Geld & Recht
alle pijlers
Boomers en de erfenis
zondag 2 januari 2022 om 12:19
Super taboe, vooral ook voor mezelf en toch zit het me een beetje dwars.
Mijn vaders familie heeft 6 broers en zussen. Boomer generatie. Zelf hebben ze behoorlijk wat geërfd, van ouders en van een ongetrouwde tante en een inmiddels overleden broer. Dat ging echt over meer dan een ton per persoon. Ook hebben de meesten een prachtig eindloon pensioen en hebben ze enorme winsten gemaakt of vermogen opgebouwd op afbetaalde huizen.
Mijn vader verteert volgens mij voor een groot gedeelde de pot. Heeft zijn huis al lang geleden verkocht en huurt best prijzig. Voelt zich een enorm slachtoffer dat zijn pensioen niet wordt geindexeerd. Maar goed hij geniet ervan en het is zijn geld. Ik laat het, maar vind hem stiekem wel een echte boomer en het steekt me dat hij het zo makkelijk en goed gehad heeft in zijn leven en niet ziet dat dat voor de generatie na hem niet zo maar geldt. Zelf wel ruim geërfd maar kennelijk niet de noodzaak voelen ook iets voor je eigen nageslacht na te laten. Ik heb bijvoorbeeld best een enorm pensioengat. Wel een leuk koophuis maar niet in de orde van grootte zoals de boomers waar ik het over heb wonen.
Een oom en tante echtpaar is echt behoorlijk vermogend. Super zuinig leven, geïnvesteerd in vastgoed. Zij roepen al hun leven hardop te pas en te onpas dat ze niets nalaten aan neefjes en nichtjes want die hebben het zelf goed genoeg. Alles gaat naar musea en goede doelen. Prima verder. Ik heb ook niets met ze en zie ze nooit maar door hun opmerkingen voel ik me ook nergens toe verplicht.
Dan heb ik een tante. Ze is jong weduwe geworden en haar enige kind overleed 10 jaar geleden. Ik loop haar dus een beetje na...... ga regelmatig op bezoek, ben medisch aanspreekpunt en houdt het wat in de gaten. Van alle nichtjes en neefjes ben ik de enige die dit doet.
Nu heeft tante haar huis verkocht en daar een paar ton aan overgehouden. Laatst heeft ze me haar testament laten zien (ik ben daar lang van weggebleven) en ik krijg straks als executeur 1% voor de afhandeling en dan sta ik verder voor 10% als enig erfgenaam opgenomen. Rest van de familie volledig onterfd. Het vermogen gaat verder volledig naar goede doelen. Ze is nu al geld aan het weggeven, want ' wat moet ze met dat geld' . Familie 'heeft het allemaal niet nodig' volgens haar.
Vroeger stopte ze me wel eens wat toe, 100 euro hier, 100 euro daar. Daarvan heb ik ooit de beleefdheids opmerking gemaakt: 'wat lief maar dat hoeft toch niet tante' en toen is ze er ook accuut mee gestopt.
Ze moet zelf weten wat ze doet, haar geld, ik red mezelf financieel wel. En toch steekt het ergens. Dat deze boomers zelf wel heel leuk van familie hebben geërfd en nu niet hetzelfde doet met de generatie onder hen en er tonnen naar het goede doel verdwijnen.
Vrienden van mij vinden dit maar raar, die hebben tante's gehad die heel ruimhartig waren en die dan door hun ook wekelijks trouw bezocht werden. Zij vinden dat ik tante hier op aan moet spreken.
Maar voor mij is tot nu toe een echte no-go. Vragen om geld of hinten naar de erfenis, dat doe je niet....
En toch word ik wat minder enthousiast met mijn bezoekjes.
Ik ben benieuwd wat jullie hier van vinden.
Mijn vaders familie heeft 6 broers en zussen. Boomer generatie. Zelf hebben ze behoorlijk wat geërfd, van ouders en van een ongetrouwde tante en een inmiddels overleden broer. Dat ging echt over meer dan een ton per persoon. Ook hebben de meesten een prachtig eindloon pensioen en hebben ze enorme winsten gemaakt of vermogen opgebouwd op afbetaalde huizen.
Mijn vader verteert volgens mij voor een groot gedeelde de pot. Heeft zijn huis al lang geleden verkocht en huurt best prijzig. Voelt zich een enorm slachtoffer dat zijn pensioen niet wordt geindexeerd. Maar goed hij geniet ervan en het is zijn geld. Ik laat het, maar vind hem stiekem wel een echte boomer en het steekt me dat hij het zo makkelijk en goed gehad heeft in zijn leven en niet ziet dat dat voor de generatie na hem niet zo maar geldt. Zelf wel ruim geërfd maar kennelijk niet de noodzaak voelen ook iets voor je eigen nageslacht na te laten. Ik heb bijvoorbeeld best een enorm pensioengat. Wel een leuk koophuis maar niet in de orde van grootte zoals de boomers waar ik het over heb wonen.
Een oom en tante echtpaar is echt behoorlijk vermogend. Super zuinig leven, geïnvesteerd in vastgoed. Zij roepen al hun leven hardop te pas en te onpas dat ze niets nalaten aan neefjes en nichtjes want die hebben het zelf goed genoeg. Alles gaat naar musea en goede doelen. Prima verder. Ik heb ook niets met ze en zie ze nooit maar door hun opmerkingen voel ik me ook nergens toe verplicht.
Dan heb ik een tante. Ze is jong weduwe geworden en haar enige kind overleed 10 jaar geleden. Ik loop haar dus een beetje na...... ga regelmatig op bezoek, ben medisch aanspreekpunt en houdt het wat in de gaten. Van alle nichtjes en neefjes ben ik de enige die dit doet.
Nu heeft tante haar huis verkocht en daar een paar ton aan overgehouden. Laatst heeft ze me haar testament laten zien (ik ben daar lang van weggebleven) en ik krijg straks als executeur 1% voor de afhandeling en dan sta ik verder voor 10% als enig erfgenaam opgenomen. Rest van de familie volledig onterfd. Het vermogen gaat verder volledig naar goede doelen. Ze is nu al geld aan het weggeven, want ' wat moet ze met dat geld' . Familie 'heeft het allemaal niet nodig' volgens haar.
Vroeger stopte ze me wel eens wat toe, 100 euro hier, 100 euro daar. Daarvan heb ik ooit de beleefdheids opmerking gemaakt: 'wat lief maar dat hoeft toch niet tante' en toen is ze er ook accuut mee gestopt.
Ze moet zelf weten wat ze doet, haar geld, ik red mezelf financieel wel. En toch steekt het ergens. Dat deze boomers zelf wel heel leuk van familie hebben geërfd en nu niet hetzelfde doet met de generatie onder hen en er tonnen naar het goede doel verdwijnen.
Vrienden van mij vinden dit maar raar, die hebben tante's gehad die heel ruimhartig waren en die dan door hun ook wekelijks trouw bezocht werden. Zij vinden dat ik tante hier op aan moet spreken.
Maar voor mij is tot nu toe een echte no-go. Vragen om geld of hinten naar de erfenis, dat doe je niet....
En toch word ik wat minder enthousiast met mijn bezoekjes.
Ik ben benieuwd wat jullie hier van vinden.
konijnmetbril wijzigde dit bericht op 02-01-2022 12:21
0.08% gewijzigd
maandag 3 januari 2022 om 12:10
Mijn ouders (‘46 en ‘50) hadden een studieschuld. Ik weet wel dat het bij mijn moeder aan het ene of het andere jaar lag, maar zij kwam uit een echt arm gezin (lees alleenstaande moeder vanaf ‘46), mijn vader een ‘gewoon’ arbeidersgezin.ludwina schreef: ↑03-01-2022 12:05Nou ja, ik ken iemand van het bouwjaar 1960 en hij heeft 10 jaar lang over zijn studie gedaan met studiebeurs (dus dat zal dan haast wel afhankelijk zijn geweest van het inkomen van de ouders, maar zijn vader was niet verschrikkelijk arm of zo. Het zou me niets verbazen dat een ondertekend formulier met 'ik ben niet van plan te betalen' destijds voldoende was om een beurs te krijgen. Of dat destijds wel gekeken werd naar: okay, inkomen voldoende, maar 5 kinderen, dus toch geen geld voor studerende kinderen.
maandag 3 januari 2022 om 12:11
Dat is wel heel erg negatief gesteld.
10 jaar over je studie doen is geen oplichting en als je 5 kinderen hebt, kun je niet 5 volwassenen tegelijk maandelijks voldoende geld geven om van te leven, dus dat is ook geen oplichting. Die handtekening met 'ik ben niet van plan te betalen' ging gewoon keurig gepaard met géén maandelijkse bijdrage.
maandag 3 januari 2022 om 12:15
Mooi gezegd maar wel rot te lezen mobwife. Wat erg van je foto's en boeken. Kun je niet een oom/tante/ander familielid eens vragen dit veilig te stellen?
Ik heb op een gegeven moment heel nuchter bekeken wat er was, qua familie. Op advies van een professional alsof je een rapport geeft. Voelde heel kil en egoïstisch maar het resultaat viel best mee wat sommige familieleden betrof, daar haalde ik best nog plezier uit.
Met deze mensen heb ik nog contact en ben ik mezelf, en ik ben nu eenmaal een gul persoon. Dus ik ga niet mezelf geweld aandoen door expres gemeen of gierig te zijn.
Het plezier haal ik uit wat er wel leuk is, de situaties die niet leuk waren zijn achter ons, ik ben niet meer afhankelijk en wens ook geen afhankelijkheid van mij.
Zoals een lief familielid zei: het is niet de situatie die anders is, maar hoe verhoudt je jezelf daartoe.
Ik verwacht niks, geef niks wat ik niet kwijt wil en dat is prima.
En ik heb afscheid genomen van een groot deel van de familie. Lekker rustig.
maandag 3 januari 2022 om 12:16
Als iemand tekende voor "ik kan niet bijdragen" terwijl hij/zij dat wel kon zie ik dat toch wel als een vorm van oplichting. Overigens denk ik niet dat het zo makkelijk was. 10 Jaar over een studie van 5 jaar doen zie ik toch wel als "profiteren".ludwina schreef: ↑03-01-2022 12:11Dat is wel heel erg negatief gesteld.
10 jaar over je studie doen is geen oplichting en als je 5 kinderen hebt, kun je niet 5 volwassenen tegelijk maandelijks voldoende geld geven om van te leven, dus dat is ook geen oplichting. Die handtekening met 'ik ben niet van plan te betalen' ging gewoon keurig gepaard met géén maandelijkse bijdrage.
maandag 3 januari 2022 om 12:16
Nee hoor, ik denk vooral omdat er 10 kinderen waren en er geen 10 studies betaald konden worden.appeltje schreef: ↑03-01-2022 12:08Zou dat er misschien mee te maken gehad kunnen hebben dat het juist zo'n onbekend terrein was voor je opa? Misschien meer het type van: "je leert een vak/gaat werken voor je geld" en een studie, ja als je het heel graag wil, betaal dan ook maar zelf." Want volgens mij was het juist in de eerste helft van de twintigste eeuw eerder gebruikelijk dat ouders wél meebetaalden aan de studie en zelfs tot het 27e levensjaar verantwoordelijk waren voor een studerend kind.
Overigens is een jongere broer van mijn vader, die niet is gaan studeren en de (grote) boerderij van m’n opa heeft overgenomen nu de miljonair van het stel, haha!
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 03-01-2022 12:18
11.50% gewijzigd
maandag 3 januari 2022 om 12:17
merano schreef: ↑03-01-2022 10:53Ik begrijp het gevoel wel TO. Het probleem zit hem volgens mij vooral in de vergelijking met je vrienden.
Ik ben zelf bv. prima tevreden met wat ik heb, maar zodra ik me ga vergelijken met anderen die huizen en nieuwe keukens en weet ik veel wat kopen, dan voel ik me arm.
De standaard/norm voor bezit in de kringen om mij heen gaat omhoog met het verstrijken van de tijd (Nederland wordt steeds rijker in mijn peergroup) en naarmate we ouder worden. Verschillen zijn ook voor een groot deel te verklaren uit het feit dat ik alleen woon en dus veel minder overhoud dan stellen met twee inkomens.
Ik probeer het los te laten en te focussen op niet materiële rijkdom. En me meer met gelijkgestemden te omringen.
En soms steekt het even. Niks menselijks is ons vreemd.
Het is misschien off topic, maar ik kan het niet laten hierop te reageren omdat ik het tegenovergestelde bij mezelf ervaar. Ik woon in een rijke buurt, met voornamelijk grote huizen. Mijn huis is normaal, niet groot, niet klein. Ik verdien genoeg, meer dan modaal, maar ik geef veel weg zodat ik niet heel veel overhoud.
En ik ben serieus ZO blij dat ik niet al die materie bezit die ik zie bij mijn buurtgenoten! Grote huizen, weer een erker erbij of een nieuw dakterras, tuinen die steeds onderhouden worden door tuinspecialisten, een oprijlaan met twee of drie nieuwe auto's.....ik zou er niet aan moeten denken!!
Ik ben zo blij en dankbaar dat ik dat allemaal niet wil, niet hoef, volkomen onbelangrijk vind.
Het geeft me een bepaalde rust: toen ik het vroeger qua financien veel minder had overleefde ik ook prima. Veel geld, veel bezit, ik zie het vooral als overbodige ballast.
Maar te weinig hebben om redelijk van te leven is ook geen lolletje, dat weet ik uit eigen ervaring.
Toch ben ik heel blij dat het me geen lor kan schelen.
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
maandag 3 januari 2022 om 12:21
Eerste helft twintigste eeuw is zeg maar tot 1950. Veel ouders konden toen niet eens de studie van hun kind betalen. Gewoon omdat er toen veel armoede was. Daarnaast mocht ook gewoon niet iedereen studeren van hun ouders, gewoon omdat ze thuis nodig waren. In het huishouden, in het bedrijf van de ouders, op het land enz. enz.. Ze moesten al op jonge leeftijd geld verdienen om bij te dragen in het gezinsinkomen. Mijn moeder ('43, geen boomer) moest bijvoorbeeld thuis helpen, ondanks advies van alle leraren om haar te laten studeren.appeltje schreef: ↑03-01-2022 12:08Zou dat er misschien mee te maken gehad kunnen hebben dat het juist zo'n onbekend terrein was voor je opa? Misschien meer het type van: "je leert een vak/gaat werken voor je geld" en een studie, ja als je het heel graag wil, betaal dan ook maar zelf." Want volgens mij was het juist in de eerste helft van de twintigste eeuw eerder gebruikelijk dat ouders wél meebetaalden aan de studie en zelfs tot het 27e levensjaar verantwoordelijk waren voor een studerend kind.
maandag 3 januari 2022 om 12:22
Ik heb een tante zonder kinderen, zelf niet mega rijke ouders en een grote studieschuld. Het is me eerlijk gezegd nog nooit in me opgekomen dat ik wellicht ooit iets van haar zou erven. Ik spreek vaak met haar af, help haar met dingen zoals schilderen etc. We vieren samen kerst en ga zo maar door.
Liefde heeft niks te maken met geld. Het gaat er toch om dat je liefde geeft, zonder er iets voor terug te verwachten .Dat is toch de essentie? Ja, geld neem je niet mee je graf in, maar dat geld ook voor jou. Je hebt zelf een goed koophuis en doet het waarschijnlijk ook beter dan een hele grote groep in Nederland. Wat een bizarre gedachtegang eigenlijk. Wat een armoede.
Liefde heeft niks te maken met geld. Het gaat er toch om dat je liefde geeft, zonder er iets voor terug te verwachten .Dat is toch de essentie? Ja, geld neem je niet mee je graf in, maar dat geld ook voor jou. Je hebt zelf een goed koophuis en doet het waarschijnlijk ook beter dan een hele grote groep in Nederland. Wat een bizarre gedachtegang eigenlijk. Wat een armoede.
maandag 3 januari 2022 om 12:24
En dus was het, áls je kon studeren, gebruikelijk om gefinancierd te worden door ouders, want fortuinlijk. Denk ik?Dahlia74 schreef: ↑03-01-2022 12:21Eerste helft twintigste eeuw is zeg maar tot 1950. Veel ouders konden toen niet eens de studie van hun kind betalen. Gewoon omdat er toen veel armoede was. Daarnaast mocht ook gewoon niet iedereen studeren van hun ouders, gewoon omdat ze thuis nodig waren. In het huishouden, in het bedrijf van de ouders, op het land enz. enz.. Ze moesten al op jonge leeftijd geld verdienen om bij te dragen in het gezinsinkomen. Mijn moeder ('43, geen boomer) moest bijvoorbeeld thuis helpen, ondanks advies van alle leraren om haar te laten studeren.
Mijn vooroorlogse familie mocht ook niet studeren, niet eens naar het gymnasium waar de meester van mijn opa op huisbezoek voor heeft gepleit, en moest er na de lagere school gewerkt worden.
maandag 3 januari 2022 om 12:29
Ik weet in ieder geval wel dat mijn vader (1944) zijn studie zelf heeft moeten betalen (lening), maar ik vraag me nu of of hij heeft kunnen lenen doordat er thuis wel een goed lopend boerenbedrijf was. Ik kan me zo voorstellen dat sommigen misschien niet eens konden lenen.Mevrouw75 schreef: ↑03-01-2022 12:24En dus was het, áls je kon studeren, gebruikelijk om gefinancierd te worden door ouders, want fortuinlijk. Denk ik?
Mijn vooroorlogse familie mocht ook niet studeren, niet eens naar het gymnasium waar de meester van mijn opa op huisbezoek voor heeft gepleit, en moest er na de lagere school gewerkt worden.
maandag 3 januari 2022 om 12:32
Dat kan, dat weet ik niet zo. Maar dan hebben we het weer over de na-oorlogse boomers toch?Lorem_Ipsum schreef: ↑03-01-2022 12:29Ik weet in ieder geval wel dat mijn vader (1944) zijn studie zelf heeft moeten betalen (lening), maar ik vraag me nu of of hij heeft kunnen lenen doordat er thuis wel een goed lopend boerenbedrijf was. Ik kan me zo voorstellen dat sommigen misschien niet eens konden lenen.
Mijn post waar je op reageerde ging over juist die daarvoor (reagerend op hoe het er eerste helft 20e eeuw aan toe ging).
maandag 3 januari 2022 om 12:43
Eerste helft twintigste eeuw was studeren eigenlijk alleen weggelegd voor de elite.
https://www.susa.nl/actueel/student-lev ... jaren-heen
https://www.susa.nl/actueel/student-lev ... jaren-heen
maandag 3 januari 2022 om 12:57
Hier ook herkenbaar als beeld, veel ouders van vrienden ook. Mijn eigen ouders (1951) hebben dan weer totaal geen geld, maar dat is door een combinatie van pech en eigen wanbeleid geweest want ze hadden ook een afbetaald koophuis met tonnen overwaarde kunnen hebben.
Overigens zie ik in mijn omgeving juist dat de rijkere boomers hun geld + tijd royaal doorgeven. Het merendeel van mijn vrienden heeft een huis gekocht met (ruime) steun van de ouders, opa en oma passen 1 dag per week op de kleinkinderen, studies zijn volledig betaald en familievakanties betaald tot ver in de 20. Als ik heel eerlijk ben, steekt dat soms wel ja. Maar uiteindelijk gaat dat niet zozeer over het geld (want ik heb het gelukkig niet meer nodig) maar meer over het gemak waarmee sommige leeftijdsgenoten er van uit gaan dat iedereen dat heeft en toch ook een stukje liefde wat het symboliseert.
maandag 3 januari 2022 om 12:59
Boomers zijn toch per definitie van na WOII? Ze zijn vernoemd naar de babyboom die ontstond na het einde van de oorlog.
maandag 3 januari 2022 om 13:03
En dit is precies wat TO (en anderen) ook noemen.tortelduif schreef: ↑03-01-2022 12:57Hier ook herkenbaar als beeld, veel ouders van vrienden ook. Mijn eigen ouders (1951) hebben dan weer totaal geen geld, maar dat is door een combinatie van pech en eigen wanbeleid geweest want ze hadden ook een afbetaald koophuis met tonnen overwaarde kunnen hebben.
Overigens zie ik in mijn omgeving juist dat de rijkere boomers hun geld + tijd royaal doorgeven. Het merendeel van mijn vrienden heeft een huis gekocht met (ruime) steun van de ouders, opa en oma passen 1 dag per week op de kleinkinderen, studies zijn volledig betaald en familievakanties betaald tot ver in de 20. Als ik heel eerlijk ben, steekt dat soms wel ja. Maar uiteindelijk gaat dat niet zozeer over het geld (want ik heb het gelukkig niet meer nodig) maar meer over het gemak waarmee sommige leeftijdsgenoten er van uit gaan dat iedereen dat heeft en toch ook een stukje liefde wat het symboliseert.
maandag 3 januari 2022 om 13:05
Het zit hem ook niet zozeer in het bezit zelf, maar meer in de keuzevrijheid (zelf bepalen waar je wilt wonen en hoe), onafhankelijkheid (moet je nog lang doorwerken of kun je bv part time gaan werken of eerder stoppen) en zorgeloosheid (weten dat je in de toekomst je huidige levensstijl kunt handhaven ook als alles duurder wordt) die je met meer financiële middelen hebt.Stouteboel schreef: ↑03-01-2022 12:17Het is misschien off topic, maar ik kan het niet laten hierop te reageren omdat ik het tegenovergestelde bij mezelf ervaar. Ik woon in een rijke buurt, met voornamelijk grote huizen. Mijn huis is normaal, niet groot, niet klein. Ik verdien genoeg, meer dan modaal, maar ik geef veel weg zodat ik niet heel veel overhoud.
En ik ben serieus ZO blij dat ik niet al die materie bezit die ik zie bij mijn buurtgenoten! Grote huizen, weer een erker erbij of een nieuw dakterras, tuinen die steeds onderhouden worden door tuinspecialisten, een oprijlaan met twee of drie nieuwe auto's.....ik zou er niet aan moeten denken!!
Ik ben zo blij en dankbaar dat ik dat allemaal niet wil, niet hoef, volkomen onbelangrijk vind.
Het geeft me een bepaalde rust: toen ik het vroeger qua financien veel minder had overleefde ik ook prima. Veel geld, veel bezit, ik zie het vooral als overbodige ballast.
Maar te weinig hebben om redelijk van te leven is ook geen lolletje, dat weet ik uit eigen ervaring.
Toch ben ik heel blij dat het me geen lor kan schelen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 3 januari 2022 om 13:10
Ja, precies. Daardoor raakte ik ook in de war. Hoewel ik mijn vader uit 1944 ook als boomer beschouw.tortelduif schreef: ↑03-01-2022 12:59Boomers zijn toch per definitie van na WOII? Ze zijn vernoemd naar de babyboom die ontstond na het einde van de oorlog.
maandag 3 januari 2022 om 13:12
Ja, maar de posts waar ik op reageerde gingen over de eerste helft van de 20e eeuw, die hebben boomers helemaal niet bewust meegemaakt, ook niet als je van ‘43 of ‘44 bent trouwens.tortelduif schreef: ↑03-01-2022 12:59Boomers zijn toch per definitie van na WOII? Ze zijn vernoemd naar de babyboom die ontstond na het einde van de oorlog.
maandag 3 januari 2022 om 13:27
Hier is er helaas wel wat jaloezie in de familie. Het is niet de bedoeling dat je het beter doet dan anderen.Lorem_Ipsum schreef: ↑03-01-2022 12:03Oh zo, ja dat klopt. Mijn beide ouders echte boomers uit de jaren ‘40 hebben hun studie zelf moeten betalen. Maar de bedragen waren wel een stuk lager. Het was vooral een kwestie of je van huis uit mócht studeren (los van of ouders daaraan bijdroegen). Mijn vader mocht als eerste studeren, maar daar heeft mijn opa niet aan meebetaald.
Dus dan werden er dingen niet betaald. Mijn oma heeft bijvoorbeeld pas op veel latere leeftijd kunnen doen wat zij wilde, rond haar 50e/60e tot haar 80e haar ambitie kunnen uitleven, heeft een studie afgerond.
Toen werd ze ineens ook heel behulpzaam naar haar kinderen en kleinkinderen. Kreeg mijn moeder nog een 'je denkt zeker dat je heel wat bent' toen zij als oudste een opleiding ging doen, en kon alles zelf regelen.
zo kreeg mijn jongste tante na haar scheiding rond haar 40e een dure opleiding in het buitenland cadeau.
Kleinkinderen idem, pas toen oma zelf aan de beurt was geweest kon er voor de jongere kleinkinderen van alles betaald worden, zijn op internationale uitwisseling geweest etc. Voor oudere kleinkinderen werd alleen voor de jongens van alles betaald.
Mijn eigen moeder heeft helaas hetzelfde gedrag.
Ik heb een broer met wie ik redelijk qua inkomen en ambitie op 1 lijn zit, en wij hebben de stilzwijgende afspraak bepaalde successen niet te delen.
Bij de schoonfamilie hetzelfde: men leefde in de veronderstelling dat wij een stel klungels waren want we hebben geen vrijstaand huis en weten niks van tuinmeubelen, DE graadmeters voor maatschappelijk succes
. Tot men onze woningwaarde eens 'voor de grap' ging opzoeken en een familielid, in dezelfde branche als man, zijn functie eens opzocht. Allemaal nogal raar gedrag maar ok.
Het is er niet gezelliger op geworden en er schijnt met de 'warme hand' van alles uitgedeeld te worden, maar wij krijgen, en hoeven, niks.
maandag 3 januari 2022 om 13:36
tortelduif schreef: ↑03-01-2022 12:59Boomers zijn toch per definitie van na WOII? Ze zijn vernoemd naar de babyboom die ontstond na het einde van de oorlog.
Dat maakt de discussie hier, als men praat over generaties soms wat lastig zo lang er niet concreet over jaartallen wordt gesproken.
Al die indelingen in hokjes (heel vervelend) lijken ook nog eens afhankelijk van naar welke bron je kijkt.
Sommigen hier lijken ook mensen die in 1965 zijn geboren, tot de boomers te rekenen.
Maar die groep moet bijvoorbeeld gewoon doorwerken tot 67 jaar + 6 maanden.
Als je kijkt naar 'generaties van 25 jaar' zijn de verschillen gewoon groot. De meeste vrouwen die in 1935 werden geboren hadden op hun 25e jaar al 8 tot 10 jaar fulltime gewerkt en aansluitend 1 of 2 kinderen op de wereld gezet.
Vrouwen die in 1960 werden geboren in een toen doorsnee gezin, hadden op hun 25e jaar al 6 tot 8 jaar fulltime gewerkt en deden daarnaast een avondopleiding.
En vrouwen die in 1985 werden geboren, kwamen op hun 25e jaar soms pas net van school.
Die vrouw (uit 1935) was op haar 25e jaar doorgaans dolgelukkig met een huurwoning van rond de 55 m2 (met een gezin) met twee slaapkamers voor hun kinderen; de ouders schoven 's avonds de eettafel opzij en sliepen op een opklapbed. En rond hun 40e jaar was er dan eindelijk een (huur) woning beschikbaar via de woningbouwvereniging waar het gezin met opgroeiende pubers wat meer ruimte had. Een hele grote groep van die 1935-ers konden stoppen met werken als zij rond de 60 jaar waren. Maar vanaf 15 jaar, is dat toch 45 jaar werken (voor de kostwinner; de vrouwen gingen vaak later weer parttime werken).
Hun kinderen uit plm. 1960 (die nu rond de 60 jaar zijn) zullen bijna 50 jaar moeten werken (plm. 18 tot 67 jaar).
En de generatie die is geboren rond 1985 zal misschien werken van 25 -70 jaar (45 jaar).
Logisch dat, wanneer je een 'foto' zou maken van de situatie van al die vrouwen op bijvoorbeeld hun 35e jaar (resp. 1970, 1995 en 2015) dat het lastig vergelijken is.
Wat interessant zou kunnen zijn is wanneer een vrouw die nu 35 jaar is, hetzelfde zou leven als een vrouw die in 1970 de leeftijd van 35 jaar had (en dan vooral: hoe zij dat zou ervaren).
maandag 3 januari 2022 om 13:50
Ik vind dat hardvochtige helemaal niet herkenbaar als zijnde 'typisch boomergedrag'. Zowel mijn vader als al zijn siblings zijn gul voor hun kinderen.
Ik ken ook wel mensen die toen ze gingen studeren niets meer kregen van hun ouders. Maar het merendeel kreeg toch echt wel wat.
Ik was misschien wel het meest verwend van iedereen die ik ken (in termen van wat mijn ouders voor mij betaald hebben). Maar de meesten die echt veel minder kregen, daar was thuis ook gewoon veel minder.
Ik ken ook wel mensen die toen ze gingen studeren niets meer kregen van hun ouders. Maar het merendeel kreeg toch echt wel wat.
Ik was misschien wel het meest verwend van iedereen die ik ken (in termen van wat mijn ouders voor mij betaald hebben). Maar de meesten die echt veel minder kregen, daar was thuis ook gewoon veel minder.
maandag 3 januari 2022 om 14:24
Volgens mij kun je erfenissen het beste relativeren en vooral nergens op rekenen. Ik heb veel geld geërfd van mijn moeder, en mijn vader heeft (héél veel geld) nagelaten aan zijn nieuwe vrouw, met wie hij op het moment van zijn overlijden exact twee weken getrouwd was. Voor ons (de kinderen) was dat natuurlijk een schok, en we hebben even overwogen om er een rechtszaak van te maken (mijn vader was de weg kwijt aan het eind van zijn leven), maar toen zei iemand: "Besef wel dat je járen van je leven moet investeren in dit vervelende probleem, dat je er van wakker zult liggen en er boos over zult zijn, terwijl je er ook voor kunt kiezen om gewoon onbezorgd te zijn, en wat armer."
Dat vonden wij allemaal een waardevolle les, en dat hebben we dus gedaan. Nooit een rechtszaak aangespannen, en heel misschien komt het geld ooit nog onze kant uit als de nieuwe vrouw zelf overlijdt, want zo is het opgenomen in het (langstlevenden)-testament. Maar ik denk het niet, ze is namelijk niet veel ouder dan ik, en ze geeft het geld met bakken tegelijk uit. We hadden het geld natuurlijk graag zelf geërfd, maar ach, we kunnen er nu om lachen. Soms, als onze 'stiefmoeder' ter sprake komt, zeggen we: 'Oh, weet iemand hoe het met haar gaat, is ze al dood?' maar verder hebben we het losgelaten.
Dan was er laatst ook een alleenstaande, kinderloze tante die overleed. Alle neven en nichten erfden een klein bedrag, en de inboedel van haar huis. Op een avond kwamen we samen bij haar thuis om de spullen te verdelen. Mijn zussen en ik maakten een rondje door het huis en kozen allemaal een aandenken, een ring of een schaal of een vaas. Toen brak het moment van de verdeling aan. Eén neef had gekozen voor de volledige inboedel, ik overdrijf niet - hij liet de dag erna een verhuiswagen voorrijden! Hahaha, we hebben zo gelachen. Op het laatste moment bleek die neef óók de drankvoorraad van mijn tante te hebben gekozen (het idee alleen al, hoe kom je erop), en toen wij voorstelden om nu, aangezien we toch met alle neven en nichten bij elkaar waren, een fles open te trekken om op onze tante te drinken, weigerde hij om een fles wijn uit zijn zojuist geërfde drankcollectie te ontkurken. (De inboedel van mijn tante schijnt de beste man te hebben verkocht op Marktplaats.)
Conclusie: geld moet je gewoon zelf verdienen, en alles wat toevalligerwijs jouw kant op komt uit een erfenis, is mooi meegenomen. Maar ik zou er nooit op rekenen. Het is de stress niet waard.
Dat vonden wij allemaal een waardevolle les, en dat hebben we dus gedaan. Nooit een rechtszaak aangespannen, en heel misschien komt het geld ooit nog onze kant uit als de nieuwe vrouw zelf overlijdt, want zo is het opgenomen in het (langstlevenden)-testament. Maar ik denk het niet, ze is namelijk niet veel ouder dan ik, en ze geeft het geld met bakken tegelijk uit. We hadden het geld natuurlijk graag zelf geërfd, maar ach, we kunnen er nu om lachen. Soms, als onze 'stiefmoeder' ter sprake komt, zeggen we: 'Oh, weet iemand hoe het met haar gaat, is ze al dood?' maar verder hebben we het losgelaten.
Dan was er laatst ook een alleenstaande, kinderloze tante die overleed. Alle neven en nichten erfden een klein bedrag, en de inboedel van haar huis. Op een avond kwamen we samen bij haar thuis om de spullen te verdelen. Mijn zussen en ik maakten een rondje door het huis en kozen allemaal een aandenken, een ring of een schaal of een vaas. Toen brak het moment van de verdeling aan. Eén neef had gekozen voor de volledige inboedel, ik overdrijf niet - hij liet de dag erna een verhuiswagen voorrijden! Hahaha, we hebben zo gelachen. Op het laatste moment bleek die neef óók de drankvoorraad van mijn tante te hebben gekozen (het idee alleen al, hoe kom je erop), en toen wij voorstelden om nu, aangezien we toch met alle neven en nichten bij elkaar waren, een fles open te trekken om op onze tante te drinken, weigerde hij om een fles wijn uit zijn zojuist geërfde drankcollectie te ontkurken. (De inboedel van mijn tante schijnt de beste man te hebben verkocht op Marktplaats.)
Conclusie: geld moet je gewoon zelf verdienen, en alles wat toevalligerwijs jouw kant op komt uit een erfenis, is mooi meegenomen. Maar ik zou er nooit op rekenen. Het is de stress niet waard.
