Entertainment
alle pijlers
'The Boy is mine' Een ontluisterende documentaire.
woensdag 19 maart 2008 om 14:24
Een ontluisterende documentaire over machteloze hulpverlening aan tienermoeder.Miranda is een meid van de straat. Ze wordt zwanger en haar zoontje Soufian wordt geboren. Maar Miranda heeft geen uitkering,geen vaste verblijfplaats, luiers en eten zijn er vaak niet. Foute vrienden maken misbruik van Miranda en ze blijft zitten met een schuld van 30.000 Euro. Miranda loopt vast in het zorgsysteem van wachtlijsten, budgetten en bureaucratie.
Per toeval kwam ik deze heftig documentaire tegen, en met gemengde en tegenstrijdige gevoelens, wil ik hem met jullie delen.
Wát vinden wij hier nou van?
Is het wel de bureaucratie waar deze Miranda tegenaanloopt? Of spelen er heel andere dingen? Zeg het maar....
The Boy is mine
Per toeval kwam ik deze heftig documentaire tegen, en met gemengde en tegenstrijdige gevoelens, wil ik hem met jullie delen.
Wát vinden wij hier nou van?
Is het wel de bureaucratie waar deze Miranda tegenaanloopt? Of spelen er heel andere dingen? Zeg het maar....
The Boy is mine
woensdag 19 maart 2008 om 15:57
Ik denk niet dat je alles op de ouders af kunt schuiven, sommige mensen deugen van zichzelf al niet. Ook als kind niet.
Als ik kijk naar de vader van mijn oudste dochter, die heeft een ontzettend aardige broer. Succesvol, geleerd, vriendelijk... Terwijl zijn eigen broer, mijn ex dus, totaal niet meekomt in de maatschappij.
En gewoon dezelfde opvoeding gehad van dezelfde ouders.
Als ik kijk naar de vader van mijn oudste dochter, die heeft een ontzettend aardige broer. Succesvol, geleerd, vriendelijk... Terwijl zijn eigen broer, mijn ex dus, totaal niet meekomt in de maatschappij.
En gewoon dezelfde opvoeding gehad van dezelfde ouders.
woensdag 19 maart 2008 om 16:04
woensdag 19 maart 2008 om 16:07
Bij mij ook niet zamirah.
Iemand van 19 is volwassen.
Er zijn genoeg meiden (vrouwen) van 19 die op zichzelf wonen, hun eigen geld verdienen en in sommige gevallen al bewust kiezen voor kinderen.
Natuurlijk is zij een verhaal apart, maar er is idd wel heel weinig wil bij haar. Ze laat zich voortdurend overleveren aan hulpinstanties of aan haar ouders.
Iemand van 19 is volwassen.
Er zijn genoeg meiden (vrouwen) van 19 die op zichzelf wonen, hun eigen geld verdienen en in sommige gevallen al bewust kiezen voor kinderen.
Natuurlijk is zij een verhaal apart, maar er is idd wel heel weinig wil bij haar. Ze laat zich voortdurend overleveren aan hulpinstanties of aan haar ouders.
woensdag 19 maart 2008 om 16:14
Tot je 21e zijn je hersenen nog volop aan het ontwikkelen. Tot je 21e zijn je ouders financieel verantwoordelijk voor je. Hoe krijg je het dan voor elkaar om, onder de handen van de hulpverlening, op straat te leven, een kind te krijgen, en 30.000 euro schuld te hebben, als sociaal zwakbegaafde?
Je kan echt niet alles op het karakter afschuiven. Hulpverlening heeft hier jammerlijk gefaald.
Je kan echt niet alles op het karakter afschuiven. Hulpverlening heeft hier jammerlijk gefaald.
woensdag 19 maart 2008 om 17:16
je hebt wel erg veel te vertellen over iets wat je niet hebt gezien! Geen tijd om te kijken wel tijd om er van alles over te zeggen. Jouw opmerkingen zitten er daardoor naast, en jammerlijk faal jij dan hier.
Inherent aan hulpverlening is dat je hulp moet accepteren, is het niet voor jezelf dan wel voor het kind. Als je continue je kont tegen de krib gooit, dan houdt het ergens op en wordt je kind naar een beter en veiliger leefsituatie gebracht. Dat doen ze niet zomaar. Ze verliet steeds plekken waar het goed was voor haar kind, omdat ze weigerde te luisteren en weigerde mee te werken. Niet uit bed komen, steeds maar weerstand bieden tegen de mensen die je willen helpen met je kind. Dat soort gedrag mag misschien bij een tiener horen, maar niet als die tiener de verantwoordelijkheid voor een kind heeft. Ik vond het eigenlijk vanaf het begin af aan al duidelijk dat dit mesije nooit voor haar kind zou kunnen gaan zorgen. Zelf niet de bagage mee hebben uit een stabiele gezinsituatie, een leven hebben zonder invulling en ritme en regelmaat. Gedoemd om te mislukken als moeder helaas, en dan duurt het ruim 2 jaar tot de maat echt vol is en het kindje eindelijk wordt weggehaald. Een harde klap voor haar, maar echt wat had ze dan gewild. Dat kind maar mee trekken in haar ellende en haar onbereidwilligheid om iets voor dat kind te doen. Ze riep wel dat ze het wilde voor haar kind, maar vervolgens kom je de hele dag je bed niet uit en staan er mensen aan je bed om je te helpen dan kom je er nog niet uit. Ik vind het geen gek idee dat sommige mensen gewoon geen kinderen mogen krijgen. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat iedereen maar echt heeft op een kind.
woensdag 19 maart 2008 om 17:25
Stel je toch voor dat hulpverleners die de situatie kennen, en het meisje zelf en haar omgeving, de oplossing voor haar beroerde situatie niet kunnen vinden, en een paar mensen op het Viva-forum die de documentaire wel of niet hebben bekeken, het wel even voor ze op een rijtje konden zetten. Dat zou toch geweldig zijn, niet?
woensdag 19 maart 2008 om 18:14
er bestaat mijns inziens niet zoiets als De Oplossing, niet eentje die extern voor handen is. Niet van hulpverleners, niet van psychologen, niet van Viva-forummers (sarcastisch van je bedoeld, maar sarcasme siert de zaak nou eenmaal niet) de sleutel tot de oplossing is het meisje zelf. Zij is de enige die haar eigen lot in handen houdt, al staat er een een leger van hulpverleners klaar (of een leger viva-forummers). Zij is degene die er iets mee kan doen, of er niets mee doet. Het laatste is hoe het in dit verhaal (in de docu) is gelopen.
woensdag 19 maart 2008 om 18:55
ik vraag me af of ze uberhaupt wel in staat was en is om er iets mee te doen, het leek vanaf het begin al alsof het er gewoon niet in zit bij dat meisje. Wat er niet in zit kun je er ook niet uithalen, je kunt haar proberen dingen bij te brengen, dat wel. Maar aangezien ze ook dat kindje had, was de druk om te slagen in het bijbrengen van dingen zo groot. Als het alleen om dat meisje gaat, dan heb je meer de tijd. Dan kunnen er fouten worden gemaakt, dan kan ze weglopen en weer opduiken, dan kun je blijven proberen tot het wel aankomt, dat het wel werkt, tot ze volwassen wordt. Maar die gelegenheid heb je amper als er ook een kindje bij betrokken is.
woensdag 19 maart 2008 om 18:57
Onzin...als ik het van de opvoeding had moeten hebben dan had ik nu dus ook in een kartonnen doos moeten leven...
Overigens ben ik op mijn 17e zwanger geraakt, mijn moeder was inmiddels overleden en wegens een vader die toen veel dronk woonde ik bij mijn wat oudere vriend. Hij zette mij letterlijk op straat, want ik wilde geen abortus. Dus daar stond ik, 17, zwanger, zonder geld en zonder huis.
Nu ben ik 27, heb een eigen huis, een tweede kind er bij, mijn opleiding afgerond en een behoorlijk fijne baan. Met de kinderen gaat het goed, en die hebben geen last van mijn slechte start. Die cirkel is doorbroken.
Dus....het ligt ook aan je karakter en na je 18e ben verantwoordelijk voor jezelf.
Overigens ben ik op mijn 17e zwanger geraakt, mijn moeder was inmiddels overleden en wegens een vader die toen veel dronk woonde ik bij mijn wat oudere vriend. Hij zette mij letterlijk op straat, want ik wilde geen abortus. Dus daar stond ik, 17, zwanger, zonder geld en zonder huis.
Nu ben ik 27, heb een eigen huis, een tweede kind er bij, mijn opleiding afgerond en een behoorlijk fijne baan. Met de kinderen gaat het goed, en die hebben geen last van mijn slechte start. Die cirkel is doorbroken.
Dus....het ligt ook aan je karakter en na je 18e ben verantwoordelijk voor jezelf.
