Eten
alle pijlers
Zo druk met de calorieën
maandag 8 mei 2017 om 20:36
Ik heb altijd al een obsessie gehad voor mijn buik. Hij is best plat, maar af en toe een bolling als ik gegeten heb of opgeblazen ben. Ik ben 23 jaar, 169 cm ongeveer en weeg 50/51 kilo, maat 36. Heel slank eigenlijk. Maar die buik blijft een obsessie.
Tot mijn 15/16e ben ik echt mollig geweest. Ik had toen ook echt een paar vetribbels. Daarna viel ik erg af, maar dat deed ik niks voor. Sinds mijn 19e let ik echt op mijn voeding en sinds kort heb ik een dagboek op de telefoon waar ik de calorieën bij kan houden. Dat vind ik zo fijn, ik heb dan inzicht in wat ik eet en hoe veel. Maar soms schrik ik.. voor mijn gevoel eet ik dan normaal maar toch kom ik al snel aan 1900 of soms over de 2000 calorieën per dag..
ik eet vaak op een dag: 3 of 4 boterhammen, 2 tussendoortjes zoals fruit en een ontbijtkoek of granenkoek, een groot bord avondeten, en dan echt wel veel, meer dan het gemiddelde. Vaak een toetje na zoals optimel yoghurt of optimel vla, altijd 0% vet. En dan snaai ik s avonds ook nog soms wat chocolade of tucjes, koffieleutjes..
ik sport minimaal 1 en vaak 2 keer in de week. Dan ga ik naar de sportschool en ga ik vaak alleen maar op de loopband om calorieën te verbranden. Ik verbrand er dan zo'n 200/300 per keer, soms 400.
Naar mijn idee eet ik veel maar minder kan ik niet omdat ik dan echt honger heb en het niet vol houd! Ik werk in de zorg en daar loop ik ook de hele dag zo'n beetje..
Wat ik met dit verhaal wil.. ik zit gemiddeld 2 of 3 keer per week dus boven de 2000 calorieën.. ze zeggen altijd dat het steeds moeilijker wordt met de leeftijd om slank te blijven.. en ik ben bang dat als ik zo door blijf gaan, ik over een paar jaar toch weer flink aan kom, ondanks dat ik wel echt gezond eet!
En die buik.. naar mijn idee is hij soms te dik, en dan voel ik mij weer schuldig boven de calorieën te hebben gezeten, maar als de broeken mij dan van de kont afzakken denk ik.. ik mag nog wel een koekje extra haha
Ik ben de hele dag eigenlijk bezig met wat ik eet. Alles sla ik op in de teller, maar ik heb ook altijd wel trek.. zelfs na een groot bord pasta heb ik direct weer zin in iets lekkers.. vaak neem ik het dan niet.. maar mijn lichaam is niet te begrijpen soms. En die angst is denk ook gekomen vanuit de pubertijd, toen ik wel dik was.
Herkennen jullie dit? Dat je ook zo op de calorieën let? En als je een dag te veel eet, is dat echt zo erg?
Tot mijn 15/16e ben ik echt mollig geweest. Ik had toen ook echt een paar vetribbels. Daarna viel ik erg af, maar dat deed ik niks voor. Sinds mijn 19e let ik echt op mijn voeding en sinds kort heb ik een dagboek op de telefoon waar ik de calorieën bij kan houden. Dat vind ik zo fijn, ik heb dan inzicht in wat ik eet en hoe veel. Maar soms schrik ik.. voor mijn gevoel eet ik dan normaal maar toch kom ik al snel aan 1900 of soms over de 2000 calorieën per dag..
ik eet vaak op een dag: 3 of 4 boterhammen, 2 tussendoortjes zoals fruit en een ontbijtkoek of granenkoek, een groot bord avondeten, en dan echt wel veel, meer dan het gemiddelde. Vaak een toetje na zoals optimel yoghurt of optimel vla, altijd 0% vet. En dan snaai ik s avonds ook nog soms wat chocolade of tucjes, koffieleutjes..
ik sport minimaal 1 en vaak 2 keer in de week. Dan ga ik naar de sportschool en ga ik vaak alleen maar op de loopband om calorieën te verbranden. Ik verbrand er dan zo'n 200/300 per keer, soms 400.
Naar mijn idee eet ik veel maar minder kan ik niet omdat ik dan echt honger heb en het niet vol houd! Ik werk in de zorg en daar loop ik ook de hele dag zo'n beetje..
Wat ik met dit verhaal wil.. ik zit gemiddeld 2 of 3 keer per week dus boven de 2000 calorieën.. ze zeggen altijd dat het steeds moeilijker wordt met de leeftijd om slank te blijven.. en ik ben bang dat als ik zo door blijf gaan, ik over een paar jaar toch weer flink aan kom, ondanks dat ik wel echt gezond eet!
En die buik.. naar mijn idee is hij soms te dik, en dan voel ik mij weer schuldig boven de calorieën te hebben gezeten, maar als de broeken mij dan van de kont afzakken denk ik.. ik mag nog wel een koekje extra haha
Ik ben de hele dag eigenlijk bezig met wat ik eet. Alles sla ik op in de teller, maar ik heb ook altijd wel trek.. zelfs na een groot bord pasta heb ik direct weer zin in iets lekkers.. vaak neem ik het dan niet.. maar mijn lichaam is niet te begrijpen soms. En die angst is denk ook gekomen vanuit de pubertijd, toen ik wel dik was.
Herkennen jullie dit? Dat je ook zo op de calorieën let? En als je een dag te veel eet, is dat echt zo erg?
dinsdag 9 mei 2017 om 16:44
TO, ik snap je angst voor maat 40. Die heb ik ook. En ik weet prima dat het nergens op slaat en dat je dan nog steeds een figuur hebt waar veel mensen enorm blij mee zouden zijn. Maar ik blijf hopen dat ik blijer met mijn lijf kan zijn als ik minder vet heb. Een mythe, weet ik. Maar toch, een hele hardnekkige.
Ik ben 9 jaar geleden 8 kg afgevallen (van 63 naar 55, bij 1.73) en dat is eraf gebleven. Dat was van maat 38 / M en 75c naar 36 / S en 70d. Ik heb op wat vesten na niets meer in die maat in mijn kast hangen en het lijkt me verschrikkelijk om weer aan te komen. Zie je zelf wel dat het heel ongezond is? Ik zag het ook niet heel lang en nog steeds denk ik als ik wat ben afgevallen (van de stress of pijn meestal), "wat maken mensen zich toch druk over die paar kilo's...".
Alleen doe ik natuurlijk net zo druk, maar dan de andere kant op.
Je kunt met een doorverwijzing op tekorten laten prikken en medische bijvoeding flesjes via een diëtiste krijgen. Mij helpt dat wel als het niet lukt met eten. En ik niet verder wil afvallen of moet aankomen (in een opname kan dat moeten namelijk...).
Ik ben 9 jaar geleden 8 kg afgevallen (van 63 naar 55, bij 1.73) en dat is eraf gebleven. Dat was van maat 38 / M en 75c naar 36 / S en 70d. Ik heb op wat vesten na niets meer in die maat in mijn kast hangen en het lijkt me verschrikkelijk om weer aan te komen. Zie je zelf wel dat het heel ongezond is? Ik zag het ook niet heel lang en nog steeds denk ik als ik wat ben afgevallen (van de stress of pijn meestal), "wat maken mensen zich toch druk over die paar kilo's...".
Alleen doe ik natuurlijk net zo druk, maar dan de andere kant op.
Je kunt met een doorverwijzing op tekorten laten prikken en medische bijvoeding flesjes via een diëtiste krijgen. Mij helpt dat wel als het niet lukt met eten. En ik niet verder wil afvallen of moet aankomen (in een opname kan dat moeten namelijk...).
dinsdag 9 mei 2017 om 17:37
quote:KeaAlpine schreef op 09 mei 2017 @ 17:33:
Ik vind het sneu poesiepoes, dan blijf je geluk uitstellen tot een onbereikbaar moment. Je degradeert jezelf tot alleen en lichaam, terwijl je zo veel meer bent dan dat. Wat als je nou van jezelf kon houden, als je gewoon goed zou zijn zoals je bent? Heb je ook kinderen?+1. Je bent zoveel meer dan alleen een lichaam! Je bent veel vrijer en gelukkiger wanneer het los kunt laten. En loslaten betekent niet dat je automatisch te dik wordt.
Ik vind het sneu poesiepoes, dan blijf je geluk uitstellen tot een onbereikbaar moment. Je degradeert jezelf tot alleen en lichaam, terwijl je zo veel meer bent dan dat. Wat als je nou van jezelf kon houden, als je gewoon goed zou zijn zoals je bent? Heb je ook kinderen?+1. Je bent zoveel meer dan alleen een lichaam! Je bent veel vrijer en gelukkiger wanneer het los kunt laten. En loslaten betekent niet dat je automatisch te dik wordt.
dinsdag 9 mei 2017 om 17:47
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
dinsdag 9 mei 2017 om 18:00
quote:poesiepoes schreef op 09 mei 2017 @ 17:47:
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Lieverd, dit is zo herkenbaar voor mij.
Ik ben zover gekomen, mezelf goed en soms zelfs mooi te vinden en mijn situatie te accepteren zoals hij is. Ik wens jou dat ook toe. Het voelt zoveel fijner.
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Lieverd, dit is zo herkenbaar voor mij.
Ik ben zover gekomen, mezelf goed en soms zelfs mooi te vinden en mijn situatie te accepteren zoals hij is. Ik wens jou dat ook toe. Het voelt zoveel fijner.
dinsdag 9 mei 2017 om 18:05
Probeer ook te accepteren dat de lichaamsbouw die jij had toen je nog een kind was, en ja, 16 is ook een kind, niet representatief is voor de lichaamsbouw van een volgroeide volwassene (+/- 23 jaar).
Daarnaast, je doet aan sport, dus op een bepaald moment is gewicht echt niet meer belangrijk maar gaat het om figuur, dit doordat spierweefsel nu eenmaal een hogere dichtheid heeft dan vetweefsel.
Dan moet je je ook nog eens realiseren dat het continue hebben van zo'n wasbordje, ook betekent dat je een laag vochtpercentage hebt, naast een te laag vetpercentage. Bij volwassenen komt zoiets pas tevoorschijn wanneer het vetpercentage onder een minimale normale waarde ligt.
Het is inderdaad nu zo dat jij veel te obsessief bezig bent met voedsel en gewicht. Waarschijnlijk een trauma ingeslopen gedurende je tienertijd, waar jij je wilde conformeren aan een beeld welke totaal niet van toepassing was voor iemand van jouw leeftijd. Tijd om ook daar met een therapeut over te praten.
Daarnaast, je doet aan sport, dus op een bepaald moment is gewicht echt niet meer belangrijk maar gaat het om figuur, dit doordat spierweefsel nu eenmaal een hogere dichtheid heeft dan vetweefsel.
Dan moet je je ook nog eens realiseren dat het continue hebben van zo'n wasbordje, ook betekent dat je een laag vochtpercentage hebt, naast een te laag vetpercentage. Bij volwassenen komt zoiets pas tevoorschijn wanneer het vetpercentage onder een minimale normale waarde ligt.
Het is inderdaad nu zo dat jij veel te obsessief bezig bent met voedsel en gewicht. Waarschijnlijk een trauma ingeslopen gedurende je tienertijd, waar jij je wilde conformeren aan een beeld welke totaal niet van toepassing was voor iemand van jouw leeftijd. Tijd om ook daar met een therapeut over te praten.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 9 mei 2017 om 20:16
quote:poesiepoes schreef op 09 mei 2017 @ 17:47:
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Ik denk door je bewust te zijn dat je overtuigingen zijn opgelegd;
- je bent pas mooi als je maatje '' hebt.
- je kan pas gelukkig zijn als je maatje '' hebt.
- je bent pas een leuk mens als je '' hebt.
Een klein voorbeeldje over de praktijk. Vriendin van mij heeft ook maat 40. Ze is altijd vrolijk, energiek, emphatisch, gezellig en positief ingesteld. Ze straalt ook echt!
Kennis is obsessief bezig met gewicht. Gegaan van maat 40 naar 36.
Ze plaatst selfies van zichzelf waar ze met haar sportoutfit erop staat.
Maar haar uitstraling is helemaal niet leuk. Knappe meid hoor,maar op de een of andere manier betast het de uitstraling van haar en andere meiden die zo obsessief bezig met hun uiterlijk zijn.
Ik merk het ook aan mezelf. Altijd gepest en altijd gepest omdat ik broodmager was. Nu dus keihard bezig mezelf met maat 40/42 te accepteren. Het rare is...op mijn kleine borstjes na (oneerlijk;)!) vind ik het helemaal niet zo lelijk. Misschien diep van binnen zelfs mooier! Maar dan zie ik foto's voorbij springen van de 'perfecte lichamen' en raak ik weer helemaal uit mijn ban en word ik erg onzeker. Werkt meteen door in mijn uitstraling. Ogen staan doffer, uitstraling is niet echt leuk, etc..
Dus zelfvertrouwen is zelfacceptatie. Als je mooi bent van binnen, wordt je ook van buiten mooier.
Ik ken twee prachtige vrouwen en die zijn stevig. Maar vol zelfliefde! Ze staan er! Hebben zo'n mooie en krachtige uitstraling.
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Ik denk door je bewust te zijn dat je overtuigingen zijn opgelegd;
- je bent pas mooi als je maatje '' hebt.
- je kan pas gelukkig zijn als je maatje '' hebt.
- je bent pas een leuk mens als je '' hebt.
Een klein voorbeeldje over de praktijk. Vriendin van mij heeft ook maat 40. Ze is altijd vrolijk, energiek, emphatisch, gezellig en positief ingesteld. Ze straalt ook echt!
Kennis is obsessief bezig met gewicht. Gegaan van maat 40 naar 36.
Ze plaatst selfies van zichzelf waar ze met haar sportoutfit erop staat.
Maar haar uitstraling is helemaal niet leuk. Knappe meid hoor,maar op de een of andere manier betast het de uitstraling van haar en andere meiden die zo obsessief bezig met hun uiterlijk zijn.
Ik merk het ook aan mezelf. Altijd gepest en altijd gepest omdat ik broodmager was. Nu dus keihard bezig mezelf met maat 40/42 te accepteren. Het rare is...op mijn kleine borstjes na (oneerlijk;)!) vind ik het helemaal niet zo lelijk. Misschien diep van binnen zelfs mooier! Maar dan zie ik foto's voorbij springen van de 'perfecte lichamen' en raak ik weer helemaal uit mijn ban en word ik erg onzeker. Werkt meteen door in mijn uitstraling. Ogen staan doffer, uitstraling is niet echt leuk, etc..
Dus zelfvertrouwen is zelfacceptatie. Als je mooi bent van binnen, wordt je ook van buiten mooier.
Ik ken twee prachtige vrouwen en die zijn stevig. Maar vol zelfliefde! Ze staan er! Hebben zo'n mooie en krachtige uitstraling.
dinsdag 9 mei 2017 om 23:00
quote:poesiepoes schreef op 09 mei 2017 @ 17:47:
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.
Ai, rake opmerkingen. Ik heb geen kinderen en woon alleen, met 2 hondjes die Kater (ex en vriendje) betaalt. Ik zie mijn lijf namelijk ook als iets dat los van mij staat. Een soort bezit, zeg maar. Ik woon erin, maar het moet het gewoon doen en niet zeuren. Van alle problemen (zie mijn topic over WIA keuring) is dit de minste, maar er wel mee verbonden. Ik accepteer mezelf en mijn lichamelijke klachten ook niet echt. Geluk zal nog wel even duren.
Ik denk dat de grote vraag is, hoe leer je om jezelf okee te vinden? En je situatie okee te vinden, ook als die niet bepaald is zoals je zou willen?
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.
dinsdag 9 mei 2017 om 23:27
quote:KeaAlpine schreef op 09 mei 2017 @ 23:00:
[...]
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.Wat een mooie post!
[...]
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.Wat een mooie post!
dinsdag 9 mei 2017 om 23:42
Ik herken dat gevoel van angst en schaamte niet in verband met lichaamsgrootte. Ik zou me eerder vreselijk ergeren als ik ineens een kilo was aangekomen en dan vooral omdat ik niet begrijp hoe dat gebeuren kon. Dus dan stel ik een plan op om mijn noodlot te wijzigen. Zijn ze nou helemaal betoeterd, die kilo's!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 10 mei 2017 om 09:26
quote:KeaAlpine schreef op 09 mei 2017 @ 23:00:
[...]
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.Mooi zeg! Je kan voor velen een inspiratiebron zijn!
[...]
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.Mooi zeg! Je kan voor velen een inspiratiebron zijn!
woensdag 10 mei 2017 om 11:50
quote:retrostar schreef op 09 mei 2017 @ 23:42:
Ik zou me eerder vreselijk ergeren als ik ineens een kilo was aangekomen en dan vooral omdat ik niet begrijp hoe dat gebeuren kon. Misschien niet die extra liter water drinken over de dag, ongeacht het feit dat je lichaam het nodig had en een lichaam er helemaal geen moeite mee heeft om een liter water meer of minder vast te houden gedurende een paar dagen. Dat is dan ook 1 kg meer of minder op de weegschaal.
Ik zou me eerder vreselijk ergeren als ik ineens een kilo was aangekomen en dan vooral omdat ik niet begrijp hoe dat gebeuren kon. Misschien niet die extra liter water drinken over de dag, ongeacht het feit dat je lichaam het nodig had en een lichaam er helemaal geen moeite mee heeft om een liter water meer of minder vast te houden gedurende een paar dagen. Dat is dan ook 1 kg meer of minder op de weegschaal.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
woensdag 10 mei 2017 om 14:16
quote:KeaAlpine schreef op 09 mei 2017 @ 23:00:
[...]
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.Wauw, mooi geschreven.
[...]
Door jezelf in de basis oké te vinden en het oké en waardevol vinden van jezelf niet aan voorwaarden te verbinden.
Toen jij als baby'tje geboren werd was je al goed genoeg. Wie heeft die baby zo in de steek gelaten dat ze nu alleen met een vetloos lichaam wat waard mag zijn? Met je beperkingen (ik weet niet wat die zijn) zou ik denken dat je alleen maar meer liefde en warmte nodig hebt en niet de straf die jij jezelf en je lichaam geeft. Dat baby'tje, het kind dat je was en de volwassen vrouw die je nu bent hebben er nooit om gevraagd ziek te zijn. En in plaats van haar te verzorgen en omarmen verwaarloos en straf je haar. Hoe kan ze dan ooit bloeien?
Ik heb een bewuste keuze gemaakt om niet mee te werken aan een maatschappij die meisjes en vrouwen zo voorwaardelijk behandelt en afkeurt. Dat begint bij mezelf. En bij mezelf en mijn eigen lichaam niet afkeuren. En van liefde gaan dingen groeien, en het gekke is dat juist door die voorwaarden los te laten je komt waar je naar streefde toen je dacht dat die voorwaarden je daar zouden brengen. Maar die voorwaarden houden je eigenlijk ver weg van waar je naartoe wil.Wauw, mooi geschreven.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
woensdag 10 mei 2017 om 14:19
[quote]KeaAlpine schreef op 09 mei 2017 @ 17:33:
Ik vind het sneu poesiepoes, dan blijf je geluk uitstellen tot een onbereikbaar moment. Je degradeert jezelf tot alleen en lichaam, terwijl je zo veel meer bent dan dat. Wat als je nou van jezelf kon houden, als je gewoon goed zou zijn zoals je bent? /quote]
Dit
Praat erover met een vertrouwenspersoon.
Ik vind het sneu poesiepoes, dan blijf je geluk uitstellen tot een onbereikbaar moment. Je degradeert jezelf tot alleen en lichaam, terwijl je zo veel meer bent dan dat. Wat als je nou van jezelf kon houden, als je gewoon goed zou zijn zoals je bent? /quote]
Dit
Praat erover met een vertrouwenspersoon.
jaja007 wijzigde dit bericht op 12-05-2017 10:16
1.12% gewijzigd
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
