Actueel
alle pijlers
Vrouwen hebben mannen als beschermers nodig
vrijdag 27 januari 2012 om 17:49
Zeg ik niet he, zegt de Volkskrant:
OPINIE - Angela Crott − 27/01/12, 06:00
We hebben het potentieel om te beschermen, dat mannen van nature bezitten, al emanciperend en medicaliserend de nek omgedraaid. Niet slim, want er komen altijd weer zware tijden. Dat betoogt historica Angela Crott.
In zijn artikel 'Vrouwen en kinderen eerst? Niet meer', vergelijkt Mark Steyn de reddingsacties op de Titanic (in 1912) met die op de Costa Concordia (in 2012). Terwijl de mannen op de Titanic zich nog van hun beste kant lieten zien en vrouwen en kinderen redden, brachten de mannen op de Concordia allereerst zichzelf in veiligheid. Worden de sociale normen afgeschaft? Dat denk ik niet. Ik denk wel dat de mannelijke normen geërodeerd zijn en dat we die juist nodig hebben om de sociale normen in stand te houden.
Deze mannelijke normen en waarden - zoals zelfdiscipline, het beschermen van (de seksualiteit van) het meisje en het dienen van de gemeenschap - werden voor de Tweede Wereldoorlog nog hooggehouden. Jeugdbewegingen als de padvinderij speelden op deze 'ridderlijke' waarden in: door het nastreven van het ideaal van ridderschap moest de jongen zijn levensschip op de rechte koers houden om zo zijn toekomstige leven in dienst van de gemeenschap te stellen.
Met als motto 'Weest paraat!' moest hij zich opofferen voor zijn medemensen, hen vriendelijk bejegenen en vooral beleefd en hoffelijk zijn tegenover vrouwen. Voorts moest hij 'opmerken waar hulp noodig is' en vervolgens 'reddend de hand uitsteken'. Was er op een treinstation bijvoorbeeld iemand van het perron op de rails gevallen, dan was het de verkennersplicht van de jongen hem van de rails te halen. 'Of, als de trein vlak bij is, is de eenige uitweg om plat te gaan liggen tusschen de rails en den ander daar ook toe te dwingen, zoodat de trein boven je beiden heen rijdt', aldus Robert Baden Powell, oprichter van de padvinderij.
Slappe hap
Begin jaren zeventig nam de erosie van mannelijke normen en waarden een hoge vlucht. Elke vorm van autoritair of niet-democratisch gezag was verdacht geworden en de individualisering zette door. De gemeenschap stelde er nu niet langer meer prijs op als de jongen op 14- of 15-jarige leeftijd aan het werk ging, maar verplichtte hem steeds langer naar school te gaan om zijn individuele talenten ontwikkelen. Daarbij zette de middelbare school als vanouds niet in op de talenten die de jongen van nature heeft, zoals zijn durf, zijn fysieke energie, zijn vermogen tot concurreren en zijn experimenteerdrang. In de jaren negentig zette ze zelfs in op een onderwijsmethode die in het voordeel van de meisjes uitviel. Al gauw streefden de meisjes de jongens voorbij en werd school voor veel jongens steeds meer 'een slappe hap'.
Het meisje deed het niet alleen beter in het onderwijs, maar emancipeerde ook nog eens op seksueel en economisch gebied. Dat de jongen bij de seksuele emancipatie eerst als agressor en later als sukkel werd neergezet, verzwakte zijn animo het meisje in bescherming te nemen, laat staan haar als een ridder tegemoet te treden. Ook bij haar economische emancipatie, waarbij voor hem steeds meer zorgtaken in het verschiet lagen, kreeg hij geen neiging het harnas aan te gespen. De zogenaamde zwakkeren wilden niet meer beschermd worden. Steeds vaker hingen jongemannen hun ridderlijkheid aan de wilgen en steeds minder waren ze te porren voor een leidende rol.
Baldadige jongens
Op het eind van de eeuw werd vertoon van (collectieve) mannelijkheid met misprijzen omgeven, zeker als dit om druk en baldadig gedrag ging. Maar juist drukke en baldadige jongens, van wie er tegenwoordig velen gemedicaliseerd worden, komen in actie op momenten van maatschappelijke of persoonlijke nood. Of ze nu jong of oud zijn.
Zo werd ik in de tijd dat ik onderwijzeres was (midden jaren zeventig) 'gered' door de ongehoorzaamste en drukste jongen van de klas. Tijdens een gymles deed ik een turnoefening voor waarbij ik vast kwam te zitten in het toestel. Het was deze - altijd opgeruimde - 8-jarige die me uit mijn benarde positie bevrijdde. De andere kinderen keken in stilte toe.
Zware tijden
Gezien de tegengestelde houding van de mannen op de Titanic en die op de Costa Concordia zijn we in die honderd jaar al aardig op weg het potentieel om te beschermen, dat mannen van nature bezitten, al individualiserend, emanciperend en medicaliserend de nek om te draaien. Dat moeten we niet willen. Vrouwen en meisjes hebben mannen als beschermers nodig. Jongens hebben mannen als voorbeeld nodig, zodat ze weten hoe je een mannelijke leider moet zijn. Er komen altijd weer zware tijden.
Angela Crott is historica. Op 21 december 2011 promoveerde de auteur aan de Radboud Universiteit te Nijmegen op het proefschrift Van hoop des vaderlands naar ADHD'er. Het beeld van de jongen in opvoedingsliteratuur (1882-2005).
OPINIE - Angela Crott − 27/01/12, 06:00
We hebben het potentieel om te beschermen, dat mannen van nature bezitten, al emanciperend en medicaliserend de nek omgedraaid. Niet slim, want er komen altijd weer zware tijden. Dat betoogt historica Angela Crott.
In zijn artikel 'Vrouwen en kinderen eerst? Niet meer', vergelijkt Mark Steyn de reddingsacties op de Titanic (in 1912) met die op de Costa Concordia (in 2012). Terwijl de mannen op de Titanic zich nog van hun beste kant lieten zien en vrouwen en kinderen redden, brachten de mannen op de Concordia allereerst zichzelf in veiligheid. Worden de sociale normen afgeschaft? Dat denk ik niet. Ik denk wel dat de mannelijke normen geërodeerd zijn en dat we die juist nodig hebben om de sociale normen in stand te houden.
Deze mannelijke normen en waarden - zoals zelfdiscipline, het beschermen van (de seksualiteit van) het meisje en het dienen van de gemeenschap - werden voor de Tweede Wereldoorlog nog hooggehouden. Jeugdbewegingen als de padvinderij speelden op deze 'ridderlijke' waarden in: door het nastreven van het ideaal van ridderschap moest de jongen zijn levensschip op de rechte koers houden om zo zijn toekomstige leven in dienst van de gemeenschap te stellen.
Met als motto 'Weest paraat!' moest hij zich opofferen voor zijn medemensen, hen vriendelijk bejegenen en vooral beleefd en hoffelijk zijn tegenover vrouwen. Voorts moest hij 'opmerken waar hulp noodig is' en vervolgens 'reddend de hand uitsteken'. Was er op een treinstation bijvoorbeeld iemand van het perron op de rails gevallen, dan was het de verkennersplicht van de jongen hem van de rails te halen. 'Of, als de trein vlak bij is, is de eenige uitweg om plat te gaan liggen tusschen de rails en den ander daar ook toe te dwingen, zoodat de trein boven je beiden heen rijdt', aldus Robert Baden Powell, oprichter van de padvinderij.
Slappe hap
Begin jaren zeventig nam de erosie van mannelijke normen en waarden een hoge vlucht. Elke vorm van autoritair of niet-democratisch gezag was verdacht geworden en de individualisering zette door. De gemeenschap stelde er nu niet langer meer prijs op als de jongen op 14- of 15-jarige leeftijd aan het werk ging, maar verplichtte hem steeds langer naar school te gaan om zijn individuele talenten ontwikkelen. Daarbij zette de middelbare school als vanouds niet in op de talenten die de jongen van nature heeft, zoals zijn durf, zijn fysieke energie, zijn vermogen tot concurreren en zijn experimenteerdrang. In de jaren negentig zette ze zelfs in op een onderwijsmethode die in het voordeel van de meisjes uitviel. Al gauw streefden de meisjes de jongens voorbij en werd school voor veel jongens steeds meer 'een slappe hap'.
Het meisje deed het niet alleen beter in het onderwijs, maar emancipeerde ook nog eens op seksueel en economisch gebied. Dat de jongen bij de seksuele emancipatie eerst als agressor en later als sukkel werd neergezet, verzwakte zijn animo het meisje in bescherming te nemen, laat staan haar als een ridder tegemoet te treden. Ook bij haar economische emancipatie, waarbij voor hem steeds meer zorgtaken in het verschiet lagen, kreeg hij geen neiging het harnas aan te gespen. De zogenaamde zwakkeren wilden niet meer beschermd worden. Steeds vaker hingen jongemannen hun ridderlijkheid aan de wilgen en steeds minder waren ze te porren voor een leidende rol.
Baldadige jongens
Op het eind van de eeuw werd vertoon van (collectieve) mannelijkheid met misprijzen omgeven, zeker als dit om druk en baldadig gedrag ging. Maar juist drukke en baldadige jongens, van wie er tegenwoordig velen gemedicaliseerd worden, komen in actie op momenten van maatschappelijke of persoonlijke nood. Of ze nu jong of oud zijn.
Zo werd ik in de tijd dat ik onderwijzeres was (midden jaren zeventig) 'gered' door de ongehoorzaamste en drukste jongen van de klas. Tijdens een gymles deed ik een turnoefening voor waarbij ik vast kwam te zitten in het toestel. Het was deze - altijd opgeruimde - 8-jarige die me uit mijn benarde positie bevrijdde. De andere kinderen keken in stilte toe.
Zware tijden
Gezien de tegengestelde houding van de mannen op de Titanic en die op de Costa Concordia zijn we in die honderd jaar al aardig op weg het potentieel om te beschermen, dat mannen van nature bezitten, al individualiserend, emanciperend en medicaliserend de nek om te draaien. Dat moeten we niet willen. Vrouwen en meisjes hebben mannen als beschermers nodig. Jongens hebben mannen als voorbeeld nodig, zodat ze weten hoe je een mannelijke leider moet zijn. Er komen altijd weer zware tijden.
Angela Crott is historica. Op 21 december 2011 promoveerde de auteur aan de Radboud Universiteit te Nijmegen op het proefschrift Van hoop des vaderlands naar ADHD'er. Het beeld van de jongen in opvoedingsliteratuur (1882-2005).
dinsdag 31 januari 2012 om 12:04
dinsdag 31 januari 2012 om 18:06
Ik zou het erg vreemd vinden als jij een man een hoek zou verkopen alleen maar omdat ik m een eikel vind...
Wat ik bedoel is dat die zogenaamde beschermers onderdeel maken van de groep waar vanuit het meeste gevaar dreigt, voor vrouwen. Mannen beschermen ons dus eigenlijk...tegen zichzelf? Laten we eerlijk wezen, dat is best vreemd.
Wat ik bedoel is dat die zogenaamde beschermers onderdeel maken van de groep waar vanuit het meeste gevaar dreigt, voor vrouwen. Mannen beschermen ons dus eigenlijk...tegen zichzelf? Laten we eerlijk wezen, dat is best vreemd.
