Actueel
alle pijlers
Vergeten Belgische baby sterft in auto
maandag 22 juni 2009 om 09:36
Vergeten Belgische baby sterft in auto
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
maandag 22 juni 2009 om 16:00
maandag 22 juni 2009 om 16:01
Heb geen behoefte alles perfect terug te lezen en ja spring allemaal maar kan me geen bal schelen maar mij overkomt dit dus niet!
En ja het is zwaar triest maar waar zitten we tegenwoordig met onze gedachten dan? Bij onzelf weer eens? Bij de baas? Sorry hoor maar mijn kind is nummer 1 wat er ook gebeurt en dan kan ik het nog zo druk hebben.
Je stapt uit je auto en ziet niet eens je kind achterin zitten????? Dan heb je er dus vanaf het moment van vertrek niet meer naar om gekeken blijkbaar. Dat vind ik pas triest.
En natuurlijk kun je niet alles voorkomen, iedereen is maar een mens en een ongeluk zit in een klein hoekje maar achterlaten in je auto????? Nee dat gaat er bij mij niet in!
Dat kind had een heel leven voor zich en doordat een ouder met zichzelf,de baas of weet ik veel wat bezig is heeft ze het leven gelaten.
Om te janken! (helpt alleen niet meer)
En ja het is zwaar triest maar waar zitten we tegenwoordig met onze gedachten dan? Bij onzelf weer eens? Bij de baas? Sorry hoor maar mijn kind is nummer 1 wat er ook gebeurt en dan kan ik het nog zo druk hebben.
Je stapt uit je auto en ziet niet eens je kind achterin zitten????? Dan heb je er dus vanaf het moment van vertrek niet meer naar om gekeken blijkbaar. Dat vind ik pas triest.
En natuurlijk kun je niet alles voorkomen, iedereen is maar een mens en een ongeluk zit in een klein hoekje maar achterlaten in je auto????? Nee dat gaat er bij mij niet in!
Dat kind had een heel leven voor zich en doordat een ouder met zichzelf,de baas of weet ik veel wat bezig is heeft ze het leven gelaten.
Om te janken! (helpt alleen niet meer)
maandag 22 juni 2009 om 16:01
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 15:58:
Ik denk niet dat mij álles kan overkomen. Maar ik durf niet stellig te zeggen wat mij wel zou kunnen overkomen en wat niet.
Daarbij, dat mensen dat wél roepen, dat het hen níet overkomt, zegt natuurlijk ook geen drol. Wie weet hoe slordig die met hun kinderen omspringen en dat ondertussen niet beseffen. Het heeft gewoon helemaal geen nut, bespreken of het je wel of niet kan gebeuren. En het siert geen mens om te roepen dat het hen niet kan overkomen. Want het is niet te bewijzen en gewoon niet zinvol, want wat voor nut heeft het?Misschien geeft ze dat een goed gevoel over zichzelf?
Ik denk niet dat mij álles kan overkomen. Maar ik durf niet stellig te zeggen wat mij wel zou kunnen overkomen en wat niet.
Daarbij, dat mensen dat wél roepen, dat het hen níet overkomt, zegt natuurlijk ook geen drol. Wie weet hoe slordig die met hun kinderen omspringen en dat ondertussen niet beseffen. Het heeft gewoon helemaal geen nut, bespreken of het je wel of niet kan gebeuren. En het siert geen mens om te roepen dat het hen niet kan overkomen. Want het is niet te bewijzen en gewoon niet zinvol, want wat voor nut heeft het?Misschien geeft ze dat een goed gevoel over zichzelf?
maandag 22 juni 2009 om 16:03
quote:Broedkippetje schreef op 22 juni 2009 @ 15:51:
Ik denk alleen dat jij de indruk hebt gekregen dat men (ik bijvoorbeeld) zijn kop in het zand steekt als we zeggen 'dit overkomt ons niet'. Dat we het bij die gedachte laten en er verder niet over nadenken.
Als ik voor mezelf spreek is juist het tegenovergestelde waar: 'dit overkomt mij niet ómdat ik er al zoveel over heb nagedacht'.
Jaren geleden ving ik op de eerste hulp de ouders op van een kind van 3 dat gereanimeerd werd nadat hij in het zwembad was verdronken. Vader zei toen: 'als je zoiets in de krant leest, denk je altijd dat gebeurt mij niet. Maar nu zitten wij hier'.
Dat heeft oneindig veel indruk op mij gemaakt.
Geen seconde heb ik een oordeel gehad over deze ouders, dat het slechte ouders zouden zijn.
En ik weet dat dát mij ook zou kunnen overkomen. Dus doe ik er alles aan om het te voorkomen.
Maar mijn kind vergeten in de auto (de ene fout vind ik overigens niet slechter dan de ander) ligt gewoon echt niet in mijn aard.
Ik wil toch even inhaken op je post, want ik vond het vervelend dat je zei dat je verdrietig werd van de toon die dit topic nam en je, omdat je me flauw noemde, mij daar - neem ik aan - ook deels op aankeek.
Dit is idd wat ik bedoelde en wat ik nog steeds proef uit de posts van fleur. Alsof er 'goede' en 'slechte' moeders zijn hier. Goede moeders zijn voorbereid op alles en hebben alle voorzorgsmaatregelen genomen die er maar zijn om alle mogelijke ellende te voorkomen.
Slechte moeders klungelen maar wat aan en moeten niet janken als er toch iets gebeurd, want hadden ze zich maar beter voor moeten bereiden.
Ik denk dat niemand er van uitgaat dat zijn of haar kind ooit dreigt te verdrinken in het zwembad omdat iedereen nu eenmaal goed oplet. Maar het gebeurt wel. Er gebeuren veel nare dingen, die je als ouder nu eenmaal niet had kunnen voorzien of in gedachten had gehad. Dat is vreselijk en heel verdrietig, maar ik heb heel veel moeite met de houding die er heerst.
Ik denk alleen dat jij de indruk hebt gekregen dat men (ik bijvoorbeeld) zijn kop in het zand steekt als we zeggen 'dit overkomt ons niet'. Dat we het bij die gedachte laten en er verder niet over nadenken.
Als ik voor mezelf spreek is juist het tegenovergestelde waar: 'dit overkomt mij niet ómdat ik er al zoveel over heb nagedacht'.
Jaren geleden ving ik op de eerste hulp de ouders op van een kind van 3 dat gereanimeerd werd nadat hij in het zwembad was verdronken. Vader zei toen: 'als je zoiets in de krant leest, denk je altijd dat gebeurt mij niet. Maar nu zitten wij hier'.
Dat heeft oneindig veel indruk op mij gemaakt.
Geen seconde heb ik een oordeel gehad over deze ouders, dat het slechte ouders zouden zijn.
En ik weet dat dát mij ook zou kunnen overkomen. Dus doe ik er alles aan om het te voorkomen.
Maar mijn kind vergeten in de auto (de ene fout vind ik overigens niet slechter dan de ander) ligt gewoon echt niet in mijn aard.
Ik wil toch even inhaken op je post, want ik vond het vervelend dat je zei dat je verdrietig werd van de toon die dit topic nam en je, omdat je me flauw noemde, mij daar - neem ik aan - ook deels op aankeek.
Dit is idd wat ik bedoelde en wat ik nog steeds proef uit de posts van fleur. Alsof er 'goede' en 'slechte' moeders zijn hier. Goede moeders zijn voorbereid op alles en hebben alle voorzorgsmaatregelen genomen die er maar zijn om alle mogelijke ellende te voorkomen.
Slechte moeders klungelen maar wat aan en moeten niet janken als er toch iets gebeurd, want hadden ze zich maar beter voor moeten bereiden.
Ik denk dat niemand er van uitgaat dat zijn of haar kind ooit dreigt te verdrinken in het zwembad omdat iedereen nu eenmaal goed oplet. Maar het gebeurt wel. Er gebeuren veel nare dingen, die je als ouder nu eenmaal niet had kunnen voorzien of in gedachten had gehad. Dat is vreselijk en heel verdrietig, maar ik heb heel veel moeite met de houding die er heerst.
maandag 22 juni 2009 om 16:03
quote:Pinoes schreef op 22 juni 2009 @ 15:44:
[...]
die harde conclusie komt omdat ik altijd dacht de hele wereld aan te kunnen. Dat ik alles wel kon plannen en organiseren kon. En nu... nu zit ik flink in de kreukels emotioneel gezien en telt dit extra hard aan bij mij.
Wat een verdrietige post, Pinoes.
En herkenbaar.
Ik had nog geen kinderen toen ik emotioneel in de kreukels lag. Maar het idee dat me dat opnieuw zou kunnen gebeuren en dat ik dan misschien niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen (in welk opzicht dan ook) is mijn grootste angst. Dus in die zin snap ik je gevoel achter je verhaal wel.
Pinoes, ik ken jou en je situatie niet. Maar je kunt niet meer doen dan eerlijk zijn tegenover jezelf en je omgeving in wat wel en niet gaat en hoeveel van de wereld je aankan.
Bij mij is dat gevoel van 'de hele wereld aan te kunnen' nooit helemaal terug gekomen, maar de behoefte om dat gevoel te hebben is juist verminderd, realistischer. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
[...]
die harde conclusie komt omdat ik altijd dacht de hele wereld aan te kunnen. Dat ik alles wel kon plannen en organiseren kon. En nu... nu zit ik flink in de kreukels emotioneel gezien en telt dit extra hard aan bij mij.
Wat een verdrietige post, Pinoes.
En herkenbaar.
Ik had nog geen kinderen toen ik emotioneel in de kreukels lag. Maar het idee dat me dat opnieuw zou kunnen gebeuren en dat ik dan misschien niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen (in welk opzicht dan ook) is mijn grootste angst. Dus in die zin snap ik je gevoel achter je verhaal wel.
Pinoes, ik ken jou en je situatie niet. Maar je kunt niet meer doen dan eerlijk zijn tegenover jezelf en je omgeving in wat wel en niet gaat en hoeveel van de wereld je aankan.
Bij mij is dat gevoel van 'de hele wereld aan te kunnen' nooit helemaal terug gekomen, maar de behoefte om dat gevoel te hebben is juist verminderd, realistischer. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 22 juni 2009 om 16:06
En ik vind het nogmaals niet normaal dat iemand zijn kind achterlaat. Maar ik snap gewoon het nut niet van roepen dat zoiets jou niet kan overkomen. Wat wil je daarmee bereiken? Dat je lekkerder slaapt 's nachts? Dat de ouders die het wel (bijna) is overkomen dat even weten? Jezelf even bevestiging geven? Dat past toch helemaal niet bij zo'n situatie?
Ik heb het vaak gezien bij slachtoffers van misdrijven en ongelukken, er waren áltijd mensen in de omgeving die riepen 'dat overkomt mij niet' of het nu om een verdrinking, huiselijk geweld, verkeersongeluk, verkrachting, seksueel misbruik of iets anders ging. Ook domme bij domme en fatale fouten.
Ja, ik snap het niet. Waarom moet dat geroepen worden? Waarom niet gewoon 'wat erg dat het jou wel overkomen is' en verder niets? Welke meerwaarde heeft de toevoeging 'maar mij zou dat niet overkomen'?
Ik heb het vaak gezien bij slachtoffers van misdrijven en ongelukken, er waren áltijd mensen in de omgeving die riepen 'dat overkomt mij niet' of het nu om een verdrinking, huiselijk geweld, verkeersongeluk, verkrachting, seksueel misbruik of iets anders ging. Ook domme bij domme en fatale fouten.
Ja, ik snap het niet. Waarom moet dat geroepen worden? Waarom niet gewoon 'wat erg dat het jou wel overkomen is' en verder niets? Welke meerwaarde heeft de toevoeging 'maar mij zou dat niet overkomen'?
maandag 22 juni 2009 om 16:07
Deze man had waarschijnlijk ook gedacht dta het hem NOOOOOOOOOIT zou overkomen. Net als die man die bij Oprah zat en het ook was overkomen en die vrouw van vorig jaar.
Ik denk dat het iedereen kan overkomen, niemand uitgezonderd.Ja, dus ook mijzelf. Ik heb geen kinderen, maar als ik ze had, dan zou het mij ook kunnen overkomen.
Ik denk dat het iedereen kan overkomen, niemand uitgezonderd.Ja, dus ook mijzelf. Ik heb geen kinderen, maar als ik ze had, dan zou het mij ook kunnen overkomen.
maandag 22 juni 2009 om 16:08
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 16:06:
En ik vind het nogmaals niet normaal dat iemand zijn kind achterlaat. Maar ik snap gewoon het nut niet van roepen dat zoiets jou niet kan overkomen.
Omdat dit soort topics, net als dat van vorig jaar, doorgaans geopend worden met: dit kan iedereen gebeuren. Daarom.
Als iemand hier zegt dat een olifant roze is, dan ga ik daar ook tegen in.
En ik vind het nogmaals niet normaal dat iemand zijn kind achterlaat. Maar ik snap gewoon het nut niet van roepen dat zoiets jou niet kan overkomen.
Omdat dit soort topics, net als dat van vorig jaar, doorgaans geopend worden met: dit kan iedereen gebeuren. Daarom.
Als iemand hier zegt dat een olifant roze is, dan ga ik daar ook tegen in.
maandag 22 juni 2009 om 16:08
quote:Broedkippetje schreef op 22 juni 2009 @ 16:03:
[...]
Wat een verdrietige post, Pinoes.
En herkenbaar.
Ik had nog geen kinderen toen ik emotioneel in de kreukels lag. Maar het idee dat me dat opnieuw zou kunnen gebeuren en dat ik dan misschien niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen (in welk opzicht dan ook) is mijn grootste angst. Dus in die zin snap ik je gevoel achter je verhaal wel.
Pinoes, ik ken jou en je situatie niet. Maar je kunt niet meer doen dan eerlijk zijn tegenover jezelf en je omgeving in wat wel en niet gaat en hoeveel van de wereld je aankan.
Bij mij is dat gevoel van 'de hele wereld aan te kunnen' nooit helemaal terug gekomen, maar de behoefte om dat gevoel te hebben is juist verminderd, realistischer. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.Thanx meis... je posting doet me goed. En ik heb de illusie om de wereld aan te kunnen niet meer... de prioriteiten zijn verlegd en de lat leg ik anders en heb nog een lange weg te gaan. Mn kind zal ik ook echt niet meer vergeten hoor. In gedachten leef ik mee met de Belgische ouders...
[...]
Wat een verdrietige post, Pinoes.
En herkenbaar.
Ik had nog geen kinderen toen ik emotioneel in de kreukels lag. Maar het idee dat me dat opnieuw zou kunnen gebeuren en dat ik dan misschien niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen (in welk opzicht dan ook) is mijn grootste angst. Dus in die zin snap ik je gevoel achter je verhaal wel.
Pinoes, ik ken jou en je situatie niet. Maar je kunt niet meer doen dan eerlijk zijn tegenover jezelf en je omgeving in wat wel en niet gaat en hoeveel van de wereld je aankan.
Bij mij is dat gevoel van 'de hele wereld aan te kunnen' nooit helemaal terug gekomen, maar de behoefte om dat gevoel te hebben is juist verminderd, realistischer. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.Thanx meis... je posting doet me goed. En ik heb de illusie om de wereld aan te kunnen niet meer... de prioriteiten zijn verlegd en de lat leg ik anders en heb nog een lange weg te gaan. Mn kind zal ik ook echt niet meer vergeten hoor. In gedachten leef ik mee met de Belgische ouders...
maandag 22 juni 2009 om 16:08
quote:Ine schreef op 22 juni 2009 @ 16:03:
[...]
Dit is idd wat ik bedoelde en wat ik nog steeds proef uit de posts van fleur. Alsof er 'goede' en 'slechte' moeders zijn hier. Goede moeders zijn voorbereid op alles en hebben alle voorzorgsmaatregelen genomen die er maar zijn om alle mogelijke ellende te voorkomen.
Slechte moeders klungelen maar wat aan en moeten niet janken als er toch iets gebeurd, want hadden ze zich maar beter voor moeten bereiden.
Met alle respect: maar ik proef dat niet uit de posts.
En ik heb dat zelf ook nooit gezegd, nooit een onderscheid gemaakt tussen goede en slechte moeders (dat zelfs een paar keer expliciet benoemd) en mijzelf daarin nooit beter genoemd.
Ik heb wel gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat ik deze specifieke fout nooit zou maken en geprobeerd uit te leggen waarom.
Als mensen mijn uitleg waarom (het hebben van voorzorgsmaatregelen op dit punt en mijn karakter) uitleggen op een oordeel over hun eigen idee dat het hun wel zou kunnen overkomen, kan ik daar ook niets aan doen.
[...]
Dit is idd wat ik bedoelde en wat ik nog steeds proef uit de posts van fleur. Alsof er 'goede' en 'slechte' moeders zijn hier. Goede moeders zijn voorbereid op alles en hebben alle voorzorgsmaatregelen genomen die er maar zijn om alle mogelijke ellende te voorkomen.
Slechte moeders klungelen maar wat aan en moeten niet janken als er toch iets gebeurd, want hadden ze zich maar beter voor moeten bereiden.
Met alle respect: maar ik proef dat niet uit de posts.
En ik heb dat zelf ook nooit gezegd, nooit een onderscheid gemaakt tussen goede en slechte moeders (dat zelfs een paar keer expliciet benoemd) en mijzelf daarin nooit beter genoemd.
Ik heb wel gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat ik deze specifieke fout nooit zou maken en geprobeerd uit te leggen waarom.
Als mensen mijn uitleg waarom (het hebben van voorzorgsmaatregelen op dit punt en mijn karakter) uitleggen op een oordeel over hun eigen idee dat het hun wel zou kunnen overkomen, kan ik daar ook niets aan doen.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 22 juni 2009 om 16:10
quote:Broedkippetje schreef op 22 juni 2009 @ 16:03:
[...]
Wat een verdrietige post, Pinoes.
En herkenbaar.
Ik had nog geen kinderen toen ik emotioneel in de kreukels lag. Maar het idee dat me dat opnieuw zou kunnen gebeuren en dat ik dan misschien niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen (in welk opzicht dan ook) is mijn grootste angst. Dus in die zin snap ik je gevoel achter je verhaal wel.
Pinoes, ik ken jou en je situatie niet. Maar je kunt niet meer doen dan eerlijk zijn tegenover jezelf en je omgeving in wat wel en niet gaat en hoeveel van de wereld je aankan.
Bij mij is dat gevoel van 'de hele wereld aan te kunnen' nooit helemaal terug gekomen, maar de behoefte om dat gevoel te hebben is juist verminderd, realistischer. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Dit herken ik ook wel, heb ook in een diepe put gezeten voor dat ik een kind kreeg. Denk ook dat, als het me nog een keer zou gebeuren ik het eerder zou herkennen en beter zou weten wanneer in te grijpen. De vorige keer heb ik pas achteraf duidelijkheid gekregen voor mezelf over hoe ik er echt aan toe was geweest. Op dat moment toen, heb ik geen idee gehad van der ernst.
Ik kan me best voorstellen dat zo'n meisje in het diepste van een put, geen uitweg meer zag en als enige optie nog die sprong van 5 hoog. Geen idee waarom haar kindje mee moest, maar ik denk dat sommige mensen zo diep in het donkere dal zitten dat dat geen vraag meer is. Of geen punt waarover iemand nog helder kan denken. Zij zal op dat moment geen andere uitweg gezien hebben.
Zo'n meisje heeft zich vast niet voor kunnen bereiden op dat emotionele dal. Of heeft misschien geen omgeving gehad die de signalen juist opgevangen heeft. Mijn omgeving heeft het ook niet door gehad, omdat ik in de buitenwereld nog altijd redelijk 'normaal' functioneerde.
[...]
Wat een verdrietige post, Pinoes.
En herkenbaar.
Ik had nog geen kinderen toen ik emotioneel in de kreukels lag. Maar het idee dat me dat opnieuw zou kunnen gebeuren en dat ik dan misschien niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen (in welk opzicht dan ook) is mijn grootste angst. Dus in die zin snap ik je gevoel achter je verhaal wel.
Pinoes, ik ken jou en je situatie niet. Maar je kunt niet meer doen dan eerlijk zijn tegenover jezelf en je omgeving in wat wel en niet gaat en hoeveel van de wereld je aankan.
Bij mij is dat gevoel van 'de hele wereld aan te kunnen' nooit helemaal terug gekomen, maar de behoefte om dat gevoel te hebben is juist verminderd, realistischer. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Dit herken ik ook wel, heb ook in een diepe put gezeten voor dat ik een kind kreeg. Denk ook dat, als het me nog een keer zou gebeuren ik het eerder zou herkennen en beter zou weten wanneer in te grijpen. De vorige keer heb ik pas achteraf duidelijkheid gekregen voor mezelf over hoe ik er echt aan toe was geweest. Op dat moment toen, heb ik geen idee gehad van der ernst.
Ik kan me best voorstellen dat zo'n meisje in het diepste van een put, geen uitweg meer zag en als enige optie nog die sprong van 5 hoog. Geen idee waarom haar kindje mee moest, maar ik denk dat sommige mensen zo diep in het donkere dal zitten dat dat geen vraag meer is. Of geen punt waarover iemand nog helder kan denken. Zij zal op dat moment geen andere uitweg gezien hebben.
Zo'n meisje heeft zich vast niet voor kunnen bereiden op dat emotionele dal. Of heeft misschien geen omgeving gehad die de signalen juist opgevangen heeft. Mijn omgeving heeft het ook niet door gehad, omdat ik in de buitenwereld nog altijd redelijk 'normaal' functioneerde.
maandag 22 juni 2009 om 16:11
quote:Pinoes schreef op 22 juni 2009 @ 16:08:
[...]
Thanx meis... je posting doet me goed. En ik heb de illusie om de wereld aan te kunnen niet meer... de prioriteiten zijn verlegd en de lat leg ik anders en heb nog een lange weg te gaan. Mn kind zal ik ook echt niet meer vergeten hoor. In gedachten leef ik mee met de Belgische ouders...Pinoes, het is een tenenkrommend cliché, maar achteraf ben ik blij met die lange weg. Nu ik hem heb afgelegd, daarvoor was ik er allesbehalve blij mee . Sterkte.
[...]
Thanx meis... je posting doet me goed. En ik heb de illusie om de wereld aan te kunnen niet meer... de prioriteiten zijn verlegd en de lat leg ik anders en heb nog een lange weg te gaan. Mn kind zal ik ook echt niet meer vergeten hoor. In gedachten leef ik mee met de Belgische ouders...Pinoes, het is een tenenkrommend cliché, maar achteraf ben ik blij met die lange weg. Nu ik hem heb afgelegd, daarvoor was ik er allesbehalve blij mee . Sterkte.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 22 juni 2009 om 16:11
Thyra: Nee het heeft geen meerwaarde (meer)
Echter we zijn mensen en ik lees dit met grote verbazing.
Er wordt vanalles geroepen dat zal me worst wezen.
Wat me wel worst is is dat dat kleine kindje haar leven ontnomen is doordat we het zo druk hebben zogenaamd.
Nou druk of niet.....je kind behoort (in mijn ogen) op 1 te staan.
En dan kunnen 4 bazen janken,6 vrienden roepen of wat dan ook...mijn kind vergeet ik niet, nooit!
En ik zal nooit zeggen dat een ongeluk niet kan gebeuren natuurlijk niet maar vergeten?????
Sodemieter op zeg.
Laat ze hun salarisstrook maar eens vergeten maar nee dat gebeurt niet.
En vergeten ze ook te eten? te neuken? nee dat gaat allemaal maar door en je kind oeps....zat die er nog?
Met nadruk op ZAT (helaas)
Echter we zijn mensen en ik lees dit met grote verbazing.
Er wordt vanalles geroepen dat zal me worst wezen.
Wat me wel worst is is dat dat kleine kindje haar leven ontnomen is doordat we het zo druk hebben zogenaamd.
Nou druk of niet.....je kind behoort (in mijn ogen) op 1 te staan.
En dan kunnen 4 bazen janken,6 vrienden roepen of wat dan ook...mijn kind vergeet ik niet, nooit!
En ik zal nooit zeggen dat een ongeluk niet kan gebeuren natuurlijk niet maar vergeten?????
Sodemieter op zeg.
Laat ze hun salarisstrook maar eens vergeten maar nee dat gebeurt niet.
En vergeten ze ook te eten? te neuken? nee dat gaat allemaal maar door en je kind oeps....zat die er nog?
Met nadruk op ZAT (helaas)
maandag 22 juni 2009 om 16:15
Hier is laatst een topic over geweest, nouja laatst, relatief laatst dan, in forumtermen. Een aantal mensen zeiden toen dat ze dat nooit zou overkomen, waaronder ik zelf. Ik kan het me namelijk zo ontzettend verschikkelijk NIET voorstellen dat me dat gebeurt. Daarnaast was mijn dochter altijd behoorlijk aanwezig
Maar het gebeurt.. meestal is het als mensen de dagelijkse routine doorbreken en bijv. een kind wegbrengen op de dag dat normaalgesproken hun partner dat doet. Het is, denk ik, een combi van die routine, vermoeidheid en een soort te veel bezig zijn met bijv. werk of werkstress. En het is diep tragisch, dat ook
Maar het gebeurt.. meestal is het als mensen de dagelijkse routine doorbreken en bijv. een kind wegbrengen op de dag dat normaalgesproken hun partner dat doet. Het is, denk ik, een combi van die routine, vermoeidheid en een soort te veel bezig zijn met bijv. werk of werkstress. En het is diep tragisch, dat ook
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
maandag 22 juni 2009 om 16:16
Sweety, wat een aannames. Wie zegt dat die man met zijn hoofd met zijn salarisstrook en zijn werk bezig was?
Wie weet hoe die man van huis is gegaan, hoe de relatie met zijn partner is, of er nog meer kinderen zijn en wat daarmee speelt, hoe zijn leven en zijn psyche eruit zien?
Jij concludeert even heel snel dat hij niet vergeet te neuken en zijn salarisstrook niet vergeet en dat hij DUS zijn kind niet belangrijk genoeg vond.
Dat vind ik misselijkmakend. Waar haal je al die informatie vandaan? Hoe weet jij zo goed wat die man belangrijk vond en wat niet? Heeft hij je gebeld vlak na de ontdekking?
Wie weet hoe die man van huis is gegaan, hoe de relatie met zijn partner is, of er nog meer kinderen zijn en wat daarmee speelt, hoe zijn leven en zijn psyche eruit zien?
Jij concludeert even heel snel dat hij niet vergeet te neuken en zijn salarisstrook niet vergeet en dat hij DUS zijn kind niet belangrijk genoeg vond.
Dat vind ik misselijkmakend. Waar haal je al die informatie vandaan? Hoe weet jij zo goed wat die man belangrijk vond en wat niet? Heeft hij je gebeld vlak na de ontdekking?
maandag 22 juni 2009 om 16:17
maandag 22 juni 2009 om 16:18
Nog even en er gaat iemand roepen dat het mis is gegaan toen moeders werkten en dat we allemaal voor materiele zaken gaan en dat kinderen niet meer belangrijk zijn.
Wacht, deze mensen gingen ook vast 4x per jaar op vakantie. En waarom zat die moeder niet gewoon borstvoeding te geven? Kind was 11 maanden. Zo zie je maar weer, creche's zijn nergens goed voor, mannen zijn tweederangsouders en werkende moeders zijn funest voor de samenleving.
Wacht, deze mensen gingen ook vast 4x per jaar op vakantie. En waarom zat die moeder niet gewoon borstvoeding te geven? Kind was 11 maanden. Zo zie je maar weer, creche's zijn nergens goed voor, mannen zijn tweederangsouders en werkende moeders zijn funest voor de samenleving.
