Geld & Recht
alle pijlers
Huisvrouw worden
zaterdag 1 december 2018 om 19:07
Wij hebben de beslissing genomen dat ik thuis blijf voor de kinderen en huisvrouw zal worden. Deze beslissing hebben wij echter al een jaar eerder genomen. Ik ben dus al een jaar thuis, had ook geen vaste job toen. Ik ben 27, mijn vriend is 38 en heeft een goede job. Financieel is dit geen enkel probleem. Alleen zit ik echter met enkele twijfels/vragen die sinds kort de kop op steken.
- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.
- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?
En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.
- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?
En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
woensdag 12 december 2018 om 07:26
Dit dus!Trotter schreef: ↑12-12-2018 05:30Maar al die mensen die vinden dat fulltime werkende ouders geen goede band kunnen opbouwen met hun kinderen: waarom is het dan niet erg als vader fulltime werkt? Hoeft die geen band op te bouwen met z'n kinderen? Hoe meer argumenten jullie verzinnen voor het kostwinnersmodel, des te meer argumenten ik juist lees voor twee parttimebanen. Zorg en werk gelijk verdelen dus, in plaats van één ouder die thuis blijft terwijl de ander fulltime werkt.
woensdag 12 december 2018 om 08:39
Puur vanuit mijn ervaring. Ik miste echt mijn moeder. Die intimiteit. Van mijn vader miste ik leiderschap. Ik spreek nu net als Pejeka vanuit eigen ervaring. En daar zijn sommigen allergisch voor...maar toch denk ik dat het goed is om ook zulke ervaringsverhalen mee te nemen voordat je vanalles invult voor je kinderen. Kinderen hebben ook een hele andere tijdsbeleving bijvoorbeeld. Childhood is a hostage situation hoorde ik ergens. Je hebt niets te zeggen.Trotter schreef: ↑12-12-2018 05:30Maar al die mensen die vinden dat fulltime werkende ouders geen goede band kunnen opbouwen met hun kinderen: waarom is het dan niet erg als vader fulltime werkt? Hoeft die geen band op te bouwen met z'n kinderen? Hoe meer argumenten jullie verzinnen voor het kostwinnersmodel, des te meer argumenten ik juist lees voor twee parttimebanen. Zorg en werk gelijk verdelen dus, in plaats van één ouder die thuis blijft terwijl de ander fulltime werkt.
En dat idee dat werkende moeders een beter rolmodel zouden zijn. Door die verwaarlozing in mij jeugd heb ik echt moeite gehad een carriere op te starten, iets waar mijn vriendinnen wiens moeder wel thuis was geen moeite mee hadden. Die hadden echt een life coach terwijl ik op mezelf aangewezen was. En ja je leert wel leven met die uitgestelde aadacht, maar je voelt als kind ook donders goed dat je niet op nr 1 staat bij je moeder, wat zijn weerslag heeft op je zelfbeeld.
En misschien lukt het sommigen om beiden goed te doen. Maar waarom vrouwen aanvallen die weten dat ze niet een goede ouder kunnen zijn als ze er ft bij werken? Mensen maken die keus niet voor niets. Als je weet dat je het als gezin financieel aankan. En als je weet dat je niet de energie hebt om beide goed te doen, wat is er dan mis mee om te investeren in die ouderschap waar je voor gekozen hebt? Ik snap niet dat mensen daar zo fel op reageren...een gezin zou als een eenheid moeten draaien en de rollen die daarin vervuld worden mogen toch best verschillen. Daarbij blijft ik erbij dat moeders en vaders op een andere manier nodig zijn, dat ze op een andere manier een ouder zijn. (uitozonderingen daargelaten)
didiridi wijzigde dit bericht op 12-12-2018 08:44
Reden: .
Reden: .
2.38% gewijzigd
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
woensdag 12 december 2018 om 09:40
Mijn moeder was altijd thuis, dat vond ik maar irritant. Terwijl ze echt heel lief is hoor 
maar ja ik wilde liever meer alleen thuis zijn. Dus ik was blij dat mn moeder weer ging werken.
Mijn zusje, zes jaar jonger, vond het juist vervelend dat ze niet thuis was geloof ik. Zij ging twee dagen in de week naar de buren.
Mijn vader heeft altijd fulltime gewerkt. Daar heeft hij achteraf wel spijt van zei hij. Maar toen "ging dat gewoon zo". Mwah, dat zal wel meevallen denk ik (jaren 90) maar het was niet zo gebruikelijk als nu.
maar ja ik wilde liever meer alleen thuis zijn. Dus ik was blij dat mn moeder weer ging werken.Mijn zusje, zes jaar jonger, vond het juist vervelend dat ze niet thuis was geloof ik. Zij ging twee dagen in de week naar de buren.
Mijn vader heeft altijd fulltime gewerkt. Daar heeft hij achteraf wel spijt van zei hij. Maar toen "ging dat gewoon zo". Mwah, dat zal wel meevallen denk ik (jaren 90) maar het was niet zo gebruikelijk als nu.
anoniem_370114 wijzigde dit bericht op 12-12-2018 09:43
60.90% gewijzigd
woensdag 12 december 2018 om 09:41
Ik lees nu al vanaf het begin mee in dit topic en de discussie fascineert me. Als ik vanuit mijn eigen belevingswereld zou reageren, zou ik niets anders kunnen bedenken dan: huisvrouw worden, ben jij gek? Ik kan me er - voor mezelf! - namelijk niets bij voorstellen. Het is niet de boodschap ik uit mijn jeugd heb meegenomen. Het is niet mijn basisbeginsel. Het gaat in tegen mijn algehele ‘ik zorg voor mijzelf principe’. En misschien ook wel vooral: ik heb een verschrikkelijke hekel aan huishoudelijk werk en het idee dat dat primair mijn verantwoordelijkheid zou zijn, terwijl mijn vent zich wel met interessante zaken bezig zou mogen houden, zou me een ontzettend vervelend mens maken.
Maar dan bedenk ik me dat ik geen vrouw ben als veel andere vrouwen. Ik heb immers geen kinderwens en geen kinderen. Dat maakt de kwestie rolverdeling meteen irrelevant. Ik houd mezelf wel vaak voor dat ik wij wel kinderen zouden hebben, ik zeker nog steeds geen huisvrouw zou willen zijn. Juist vooral vanuit mijn jeugdherinneringen, waarin mijn ouders te lang samen bleven in een slecht huwelijk, omdat mijn moeder financieel afhankelijk was van mijn pa. En toen ze uiteindelijk wel uit elkaar gingen, betekende dat voor mijn moeder eerst bijstand en al snel daarna een klote baan waarmee ze maar net boven bijstandsniveau uitkwam. Geeft toch een net iets minder idyllisch beeld dan de jeugd van Pejeka.
Wat me nog het meest bevreemd aan wat ik hier lees is de kwaliteiten, talenten, interesses die hier aan geslacht worden opgehangen. Die post over die ‘egoïstische vrouw die nooit de bedden verschoonde’...toen dacht ik ook...sjonge, legio vaders met een bloeiende loopbaan die dat ook niet doen. Hoor je nooit iemand over. Maar toen kwamen de taken die mannen beter zouden kunnen en die vrouwen beter kunnen… en ik dacht: ik ben gewoon geen echte vrouw. En mijn man geen echte man. Ik ben blijkbaar een afwijking, dus dan kan ik me maar misschien beter niet zo’n discussie mengen
Maar dan bedenk ik me dat ik geen vrouw ben als veel andere vrouwen. Ik heb immers geen kinderwens en geen kinderen. Dat maakt de kwestie rolverdeling meteen irrelevant. Ik houd mezelf wel vaak voor dat ik wij wel kinderen zouden hebben, ik zeker nog steeds geen huisvrouw zou willen zijn. Juist vooral vanuit mijn jeugdherinneringen, waarin mijn ouders te lang samen bleven in een slecht huwelijk, omdat mijn moeder financieel afhankelijk was van mijn pa. En toen ze uiteindelijk wel uit elkaar gingen, betekende dat voor mijn moeder eerst bijstand en al snel daarna een klote baan waarmee ze maar net boven bijstandsniveau uitkwam. Geeft toch een net iets minder idyllisch beeld dan de jeugd van Pejeka.
Wat me nog het meest bevreemd aan wat ik hier lees is de kwaliteiten, talenten, interesses die hier aan geslacht worden opgehangen. Die post over die ‘egoïstische vrouw die nooit de bedden verschoonde’...toen dacht ik ook...sjonge, legio vaders met een bloeiende loopbaan die dat ook niet doen. Hoor je nooit iemand over. Maar toen kwamen de taken die mannen beter zouden kunnen en die vrouwen beter kunnen… en ik dacht: ik ben gewoon geen echte vrouw. En mijn man geen echte man. Ik ben blijkbaar een afwijking, dus dan kan ik me maar misschien beter niet zo’n discussie mengen
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 12 december 2018 om 09:45
Ik denk juist wel. Het gaat denk ik om ieders individuele motivatie om de keus te maken die je maakt. En als die voor jou en partner goed voelen is die prima. En net zo legitiem en interessant om je overwegingen te vertellen en te horen als die van ieder ander.Doornroosje75 schreef: ↑12-12-2018 09:41Ik lees nu al vanaf het begin mee in dit topic en de discussie fascineert me. Als ik vanuit mijn eigen belevingswereld zou reageren, zou ik niets anders kunnen bedenken dan: huisvrouw worden, ben jij gek? Ik kan me er - voor mezelf! - namelijk niets bij voorstellen. Het is niet de boodschap ik uit mijn jeugd heb meegenomen. Het is niet mijn basisbeginsel. Het gaat in tegen mijn algehele ‘ik zorg voor mijzelf principe’. En misschien ook wel vooral: ik heb een verschrikkelijke hekel aan huishoudelijk werk en het idee dat dat primair mijn verantwoordelijkheid zou zijn, terwijl mijn vent zich wel met interessante zaken bezig zou mogen houden, zou me een ontzettend vervelend mens maken.
Maar dan bedenk ik me dat ik geen vrouw ben als veel andere vrouwen. Ik heb immers geen kinderwens en geen kinderen. Dat maakt de kwestie rolverdeling meteen irrelevant. Ik houd mezelf wel vaak voor dat ik wij wel kinderen zouden hebben, ik zeker nog steeds geen huisvrouw zou willen zijn. Juist vooral vanuit mijn jeugdherinneringen, waarin mijn ouders te lang samen bleven in een slecht huwelijk, omdat mijn moeder financieel afhankelijk was van mijn pa. En toen ze uiteindelijk wel uit elkaar gingen, betekende dat voor mijn moeder eerst bijstand en al snel daarna een klote baan waarmee ze maar net boven bijstandsniveau uitkwam. Geeft toch een net iets minder idyllisch beeld dan de jeugd van Pejeka.
Wat me nog het meest bevreemd aan wat ik hier lees is de kwaliteiten, talenten, interesses die hier aan geslacht worden opgehangen. Die post over die ‘egoïstische vrouw die nooit de bedden verschoonde’...toen dacht ik ook...sjonge, legio vaders met een bloeiende loopbaan die dat ook niet doen. Hoor je nooit iemand over. Maar toen kwamen de taken die mannen beter zouden kunnen en die vrouwen beter kunnen… en ik dacht: ik ben gewoon geen echte vrouw. En mijn man geen echte man. Ik ben blijkbaar een afwijking, dus dan kan ik me maar misschien beter niet zo’n discussie mengen
woensdag 12 december 2018 om 09:57
Doornroosje75 schreef: ↑12-12-2018 09:41Ik lees nu al vanaf het begin mee in dit topic en de discussie fascineert me. Als ik vanuit mijn eigen belevingswereld zou reageren, zou ik niets anders kunnen bedenken dan: huisvrouw worden, ben jij gek? Ik kan me er - voor mezelf! - namelijk niets bij voorstellen. Het is niet de boodschap ik uit mijn jeugd heb meegenomen. Het is niet mijn basisbeginsel. Het gaat in tegen mijn algehele ‘ik zorg voor mijzelf principe’. En misschien ook wel vooral: ik heb een verschrikkelijke hekel aan huishoudelijk werk en het idee dat dat primair mijn verantwoordelijkheid zou zijn, terwijl mijn vent zich wel met interessante zaken bezig zou mogen houden, zou me een ontzettend vervelend mens maken.
Maar dan bedenk ik me dat ik geen vrouw ben als veel andere vrouwen. Ik heb immers geen kinderwens en geen kinderen. Dat maakt de kwestie rolverdeling meteen irrelevant. Ik houd mezelf wel vaak voor dat ik wij wel kinderen zouden hebben, ik zeker nog steeds geen huisvrouw zou willen zijn. Juist vooral vanuit mijn jeugdherinneringen, waarin mijn ouders te lang samen bleven in een slecht huwelijk, omdat mijn moeder financieel afhankelijk was van mijn pa. En toen ze uiteindelijk wel uit elkaar gingen, betekende dat voor mijn moeder eerst bijstand en al snel daarna een klote baan waarmee ze maar net boven bijstandsniveau uitkwam. Geeft toch een net iets minder idyllisch beeld dan de jeugd van Pejeka.
Wat me nog het meest bevreemd aan wat ik hier lees is de kwaliteiten, talenten, interesses die hier aan geslacht worden opgehangen. Die post over die ‘egoïstische vrouw die nooit de bedden verschoonde’...toen dacht ik ook...sjonge, legio vaders met een bloeiende loopbaan die dat ook niet doen. Hoor je nooit iemand over. Maar toen kwamen de taken die mannen beter zouden kunnen en die vrouwen beter kunnen… en ik dacht: ik ben gewoon geen echte vrouw. En mijn man geen echte man. Ik ben blijkbaar een afwijking, dus dan kan ik me maar misschien beter niet zo’n discussie mengen
Voorzover ik taken heb gepost betroffen dat alleen taken die míjn man beter kan dan ik, of die ík beter kan dan hij. Dat ging niet over mannen en vrouwen in het algemeen. Wij hebben de taken zo verdeeld dat ieder doet waar hij goed in is, maar dat zegt niet dat de ander dat niet kan. (Uitzonderingen daargelaten.)
Van oudsher pecifieke mannen- en vrouwentaken kennen wij niet als zodanig. Ik haal de sifon los als de gootsteen verstopt zit. Ik snoei de boom, man snoeit de heg. Hij bakt de taarten en cakes, ik kook.
anoniem_65b93a10517d3 wijzigde dit bericht op 12-12-2018 12:21
0.04% gewijzigd
woensdag 12 december 2018 om 10:07
Inderdaad, ik vind het juist leuk om al die verschillende ervaringen te lezen.Lollypop04 schreef: ↑12-12-2018 09:45Ik denk juist wel. Het gaat denk ik om ieders individuele motivatie om de keus te maken die je maakt. En als die voor jou en partner goed voelen is die prima. En net zo legitiem en interessant om je overwegingen te vertellen en te horen als die van ieder ander.
woensdag 12 december 2018 om 10:50
Ken je deze reclame nog? Zie hier mijn man.Trotter schreef: ↑12-12-2018 05:30Maar al die mensen die vinden dat fulltime werkende ouders geen goede band kunnen opbouwen met hun kinderen: waarom is het dan niet erg als vader fulltime werkt? Hoeft die geen band op te bouwen met z'n kinderen? Hoe meer argumenten jullie verzinnen voor het kostwinnersmodel, des te meer argumenten ik juist lees voor twee parttimebanen. Zorg en werk gelijk verdelen dus, in plaats van één ouder die thuis blijft terwijl de ander fulltime werkt.
https://www.youtube.com/watch?v=u6fxxtxJYg0
Oke hij doet wel meer voor zijn werkgever dan deze piechem.
En ipv klussen besteedt hij best die tijd aan de kinderen.
Maar goed ik snap dat niet iedereen die luxe heeft. Jammer want het zou wel een hoop fileleed oplossen.
woensdag 12 december 2018 om 15:40
Is zij-instroom juf niet iets voor jou?Lady*Voldemort schreef: ↑01-12-2018 22:21Kassajuffrouw word je ook niet meer met 50+ hoor. Daar willen ze alleen jonkies voor hebben, die zijn namelijk goedkoper. En aan diploma's van dertig jaar oud heb je ook niks. Waarom denk je dat ik nu de wasvrouw uithang, met mijn antieke gymnasiumdiploma en een al even altmodische prop pedagogiek. En met al die zwemdiploma's kom ik ook al niet weg.
woensdag 12 december 2018 om 16:03
Maar een werkende moeder staat echt niet gelijk aan verwaarlozing. Triest dat jij zo'n nare jeugd hebt gehad, met weinig liefde en intimiteit, maar ik denk dat je moet oppassen met jouw ervaring te projecteren op alle werkende moeders.DidiRidi schreef: ↑12-12-2018 08:39Puur vanuit mijn ervaring. Ik miste echt mijn moeder. Die intimiteit. Van mijn vader miste ik leiderschap. Ik spreek nu net als Pejeka vanuit eigen ervaring. En daar zijn sommigen allergisch voor...maar toch denk ik dat het goed is om ook zulke ervaringsverhalen mee te nemen voordat je vanalles invult voor je kinderen. Kinderen hebben ook een hele andere tijdsbeleving bijvoorbeeld. Childhood is a hostage situation hoorde ik ergens. Je hebt niets te zeggen.
En dat idee dat werkende moeders een beter rolmodel zouden zijn. Door die verwaarlozing in mij jeugd heb ik echt moeite gehad een carriere op te starten, iets waar mijn vriendinnen wiens moeder wel thuis was geen moeite mee hadden. Die hadden echt een life coach terwijl ik op mezelf aangewezen was. En ja je leert wel leven met die uitgestelde aadacht, maar je voelt als kind ook donders goed dat je niet op nr 1 staat bij je moeder, wat zijn weerslag heeft op je zelfbeeld.
En misschien lukt het sommigen om beiden goed te doen. Maar waarom vrouwen aanvallen die weten dat ze niet een goede ouder kunnen zijn als ze er ft bij werken? Mensen maken die keus niet voor niets. Als je weet dat je het als gezin financieel aankan. En als je weet dat je niet de energie hebt om beide goed te doen, wat is er dan mis mee om te investeren in die ouderschap waar je voor gekozen hebt? Ik snap niet dat mensen daar zo fel op reageren...een gezin zou als een eenheid moeten draaien en de rollen die daarin vervuld worden mogen toch best verschillen. Daarbij blijft ik erbij dat moeders en vaders op een andere manier nodig zijn, dat ze op een andere manier een ouder zijn. (uitozonderingen daargelaten)
Mijn vader/moeder werkten fulltime en ik heb met beiden h
een ontzettend goede band. Ik heb mijn jeugd ervaren als liefdevol/warm.
woensdag 12 december 2018 om 17:37
Niet elk kind heeft hetzelfde nodig!
Mijn moeder heeft nooit gewerkt en was altijd thuis.
Toch heb ik nooit goed aan haar kunnen hechten. Onze persoonlijkheden verschillen gewoon te veel. Ik trok me daarom graag terug op mijn kamer.
Boekje lezen of buitenspelen met vrienden gaf mij veel meer blijdschap dan bezig zijn met mama die mij toch alleen maar (onbewust) irriteerde.
Er zijn zoveel factoren die een ouder kind relatie beïnvloeden. Het wel of niet thuis zijn met je kind is niet doorslaggevend voor de band die er uiteindelijk ontstaat. Mijn vader was veel minder aanwezig, maar met hem heb ik een veel betere band. De liefde voor zijn kinderen straalde er gewoon vanaf. Zelfs vanaf afstand voelbaar.
Ik was 18 toen ik het huis uitging en het was echt fantastisch. Ik kon ondanks weinig quality time met mijn moeder ontzettend goed aarden in de samenleving. Ik was immers al vroeg emotioneel zelfstandig geworden. Nooit een spat heimwee gehad. Maar ja, dan ben ik. Een andere meid was het misschien anders vergaan, omdat sommige mensen nou eenmaal meer begeleiding nodig hebben dan anderen.
Wellicht als mijn moeder wel een baan had gehad, had ze veel minder gelegenheid gehad om in mijn allergie te zitten en was ik vandaag de dag wat verdraagzamer naar haar toe geweest en hadden we een betere band gehad. Who knows! Misschien ook niet.
Mijn moeder heeft nooit gewerkt en was altijd thuis.
Toch heb ik nooit goed aan haar kunnen hechten. Onze persoonlijkheden verschillen gewoon te veel. Ik trok me daarom graag terug op mijn kamer.
Boekje lezen of buitenspelen met vrienden gaf mij veel meer blijdschap dan bezig zijn met mama die mij toch alleen maar (onbewust) irriteerde.
Er zijn zoveel factoren die een ouder kind relatie beïnvloeden. Het wel of niet thuis zijn met je kind is niet doorslaggevend voor de band die er uiteindelijk ontstaat. Mijn vader was veel minder aanwezig, maar met hem heb ik een veel betere band. De liefde voor zijn kinderen straalde er gewoon vanaf. Zelfs vanaf afstand voelbaar.
Ik was 18 toen ik het huis uitging en het was echt fantastisch. Ik kon ondanks weinig quality time met mijn moeder ontzettend goed aarden in de samenleving. Ik was immers al vroeg emotioneel zelfstandig geworden. Nooit een spat heimwee gehad. Maar ja, dan ben ik. Een andere meid was het misschien anders vergaan, omdat sommige mensen nou eenmaal meer begeleiding nodig hebben dan anderen.
Wellicht als mijn moeder wel een baan had gehad, had ze veel minder gelegenheid gehad om in mijn allergie te zitten en was ik vandaag de dag wat verdraagzamer naar haar toe geweest en hadden we een betere band gehad. Who knows! Misschien ook niet.
woensdag 12 december 2018 om 17:40
Ik projecteer juist niet. Ik schrijf juist dat 1)mijn ervaring is 2 ( en dat ik de felheid van de reacties onnodig vind, aangezien een vrouw hele goede redenen kan hebben om huisvrouw te worden (Bijvoorbeeld: niet genoeg energie blijken te hebben voor beiden).Ikigai schreef: ↑12-12-2018 16:03Maar een werkende moeder staat echt niet gelijk aan verwaarlozing. Triest dat jij zo'n nare jeugd hebt gehad, met weinig liefde en intimiteit, maar ik denk dat je moet oppassen met jouw ervaring te projecteren op alle werkende moeders.
Mijn vader/moeder werkten fulltime en ik heb met beiden h
een ontzettend goede band. Ik heb mijn jeugd ervaren als liefdevol/warm.
De reactie van blueberrie hierboven vind ik bijvoorbeeld ook een goede, net als alle andere ervaringsverhalen. Niet om te pleiten voor huismoederschap of tegen het huismoederaschap, maar om te pleiten voor de vrijheid van keuze daarin. Iedere vrouw weet van zichzelf wat ze kan en dat ze niet kan, dat in combinatie met de behoeftes van het kind en wat het gezin financieel aankan, sou de doorslag moeten geven. En niet de druk die wij vrouwen hier elkaar opleggen. Vooral het neerbuigende naar de vrouwen die het anders doen vind ik erg kwalijk en het beperkt juist de vrijheid die we eigenlijk nodig hebben om gezinnen de juist vorm te geven, wat dat dan ook voor eenieder mag zijn .
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
woensdag 12 december 2018 om 18:05
En wat nu als de vader het (ook) niet allebei aankan? Heeft hij ook diezelfde vrijheid, of is dit een privilege waar alleen vrouwen aanspraak op kunnen maken?DidiRidi schreef: ↑12-12-2018 17:40Ik projecteer juist niet. Ik schrijf juist dat 1)mijn ervaring is 2 ( en dat ik de felheid van de reacties onnodig vind, aangezien een vrouw hele goede redenen kan hebben om huisvrouw te worden (Bijvoorbeeld: niet genoeg energie blijken te hebben voor beiden).
De reactie van blueberrie hierboven vind ik bijvoorbeeld ook een goede, net als alle andere ervaringsverhalen. Niet om te pleiten voor huismoederschap of tegen het huismoederaschap, maar om te pleiten voor de vrijheid van keuze daarin. Iedere vrouw weet van zichzelf wat ze kan en dat ze niet kan, dat in combinatie met de behoeftes van het kind en wat het gezin financieel aankan, sou de doorslag moeten geven. En niet de druk die wij vrouwen hier elkaar opleggen. Vooral het neerbuigende naar de vrouwen die het anders doen vind ik erg kwalijk en het beperkt juist de vrijheid die we eigenlijk nodig hebben om gezinnen de juist vorm te geven, wat dat dan ook voor eenieder mag zijn .
woensdag 12 december 2018 om 19:46
Hear, hear.DidiRidi schreef: ↑12-12-2018 04:18Zoals pejeka het beschrijft, heb ik het ook bij vriendinnetjes gezien thuis ('90). Mijn ouders werkten ft, ze vonden ook dat ze genoeg tijd met ons doorbrachten en dat ze goede ouders waren. Vond ik zelf niet als kind zijnde. Ik voelde me vaak eenzaam en had geen idee bij wie ik terecht kon. Mijn ouders misten ook zoveel van de kleine dingen in mijn leven, dat ze ook geen idee hadden wat ze allemaal misten. Uiteindelijk worden die kleine gemissen een grote kloof. Kleine (puber) problemen worden groot. Want als iemand niet goed op de hoogte is van de details in je leven, is het ook moeilijk praten. Geen band aan overgehouden hier die van positieve betekenis is. (Huis)moeders van beste vriendin, daar heb ik wel weer veel aan gehad. Ik zou het vanuit mijn ervaring anders doen.
.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 12 december 2018 om 20:45
Het antwoord kun je al lezen in mijn reactie die je gequote hebt.
Op de ene of de andere manier kun je het gezin niet samendenken als één geheel, waarin beide partners samen in overleg een beslissing nemen op basis van elkaars talenten, gebreken en behoeftes. De kritiek op huisvrouwen (waar dit topic over gaat) komt ook vooral van andere vrouwen. Ik denk niet dat vrouwen zoveel kritiek hebben op huismannen. (Ik weet niet of werkende mannen ook zo neerbuigend doen naar huismannen). Wat ik vooral mis is respect. En het vertrouwen dat de ander (man of vrouw) de factoren die in zijn/haar leven van belang zijn goed afgewogen heeft en daarop zijn beslissing genomen heeft.
Door dit soort harde oordelen over elkaar uit te storten, zijn we allen verder van huis. Het zijn precies de stigma's en de sociale druk die op deze toon geuit wordt, dat mensen ertoe beweegt vooral te doen 'wat hoort'. Zoals men vroeger kinderen nam omdat het zo hoorde bijvoorbeeld. In plaats on te kijken naar wat voor het gezin als geheel het beste is.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
woensdag 12 december 2018 om 20:52
Dan bespreken de man en de vrouw dit samen. En zij komen er samen uit en beslissen wat binnen hún gezin het beste is. Zo werkt het in een normaal, gelukkig en gelijkwaardig huwelijk. Het lijkt me naar als je altijd alles maar moet afwegen en vergelijken. Maar goed, jouw wereldbeeld is een tikje anders dan dat van mij.
woensdag 12 december 2018 om 21:00
Maar als je als vrouw zegt dat je de combinatie werk/ zorg niet aankan, dan plaats je de man voor een voldongen feit. Hij zal dan toch de kost moeten verdienen, want het geld komt niet uit de lucht vallen en het leven met kinderen kost nu eenmaal geld.
Daarom vind ik het zo schrijnend, die zogenaamde vrijheid van vrouwen. Door thuis te blijven vergroot je de druk op de kostwinner (meestal de man) en blokkeer je zijn mogelijkheden om tijd door te brengen met zijn kinderen. Ik vind dat nogal wat.
Daarom vind ik het zo schrijnend, die zogenaamde vrijheid van vrouwen. Door thuis te blijven vergroot je de druk op de kostwinner (meestal de man) en blokkeer je zijn mogelijkheden om tijd door te brengen met zijn kinderen. Ik vind dat nogal wat.
woensdag 12 december 2018 om 21:04
Welnee, dan bespreek je dat met je man. En dan zoek je samen naar een oplossing naar ieders tevredenheid.Ikigai schreef: ↑12-12-2018 21:00Maar als je als vrouw zegt dat je de combinatie werk/ zorg niet aankan, dan plaats je de man voor een voldongen feit. Hij zal dan toch de kost moeten verdienen, want het geld komt niet uit de lucht vallen en het leven met kinderen kost nu eenmaal geld.
Daarom vind ik het zo schrijnend, die zogenaamde vrijheid van vrouwen. Door thuis te blijven vergroot je de druk op de kostwinner (meestal de man) en blokkeer je zijn mogelijkheden om tijd door te brengen met zijn kinderen. Ik vind dat nogal wat.
woensdag 12 december 2018 om 21:06
Eén en ander is natuurlijk ook te wijten aan de sturing (zo niet indoctrinatie) vanuit de overheid. Dat begon in de jaren '80 met slogans als "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid", waarmee men wilde propageren dat vrouwen vooral volledig in het arbeidsproces moesten meedoen. Werken was zaligmakend, zorg voor huis en gezin inwisselbaar.
In hetzelfde tempo werden relaties inwisselbaar. Het aantal relaties dat geen stand houdt is nog nooit zo hoog geweest als tegenwoordig, het loopt naar de 50%. Los van het feit dat sommige relaties inderdaad incompatibel zijn, zijn vele relaties ook gewoon slachtoffer van het "ik"-denken dat de laatste decennia is opgekomen. Want een relatie moet met name in het teken staan van het "ik", moet iets toevoegen aan jou, in plaats van dat je beseft dat je ook dient te bijdragen aan het welzijn van de ander, en dat compromissen en meningsverschillen er zijn om overwonnen te worden samen.
Een fundament leggen voor een relatie is ook al zeldzaam. We zien een leuke persoon op Tinder, binnen 2 of 3 weken zitten we samen aan de borrel, binnen een maand hebben we al meerdere seksdates gehad, en na een paar maanden daten ligt het samenwonen al in het verschiet - zonder die ander écht veel beter te kennen dan van een paar drankjes in de kroeg en een paar seks-nachten.
Maar alles beter dan huisvrouw. Want dan stomp je af, want natuurlijk zitten alle huisvrouwen vastgebonden aan de trapleuning zonder enige mogelijkheid iets te doen in de buitenwereld. En alles is beter dan zorgen voor het welzijn van je gezin thuis. Nee joh, waarom zou het gezin zich lekker moeten voelen thuis? Gewoon naar het werk, en het thuisfront regelt zichzelf wel, en natuurlijk hebben we élke dag zomaar een half uurtje quality time met de kinderen, dus da's toch genoeg?
In hetzelfde tempo werden relaties inwisselbaar. Het aantal relaties dat geen stand houdt is nog nooit zo hoog geweest als tegenwoordig, het loopt naar de 50%. Los van het feit dat sommige relaties inderdaad incompatibel zijn, zijn vele relaties ook gewoon slachtoffer van het "ik"-denken dat de laatste decennia is opgekomen. Want een relatie moet met name in het teken staan van het "ik", moet iets toevoegen aan jou, in plaats van dat je beseft dat je ook dient te bijdragen aan het welzijn van de ander, en dat compromissen en meningsverschillen er zijn om overwonnen te worden samen.
Een fundament leggen voor een relatie is ook al zeldzaam. We zien een leuke persoon op Tinder, binnen 2 of 3 weken zitten we samen aan de borrel, binnen een maand hebben we al meerdere seksdates gehad, en na een paar maanden daten ligt het samenwonen al in het verschiet - zonder die ander écht veel beter te kennen dan van een paar drankjes in de kroeg en een paar seks-nachten.
Maar alles beter dan huisvrouw. Want dan stomp je af, want natuurlijk zitten alle huisvrouwen vastgebonden aan de trapleuning zonder enige mogelijkheid iets te doen in de buitenwereld. En alles is beter dan zorgen voor het welzijn van je gezin thuis. Nee joh, waarom zou het gezin zich lekker moeten voelen thuis? Gewoon naar het werk, en het thuisfront regelt zichzelf wel, en natuurlijk hebben we élke dag zomaar een half uurtje quality time met de kinderen, dus da's toch genoeg?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 12 december 2018 om 21:08
En precies daar gaat het bij jou mis denk ik. Het is niet zo dat als je als vrouw dat aangeeft, dat de man dan geen keus meer heeft. Je praat erover, je kijkt wat wel kan voor beiden, voor het gezin. Ik denk dat jouw beeld van relaties heel specifiek is, en niet overeenkomt met hoe het er in de meeste huwelijken aan toe gaat.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
