Actueel
alle pijlers
Verpleeghuis verplicht familie tot meewerken
donderdag 2 augustus 2012 om 09:52
Twee verpleeghuizen van zorgorganisatie Vierstroom gaan familieleden van bewoners verplichten mee te helpen. Dat zei een woordvoerster van de de organisatie donderdag. Het betreft een experiment in tehuizen in Bergambacht en Vlist, waar tientallen mensen met dementie verblijven.
Familie moet per maand 4 uur meehelpen. Het gaat niet om verzorgende taken als wassen en dergelijke, maar bijvoorbeeld om gezelschap en toezicht houden. Eventueel kunnen mensen hun verplichting ook 'afkopen'. De organisatie weet nog niet wat de consequenties worden als familie weigert mee te werken.
'Je zou kunnen nadenken over het lager op de wachtlijst plaatsen van nieuwe bewoners', aldus de woordvoerster. 'Maar dat zijn maatregelen die we absoluut niet willen. We zullen te allen tijde in gesprek blijven met de familie.' Het experiment is volgens haar ook bedoeld om erachter te komen hoe om te gaan met families die niet willen meewerken.
En wat vinden jullie hier van?
Verplichten om mee te werken. Ze zijn niet voor niets in een verpleeghuis terecht gekomen. Na jarenlang mantelzorg voor vele, eindelijk een periode van rust, mag je de mantelzorg verplicht gaan vervullen in het verpleeghuis?
Ik heb echt mijn twijfels over dit soort projecten
Familie moet per maand 4 uur meehelpen. Het gaat niet om verzorgende taken als wassen en dergelijke, maar bijvoorbeeld om gezelschap en toezicht houden. Eventueel kunnen mensen hun verplichting ook 'afkopen'. De organisatie weet nog niet wat de consequenties worden als familie weigert mee te werken.
'Je zou kunnen nadenken over het lager op de wachtlijst plaatsen van nieuwe bewoners', aldus de woordvoerster. 'Maar dat zijn maatregelen die we absoluut niet willen. We zullen te allen tijde in gesprek blijven met de familie.' Het experiment is volgens haar ook bedoeld om erachter te komen hoe om te gaan met families die niet willen meewerken.
En wat vinden jullie hier van?
Verplichten om mee te werken. Ze zijn niet voor niets in een verpleeghuis terecht gekomen. Na jarenlang mantelzorg voor vele, eindelijk een periode van rust, mag je de mantelzorg verplicht gaan vervullen in het verpleeghuis?
Ik heb echt mijn twijfels over dit soort projecten
vrijdag 3 augustus 2012 om 08:12
quote:ambrosia9 schreef op 03 augustus 2012 @ 08:08:
Elninjoo, ik snap het wel, je hebt 0 inzicht in hoe het is om zwanger te zijn negen maanden, te bevallen, je kindje voor het eerst te zien, niemand kan je uitleggen hoe dat voelt. Dat geldt niet alleen voor jou, dat geldt voor iedereen die geen kind heeft. Het is een overweldigend iets en de band met mijn kindje was er in de zwangerschap al. Na een bevalling van dertien uur kon ik zonder moeite de eerste nacht in het ziekenhuis wakker blijven om zelf voor mijn zoontje te zorgen. Zo sterk is mijn moedergevoel, het gevoel van, poten af, mijn kind. Dus ik kan als gelukkige moeder helemaal niets met jou visie in dit geval, een kind is geen paard. Waar hebben we het over? Een veulen is op geen enkele manier te vergelijken met een baby die je draagt en je eigen vlees en bloed is.
Dus we weten nu wel hoe jij over kinderen denkt maar geef ook maar eens toe dat je niet weet waar je over praat als het gaat om een kind van jezelf krijgen.Natuurlijk ken ik 't gevoel niet zelf 'n kind te krijgen, maar ik zou het echt heel erg raar vinden als je 9 maanden dragen van 'n nog ongezien kind boven een ouder die 25+ jaar dag en nacht voor je klaar stond zou stellen, als je vlak na de geboorte één van de 2 zou kunnen verliezen.
Elninjoo, ik snap het wel, je hebt 0 inzicht in hoe het is om zwanger te zijn negen maanden, te bevallen, je kindje voor het eerst te zien, niemand kan je uitleggen hoe dat voelt. Dat geldt niet alleen voor jou, dat geldt voor iedereen die geen kind heeft. Het is een overweldigend iets en de band met mijn kindje was er in de zwangerschap al. Na een bevalling van dertien uur kon ik zonder moeite de eerste nacht in het ziekenhuis wakker blijven om zelf voor mijn zoontje te zorgen. Zo sterk is mijn moedergevoel, het gevoel van, poten af, mijn kind. Dus ik kan als gelukkige moeder helemaal niets met jou visie in dit geval, een kind is geen paard. Waar hebben we het over? Een veulen is op geen enkele manier te vergelijken met een baby die je draagt en je eigen vlees en bloed is.
Dus we weten nu wel hoe jij over kinderen denkt maar geef ook maar eens toe dat je niet weet waar je over praat als het gaat om een kind van jezelf krijgen.Natuurlijk ken ik 't gevoel niet zelf 'n kind te krijgen, maar ik zou het echt heel erg raar vinden als je 9 maanden dragen van 'n nog ongezien kind boven een ouder die 25+ jaar dag en nacht voor je klaar stond zou stellen, als je vlak na de geboorte één van de 2 zou kunnen verliezen.
vrijdag 3 augustus 2012 om 08:14
quote:Beauke schreef op 03 augustus 2012 @ 07:50:
[...]
Klopt Elinjoo, maar als je dement bent wordt je vaak net als een klein kind zo vies.
Ook als je wonden hebt kan het niet kwaad goed verzorgd te worden.
En die mensen uit de jaren 70 wasten zich wel bijna dagelijks aan de wastafel.Ik bedoel eigenlijk meer dat je oude mensen lastig nieuwe gewoontes kunt aanleren en dat in de jaren 70 de jonge generatie wel opgroeide met dagelijks douchen, maar de toenmalige oudjes liever aan de wastafel bleven. Wij als dagelijks douchers vinden het dan weer n tekortkoming als wij als oudjes niet dagelijks gedoucht kunnen worden omdat dat onze norm is.
[...]
Klopt Elinjoo, maar als je dement bent wordt je vaak net als een klein kind zo vies.
Ook als je wonden hebt kan het niet kwaad goed verzorgd te worden.
En die mensen uit de jaren 70 wasten zich wel bijna dagelijks aan de wastafel.Ik bedoel eigenlijk meer dat je oude mensen lastig nieuwe gewoontes kunt aanleren en dat in de jaren 70 de jonge generatie wel opgroeide met dagelijks douchen, maar de toenmalige oudjes liever aan de wastafel bleven. Wij als dagelijks douchers vinden het dan weer n tekortkoming als wij als oudjes niet dagelijks gedoucht kunnen worden omdat dat onze norm is.
vrijdag 3 augustus 2012 om 08:15
@ evelynsalt
Oudere mensen hebben meestal minder mogelijkheden om zelf contact te zoeken of er opuit te gaan. Ze rijden geen auto meer en zijn bijvoorbeeld slecht ter been. Met de computer kunnen ze ook niet goed overweg. Jongere mensen kunnen zelf veel mkkelijker contact zoeken. Daarbij ben ik van mening dat eenzaam zijn een gevoel is dat diep van binnen zit. Een gevoel van geen contact kunnen krijgen met anderen. Je kunt je zelfs wel eenzaam voelen in een grote groep mensen. Dat hoeft niet afhankelijk te zijn van het werkelijke aantal contacten dat je hebt.
Oudere mensen hebben meestal minder mogelijkheden om zelf contact te zoeken of er opuit te gaan. Ze rijden geen auto meer en zijn bijvoorbeeld slecht ter been. Met de computer kunnen ze ook niet goed overweg. Jongere mensen kunnen zelf veel mkkelijker contact zoeken. Daarbij ben ik van mening dat eenzaam zijn een gevoel is dat diep van binnen zit. Een gevoel van geen contact kunnen krijgen met anderen. Je kunt je zelfs wel eenzaam voelen in een grote groep mensen. Dat hoeft niet afhankelijk te zijn van het werkelijke aantal contacten dat je hebt.
odi et amo
vrijdag 3 augustus 2012 om 08:48
quote:ambrosia9 schreef op 03 augustus 2012 @ 07:24:
Bijzonder Elninjoo, dat je je nu niets kunt voorstellen bij een spuitje als je dement wordt, maar dat je wel een pas geboren gehandicapte baby zou laten euthaniseren. Je blijft me
Verbazen.
On topic, waar hebben we het over, ik hoop dat de meeste mensen sowieso vier uurtjes in de maand met hun demente ouder doorbrengen. Daar kom ik al aan bij de oma van mijn man. Dat is toch normaal? Het feit dat ze in zo'n instelling wonen wil toch niet zeggen dat je geen zorgplicht meer hebt? Wij gaan met haar wandelen, kopen lekkere dingen voor haar, masseren haar zere handen, ik heb mijn zoontje daar in bad gedaan met al die oudjes er omheen, geweldig. Het is een kleine moeite, die wel enorm veel verschil maakt.
Het gaat er niet om hoeveel uur jij of ik doorbrengen bij onze oma in het verpleegtehuis.
Het gaat erom dat dit verpleeghuis de familie een verplichting oplegt van vier uur verplicht vrijwillige hulp, terwijl dit financieel gezien niet nodig is, het afgelopen boekjaar is afgelopen met een dikke winst.
Bijzonder Elninjoo, dat je je nu niets kunt voorstellen bij een spuitje als je dement wordt, maar dat je wel een pas geboren gehandicapte baby zou laten euthaniseren. Je blijft me
Verbazen.
On topic, waar hebben we het over, ik hoop dat de meeste mensen sowieso vier uurtjes in de maand met hun demente ouder doorbrengen. Daar kom ik al aan bij de oma van mijn man. Dat is toch normaal? Het feit dat ze in zo'n instelling wonen wil toch niet zeggen dat je geen zorgplicht meer hebt? Wij gaan met haar wandelen, kopen lekkere dingen voor haar, masseren haar zere handen, ik heb mijn zoontje daar in bad gedaan met al die oudjes er omheen, geweldig. Het is een kleine moeite, die wel enorm veel verschil maakt.
Het gaat er niet om hoeveel uur jij of ik doorbrengen bij onze oma in het verpleegtehuis.
Het gaat erom dat dit verpleeghuis de familie een verplichting oplegt van vier uur verplicht vrijwillige hulp, terwijl dit financieel gezien niet nodig is, het afgelopen boekjaar is afgelopen met een dikke winst.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
vrijdag 3 augustus 2012 om 08:57
quote:jojanneke66 schreef op 02 augustus 2012 @ 16:30:
Wat ik mij nu af loop te vragen, nav deze hele discussie, is of het aandachtspunt niet verkeert ligt.
Waar gaat het namelijk om? Het verpleeghuis heeft een tekort, en wil dat gat opvullen door het inzetten van "verplichte vrijwilligers" .
Waar gaat het nu in hemelsnaam om? Mensen die op een gesloten afdeling zitten (zoals de dementerenden) hebben vaak het grootste zorgpakket. Oftewel die kosten het meest, want zij hebben de meeste zorg nodig. Er moet 24/7 iemand aanwezig zijn voor zorg, begeleiding etc.
Het budget voor zo'n afdeling is dus berekend op het aantal personen wat er zit.
Nu is er geen geld meer voor voldoende begeleiding (hun kerntaak!) en dus moeten er vrijwilligers ingezet worden. Is dat niet een enorme verschuiving van het probleem?
Het management (meestal gestudeerd, op hbo niveau) komt er met hun financieel adviseurs niet meer uit, en dan moet "jan met de korte achternaam" dat maar oplossen middels onbetaald werk? Waarom zou "jan met de korte achternaam" dat probleem wel kunnen oplossen?
En bovendien, stel je nu eens voor dat "jan met de korte achternaam" zonder dure hbo-studie en accountant om de financien te bewaken niet uit komt met het geld, en geen geld heeft om de kinderopvang te betalen. (en ja, "jan met de korte achternaam" krijg kinderopvangtoeslag). Dan kan "jan met de korte achternaam" toch ook niet aankondigen dat bij wijze van experiment hij de kinderen bij het gemeentehuis afzet, en dat elke ambtenaar die daar werk elke maand maar 4 uur op moet passen?
Als "jan met de korte achternaam" met zijn financieen uit moet komen, dan moet een verpleeghuis dat toch ook? Waarom is het wel acceptabel voor sommigen dat een verpleeghuis dat gedrag wel kan vertonen, en "jan met de korte achternaam" niet?
Ja, daar heb je wel een punt.
Ik denk dat de onderliggende gedachte is dat men vindt dat jan lul dit eigenlijk sowieso hoort te doen.
Wat ik mij nu af loop te vragen, nav deze hele discussie, is of het aandachtspunt niet verkeert ligt.
Waar gaat het namelijk om? Het verpleeghuis heeft een tekort, en wil dat gat opvullen door het inzetten van "verplichte vrijwilligers" .
Waar gaat het nu in hemelsnaam om? Mensen die op een gesloten afdeling zitten (zoals de dementerenden) hebben vaak het grootste zorgpakket. Oftewel die kosten het meest, want zij hebben de meeste zorg nodig. Er moet 24/7 iemand aanwezig zijn voor zorg, begeleiding etc.
Het budget voor zo'n afdeling is dus berekend op het aantal personen wat er zit.
Nu is er geen geld meer voor voldoende begeleiding (hun kerntaak!) en dus moeten er vrijwilligers ingezet worden. Is dat niet een enorme verschuiving van het probleem?
Het management (meestal gestudeerd, op hbo niveau) komt er met hun financieel adviseurs niet meer uit, en dan moet "jan met de korte achternaam" dat maar oplossen middels onbetaald werk? Waarom zou "jan met de korte achternaam" dat probleem wel kunnen oplossen?
En bovendien, stel je nu eens voor dat "jan met de korte achternaam" zonder dure hbo-studie en accountant om de financien te bewaken niet uit komt met het geld, en geen geld heeft om de kinderopvang te betalen. (en ja, "jan met de korte achternaam" krijg kinderopvangtoeslag). Dan kan "jan met de korte achternaam" toch ook niet aankondigen dat bij wijze van experiment hij de kinderen bij het gemeentehuis afzet, en dat elke ambtenaar die daar werk elke maand maar 4 uur op moet passen?
Als "jan met de korte achternaam" met zijn financieen uit moet komen, dan moet een verpleeghuis dat toch ook? Waarom is het wel acceptabel voor sommigen dat een verpleeghuis dat gedrag wel kan vertonen, en "jan met de korte achternaam" niet?
Ja, daar heb je wel een punt.
Ik denk dat de onderliggende gedachte is dat men vindt dat jan lul dit eigenlijk sowieso hoort te doen.
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:07
De 'verplichting' om 4 uur in de maand mee te helpen vind ik an sich nog enigzins te doen (niet iedereen woont honderden km verderop/is mishandeld door ouder/zelf hulpbehoevend).
Ik heb mij niet verdiept in deze stichting, maar het lijkt mij dat er nogal een CDA-wind waait (zorgzame samenleving, gezin hoeksteen, enz.).
De reden waarom ik tegen dit soort initiatieven ben, is het feit dat het weer een verkapte bezuinigingsvorm is om de winst te maximaliseren. Kan er weer een activiteitenbegeleider weg, kan de verzorgster weer worden opgejut met een 'targetlijstje' ontdaan van zo veel mogelijk menselijk contact (in de tijd dat er even kort gesprekje is met mevrouw A, had je ook Mevrouw B al een kattenwasje kunnen geven) .
Toen mijn oma in het verzorgingstehuis zat heb ik genoeg jonge mensen gezien die zich met hart en ziel wilden inzetten. Ook voor een belachelijk laag salaris. En als je soms hoorde hoe zij werden afgebekt/opgejut...
Als er al een 'fax' richting bestuur is gestuurd, dan ging deze over het beleid en de chronische onderbezetting. Op papier kan het wel allemaal kloppen, maar als meneer Z juist die dag enorm met zichzelf in de knoop zit, klopt er geen ene jota meer van het 'lijstje'.
Ik heb mij niet verdiept in deze stichting, maar het lijkt mij dat er nogal een CDA-wind waait (zorgzame samenleving, gezin hoeksteen, enz.).
De reden waarom ik tegen dit soort initiatieven ben, is het feit dat het weer een verkapte bezuinigingsvorm is om de winst te maximaliseren. Kan er weer een activiteitenbegeleider weg, kan de verzorgster weer worden opgejut met een 'targetlijstje' ontdaan van zo veel mogelijk menselijk contact (in de tijd dat er even kort gesprekje is met mevrouw A, had je ook Mevrouw B al een kattenwasje kunnen geven) .
Toen mijn oma in het verzorgingstehuis zat heb ik genoeg jonge mensen gezien die zich met hart en ziel wilden inzetten. Ook voor een belachelijk laag salaris. En als je soms hoorde hoe zij werden afgebekt/opgejut...
Als er al een 'fax' richting bestuur is gestuurd, dan ging deze over het beleid en de chronische onderbezetting. Op papier kan het wel allemaal kloppen, maar als meneer Z juist die dag enorm met zichzelf in de knoop zit, klopt er geen ene jota meer van het 'lijstje'.
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:14
quote:Francelle schreef op 03 augustus 2012 @ 08:48:
[...]
Het gaat er niet om hoeveel uur jij of ik doorbrengen bij onze oma in het verpleegtehuis.
Het gaat erom dat dit verpleeghuis de familie een verplichting oplegt van vier uur verplicht vrijwillige hulp, terwijl dit financieel gezien niet nodig is, het afgelopen boekjaar is afgelopen met een dikke winst.Daar ben ik het wel mee eens, dat het verplicht wordt vind ik ook niet kloppen, dat het meer gestimuleerd moet worden wel. Je hoort er niet zoveel over, het is een beetje een taboe, hoe aak gaat men langs opa/oma in een verzorgings/verpleeghuis?
[...]
Het gaat er niet om hoeveel uur jij of ik doorbrengen bij onze oma in het verpleegtehuis.
Het gaat erom dat dit verpleeghuis de familie een verplichting oplegt van vier uur verplicht vrijwillige hulp, terwijl dit financieel gezien niet nodig is, het afgelopen boekjaar is afgelopen met een dikke winst.Daar ben ik het wel mee eens, dat het verplicht wordt vind ik ook niet kloppen, dat het meer gestimuleerd moet worden wel. Je hoort er niet zoveel over, het is een beetje een taboe, hoe aak gaat men langs opa/oma in een verzorgings/verpleeghuis?
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:14
Hoe zouden jullie het vinden als jezelf nooit bezoek zou krijgen van je kind(eren) in het verzorgingstehuis?
Kun je nu alvast vastleggen dat ze je een spuitje mogen geven als je van eenzaamheid wegkwijnt in het tehuis?
Wat heb je aan je verdere leven als niemand zich om je bekommert,je als een last zien naast hun drukke eigen gezinsleven ...en ze opgelucht zijn als je je laatste adem uitblaast.
Kun je nu alvast vastleggen dat ze je een spuitje mogen geven als je van eenzaamheid wegkwijnt in het tehuis?
Wat heb je aan je verdere leven als niemand zich om je bekommert,je als een last zien naast hun drukke eigen gezinsleven ...en ze opgelucht zijn als je je laatste adem uitblaast.
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:18
quote:elninjoo schreef op 03 augustus 2012 @ 08:14:
[...]
Ik bedoel eigenlijk meer dat je oude mensen lastig nieuwe gewoontes kunt aanleren en dat in de jaren 70 de jonge generatie wel opgroeide met dagelijks douchen, maar de toenmalige oudjes liever aan de wastafel bleven. Wij als dagelijks douchers vinden het dan weer n tekortkoming als wij als oudjes niet dagelijks gedoucht kunnen worden omdat dat onze norm is.
Ik werk in de zorg, en heb nog nooit meegemaakt dat mensen tegen hun zin in in douche worden gezet.
Mensen worden verzorgd zoals ze willen. Zat mensen die maar een of twee keer per week gedoucht willen worden, maar ook steeds vaker mensen die echt dagelijks onder de douche willen.
Mensen worden verzorgd zoals zij willen.
Ik heb dus nooit in een verpleeghuis gewerkt waar mensen maar 1 keer in de 3 weken in de douche kunnen. Dat vind ik onbegrijpelijk.
Denk dat niemand dat lekker vindt.
[...]
Ik bedoel eigenlijk meer dat je oude mensen lastig nieuwe gewoontes kunt aanleren en dat in de jaren 70 de jonge generatie wel opgroeide met dagelijks douchen, maar de toenmalige oudjes liever aan de wastafel bleven. Wij als dagelijks douchers vinden het dan weer n tekortkoming als wij als oudjes niet dagelijks gedoucht kunnen worden omdat dat onze norm is.
Ik werk in de zorg, en heb nog nooit meegemaakt dat mensen tegen hun zin in in douche worden gezet.
Mensen worden verzorgd zoals ze willen. Zat mensen die maar een of twee keer per week gedoucht willen worden, maar ook steeds vaker mensen die echt dagelijks onder de douche willen.
Mensen worden verzorgd zoals zij willen.
Ik heb dus nooit in een verpleeghuis gewerkt waar mensen maar 1 keer in de 3 weken in de douche kunnen. Dat vind ik onbegrijpelijk.
Denk dat niemand dat lekker vindt.
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:23
quote:ElleMichelle schreef op 03 augustus 2012 @ 09:14:
Hoe zouden jullie het vinden als jezelf nooit bezoek zou krijgen van je kind(eren) in het verzorgingstehuis?
Kun je nu alvast vastleggen dat ze je een spuitje mogen geven als je van eenzaamheid wegkwijnt in het tehuis?
Wat heb je aan je verdere leven als niemand zich om je bekommert,je als een last zien naast hun drukke eigen gezinsleven ...en ze opgelucht zijn als je je laatste adem uitblaast.Het zij zo. Wat heb je aan nepbelangstelling? Nee - de Vierstroom moet doen waar ze voor zijn en goede zorg leveren waar ze trouwens gewoon door de verzekering voor betaald worden.
Hoe zouden jullie het vinden als jezelf nooit bezoek zou krijgen van je kind(eren) in het verzorgingstehuis?
Kun je nu alvast vastleggen dat ze je een spuitje mogen geven als je van eenzaamheid wegkwijnt in het tehuis?
Wat heb je aan je verdere leven als niemand zich om je bekommert,je als een last zien naast hun drukke eigen gezinsleven ...en ze opgelucht zijn als je je laatste adem uitblaast.Het zij zo. Wat heb je aan nepbelangstelling? Nee - de Vierstroom moet doen waar ze voor zijn en goede zorg leveren waar ze trouwens gewoon door de verzekering voor betaald worden.
it's a big club and you ain't in it
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:24
quote:ElleMichelle schreef op 03 augustus 2012 @ 09:14:
Hoe zouden jullie het vinden als jezelf nooit bezoek zou krijgen van je kind(eren) in het verzorgingstehuis?
Kun je nu alvast vastleggen dat ze je een spuitje mogen geven als je van eenzaamheid wegkwijnt in het tehuis?
Wat heb je aan je verdere leven als niemand zich om je bekommert,je als een last zien naast hun drukke eigen gezinsleven ...en ze opgelucht zijn als je je laatste adem uitblaast.
Voordeel van geen kind hebben, hoef je ook niet de hele week uit te kijken naar -en te hopen op- 'n bezoekje en zwaar teleurgesteld te zijn als ze niet komen omdat ze wat leukers te doen hebben.
Ik denk verder dat mensen het ook wel voelen als ze alleen bezocht worden als verplicht nummertje, kan me in zo'n geval niet voorstellen dat ze daar dan nog echt vrolijk van worden.
Hoe zouden jullie het vinden als jezelf nooit bezoek zou krijgen van je kind(eren) in het verzorgingstehuis?
Kun je nu alvast vastleggen dat ze je een spuitje mogen geven als je van eenzaamheid wegkwijnt in het tehuis?
Wat heb je aan je verdere leven als niemand zich om je bekommert,je als een last zien naast hun drukke eigen gezinsleven ...en ze opgelucht zijn als je je laatste adem uitblaast.
Voordeel van geen kind hebben, hoef je ook niet de hele week uit te kijken naar -en te hopen op- 'n bezoekje en zwaar teleurgesteld te zijn als ze niet komen omdat ze wat leukers te doen hebben.
Ik denk verder dat mensen het ook wel voelen als ze alleen bezocht worden als verplicht nummertje, kan me in zo'n geval niet voorstellen dat ze daar dan nog echt vrolijk van worden.
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:38
quote:ambrosia9 schreef op 03 augustus 2012 @ 08:35:
Elninjoo, dat is nu precies waar het om gaat. Ik zou alles geven voor mijn kind, die band is direct vreselijk sterk, bij mij, ik weet dat het niet voor iedereen zo is
Eens.
Ik dacht dat het gevoel van 'liefde' en 'houden van' niet sterker kon dan als dat ik deed van mijn partner en familie.
Maar toen ik mijn kind in handen kreeg; dat was voor mij een gevoel dat ik hier niet kan beschrijven.
<MIJN> dat komt er het dichtst bij in de buurt denk ik.
Voor mijn kind zou ik alles geven, mijn eigen leven, maar ook die van alle overige mensen in mijn omgeving. Zonder pardon, zonder er ook maar 1 sec bij stil te staan.
Dit was al tijdens de zwangerschap zo.
Ik heb ook mijn partner, schoonmoeder (was ook bij de bevalling), verloskundige en verpleegkundige op het hart gedrukt dat mocht er iets gebeuren tijdens de bevalling dat ze voor mijn kindje moesten gaan, laat mij dan maar dood gaan als je moet kiezen.
Oersterk was dat gevoel.
Back on topic
Elninjoo, dat is nu precies waar het om gaat. Ik zou alles geven voor mijn kind, die band is direct vreselijk sterk, bij mij, ik weet dat het niet voor iedereen zo is
Eens.
Ik dacht dat het gevoel van 'liefde' en 'houden van' niet sterker kon dan als dat ik deed van mijn partner en familie.
Maar toen ik mijn kind in handen kreeg; dat was voor mij een gevoel dat ik hier niet kan beschrijven.
<MIJN> dat komt er het dichtst bij in de buurt denk ik.
Voor mijn kind zou ik alles geven, mijn eigen leven, maar ook die van alle overige mensen in mijn omgeving. Zonder pardon, zonder er ook maar 1 sec bij stil te staan.
Dit was al tijdens de zwangerschap zo.
Ik heb ook mijn partner, schoonmoeder (was ook bij de bevalling), verloskundige en verpleegkundige op het hart gedrukt dat mocht er iets gebeuren tijdens de bevalling dat ze voor mijn kindje moesten gaan, laat mij dan maar dood gaan als je moet kiezen.
Oersterk was dat gevoel.
Back on topic
vrijdag 3 augustus 2012 om 09:54
quote:Voor mijn kind zou ik alles geven, mijn eigen leven, maar ook die van alle overige mensen in mijn omgeving. Zonder pardon, zonder er ook maar 1 sec bij stil te staan.
Dit was al tijdens de zwangerschap zo.
Ik heb ook mijn partner, schoonmoeder (was ook bij de bevalling), verloskundige en verpleegkundige op het hart gedrukt dat mocht er iets gebeuren tijdens de bevalling dat ze voor mijn kindje moesten gaan, laat mij dan maar dood gaan als je moet kiezen.
Oersterk was dat gevoel.
Hormonen zijn idd sterk en ondoorgrondelijk. Maar kan me niet voorstellen dat jouw man en jouw ouders het kind boven jou hadden verkozen als het daar op aan zou zijn gekomen.
Vind het overigens ook erg eng als hormonen je in staat zouden stellen je eigen ouders op te offeren voor je ongeboren kind. De mens is onder invloed van overijverige hormonen nog slechter dan ik met mijn cynisme al vaak dacht.
Dit was al tijdens de zwangerschap zo.
Ik heb ook mijn partner, schoonmoeder (was ook bij de bevalling), verloskundige en verpleegkundige op het hart gedrukt dat mocht er iets gebeuren tijdens de bevalling dat ze voor mijn kindje moesten gaan, laat mij dan maar dood gaan als je moet kiezen.
Oersterk was dat gevoel.
Hormonen zijn idd sterk en ondoorgrondelijk. Maar kan me niet voorstellen dat jouw man en jouw ouders het kind boven jou hadden verkozen als het daar op aan zou zijn gekomen.
Vind het overigens ook erg eng als hormonen je in staat zouden stellen je eigen ouders op te offeren voor je ongeboren kind. De mens is onder invloed van overijverige hormonen nog slechter dan ik met mijn cynisme al vaak dacht.
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:02
quote:elninjoo schreef op 03 augustus 2012 @ 09:54:
[...]
Hormonen zijn idd sterk en ondoorgrondelijk. Maar kan me niet voorstellen dat jouw man vrouw en jouw ouders die hadden niets te kiezen want die moesten mij niet. het kind boven jou hadden verkozen nee ze verkozen hun status boven mij als het daar op aan zou zijn gekomen.
Vind het overigens ook erg eng als hormonen je in staat zouden stellen je eigen ouders op te offeren voor je ongeboren kind. De mens is onder invloed van overijverige hormonen nog slechter dan ik met mijn cynisme al vaak dacht.
Maakt mij geen reet uit of het eng is, het is gewoon zo.
Nog steeds overigens.
Maar daarnaast mijn vrouw keek inderdaad wel raar naar mij, maar ik geloof niet dat ik het vergeven zou hebben als ze voor mij gegaan waren ipv ons kindje.
Maar goed nogmaals mijn vrouw heeft ons kind geen 9 maanden gedragen + alle hormoniale veranderingen (logisch ook oerdrift om je kind te laten overleven is heel groot) meegemaakt.
[...]
Hormonen zijn idd sterk en ondoorgrondelijk. Maar kan me niet voorstellen dat jouw man vrouw en jouw ouders die hadden niets te kiezen want die moesten mij niet. het kind boven jou hadden verkozen nee ze verkozen hun status boven mij als het daar op aan zou zijn gekomen.
Vind het overigens ook erg eng als hormonen je in staat zouden stellen je eigen ouders op te offeren voor je ongeboren kind. De mens is onder invloed van overijverige hormonen nog slechter dan ik met mijn cynisme al vaak dacht.
Maakt mij geen reet uit of het eng is, het is gewoon zo.
Nog steeds overigens.
Maar daarnaast mijn vrouw keek inderdaad wel raar naar mij, maar ik geloof niet dat ik het vergeven zou hebben als ze voor mij gegaan waren ipv ons kindje.
Maar goed nogmaals mijn vrouw heeft ons kind geen 9 maanden gedragen + alle hormoniale veranderingen (logisch ook oerdrift om je kind te laten overleven is heel groot) meegemaakt.
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:04
Voor mijn kind zou ik alles geven, mijn eigen leven, maar ook die van alle overige mensen in mijn omgeving
--------------------------------------------------------------------
En hoe zou jij je dan voelen als je kind later (bijna) niets om jou zou geven door zijn drukke gezinsleven voor zou laten gaan en hooguit 1 uurtje per 3 maand langskomt bij jou in het verzorgingstehuis om te kijken of je einde al nadert?
--------------------------------------------------------------------
En hoe zou jij je dan voelen als je kind later (bijna) niets om jou zou geven door zijn drukke gezinsleven voor zou laten gaan en hooguit 1 uurtje per 3 maand langskomt bij jou in het verzorgingstehuis om te kijken of je einde al nadert?
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:14
Als ik hoor dat vele ouderen weg zitten te kwijnen in een verziorgingstehuis,nooit of vrijwel nooit bezoek krijgen vraag ik me af waar de liefde voor de ouder is gebleven.Waarom worden zoveel zaken boven de ouder gesteld,misschien omdat men te jachtig leeft,te druk en dan te laat om nog afscheid van de ouder te nemen.......
Het is ook een kwestie van prioriteiten stellen.....
Wat is belangrijker voor je....
Het is ook een kwestie van prioriteiten stellen.....
Wat is belangrijker voor je....
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:41
quote:ElleMichelle schreef op 03 augustus 2012 @ 10:14:
Als ik hoor dat vele ouderen weg zitten te kwijnen in een verziorgingstehuis,nooit of vrijwel nooit bezoek krijgen vraag ik me af waar de liefde voor de ouder is gebleven.Blijkbaar daalt de liefde voor de eigen ouders op de prioriteitenlijst als ze zelf kinderen krijgen, als je voorgaande reacties moet geloven...
Als ik hoor dat vele ouderen weg zitten te kwijnen in een verziorgingstehuis,nooit of vrijwel nooit bezoek krijgen vraag ik me af waar de liefde voor de ouder is gebleven.Blijkbaar daalt de liefde voor de eigen ouders op de prioriteitenlijst als ze zelf kinderen krijgen, als je voorgaande reacties moet geloven...
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:45
quote:ElleMichelle schreef op 03 augustus 2012 @ 10:17:
Wees blij als je nog naar je ouder kan gaan......
Straks kan het niet meer en dan krijg je weer extra tijd voor jezelf....
Maar waar word je blijer van,nog samen kunnen zijn met je ouder of meer tijd voor jezelf?
Jij gaat in jouw posts erg uit van de eigen situatie. Kun je je voorstellen dat er situaties/families zijn die geen prettige zaken hebben meegemaakt, vroeger of nu. Dat er families zijn die uit elkaar zijn gerukt en door omstandigheden geen contact willen. Dat er broers en zussen zijn die nooit meer met elkaar praten.
Het is helaas niet altijd piece en vree op de wereld.
Wees blij als je nog naar je ouder kan gaan......
Straks kan het niet meer en dan krijg je weer extra tijd voor jezelf....
Maar waar word je blijer van,nog samen kunnen zijn met je ouder of meer tijd voor jezelf?
Jij gaat in jouw posts erg uit van de eigen situatie. Kun je je voorstellen dat er situaties/families zijn die geen prettige zaken hebben meegemaakt, vroeger of nu. Dat er families zijn die uit elkaar zijn gerukt en door omstandigheden geen contact willen. Dat er broers en zussen zijn die nooit meer met elkaar praten.
Het is helaas niet altijd piece en vree op de wereld.
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:48
ElleMichelle je praat zo emotioneel, haast vanuit een schuldgevoel, misschien plaatsvervangend. Je generaliseert. Als jij je bejaarde ouders oprecht graag ziet, dan houdt niemand je tegen. Maar je kan dat gevoel niet van toepassing verklaren op elk ouder mens. Iedere levensloop is nu eenmaal verschillend.
it's a big club and you ain't in it
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:49
Uit eigen ervaring, kan ik zeggen, dat het erg prettig is om fam. in huis te hebben die mee kan helpen, maar dan wel op gebied van samen een krant lezen met hun familie lid, of snoezelen samen met hun fam. lid.
Ik stond, met veel plezier overigens, op een groep 4 mensen die een verstandelijke beperking hadden, vrijwel allemaal dement waren en waar van er 3 terminaal waren. Je loopt je billetjes onder je kont vandaan. Begin je met verschoon ronde 1, ben je, als je het humaan wil doen, met aandacht voor de client (wat ik echt niet anders zou kunnen, want het is geen productie werk) echt wel weer een anderhalf uur verder. Dan iedereen te eten geven, en je bent weer twee uur verder...en dan heb je alleen de basic dingen gedaan....
We hadden een dame die elke dag voor haar broer kwam, en dit was erg plezierig. Wij moesten daar als begeleiding ook aan wennen, want i het begin werd ze gezien als in de weg lopend en aandacht vragend, maar dat was gewoon omdat wij er niet mee bekend waren... na twee weken zagen we de voordelen. Ze gaf haar broer te eten,masseerde hem zodat hij rustig werd, las de krant voor hem voor, maar bood ook ons soms een luisterend oor en was gewoon een prettige aanvulling op het team wat daar werkzaam was.
Ook bij de andere heren (want de drie heren waren dement/terminaal, de andere client, een dame, was enkel beginend dementerend) was de fam. elke week wel een paar keer present om met hun broers/oom/zoon wat te doen.... al was het enkel om te knuffelen, wij waren er blij mee, en de client ook!
Alle fam. leden hebben als de tijd daar was, gewaakt bij hun client (want wij kunnen door budget niet meer waken) als duidelijk was, dat het de verkeerde kant op ging. Ultieme hoogtepunt is, dat wij dit op een duidelijke allerlaatste levensdag van een client, met alle 2 zussen/moeder/broer van een client hebben gedaan, waarbij ik voor de allerlaatste keer, samen met de fam. hun broer/zoon heb gewassen. Ik heb ze veel betrokken waar zij maar wilde, het was hun eerste stap in de rouw verweking. hierna is client in het bijzijn van 3 begeleiders en zijn fam. overleden. Hoe mooi kan een samenwerking dan zijn? En hoe waardevol! Een van de vele voorbeelden die ik heb over de aanvulling van de fam. in een zorg proces. EN! Liever kritische fam. die mee doet, dan dat de begeleiding het alleen uit mag zoeken en het op den duur beter weet dan de client. Fam. houd je scherp, bewust van je handelingen enz.
Overigens, uitzonderingen die ik hier lees daar gelaten.
Ik stond, met veel plezier overigens, op een groep 4 mensen die een verstandelijke beperking hadden, vrijwel allemaal dement waren en waar van er 3 terminaal waren. Je loopt je billetjes onder je kont vandaan. Begin je met verschoon ronde 1, ben je, als je het humaan wil doen, met aandacht voor de client (wat ik echt niet anders zou kunnen, want het is geen productie werk) echt wel weer een anderhalf uur verder. Dan iedereen te eten geven, en je bent weer twee uur verder...en dan heb je alleen de basic dingen gedaan....
We hadden een dame die elke dag voor haar broer kwam, en dit was erg plezierig. Wij moesten daar als begeleiding ook aan wennen, want i het begin werd ze gezien als in de weg lopend en aandacht vragend, maar dat was gewoon omdat wij er niet mee bekend waren... na twee weken zagen we de voordelen. Ze gaf haar broer te eten,masseerde hem zodat hij rustig werd, las de krant voor hem voor, maar bood ook ons soms een luisterend oor en was gewoon een prettige aanvulling op het team wat daar werkzaam was.
Ook bij de andere heren (want de drie heren waren dement/terminaal, de andere client, een dame, was enkel beginend dementerend) was de fam. elke week wel een paar keer present om met hun broers/oom/zoon wat te doen.... al was het enkel om te knuffelen, wij waren er blij mee, en de client ook!
Alle fam. leden hebben als de tijd daar was, gewaakt bij hun client (want wij kunnen door budget niet meer waken) als duidelijk was, dat het de verkeerde kant op ging. Ultieme hoogtepunt is, dat wij dit op een duidelijke allerlaatste levensdag van een client, met alle 2 zussen/moeder/broer van een client hebben gedaan, waarbij ik voor de allerlaatste keer, samen met de fam. hun broer/zoon heb gewassen. Ik heb ze veel betrokken waar zij maar wilde, het was hun eerste stap in de rouw verweking. hierna is client in het bijzijn van 3 begeleiders en zijn fam. overleden. Hoe mooi kan een samenwerking dan zijn? En hoe waardevol! Een van de vele voorbeelden die ik heb over de aanvulling van de fam. in een zorg proces. EN! Liever kritische fam. die mee doet, dan dat de begeleiding het alleen uit mag zoeken en het op den duur beter weet dan de client. Fam. houd je scherp, bewust van je handelingen enz.
Overigens, uitzonderingen die ik hier lees daar gelaten.
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:52
quote:ElleMichelle schreef op 03 augustus 2012 @ 10:04:
Voor mijn kind zou ik alles geven, mijn eigen leven, maar ook die van alle overige mensen in mijn omgeving
--------------------------------------------------------------------
En hoe zou jij je dan voelen als je kind later (bijna) niets om jou zou geven door zijn drukke gezinsleven voor zou laten gaan en hooguit 1 uurtje per 3 maand langskomt bij jou in het verzorgingstehuis om te kijken of je einde al nadert?
Tja so be it.
We denken dat je sterk wordt van vasthouden maar soms word je dat van loslaten.
Dat hij niet langskomt wil niets zeggen dat hij niets om mij geeft. Hoogstens dat hij andere prioriteiten heeft.
Zijn eigen leven gaan, voor zichzelf kiezen, gelukkig worden.
Ik hoop dat hij dan gelukkig is zonder mij.
Dat hij zijn weg vindt en zijn pad bewandeld.
Dat ik hem goede handvaten meegegeven heb voor in zijn leven.
Dat hij weet dat hij altijd thuis welkom is, maar dat dit geen verplichting is.
Dat ik zijn luiers heb verschoond, mijn leven wil geven voor hem dat wil niet zeggen dat ik iets terug verwacht.
Dat heet onbaatzuchtig.
Voor mijn kind zou ik alles geven, mijn eigen leven, maar ook die van alle overige mensen in mijn omgeving
--------------------------------------------------------------------
En hoe zou jij je dan voelen als je kind later (bijna) niets om jou zou geven door zijn drukke gezinsleven voor zou laten gaan en hooguit 1 uurtje per 3 maand langskomt bij jou in het verzorgingstehuis om te kijken of je einde al nadert?
Tja so be it.
We denken dat je sterk wordt van vasthouden maar soms word je dat van loslaten.
Dat hij niet langskomt wil niets zeggen dat hij niets om mij geeft. Hoogstens dat hij andere prioriteiten heeft.
Zijn eigen leven gaan, voor zichzelf kiezen, gelukkig worden.
Ik hoop dat hij dan gelukkig is zonder mij.
Dat hij zijn weg vindt en zijn pad bewandeld.
Dat ik hem goede handvaten meegegeven heb voor in zijn leven.
Dat hij weet dat hij altijd thuis welkom is, maar dat dit geen verplichting is.
Dat ik zijn luiers heb verschoond, mijn leven wil geven voor hem dat wil niet zeggen dat ik iets terug verwacht.
Dat heet onbaatzuchtig.
vrijdag 3 augustus 2012 om 10:52
quote:ElleMichelle schreef op 03 augustus 2012 @ 10:17:
Wees blij als je nog naar je ouder kan gaan......
Straks kan het niet meer en dan krijg je weer extra tijd voor jezelf....
Maar waar word je blijer van,nog samen kunnen zijn met je ouder of meer tijd voor jezelf?Op dit moment geef ik voorkeur aan tijd voor mezelf.
Wees blij als je nog naar je ouder kan gaan......
Straks kan het niet meer en dan krijg je weer extra tijd voor jezelf....
Maar waar word je blijer van,nog samen kunnen zijn met je ouder of meer tijd voor jezelf?Op dit moment geef ik voorkeur aan tijd voor mezelf.
