mensen niet stimuleert werk te zoeken. Volgens hen wordt er met de huidige wetgeving meer bereikt. Ze zien niet in waarom een hele grote groep mensen bij voorbaat al worden uitgesloten van werk. Als iemand wil werken dan moet die mogelijkheid er volgens de diensten ook zijn.
'
Ik ben hier echt op tegen, de bijstand is een vangnet Geen recht wat je per definitie krijgt omdat je kinderen hebt! Er moet per situatie bekeken worden of je er voor in aanmerking komt en niet op voorhand al een hele bevolkingsgroep vrijstelling geven. Belachelijk echt.
Ook alleenstaande bijstandmoeders moeten werken
Kabinet wil sollicitatieplicht alleenstaande moeders afschaffen
AMSTERDAM - Als het aan het kabinet ligt wordt de sollicitatieplicht voor alleenstaande moeders weer afgeschaft. Het CDA en Christen Unie kregen hierin steun van coalitiepartij PvdA.
Sinds 2004 zijn alleenstaande ouders verplicht om te solliciteren. Dit gebeurde destijds op initiatief van de PvdA en de VVD. Het CDA was tegen. Nu lijkt zich een meerderheid in de kamer te vormen voor de afschaffing van de sollicitatieplicht voor bijstandmoeders.
Surinaamse en Turkse vrouwen
De meeste alleenstaande ouders zijn tussen de 30 en 39 jaar. 41 % is van Nederlandse afkomst. De grootse groepen bij de niet-Nederlanders worden gevormd door Surinaamse en Turkse vrouwen.
De gemeentelijke sociale diensten zijn tegen. Ze vinden dat het kabinet zo de mensen niet stimuleert werk te zoeken. Volgens hen wordt er met de huidige wetgeving meer bereikt. Ze zien niet in waarom een hele grote groep mensen bij voorbaat al worden uitgesloten van werk. Als iemand wil werken dan moet die mogelijkheid er volgens de diensten ook zijn.
'
Ik ben hier echt op tegen, de bijstand is een vangnet Geen recht wat je per definitie krijgt omdat je kinderen hebt! Er moet per situatie bekeken worden of je er voor in aanmerking komt en niet op voorhand al een hele bevolkingsgroep vrijstelling geven. Belachelijk echt.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:37
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 21:13:
[...]
Apart toch dat ik alleen maar mannen ken die vrij duidelijk zijn in hun standpunt: kinderen okee, maar zij geven hun carriere niet op. En dan heb ik het over bijvoorbeeld directe collegas, die doodleuk 80 uur blijven werken met babies. Als ik daar wat van zeg, en dat doe ik regelmatig, zijn ze vrij duidelijk hoor: ze vinden me een hasske leuke meid, pittig wijffie en superleuke collega, maar met een vrouw zoals ik die haar carriere net zo belangrijk vind als zij de hunne, willen ze nooit een relatie en al helemaal geen kinderen. Hell, zelfs mijn eigen broertje - die toch echt door dezelfde feministische moeder is opgevoed als ik - zegt tegen me dat hij vindt dat ik het heel goed doe maar dat hij zelf toch liever heeft dat voor zijn eigen kinderen hun moeder thuis is.Ik ken dat soort mannen ook en het rare is dat hun mening heel snel verandert als ze gaan scheiden want dan is hun ex-vrouw ineens een lui wijf dat maar aan het werk moet gaan omdat ze niet van plan zijn om voor ze te betalen..
[...]
Apart toch dat ik alleen maar mannen ken die vrij duidelijk zijn in hun standpunt: kinderen okee, maar zij geven hun carriere niet op. En dan heb ik het over bijvoorbeeld directe collegas, die doodleuk 80 uur blijven werken met babies. Als ik daar wat van zeg, en dat doe ik regelmatig, zijn ze vrij duidelijk hoor: ze vinden me een hasske leuke meid, pittig wijffie en superleuke collega, maar met een vrouw zoals ik die haar carriere net zo belangrijk vind als zij de hunne, willen ze nooit een relatie en al helemaal geen kinderen. Hell, zelfs mijn eigen broertje - die toch echt door dezelfde feministische moeder is opgevoed als ik - zegt tegen me dat hij vindt dat ik het heel goed doe maar dat hij zelf toch liever heeft dat voor zijn eigen kinderen hun moeder thuis is.Ik ken dat soort mannen ook en het rare is dat hun mening heel snel verandert als ze gaan scheiden want dan is hun ex-vrouw ineens een lui wijf dat maar aan het werk moet gaan omdat ze niet van plan zijn om voor ze te betalen..
dinsdag 25 maart 2008 om 22:39
[quote]fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 22:35:
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. /quote]
Kijk, dat bedoel ik dus (die collega is de man neem ik aan. Edit: mmm tis een hij lees ik nu ). Is dat niet vooral een gemaksargument?
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. /quote]
Kijk, dat bedoel ik dus (die collega is de man neem ik aan. Edit: mmm tis een hij lees ik nu ). Is dat niet vooral een gemaksargument?
dinsdag 25 maart 2008 om 22:39
quote:Madre de guapos schreef op 25 maart 2008 @ 22:34:
Ik ben zo'n luie vrouw die haar handje ophoudt bij exman en iedere maand een bak partneralimentatie binnenhaalt. Ik kan werkelijk heerlijk glimlachen om dat beeld van mezelf, maar eigenlijk stemt het me erg treurig wat sommige dames hier neerzetten.
Want wat is het geval, ex geliefde en ik hadden beide een veelbelovende carrière en beide het idee dat we onze kinderen the best daycare ever wilden geven, en in onze optiek was dat een ouder fulltime aanwezig in de eerste vier levensjaren. Nou kun je natuurlijk een lans breken voor het feit dat je dat dan beide doet, die 'last' deelt. Maar juist als je hoog opgeleid bent is het haast niet te doen om part time vooruit te komen. Dus maakten wij (alweer samen!) de afweging dat het in the long run (waar je toch echt vanuit gaat op zo'n moment) verstandiger was als we die carrière dip bij één van de twee neer zouden leggen, en niet zouden verdelen over twee halfslachtige carrières.
Maar goed, aan ons 'sprookje' kwam dus een einde. Hadden we daarmee opeens niet samen gekozen voor de kinderen, niet samen gekozen voor de manier waarop we dat aan zouden pakken in financieel opzicht? Natuurlijk wel. En aangezien de kinderen niet na het ontbinden van ons huwelijk alleen van mij werden, werden de gevolgen van ons (!) ouderschap dat ook niet.
Dus ja, het gat dat er is ontstaan in mijn carière en de financiële gevolgen die dat heeft voor mij dragen wij nu ook samen.
Geeft dat mij het idee dat ik lui ben? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik mijn handje ophoud? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik ongeëmancipeerd bezig ben? Hell no. Ongeëmancipeerd is het kaas van je brood laten eten, niet krijgen wat je toekomt en niet op je strepen staan als het aankomt om een man op zijn verantwoordelijkheden wijzen.
Wat ik overigens mis in de overweging van de dames die aangeven dat de vrouw in het verhaal niet meer zorgt voor de huishouding van meneer (over slavernij gesproken...) 'dus' ook geen trammelant meer heeft is het feit dat de full time zorg voor kinderen een behoorlijke remmende factor is op je carrièremogelijkheden. Geen uitlopende borrels, geen netwerkbijeenkomsten, geen meerdaagse trainingen, geen nachten doorhalen om nèt even dat beetje beter te presteren dat het verschil maakt. De herboren vrijgezellen mannen hebben deze mogelijkheden wel en dat komt omdat niet langer van ze verlangd wordt die zorgtaken te delen.Je vergeet nog de kansen om in dat bruisende buitenshuise leven, een nieuwe partner te vinden. Dat wat de werkende partner vaak binnen een vingerknip voor elkaar krijgt, en de niet werkende partner ......
Ik ben zo'n luie vrouw die haar handje ophoudt bij exman en iedere maand een bak partneralimentatie binnenhaalt. Ik kan werkelijk heerlijk glimlachen om dat beeld van mezelf, maar eigenlijk stemt het me erg treurig wat sommige dames hier neerzetten.
Want wat is het geval, ex geliefde en ik hadden beide een veelbelovende carrière en beide het idee dat we onze kinderen the best daycare ever wilden geven, en in onze optiek was dat een ouder fulltime aanwezig in de eerste vier levensjaren. Nou kun je natuurlijk een lans breken voor het feit dat je dat dan beide doet, die 'last' deelt. Maar juist als je hoog opgeleid bent is het haast niet te doen om part time vooruit te komen. Dus maakten wij (alweer samen!) de afweging dat het in the long run (waar je toch echt vanuit gaat op zo'n moment) verstandiger was als we die carrière dip bij één van de twee neer zouden leggen, en niet zouden verdelen over twee halfslachtige carrières.
Maar goed, aan ons 'sprookje' kwam dus een einde. Hadden we daarmee opeens niet samen gekozen voor de kinderen, niet samen gekozen voor de manier waarop we dat aan zouden pakken in financieel opzicht? Natuurlijk wel. En aangezien de kinderen niet na het ontbinden van ons huwelijk alleen van mij werden, werden de gevolgen van ons (!) ouderschap dat ook niet.
Dus ja, het gat dat er is ontstaan in mijn carière en de financiële gevolgen die dat heeft voor mij dragen wij nu ook samen.
Geeft dat mij het idee dat ik lui ben? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik mijn handje ophoud? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik ongeëmancipeerd bezig ben? Hell no. Ongeëmancipeerd is het kaas van je brood laten eten, niet krijgen wat je toekomt en niet op je strepen staan als het aankomt om een man op zijn verantwoordelijkheden wijzen.
Wat ik overigens mis in de overweging van de dames die aangeven dat de vrouw in het verhaal niet meer zorgt voor de huishouding van meneer (over slavernij gesproken...) 'dus' ook geen trammelant meer heeft is het feit dat de full time zorg voor kinderen een behoorlijke remmende factor is op je carrièremogelijkheden. Geen uitlopende borrels, geen netwerkbijeenkomsten, geen meerdaagse trainingen, geen nachten doorhalen om nèt even dat beetje beter te presteren dat het verschil maakt. De herboren vrijgezellen mannen hebben deze mogelijkheden wel en dat komt omdat niet langer van ze verlangd wordt die zorgtaken te delen.Je vergeet nog de kansen om in dat bruisende buitenshuise leven, een nieuwe partner te vinden. Dat wat de werkende partner vaak binnen een vingerknip voor elkaar krijgt, en de niet werkende partner ......
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 25 maart 2008 om 22:42
quote:Madre de guapos schreef op 25 maart 2008 @ 22:34:
Ik ben zo'n luie vrouw die haar handje ophoudt bij exman en iedere maand een bak partneralimentatie binnenhaalt. Ik kan werkelijk heerlijk glimlachen om dat beeld van mezelf, maar eigenlijk stemt het me erg treurig wat sommige dames hier neerzetten.
Want wat is het geval, ex geliefde en ik hadden beide een veelbelovende carrière en beide het idee dat we onze kinderen the best daycare ever wilden geven, en in onze optiek was dat een ouder fulltime aanwezig in de eerste vier levensjaren. Nou kun je natuurlijk een lans breken voor het feit dat je dat dan beide doet, die 'last' deelt. Maar juist als je hoog opgeleid bent is het haast niet te doen om part time vooruit te komen. Dus maakten wij (alweer samen!) de afweging dat het in the long run (waar je toch echt vanuit gaat op zo'n moment) verstandiger was als we die carrière dip bij één van de twee neer zouden leggen, en niet zouden verdelen over twee halfslachtige carrières.
Maar goed, aan ons 'sprookje' kwam dus een einde. Hadden we daarmee opeens niet samen gekozen voor de kinderen, niet samen gekozen voor de manier waarop we dat aan zouden pakken in financieel opzicht? Natuurlijk wel. En aangezien de kinderen niet na het ontbinden van ons huwelijk alleen van mij werden, werden de gevolgen van ons (!) ouderschap dat ook niet.
Dus ja, het gat dat er is ontstaan in mijn carière en de financiële gevolgen die dat heeft voor mij dragen wij nu ook samen.
Geeft dat mij het idee dat ik lui ben? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik mijn handje ophoud? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik ongeëmancipeerd bezig ben? Hell no. Ongeëmancipeerd is het kaas van je brood laten eten, niet krijgen wat je toekomt en niet op je strepen staan als het aankomt om een man op zijn verantwoordelijkheden wijzen.
Wat ik overigens mis in de overweging van de dames die aangeven dat de vrouw in het verhaal niet meer zorgt voor de huishouding van meneer (over slavernij gesproken...) 'dus' ook geen trammelant meer heeft is het feit dat de full time zorg voor kinderen een behoorlijke remmende factor is op je carrièremogelijkheden. Geen uitlopende borrels, geen netwerkbijeenkomsten, geen meerdaagse trainingen, geen nachten doorhalen om nèt even dat beetje beter te presteren dat het verschil maakt. De herboren vrijgezellen mannen hebben deze mogelijkheden wel en dat komt omdat niet langer van ze verlangd wordt die zorgtaken te delen.
Good for you woman, en idd, ik vind jou veel geëmancipeerder dan vrouwen die praten over "ik ben te trots om mijn handje op te houden".
Ik ben zo'n luie vrouw die haar handje ophoudt bij exman en iedere maand een bak partneralimentatie binnenhaalt. Ik kan werkelijk heerlijk glimlachen om dat beeld van mezelf, maar eigenlijk stemt het me erg treurig wat sommige dames hier neerzetten.
Want wat is het geval, ex geliefde en ik hadden beide een veelbelovende carrière en beide het idee dat we onze kinderen the best daycare ever wilden geven, en in onze optiek was dat een ouder fulltime aanwezig in de eerste vier levensjaren. Nou kun je natuurlijk een lans breken voor het feit dat je dat dan beide doet, die 'last' deelt. Maar juist als je hoog opgeleid bent is het haast niet te doen om part time vooruit te komen. Dus maakten wij (alweer samen!) de afweging dat het in the long run (waar je toch echt vanuit gaat op zo'n moment) verstandiger was als we die carrière dip bij één van de twee neer zouden leggen, en niet zouden verdelen over twee halfslachtige carrières.
Maar goed, aan ons 'sprookje' kwam dus een einde. Hadden we daarmee opeens niet samen gekozen voor de kinderen, niet samen gekozen voor de manier waarop we dat aan zouden pakken in financieel opzicht? Natuurlijk wel. En aangezien de kinderen niet na het ontbinden van ons huwelijk alleen van mij werden, werden de gevolgen van ons (!) ouderschap dat ook niet.
Dus ja, het gat dat er is ontstaan in mijn carière en de financiële gevolgen die dat heeft voor mij dragen wij nu ook samen.
Geeft dat mij het idee dat ik lui ben? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik mijn handje ophoud? Nee. Geeft dat mij het idee dat ik ongeëmancipeerd bezig ben? Hell no. Ongeëmancipeerd is het kaas van je brood laten eten, niet krijgen wat je toekomt en niet op je strepen staan als het aankomt om een man op zijn verantwoordelijkheden wijzen.
Wat ik overigens mis in de overweging van de dames die aangeven dat de vrouw in het verhaal niet meer zorgt voor de huishouding van meneer (over slavernij gesproken...) 'dus' ook geen trammelant meer heeft is het feit dat de full time zorg voor kinderen een behoorlijke remmende factor is op je carrièremogelijkheden. Geen uitlopende borrels, geen netwerkbijeenkomsten, geen meerdaagse trainingen, geen nachten doorhalen om nèt even dat beetje beter te presteren dat het verschil maakt. De herboren vrijgezellen mannen hebben deze mogelijkheden wel en dat komt omdat niet langer van ze verlangd wordt die zorgtaken te delen.
Good for you woman, en idd, ik vind jou veel geëmancipeerder dan vrouwen die praten over "ik ben te trots om mijn handje op te houden".
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 22:44
quote:superstar_2 schreef op 25 maart 2008 @ 22:37:
[...]
Ik ken dat soort mannen ook en het rare is dat hun mening heel snel verandert als ze gaan scheiden want dan is hun ex-vrouw ineens een lui wijf dat maar aan het werk moet gaan omdat ze niet van plan zijn om voor ze te betalen..Inderdaad. En het erge is, dat wordt nog toegejuicht ook. Door vrouwen vooral.
[...]
Ik ken dat soort mannen ook en het rare is dat hun mening heel snel verandert als ze gaan scheiden want dan is hun ex-vrouw ineens een lui wijf dat maar aan het werk moet gaan omdat ze niet van plan zijn om voor ze te betalen..Inderdaad. En het erge is, dat wordt nog toegejuicht ook. Door vrouwen vooral.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 22:46
quote:Soundpost schreef op 25 maart 2008 @ 22:36:
[...]
Om het zelf even voor de man in te vullen: als je genoeg verdient kan er wel een full-time oppas vanaf, maar meestal is het de moeder die daar moeite mee heeft. En dan is het dus haar keus om minder te gaan werken en bij het kind te blijven want van hem hoeft het niet.
En er zijn daarnaast genoeg mannen die niet zo nodig een kind willen. Maar ja, zij wil zo graag. Dan is het ook haar keus (lees: verantwoordelijkheid).
Even terzijde: ik kom juist alleen maar mannen tegen die wel graag kinderen willen. Allemaal, stuk voor stuk.
Volgens mij willen mannen net zo graag kinderen als vrouwen.
[...]
Om het zelf even voor de man in te vullen: als je genoeg verdient kan er wel een full-time oppas vanaf, maar meestal is het de moeder die daar moeite mee heeft. En dan is het dus haar keus om minder te gaan werken en bij het kind te blijven want van hem hoeft het niet.
En er zijn daarnaast genoeg mannen die niet zo nodig een kind willen. Maar ja, zij wil zo graag. Dan is het ook haar keus (lees: verantwoordelijkheid).
Even terzijde: ik kom juist alleen maar mannen tegen die wel graag kinderen willen. Allemaal, stuk voor stuk.
Volgens mij willen mannen net zo graag kinderen als vrouwen.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:47
quote:Soundpost schreef op 25 maart 2008 @ 22:39:
[quote]fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 22:35:
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. /quote]
Kijk, dat bedoel ik dus (die collega is de man neem ik aan. Edit: mmm tis een hij lees ik nu ). Is dat niet vooral een gemaksargument?Ik snap je vraag niet? Of het een gemaksargument voor hem is? Dat weet ik verder niet, ik weet alleen dat hij anders gewoon gezegd had dat er wat hem betreft geen kinderen zouden komen omdat hij zijn leven prima vond zonder. Overigens is hij voor zover ik dat kan beoordelen dol op zijn kroost, ik praat met hem vrijwel alleen maar over kinderen en hoe leuk we dat vinden, maar als hij ze niet had gehad had hij het dus ook goed gevonden.
[quote]fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 22:35:
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. /quote]
Kijk, dat bedoel ik dus (die collega is de man neem ik aan. Edit: mmm tis een hij lees ik nu ). Is dat niet vooral een gemaksargument?Ik snap je vraag niet? Of het een gemaksargument voor hem is? Dat weet ik verder niet, ik weet alleen dat hij anders gewoon gezegd had dat er wat hem betreft geen kinderen zouden komen omdat hij zijn leven prima vond zonder. Overigens is hij voor zover ik dat kan beoordelen dol op zijn kroost, ik praat met hem vrijwel alleen maar over kinderen en hoe leuk we dat vinden, maar als hij ze niet had gehad had hij het dus ook goed gevonden.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 22:50
Ik vind het wel frappant dat als ik zeg dat ik vind dat vrouwen de verantwoordelijkheid voor hun eigen keuzes moeten nemen en hun leven in eigen hand moeten nemen, dat ik dan zoveel commentaar krijg.
Want 'ja maar, de mannen'.
Die moeten ook veranderen, dat is waar, maar daar ga je als vrouw je eigen keuzes en de invulling van je eigen leven toch niet van laten afhangen? Je kunt heel hard roepen dat mannen moeten veranderen, en dat is nog zo ook, maar op dit moment hebben de meeste mannen geen reden om te veranderen, ze lopen weinig risico. Dat risico is voor de vrouwen, dus zijn díe ook de aangewezen personen om iets te veranderen.
Ik kan de mannen geen ongelijk geven, hoe fout ze (om alles maar even over 1 kam te scheren) ook zitten, zij hebben er iig geen last van. De vrouwen en de kinderen draaien ervoor op en dus kun je gaan zitten wachten tot je een ons weegt en hopen dat die kerels dmv allerlei regelingen een beetje verantwoordelijkeheid nemen óf je kunt zelf nadenken over wat je met je toekomst wilt en wat de gevolgen van je keuzes zijn.
Vrouwen zijn te romantisch over hun relatie, terwijl het ook gewoon deels een zakelijke afspraak is. Mannen zijn daar beter en harder in, vrouwen zijn geneigd te denken 'maar we hóuden toch van elkaar?' en hopen dat het daarmee wel goedkomt.
Want 'ja maar, de mannen'.
Die moeten ook veranderen, dat is waar, maar daar ga je als vrouw je eigen keuzes en de invulling van je eigen leven toch niet van laten afhangen? Je kunt heel hard roepen dat mannen moeten veranderen, en dat is nog zo ook, maar op dit moment hebben de meeste mannen geen reden om te veranderen, ze lopen weinig risico. Dat risico is voor de vrouwen, dus zijn díe ook de aangewezen personen om iets te veranderen.
Ik kan de mannen geen ongelijk geven, hoe fout ze (om alles maar even over 1 kam te scheren) ook zitten, zij hebben er iig geen last van. De vrouwen en de kinderen draaien ervoor op en dus kun je gaan zitten wachten tot je een ons weegt en hopen dat die kerels dmv allerlei regelingen een beetje verantwoordelijkeheid nemen óf je kunt zelf nadenken over wat je met je toekomst wilt en wat de gevolgen van je keuzes zijn.
Vrouwen zijn te romantisch over hun relatie, terwijl het ook gewoon deels een zakelijke afspraak is. Mannen zijn daar beter en harder in, vrouwen zijn geneigd te denken 'maar we hóuden toch van elkaar?' en hopen dat het daarmee wel goedkomt.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:52
quote:Zamirah schreef op 25 maart 2008 @ 22:46:
[...]
Even terzijde: ik kom juist alleen maar mannen tegen die wel graag kinderen willen. Allemaal, stuk voor stuk.
Volgens mij willen mannen net zo graag kinderen als vrouwen.
Dat kan, dat weet ik verder niet. Ik ken mannen maar ook vrouwen die geen kinderen willen.
Maar mannen hebben wel langer de tijd om het te willen, zij kunnen daardoor makkelijker zeggen dat het (nog) niet hoeft. Ik denk echt dat de biologie meespeelt, in het gemak waarmee de keus wordt gemaakt of uitgesteld.
[...]
Even terzijde: ik kom juist alleen maar mannen tegen die wel graag kinderen willen. Allemaal, stuk voor stuk.
Volgens mij willen mannen net zo graag kinderen als vrouwen.
Dat kan, dat weet ik verder niet. Ik ken mannen maar ook vrouwen die geen kinderen willen.
Maar mannen hebben wel langer de tijd om het te willen, zij kunnen daardoor makkelijker zeggen dat het (nog) niet hoeft. Ik denk echt dat de biologie meespeelt, in het gemak waarmee de keus wordt gemaakt of uitgesteld.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:56
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 22:35:
[...]
Het ligt genuanceerder dan dat, mijn broertjes vrouw wil bijvoorbeeld zelf echt niet werken, die werkt ook zonder kinderen niet (of althans, zij voedt haar broertje en zusje op en daar wordt ze ook voor betaald door haar ouders die een zeer groot bedrijf hebben, ze is dus eigenlijk een soort nanny).
Mijn broertje heeft dus ook al jaren kinderen die niet van hunzelf zijn omdat zijn vrouw dat graag wil.
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. Mijn keuze zou het niet zijn, maar ik snap best dat je na meer dan 10 jaar relatie niet boven je dertigste uit elkaar gaat om iets waar dus kennelijk een compromis in is te sluiten waar beide mee kunnen leven.
Ik heb ook een vriendin die wél na een lange relatie uit elkaar is gegaan om iets dergelijks - ze werden het niet eens over hoe het aan te pakken met kinderen - en die is ruim 13 jaar na dato nog steeds vrijgezel en dus ook kinderloos en inmiddels te oud voor kinderen. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat risico durft te nemen, het is ook heel makkelijk lullen natuurlijk. Zelf ben ik ook blij dat ik in ieder geval een kind heb, want gezien de status van mijn liefdesleven na mijn ex zou ik anders hoogstwaarschijnlijk ook ongewild kinderloos zijn gebleven. Is dat dan zaligmakend?
Ik zelf heb bewust geen kinderen, dus jouw laatste vraag is niet aan mij besteed. Waar het mij om gaat is dat ik zelf nooit en te nimmer een relatie zou willen met een man die eisen zou stellen aan of en hoeveel ik buitenshuis werk. De liefde van zo;n man stelt in mijn ogen niet veel voor. Die man denkt alleen aan zijn eigen belang. Dat geldt vind ik zowel voor jouw broertje als die collega van jou. Ik vraag me ook echt af waarom die collega toch kinderen heeft gekregen terwijl het voor hem niet zo nodig hoefde. Als je echt geen kinderen wil, dan neem je ze niet.
Die vriendin van jou kan even zo goed nog een partner tegenkomen. Dat ze na 13 jaar nog steeds vrijgezel is wil niet zeggen dat ze dat altijd blijft. En om dan als alternatief maar kinderen te krijgen bij een partner die niet wil. Of alleen wil als zijn vrouw de zorg op zich neemt? Dan kies je er in feite voor bij een zeer egoistisch en weinig liefdevol persoon kinderen te krijgen. Of je daar zo gelukkig van word. Volgens mij kan je dan beter er voor kiezen om moeder te worden zonder partner.
[...]
Het ligt genuanceerder dan dat, mijn broertjes vrouw wil bijvoorbeeld zelf echt niet werken, die werkt ook zonder kinderen niet (of althans, zij voedt haar broertje en zusje op en daar wordt ze ook voor betaald door haar ouders die een zeer groot bedrijf hebben, ze is dus eigenlijk een soort nanny).
Mijn broertje heeft dus ook al jaren kinderen die niet van hunzelf zijn omdat zijn vrouw dat graag wil.
En de collega waar ik aan dacht hoefde niet zo nodig kinderen, dus hij is akkoord gegaan met kinderen, zij is akkoord gegaan met de grootste zorg en werkt zelf dus parttime. Mijn keuze zou het niet zijn, maar ik snap best dat je na meer dan 10 jaar relatie niet boven je dertigste uit elkaar gaat om iets waar dus kennelijk een compromis in is te sluiten waar beide mee kunnen leven.
Ik heb ook een vriendin die wél na een lange relatie uit elkaar is gegaan om iets dergelijks - ze werden het niet eens over hoe het aan te pakken met kinderen - en die is ruim 13 jaar na dato nog steeds vrijgezel en dus ook kinderloos en inmiddels te oud voor kinderen. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat risico durft te nemen, het is ook heel makkelijk lullen natuurlijk. Zelf ben ik ook blij dat ik in ieder geval een kind heb, want gezien de status van mijn liefdesleven na mijn ex zou ik anders hoogstwaarschijnlijk ook ongewild kinderloos zijn gebleven. Is dat dan zaligmakend?
Ik zelf heb bewust geen kinderen, dus jouw laatste vraag is niet aan mij besteed. Waar het mij om gaat is dat ik zelf nooit en te nimmer een relatie zou willen met een man die eisen zou stellen aan of en hoeveel ik buitenshuis werk. De liefde van zo;n man stelt in mijn ogen niet veel voor. Die man denkt alleen aan zijn eigen belang. Dat geldt vind ik zowel voor jouw broertje als die collega van jou. Ik vraag me ook echt af waarom die collega toch kinderen heeft gekregen terwijl het voor hem niet zo nodig hoefde. Als je echt geen kinderen wil, dan neem je ze niet.
Die vriendin van jou kan even zo goed nog een partner tegenkomen. Dat ze na 13 jaar nog steeds vrijgezel is wil niet zeggen dat ze dat altijd blijft. En om dan als alternatief maar kinderen te krijgen bij een partner die niet wil. Of alleen wil als zijn vrouw de zorg op zich neemt? Dan kies je er in feite voor bij een zeer egoistisch en weinig liefdevol persoon kinderen te krijgen. Of je daar zo gelukkig van word. Volgens mij kan je dan beter er voor kiezen om moeder te worden zonder partner.
dinsdag 25 maart 2008 om 22:58
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 22:47:
[...]
Ik snap je vraag niet? Of het een gemaksargument voor hem is? Dat weet ik verder niet, ik weet alleen dat hij anders gewoon gezegd had dat er wat hem betreft geen kinderen zouden komen omdat hij zijn leven prima vond zonder. Overigens is hij voor zover ik dat kan beoordelen dol op zijn kroost, ik praat met hem vrijwel alleen maar over kinderen en hoe leuk we dat vinden, maar als hij ze niet had gehad had hij het dus ook goed gevonden.
Het zou raar zijn als ik voor je collega zou gaan spreken, ik ken hem niet. Dus bedoel het eigenlijk meer in het algemeen. Dat mannen die zeggen 'dat het ook niet zo nodig hoeft, een kind' en dan toch akkoord gaan hiermee het zich wel makkelijk maken. Want voor een deel wordt de verantwoordelijkheid voor de keus en de gevolgen hiervan dan op de vrouw afgeschoven.
Algemener is de (mijn) vraag dan misschien: is de partij die het liefst een kind wil, ook het meest verantwoordelijk voor die keus en de gevolgen hiervan, ook al zijn er uiteindelijk twee partijen bij betrokken? Maar goed, misschien off-topic verder.
[...]
Ik snap je vraag niet? Of het een gemaksargument voor hem is? Dat weet ik verder niet, ik weet alleen dat hij anders gewoon gezegd had dat er wat hem betreft geen kinderen zouden komen omdat hij zijn leven prima vond zonder. Overigens is hij voor zover ik dat kan beoordelen dol op zijn kroost, ik praat met hem vrijwel alleen maar over kinderen en hoe leuk we dat vinden, maar als hij ze niet had gehad had hij het dus ook goed gevonden.
Het zou raar zijn als ik voor je collega zou gaan spreken, ik ken hem niet. Dus bedoel het eigenlijk meer in het algemeen. Dat mannen die zeggen 'dat het ook niet zo nodig hoeft, een kind' en dan toch akkoord gaan hiermee het zich wel makkelijk maken. Want voor een deel wordt de verantwoordelijkheid voor de keus en de gevolgen hiervan dan op de vrouw afgeschoven.
Algemener is de (mijn) vraag dan misschien: is de partij die het liefst een kind wil, ook het meest verantwoordelijk voor die keus en de gevolgen hiervan, ook al zijn er uiteindelijk twee partijen bij betrokken? Maar goed, misschien off-topic verder.
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 25-03-2008 23:01
Reden: mmm, waar was ik met mn hoofd?
Reden: mmm, waar was ik met mn hoofd?
% gewijzigd
dinsdag 25 maart 2008 om 23:00
Ik zeg niet dat relaties zakelijke afspraken zijn, maar wél dat je binnen je relatie ook duidelijke, zakelijke afspraken gemaakt moeten worden. Wie werkt hoeveel, wie zorgt, wie doet het huishouden, hoeveel tijd besteed je aan hobby's, vrienden, uitgaan, komen er kinderen, wordt er gespaard, enzovoorts.
Niet dat ik nou regelmatig met een afsprakenbord op schoot een 'gezellig' gesprek met mijn man heb, of keihard onderhandel, maar dit zijn wél dingen waar je, als je er géén afspraken over hebt, je ontzettende ruzies over kunt krijgen. Een taakverdeling is bij uitstek een zakelijk iets, vrouwen zien relaties vaak als alleen romantisch en gaan er dus ook maar vanuit dat hun man dingen wel zal doen 'omdat hij van haar houdt'. En zo werkt het niet volgens mij.
Niet dat ik nou regelmatig met een afsprakenbord op schoot een 'gezellig' gesprek met mijn man heb, of keihard onderhandel, maar dit zijn wél dingen waar je, als je er géén afspraken over hebt, je ontzettende ruzies over kunt krijgen. Een taakverdeling is bij uitstek een zakelijk iets, vrouwen zien relaties vaak als alleen romantisch en gaan er dus ook maar vanuit dat hun man dingen wel zal doen 'omdat hij van haar houdt'. En zo werkt het niet volgens mij.
dinsdag 25 maart 2008 om 23:03
Ben het helemaal eens met Brunetta. Ik wil een partner die aan mij vraagt wat ik wil bereiken in het leven, in plaats van dat hij verwacht dat ik wel voor de kinderen zal zorgen.
Hetzelfde willen in het leven is een belangrijke basis voor een relatie. En als dat al zo verschilt dat de een zegt 'ik wil kinderen' en de ander zegt 'van mij hoeft het niet, maar als jij zo nodig wilt, prima, zorg er zelf maar voor' dan lijkt me dat geen prettige relatie om in te zitten.
Compromissen sluiten in een relatie is goed, maar niet wb zulke levensveranderende beslissingen.
Hetzelfde willen in het leven is een belangrijke basis voor een relatie. En als dat al zo verschilt dat de een zegt 'ik wil kinderen' en de ander zegt 'van mij hoeft het niet, maar als jij zo nodig wilt, prima, zorg er zelf maar voor' dan lijkt me dat geen prettige relatie om in te zitten.
Compromissen sluiten in een relatie is goed, maar niet wb zulke levensveranderende beslissingen.
dinsdag 25 maart 2008 om 23:04
[quote]Eowynn_ schreef op 25 maart 2008 @ 22:50:
Ik vind het wel frappant dat als ik zeg dat ik vind dat vrouwen de verantwoordelijkheid voor hun eigen keuzes moeten nemen en hun leven in eigen hand moeten nemen, dat ik dan zoveel commentaar krijg.
Want 'ja maar, de mannen'.
Die moeten ook veranderen, dat is waar, maar daar ga je als vrouw je eigen keuzes en je eigen invulling van je leven toch niet van laten afhangen? Je kunt heel hard roepen dat mannen moeten veranderen, en dat is nog zo ook, maar op dit moment hebben de meeste mannen geen reden om te veranderen, ze lopen weinig risico. Dat risico is voor de vrouwen, dus zijn díe ook de aangewezen personen om iets te veranderen.
Ik kan de mannen geen ongelijk geven, hoe fout ze (om alles maar even over 1 kam te scheren) ook zitten, zij hebben er iig geen last van. De vrouwen en de kinderen draaien ervoor op en dus kun je gaan zitten wachten tot je een ons weegt en hopen dat die kerels dmv allerlei regelingen een beetje verantwoordelijkeheid nemen óf je kunt zelf nadenken over wat je met je toekomst wilt en wat de gevolgen van je keuzes zijn.
quote]
Mannen zullen inderdaad niet veranderen als ze daar geen reden voor krijgen. Dat is dus één van de redenen dat ik vind dat partneralimentatie (in het geval er kinderen in het spel zijn, verder heb ik er nog niet voldoende een mening over geformuleerd voor mezelf) 'opeisen' een daad van emancipatie is. Dat niet doen maakt namelijk alleen de vrouw verantwoordelijk voor een keus die is gemaakt door de man en de vrouw samen.
Weet je waarom het me zo stoort dat de discussie over partneralimentatie vaak zo loopt? Het is al lastig genoeg als vrouw om in onze patriarchale samenleving te krijgen wat ons toekomt en te zorgen dat man en vrouw als gelijkwaardig wordt gezien (en dus beloond bijvoorbeeld...). Steeds weer loop je aan tegen door mannen bedachte regels en wetgeving die vooral zorgt dat mannen onbekommerd kunnen leven. Als we elkaar dan ook als vrouwen nog een beetje het licht in de ogen niet gunnen en onderuithalen (wat je in mijn ogen doet als je zegt "Truus, als je ècht trots en geëmancipeerd zou zijn dan zou je gewoon 3hoog achter op een houtje gaan bijten, screw him en al zijn geld, hij lekker financieel erop vooruit, jij lekker sappelen met die bloedjes van je die je in economisch opzicht niks te bieden hebt! Yeah, hulde aan de loutering door armoede en waardeloze vooruitzichten!") dan maken we het voor onszelf èn voor onze mede vrouwen alleen maar nòg moeilijker om iets te veranderen.
Waarom ben je er eigenlijk wel een voorstander van dat een vrouw veranderd in het opzicht van haar leven 'in eigen hand' nemen qua carrière, maar niet in het de man houden aan de door hem gemaakte afspraken? In mijn optiek liggen ze namelijk in het verlengde van elkaar. Opeisen wat je toekomt (of dat nu wettelijk zo is of omdat je het samen bent overeengekomen) is ook een manier van je leven in eigen hand nemen.
Ik vind het wel frappant dat als ik zeg dat ik vind dat vrouwen de verantwoordelijkheid voor hun eigen keuzes moeten nemen en hun leven in eigen hand moeten nemen, dat ik dan zoveel commentaar krijg.
Want 'ja maar, de mannen'.
Die moeten ook veranderen, dat is waar, maar daar ga je als vrouw je eigen keuzes en je eigen invulling van je leven toch niet van laten afhangen? Je kunt heel hard roepen dat mannen moeten veranderen, en dat is nog zo ook, maar op dit moment hebben de meeste mannen geen reden om te veranderen, ze lopen weinig risico. Dat risico is voor de vrouwen, dus zijn díe ook de aangewezen personen om iets te veranderen.
Ik kan de mannen geen ongelijk geven, hoe fout ze (om alles maar even over 1 kam te scheren) ook zitten, zij hebben er iig geen last van. De vrouwen en de kinderen draaien ervoor op en dus kun je gaan zitten wachten tot je een ons weegt en hopen dat die kerels dmv allerlei regelingen een beetje verantwoordelijkeheid nemen óf je kunt zelf nadenken over wat je met je toekomst wilt en wat de gevolgen van je keuzes zijn.
quote]
Mannen zullen inderdaad niet veranderen als ze daar geen reden voor krijgen. Dat is dus één van de redenen dat ik vind dat partneralimentatie (in het geval er kinderen in het spel zijn, verder heb ik er nog niet voldoende een mening over geformuleerd voor mezelf) 'opeisen' een daad van emancipatie is. Dat niet doen maakt namelijk alleen de vrouw verantwoordelijk voor een keus die is gemaakt door de man en de vrouw samen.
Weet je waarom het me zo stoort dat de discussie over partneralimentatie vaak zo loopt? Het is al lastig genoeg als vrouw om in onze patriarchale samenleving te krijgen wat ons toekomt en te zorgen dat man en vrouw als gelijkwaardig wordt gezien (en dus beloond bijvoorbeeld...). Steeds weer loop je aan tegen door mannen bedachte regels en wetgeving die vooral zorgt dat mannen onbekommerd kunnen leven. Als we elkaar dan ook als vrouwen nog een beetje het licht in de ogen niet gunnen en onderuithalen (wat je in mijn ogen doet als je zegt "Truus, als je ècht trots en geëmancipeerd zou zijn dan zou je gewoon 3hoog achter op een houtje gaan bijten, screw him en al zijn geld, hij lekker financieel erop vooruit, jij lekker sappelen met die bloedjes van je die je in economisch opzicht niks te bieden hebt! Yeah, hulde aan de loutering door armoede en waardeloze vooruitzichten!") dan maken we het voor onszelf èn voor onze mede vrouwen alleen maar nòg moeilijker om iets te veranderen.
Waarom ben je er eigenlijk wel een voorstander van dat een vrouw veranderd in het opzicht van haar leven 'in eigen hand' nemen qua carrière, maar niet in het de man houden aan de door hem gemaakte afspraken? In mijn optiek liggen ze namelijk in het verlengde van elkaar. Opeisen wat je toekomt (of dat nu wettelijk zo is of omdat je het samen bent overeengekomen) is ook een manier van je leven in eigen hand nemen.
dinsdag 25 maart 2008 om 23:07
dinsdag 25 maart 2008 om 23:13
Hey ladies, kom niet aan mijn broer he. Ik heb hem zelf als voorbeeld gesteld maar hij is zeker niet egoistisch en heeft niet voor niks een vrouw uitgekozen die precies dezelfde idealen heeft als hij. Ik ken maar weinig 20jarigen die bijvoorbeeld die hun hele levensstijl invullen rondom een kleuter en een baby die ze niet zelf gemaakt hebben en die ook al niet de kinderen van hun vriendin zijn. Maar goed, dat doet er verder niet toe, het ging mij er meer om dat ik het verbazingwekkend vind dat hij samen met zijn vrouw ook het "1 ouder thuis bij de kinderen" ideaal heeft, omdat ik daar zelf helemaal niks mee heb en wij een hele feministische moeder hadden. Ik wou er dus juist mee zeggen dat er echt nog steeds heel veel mensen zijn die oprecht geloven dat dat béter is voor kinderen.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 23:20
quote:Soundpost schreef op 25 maart 2008 @ 22:58:
[...]
Het zou raar zijn als ik voor je collega zou gaan spreken, ik ken hem niet. Dus bedoel het eigenlijk meer in het algemeen. Dat mannen die zeggen 'dat het ook niet zo nodig hoeft, een kind' en dan toch akkoord gaan hiermee het zich wel makkelijk maken. Want voor een deel wordt de verantwoordelijkheid voor de keus en de gevolgen hiervan dan op de vrouw afgeschoven.
Algemener is de (mijn) vraag dan misschien: is de partij die het liefst een kind wil, ook het meest verantwoordelijk voor die keus en de gevolgen hiervan, ook al zijn er uiteindelijk twee partijen bij betrokken? Maar goed, misschien off-topic verder.
Ja, dat ben ik helemaal met je eens. En nee, ik vind niet dat degene die het liefst wil dus ook de meeste verantwoordelijkheid heeft. Ik constateer alleen dat dat helaas wel vaak zo werkt en dat het dus constructiever is om die houding te veranderen dan om vrouwen af te straffen voor het feit dat ze daar schoorvoetend mee akkoord gaan. Want helaas hebben vrouwen nu eenmaal een biologisch nadeel, wij zijn de enigen die kinderen kunnen baren en wij hebben een tijdslimiet.
En nogmaals, de cijfers wijzen gewoon uit dat de vrouwen die geen genoegen nemen met die status quo overblijven. Daar ben ik een levend voorbeeld van, daar zijn mijn kinderloze vriendinnen die inmiddels te oud zijn voor kinderen een voorbeeld van, daar zijn die honderdduizenden hoogopgeleide single vrouwen in de vruchtbare leeftijd levende voorbeelden van.
Hoogopgeleide vrouwen met een kinderwens zijn de minst gewilde groep op de relatiemarkt, en ik durf best te stellen dat een van de oorzaken daarvoor is dat juist die vrouwen geen genoegen nemen met een rol als moeder-de-vrouw.
[...]
Het zou raar zijn als ik voor je collega zou gaan spreken, ik ken hem niet. Dus bedoel het eigenlijk meer in het algemeen. Dat mannen die zeggen 'dat het ook niet zo nodig hoeft, een kind' en dan toch akkoord gaan hiermee het zich wel makkelijk maken. Want voor een deel wordt de verantwoordelijkheid voor de keus en de gevolgen hiervan dan op de vrouw afgeschoven.
Algemener is de (mijn) vraag dan misschien: is de partij die het liefst een kind wil, ook het meest verantwoordelijk voor die keus en de gevolgen hiervan, ook al zijn er uiteindelijk twee partijen bij betrokken? Maar goed, misschien off-topic verder.
Ja, dat ben ik helemaal met je eens. En nee, ik vind niet dat degene die het liefst wil dus ook de meeste verantwoordelijkheid heeft. Ik constateer alleen dat dat helaas wel vaak zo werkt en dat het dus constructiever is om die houding te veranderen dan om vrouwen af te straffen voor het feit dat ze daar schoorvoetend mee akkoord gaan. Want helaas hebben vrouwen nu eenmaal een biologisch nadeel, wij zijn de enigen die kinderen kunnen baren en wij hebben een tijdslimiet.
En nogmaals, de cijfers wijzen gewoon uit dat de vrouwen die geen genoegen nemen met die status quo overblijven. Daar ben ik een levend voorbeeld van, daar zijn mijn kinderloze vriendinnen die inmiddels te oud zijn voor kinderen een voorbeeld van, daar zijn die honderdduizenden hoogopgeleide single vrouwen in de vruchtbare leeftijd levende voorbeelden van.
Hoogopgeleide vrouwen met een kinderwens zijn de minst gewilde groep op de relatiemarkt, en ik durf best te stellen dat een van de oorzaken daarvoor is dat juist die vrouwen geen genoegen nemen met een rol als moeder-de-vrouw.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 23:21
FV, sorry, ik wilde alleen maar aangeven dat ik zelf toch echt een man wil die mij het beste gunt. Voor mij is onder andere belangrijk mijn onafhankelijkheid, mijn werk en eigen inkomen naast natuurlijk een heleboel andere dingen. Maar jouw broertje en zijn vrouw vinden kennelijk andere dingen belangrijk. Ieder zijn standpunt en oké als ze het allebei prima vinden zo. Laat ik zeggen dat ik het een ouderwets standpunt vind.
dinsdag 25 maart 2008 om 23:24
quote:fashionvictim schreef op 25 maart 2008 @ 23:20:
[...]
Hoogopgeleide vrouwen met een kinderwens zijn de minst gewilde groep op de relatiemarkt, en ik durf best te stellen dat een van de oorzaken daarvoor is dat juist die vrouwen geen genoegen nemen met een rol als moeder-de-vrouw.Dat zou kunnen maar velen zijn ook niet bereid tot downdaten. Zie topics hierover op dit forum.
[...]
Hoogopgeleide vrouwen met een kinderwens zijn de minst gewilde groep op de relatiemarkt, en ik durf best te stellen dat een van de oorzaken daarvoor is dat juist die vrouwen geen genoegen nemen met een rol als moeder-de-vrouw.Dat zou kunnen maar velen zijn ook niet bereid tot downdaten. Zie topics hierover op dit forum.
dinsdag 25 maart 2008 om 23:26
quote:brunetta schreef op 25 maart 2008 @ 23:21:
FV, sorry, ik wilde alleen maar aangeven dat ik zelf toch echt een man wil die mij het beste gunt. Voor mij is onder andere belangrijk mijn onafhankelijkheid, mijn werk en eigen inkomen naast natuurlijk een heleboel andere dingen. Maar jouw broertje en zijn vrouw vinden kennelijk andere dingen belangrijk. Ieder zijn standpunt en oké als ze het allebei prima vinden zo. Laat ik zeggen dat ik het een ouderwets standpunt vind.Ja, ik vind dat ook, daarom noemde ik het juist. Maar zij vinden dat allebei echt, ze komen beiden uit een gezin met full time werkende, feministische moeders en tóch geloven ze dat kinderen beter af zijn bij 1 van de ouders thuis. Ik kan er ook met mijn pet niet bij, maar goed, als zelfs deze twee hoogopgeleide mensen (beiden WO opgeleid) met zo'n voorbeeld (schoonmoeder is directeur/eigenaar van een internationaal bedrijf met honderden werknemers!) dat geloven, dan kan ik me voorstellen dat Jan en Truus Modaal die opgevoed zijn door moeders-met-koekjes-bij-de-thee dat óók geloven. En dat mogen ze, van mij. Ook als dat betekent dat Truus na de scheiding dus bijstandsmoeder zonder sollicitatieplicht wordt.
FV, sorry, ik wilde alleen maar aangeven dat ik zelf toch echt een man wil die mij het beste gunt. Voor mij is onder andere belangrijk mijn onafhankelijkheid, mijn werk en eigen inkomen naast natuurlijk een heleboel andere dingen. Maar jouw broertje en zijn vrouw vinden kennelijk andere dingen belangrijk. Ieder zijn standpunt en oké als ze het allebei prima vinden zo. Laat ik zeggen dat ik het een ouderwets standpunt vind.Ja, ik vind dat ook, daarom noemde ik het juist. Maar zij vinden dat allebei echt, ze komen beiden uit een gezin met full time werkende, feministische moeders en tóch geloven ze dat kinderen beter af zijn bij 1 van de ouders thuis. Ik kan er ook met mijn pet niet bij, maar goed, als zelfs deze twee hoogopgeleide mensen (beiden WO opgeleid) met zo'n voorbeeld (schoonmoeder is directeur/eigenaar van een internationaal bedrijf met honderden werknemers!) dat geloven, dan kan ik me voorstellen dat Jan en Truus Modaal die opgevoed zijn door moeders-met-koekjes-bij-de-thee dat óók geloven. En dat mogen ze, van mij. Ook als dat betekent dat Truus na de scheiding dus bijstandsmoeder zonder sollicitatieplicht wordt.
Am Yisrael Chai!
