Actueel
alle pijlers
Straatkrantverkopers en daklozen
woensdag 14 mei 2008 om 21:23
Hallo,
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
donderdag 15 mei 2008 om 12:53
24 uur per dag buiten rondsjouwen noem ik niet hard werken. Bovendien hebben 9 van de 10 zichzelf in die situatie gebracht, krijgen ze allerhande kansen om er weer uit te komen en zijn er ook zat die er voor kiezen om op de straat te leven.
Ze kunnen gewoon werken, net als ieder ander. En als ze om fysieke of psychische redenen niet kunnen werken dan heeft de staat ook nog een uitkering voor ze.
Er zijn zat trajekten om weer een leven met een dak boven het hoofd en een baan te krijgen. Moeten ze zichzelf ook wel een beetje willen inspannen enzo, en hun geld niet uitgeven aan drank, drugs, gokken en geen schulden maken.
donderdag 15 mei 2008 om 13:00
Ik snap niet dat het daklozenkrantje verkopen als bedelen wordt gezien. Dat is niet hetzelfde. Slaat echt nergens op dat er op die verkopers wordt neergekeken. Ze werken want ze verkopen iets, of proberen dat tenminste, aan andere mensen.
Is van een zelfde categorie als proberen een dagblad op straat aan mensen te verkopen of te enquêteren.
Ik heb juist genoeg van die lui die maar aan mensen geld vragen voor het slaaphuis en mensen lastig vallen om geld. En moet je sommige horen als je een keer niks kunt of wilt geven.
Ik moest een keer van zo iemand maar terug naar mijn eigen land gaan. Ik had een sjaal om mijn hoofd tegen de kou en werd dus voor een moslima aangezien.
Maar die mensen die de moeite nemen dat krantje te verkopen hebben wel mijn respect. Ze staan uren en uren buiten tot er een keer iemand zo goed wil zijn dat krantje van ze te kopen.
Iemand had een soort berekening hier neer gezet wat zo iemand wel zal overhouden na een week werken. Ik denk dat je vergeten bent in te calculeren dat ze niet het volledige bedrag mogen houden van die krant.
Is van een zelfde categorie als proberen een dagblad op straat aan mensen te verkopen of te enquêteren.
Ik heb juist genoeg van die lui die maar aan mensen geld vragen voor het slaaphuis en mensen lastig vallen om geld. En moet je sommige horen als je een keer niks kunt of wilt geven.
Ik moest een keer van zo iemand maar terug naar mijn eigen land gaan. Ik had een sjaal om mijn hoofd tegen de kou en werd dus voor een moslima aangezien.
Maar die mensen die de moeite nemen dat krantje te verkopen hebben wel mijn respect. Ze staan uren en uren buiten tot er een keer iemand zo goed wil zijn dat krantje van ze te kopen.
Iemand had een soort berekening hier neer gezet wat zo iemand wel zal overhouden na een week werken. Ik denk dat je vergeten bent in te calculeren dat ze niet het volledige bedrag mogen houden van die krant.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 15 mei 2008 om 13:16
En zelfs die mensen kan ik begrijpen, ze moeten namelijk ook ergens slapen. Niet iedere dakloze kan namelijk de krant verkopen, anders hoor je weer dat ze ook óveraaaaaaal staan. Sommigen moeten inderdaad bedelen. En dat kan irritant zijn, maar voor de mensen zelf is het nog veel erger. Stel je eens voor hoe jij je zou voelen als je moest bedelen, alleen maar om ergens te slapen.
donderdag 15 mei 2008 om 13:39
Ik koop altijd de straatkrant (alleen bij verkopers met badge).
En ik léés 'm ook echt, want er staan hartstikke interessante artikelen in.
Verder maak ik geld over aan (o.a.) organisaties die daklozen en verslaafden helpen.
Maar ik geef nooit zomaar geld aan iemand die op straat bedelt. Wel kunnen ze bijvoorbeeld een kopje koffie krijgen.
En ik léés 'm ook echt, want er staan hartstikke interessante artikelen in.
Verder maak ik geld over aan (o.a.) organisaties die daklozen en verslaafden helpen.
Maar ik geef nooit zomaar geld aan iemand die op straat bedelt. Wel kunnen ze bijvoorbeeld een kopje koffie krijgen.
donderdag 15 mei 2008 om 13:47
donderdag 15 mei 2008 om 14:11
Iemand het boek "Van MIljonair tot krantenjongen" al gelezen?
Is het wat?
http://kiosk.telegraaf.nl...l?skey=&type=tb-miljonair
Is het wat?
http://kiosk.telegraaf.nl...l?skey=&type=tb-miljonair
donderdag 15 mei 2008 om 14:16
Ik koop ook vaak de daklozenkrant, met ook het gevoel: 'laat mij alsjeblieft nooit zo eindigen'. Het raakt me wel, al wil ik er liever niet te veel over nadenken dat veel mensen nooit gedacht hadden dat ze zo zouden eindigen en dat het toch gebeurde (maw het kan iedereen overkomen, rotgedachte). Waar ik echt een potje om kan zitten huilen is als ik iets hoor over dierenmishandeling. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Wat vinden jullie trouwens van mensen die bedelen? Ik vond eerst altijd dat je niks aan dat soort mensen moest geven, totdat ik er over sprak met iemand die zelf op straat geleefd heeft. Hij geeft altijd geld aan bedelaars, omdat bedelen volgens hem de laatste stap is die je kunt zetten en heel moeilijk is.
donderdag 15 mei 2008 om 15:50
Waarom komen ze voor het goede doel dat ik vrijwillig en ruimhartig steun nooit langs de deur te schooien ???
In onze vorige buurt woonden we zó ver van de bewoonde wereld af, dat we die éne collectant in het jaar alleen al geld voor de moeite gaven, maar hier is het elke week raak, en dan tel ik de huis-aan-huisverkopen van sinaasappels, suikerbrood, wc-papier, pepermuntjes en bloemen voor de kerk/gymvereniging/zangkoor etc. nog niet eens mee.
Sorry, ik betaal me al blauw aan belasting, en ik betaal de kinderopvang om überhaupt aan het werk te kúnnen.
In onze vorige buurt woonden we zó ver van de bewoonde wereld af, dat we die éne collectant in het jaar alleen al geld voor de moeite gaven, maar hier is het elke week raak, en dan tel ik de huis-aan-huisverkopen van sinaasappels, suikerbrood, wc-papier, pepermuntjes en bloemen voor de kerk/gymvereniging/zangkoor etc. nog niet eens mee.
Sorry, ik betaal me al blauw aan belasting, en ik betaal de kinderopvang om überhaupt aan het werk te kúnnen.
donderdag 15 mei 2008 om 16:36
O ja, vind ik ook, ik vond de collega's die het hardste lachten direct al een stuk minder sympathiek. Ik stink er liever in dan dat ik iemand voorbij loop die hulp nodig heeft.
Tuurlijk zullen er straatkrantverkopers zijn die gewoon te lui zijn om te werken, maar veelal zijn het mensen die door allerlei omstandigheden (psychiatrische problemen, drugsverslaving, you name it) in een situatie zijn beland waar wij niet eens bij benadering een voorstelling van kunnen maken.
.
donderdag 15 mei 2008 om 21:02
Wel een heel boeiende discussie!
De meningen zijn echt enorm verdeeld. Toch denk ik dat de meeste meningen voortkomen uit onwetendheid. Je kunt gewoon niet zien wie er gelijk drugs gaat kopen, en wie er wel een slaapplek of een maaltijd voor gaat halen.
Maar ik denk wel dat het uiteindelijk beter is om bijv het leger des heils een donatie te doen, dan de dakloze het geld zelf te geven.
De meningen zijn echt enorm verdeeld. Toch denk ik dat de meeste meningen voortkomen uit onwetendheid. Je kunt gewoon niet zien wie er gelijk drugs gaat kopen, en wie er wel een slaapplek of een maaltijd voor gaat halen.
Maar ik denk wel dat het uiteindelijk beter is om bijv het leger des heils een donatie te doen, dan de dakloze het geld zelf te geven.
donderdag 15 mei 2008 om 21:52
Meestal koop ik het krantje wel, of geef ik iemand die om geld vraagt wel een euro, maar ik beken dat ik gisteren express door rood ben gefietst om een irritante bedelares te ontlopen (ontfietsen dus eigenlijk).
Het is een heel naar mens, die ook geen genoegen neemt met 1 euro. Maar ik voel me toch een beetje schuldig, want ze heeft het geld vast nodig.
Het is een heel naar mens, die ook geen genoegen neemt met 1 euro. Maar ik voel me toch een beetje schuldig, want ze heeft het geld vast nodig.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 15 mei 2008 om 22:06
Ik dacht dat die "Daklozenkrant" gesubsidieerd werd. Dus "wij" allemaal betalen dan sowieso al mee. Waarom dan nog een keer extra betalen/geven bij de ingang van de supermarkt?
Op mij komt het als opdringerig bedelen over. (Die ongevraagd jiedelende accordeonisten/panfluit-spelers ook trouwens). En ze proberen op mijn (niet aanwezige) "ik voel me schuldig-gevoelens" in te spelen. Als ik zo'n soort krant zou willen kopen dan ga ik wel naar een verkooppunt.
Ze vermijden is lastig: supermarkten hebben doorgaans maar één ingang, dus je "moet" ze passeren. Dat weten ze, en omdat je dus ongewild er steeds mee geconfronteerd wordt, ervaar ik het als erg drammerig en irritant.
(En geld geven moedigt dit soort dingen alleen maar aan, doe ik dus nooit).
(In de land-en tuinbouw moeten ze toch alsmaar mensen uit Polen halen omdat niemand asperges wil steken/appels wil plukken of ergens wil schoonmaken? Dus er is wel wat keus qua werk schat ik).
Op mij komt het als opdringerig bedelen over. (Die ongevraagd jiedelende accordeonisten/panfluit-spelers ook trouwens). En ze proberen op mijn (niet aanwezige) "ik voel me schuldig-gevoelens" in te spelen. Als ik zo'n soort krant zou willen kopen dan ga ik wel naar een verkooppunt.
Ze vermijden is lastig: supermarkten hebben doorgaans maar één ingang, dus je "moet" ze passeren. Dat weten ze, en omdat je dus ongewild er steeds mee geconfronteerd wordt, ervaar ik het als erg drammerig en irritant.
(En geld geven moedigt dit soort dingen alleen maar aan, doe ik dus nooit).
(In de land-en tuinbouw moeten ze toch alsmaar mensen uit Polen halen omdat niemand asperges wil steken/appels wil plukken of ergens wil schoonmaken? Dus er is wel wat keus qua werk schat ik).
donderdag 15 mei 2008 om 23:13
vrijdag 16 mei 2008 om 01:56
Waaat ik val echt van mijn stoel. Wat is "echte armoede" volgens jou?
Circa 2.475.600 Nederlanders leven op de armoedegrens
Het aantal gezinnen dat afhankelijk is van gratis voedselpakketten is verviervoudigd. Armoede is niet meer mee kunnen doen aan de maatschappij. En nee niet iedereen is schuldig aan zijn armoede, denk bijvoorbeeld eens aan de kleine zelfstandige die zichzelf niet kan verzekeren en dan arbeidsongeschikt raakt. Denk eens aan een niet opgeleide moeder met kleine kinderen die door haar man op straat wordt gezet. Of de licht verstandelijk gehandicapten die niet weten wat ze doen als ze op aanbetaling kopen en daardoor in de schuldsanering terechtkomen. Of de psychiatrisch patient. En ja hoor dat kan jou ook overkomen miss Chicken. Je kan morgen een ongeluk krijgen waardoor je gehandicapt raakt of een hersenbeschadiging oploopt. Je kan failliet gaan omdat de economische recessie keihard doorzet. Het is altijd makkelijk om alle oorzaak van de ellende te leggen bij het slachtoffer. Daarmee hou je jezelf voor de gek (het is zijn eigen schuld, dat zal mij nooit gebeuren). Als je je een beetje verdiept in de materie ga je wel anders denken.
vrijdag 16 mei 2008 om 06:46
Een tijdje terug nog een fraai stukkie gezien over voedselpakketten. Kees en Marie mogen elke week een pakket ophalen. Hij in zijn scootmobiel er naar toe.....haalt fijn zijn pakketje op.
Zet het op de keukentafel en pakt het uit. Levert commentaar op de inhoud. Goh weer bloemkool, ze hebben zeker niks anders.
Onderwijl stevig paffend en een biertje naar binnen gietend. Marie paft stevig mee en ruimt de spullen op.
Tjonge jonge wat een armoei.....
En voor de meeste situaties die jij hierboven schetst zijn in Nederland enorm goeie vangnetten. En de kans dat je echt door niemand geholpen kan worden is zo ontzettend klein.
Mijn moeder zei altijd: ik kan niet ligt op het kerkhof, en ik wil niet ligt er naast.
