Coronavirus COVID-19
alle pijlers
depressief van pandemie
maandag 1 november 2021 om 21:15
hi allen, ik ben gewoon zo op van corona....het hele gebeuren...het is niet het gewone "er zat van zijn" maar echt depressief. Het gevoel van hopeloosheid overvalt me, en ik voel me gewoon compleet opgesloten op een bepaalde manier. Heb angststoornis ontwikkeld...en ja, ik weet ik kan daar het best hulp bij zoeken en doe dat ook: maar wachtlijst is nu een jaar. 
Ik ben ook door chronische ziekte in compleet isolement geweest, jaren, ook al voor corona, en de pandemie erbij breekt me gewoon compleet op. Het is niet mijn bedoeling te zeuren, ik ben iemand die altijd nog wel wat positiefs ziet, maar nu de afgelopen ca 8 maanden niet meer. Dat leed, die controverse, de steeds grotere tweespalt en intolerantie naar elkaar, pijn van zoveel mensen, allemaal mensen over de wereld in diep verdriet...het is iets dat me compleet opbreekt...
Heeft iemand ook zo'n hopeloos gevoel? Wie wordt er ook gewoon depressief van. niet zozeer 'zat' - dat is iedereen ondertussen wel, maar ECHT (zwaar) depressief? En hoe gaan julle ermee om?
Ik ben ook door chronische ziekte in compleet isolement geweest, jaren, ook al voor corona, en de pandemie erbij breekt me gewoon compleet op. Het is niet mijn bedoeling te zeuren, ik ben iemand die altijd nog wel wat positiefs ziet, maar nu de afgelopen ca 8 maanden niet meer. Dat leed, die controverse, de steeds grotere tweespalt en intolerantie naar elkaar, pijn van zoveel mensen, allemaal mensen over de wereld in diep verdriet...het is iets dat me compleet opbreekt...Heeft iemand ook zo'n hopeloos gevoel? Wie wordt er ook gewoon depressief van. niet zozeer 'zat' - dat is iedereen ondertussen wel, maar ECHT (zwaar) depressief? En hoe gaan julle ermee om?
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
maandag 1 november 2021 om 21:23
maandag 1 november 2021 om 21:34
Ik zou mezelf niet depressief noemen, maar ik merk wel dat de stress me echt te veel aan het worden is. Heel veel gedoe op het werk, ik vind dat er niet goed mee omgegaan wordt en we hebben ook veel besmettingen. Ik ben de enige in het hele bedrijf die zich zorgen maakt. Ik kan er van wakker liggen, durf dan bijna niet meer te gaan.. ik weet ook even niet hoe ik het onder controle moet krijgen. Heb een verleden met angsten en hypochondrie en dat ging eigenlijk heel goed, maar toen kwam corona
maandag 1 november 2021 om 21:37
Ik heb dit dus de laatste paar weken. Het constante gezeik over dat virus, dan weer maatregelen en die vervelende persconferenties.. het is een gebed zonder end. Ik word boos en neerslachtig van vooral de tweedeling in de maatschappij. Je wordt nog net niet afgeslacht als je niet dezelfde mening deelt, wat voor mening het dan ook is. Wat is er gebeurd met de mensheid sinds de pandemie? Zoveel haat en nijd over en weer. Ik ben er zó intens klaar mee. Het liefst kruip ik onder de dekens tot alles weer écht normaal is. Geen gekloot en gedoe meer met QR codes, mondkapjes en andere maatregelen. Anderzijds werk ik in de zorg en ook daar ligt heel veel frustratie bij mij. Alles kapot bezuinigd de afgelopen jaren en zie hier het resultaat: mensen die geen corona hebben mogen lekker wachten op hun behandeling die sommigen hard nodig hebben. Simpelweg omdat er geen personeel is en de zorg finaal is uitgekleed. Ik zie collega's komen, maar ik zie ze net zo hard weer gaan. Het lijkt alsof er niets anders meer bestaat, het draait allemaal om corona. Al met al een deprimerende klotezooi. Zo, einde rant. Maar man, ik voel je.
maandag 1 november 2021 om 21:39
@flamingo, dank je en heel herkenbaar, ja, hier ook...pfff...herinner me dat ik het eerste jaar nog wel redelijk doorkwam, maar reserves zijn op
@TheEvilQueen: dank je wel voor je steunende berichtje en openheid, en ik voel grote herkenning. ik lig onderhand ook wakker ervan, er lijkt geen eind aan te komen, en het gaat ook helemaal niet goed met de cijfers, en ik blijf me ook zo verdrietig voelen om alles. Hoe iedereen hiermee zit, hoe alleen ik ermee ben, nu bijna twee jaar... - heb niemand. Ik heb vroeger ook hypochondrie gehad, is decennia over geweest, maar nu angststoornissen weer ontwikkeld...en die worden steeds erger. Hoe ga jij ermee om? Heb je bepaalde dingen die je helpen?
Veel sterke jullie beiden, ik ben blij dat jullie hier open jullie ervaringen over delen.
@TheEvilQueen: dank je wel voor je steunende berichtje en openheid, en ik voel grote herkenning. ik lig onderhand ook wakker ervan, er lijkt geen eind aan te komen, en het gaat ook helemaal niet goed met de cijfers, en ik blijf me ook zo verdrietig voelen om alles. Hoe iedereen hiermee zit, hoe alleen ik ermee ben, nu bijna twee jaar... - heb niemand. Ik heb vroeger ook hypochondrie gehad, is decennia over geweest, maar nu angststoornissen weer ontwikkeld...en die worden steeds erger. Hoe ga jij ermee om? Heb je bepaalde dingen die je helpen?
Veel sterke jullie beiden, ik ben blij dat jullie hier open jullie ervaringen over delen.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
maandag 1 november 2021 om 21:47
Roosebloom...stil van je bericht....het raakt me wat je schrijft omdat ik eigenlijk elk woord herken. Die tweespalt onderling, overal die ellenlange discussies...ik kan er gewoon niet meer tegen...
Ik merk gewoon dat ik depressief ben, maar dan echt depressief, en net als jij zou ik liefst hele dag onder de dekens blijven. Het voelt voor mij ook nog steeds als een soort droom aka nachtmerrie. Hebben jullie dat ook? Bij tijden gewoon dat alles niet waar is/onwerkelijk? Ik heb dit de laatste acht maanden gewoon permanent: alsof ik naar een slechte film aan het kijken ben, en het allemaal niet echt gebeurt. Als ik dan terugdenk aan de tijden voor corona, voelt het helemaal compleet bizar, ongrijpbaar. Hoe normaal alles was, zoals bij elkaar staan op een feestje, enz. Niemand stond er ooit bij stil, en nu is het inderdaad het enige dat er is, lijkt het. Ik ben gewoon zo moe en op ervan. Maar dit voelt tegelijkertijd ook zo als gezeur, omdat er zoveel mensen het zoveel slechter hebben. Maar ik kan gewoon niet meer ermee omgaan.
Heb je iets gevonden waardoor je wat op de been blijft Roosebloom? Heb je bv hulp via je werk, een psycholoog of groepsgesprek met collega's - of iets anders waar je dan even weer die hoop vandaan haalt? Of zit je net als ik even compleet in de put?
Het is voor jou ook zo zwaar, dat je elke dag in je werk ermee geconfroneerd wordt met het leed, en die hopeloosheid daarover moet enorm zijn na zo lange tijd. Ik voel met je mee, al kan ik het niet compleet invoelen, omdat ik niet in de zorg werk. Maar ook voor jou kracht, meid - ben dankbaar voor je openheid. Want hoewel ik dit niemand gun: samen delen maakt sterker, al zijn er geen kant en klare oplossingen....
Ik merk gewoon dat ik depressief ben, maar dan echt depressief, en net als jij zou ik liefst hele dag onder de dekens blijven. Het voelt voor mij ook nog steeds als een soort droom aka nachtmerrie. Hebben jullie dat ook? Bij tijden gewoon dat alles niet waar is/onwerkelijk? Ik heb dit de laatste acht maanden gewoon permanent: alsof ik naar een slechte film aan het kijken ben, en het allemaal niet echt gebeurt. Als ik dan terugdenk aan de tijden voor corona, voelt het helemaal compleet bizar, ongrijpbaar. Hoe normaal alles was, zoals bij elkaar staan op een feestje, enz. Niemand stond er ooit bij stil, en nu is het inderdaad het enige dat er is, lijkt het. Ik ben gewoon zo moe en op ervan. Maar dit voelt tegelijkertijd ook zo als gezeur, omdat er zoveel mensen het zoveel slechter hebben. Maar ik kan gewoon niet meer ermee omgaan.
Heb je iets gevonden waardoor je wat op de been blijft Roosebloom? Heb je bv hulp via je werk, een psycholoog of groepsgesprek met collega's - of iets anders waar je dan even weer die hoop vandaan haalt? Of zit je net als ik even compleet in de put?
Het is voor jou ook zo zwaar, dat je elke dag in je werk ermee geconfroneerd wordt met het leed, en die hopeloosheid daarover moet enorm zijn na zo lange tijd. Ik voel met je mee, al kan ik het niet compleet invoelen, omdat ik niet in de zorg werk. Maar ook voor jou kracht, meid - ben dankbaar voor je openheid. Want hoewel ik dit niemand gun: samen delen maakt sterker, al zijn er geen kant en klare oplossingen....
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
maandag 1 november 2021 om 21:50
Dankje surebaby, ook voor jou veel sterkte..
en ja, sta op wachtlijst, helaas minimaal nog een jaar... ;9*
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
maandag 1 november 2021 om 21:55
Ik had dit dus vrij snel al. Ik kreeg eerst paniekaanvallen, werd angstig en kreeg ook last van stemmingswisselingen. Met een collega was ik in gesprek eind december 2020, via Teams. Zij merkte dat ik heel anders was en vroeg zich voorzichtig af of ik niet depressief was. Ik schrok hier nogal van en trok bij de huisarts aan de bel. Ik werd meteen gebeld door de praktijkondersteuner en door dit gesprek en haar vragen kwam ik er achter dat ik dus wel degelijk depressief was. Ik ben heel blij met mijn zorgverlener. De wachtlijst was lang en ik kon uiteindelijk pas begin juni op intake. Tot die tijd bleef ik gesprekken houden met de praktijkondersteuner en stuurde ze me ook veel informatie. Mede door de therapie die in juni begon voel ik me veel beter. Soms heb ik nog wel eens van die dagen. Ik wil alleen maar in bed liggen en er komt niets uit mijn handen. Ik heb geleerd me daar aan over te geven en te accepteren dat ik een off day heb. Maar nu het weer de verkeerde kant op gaat heb ik het best vaak moeilijk. Ik vind het ook echt mind blowing dat we echt leven met een pandemie. Ik had nooit gedacht zoiets mee te maken. Dat uitzichtloze gevoel heb ik nu ook vaker. Maar gelukkig lukt het me ook om mijn gedachten om te turnen en niet te blijven hangen in het negatieve.
Ik kan je echt aanraden om bij de huisarts aan de bel te trekken. Het heeft mij enorm geholpen en laat je niet afschrikken door zoiets als wachtlijsten. Een knuffel en sterkte!
Ik kan je echt aanraden om bij de huisarts aan de bel te trekken. Het heeft mij enorm geholpen en laat je niet afschrikken door zoiets als wachtlijsten. Een knuffel en sterkte!
maandag 1 november 2021 om 22:00
Ik ben niet zo'n prater. We hebben via het werk wel de mogelijkheid om over de situatie te praten, maar of ik daar nou zo gelukkig van word.. hmm, ik weet het niet. Het liefst doe ik net alsof dat hele klote virus niet bestaat. Maar als er dan voor de zoveelste keer een test afgenomen moet worden bij de cliënten omdat ze 1 snottebel hebben zakt de levenslust mij in de schoenen. Ik heb er genoeg van, mijn cliënten hebben er genoeg van om zo geïsoleerd te zijn. Ik ben de hele situatie beu en mentaal zit ik echt even in een zwart gat. Wanneer stopt het? Vooral het uitzichtloze begint me op te breken. En het is volkomen logisch dat je dit na bijna 2 jaar niet meer trekt. Dit heeft een enorme impact op je psychische gesteldheid en je draaglast en kracht is een keertje op. De situatie is niet gezond, voor niemand niet. En weet dat jouw leed er ook mag zijn. Er zijn duizenden mensen die het waarschijnlijk slechter hebben, maar je hoeft je eigen lijden niet te bagetalliseren. Het is zwaar, het is kut en momenteel glijden we weer rustig af naar nieuwe maatregelen. Ik ben ook al weken alleen maar boos en enorm chagrijnig door de hele situatie.kers schreef: ↑01-11-2021 21:47Roosebloom...stil van je bericht....het raakt me wat je schrijft omdat ik eigenlijk elk woord herken. Die tweespalt onderling, overal die ellenlange discussies...ik kan er gewoon niet meer tegen...
Ik merk gewoon dat ik depressief ben, maar dan echt depressief, en net als jij zou ik liefst hele dag onder de dekens blijven. Het voelt voor mij ook nog steeds als een soort droom aka nachtmerrie. Hebben jullie dat ook? Bij tijden gewoon dat alles niet waar is/onwerkelijk? Ik heb dit de laatste acht maanden gewoon permanent: alsof ik naar een slechte film aan het kijken ben, en het allemaal niet echt gebeurt. Als ik dan terugdenk aan de tijden voor corona, voelt het helemaal compleet bizar, ongrijpbaar. Hoe normaal alles was, zoals bij elkaar staan op een feestje, enz. Niemand stond er ooit bij stil, en nu is het inderdaad het enige dat er is, lijkt het. Ik ben gewoon zo moe en op ervan. Maar dit voelt tegelijkertijd ook zo als gezeur, omdat er zoveel mensen het zoveel slechter hebben. Maar ik kan gewoon niet meer ermee omgaan.
Heb je iets gevonden waardoor je wat op de been blijft Roosebloom? Heb je bv hulp via je werk, een psycholoog of groepsgesprek met collega's - of iets anders waar je dan even weer die hoop vandaan haalt? Of zit je net als ik even compleet in de put?
Het is voor jou ook zo zwaar, dat je elke dag in je werk ermee geconfroneerd wordt met het leed, en die hopeloosheid daarover moet enorm zijn na zo lange tijd. Ik voel met je mee, al kan ik het niet compleet invoelen, omdat ik niet in de zorg werk. Maar ook voor jou kracht, meid - ben dankbaar voor je openheid. Want hoewel ik dit niemand gun: samen delen maakt sterker, al zijn er geen kant en klare oplossingen....
rosebloom wijzigde dit bericht op 01-11-2021 22:01
0.14% gewijzigd
maandag 1 november 2021 om 22:01
Pff, dank je wel joyandpain, ik ben heel blij te lezen dat je je beter voelt met de hulp die je kreeg! Dat geeft moed. Ja, het is bij mij ook helemaal mis nu. Heb ook paniekaanvallen (maar uit die niet zo, ben vrij kalm van aard, maar van binnen ben ik gewoon doodbang). Had dit lang ook niet door van mezelf...maar het gaat almaar slechter.
Het is soms goed om mss even een paar dagen te accepteren dat ik niet meer kan. Ik voel me daar dan schuldig om, omdat anderen het zwaarder hebben. maar daarmee bagatelliseer ik mijn echte wanhoop over alles. Ben echt op.
Wat je schrijft herken ik in ieder geval, bijna woordelijk, en ik wens je ook veel kracht. Blij dat je hulp vond, en je je beter voelt: dat geeft mij echt de hoop dat hier uit te komen is.
Wat voor soort therapie heb je gekregen, weet je dit? Met veel oefeningen, of juist praten? En kreeg je ook medicatie ervoor?
Het is soms goed om mss even een paar dagen te accepteren dat ik niet meer kan. Ik voel me daar dan schuldig om, omdat anderen het zwaarder hebben. maar daarmee bagatelliseer ik mijn echte wanhoop over alles. Ben echt op.
Wat je schrijft herken ik in ieder geval, bijna woordelijk, en ik wens je ook veel kracht. Blij dat je hulp vond, en je je beter voelt: dat geeft mij echt de hoop dat hier uit te komen is.
Wat voor soort therapie heb je gekregen, weet je dit? Met veel oefeningen, of juist praten? En kreeg je ook medicatie ervoor?
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
maandag 1 november 2021 om 22:04
Het is echt een kunst om plezier uit andere dingen te halen. Beleef je nog ergens plezier aan? Ik was net in de rouw om m'n vriend eigenlijk toen de pandemie begon. Lastig rouwen in je eentje. Gelukkig goede therapie gehad en ik heb nog antidepressiva voorlopig. Ik haal mijn plezier nu bijvoorbeeld uit het gezellig maken van mijn huis en af en toe wat leuks kopen dat dan weer wordt bezorgd. Zo zie ik ook wat mensen haha. Maar kijk wat je leuk vindt, misschien kun je wel aan een nieuwe hobby beginnen.
Kun je niet aan antidepressiva beginnen voordat de therapie start? En heb je gesprekken met de POH ter overbrugging? Of zou je ter overbrugging zelf iemand kunnen vinden om een aantal gesprekken mee te hebben, al dan niet door de verzekering vergoed?
Kun je niet aan antidepressiva beginnen voordat de therapie start? En heb je gesprekken met de POH ter overbrugging? Of zou je ter overbrugging zelf iemand kunnen vinden om een aantal gesprekken mee te hebben, al dan niet door de verzekering vergoed?
maandag 1 november 2021 om 22:04
Vooral vorig jaar was ik wel angstig. Na de vaccinatie heb ik dat meer kunnen laten varen. Ik ga nu bewust wat meer op pad en ben onlangs voor het eerst weer in een restaurant geweest. Dat voelde als vanouds. In de winkel zet ik nog steeds een mondkapje op en merk dat mensen me daardoor vaak de ruimte geven, dat vind ik eigenlijk heel fijn.
Hoe is dat met jou TO? Durf je wel voldoende je huis uit te gaan? En lukt het je om het nieuws zoveel mogelijk te vermijden?
Wat rot trouwens dat je eerst door een chronische ziekte in isolement geweest bent. Tijdens een migraine aanval kom ik een aantal dagen niet buiten en dat vind ik (mentaal) al redelijk zwaar.
Hoe is dat met jou TO? Durf je wel voldoende je huis uit te gaan? En lukt het je om het nieuws zoveel mogelijk te vermijden?
Wat rot trouwens dat je eerst door een chronische ziekte in isolement geweest bent. Tijdens een migraine aanval kom ik een aantal dagen niet buiten en dat vind ik (mentaal) al redelijk zwaar.
maandag 1 november 2021 om 22:16
Dat was ook mijn hoop, maar heb er zestien gebeld Moiren, en allemaal (lange) wachtlijst of zelfs patientenstop
Rosebloom, herkenbaar...echt...heb hetzelfde!
Hagelslagjes, en Inktlijn, dank voor jullie fijne berichten, duik mijn nest in dus later meer, maar wil even zeggen: bedankt, dat jullie open delen wat jullie ervaringen zijn, en delen waar jullie iets aan hadden. Voel me al een stuk minder alleen!
Dikke knuffel voor iedereen die er 1 kan gebruiken
Rosebloom, herkenbaar...echt...heb hetzelfde!
Hagelslagjes, en Inktlijn, dank voor jullie fijne berichten, duik mijn nest in dus later meer, maar wil even zeggen: bedankt, dat jullie open delen wat jullie ervaringen zijn, en delen waar jullie iets aan hadden. Voel me al een stuk minder alleen!
Dikke knuffel voor iedereen die er 1 kan gebruiken
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
maandag 1 november 2021 om 22:27
Goed dat je het hier deelt, vervelend om te lezen. Heb je ervaring met je depressief voelen? Los van professionele hulp zijn er wel wat basics waar je misschien op kunt letten: gezond proberen te te eten, beweging, genoeg slapen, regelmaat.. Dat lost het niet op maar kan wel net wat meer energie geven als je het nodig hebt.
Ben je bekend met mindfulness? Ook dat is geen oplossing maar kan wel helpen om je rustiger te maken als je jezelf lijkt te verliezen in de negatieve gedachten.
Ben je bekend met mindfulness? Ook dat is geen oplossing maar kan wel helpen om je rustiger te maken als je jezelf lijkt te verliezen in de negatieve gedachten.
maandag 1 november 2021 om 22:30
*knip ivm edit,
Ik heb wel een gezin met een jong kind en een stabiele, fijne partner. Dat zorgt voor de nodige vrolijkheid en afleiding maar ook regelmaat.
Het nieuws volgde ik al jaren niet meer echt omdat ik er altijd al overgevoelig voor was. Maar nu met Corona wil ik toch meer meekrijgen van het nieuws. Maar ik beperkt me wel tot 3 nieuws apps (nu.nl en 2 kranten, die ik vluchtig scan) en dat was het. Geen sociale media die daarover gaan, geen discussies over aangaan, geen talkshows en geen nieuws kijken. Ik kies bewust voor positieve input. Natuur, klassieke muziek, een mooi boek.
Sterkte voor jou Kers, en ook voor de anderen die hier zo open en kwetsbaar over schrijven.
Mooi dat je dit topic hebt geopend.
Ik heb wel een gezin met een jong kind en een stabiele, fijne partner. Dat zorgt voor de nodige vrolijkheid en afleiding maar ook regelmaat.
Het nieuws volgde ik al jaren niet meer echt omdat ik er altijd al overgevoelig voor was. Maar nu met Corona wil ik toch meer meekrijgen van het nieuws. Maar ik beperkt me wel tot 3 nieuws apps (nu.nl en 2 kranten, die ik vluchtig scan) en dat was het. Geen sociale media die daarover gaan, geen discussies over aangaan, geen talkshows en geen nieuws kijken. Ik kies bewust voor positieve input. Natuur, klassieke muziek, een mooi boek.
Sterkte voor jou Kers, en ook voor de anderen die hier zo open en kwetsbaar over schrijven.
Mooi dat je dit topic hebt geopend.
hobbeltverder wijzigde dit bericht op 02-11-2021 10:34
Reden: privacyenzo
Reden: privacyenzo
33.64% gewijzigd
maandag 1 november 2021 om 23:05
Niet depressief, maar ben er wel klaar mee. Je hoort heel de dag niks anders. Straks mag ik niet eens meer de sportschool in. Terwijl gevaccineerde het virus ook kunnen overdragen. En soms reacties van mensen om moedeloos van te worden. Respecteer elkaar gewoon ipv dat eeuwige verwijten en gediscussieer.
