Geld & Recht
alle pijlers
Boomers en de erfenis
zondag 2 januari 2022 om 12:19
Super taboe, vooral ook voor mezelf en toch zit het me een beetje dwars.
Mijn vaders familie heeft 6 broers en zussen. Boomer generatie. Zelf hebben ze behoorlijk wat geërfd, van ouders en van een ongetrouwde tante en een inmiddels overleden broer. Dat ging echt over meer dan een ton per persoon. Ook hebben de meesten een prachtig eindloon pensioen en hebben ze enorme winsten gemaakt of vermogen opgebouwd op afbetaalde huizen.
Mijn vader verteert volgens mij voor een groot gedeelde de pot. Heeft zijn huis al lang geleden verkocht en huurt best prijzig. Voelt zich een enorm slachtoffer dat zijn pensioen niet wordt geindexeerd. Maar goed hij geniet ervan en het is zijn geld. Ik laat het, maar vind hem stiekem wel een echte boomer en het steekt me dat hij het zo makkelijk en goed gehad heeft in zijn leven en niet ziet dat dat voor de generatie na hem niet zo maar geldt. Zelf wel ruim geërfd maar kennelijk niet de noodzaak voelen ook iets voor je eigen nageslacht na te laten. Ik heb bijvoorbeeld best een enorm pensioengat. Wel een leuk koophuis maar niet in de orde van grootte zoals de boomers waar ik het over heb wonen.
Een oom en tante echtpaar is echt behoorlijk vermogend. Super zuinig leven, geïnvesteerd in vastgoed. Zij roepen al hun leven hardop te pas en te onpas dat ze niets nalaten aan neefjes en nichtjes want die hebben het zelf goed genoeg. Alles gaat naar musea en goede doelen. Prima verder. Ik heb ook niets met ze en zie ze nooit maar door hun opmerkingen voel ik me ook nergens toe verplicht.
Dan heb ik een tante. Ze is jong weduwe geworden en haar enige kind overleed 10 jaar geleden. Ik loop haar dus een beetje na...... ga regelmatig op bezoek, ben medisch aanspreekpunt en houdt het wat in de gaten. Van alle nichtjes en neefjes ben ik de enige die dit doet.
Nu heeft tante haar huis verkocht en daar een paar ton aan overgehouden. Laatst heeft ze me haar testament laten zien (ik ben daar lang van weggebleven) en ik krijg straks als executeur 1% voor de afhandeling en dan sta ik verder voor 10% als enig erfgenaam opgenomen. Rest van de familie volledig onterfd. Het vermogen gaat verder volledig naar goede doelen. Ze is nu al geld aan het weggeven, want ' wat moet ze met dat geld' . Familie 'heeft het allemaal niet nodig' volgens haar.
Vroeger stopte ze me wel eens wat toe, 100 euro hier, 100 euro daar. Daarvan heb ik ooit de beleefdheids opmerking gemaakt: 'wat lief maar dat hoeft toch niet tante' en toen is ze er ook accuut mee gestopt.
Ze moet zelf weten wat ze doet, haar geld, ik red mezelf financieel wel. En toch steekt het ergens. Dat deze boomers zelf wel heel leuk van familie hebben geërfd en nu niet hetzelfde doet met de generatie onder hen en er tonnen naar het goede doel verdwijnen.
Vrienden van mij vinden dit maar raar, die hebben tante's gehad die heel ruimhartig waren en die dan door hun ook wekelijks trouw bezocht werden. Zij vinden dat ik tante hier op aan moet spreken.
Maar voor mij is tot nu toe een echte no-go. Vragen om geld of hinten naar de erfenis, dat doe je niet....
En toch word ik wat minder enthousiast met mijn bezoekjes.
Ik ben benieuwd wat jullie hier van vinden.
Mijn vaders familie heeft 6 broers en zussen. Boomer generatie. Zelf hebben ze behoorlijk wat geërfd, van ouders en van een ongetrouwde tante en een inmiddels overleden broer. Dat ging echt over meer dan een ton per persoon. Ook hebben de meesten een prachtig eindloon pensioen en hebben ze enorme winsten gemaakt of vermogen opgebouwd op afbetaalde huizen.
Mijn vader verteert volgens mij voor een groot gedeelde de pot. Heeft zijn huis al lang geleden verkocht en huurt best prijzig. Voelt zich een enorm slachtoffer dat zijn pensioen niet wordt geindexeerd. Maar goed hij geniet ervan en het is zijn geld. Ik laat het, maar vind hem stiekem wel een echte boomer en het steekt me dat hij het zo makkelijk en goed gehad heeft in zijn leven en niet ziet dat dat voor de generatie na hem niet zo maar geldt. Zelf wel ruim geërfd maar kennelijk niet de noodzaak voelen ook iets voor je eigen nageslacht na te laten. Ik heb bijvoorbeeld best een enorm pensioengat. Wel een leuk koophuis maar niet in de orde van grootte zoals de boomers waar ik het over heb wonen.
Een oom en tante echtpaar is echt behoorlijk vermogend. Super zuinig leven, geïnvesteerd in vastgoed. Zij roepen al hun leven hardop te pas en te onpas dat ze niets nalaten aan neefjes en nichtjes want die hebben het zelf goed genoeg. Alles gaat naar musea en goede doelen. Prima verder. Ik heb ook niets met ze en zie ze nooit maar door hun opmerkingen voel ik me ook nergens toe verplicht.
Dan heb ik een tante. Ze is jong weduwe geworden en haar enige kind overleed 10 jaar geleden. Ik loop haar dus een beetje na...... ga regelmatig op bezoek, ben medisch aanspreekpunt en houdt het wat in de gaten. Van alle nichtjes en neefjes ben ik de enige die dit doet.
Nu heeft tante haar huis verkocht en daar een paar ton aan overgehouden. Laatst heeft ze me haar testament laten zien (ik ben daar lang van weggebleven) en ik krijg straks als executeur 1% voor de afhandeling en dan sta ik verder voor 10% als enig erfgenaam opgenomen. Rest van de familie volledig onterfd. Het vermogen gaat verder volledig naar goede doelen. Ze is nu al geld aan het weggeven, want ' wat moet ze met dat geld' . Familie 'heeft het allemaal niet nodig' volgens haar.
Vroeger stopte ze me wel eens wat toe, 100 euro hier, 100 euro daar. Daarvan heb ik ooit de beleefdheids opmerking gemaakt: 'wat lief maar dat hoeft toch niet tante' en toen is ze er ook accuut mee gestopt.
Ze moet zelf weten wat ze doet, haar geld, ik red mezelf financieel wel. En toch steekt het ergens. Dat deze boomers zelf wel heel leuk van familie hebben geërfd en nu niet hetzelfde doet met de generatie onder hen en er tonnen naar het goede doel verdwijnen.
Vrienden van mij vinden dit maar raar, die hebben tante's gehad die heel ruimhartig waren en die dan door hun ook wekelijks trouw bezocht werden. Zij vinden dat ik tante hier op aan moet spreken.
Maar voor mij is tot nu toe een echte no-go. Vragen om geld of hinten naar de erfenis, dat doe je niet....
En toch word ik wat minder enthousiast met mijn bezoekjes.
Ik ben benieuwd wat jullie hier van vinden.
konijnmetbril wijzigde dit bericht op 02-01-2022 12:21
0.08% gewijzigd
maandag 3 januari 2022 om 14:57
Knap dat je dit los kan laten. Mijn moeder laat ook alles na aan de man die ze krap 2 jaar kende toen ze met hem trouwde. Ze vindt het niet nodig dat haar kinderen erven. Ik vind het niet nodig om nog contact met haar te hebben. Overigens was dit de druppel hoor in een lange reeks treiterijen van mijn moeder.samarinde schreef: ↑03-01-2022 14:24Volgens mij kun je erfenissen het beste relativeren en vooral nergens op rekenen. Ik heb veel geld geërfd van mijn moeder, en mijn vader heeft (héél veel geld) nagelaten aan zijn nieuwe vrouw, met wie hij op het moment van zijn overlijden exact twee weken getrouwd was. Voor ons (de kinderen) was dat natuurlijk een schok, en we hebben even overwogen om er een rechtszaak van te maken (mijn vader was de weg kwijt aan het eind van zijn leven), maar toen zei iemand: "Besef wel dat je járen van je leven moet investeren in dit vervelende probleem, dat je er van wakker zult liggen en er boos over zult zijn, terwijl je er ook voor kunt kiezen om gewoon onbezorgd te zijn, en wat armer."
Dat vonden wij allemaal een waardevolle les, en dat hebben we dus gedaan. Nooit een rechtszaak aangespannen, en heel misschien komt het geld ooit nog onze kant uit als de nieuwe vrouw zelf overlijdt, want zo is het opgenomen in het (langstlevenden)-testament. Maar ik denk het niet, ze is namelijk niet veel ouder dan ik, en ze geeft het geld met bakken tegelijk uit. We hadden het geld natuurlijk graag zelf geërfd, maar ach, we kunnen er nu om lachen. Soms, als onze 'stiefmoeder' ter sprake komt, zeggen we: 'Oh, weet iemand hoe het met haar gaat, is ze al dood?' maar verder hebben we het losgelaten.
meisje22 wijzigde dit bericht op 03-01-2022 15:07
0.18% gewijzigd
maandag 3 januari 2022 om 15:05
Zo sta ik er ook in.
Ik had het geld een dag voor het overlijden niet, en ga er altijd vanuit dat we het erna ook niet hebben.
Ik ben niet rijk opgegroeid en mijn ouder heeft een heel klein pensioen. Toch een goede tijd gehad om te sparen waardoor er een redelijk bedrag op de spaar staat.
Ik wil graag dat ouder doet wat ouder wil en dus mooie reizen, meubels of wat dan ook moet gewoon gekocht worden.
Ik zeg regelmatig: 'Maak maar gewoon op'.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het nooit begrijp als ik lees dat mensen gelijk de dag na overlijden de rekening leeghalen omdat het bedrag anders wordt bevroren. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat mensen zo denken.
En natuurlijk is het fijn om te erven. Ik zou echt wel wat leuke dingen kunnen doen met extra geld.
Maar het is en blijft extra.
maandag 3 januari 2022 om 15:12
Het gaat niet altijd letterlijk om het geld. In mijn geval gaat het mij vooral om de boodschap die mijn moeder daarmee afgeeft aan mij.Felidaes schreef: ↑03-01-2022 15:05Zo sta ik er ook in.
Ik had het geld een dag voor het overlijden niet, en ga er altijd vanuit dat we het erna ook niet hebben.
Ik ben niet rijk opgegroeid en mijn ouder heeft een heel klein pensioen. Toch een goede tijd gehad om te sparen waardoor er een redelijk bedrag op de spaar staat.
Ik wil graag dat ouder doet wat ouder wil en dus mooie reizen, meubels of wat dan ook moet gewoon gekocht worden.
Ik zeg regelmatig: 'Maak maar gewoon op'.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het nooit begrijp als ik lees dat mensen gelijk de dag na overlijden de rekening leeghalen omdat het bedrag anders wordt bevroren. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat mensen zo denken.
En natuurlijk is het fijn om te erven. Ik zou echt wel wat leuke dingen kunnen doen met extra geld.
Maar het is en blijft extra.
maandag 3 januari 2022 om 15:16
Natuurlijk. Maar je geeft aan dat je moeder al vaker nare dingen heeft gedaan.
Dat wist je dus al. en op basis daarvan kan je je eigen keuze's maken.
De erfenis is voor jou de druppel, maar dat had ook het laatste incident, voordat je hoorde dat haar man nu alles krijgt, geweest kunnen zijn.
trouwens. Ik gun iedereen een fijne band met hun ouders toe.
maandag 3 januari 2022 om 15:16
Damn, wat maakt geld toch een hoop lelijkheid los bij sommige mensen. Echt bizar. Daar kun je ook eigenlijk alleen maar om lacheb, wat een geestelijke armoede. Knap hoe jij erin staat, trouwens. Siert je.samarinde schreef: ↑03-01-2022 14:24Volgens mij kun je erfenissen het beste relativeren en vooral nergens op rekenen. Ik heb veel geld geërfd van mijn moeder, en mijn vader heeft (héél veel geld) nagelaten aan zijn nieuwe vrouw, met wie hij op het moment van zijn overlijden exact twee weken getrouwd was. Voor ons (de kinderen) was dat natuurlijk een schok, en we hebben even overwogen om er een rechtszaak van te maken (mijn vader was de weg kwijt aan het eind van zijn leven), maar toen zei iemand: "Besef wel dat je járen van je leven moet investeren in dit vervelende probleem, dat je er van wakker zult liggen en er boos over zult zijn, terwijl je er ook voor kunt kiezen om gewoon onbezorgd te zijn, en wat armer."
Dat vonden wij allemaal een waardevolle les, en dat hebben we dus gedaan. Nooit een rechtszaak aangespannen, en heel misschien komt het geld ooit nog onze kant uit als de nieuwe vrouw zelf overlijdt, want zo is het opgenomen in het (langstlevenden)-testament. Maar ik denk het niet, ze is namelijk niet veel ouder dan ik, en ze geeft het geld met bakken tegelijk uit. We hadden het geld natuurlijk graag zelf geërfd, maar ach, we kunnen er nu om lachen. Soms, als onze 'stiefmoeder' ter sprake komt, zeggen we: 'Oh, weet iemand hoe het met haar gaat, is ze al dood?' maar verder hebben we het losgelaten.
Dan was er laatst ook een alleenstaande, kinderloze tante die overleed. Alle neven en nichten erfden een klein bedrag, en de inboedel van haar huis. Op een avond kwamen we samen bij haar thuis om de spullen te verdelen. Mijn zussen en ik maakten een rondje door het huis en kozen allemaal een aandenken, een ring of een schaal of een vaas. Toen brak het moment van de verdeling aan. Eén neef had gekozen voor de volledige inboedel, ik overdrijf niet - hij liet de dag erna een verhuiswagen voorrijden! Hahaha, we hebben zo gelachen. Op het laatste moment bleek die neef óók de drankvoorraad van mijn tante te hebben gekozen (het idee alleen al, hoe kom je erop), en toen wij voorstelden om nu, aangezien we toch met alle neven en nichten bij elkaar waren, een fles open te trekken om op onze tante te drinken, weigerde hij om een fles wijn uit zijn zojuist geërfde drankcollectie te ontkurken. (De inboedel van mijn tante schijnt de beste man te hebben verkocht op Marktplaats.)
Conclusie: geld moet je gewoon zelf verdienen, en alles wat toevalligerwijs jouw kant op komt uit een erfenis, is mooi meegenomen. Maar ik zou er nooit op rekenen. Het is de stress niet waard.
maandag 3 januari 2022 om 15:47
Het zit gevoelsmatig wel iets ingewikkelder in elkaar dan 'dus' al weten dat je moeder tot nare dingen in staat is. Dat is echter moeilijk uit te leggen aan mensen die niet met dit soort moeders of vaders te maken hebben.Felidaes schreef: ↑03-01-2022 15:16Natuurlijk. Maar je geeft aan dat je moeder al vaker nare dingen heeft gedaan.
Dat wist je dus al. en op basis daarvan kan je je eigen keuze's maken.
De erfenis is voor jou de druppel, maar dat had ook het laatste incident, voordat je hoorde dat haar man nu alles krijgt, geweest kunnen zijn.
Ik gun iedereen een fijne band met hun ouders toe.
maandag 3 januari 2022 om 15:57
Maar dit zeg je zelf:
Dus dat was waar ik mee verder ging.Overigens was dit de druppel hoor in een lange reeks treiterijen van mijn moeder.
Natuurlijk is het ingewikkelder, en mijn ouders waren niet zo, maar een van mijn man zijn ouders wel.
Die heeft ons echt heel erg veel geflikt.
Het zijn steeds hele kleine stapjes, gevoel van hoop, gevoel van toch geliefd zijn, of belangrijk in het leven van die persoon. Iets betekenen, waardevol zijn. Wij hadden ook een druppel.
Daar hebben we al heel veel jaren geleden afscheid van genomen.
Wij hoeven geen erfenis of sowieso ook maar iets wat met die ouder te maken heeft.
Geen contact geeft ons al jaren zoveel rust. Dat is alles waard.
Maar het is inderdaad niet mijn ouder.
Dus ik weet niet waar ik het over heb mbt jouw gevoelens omtrent je moeder, of negatieve gevoelens tussen moeder een dochter.
maandag 3 januari 2022 om 15:57
Precies. Ik bedoelde de generatie die gestudeerd heeft tussen 1900 en 1940. Juist omdát het in die tijd niet gebruikelijk was voor de meeste mensen om te studeren werden velen toen wel gefinancierd door de ouders. Ik meen ook gelezen te hebben dat deze studenten wegens "niet werkzaam" ook weinig verplichtingen hadden en hun ouders financieel verantwoordelijk waren.
Maar het ging dus maar om een kleine groep uit de samenleving. Het "als je gaat studeren dop je je eigen boontjes maar" is pas van ná die tijd. En het zou me niet verbazen als daarbij mee kan spelen dat dat hele concept van gaan studeren (dus na WO II) onbekend was bij veel ouders en (mede) daarom niet gefinancierd werd. Men had dat zelf immers ook niet van de eigen ouders gekregen.
Zelfs nu (nou ja, toen ik studeerde dan) hoorde ik van studenten dat zij de eersten in hun familie waren en dat hun ouders het hele concept van zo'n universiteit echt een ver van hun bed show vonden.
maandag 3 januari 2022 om 16:04
Mijn moeder is me pas gaan treiteren toen ze een nieuwe relatie kreeg. Als je dus impliceert dat ik aan had kunnen zien komen, dat is niet waar en get is echt een beetje raar. Sowieso is dat in de ouder/ kind context een beetje raar.Felidaes schreef: ↑03-01-2022 15:57Maar dit zeg je zelf:
Dus dat was waar ik mee verder ging.
Natuurlijk is het ingewikkelder, en mijn ouders waren niet zo, maar een van mijn man zijn ouders wel.
Die heeft ons echt heel erg veel geflikt.
Het zijn steeds hele kleine stapjes, gevoel van hoop, gevoel van toch geliefd zijn, of belangrijk in het leven van die persoon. Iets betekenen, waardevol zijn. Wij hadden ook een druppel.
Daar hebben we al heel veel jaren geleden afscheid van genomen.
Wij hoeven geen erfenis of sowieso ook maar iets wat met die ouder te maken heeft.
Geen contact geeft ons al jaren zoveel rust. Dat is alles waard.
Maar het is inderdaad niet mijn ouder.
Dus ik weet niet waar ik het over heb mbt jouw gevoelens omtrent je moeder, of negatieve gevoelens tussen moeder een dochter.
Daarnaast lijk je jezelf op je borst te kloppen dat jij geen erfenis hoeft van je schoonouders. Het gaat mij niet om het geld hoor. Het gaat om het signaal wat erachter schuilt.
maandag 3 januari 2022 om 16:10
Ik denk dat je mijn woorden helemaal verkeerd interpreteert en opvat.meisje22 schreef: ↑03-01-2022 16:04Mijn moeder is me pas gaan treiteren toen ze een nieuwe relatie kreeg. Als je dus impliceert dat ik aan had kunnen zien komen, dat is niet waar en get is echt een beetje raar. Sowieso is dat in de ouder/ kind context een beetje raar.
Daarnaast lijk je jezelf op je borst te kloppen dat jij geen erfenis hoeft van je schoonouders. Het gaat mij niet om het geld hoor. Het gaat om het signaal wat erachter schuilt.
Ik hou hierbij dus ook op met op jou reageren.
Sterkte in ieder geval.
maandag 3 januari 2022 om 16:10
Dat zou een 35-jarige van nu véél te sober zijn. En had de gemiddelde 35-jarige in 1970 er al tig jaarlijkse vliegvakanties op zitten tijdens de studie en daarna, in elk geval voor de kinderen er waren? Dacht het niet. Bestelde ze wekelijks sushi, taco's, Indiaas, Koreaans? Ook niet bepaald.Gebruna schreef: ↑03-01-2022 13:36Dat maakt de discussie hier, als men praat over generaties soms wat lastig zo lang er niet concreet over jaartallen wordt gesproken.
Al die indelingen in hokjes (heel vervelend) lijken ook nog eens afhankelijk van naar welke bron je kijkt.
Sommigen hier lijken ook mensen die in 1965 zijn geboren, tot de boomers te rekenen.
Maar die groep moet bijvoorbeeld gewoon doorwerken tot 67 jaar + 6 maanden.
Als je kijkt naar 'generaties van 25 jaar' zijn de verschillen gewoon groot. De meeste vrouwen die in 1935 werden geboren hadden op hun 25e jaar al 8 tot 10 jaar fulltime gewerkt en aansluitend 1 of 2 kinderen op de wereld gezet.
Vrouwen die in 1960 werden geboren in een toen doorsnee gezin, hadden op hun 25e jaar al 6 tot 8 jaar fulltime gewerkt en deden daarnaast een avondopleiding.
En vrouwen die in 1985 werden geboren, kwamen op hun 25e jaar soms pas net van school.
Die vrouw (uit 1935) was op haar 25e jaar doorgaans dolgelukkig met een huurwoning van rond de 55 m2 (met een gezin) met twee slaapkamers voor hun kinderen; de ouders schoven 's avonds de eettafel opzij en sliepen op een opklapbed. En rond hun 40e jaar was er dan eindelijk een (huur) woning beschikbaar via de woningbouwvereniging waar het gezin met opgroeiende pubers wat meer ruimte had. Een hele grote groep van die 1935-ers konden stoppen met werken als zij rond de 60 jaar waren. Maar vanaf 15 jaar, is dat toch 45 jaar werken (voor de kostwinner; de vrouwen gingen vaak later weer parttime werken).
Hun kinderen uit plm. 1960 (die nu rond de 60 jaar zijn) zullen bijna 50 jaar moeten werken (plm. 18 tot 67 jaar).
En de generatie die is geboren rond 1985 zal misschien werken van 25 -70 jaar (45 jaar).
Logisch dat, wanneer je een 'foto' zou maken van de situatie van al die vrouwen op bijvoorbeeld hun 35e jaar (resp. 1970, 1995 en 2015) dat het lastig vergelijken is.
Wat interessant zou kunnen zijn is wanneer een vrouw die nu 35 jaar is, hetzelfde zou leven als een vrouw die in 1970 de leeftijd van 35 jaar had (en dan vooral: hoe zij dat zou ervaren).
maandag 3 januari 2022 om 16:13
maandag 3 januari 2022 om 16:17
Parella schreef: ↑03-01-2022 00:21Ik vind dit echt zo herkenbaar. Dat hardvochtige, zoals iemand hier ook schreef. Er zullen best uitzonderingen zijn maar in mijn omgeving zijn dat wel zeldzame pareltjes. Veel mensen van mijn generatie zitten ook in therapie om over de emotionele verwaarlozing heen te komen. Want daar gaat het natuurlijk eigenlijk om, niet zozeer om het geld. Ik was liever in een rijtjeshuisje opgegroeid met enkel fietsvakanties in Nederland, als dat met ouders was die begaan waren met me.
Wat Parella zegt is dat ze liever eenvoudiger had gewoond/geleefd (kennelijk woonde ze niet in een rijtjeshuis maar 'groter'), en dan mét ouders die begaan waren met haar, dan andersom. Dus er was kennelijk wel 'materieel' maar ook emotionele verwaarlozing.
Zou het echt zo zijn dat er uit die generatie boomers meer kinderen zijn gekomen die emotioneel zijn verwaarloosd?
Helaas bij mij ook het geval. Maar ik weet dat ook mijn ouders om diverse redenen getraumatiseerd waren/zijn ('43 en '45).
maandag 3 januari 2022 om 16:19
appeltje schreef: ↑03-01-2022 16:10Dat zou een 35-jarige van nu véél te sober zijn. En had de gemiddelde 35-jarige in 1970 er al tig jaarlijkse vliegvakanties op zitten tijdens de studie en daarna, in elk geval voor de kinderen er waren? Dacht het niet. Bestelde ze wekelijks sushi, taco's, Indiaas, Koreaans? Ook niet bepaald.
Haha, nee, ondenkbaar.
maandag 3 januari 2022 om 16:23
Mijn bloedeigen ouders, boomers, zijn zelf inhalig. Hebben in korte tijd veel geld geërfd van een oudtante en van een broer. Ze jagen alles erdoor, hebben het over niks anders en scheppen er verschrikkelijk over op. Mij vader stond nog net niet in de kamer te springen toen ie hoorde van de erfenis van broer, die door suicide(!) om het leven is gekomen. Ze hebben nu de bewindvoering over een andere broer die ook zijn erfdeel heeft gehad. Hij zegt het nu al: ach, dat komt straks ook naar ons toe.
Mijn vader is ook het type dat met goedbedeelde mensen omgaat voor het aanzien en in de hoop er iets aan over te houden.
Er kon vroeger helemaal niks toen we nog kinderen waren. Mijn moeder "mocht" niet werken en ze moesten en zouden wel in een koophuis wonen.
Door het gebrek aan financiële middelen en liefde, heb ik een kutjeugd gehad.
Inmiddels werken ze al een poos niet meer, hebben ze het alleen maar over spullen en geven geld uit als water.
Toen ik met een burnout thuiszat met 2 jonge kinderen hebben ze niet een keer hun hand gereikt om me op praktisch niveau te helpen. Keertje oppassen (doen ze nooit), helpen in huis. Ze hebben wel een bedrag van de erfenis over gemaakt, omdat de financieel adviseur zei dat het belastingtechnisch handig was. Ook naar mijn broer overigens.
Nu roepen ze te pas en te onpas dat ze alles erdoorheen jagen en dat we niet moeten denken dat we nog meer geld krijgen dan we al gehad hebben. Dat is zeker hun goedrecht, maar ik vind het heel ongepast dat ze daar zo over opscheppen en dat zo naar ons formuleren. We vragen immers ook nergens om.
Overigens hebben ze hun huis vrij, dus broer en ik zullen wel erven.
Maar de manier waarop ze nu opscheppen (ook tegen mensen die het ronduit slecht hebben) en het alleen nog maar over spullen hebben, vind ik walgelijk.
Ze hebben geen aandacht voor hun kinderen en kleinkinderen.
Godzijdank ben ik gezegend met superlieve schoonouders waar we heel graag komen. Ze hebben in de afgelopen jaren meer voor mij betekend dan mijn ouders mijn hele leven. Gewoon door interesse te tonen, te luisteren en af en toe bij te springen met de kinderen. Dat is zoveel waardevoller dan geld. Als ze oud en bejaard zijn verzorg ik ze met liefde. Ik hoop dat mijn eigen ouders genoeg overhouden om zorg in te kopen als ze zover zijn.
Sorry voor mijn lange en deels off topic post. Dit onderwerp triggert nogal,merk ik.
Mijn vader is ook het type dat met goedbedeelde mensen omgaat voor het aanzien en in de hoop er iets aan over te houden.
Er kon vroeger helemaal niks toen we nog kinderen waren. Mijn moeder "mocht" niet werken en ze moesten en zouden wel in een koophuis wonen.
Door het gebrek aan financiële middelen en liefde, heb ik een kutjeugd gehad.
Inmiddels werken ze al een poos niet meer, hebben ze het alleen maar over spullen en geven geld uit als water.
Toen ik met een burnout thuiszat met 2 jonge kinderen hebben ze niet een keer hun hand gereikt om me op praktisch niveau te helpen. Keertje oppassen (doen ze nooit), helpen in huis. Ze hebben wel een bedrag van de erfenis over gemaakt, omdat de financieel adviseur zei dat het belastingtechnisch handig was. Ook naar mijn broer overigens.
Nu roepen ze te pas en te onpas dat ze alles erdoorheen jagen en dat we niet moeten denken dat we nog meer geld krijgen dan we al gehad hebben. Dat is zeker hun goedrecht, maar ik vind het heel ongepast dat ze daar zo over opscheppen en dat zo naar ons formuleren. We vragen immers ook nergens om.
Overigens hebben ze hun huis vrij, dus broer en ik zullen wel erven.
Maar de manier waarop ze nu opscheppen (ook tegen mensen die het ronduit slecht hebben) en het alleen nog maar over spullen hebben, vind ik walgelijk.
Ze hebben geen aandacht voor hun kinderen en kleinkinderen.
Godzijdank ben ik gezegend met superlieve schoonouders waar we heel graag komen. Ze hebben in de afgelopen jaren meer voor mij betekend dan mijn ouders mijn hele leven. Gewoon door interesse te tonen, te luisteren en af en toe bij te springen met de kinderen. Dat is zoveel waardevoller dan geld. Als ze oud en bejaard zijn verzorg ik ze met liefde. Ik hoop dat mijn eigen ouders genoeg overhouden om zorg in te kopen als ze zover zijn.
Sorry voor mijn lange en deels off topic post. Dit onderwerp triggert nogal,merk ik.
maandag 3 januari 2022 om 16:31
Felidaes schreef: ↑03-01-2022 15:05Zo sta ik er ook in.
Ik had het geld een dag voor het overlijden niet, en ga er altijd vanuit dat we het erna ook niet hebben.
Ik ben niet rijk opgegroeid en mijn ouder heeft een heel klein pensioen. Toch een goede tijd gehad om te sparen waardoor er een redelijk bedrag op de spaar staat.
Ik wil graag dat ouder doet wat ouder wil en dus mooie reizen, meubels of wat dan ook moet gewoon gekocht worden.
Ik zeg regelmatig: 'Maak maar gewoon op'.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het nooit begrijp als ik lees dat mensen gelijk de dag na overlijden de rekening leeghalen omdat het bedrag anders wordt bevroren. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat mensen zo denken.
En natuurlijk is het fijn om te erven. Ik zou echt wel wat leuke dingen kunnen doen met extra geld.
Maar het is en blijft extra.
Mee eens, met jou, met Samarinde en anderen.
Een winnend lot kan me meer bekoren dan een erfenis als ik dan toch wat extra's moet krijgen.
Een erfenis betekent altijd het verlies van een bloedverwant of dierbare, dus ik vind het vooral iets verdrietigs wanneer je zoiets krijgt.
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
maandag 3 januari 2022 om 16:35
Begreep ik maar ik dacht dat Parella bedoelde dat het typisch iets is voor hoe de meer welvarende boomers met hun kinderen omgingen, vroeger en nu. En ik denk niet dat het typisch iets voor boomers is.C⨀urage schreef: ↑03-01-2022 16:17Wat Parella zegt is dat ze liever eenvoudiger had gewoond/geleefd (kennelijk woonde ze niet in een rijtjeshuis maar 'groter'), en dan mét ouders die begaan waren met haar, dan andersom. Dus er was kennelijk wel 'materieel' maar ook emotionele verwaarlozing.
Zou het echt zo zijn dat er uit die generatie boomers meer kinderen zijn gekomen die emotioneel zijn verwaarloosd?
Helaas bij mij ook het geval. Maar ik weet dat ook mijn ouders om diverse redenen getraumatiseerd waren/zijn ('43 en '45).
Alhoewel... misschien is het in sommige gevallen toch ook wel weer typerend. Want was ze 100 jaar eerder geboren in vergelijkbaar welvarend milieu, reken maar dat haar kamer en het college-geld voor haar betaald werden. Echt niet dat dan gezegd werd: wil je studeren? Dan ook dertig uur daarnaast werken in de fabriek/herberg/als dienstmeid etc...
maandag 3 januari 2022 om 16:44
Ik lees hier meerdere keren dat het niet om het geld gaat maar om de gedachte achter een erfenis. Er zit toch juist geen gevoel in een stuk papier waarop wordt uitgesplitst wat er met de bezittingen gebeurd die over blijven als je er zelf niet meer bent.
Ik heb ook geen liefdevolle jeugd gehad, geen mogelijke erfenis die dat ooit goed zou kunnen maken. Het gevoel van gemis, de levenslange hoop dat je ouders ooit iets liefs voor je zullen doen of dat je er voor iemand toe doet, die ken ik maar al te goed. Maar dan gaat het om relaties bij leven. Geld achteraf zegt mij juist helemaal niets over de relatie die ik met iemand gehad heb toen ze nog leefden. Wat mensen met hun bezittingen willen doen tijdens en na hun leven gaat mij niets aan. Lief als mensen iemand laten erven, zo niet dan hadden ze andere doelen met hun bezit.
Zelf hebben wij wel een testament waarin, na de langstlevende, alles evenredig over onze kinderen verdeeld wordt. Wat dat dan tegen die tijd ook mag inhouden.
Ik heb ook geen liefdevolle jeugd gehad, geen mogelijke erfenis die dat ooit goed zou kunnen maken. Het gevoel van gemis, de levenslange hoop dat je ouders ooit iets liefs voor je zullen doen of dat je er voor iemand toe doet, die ken ik maar al te goed. Maar dan gaat het om relaties bij leven. Geld achteraf zegt mij juist helemaal niets over de relatie die ik met iemand gehad heb toen ze nog leefden. Wat mensen met hun bezittingen willen doen tijdens en na hun leven gaat mij niets aan. Lief als mensen iemand laten erven, zo niet dan hadden ze andere doelen met hun bezit.
Zelf hebben wij wel een testament waarin, na de langstlevende, alles evenredig over onze kinderen verdeeld wordt. Wat dat dan tegen die tijd ook mag inhouden.
Forever is a hell of a long time
maandag 3 januari 2022 om 16:49
100 jaar eerder had ze als meisje sowieso niet gaan studeren, dat was weggelegd voor de jongens. En in de minder welvarende milieus voor de jongste jongen, dan kon de rest van het gezin helpen met de studiekosten bij elkaar sparen.appeltje schreef: ↑03-01-2022 16:35Alhoewel... misschien is het in sommige gevallen toch ook wel weer typerend. Want was ze 100 jaar eerder geboren in vergelijkbaar welvarend milieu, reken maar dat haar kamer en het college-geld voor haar betaald werden. Echt niet dat dan gezegd werd: wil je studeren? Dan ook dertig uur daarnaast werken in de fabriek/herberg/als dienstmeid etc...
Misschien dat veel mensen het niet meer zien, omdat iedereen aan de welvaart gewend is maar de gemiddelde Nederlander heeft het gewoon goed. Zeker als je dat met de (jonge jaren) van de generaties voor ons vergelijkt.
Forever is a hell of a long time
