Actueel
alle pijlers
Straatkrantverkopers en daklozen
woensdag 14 mei 2008 om 21:23
Hallo,
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
donderdag 15 mei 2008 om 00:05
Ik vind het harstikke goed van je! Natuurlijk moet je jezelf niet voorbij lopen hierin en nee je kunt de wereld niet redden en er zullen altijd mensen tussen zitten die misbruik maken van mensen zoals jij maar gaandeweg leer je wel onderscheid maken en er zullen altijd mensen zijn die wel echt geholpen zijn geweest door jouw gebaar.
Ik ken een aantal mensen die zeer moeilijk hebben gezeten van dichtbij en soms waren die vriendelijke mensen die wel aandacht aan je besteden en niet langs je heen lopen, zo belangrijk op moeilijke momenten. Dat hoeft niet altijd geld te zijn, soms is het ook een gesprek.
Ik koop zelf lang niet altijd de straatkrant. Soms irriteer ik me er ook aan, als ik er over na zal denken waarom, heeft dat denk ik diverse redenen. Ook was ik vroeger een beetje het type helper en heb ik dat even achter me gelaten en zit ik in een beetje ego fase vind ik.
Maar laatst sprak ik een vriendin. Zij praat met de mensen van de straatkrant. Er zijn veel mensen toe (ook vooral de afrikanen) die gestuurd worden door hun familie naar het buitenland om geld te verdienen, vaak wordt dit voor hen vroeg bepaald en hebben ze geen keuze, ze missen hun familie en gezin en staan hier op een hoekje op straat. Hun leven trekt aan zich voorbij, ver van hun roots, ze dragen een taak, iets wat ze vaak doen met plichtsgevoel en een diep geworteld familiegevoel wat wij ons misschien niet eens voor kunnen stellen, iets wat niet ter discussie staat zoals onze vrije keuzen.
Daardoor ben ik de verkopers anders gaan zien.
Ze krijgen ook geen werkvergunning, vaak hebben ze ook geen woonplek maar een tijdelijke toestemming hier te zijn zonder verder kans op werk of wonen etc.
De straatkrant is dan een optie.
Het komt op mij ook vaak passief over maar als je je er in verdiept wordt het een ander verhaal.
Ik vind jou een bijzonder mens. Maar als je je er niet goed bijvoelt en je doet het liever niet, je kan er ook aan voorbij lopen en nee zeggen. Als ik jou hoor, kan je je moeilijk afsluiten voor leed van anderen en zie je mensen niet als objecten en kan je niet zo afstandelijk zijn. Je voelt iets, je leeft je in. Dus je gevoeligheid is een gift voor mensen die eenzaam zijn of arm of wat dan ook. Zelf wordt je er misschien wel eens moe van dus misschien moet je eerst weer wat voor jezelf doen en je daar niet schuldig over voelen. Geniet van je nieuwe schoenen en je hoeft het niet af te kopen of te schamen als je het goed hebt, dat is je gegund. JIj gunt op zn tijd een ander ook iets, voor mij een super eigenschap.
Maar mensen die zich irriteren aan zwervers, bedelaars, junks, ik snap ze ook. Maar ergens houden ze ons toch een spiegel voor, precies wat je zegt, je eigen kind, je moeder, je zus. Onwaarschijnlijk misschien maar ook zei of jij kan daar staan.
Ik ken een aantal mensen die zeer moeilijk hebben gezeten van dichtbij en soms waren die vriendelijke mensen die wel aandacht aan je besteden en niet langs je heen lopen, zo belangrijk op moeilijke momenten. Dat hoeft niet altijd geld te zijn, soms is het ook een gesprek.
Ik koop zelf lang niet altijd de straatkrant. Soms irriteer ik me er ook aan, als ik er over na zal denken waarom, heeft dat denk ik diverse redenen. Ook was ik vroeger een beetje het type helper en heb ik dat even achter me gelaten en zit ik in een beetje ego fase vind ik.
Maar laatst sprak ik een vriendin. Zij praat met de mensen van de straatkrant. Er zijn veel mensen toe (ook vooral de afrikanen) die gestuurd worden door hun familie naar het buitenland om geld te verdienen, vaak wordt dit voor hen vroeg bepaald en hebben ze geen keuze, ze missen hun familie en gezin en staan hier op een hoekje op straat. Hun leven trekt aan zich voorbij, ver van hun roots, ze dragen een taak, iets wat ze vaak doen met plichtsgevoel en een diep geworteld familiegevoel wat wij ons misschien niet eens voor kunnen stellen, iets wat niet ter discussie staat zoals onze vrije keuzen.
Daardoor ben ik de verkopers anders gaan zien.
Ze krijgen ook geen werkvergunning, vaak hebben ze ook geen woonplek maar een tijdelijke toestemming hier te zijn zonder verder kans op werk of wonen etc.
De straatkrant is dan een optie.
Het komt op mij ook vaak passief over maar als je je er in verdiept wordt het een ander verhaal.
Ik vind jou een bijzonder mens. Maar als je je er niet goed bijvoelt en je doet het liever niet, je kan er ook aan voorbij lopen en nee zeggen. Als ik jou hoor, kan je je moeilijk afsluiten voor leed van anderen en zie je mensen niet als objecten en kan je niet zo afstandelijk zijn. Je voelt iets, je leeft je in. Dus je gevoeligheid is een gift voor mensen die eenzaam zijn of arm of wat dan ook. Zelf wordt je er misschien wel eens moe van dus misschien moet je eerst weer wat voor jezelf doen en je daar niet schuldig over voelen. Geniet van je nieuwe schoenen en je hoeft het niet af te kopen of te schamen als je het goed hebt, dat is je gegund. JIj gunt op zn tijd een ander ook iets, voor mij een super eigenschap.
Maar mensen die zich irriteren aan zwervers, bedelaars, junks, ik snap ze ook. Maar ergens houden ze ons toch een spiegel voor, precies wat je zegt, je eigen kind, je moeder, je zus. Onwaarschijnlijk misschien maar ook zei of jij kan daar staan.
donderdag 15 mei 2008 om 01:06
Ik geef ook altijd wat.
Groet ze vriendelijk,maak eens een praatje.
Ik kan er ook niet zo voorbij lopen.
Ik ben niet van mening dat ze het allemaal aan zichzelf te danken hebben,of dat je in Nederland niet dakloos hoeft te zijn.
Het leven kan een mens erg tegen zitten.
Vaak treft het verslaafden,psychiatrische patienten,de mensen die de nodige hobbels moeten maken om er weer uit te komen maar daar de basis voor missen.
Ik voel mij er niet echt veel beter door als ik wat geef want het lost namelijk niets op.Maar niets doen vind ik ook geen optie.
Ik geef ook aan goede doelen,en ja er blijft daarvan ook een deel aan de strijkstok hangen.
Soms denk ik ook dat ik het leed van een ander maar een beetje afkoop.En dan voel ik mij weer slecht.
Ik kan echt nachten wakker liggen van de ellende in de wereld.
Maar ook machteloos daarin.Ik heb echt veel respect voor mensen die echt daadkrachtig zijn en de handen uit de mouwen geven.Ik kan dat niet,dus geef ik maar geld of spullen.Tsja,het is beter iets dan niets denk ik dan maar.
Mij verklaren ze ook weleens voor gek.Mijn dochter zegt weleens grappend als we gaan winkelen,"niet weer met iedere dakloze gaan praten hoor"
Groet ze vriendelijk,maak eens een praatje.
Ik kan er ook niet zo voorbij lopen.
Ik ben niet van mening dat ze het allemaal aan zichzelf te danken hebben,of dat je in Nederland niet dakloos hoeft te zijn.
Het leven kan een mens erg tegen zitten.
Vaak treft het verslaafden,psychiatrische patienten,de mensen die de nodige hobbels moeten maken om er weer uit te komen maar daar de basis voor missen.
Ik voel mij er niet echt veel beter door als ik wat geef want het lost namelijk niets op.Maar niets doen vind ik ook geen optie.
Ik geef ook aan goede doelen,en ja er blijft daarvan ook een deel aan de strijkstok hangen.
Soms denk ik ook dat ik het leed van een ander maar een beetje afkoop.En dan voel ik mij weer slecht.
Ik kan echt nachten wakker liggen van de ellende in de wereld.
Maar ook machteloos daarin.Ik heb echt veel respect voor mensen die echt daadkrachtig zijn en de handen uit de mouwen geven.Ik kan dat niet,dus geef ik maar geld of spullen.Tsja,het is beter iets dan niets denk ik dan maar.
Mij verklaren ze ook weleens voor gek.Mijn dochter zegt weleens grappend als we gaan winkelen,"niet weer met iedere dakloze gaan praten hoor"
donderdag 15 mei 2008 om 02:08
Vreselijk, die vaststaande vooroordelen die hier te lezen zijn. Te dom voor woorden. Iemand verklaart zelfs dat 99,99% van deze verkopers een uitkering heeft!! Te zot!
Iemand anders stelt dat zij (of hij) wel 60 uur per week werkt en de dakloze hoeft bij deze persoon niet aan te kloppen. Ik neem aan dat de werkplek van deze hardwerkende en belastingbetalende beter gefaciliteerd is. En je zou toch niet willen ruilen neem ik aan, en in alle weersomstandigheden buiten moeten staan. Dat noem ik nou pas echt hard werken ipv neer te kijken vanaf je lekker verwarmde kantoortje, koffie erbij.
En wederom blijkt dat hoe meer geld je hebt, hoe kleiner je medeleven wordt met de minderbedeelden. Als je met een tas vol boodschappen de winkel uitkomt en neerkijkt op iemand die probeert zijn geld bij elkaar te verdienen door krantjes te verkopen, moet je je doodschamen!!
Niet iedereen heeft dezelfde mogelijkheden of capaciteiten om het leven te leiden waarvan wij zeggen dat dat het normale is. Niet iedereen kan voldoen aan de harde eisen van deze maatschappij en ik vind dat we op zijn minst toch respect moeten hebben voor deze mensen die blijven knokken voor hun inkomen en niet hun handje op willen houden. Neem er maar een voorbeeld aan.
Iemand anders stelt dat zij (of hij) wel 60 uur per week werkt en de dakloze hoeft bij deze persoon niet aan te kloppen. Ik neem aan dat de werkplek van deze hardwerkende en belastingbetalende beter gefaciliteerd is. En je zou toch niet willen ruilen neem ik aan, en in alle weersomstandigheden buiten moeten staan. Dat noem ik nou pas echt hard werken ipv neer te kijken vanaf je lekker verwarmde kantoortje, koffie erbij.
En wederom blijkt dat hoe meer geld je hebt, hoe kleiner je medeleven wordt met de minderbedeelden. Als je met een tas vol boodschappen de winkel uitkomt en neerkijkt op iemand die probeert zijn geld bij elkaar te verdienen door krantjes te verkopen, moet je je doodschamen!!
Niet iedereen heeft dezelfde mogelijkheden of capaciteiten om het leven te leiden waarvan wij zeggen dat dat het normale is. Niet iedereen kan voldoen aan de harde eisen van deze maatschappij en ik vind dat we op zijn minst toch respect moeten hebben voor deze mensen die blijven knokken voor hun inkomen en niet hun handje op willen houden. Neem er maar een voorbeeld aan.
donderdag 15 mei 2008 om 02:29
donderdag 15 mei 2008 om 09:02
Ik geef eigenlijk alleen aan mensen die muziek maken. En soms mijn 'karrengulden' aan de daklozenkrantverkoper (4x woordwaarde).
Aan mensen die alleen hun hand ophouden geef ik niks.
Bij mij in de straat is een meneer die mondharmonica speelt, hij vraagt dan altijd om een dubbeltje. Meestal geef ik hem dan een euro ofzo. Als hij ziet wat ik hem dan gegeven heb, dan zie je hem even schrikken en dan bedankt hij me wel tien keer. Ik schaam me dan kapot.
Aan mensen die alleen hun hand ophouden geef ik niks.
Bij mij in de straat is een meneer die mondharmonica speelt, hij vraagt dan altijd om een dubbeltje. Meestal geef ik hem dan een euro ofzo. Als hij ziet wat ik hem dan gegeven heb, dan zie je hem even schrikken en dan bedankt hij me wel tien keer. Ik schaam me dan kapot.
donderdag 15 mei 2008 om 09:08
Bij ons zijn er een aantal instellingen voor thuis/daklozen,sommigen wonen in een pension en krijgen inderdaad een uitkering,een klein gedeelte krijgen ze elke week als zakgeld en de rest krijgt de instelling voor het onderdak(en bijbehorende schoonmaak,wassen kleding ed),eten/drinken en word de medische zorg voor betaald.
Daarnaast de noodopvang waar men een maximum aantal maanden mag verblijven en voor degenen zijn die hun huis zijn uitgezet ed.En dan het slaaphuis waar men de nacht kan doorbrengen en douchen.Maar je hebt ook een groep die zelf op straat wil leven.In Arnhem zie je ze vaak in het park op een bankje slapen maar de meesten zie ik toch wel in Zwolle,ik heb nog nooit zoveel straatverkopers tegelijk in de straten als daar zien lopen.Ze maken graag een praatje,de eerste wie ik tref heeft geluk daar koop ik de straatkrant van.Tegen de rest zeg ik,te laat en zwaai met de straatkrant.Vinden ze helemaal niet erg,meestal maken we dan een praatje.
Ik koop alleen de Nederlandse straatkrant.Er worden ook belgische/franse straatkranten verkocht maar die koop ik dus nooit want die verkopers hebben het absoluut niet nodig,die komen uit het buitenland met een bus vol en worden per persoon bij een supermarkt of stad afgezet.Let maar op geen 1 van hen kan een woord nederlands.Dat zijn geen dak/thuislozen.Ik heb dat jaren terug eens gehoord toen bij de supermarkt iemand stond met die kranten en een andere klant van die winkel vertelde toen dat ze werden afgezet en later weer opgehaald.
Dus koop nederlandse straatkranten bij verkopers met een badge dat zijn echte dak/thuislozen,die anderen maaien het gras voor hun voeten weg en hebben het niet nodig.
Daarnaast de noodopvang waar men een maximum aantal maanden mag verblijven en voor degenen zijn die hun huis zijn uitgezet ed.En dan het slaaphuis waar men de nacht kan doorbrengen en douchen.Maar je hebt ook een groep die zelf op straat wil leven.In Arnhem zie je ze vaak in het park op een bankje slapen maar de meesten zie ik toch wel in Zwolle,ik heb nog nooit zoveel straatverkopers tegelijk in de straten als daar zien lopen.Ze maken graag een praatje,de eerste wie ik tref heeft geluk daar koop ik de straatkrant van.Tegen de rest zeg ik,te laat en zwaai met de straatkrant.Vinden ze helemaal niet erg,meestal maken we dan een praatje.
Ik koop alleen de Nederlandse straatkrant.Er worden ook belgische/franse straatkranten verkocht maar die koop ik dus nooit want die verkopers hebben het absoluut niet nodig,die komen uit het buitenland met een bus vol en worden per persoon bij een supermarkt of stad afgezet.Let maar op geen 1 van hen kan een woord nederlands.Dat zijn geen dak/thuislozen.Ik heb dat jaren terug eens gehoord toen bij de supermarkt iemand stond met die kranten en een andere klant van die winkel vertelde toen dat ze werden afgezet en later weer opgehaald.
Dus koop nederlandse straatkranten bij verkopers met een badge dat zijn echte dak/thuislozen,die anderen maaien het gras voor hun voeten weg en hebben het niet nodig.
donderdag 15 mei 2008 om 09:17
Toen ik net ging studeren had ik er heel veel moeite mee. In Rotterdam zijn nl een stuk meer daklozen dan in het kleine dorpje waar ik vandaan kom. We werden op school wel gewaarschuwd om nooit geld te geven, ze gaan er direct drugs voor halen. Nog steeds vind ik het moeilijk om door te lopen. Maar als je je boterham aanbiedt willen ze die meestal niet aannemen, dan weet je al waar ze geld voor willen hebben.
donderdag 15 mei 2008 om 09:20
donderdag 15 mei 2008 om 09:38
Ik twijfel. Aan het Roemeense meisje dat bij 'mijn' supermarkt verkoopt, geef ik altijd wat, zij neemt bv. ook graag boodschappen aan. Hier in het dorp zijn zij en haar achtergrond bekend, mensen uit het dorp hebben ook dingen gedaan voor haar straatarme familie.
Maar eigenlijk vind ik het wel een beetje vervelend dat veel straatkrantverkopers nogal 'in your face' staan. Niet omdat ik vind dat je niet zou mogen zien dat er mensen zijn die het minder goed hebben, integendeel. Maar ik wil eigenlijk graag zelf bepalen waar ik mijn geld aan geef, zonder een schuldgevoel te krijgen omdat ik die aardige meneer geen geld geef. Een vriendelijke glimlach en een 'goedemorgen' krijgen ze altijd van me. Maar mijn geld gaat naar iemand die nog een heel stuk minderbedeeld is dan deze mensen. Schuldgevoel is dus eigenlijk nergens voor nodig, maar toch krijg ik het ervan. En dat staat me er een beetje aan tegen.
Geldt eigenlijk ook voor de goede-doelenverkopers op straat, en collectes aan de deur.
Overigens vind ik het wel heel goed dat met zo'n straatkrant mensen een kans krijgen om werkritme op te doen, en te ontsnappen uit hun situatie. Jammer dat je soms jaren achtereen dezelfde mensen ziet verkopen, maar het principe is goed bedacht.
Maar eigenlijk vind ik het wel een beetje vervelend dat veel straatkrantverkopers nogal 'in your face' staan. Niet omdat ik vind dat je niet zou mogen zien dat er mensen zijn die het minder goed hebben, integendeel. Maar ik wil eigenlijk graag zelf bepalen waar ik mijn geld aan geef, zonder een schuldgevoel te krijgen omdat ik die aardige meneer geen geld geef. Een vriendelijke glimlach en een 'goedemorgen' krijgen ze altijd van me. Maar mijn geld gaat naar iemand die nog een heel stuk minderbedeeld is dan deze mensen. Schuldgevoel is dus eigenlijk nergens voor nodig, maar toch krijg ik het ervan. En dat staat me er een beetje aan tegen.
Geldt eigenlijk ook voor de goede-doelenverkopers op straat, en collectes aan de deur.
Overigens vind ik het wel heel goed dat met zo'n straatkrant mensen een kans krijgen om werkritme op te doen, en te ontsnappen uit hun situatie. Jammer dat je soms jaren achtereen dezelfde mensen ziet verkopen, maar het principe is goed bedacht.
donderdag 15 mei 2008 om 09:41
Die goede doelenverkopers.... Daar word ik écht niet goed van! Als ik naar de Hema wil, moet ik me eerst door een stroom goede doelen (én abonnementverkopers) heen worstelen. Die irritanto's lopen dan ook een stukje met je mee. Word ik agressief van.
En dan de vraag: wilt u een gratis krant?
Totdat ik op een dag zei: ja hoor. Krant weggriste en doorliep. Toen waren ze opeens boos.
Maar goed, das weer een andere discussie
En dan de vraag: wilt u een gratis krant?
Totdat ik op een dag zei: ja hoor. Krant weggriste en doorliep. Toen waren ze opeens boos.
Maar goed, das weer een andere discussie
donderdag 15 mei 2008 om 09:42
Ik geef niet alleen niet aan daklozen/straatkrantverkopers, ik geef ook niet aan verkopers aan de deur of aan collectes aan de deur. We hebben een sticker op de deur om dit duidelijk te maken.
Ik geef genoeg aan goede doelen, maar wanneer ik het zelf wil en alleen aan de goede doelen die mij aanstaan.
Ik geef genoeg aan goede doelen, maar wanneer ik het zelf wil en alleen aan de goede doelen die mij aanstaan.
donderdag 15 mei 2008 om 09:47
:
Die goede doelenverkopers.... Daar word ik écht niet goed van! Als ik naar de Hema wil, moet ik me eerst door een stroom goede doelen (én abonnementverkopers) heen worstelen. Die irritanto's lopen dan ook een stukje met je mee. Word ik agressief van.
En dan de vraag: wilt u een gratis krant?
Totdat ik op een dag zei: ja hoor. Krant weggriste en doorliep. Toen waren ze opeens boos.
Maar goed, das weer een andere discussie
Ik heb een keer gezegd dat ik niet kon lezen toen mij een gratis krant werd aangeboden..
Die ECI verkopers daar word ik het meest agressief van.
donderdag 15 mei 2008 om 10:47
:
Die goede doelenverkopers.... Daar word ik écht niet goed van! Als ik naar de Hema wil, moet ik me eerst door een stroom goede doelen (én abonnementverkopers) heen worstelen. Die irritanto's lopen dan ook een stukje met je mee. Word ik agressief van.
En dan de vraag: wilt u een gratis krant?
Totdat ik op een dag zei: ja hoor. Krant weggriste en doorliep. Toen waren ze opeens boos.
Maar goed, das weer een andere discussie
Ga niet in op die goede doelenverkopers. Netwerk heeft een keer een onderzoek gehouden. Het bleek dat een groot deel van een donatie naar het bedrijf gaat waar die verkopers vandaan komen. Van de tien euro blijft er twee over. Het is slimmer om het direct op de rekening te storten.
Over daklozenkrantverkopers: ik denk dat nieman dit voor de lol doet om even wat bij te verdienen. Achter iedere verkoper zit een (triest) verhaal. Ik koop hem ook vaak. Probleem is dat als ik hem al heb en een verkoper zegt mij vriendelijk gedag, ik snel dag zeg en de winkel in sprint. Ik ben bang dat ik hem hoop geef er weer een te kopen, maar ik wil ook niet onbeleefd zijn.
donderdag 15 mei 2008 om 11:32
Toch blijf ik achter dit verhaal staan. Want het is gewoon wel de waarheid. Het is idd waar dat sommige mensen wel WILLEN werken maar dit niet kunnen omdat ze geen werkvergunning hebben. Maar er zijn ook genoeg die niet willen werken. Tuurlijk vind ik sommige gevallen wel zielig en schrijnend, maar als ik bij elke winkel die ik bezoek een straatkrant moet kopen? Ze staan tegenwoordig overal. En sorry.. maar omdat ze toevallig in de regen dat krantje staan te verkopen vind ik het absoluut geen harde werkers.
donderdag 15 mei 2008 om 12:01
Ik heb een tijdje terug een reportage gezien over de kindertjes met accordeonnetjes uit het oostblok.
Die worden door een volwassene op een straathoek gedumpt waar ze de hele dag moeten spelen, en af en toe komt die volwassene weer langs om de pet even te legen. En eind van de dag worden ze dan weer opgehaald.
Never nooit niet dat ik daar een muntje in het petje zal gooien. Het kind wordt geexploiteerd en ziet er niets meer van terug.
Die worden door een volwassene op een straathoek gedumpt waar ze de hele dag moeten spelen, en af en toe komt die volwassene weer langs om de pet even te legen. En eind van de dag worden ze dan weer opgehaald.
Never nooit niet dat ik daar een muntje in het petje zal gooien. Het kind wordt geexploiteerd en ziet er niets meer van terug.
donderdag 15 mei 2008 om 12:44
geen harde werkers? 24 uur per dag buiten (want lang niet iedereen kan terecht bij het LDH) bovendien kan je er niet elke dag terecht. geen eigen spulletjes, geen douche, geen mogelijkheid om een kopje koffie te zetten? Dat geven het bedelen in stand houdt is misschien waar, maar daardoor heb je als maatschappij wel zicht op wat er gebeurt.
Dat die roemenen (zigeuners) daar onterecht zitten is ook niet waar. Door de toetreding tot europa kunnen ze vrijelijk reizen, en aangezien ze overal uitgekotst worden en ze vooral in roemenie niet hoeven te rekenen op een fooi zoeken ze hun heil ergens anders, geef ze eens ongelijk
