2 doc: goede moeders

.

apiejapie schreef: ↑

13-07-2021 13:18

Als een kind wat in pleeggezin woont, daar niet kan blijven, heeft dat vaak als oorzaak dat er problemen zijn (veelal veroorzaakt door hechtingsproblematiek) die op dat moment buiten de moeder liggen. Ook al zou moeder wél in staat zijn op dat moment voor een kind te zorgen, wil dat niet zeggen dat ze kan zorgen voor haar eigen kind met deze problematiek. Wanneer een pleegkind een break down heeft in het pleeggezin, heeft het vaak meer gespecialiseerde hulp nodig. Dat kan een gezinshuis of instelling zijn bijv. Het ligt dus op zo'n moment ook echt niet altijd aan de moeder op zich of haar kwaliteiten, maar een kind kan soms te zwaar beschadigd zijn of zo'n specifieke zorgbehoefte hebben dat niet-professionals dit niet kunnen bieden.
Een break down probeer je koste wat kost te voorkomen. Het is namelijk traumatisch voor iedereen.

Hopelijk heb ik zo beetje uit kunnen leggen wat de reden kan zijn waarom een kind niet terug kan naar de moeder.

Dat zou inderdaad een reden kunnen zijn, als het besluit dat kind niet naar moeder kan op dat moment wordt genomen. In de verhalen die ik heb gehoord en gelezen wordt dat besluit echter al jaren eerder genomen, net als in de docu waarbij op 4 en 6 jarige leeftijd al wordt uitgesproken door de rechter dat kinderen tot hun 18 niet meer terug mogen keren. Dat besluit wordt dan genomen op basis van dat moment, reden uithuisplaatsing en hechting aan pleeggezin. Maar de situatie kan aan beide kanten in een paar jaar heel anders zijn.

CHL schreef: ↑

13-07-2021 14:27

Dat zou inderdaad een reden kunnen zijn, als het besluit dat kind niet naar moeder kan op dat moment wordt genomen. In de verhalen die ik heb gehoord en gelezen wordt dat besluit echter al jaren eerder genomen, net als in de docu waarbij op 4 en 6 jarige leeftijd al wordt uitgesproken door de rechter dat kinderen tot hun 18 niet meer terug mogen keren. Dat besluit wordt dan genomen op basis van dat moment, reden uithuisplaatsing en hechting aan pleeggezin. Maar de situatie kan aan beide kanten in een paar jaar heel anders zijn.

Omdat je hierbij denkt vanuit het belang van de moeder. Een dergelijk besluit wordt niet licht en snel genomen. Deze kinderen hebben al geruime tijd in een pleeggezin gewoond voordat de rechter tot een dergelijke uitspraak komt. Voor deze uitspraak zijn er al talloze onderzoeken gedaan om te kijken of het kind naar huis kan. Het streven is altijd terugkeer naar huis, maar soms is dit niet het beste voor het kind. Stel moeder is verslaafd en haar kinderen zijn om die reden 3 jaar geleden uit huis gehaald. Moeder heeft hard aan zichzelf gewerkt en is nu clean en zou in principe weer in staat kunnen zijn om voor de kinderen te zorgen. Dan heeft kind 1 al 75% van zijn leven en kind 2 al 50% van zijn leven niet thuis bij zijn moeder maar bij zijn/haar pleegouders gewoond. Een kind dan weer terug naar huis te laten gaan betekend ook dat de kinderen weggehaald worden bij hun vriendjes, kamer, speelgoed, gewoontes, etc. Dit zijn ontzettend ingrijpende gebeurtenissen voor een kind, zeker als het een groot deel van zijn leven niet bij deze moeder is opgegroeid. Deze kinderen hebben al een rugzakje, ze hebben al het nodige meegemaakt, is het dan verstandig om nog meer leed op hun bordje te gooien?

Bovendien kan een dergelijke uitspraak voor sommige kinderen ook rust en veiligheid geven. Ze hoeven niet bang te zijn dat ze weer plotseling uit hun vertrouwde wereld weggehaald worden, of dat ze tegen hun wil naar huis moeten.

Teso schreef: ↑

13-07-2021 17:49

Omdat je hierbij denkt vanuit het belang van de moeder. Een dergelijk besluit wordt niet licht en snel genomen. Deze kinderen hebben al geruime tijd in een pleeggezin gewoond voordat de rechter tot een dergelijke uitspraak komt. Voor deze uitspraak zijn er al talloze onderzoeken gedaan om te kijken of het kind naar huis kan. Het streven is altijd terugkeer naar huis, maar soms is dit niet het beste voor het kind. Stel moeder is verslaafd en haar kinderen zijn om die reden 3 jaar geleden uit huis gehaald. Moeder heeft hard aan zichzelf gewerkt en is nu clean en zou in principe weer in staat kunnen zijn om voor de kinderen te zorgen. Dan heeft kind 1 al 75% van zijn leven en kind 2 al 50% van zijn leven niet thuis bij zijn moeder maar bij zijn/haar pleegouders gewoond. Een kind dan weer terug naar huis te laten gaan betekend ook dat de kinderen weggehaald worden bij hun vriendjes, kamer, speelgoed, gewoontes, etc. Dit zijn ontzettend ingrijpende gebeurtenissen voor een kind, zeker als het een groot deel van zijn leven niet bij deze moeder is opgegroeid. Deze kinderen hebben al een rugzakje, ze hebben al het nodige meegemaakt, is het dan verstandig om nog meer leed op hun bordje te gooien?

Bovendien kan een dergelijke uitspraak voor sommige kinderen ook rust en veiligheid geven. Ze hoeven niet bang te zijn dat ze weer plotseling uit hun vertrouwde wereld weggehaald worden, of dat ze tegen hun wil naar huis moeten.

En nu is dus de vraag of dit wel adequaat gebeurt. Helaas zijn er inmiddels veel aanwijzingen dit niet altijd zo is.

LaLoupe schreef: ↑

13-07-2021 18:42

En nu is dus de vraag of dit wel adequaat gebeurt. Helaas zijn er inmiddels veel aanwijzingen dit niet altijd zo is.

Dat zal vast ooit voorkomen inderdaad, dat beslissingen op verkeerde basis genomen worden. En elke beslissing is er dan eentje teveel.
Maar ben het eens met wat erboven geschreven wordt en zo is ook hoe ik de situaties ken. Er wordt veel in het werk gesteld om ouders de opvoeders te laten zijn. Soms vind ik juist dat ouders teveel kansen krijgen waar kinderen de dupe van zijn. Maar zo'n beslissingen zijn altijd moeilijk.

Ik denk wel dat als je het verhaal van een moeder hoort waarvan het kind uit huis geplaatst is, je een ander verhaal hoort dan wanneer bijv de pleegouder of de voogd het vertelt. Dat is menselijk en normaal. Ieder ziet dingen vanuit hun eigen perspectief. En dat is niet omdat je het door je eigen bril wilt bekijken, maar omdat je nooit vanuit helikopterview kunt kijken. Er spelen altijd emoties, interpretaties en eigen ervaringen mee. Wel vind ik het héél belangrijk dat betrokkenen samenwerken in het belang van het kind. Dus niet tegenover elkaar maar naast elkaar. Zo kun je collega-moeder zijn ipv concurrenten (biologische moeder van onze pleegdochter vindt deze visie ontzettend mooi). Daarbij hoort dat iedere partij zo nu en dan een stapje achteruit zet om ruimte te geven aan de ander.
Laat bijv boosheid (en het verdriet wat daaronder ligt) toe aan de biologische ouders. Ik kan me niet voorstellen hoe pijnlijk het is om je kinderen .s ochtends niet wakker te mogen maken, de eerste keer naar school te brengen of aan de kant te staan als het haar zwemdiploma haalt. Dat een ouder dit moet missen, zorgt voor onwijs verdriet. Op zo'n moment mag er extra ruimte zijn voor die emoties. Ook voor die van het kind. Zo laten we bijv pleegdochter op zo'n momenten videobellen. Zo blijft er connectie ontstaan ipv verwijding van elkaar. Dat is belangrijk voor de loyaliteit van het kind. Zodat het niet hoeft te kiezen tussen ouders en pleegouders maar van beiden mag houden. Zo kan ik nog vele voorbeelden geven. Wat ik aan wil geven is dat je ieder een eigen rol hebt en dat het fijn is als je je kunt verplaatsen in een ander ten behoeve van het kind. De situatie is hartstikke verdrietig, maar dat maakt niet dat je er niet samen het beste van kunt
Maken.

Teso schreef: ↑

13-07-2021 17:49

Omdat je hierbij denkt vanuit het belang van de moeder. Een dergelijk besluit wordt niet licht en snel genomen. Deze kinderen hebben al geruime tijd in een pleeggezin gewoond voordat de rechter tot een dergelijke uitspraak komt. Voor deze uitspraak zijn er al talloze onderzoeken gedaan om te kijken of het kind naar huis kan. Het streven is altijd terugkeer naar huis, maar soms is dit niet het beste voor het kind. Stel moeder is verslaafd en haar kinderen zijn om die reden 3 jaar geleden uit huis gehaald. Moeder heeft hard aan zichzelf gewerkt en is nu clean en zou in principe weer in staat kunnen zijn om voor de kinderen te zorgen. Dan heeft kind 1 al 75% van zijn leven en kind 2 al 50% van zijn leven niet thuis bij zijn moeder maar bij zijn/haar pleegouders gewoond. Een kind dan weer terug naar huis te laten gaan betekend ook dat de kinderen weggehaald worden bij hun vriendjes, kamer, speelgoed, gewoontes, etc. Dit zijn ontzettend ingrijpende gebeurtenissen voor een kind, zeker als het een groot deel van zijn leven niet bij deze moeder is opgegroeid. Deze kinderen hebben al een rugzakje, ze hebben al het nodige meegemaakt, is het dan verstandig om nog meer leed op hun bordje te gooien?

Bovendien kan een dergelijke uitspraak voor sommige kinderen ook rust en veiligheid geven. Ze hoeven niet bang te zijn dat ze weer plotseling uit hun vertrouwde wereld weggehaald worden, of dat ze tegen hun wil naar huis moeten.

Voor dat moment wellicht niet, maar door dit dan al uit te spreken is die weg (terug naar moeder) ook geblokkeerd als weer een jaar later die kinderen niet langer in dat pleeggezin kunnen blijven. Dat lijkt mij niet in het belang van de kinderen. Als om wat voor reden dan ook kinderen niet langer in een pleeggezin kunnen verblijven, zou het een optie moeten zijn om terug te kunnen keren naar huis.

CHL schreef: ↑

13-07-2021 19:00

Voor dat moment wellicht niet, maar door dit dan al uit te spreken is die weg (terug naar moeder) ook geblokkeerd als weer een jaar later die kinderen niet langer in dat pleeggezin kunnen blijven. Dat lijkt mij niet in het belang van de kinderen. Als om wat voor reden dan ook kinderen niet langer in een pleeggezin kunnen verblijven, zou het een optie moeten zijn om terug te kunnen keren naar huis.

Hierboven heb ik al eens uitgelegd wat bijv een reden kan zijn waarom dit niet zomaar altijd kan. Ouders als opvoeders is echt het uitgangspunt. Maar helaas is dat niet altijd mogelijk. En een kind mag niet als proefkonijn dienen om uit te vogelen of moeder nu wél voldoende vaardigheden heeft ontwikkeld. Dat kan echt schadelijk zijn.

apiejapie schreef: ↑

13-07-2021 18:59

Dat zal vast ooit voorkomen inderdaad, dat beslissingen op verkeerde basis genomen worden. En elke beslissing is er dan eentje teveel.
Maar ben het eens met wat erboven geschreven wordt en zo is ook hoe ik de situaties ken. Er wordt veel in het werk gesteld om ouders de opvoeders te laten zijn. Soms vind ik juist dat ouders teveel kansen krijgen waar kinderen de dupe van zijn. Maar zo'n beslissingen zijn altijd moeilijk.

Ik denk wel dat als je het verhaal van een moeder hoort waarvan het kind uit huis geplaatst is, je een ander verhaal hoort dan wanneer bijv de pleegouder of de voogd het vertelt. Dat is menselijk en normaal. Ieder ziet dingen vanuit hun eigen perspectief. En dat is niet omdat je het door je eigen bril wilt bekijken, maar omdat je nooit vanuit helikopterview kunt kijken. Er spelen altijd emoties, interpretaties en eigen ervaringen mee. Wel vind ik het héél belangrijk dat betrokkenen samenwerken in het belang van het kind. Dus niet tegenover elkaar maar naast elkaar. Zo kun je collega-moeder zijn ipv concurrenten (biologische moeder van onze pleegdochter vindt deze visie ontzettend mooi). Daarbij hoort dat iedere partij zo nu en dan een stapje achteruit zet om ruimte te geven aan de ander.
Laat bijv boosheid (en het verdriet wat daaronder ligt) toe aan de biologische ouders. Ik kan me niet voorstellen hoe pijnlijk het is om je kinderen .s ochtends niet wakker te mogen maken, de eerste keer naar school te brengen of aan de kant te staan als het haar zwemdiploma haalt. Dat een ouder dit moet missen, zorgt voor onwijs verdriet. Op zo'n moment mag er extra ruimte zijn voor die emoties. Ook voor die van het kind. Zo laten we bijv pleegdochter op zo'n momenten videobellen. Zo blijft er connectie ontstaan ipv verwijding van elkaar. Dat is belangrijk voor de loyaliteit van het kind. Zodat het niet hoeft te kiezen tussen ouders en pleegouders maar van beiden mag houden. Zo kan ik nog vele voorbeelden geven. Wat ik aan wil geven is dat je ieder een eigen rol hebt en dat het fijn is als je je kunt verplaatsen in een ander ten behoeve van het kind. De situatie is hartstikke verdrietig, maar dat maakt niet dat je er niet samen het beste van kunt
Maken.

Leuk leeslijstje voor je:
https://www.stichtingkog.info/actualiteit/

Verder fijn om te lezen dat je als pleegouder tevreden bent.

LaLoupe schreef: ↑

13-07-2021 19:15

Leuk leeslijstje voor je:
https://www.stichtingkog.info/actualiteit/

Verder fijn om te lezen dat je als pleegouder tevreden bent.

Ik probeer steeds wat uitleg te geven, maar het lijkt erop dat je het niet wilt lezen en liever vasthoudt aan een lijstje en door wil gaan over de fouten. Zoals ik al aangaf, elke fout is er eentje teveel! Ik ontken nergens dat er fouten gemaakt worden. Ik probeer uit te leggen dat er vaak redenen zijn om keuzes te maken die als buitenstaanders niet zomaar te begrijpen zijn. Dat wil niet zeggen dat het daarom ook de verkeerde keuzes zijn. Maar als je verbreding van je visie liever niet wilt en liever vast wil houden aan wat je denkt te weten, dan is dat prima. Dat mag.

apiejapie schreef: ↑

13-07-2021 19:49

Ik probeer steeds wat uitleg te geven, maar het lijkt erop dat je het niet wilt lezen en liever vasthoudt aan een lijstje en door wil gaan over de fouten. Zoals ik al aangaf, elke fout is er eentje teveel! Ik ontken nergens dat er fouten gemaakt worden. Ik probeer uit te leggen dat er vaak redenen zijn om keuzes te maken die als buitenstaanders niet zomaar te begrijpen zijn. Dat wil niet zeggen dat het daarom ook de verkeerde keuzes zijn. Maar als je verbreding van je visie liever niet wilt en liever vast wil houden aan wat je denkt te weten, dan is dat prima. Dat mag.

Ik ben geen leek. Ik ging deze docu kijken met als gedachte: zo’n vrouw die vanuit een ander vakgebied zich er tegenaan gaat bemoeien en geen idee heeft waar ze het over heeft.
Nou, ik schrok me een hoedje. Er worden zaken genoemd waarbij bij mij ook alarmbellen afgaan. Het gaat mij niet om individueel niveau, maar vooral over het systeem. Het lijkt dat het systeem niet naar behoren functioneert. Jij legt telkens heel geduldig uit hoe jouw ervaring is en waarom bepaalde beslissingen genomen worden. Maar dat doet niet af aan de hele ernstige beschuldigingen voorbij kwamen in deze docu. En zo zijn er de afgelopen jaren heel veel alarmerende stukken in de media verschenen. Dan kan je zeggen; joh dit zijn incidenten, boze ouders of een hysterische verloskundige, OF je kan luisteren en kritische denken of er mogelijk wel degelijk verbeterpunten zijn voor het systeem. Deze kwetsbare ouders en kinderen zijn machteloos.
Ik snap niet hoe je al die punten die genoemd worden in de docu naast je neer kunt leggen en kan zeggen: maar bij ons gaat het heel goed. Hoe kijk jij dan, los van je eigen ervaring, naar de kritiek die geuit wordt in de docu? Daar moet toch verder onderzoek naar komen? Of denk je dat het allemaal niet klopt wat gesteld wordt? Uiteraard zijn de zaken veel genuanceerder dan we te zien krijgen. Maar er blijven voor mij vele punten over die aandacht behoeven, oa:
Worden meldingen goed gescreend?
Zijn observanten objectief genoeg?
Wtf wordt bedoeld met onderbuikgevoelens?
Zijn observanten goed genoeg onderlegd voor deze zware taak?
Is feitenonderzoek deugdelijk?
Is de verslaglegging op orde?
Is de basis waarop zeer ingrijpende beslissingen genomen worden correct?
Zijn rechters voldoende onderlegd?
Worden ouders voldoende begeleid?
Is duidelijk waar ouders aan moeten voldoen om hun kinderen terug te krijgen?
Wordt regelmatig getoetst of ouder voldoen aan de verbeterpunten?
Is er voldoende toezicht op het handelen van alle partijen?
Etc, etc.

Als je alleen zegt: ‘ja daar zou wel onderzoek naar mogen komen.’ Dan ben ik al blij.

LaLoupe schreef: ↑

13-07-2021 21:34

Ik ben geen leek. Ik ging deze docu kijken met als gedachte: zo’n vrouw die vanuit een ander vakgebied zich er tegenaan gaat bemoeien en geen idee heeft waar ze het over heeft.
Nou, ik schrok me een hoedje. Er worden zaken genoemd waarbij bij mij ook alarmbellen afgaan. Het gaat mij niet om individueel niveau, maar vooral over het systeem. Het lijkt dat het systeem niet naar behoren functioneert. Jij legt telkens heel geduldig uit hoe jouw ervaring is en waarom bepaalde beslissingen genomen worden. Maar dat doet niet af aan de hele ernstige beschuldigingen voorbij kwamen in deze docu. En zo zijn er de afgelopen jaren heel veel alarmerende stukken in de media verschenen. Dan kan je zeggen; joh dit zijn incidenten, boze ouders of een hysterische verloskundige, OF je kan luisteren en kritische denken of er mogelijk wel degelijk verbeterpunten zijn voor het systeem. Deze kwetsbare ouders en kinderen zijn machteloos.
Ik snap niet hoe je al die punten die genoemd worden in de docu naast je neer kunt leggen en kan zeggen: maar bij ons gaat het heel goed. Hoe kijk jij dan, los van je eigen ervaring, naar de kritiek die geuit wordt in de docu? Daar moet toch verder onderzoek naar komen? Of denk je dat het allemaal niet klopt wat gesteld wordt? Uiteraard zijn de zaken veel genuanceerder dan we te zien krijgen. Maar er blijven voor mij vele punten over die aandacht behoeven, oa:
Worden meldingen goed gescreend?
Zijn observanten objectief genoeg?
Wtf wordt bedoeld met onderbuikgevoelens?
Zijn observanten goed genoeg onderlegd voor deze zware taak?
Is feitenonderzoek deugdelijk?
Is de verslaglegging op orde?
Is de basis waarop zeer ingrijpende beslissingen genomen worden correct?
Zijn rechters voldoende onderlegd?
Worden ouders voldoende begeleid?
Is duidelijk waar ouders aan moeten voldoen om hun kinderen terug te krijgen?
Wordt regelmatig getoetst of ouder voldoen aan de verbeterpunten?
Is er voldoende toezicht op het handelen van alle partijen?
Etc, etc.

Als je alleen zegt: ‘ja daar zou wel onderzoek naar mogen komen.’ Dan ben ik al blij.

Ik ben het zeer zeker met je eens dat we hier iets mee moeten. Er staat toch ook nergens dat ik zeg dat er geen fouten gemaakt worden of dat er geen onderzoek naar moet komen? Ik ben juist (pleeg)moeder geworden omdát deze kinderen me aan het hart gaan. Omdát ik wil dat we in een samenleving leven waarin dit goed geregeld zou moeten zijn. Ik ben echt niet blind, denk niet dat er geen fouten gemaakt worden. Wilde je alleen een andere kant laten zien. En dat is niet omdat ik mijn ogen sluit.

apiejapie schreef: ↑

13-07-2021 21:47

Ik ben het zeer zeker met je eens dat we hier iets mee moeten. Er staat toch ook nergens dat ik zeg dat er geen fouten gemaakt worden of dat er geen onderzoek naar moet komen? Ik ben juist (pleeg)moeder geworden omdát deze kinderen me aan het hart gaan. Omdát ik wil dat we in een samenleving leven waarin dit goed geregeld zou moeten zijn. Ik ben echt niet blind, denk niet dat er geen fouten gemaakt worden. Wilde je alleen een andere kant laten zien. En dat is niet omdat ik mijn ogen sluit.

Ik heb enorm veel respect voor jou en alle pleegouders!

FeeLucifer01 schreef: ↑

11-07-2021 09:50

Er lopen op moment onderzoeken naar de kwaliteit en wanprestaties van VT en Jeugdzorg. Niet zo maar. Het gaat niet meer incidenten maar structurele problemen en machtsmisbruik.

Er gaat gewoon wel heel veel mis. Doen alsof dat niet zo is.. mag, maar geeft aan dat je geen idee hebt waar je het over hebt.

Dit!. Alsof het alleen door deze docu wordt aangekaart. Er is zelfs een rechter die op is gestaan en heeft verklaard dat er iets goed mis is in het hele systeem

SiMaNo schreef: ↑

14-07-2021 00:18

Dit!. Alsof het alleen door deze docu wordt aangekaart. Er is zelfs een rechter die op is gestaan en heeft verklaard dat er iets goed mis is in het hele systeem

En daar heb ik alleen maar bewondering voor. Dat je als rechter je nek uitsteekt. Er moet zeker veel veranderen! Nogmaals, ik wilde alleen een andere kant laten zien omdat de docu nogal eenzijdig is. Maar daarmee wilde ik niet ontkennen dat er ook misstanden plaatsvinden. Het lijkt door de reacties alsof jullie denken dat ik mijn ogen sluit voor wat er misgaat bij gezinnen. Geloof me, als er iemand is die juist actief haar ogen geopend heeft, ben ik er eentje van.

apiejapie schreef: ↑

14-07-2021 06:27

En daar heb ik alleen maar bewondering voor. Dat je als rechter je nek uitsteekt. Er moet zeker veel veranderen! Nogmaals, ik wilde alleen een andere kant laten zien omdat de docu nogal eenzijdig is. Maar daarmee wilde ik niet ontkennen dat er ook misstanden plaatsvinden. Het lijkt door de reacties alsof jullie denken dat ik mijn ogen sluit voor wat er misgaat bij gezinnen. Geloof me, als er iemand is die juist actief haar ogen geopend heeft, ben ik er eentje van.

In Nederland wonen ongeveer 32.000 kinderen en jongeren niet thuis. En dat daar dossiers tussen zitten waarbij fouten zijn gemaakt geloof ik gelijk. Maar waar ik benieuwd naar ben, hoeveel procent van deze gevallen is er sprake van misstanden, want alleen met feiten kunnen dergelijke zaken aangepakt worden. In deze tijd van sociaal media waarbij veel mensen hun ziel en zaligheid op het internet gooien, is de berichtgeving ontzettend gekleurd/eenzijdig. Voelt moeder X dat haar onrecht is aangedaan, of is moeder onrecht aangedaan. Is het verhaal van moeder wellicht aangedikt om meer likes/medestanders te vinden? Dergelijke negatieve berichtgeving blijft hangen en VT heeft een slechte naam. Doet moeder zichzelf en de kinderen wat aan krijgt VT ook een slechte naam, want dan heeft VT te lang aan de zijlijn blijven toekijken.

En zoals ik eerder zei, het blijft mensenwerk en hierbij worden echt fouten gemaakt, daar sluit ik ook absoluut niet mijn ogen voor. Waarbij ik er aan toe wil voegen dat dit wel twee kanten op werkt. Er zijn ook ouders die nog een kans krijgen, die in mijn ogen geen kans meer horen te krijgen, maar het nog een keer mogen proberen. Kinderen die wel weer herenigd worden met hun ouders en een jaar later, met een nog groter rugzakje weer in pleegzorg terechtkomen. Het kind is de dupe. Er zijn ook gezinsvoogden die emotioneel zo betrokken zijn bij moeder dat de objectiviteit wegvalt en ouders toch nog maar een kans geven met alle gevolgen van dien.

En dat is wat ik de hele tijd probeer aan te kaarten. Bekijk het vanuit de ogen van het kind, niet vanuit de ouder.

Teso schreef: ↑

14-07-2021 08:00

In Nederland wonen ongeveer 32.000 kinderen en jongeren niet thuis. En dat daar dossiers tussen zitten waarbij fouten zijn gemaakt geloof ik gelijk. Maar waar ik benieuwd naar ben, hoeveel procent van deze gevallen is er sprake van misstanden, want alleen met feiten kunnen dergelijke zaken aangepakt worden. In deze tijd van sociaal media waarbij veel mensen hun ziel en zaligheid op het internet gooien, is de berichtgeving ontzettend gekleurd/eenzijdig. Voelt moeder X dat haar onrecht is aangedaan, of is moeder onrecht aangedaan. Is het verhaal van moeder wellicht aangedikt om meer likes/medestanders te vinden? Dergelijke negatieve berichtgeving blijft hangen en VT heeft een slechte naam. Doet moeder zichzelf en de kinderen wat aan krijgt VT ook een slechte naam, want dan heeft VT te lang aan de zijlijn blijven toekijken.

En zoals ik eerder zei, het blijft mensenwerk en hierbij worden echt fouten gemaakt, daar sluit ik ook absoluut niet mijn ogen voor. Waarbij ik er aan toe wil voegen dat dit wel twee kanten op werkt. Er zijn ook ouders die nog een kans krijgen, die in mijn ogen geen kans meer horen te krijgen, maar het nog een keer mogen proberen. Kinderen die wel weer herenigd worden met hun ouders en een jaar later, met een nog groter rugzakje weer in pleegzorg terechtkomen. Het kind is de dupe. Er zijn ook gezinsvoogden die emotioneel zo betrokken zijn bij moeder dat de objectiviteit wegvalt en ouders toch nog maar een kans geven met alle gevolgen van dien.

En dat is wat ik de hele tijd probeer aan te kaarten. Bekijk het vanuit de ogen van het kind, niet vanuit de ouder.

Dat is ook precies wat ik omschreven heb. Ben het dus helemaal met je eens. Het is niet zwart wit, goed fout. Er zijn áltijd meerdere kanten. Ik ben dankbaar dat ik iets wezenlijks mag doen voor een uit huis geplaatst kind. Van haar mag houden. Haar mag ondersteunen met haar trauma. Ik bekijk dingen vanuit mijn kant en weet dat moeder het vanuit een andere kant bekijkt.
Wanneer ouders van uit huis geplaatste kinderen de media opzoeken (wat ik ergens begrijp ik hun boosheid en onmacht en verdriet) dan is het wel zo dat ze niet altijd objectief het verhaal kunnen vertellen. Vanuit die boosheid of omdat ze het niet overzien bijv. Echter wordt dat incomplete beeld wel de wereld in geholpen en de professionals mogen vanuit geheimhouding/beroepsgeheim hun verhaal niet vertellen. Dat geeft natuurlijk niet altijd een zuiver beeld van VT of Jeugdbescherming.
Waarbij ik nogmaals zeg: hiermee ontken ik niet dat ik fouten gemaakt worden bij de instanties.