Actueel
alle pijlers
Straatkrantverkopers en daklozen
woensdag 14 mei 2008 om 21:23
Hallo,
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
woensdag 14 mei 2008 om 21:32
Ik heb een snuffelstage gedaan in de daklozenopvang... een slaapplek kost idd 2 euro, en een warme maaltijd ook. Maar een aantal van deze mensen koopt helaas ook drugs voor dit geld. En ik heb er ook moeite mee om ze dat geld te geven zonder een krantje. Want ja... als iedereen dat doet.. reken maar uit; als er elke dag 15 mensen voorbij komen die een euro geven zonder dat krantje te kopen en dan x 5 werkdagen = toch 75 euro pw terwijl je alleen je handje ophoud. - 20 voor slaapplek en warme maaltijd en misschien 2 euro voor een wasmunt, houd je toch 55 over. Dat heeft menig bijstand moeder per week niet te besteden!
woensdag 14 mei 2008 om 21:35
Ja hoor, herkenbaar. Een aantal jaren geleden was ik tijdens een personeelsuitje bezig met een soort speurtocht door de binnenstad (brrrrrrrrr) en toen kwam ik een straatkrantverkoopster tegen die heel hard huilde. In eerste instantie liep ik door, want personeelsuitje, en toen mijn groepje koffie ging drinken ben ik teruggelopen en heb ik gevraagd wat er aan de hand was. Ik kreeg een lang verhaal vol ellende te horen en ik voelde me direct verantwoordelijk, dus maakte ik een afspraak met die vrouw, om de volgende dag koffie te drinken en te zien hoe ik kon helpen. Ik gaf haar mijn mobiele nummer en voegde me weer bij mijn groepje.
Aan het einde van dag dag bleek dat alle deelnemers van de speurtocht gefilmd waren met verborgen camera's, en dat de "straatkrantverkoopster" een actrice was. Al mijn collega's brulden van het lachen bij het zien van het filmpje, en om het feit dat ik er zo met boter en suiker ingestonken was.
Maar dat terzijde. Ja, ik herken het dus.
Aan het einde van dag dag bleek dat alle deelnemers van de speurtocht gefilmd waren met verborgen camera's, en dat de "straatkrantverkoopster" een actrice was. Al mijn collega's brulden van het lachen bij het zien van het filmpje, en om het feit dat ik er zo met boter en suiker ingestonken was.
Maar dat terzijde. Ja, ik herken het dus.
.
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hier in Cairo verkopen de arme mensen pakjes met zakdoekjes. Die koop ik bijna iedere dag en heb dus ondertussen een hele voorraad. Ook koop ik op vrijdagmorgen vaak een brood extra en geef deze aan de straatveegster die bij mij in de/op straat woont. Ze woont hier met twee kleine kinderen op straat en veegt de hele dag de straat schoon. Ze wordt door de huisbazen van flats in mijn straat wel wat betaald, maar dat is echt 3x niks. Zij veegt dus mijn straatje schoon en in ruil daarvoor geef ik een brood en soms wat groente en fruit. Ze is er zo blij mee en mij kost is het zo weinig moeite en geld. Ook haar kindjes zijn helemaal blij als ze me zien en komen me altijd gedag zeggen als ik uit mijn werk kom. Ik hou het bewust bij deze ene vrouw, anders blijf ik aan de gang. Ik kan niet het armoedeprobleem in Egypte oplossen, maar dit is iets wat ik wel kan doen. Het geeft me een goed gevoel.
Af en toe een huppeltje op de plaats is ook ok
woensdag 14 mei 2008 om 21:41
Ja ik geef wat als ik het zelf heb.
Heb zelf in het""circuit"" gezeten zeg maar dus weet hoe het is.
Er lopen ook klootzakken tussen natuurlijk die je besodemieteren waar je bijstaat,maar die ken ik onderhand wel en krijgen niks.
Ik was overigens niet dakloos ofzo hoor mijn ex wel bij tijd en wijle dus vandaar dat ik het wereldje een klein beetje ken.
Heb zelf in het""circuit"" gezeten zeg maar dus weet hoe het is.
Er lopen ook klootzakken tussen natuurlijk die je besodemieteren waar je bijstaat,maar die ken ik onderhand wel en krijgen niks.
Ik was overigens niet dakloos ofzo hoor mijn ex wel bij tijd en wijle dus vandaar dat ik het wereldje een klein beetje ken.
woensdag 14 mei 2008 om 21:45
99,99% heeft ook een bijstandsuitkering en geven deze inkomsten niet op. Dus wat suikervrij zegt dat menig bijstandsmoeder dit per week niet te besteden heeft is zeker waar. De straatkrant was eigenlijk bedoeld voor de zwiebertjes die op straat leven maar tegenwoordig staan er dus ook mensen die een dak boven hun hoofd hebben en een inkomen (lees uitkering). Dat gebedel loon zeer zeker en ik erger me steeds meer aan die mensen. Waarom vraagt TO niet aan dat hardstikke mooie meisje waarom ze niet achter de kassa bij de desbetreffende supermarkt zit?
Jaren geleden kocht ik bij zo'n zwiebertje wel eens een krantje, totdat het werkschuw volk kwam en zielig stond te kijken met een krantje was ik er snel klaar mee.
Jaren geleden kocht ik bij zo'n zwiebertje wel eens een krantje, totdat het werkschuw volk kwam en zielig stond te kijken met een krantje was ik er snel klaar mee.
Zie QR
woensdag 14 mei 2008 om 21:59
Ik heb trouwens ook nog deze: vorig jaar was er een weeralarm afgekondigd wegens winterse toestanden, en in de middag reden er ineens bepaalde treinen niet.
Zelf was ik die dag met de bus naar mijn werk, en stond na zessen op het station te wachten op een bus naar huis.
Daar werd ik aangesproken door een jongen van een jaar of 16,17, die vroeg of hij van mij 1 euro mocht hebben, die had hij nog nodig om de busreis naar huis te betalen want zijn trein ging niet. De rest had hij al bij elkaar gebedeld, daar was hij al een paar uur mee bezig geweest, zei hij.
En het wás koud rotweer...
Ik gaf hem die euro, en nog een briefje van vijf om iets te eten en een kop koffie te halen op het station.
Hij omhelse me... dankuwel mevrouw!
Ik had er een heel goed gevoel over, ik dacht als een van mijn jongens dat nou ook zou overkomen zou ik ook blij zijn dat iemand dit zou doen.
Toen ik thuis kwam wezen ze naar hun voorhoofd: die laat zich ook altijd maar in de maling nemen.
Maar dat geloof ik tot op de dag van vandaag niet.
Alleen, ik ben wel altijd de pineut met dit soort dingen.
Ik denk dat het aan mijn uitstraling ligt of zo.
Zelf was ik die dag met de bus naar mijn werk, en stond na zessen op het station te wachten op een bus naar huis.
Daar werd ik aangesproken door een jongen van een jaar of 16,17, die vroeg of hij van mij 1 euro mocht hebben, die had hij nog nodig om de busreis naar huis te betalen want zijn trein ging niet. De rest had hij al bij elkaar gebedeld, daar was hij al een paar uur mee bezig geweest, zei hij.
En het wás koud rotweer...
Ik gaf hem die euro, en nog een briefje van vijf om iets te eten en een kop koffie te halen op het station.
Hij omhelse me... dankuwel mevrouw!
Ik had er een heel goed gevoel over, ik dacht als een van mijn jongens dat nou ook zou overkomen zou ik ook blij zijn dat iemand dit zou doen.
Toen ik thuis kwam wezen ze naar hun voorhoofd: die laat zich ook altijd maar in de maling nemen.
Maar dat geloof ik tot op de dag van vandaag niet.
Alleen, ik ben wel altijd de pineut met dit soort dingen.
Ik denk dat het aan mijn uitstraling ligt of zo.
woensdag 14 mei 2008 om 22:18
Oja, ik was laatst in Brussel en daar is het werkelijk drama. Je kunt niet eens een broodje eten aan een tafeltje in de stad of er komen van die zigeuner vrouwtjes een stuk van je broodje vragen, of ze willen je drinken en het liefst ook nog geld.
Loop ik later een paar straten verder, zie ik dat zelfde wijffie in een dikke mercedes wegrijden. Tsssk....
Loop ik later een paar straten verder, zie ik dat zelfde wijffie in een dikke mercedes wegrijden. Tsssk....
woensdag 14 mei 2008 om 22:20
....en toen ben jij gaan vragen of ze je effe naar je hotel wilde brengen........:
Oja, ik was laatst in Brussel en daar is het werkelijk drama. Je kunt niet eens een broodje eten aan een tafeltje in de stad of er komen van die zigeuner vrouwtjes een stuk van je broodje vragen, of ze willen je drinken en het liefst ook nog geld.
Loop ik later een paar straten verder, zie ik dat zelfde wijffie in een dikke mercedes wegrijden. Tsssk....
woensdag 14 mei 2008 om 22:21
@Perel: Sommige levensstijlen zijn een keuze maar sommige ook weer niet. Je pikt de echte zieligerds er zo uit en ik kom ze niet meer tegen bij de supermarkt. Mensen die in staat zijn om 6 dagen per week uren kunnen staan kunnen wat mij betreft ook werken. De mensen die echt wat mankeren (en dat is geen keuze) kunnen dit niet want alles mislukt bij die mensen. Het is makkelijk en snel geld verdienen, zelfs een autradio jatten is al te veel moeite voor die mensen.
Maar als jij dit wilt doen dan ga je er toch mee door want dat is toch jou keuze? Ik zou me persoonlijk niet willen laten omhelsen door een wild vreemde maar zo heeft iedereen zijn eigen voorkeur.
Maar als jij dit wilt doen dan ga je er toch mee door want dat is toch jou keuze? Ik zou me persoonlijk niet willen laten omhelsen door een wild vreemde maar zo heeft iedereen zijn eigen voorkeur.
Zie QR
woensdag 14 mei 2008 om 22:26
:
@Perel: Sommige levensstijlen zijn een keuze maar sommige ook weer niet. Je pikt de echte zieligerds er zo uit en ik kom ze niet meer tegen bij de supermarkt. Mensen die in staat zijn om 6 dagen per week uren kunnen staan kunnen wat mij betreft ook werken. De mensen die echt wat mankeren (en dat is geen keuze) kunnen dit niet want alles mislukt bij die mensen. Het is makkelijk en snel geld verdienen, zelfs een autradio jatten is al te veel moeite voor die mensen.
Maar als jij dit wilt doen dan ga je er toch mee door want dat is toch jou keuze? Ik zou me persoonlijk niet willen laten omhelsen door een wild vreemde maar zo heeft iedereen zijn eigen voorkeur.
Ja, dat is weer mijn keuze.
Een mens wil ook wel eens wat.....
woensdag 14 mei 2008 om 22:37
Maar Perel, doe je dat dan uit een soort schuldgevoel?
Ik had daar vroeger ook last van. Maar nu ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik lekker voor 125 euro weekboodschappen ga doen, terwijl andere mensen dit NIET kunnen, ik weet namelijk dat IK er hard voor werk. Die mensen die bijv de straatkrant verkopen werken niet 60 uur per week.
Nu kunnen we uiteraard de discussie gaan voeren dat deze mensen misschien niet kunnen werken etc. Maar er zijn ook mensen die voor deze vorm van vrijheid kiezen (dus dakloos zijn)
Sinds ik een onderzoek heb gelezen over wat er werkelijk gebeur met het geld wat wij aan goede doelen geven, geef ik geen cent meer... alles wat wij geven blijft namelijk plakken bij de corrupte regering. En zij zijn de enige die daar rijker/beter van worden. En zolang wij blijven geven werken wij dat zelf in de hand.
Ik had daar vroeger ook last van. Maar nu ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik lekker voor 125 euro weekboodschappen ga doen, terwijl andere mensen dit NIET kunnen, ik weet namelijk dat IK er hard voor werk. Die mensen die bijv de straatkrant verkopen werken niet 60 uur per week.
Nu kunnen we uiteraard de discussie gaan voeren dat deze mensen misschien niet kunnen werken etc. Maar er zijn ook mensen die voor deze vorm van vrijheid kiezen (dus dakloos zijn)
Sinds ik een onderzoek heb gelezen over wat er werkelijk gebeur met het geld wat wij aan goede doelen geven, geef ik geen cent meer... alles wat wij geven blijft namelijk plakken bij de corrupte regering. En zij zijn de enige die daar rijker/beter van worden. En zolang wij blijven geven werken wij dat zelf in de hand.
woensdag 14 mei 2008 om 22:42
Ik weet het allemaal wel, maar zodra ik iemand zie die me aankijkt en iets vraagt, vind ik het vaak moeilijk om te weigeren.
En ik voel me wel wat ongemakkelijk met mijn volle boodschappentassen soms als ik langs zo'n dakloze heenloop, en ze vriendelijk goedemiddag zeggen.
Ik groet terug: goedemiddag....
En ik voel me wel wat ongemakkelijk met mijn volle boodschappentassen soms als ik langs zo'n dakloze heenloop, en ze vriendelijk goedemiddag zeggen.
Ik groet terug: goedemiddag....
woensdag 14 mei 2008 om 23:03
Ik geef ze nooit wat. Ik moet zelf werken voor mijn centjes, die keuze heeft een ander ook. Om andermans gebrek aan werklust, initiatief of zelfverantwoordelijkheid te compenseren met geld waar ik hard voor werk, dat gaat me net te ver. Bovendien geef ik indirect al een hele hoop geld aan behulpzame instellingen via de belastingcenten die ik altijd netjes afdraag aan vadertje staat.
woensdag 14 mei 2008 om 23:06
Ik heb het ook heel erg, ik kán die mensen gewoon niet negeren. Sjouw ik met mijn volle AH-tas langs zo'n straatkrantverkoper die me vriendelijk een fijne dag wenst, dan kan ik het niet laten om een krantje te kopen. Dan geef ik meteen een paar sigaretjes en een stuk fruit ofzo wat ik net gekocht heb. De 'vaste' verkoper bij mijn Appie begint al te glimlachen als ik aan kom sjouwen, hij weet dat hij altijd sigaretten van me krijgt. En ach, ik kan het missen. Ik geef trouwens niet zo snel geld. Een broodje, een stuk fruit of een flesje drinken geef ik makkelijker weg. In mijn achterhoofd denk ik altijd: geld gaat toch linea recta naar de kroeg of de dealer.
Kan me nog herinneren dat ik met oma, tantes en nichtjes op Schiphol stond. Kwam er ook 1 met een zielig verhaal en dat hij zo'n honger had. Nou dat heeft 'ie geweten. Mijn oma is nogal een hamsteraar en dook meteen in haar tas en die jongen kreeg vier broodjes, twee flesjes drinken en acht sigaretten :-)
Kan me nog herinneren dat ik met oma, tantes en nichtjes op Schiphol stond. Kwam er ook 1 met een zielig verhaal en dat hij zo'n honger had. Nou dat heeft 'ie geweten. Mijn oma is nogal een hamsteraar en dook meteen in haar tas en die jongen kreeg vier broodjes, twee flesjes drinken en acht sigaretten :-)
woensdag 14 mei 2008 om 23:21
Ik voelde me vroeger ook altijd schuldig als ik iemand voorbij liep, zonder iets te geven, maar sinds ik door een alcoholist die om een euro vroeg werd uitgescholden voor 'Vuile kankerhoer', ben ik daarvan voor eeuwig genezen. Of de goeden nu onder de kwaden lijden? Ik vind van niet. Ik werk als vrijwilliger voor Mee en zo draagt iedereen (op zijn/haar eigen manier) zijn steentje bij. Ik weet in ieder geval zeker dat mijn tijd en energie goed besteed is.
