Levenslang met dwang

quote:madamecannibale schreef op 28 april 2014 @ 22:48:

@scintillio fijn dat je het verder uitlegt. Ik begrijp ook dat het heel lastig is om hulp te zoeken. Als je dat doet bevestig je eigenlijk toch dat er iets mis is en inderdaad moet je dan ook nog eens stoppen met allerlei handelingen die je juist wat rust geven. Toch hoop ik dat je dit ooit wel zal doen. Zelf besef je dit wellicht niet maar het klinkt alsof het je leven wel degelijk heel erg beinvloed.



Ik vind het heel fascinerend om je verhaal te lezen. Iemand in mijn naaste omgeving heeft al zeker 25 jaar smetvrees en dit word steeds erger. Nu is mijn relatie met deze persoon sowieso nogal gecompliceerd maar haar verhaal lijkt zoveel op dat van jou.



Graag gedaan. Ik vind het fijn wat vragen van mensen te kunnen beantwoorden en dingen te verduidelijken. Ik vind het fijn dat mensen interesse in dit soort dingen hebben.

Heftig dat iemand in je omgeving het ook heeft. Wordt diegene wel behandeld en weten veel mensen in de omgeving er van? Moeilijk hoor, je kunt er eigenlijk zo weinig mee he? Ik zit te denken wat ik fijn zou vinden en behalve het idee dat mensen me niet raar zouden vinden en misschien oprecht interesse zouden tonen zou ik het ook echt niet weten. En na een aantal keren houdt dat ook wel op natuurlijk, je gaat er niet steeds over in gesprek. Je kunt misschien hooguit leuke en normale dingen met iemand doen, zodat iemand niet in een isolement komt of zo.



Hulp zou zeker goed zijn hoor. Het is vooral het idee dat ik mijn handen niet mag wassen, die stress en dat vieze gevoel.

Misschien zou ik ooit een gesprek aan kunnen vragen bij een gespecialiseerde kliniek (in angst en dwang) als het nog erger wordt.

Jammer, ik heb t gemist. Maar ook wel fijn ergens want, confronterend.. Heb het zelf ook. Niet zo erg als wat ik hier lees, maar vroeger was het bij mij erger dan nu. Kon er toen wel drie uur per dag mee bezig zijn, nu ongeveer een half uurtje ofzo. Het wordt alleen erger als ik veel stress heb of als er iemand in m'n omgeving heel ziek is ofzo.



Gekke is: op reis heb ik er helemaal geen last van (behalve wanneer ik langer dan een week op dezelfde plek ben), daarom vind ik het ook zo heerlijk om te reizen...



Pffff... Heel debiel, maar zelfs het hier opschrijven vind ik al eng.. Bijna niemand weet het van mij..

quote:Tickel schreef op 28 april 2014 @ 23:07:

[...]



Zo te lezen zou hulp misschien wel het juiste zijn. Je schrijft zelf al dat je een ogenschijnlijk normaal leven hebt.



Klopt wel hoor.. Maar ja... Niet voor niks is er ook bij deze mensen zó lang overheen gegaan. Je doet het pas als het écht volledig uit de hand loopt en je niet meer kunt functioneren, denk ik. Veel mensen althans.

Ik weet wel dat het beter zou zijn hoor...

quote:Summerdance schreef op 28 april 2014 @ 23:16:

[...]



Shoot, en ik dacht nog wel een eitje van Columbus voor je te hebben





Ha ha...lief dat je meedacht hoor! Het had zomaar een oplossing kunnen zijn.

Ik ben al blij dat ik die poetsdwang er niet bij heb. Djee.......hele dag alles poetsen.

quote:scintillio schreef op 28 april 2014 @ 23:26:

[...]







Ha ha...lief dat je meedacht hoor! Het had zomaar een oplossing kunnen zijn.

Ik ben al blij dat ik die poetsdwang er niet bij heb. Djee.......hele dag alles poetsen.

quote:Biebeliee schreef op 28 april 2014 @ 23:18:

[...]





Dat snap ik heel goed. Die flesjes vind ik het meest ranzige spul, kan mw niet voorstellen dat je dan schoon bent.





Yeaaahj....gelukkig

Voel ik me niet zo raar...ha ha

@ Raio: je kunt terugkijken via RTL gemist.

Sterkte voor jou. Wat voor dwangstoornis heb jij?



@ Mafaldo: sterkte ook voor jou....lijkt me heftig.



@ all, thanks voor jullie interesse en tot volgende week!

quote:scintillio schreef op 28 april 2014 @ 23:24:

[...]





Klopt wel hoor.. Maar ja... Niet voor niks is er ook bij deze mensen zó lang overheen gegaan. Je doet het pas als het écht volledig uit de hand loopt en je niet meer kunt functioneren, denk ik. Veel mensen althans.

Ik weet wel dat het beter zou zijn hoor...Nu past een therapie misschien nog wel in het dagelijkse leven, straks past jouw ocd niet meer in jouw werkzame leven. Dat zou toch zonde zijn? Je hebt meer te winnen dan te verliezen. Alleen moet wel de knop om.

quote:Tickel schreef op 28 april 2014 @ 23:32:

[...]



Nu past een therapie misschien nog wel in het dagelijkse leven, straks past jouw ocd niet meer in jouw werkzame leven. Dat zou toch zonde zijn? Je hebt meer te winnen dan te verliezen. Alleen moet wel de knop om.



Ik weet het, ik weet het.

Het idee dat ik dingen moet doen die zó ingaan tegen alles in je lijf, die zoveel stress geven en zoveel gevoelens oproepen. Ik weet wat ik voel wanneer ik mijn handen niet kan wassen op een moment dat ik dat wil.

Dan is het me dat niet waard, omdat ik dan liever gewoon wél mijn handen was en denk: ach....zo lang ik een normaal leven heb, kan werken, vrienden heb.

Terwijl ik natuurlijk weet dat het beter is je eerder te laten behandelen, dat het zonde zou zijn wanneer het erger zou worden en het je leven nog meer beïnvloedt of je niet meer kunt werken bijvoorbeeld.

Zoals gezegd zou ik wel openstaan voor behandeling in hersengebieden, wanneer daar meer ervaring mee is en goede resultaten mee zijn. Ik hoop dat dat in de toekomst gebeurt en stort dan ook als ik af en toe wat geld kan missen aan de hersenstichting, die ook onderzoek doet naar dit soort dingen.

Die behandeling is er, maar is natuurlijk een hele heftige behandeling en veel resultaten zijn er niet bekend. Het wordt nu vooral ingezet als niets anders werkt. En je gaat ook niet zomaar in je hersens laten 'frutselen'... Maar techniek gaat natuurlijk wel steeds verder en wordt steeds geavanceerder, dus wie weet verzinnen ze ooit iets.

Ja mss ga ik het wel even terugkijken.. Relativeert altijd wel lekker dat t nog erger kan. Stom gezegd, maar zo is het wel.

Ik heb vooral "last" van dingen moeten rechtleggen en zetten en ook wel wat teldwang. Alles moet op een bepaalde manier liggen en staan.. Heel erg vermoeiend soms, vooral in de ochtend als ik eigenlijk haast heb en voordat ik ga slapen ben ik er ook erg mee bezig. Voorheen was het de hele dag, dus dat is winst! Maar kan er af en toe lang mee bezig zijn. Al vaak geprobeerd om gewoon alles in de kamer te laten zoals het is, maar dan kan ik dus niet slapen..



Grootste ellende is als er mensen hier over de vloer komen, die dan aan spullen gaan zitten... Maar van mezelf moet ik vrienden en vriendinnen dus juist uitnodigen hier, vind t gewoon ook hartstikke gezellig als ze er zijn. Alleen daarna ben ik dus wel ff bezig om alles weer te zetten zoals het "hoort"..



Vroeger was het veel erger, dan waren ook hele grote veranderingen een soort bedreiging (het halen van m'n rijbewijs, diploma's etc), dan was ik bang dat het ongeluk zou brengen en zoiets als het behalen van een rijbewijs ofzo is natuurlijk niet terug te draaien.



Ben mezelf hier hard om gaan uitlachen en bizar maar waar, dat heeft dus gewerkt. Heb daar nu geen last meer van.

quote:Phoolan schreef op 28 april 2014 @ 22:31:

@a nick, zijn het niet dingen die bij het kind zijn horen, van je dochter? Heb je al over hulp gedacht?Ik heb al meerdere keren hulp gezocht voor mijn dochter, niet specifiek hier voor overigens. Mijn dochter is extreem prikkelgevoelig. Ze kan indrukken van de dag niet goed verwerken, of kon, want het gaat steeds beter. Maar ze heeft een jaar ruim, last gehad van nachtangst (niet te verwarren met nachtmerries). En klaagt in drukke tijden over stemmen in haar hoofd, die er op dat moment ook echt voor haar zijn. Plus dat ze soms geen controle over zichzelf heeft en dan extreem druk is, maar dat is ze lang niet elke dag. Ook heeft ze, alleen thuis of in een super vertrouwde omgeving, niet op school, soms driftbuien. Ze kan dan, sinds kort, niet stoppen met 'idioot' en'debiel' roepen . De tics die ze heeft, om op het onderwerp terug te komen zijn bijvoorbeeld dat ze dagen heeft dat ze gromt als een dier. Vanaf dat ze haar heeft draait ze in haar haar. Ze is er twee keer een half jaar vanaf geweest, maar dan begon ze weer opnieuw. Toen ze kleiner was draaide ze tot kale plekken aan toe. Toen ze heel klein was, stopte ze die uitgetrokken haren in haar mond en braakte ze soms haarballen. Als de structuur van eten haar niet bevalt, braakt ze het uit. En kleding zit vaak niet goed, waar zij echt neurotisch van wordt. Verder ruimt ze dwangmatig op, echt een opruimwoede heeft ze en wast ze erg vaak haar handen. Wat hier heel goed geholpen heeft om het binnen de perken te houden, maar vooral ook zodat zij meer ontspannen is, was sensorische integratie-therapie. Als ik dit stukje terug lees lijkt ze een ontspoord, vreemd en moeilijk kind, maar ze heeft ook een heel zorgzame en praktische kant, ze is creatief, kan goed leren en heel humoristisch. Het gaat steeds beter en ik ben dol op mijn lieve, grappige dochter, waar ik me soms ook veel zorgen om maak.

Jeetje @ a_nick.. Wat enorm heftig om je dochter zo te zien worstelen lijkt me.. Fijn dat het steeds beter gaat met haar.

Ik ben echt niet zielig hoor.

Mensen in mijn omgeving die weten het.

Mijn man haalt de boodschappen en tegenwoordig kan alles online.

En dan ineens voel ik dat het weggaat, en dan is het niet in 1 x weg maar het is steeds minder eng.

Als er vriendinnen bellen met de vraag of ik mee ga winkelen, en ik zit in zo een periode zeg ik nee hoor doodeng joh, en dan weten ze dat het weer zover is.

Ik heb het net teruggekeken. Ik vond het best confronterend. Ik had/heb ook een dwangstoornis. Ik ben er gelukkig grotendeels overheen en kan met het restant (voornamelijk dwanggedachten) goed leven. Ik had altijd goede en slechte getallen en moest daarom alles tellen om zeker te weten dat ik op een goed getal uitkwam. Ik slikte medicatie, maar stopte weer omdat het werkte (ja, echt!): ik wilde mijn dwang niet kwijt, want ik had die controle zo hard nodig.



Op een gegeven moment was haast alles slecht, en ik kan me nog een moment herinneren waarop ik vond dat ik zelfs niet meer mocht bewegen want ik kon het toch niet goed doen. Dat was het moment waarop ik besloot dat het klaar moest zijn, want ik kon zo niet verder. Alles was slecht, niet mogen bewegen is belachelijk en een onmogelijk 'dwang-iets' dus als ik door die gedachte heen moest, dan maar gelijk door alles. Dat was ongelofelijk zwaar, maar vanuit wilskracht is het me goddank toch gelukt en ik kan eindelijk weer normaal functioneren.



Wel heb ik nog soms last van dwanggedachten (dat vind ik veel lastiger om te negeren, omdat 'niet aan denken' juist zorgt voor meer eraan denken). Seksueel en agressief zijn die gedachten. Eén van die jongeren zei op een gegeven moment niet op de kamer te willen met de jongen die dwanggedachten had, 'want je weet niet wat hij doet'. Dat vond ik ontzettend moeilijk om te horen, want ik heb dat tijdens mijn opname ook gehoord. Dat veroordelende, ik werd zelfs vergeleken met de verkrachter van een meisje dat daar zat. Vanaf toen besloot ik er niet meer over te praten, want ik vond mezelf al knettergek, maar de reacties waren erg heftig en maakte dat het voor mij alleen maar moeilijker werd.



Niemand weet exact wat voor gedachten ik heb. Met mijn kop op televisie zou dus ook echt nooit gebeuren. Maar die gedachten dus, ik voer ze niet uit, echt niet. Iedereen denkt wel eens zoiets geks, en het wordt pas een obsessie op het moment dat je jezelf gaat wantrouwen, dat je bang bent dat je wat je denkt écht wilt (dus wanneer relativeren niet meer lukt, ook al snap je dondersgoed dat je nooit zoiets zou doen). Maar een dwanggedachte bestaat uit angst, ontzettend veel angst dat je jezelf niet in de hand kunt houden. En juist daarom weet ik dat ik het nooit uit zal voeren, want angst belemmerd je daarin. Angst werkt verlammend. Angst laat je vermijden, niet opzoeken waar je bang voor bent.



Het heeft me enorm lang gekost voor ik me dat besefte, maar het geeft een stukje rust en de angst is daardoor verminderd, en daardoor de dwanggedachten ook. Ik vind mijn gedachten heel erg (hoewel ik me niet meer zo schuldig voel als vroeger, omdat ik weet dat het slechts gedachten zijn), maar ik vind het nog vele malen erger als mensen daardoor bang voor me zijn. En ja, dat heb ik echt meegemaakt. Dat doet fucking veel zeer, en het is echt, echt niet nodig.



Ik probeer er tegenwoordig zo min mogelijk aandacht aan te geven, waardoor het gelukkig niet meer overheerst. Vroeger wilde ik er dolgraag over praten, maar was ik doodsbang. Tegenwoordig heeft het niet zoveel aandacht meer nodig en ben ik best een gelukkig mens, ondanks die gedachten soms.

Ik heb het programma niet gekeken, maar wel erg bekend met dwangstoornissen.

Wij zijn als familie wel erfelijk belast en allemaal gevoelig voor dwang en angsten.



Zelf heb ik veel last van dwanggedachtes en ook wel zo mijn maniertjes. Ik kan heel onrustig worden als iets niet "klopt", gaat dan ook mijn gedachte beheersen als ik het niet kloppend zou maken.

Ik heb verder niet het gevoel dat de maniertjes mijn leven beheersen.Al kan het soms lastig zijn en irritant.

De dwanggedachtes zijn soms wel overheersend en heel vermoeiend. Dwang speelt zich vooral af in mijn hoofd.



Mijn zoon heeft echter al van kinds af aan een angststoornis, als ik er op terug kijk al van baby af aan.

Ik heb met hem enorme moeilijke fases doorgemaakt. Periodes dat het op de achtergrond komt en enigzins weer overwonnen is, maar het heeft twee keer in zijn leven toch enorm de kop opgestoken dat het alles overheersend werd.



Toen hij een jaar of 9 was ontwikkelde hij een fikse smetvrees

Echt vreselijk.

Zijn handjes waren totaal kapot gewassen.

Hem douchen was een hel. Ik stond vaak een uur in de badkamer, wanneer hij onder de douche vandaan kwam en ik hem afdroogde en hij dacht te zien dat de handdoek niet schoon was ging hij terug de douche in, soms wel 6 keer achter elkaar. Ik heb vaak jankend klaar gestaan met maar weer een nieuwe handdoek, hopend dat het deze keer oke ging met afdrogen.

Hij at of dronk nooit iets uit al een geopend pak. Met hem naar buiten gaan kon niet zonder een pak babydoekjes zodat hij ter plekke iets aan zijn lijfje kon schoonmaken wanneer hij dacht dat hij in aanraking gekomen was met bacterieen.

Hij kleedde zich een paar keer per dag om. Als hij uit school kwam had hij zich daar zo in moeten houden dat het bij thuiskomst in volle explosie naar buiten kwam, schone kleding, handen wassen wassen, wassen, wassen, en nog eens wassen. en na het handen afdrogen, weer wassen etc.

Het was hartverscheurend je kind er zo aan onderdoor te zien gaan.

Hij kon echt paniekaanvallen krijgen, en je wil als moeder zo snel mogelijk dat hij zich prettig voelt dus ik ging hartstikke mee in zijn dwang.

Niet goed natuurlijk, maar zijn angsten waren zo groot ik kon het letterlijk zo meevoelen wat er in dat lijfje en hoofdje om moest gaan.

Ik heb heel wat tranen gelaten als hij huilend onder de douche stond roepend, mama is het nu schoon? met de angst in zijn oogjes.



Ongelooflijk trots op hem hoe hij het ook weer heeft overwonnen, zonder therapie want de wachtlijst en intake duurde een jaar ( en dan ben je ook al voor het aanmelden lang aan het tobben, het sluipt er in) heeft hij het samen met zijn vader en mij kunnen bevechten.

Maar poeh....



In zijn puberteit kreeg hij weer een fikse dwangstoornis, Andere manier maar ook met veel dwang en wel weer door dezelfde angst, bang om ziek te worden/dood te gaan.

Ik kan er lappen tekst over schrijven, maar je kind zo zien worstelen is vreselijk. ik heb mijn handen vol aan hem gehad.

Je kind zo bang zien en zo dwangmatig. Dan ligt je hart constant door tweeen



Inmiddels gaat het goed met hem, hij heeft nog wel wat restverschijnselen maar het beheerst niet meer zijn leven en zijn gedachte.

Ik ben zoo trots op hem!! Maar het zal altijd zijn zwakke punt blijven.

Gister ook gekeken en ik denk dat dit een programma is wat ik echt ga volgen. Ik vind het wel "grappig" in de zin dat er inderdaad bizarre situaties ontstaan, en sommige uitspraken dan krijg ik ook wel een glimlach op mijn gezicht omdat het zo bizar is.



Ik vind deze mensen niet gek. Maar ze hebben wel een stoornis en ik zou met geen van allen willen ruilen. Het is verschrikkelijk om te zien hoe de dwang hun leven beheerst, terwijl je van elke kandidaat denkt: Zonder stoornis, zou dat iemand zijn die gewoon leuk, lief en aardig is, die een mooi leven zou kunnen leiden.



Ik gun het ze allemaal. Hoop dat we mooie goede ontwikkelingen gaan zien aankomende weken.



En ja, sorry, ik ga er af en toe wel om lachen Maar dat is omdat ik ze vanaf mijn eigen bank op de tv rare dingen zie doen. Heeft niks met uitlachen of leedvermaak te maken. Nogmaals, ik zou niet met ze willen ruilen, dat zegt toch genoeg.



Voor de dames hier die openheid hebben gegeven over hun eigen dwang, of de dwang van hun kinderen: Heel veel sterkte!

Ik heb echt het idee dat die jongen die al 10 keer uit de kast uit gekomen ook daadwerkelijk gay is en er niet mee kan omgaan. Die opmerking op het eind; 'hou ik van vrouwen, of ga ik aan ranzige homosex doen?'. Hij heeft iets met homo zijn/homosex en legt daar een erg negatief verband mee.. Kan hij daarom zo dwangmatig zijn, om enige vorm van controle te hebben omdat hij geen controle heeft over zijn sexualiteit en gay in zijn ogen 'ranzig' is?

Gewoon mijn eerste indruk hoor, zeg niet dat het waar is, maar vond dit heel erg opvallend..



Verder heb ik vooral met open mond gekeken, wat erg! Dat meisje dat in haar broek plaste en bijna niet dronk omdat ze anders zich weer moest aankleden, wat een hel..



Die laatste jongen met zijn vriendin was ook erg. Dat arme kind heeft volgens mij nooit rust. Ik denk dat ze haar halverwege naar huis sturen omdat hij moet leren omgaan met leven zonder dwang/afhankelijkheid en zij als 'anker' hem motiveert, wat hij uiteindelijk alleen moet doen. Ik zie al voor me dat dat een drama wordt.



Vond het ook zo sneu dat die jongen met het donkere haar zijn huis perfect had ingericht en alsnog er niet van kon genieten, met zijn plastic over de tafel.



Heb respect voor de mensen die in het programma durven (en de mensen die hier hun verhaal delen).



Toch ook mijn verhaal, na enige twijfel en schaamte:

Vind het wel confronterend want ik ben erg van het dingen controleren/uberperfectionisme. Vooral in tijden van stress 'moet'' ik dingen herlezen, mijn dag van minuut tot minuut inplannen (en dan de planning 10 keer opnieuw lezen), verslagen/mails 5 keer doorlezen voor ik ze verstuur en daarna panisch weer lezen om te zien of ik niets verkeerds heb gestuurd.



Verder kan ik de deur niet uit zonder lampen, kranen, asbakken, apparaten, stekkers, sloten etc meerdere keren te controleren en als ik niet zeker ben van mijn zaak fiets ik liever naar huis dan dat ik denk dat het huis in de fik staat, ookal is dat praktisch onmogelijk aangezien ik alles al 5x bij langs ben gegaan. Ik heb zelfs iemand gevraagd de auto om te draaien na een uur rijden omdat ik er zeker van was dat de voordeur openstond, wat uiteraard niet het geval was. Als er iets spontaans gebeurd ('ga je mee shoppen' / spoedvergadering ingepland') dan ben ik helemaal van de leg want dan klopt mijn planning niet meer..



Ik hou (te)veel van orderlijkheid en netheid; ik trek het heel slecht om rommeligheid te zien, alles moet een vaste plek hebben en overzichtelijk zijn, van de mapjes op m'n pc tot de indeling van mijn kasten. Een programma als 'Hoe schoon is jouw huis' vind ik prachtig omdat ze zo'n groot verschil laten zien op het einde met een voor en na compilatie, daar geniet ik echt van, heel bizar. Als ik bij mensen thuis ben heb ik de neiging om te gaan opruimen als er bijvoorbeeld een stapel ongevouwen wasgoed ligt of een bak lege flessen. Het meest bizarre is nog wel dat ik me erger aan de woonkamer van een vriend van mij, hij heeft een spiegel boven zijn tv hangen en die hangt er niet recht boven maar meer naar rechts.. Ik zeg er niets van maar heb zo de neiging om dat ding van de muur te trekken:O

Als ik dit zo lees schrik ik best wel van mezelf



De laatste tijd is het minder, en ik dwing mezelf om 's avonds/ als ik wegga maar 1 rondje te doen door het huis om alles te controleren en daarna mag ik het niet nog eens doen (en niet dwangmatig opruimen bij mijzelf en andermans huis). Ten tijde van stress heb ik hier wel grote moeite mee, dan ben ik het liefst de hele tijd bezig met lijstjes maken, dingen controleren en dingen afvinken. Op de een of andere manier heb ik dan het gevoel dat ik de controle verlies, en door dan alles te ordenen op papier/op te ruimen in huis heb ik ietwat rust. Roken (ja heel slecht, I know) helpt ook, toen ik gestopt was stofzuigde ik zelf onder de vloerbedekking (ja, lachen mag ). Ik kon toen echt nergens heen met mijn (zelf veroorzaakte) 'stress' in mijn hoofd.

Ik heb ook gekeken.



Apart, ik had idd vroeger ook bepaalde 'rituelen' en dwanggedachten die ik ook weer een beetje vergeten was.

Een tijd lang had ik een avondritueel waarbij ik al mijn speelgoed een keer moest aantikken (soort ronde) en bij de lego altijd een poppetje verplaatsen tijdens de ronde.

Als dan iemand kwam logeren was ik echt aan het plannen wanneer diegene even weg was en ik mijn ronde kon doen zonder gezien te worden.

Op vakantie nam ik ook van alles mee zodat ik het ook daar iedere dag kon aanraken.

En idd de gedachte dat mensen ziek werden of dood gingen als ik ... (vul maar in). Moeder van een vriendinnetje was ziek en uiteindelijk had ik toch het idee dat ze doodging toen ik iets niet goed gedaan had.



Nu heb ik het vooral met het gas. Dat moet ik altijd controleren. Maar t punt is dat ik t ook echt wel eens laat branden als ik klaar ben met koken. Dus dat vind ik geoorloofd, zolang dat het enige is.

Rue

Ik ken iemand in mijn omgeving die ook soortgelijke dwanggedachtes heeft. Het is heel triest dat mensen dan bang voor je worden, omdat jij vertelt wat voor soort gedachten je hebt. En dat, terwijl je er bang voor bent en dus juist géén psychopaat bent.



Met die vriendin die mee moest, dat vind ik heel erg! Juist door zich vast te klampen aan haar houdt hij ook zijn ocd in stand. Ik hoop dat de begeleiders hun los zullen koppelen en haar naar huis sturen, het zal m echt goed doen.



Scintillio, a nick, mafalda en wie ik nog vergeet, ook voor jullie een knuffel. Ik weet dus door die persoon uit mijn omgeving hoe zwaar ocd is.



Scintillio, ik gun je oprecht therapie. Geef je over aan de angst, alleen zo kom je er doorheen. Dat zal zeker zwaar zijn, maar de rust in je hoofd: dat is toch een geweldig cadeau? Sterkte!



A nick, wat heftig met je dochter! Zo jong en al zulke sterke aanwezigheid. Ik hoop dat ze er overheen groeit.



Consuela, ook heel zwaar! Ik kan me voorstellen dat jij je ook regelmatig machteloos voelt.



Verder, ik vind het goed dat dit programma op tv is. Het geeft herkenning aan de mensen die er ook mee kampen en als je anderen ontmoet die ook met zoiets dealen voel je je vast minder eenzaam.



Ik hoop ook dat het programma een beetje luchtig blijft, maar wel oprecht bijdraagt aan het herstel van een normaal leven.

Ik kijk volgende week weer.

Wat een doodongelukkige mensen, stuk voor stuk, in dat programma.



Is zoiets echt genetisch overerfelijk, Consuela? Of is het meer zien en nadoen tot je er zelf niet meer mee kunt stoppen?

Hallo mensen, ik vind het heel boeiend en veelbelovend. Heel gevarieerd gezelschap met 1 overeenkomst. Ik volg niet veel reality, maar eens in de zoveel tijd. Ook wie trouwt mijn zoon en ik dacht ineens: waar ken ik die Micheal nou toch van? Jaja, die was een nieuwe kandidaat voor Tim van een paar jaar geleden. Heel kort, hij kwam in de plaats van Gerrit die weg moest vanwege die 750 mannen.... En de andere 2 jongens raakten ontmoedigd van de mooie verschijning van Micheal en vooral Tim zijn reactie op hem. Daarom kwam het de sfeer niet ten goede, en hij viel de dag erna weer af.

Dat is die donkere jongen die zijn tafel met plastik beschermt. En die echt niks aan zijn uiterlijk moet doen, behalve blij zijn daarmee.

quote:blijfgewoonbianca schreef op 29 april 2014 @ 14:11:

Wat een doodongelukkige mensen, stuk voor stuk, in dat programma.



Is zoiets echt genetisch overerfelijk, Consuela? Of is het meer zien en nadoen tot je er zelf niet meer mee kunt stoppen?



Een angststoornis/dwangstoornis/piekerstoornis is erfelijk idd. Vanuit angsten ontstaat vaak dwang/piekeren ( het is copinggedrag).

Dwang word ook door bepaalde processen in de hersenen uitgelokt.

Het heeft o.a te maken met een lage concentratie aan neurotransmitters ( serotinine,dopamine) waardoor mensen gevoeliger worden voor depressie's, angsten, schizofrenie,tics e.d.

Ook hieruit ontstaat dwang.

Vooral dwang ontstaan in de jeugd heeft een erfelijke oorzaak, hoewel over het algemeen veel kinderen wel in meer of mindere mate last hebben van dwang alleen ontwikkeld zich dat niet altijd tot een stoornis.



Uiteraard spelen omgevingsfactoren ook mee, naast de processen in de hersenen worden angsten ook getriggerd.

Daarnaast zijn er vaak dezelfde karaktereigenschappen aanwezig die ook dwang uitlokken ( perfectionisme, beheerst, graag dingen goed willen doen, harde werkers, stellen vooral hoge eisen aan zichzelf, gevoelig voor kritiek van anderen etc.)



Beetje combinatie van maar dat er een genetische gevoeligheid ten grondslag ligt is ook zeker bepalend. Net als bij verslavingen.



Vaak zijn naast cognitieve gedragstherapie ook medicijnen ondersteunen zoals serotineheropnamers en Dopamine ( aanvullen van tekorten).

Melatonine wordt overigens geproduceerd uit Serotonine. Bij ons in de familie zijn we ook allemaal vleermuizen ( mijn moeder, ik, mijn broer, mijn kinderen)



Dwang kan aangeleerd gedrag zijn van buitenaf. Maar wanneer het erfelijkheid ten grondslag heeft ziet men vaak een chronisch beeld.

Het zal je zwakke punt blijven.



Grotere of kleinere triggers kunnen overigens al een dwangstoornis er in laten sluipen.

Zo ontstond bij mijn zoon angst voor doodgaan op 4 jarige leeftijd na het overlijden van een familielid. waar wellicht een kind op die leeftijd nog te jong is om de impact te bevatten, ontaarde dit bij hem tot een enorme grote angst en zag hij op die leeftijd al gevaar om dood te gaan in alles.

Tijdens een vakantie de" in onze ogen" niet noemenswaardig advies geen water uit de kraan te drinken, ontaarde tot diepe angst ziek te worden en at en dronk hij ook niets meer uit al geopende pakken.

Toen hij tijdens zijn puberteit in behandeling was voor zijn dwang en angst, meldde de therapeut dat er een verschil is tussen irreele en reele angsten zoals bv. brand en het dan ook daarom wel realistisch is dat mensen rookmelders in huis hebben.

En bedankt, mijn zoon kreeg er enkel door die opmerking nog een angst bij met bijbehorende dwang ( stekkers moesten door het hele huis uit stopcontacten gehaald worden als hij ging slapen, hij moest 3 rookmelders in zijn kamer hebben en werden elke avond getest, het gasfornuis werd gecontroleerd, als hij al ging slapen en wij zaten nog gezellig met kaarsen aan moesten die uitgeblazen worden anders ging hij niet naar bed).

Cynisch was dat er in die periode ook werkelijk bij zijn vader het halve huis uitbrandde door kortsluiting.

Zie dan nog maar eens aan je kind te verkopen dat de kans op brand klein is en zijn handelingen best gereduceerd kunnen worden



Ik heb echt mijn handen vol gehad aan zijn angsten in zijn leventje, de zorgen voor en om hem zijn intensief geweest.



Het gaat gelukkig nu best goed met hem

Diep respect voor hem, hoe hij dit allemaal heeft bevochten. En hoe hij ondanks alles het altijd goed heeft gedaan op school( hij heeft een hoge intelligentie dat is ook zijn redding op dat vlak) , een fijn sociaal leven met sterke vriendschappen.

Zeer knap hoe hij dat onder de omstandigheden toch heeft weten te handhaven.

quote:molly-bee schreef op 29 april 2014 @ 14:45:

Dat is die donkere jongen die zijn tafel met plastik beschermt. En die echt niks aan zijn uiterlijk moet doen,



Hij zou zijn wenkbrauwen wat minder moeten plukken





behalve blij zijn daarmee.

Duidelijk, Con. Dank je.