Coronavirus COVID-19
alle pijlers
depressief van pandemie
maandag 1 november 2021 om 21:15
hi allen, ik ben gewoon zo op van corona....het hele gebeuren...het is niet het gewone "er zat van zijn" maar echt depressief. Het gevoel van hopeloosheid overvalt me, en ik voel me gewoon compleet opgesloten op een bepaalde manier. Heb angststoornis ontwikkeld...en ja, ik weet ik kan daar het best hulp bij zoeken en doe dat ook: maar wachtlijst is nu een jaar. 
Ik ben ook door chronische ziekte in compleet isolement geweest, jaren, ook al voor corona, en de pandemie erbij breekt me gewoon compleet op. Het is niet mijn bedoeling te zeuren, ik ben iemand die altijd nog wel wat positiefs ziet, maar nu de afgelopen ca 8 maanden niet meer. Dat leed, die controverse, de steeds grotere tweespalt en intolerantie naar elkaar, pijn van zoveel mensen, allemaal mensen over de wereld in diep verdriet...het is iets dat me compleet opbreekt...
Heeft iemand ook zo'n hopeloos gevoel? Wie wordt er ook gewoon depressief van. niet zozeer 'zat' - dat is iedereen ondertussen wel, maar ECHT (zwaar) depressief? En hoe gaan julle ermee om?
Ik ben ook door chronische ziekte in compleet isolement geweest, jaren, ook al voor corona, en de pandemie erbij breekt me gewoon compleet op. Het is niet mijn bedoeling te zeuren, ik ben iemand die altijd nog wel wat positiefs ziet, maar nu de afgelopen ca 8 maanden niet meer. Dat leed, die controverse, de steeds grotere tweespalt en intolerantie naar elkaar, pijn van zoveel mensen, allemaal mensen over de wereld in diep verdriet...het is iets dat me compleet opbreekt...Heeft iemand ook zo'n hopeloos gevoel? Wie wordt er ook gewoon depressief van. niet zozeer 'zat' - dat is iedereen ondertussen wel, maar ECHT (zwaar) depressief? En hoe gaan julle ermee om?
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
vrijdag 19 november 2021 om 17:54
Herken dat wel Kers, ik moet mijn draai ook nog vinden als chronisch zieke. Heb toen in de eerste lockdown ook wat dingen geprobeerd zoals schilderen op nummer, haken, breien enz. maar allemaal veel te intens vermoeiend. Borduren hoef ik ook geen uren te proberen, maar het helpt om een leuk design op Pinterest te zoeken en houd het vooralsnog simpel. Niet als tip bedoeld hoor. Wat ik wilde zeggen: ik snap dat een hobby thuis niet gemakkelijk gevonden is. Ik ben ook meer uithuizerig ingesteld, maar is een deel van me waar ik deels afscheid heb van moeten nemen. Ik kan het gewoon niet veel meer. Vanmiddag wat uurtjes moeten slapen. Daar baal ik van en geheel accepteren dat ik het nodig heb lukt me nog niet.
Maar hé, luisterboeken is al IETS hè! Dat is al heel wat. En je hebt lekker gegeten! Je mag trots op jezelf zijn voor de stappen die je al gemaakt hebt.
En je weet dat je hier lekker van je af mag praten hè. Wij willen wel je Wilsons zijn.
Maar hé, luisterboeken is al IETS hè! Dat is al heel wat. En je hebt lekker gegeten! Je mag trots op jezelf zijn voor de stappen die je al gemaakt hebt.
En je weet dat je hier lekker van je af mag praten hè. Wij willen wel je Wilsons zijn.
vrijdag 19 november 2021 om 18:13
Knufff wat een lief bericht SN, dank!
En zo een dag had ik gisteren, ben om 10.30u weer in bed gaan liggen en kon er eind middag weer even uit om iets te eten. voelde me compleet op. het is een nachtmerrie, vooral omdat ik in de afgelopen jaren niets ben opgeschoten: ik weet NIET wat ik mankeer. Eindelijk heeft die huisarts die me eind september uit de praktijk stuurde omdat ik "TE VER WEG" zou wonen (2,5km van deur tot deur??) mij verwezen naar een internist, maar nu met corona ligt dat ook zo goed als stil. Hoor niets, en moet maar eens bellen
het raakt me wat je schrijft over dat je ook chronisch ziek bent...weet je dat dit voor het eerst is dat ik iemand 'tref 'die hetzelfde heeft - en dan bedoel ik hetzelfde uiteraard in de zin van 'herkenning'? In al die jaren....het was/is zo een nachtmerrie geweest. Dus ja, herkenbaar wat je schrijft over het schilderen etc, dat kost ook bakken met energie en als het dan niet helemaal bij je past wordt het eerder een soort draining-activity. En snappen doen veel mensen dat niet, die vinden het raar dat je dan zegt: vreselijk, bagger, ik haat breien. Je schijnt als chronisch zieke blij te moeten zijn met wat je kan doen, ook als je er geen reet aan vindt. Die afbraak, het gegeven dat je alles kwijt raakt. Dat snappen weinig mensen. Want je kan toch fijn breien? Enz...
Zoals ze zeggen in Duitsland: "ein gesunder mensch hat 1000 wünsche, ein kranker nur einen". Ik voel me gewoon zo op.
En inderdaad, wat je schrijft: het is afscheid nemen. En daar hebben weinig mensen geduld voor, je krijgt al gauw ongeduld over je heen....mensen kunnen slecht tegen gezeur en in de put zitten. Maar laat ik dat nou eens eindelijk willen mogen doen.
En zo een dag had ik gisteren, ben om 10.30u weer in bed gaan liggen en kon er eind middag weer even uit om iets te eten. voelde me compleet op. het is een nachtmerrie, vooral omdat ik in de afgelopen jaren niets ben opgeschoten: ik weet NIET wat ik mankeer. Eindelijk heeft die huisarts die me eind september uit de praktijk stuurde omdat ik "TE VER WEG" zou wonen (2,5km van deur tot deur??) mij verwezen naar een internist, maar nu met corona ligt dat ook zo goed als stil. Hoor niets, en moet maar eens bellen
het raakt me wat je schrijft over dat je ook chronisch ziek bent...weet je dat dit voor het eerst is dat ik iemand 'tref 'die hetzelfde heeft - en dan bedoel ik hetzelfde uiteraard in de zin van 'herkenning'? In al die jaren....het was/is zo een nachtmerrie geweest. Dus ja, herkenbaar wat je schrijft over het schilderen etc, dat kost ook bakken met energie en als het dan niet helemaal bij je past wordt het eerder een soort draining-activity. En snappen doen veel mensen dat niet, die vinden het raar dat je dan zegt: vreselijk, bagger, ik haat breien. Je schijnt als chronisch zieke blij te moeten zijn met wat je kan doen, ook als je er geen reet aan vindt. Die afbraak, het gegeven dat je alles kwijt raakt. Dat snappen weinig mensen. Want je kan toch fijn breien? Enz...
Zoals ze zeggen in Duitsland: "ein gesunder mensch hat 1000 wünsche, ein kranker nur einen". Ik voel me gewoon zo op.
En inderdaad, wat je schrijft: het is afscheid nemen. En daar hebben weinig mensen geduld voor, je krijgt al gauw ongeduld over je heen....mensen kunnen slecht tegen gezeur en in de put zitten. Maar laat ik dat nou eens eindelijk willen mogen doen.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
vrijdag 19 november 2021 om 18:32
Dat is ook de roep die ik echt in je hoor. Mag ik ook even?
Ik denk dat je niet veel van mij verschilt en heel veel voor anderen hebt willen doen, zonder er iets voor terug te krijgen.
En nu ben jij diegene die het nodig heeft en blijft steun en toeverlaat uit.
Dat vind ik oprecht heel vervelend voor je. Want dat maakt chronisch ziek zijn nóg zwaarder. Ik ben blij dat ik een man heb die alles uit handen neemt als het niet gaat en ik heb een begripvolle vriendin waarbij een half woord genoeg is. Maar bij familie blijft het ook uit. Mijn vader zal me niet vragen hoe het gaat of dat hij wat voor me kan doen qua een keertje extra opvang van de kinderen of zo. Mijn siblings vragen er ook niet naar, ook geen belangstelling voor wat er speelt. Het moet leuk, gezellig en luchtig blijven.
Ik ben heel dankbaar voor de mensen die er voor me zijn, maar juist die familie is je basis. Die ken je al zo lang, is zo vertrouwd ergens. En dat maakt het heel erg krom dat die basis zo in elkaar steekt. En dat je zelf constant moet vechten het voor jezelf recht te breien.
Dat dan die steun ontbreekt maakt het alleen maar nog verdrietiger.
Kers, je doet ertoe. De weg die je nu aflegt is een hele zware maar het gaat je ook leren hoe sterk je bent en waar je toe is staat bent. Hoe angstig en verschrikkelijk moeilijk ook. Je bent een dappere vrouw Kers!
Ik denk dat je niet veel van mij verschilt en heel veel voor anderen hebt willen doen, zonder er iets voor terug te krijgen.
En nu ben jij diegene die het nodig heeft en blijft steun en toeverlaat uit.
Dat vind ik oprecht heel vervelend voor je. Want dat maakt chronisch ziek zijn nóg zwaarder. Ik ben blij dat ik een man heb die alles uit handen neemt als het niet gaat en ik heb een begripvolle vriendin waarbij een half woord genoeg is. Maar bij familie blijft het ook uit. Mijn vader zal me niet vragen hoe het gaat of dat hij wat voor me kan doen qua een keertje extra opvang van de kinderen of zo. Mijn siblings vragen er ook niet naar, ook geen belangstelling voor wat er speelt. Het moet leuk, gezellig en luchtig blijven.
Ik ben heel dankbaar voor de mensen die er voor me zijn, maar juist die familie is je basis. Die ken je al zo lang, is zo vertrouwd ergens. En dat maakt het heel erg krom dat die basis zo in elkaar steekt. En dat je zelf constant moet vechten het voor jezelf recht te breien.
Dat dan die steun ontbreekt maakt het alleen maar nog verdrietiger.
Kers, je doet ertoe. De weg die je nu aflegt is een hele zware maar het gaat je ook leren hoe sterk je bent en waar je toe is staat bent. Hoe angstig en verschrikkelijk moeilijk ook. Je bent een dappere vrouw Kers!
vrijdag 19 november 2021 om 20:11
Lig hier met tranen in de ogen, merci voor je lieve woorden en nogmaals, de (h)erkenning
Het is werkelijk een ongelofelijke hoeveelheid aan dingen die, en zo is het helaas, mijn hart hebben gebroken
Tot voor kort was het stroef maar n mini beetje rekbaar, nog, ben altijd al een sterk en ook ergens gek genoeg luchthartig, blij persoon geweest, ook al was het zwaar. Die dat sprankje zonlicht ergens in vond, in haar hart mee nam en ermee uit diepe dalen kon komen.
Maar mijn hart is ECHT gebroken. En dat rotte is dat t zo cliché klinkt dat makkelijk de erge lading ervan af kan worden gehaald. Daarom zwijg ik ook vaak, omdat al deze woorden niets zeggen over de echt complete desintegratie van een leven, en ja, echt, dan besef ik me óók dat t nog vele malen erger kan (ik blijf bv dankbaar met zo veel). Hoe moet je dat in woorden vangen, ik ga er uit respect voor mij zelf niet aan beginnen.
En tegelijkertijd verstopt alles als he er geen woorden voor vindt.
Sommige dingen zijn gewoon te erg voor woorden en juist dan is het zo belangrijk ze te vinden en hardop zeggen. En van dat laatste is het vijf hele lange jaren NIET gekomen, en ik ben letterlijk en figuurlijk kapotgeslagen
Svp niet quoten
Liefs
Het is werkelijk een ongelofelijke hoeveelheid aan dingen die, en zo is het helaas, mijn hart hebben gebroken
Tot voor kort was het stroef maar n mini beetje rekbaar, nog, ben altijd al een sterk en ook ergens gek genoeg luchthartig, blij persoon geweest, ook al was het zwaar. Die dat sprankje zonlicht ergens in vond, in haar hart mee nam en ermee uit diepe dalen kon komen.
Maar mijn hart is ECHT gebroken. En dat rotte is dat t zo cliché klinkt dat makkelijk de erge lading ervan af kan worden gehaald. Daarom zwijg ik ook vaak, omdat al deze woorden niets zeggen over de echt complete desintegratie van een leven, en ja, echt, dan besef ik me óók dat t nog vele malen erger kan (ik blijf bv dankbaar met zo veel). Hoe moet je dat in woorden vangen, ik ga er uit respect voor mij zelf niet aan beginnen.
En tegelijkertijd verstopt alles als he er geen woorden voor vindt.
Sommige dingen zijn gewoon te erg voor woorden en juist dan is het zo belangrijk ze te vinden en hardop zeggen. En van dat laatste is het vijf hele lange jaren NIET gekomen, en ik ben letterlijk en figuurlijk kapotgeslagen
Svp niet quoten
Liefs
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zaterdag 20 november 2021 om 02:31
Doe geen oog dicht van die rellen
Het is echt een gotspe en kruitvat, en dit gaat nog niet stoppen.
Ik doe ondertussen ademhalingsoefeningen en las een bijzonder gedicht dat me rust gaf
Totally
By Tony hoagland
I'm raking leaves and singing in my off-key voice
a mangled version of Madonna's "Like a Virgin,"
a song I thought I hated;
that's how it goes when your head and heart
are in different time zones--
you often don't find out till tomorrow
what you felt today.
I know I do not understand the principles
of leaf removal; I pile them up
in glowing heaps of cadmium and orange,
but I identify so much more
with the entropic gusts of wind
that knock them all apart again.
Is it natural to be scattered?
When I look to the sky I am often dreaming
of a television program that I saw some months ago;
when I walk into a dinner party
I am thinking of the book I mean to read when I get home--you might say
my here is disconnected to my now,
so never am I entirely anywhere,
or anyone. But I won't speak cruelly
of myself: this dividedness is just what
makes our species great: possible for Darwin
to figure out his theory of selection
while playing five-card stud,
for surgeon Keats to find a perfect rhyme
wrist-deep in the disorder
of an open abdomen
For example, it is autumn here.
The defoliated trees look frightened
at the edge of town,
as if the train they missed
had taken all their clothes.
The whole world in unison is turning
toward a zone of nakedness and cold.
But me, I have this strange conviction
that I am going to be born.
Het is echt een gotspe en kruitvat, en dit gaat nog niet stoppen.
Ik doe ondertussen ademhalingsoefeningen en las een bijzonder gedicht dat me rust gaf
Totally
By Tony hoagland
I'm raking leaves and singing in my off-key voice
a mangled version of Madonna's "Like a Virgin,"
a song I thought I hated;
that's how it goes when your head and heart
are in different time zones--
you often don't find out till tomorrow
what you felt today.
I know I do not understand the principles
of leaf removal; I pile them up
in glowing heaps of cadmium and orange,
but I identify so much more
with the entropic gusts of wind
that knock them all apart again.
Is it natural to be scattered?
When I look to the sky I am often dreaming
of a television program that I saw some months ago;
when I walk into a dinner party
I am thinking of the book I mean to read when I get home--you might say
my here is disconnected to my now,
so never am I entirely anywhere,
or anyone. But I won't speak cruelly
of myself: this dividedness is just what
makes our species great: possible for Darwin
to figure out his theory of selection
while playing five-card stud,
for surgeon Keats to find a perfect rhyme
wrist-deep in the disorder
of an open abdomen
For example, it is autumn here.
The defoliated trees look frightened
at the edge of town,
as if the train they missed
had taken all their clothes.
The whole world in unison is turning
toward a zone of nakedness and cold.
But me, I have this strange conviction
that I am going to be born.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
dinsdag 28 december 2021 om 21:04
hoop....waar halen jullie hoop uit in deze tijden? Bij mij is dat muziek die soms die kleine opening geeft naar iets groters, moois dan deze pandemie
https://www.youtube.com/watch?v=T_-8mKZ7vuU
zo mooi (met ondertitels)
https://www.youtube.com/watch?v=T_-8mKZ7vuU
zo mooi (met ondertitels)
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
dinsdag 28 december 2021 om 22:32
oh ja, hagelslagjes, de huisdieren. Cutiepies!!
Heb jij huisdieren?
Ik niet helaas, maar ik kan genieten van die dierenfilmpjes die je overal voorbij ziet komen
.
en wat speel je zoal: bordspelen, games...?
Heb jij huisdieren?
Ik niet helaas, maar ik kan genieten van die dierenfilmpjes die je overal voorbij ziet komen
.en wat speel je zoal: bordspelen, games...?
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
dinsdag 28 december 2021 om 22:34
Las ook een prachtig stuk vandaag in de Guardian. https://www.theguardian.com/commentisfr ... resilience
Wat me ook heel erg helpt, is dat gevoel dat je niet alleen staat in die wanhoop, onmacht, angst.... en die laatste zin in genoemd artikel bracht me de tranen in de ogen.
Zo is het ook...
Wat me ook heel erg helpt, is dat gevoel dat je niet alleen staat in die wanhoop, onmacht, angst.... en die laatste zin in genoemd artikel bracht me de tranen in de ogen.
Zo is het ook...
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
dinsdag 28 december 2021 om 22:36
voor als die achter betaalmuur staat
https://newsconcerns.com/i-thought-i-co ... ine-berry/
https://newsconcerns.com/i-thought-i-co ... ine-berry/
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
