hoe pas je je aan aan pijn?

Het eerste wat in me opkomt is je te laten doorverwijzen naar een pijnpoli of pijncentrum. Die mensen zijn gespecialiseerd in ofwel pijn bestrijden, ofwel je te leren leven met pijn.

Misschien kun je ook proberen te accepteren dat je niet meteen dood hoeft te gaan om je ellendig te kunnen voelen. Luisteren naar de signalen die je lichaam geeft, zou ervoor kunnen zorgen dat je niet meer ofwel alles kunt, ofwel kreperend op de bank ligt, maar een middenweg vindt.

Probeer rustig aan te doen. Accepteer dat je niet meer alles kunt, en geniet van de dingen die je daardoor wel kunt, omdat je niet meer eens in de zoveel tijd instort.

Ehm Roque, ik voel hier een mega enge lange posting aankomen. Post nu alvast om je te waarschuwen, eigenlijk, dus.

Even kort en bondig;



- pijnpoli IS pijnbestrijding. Veel mensen kennen het wel van de 'plaats specifieke pijnstilling' (bijv. doorbranden van een bepaalde zenuw), maar ze doen daar ook aan bestrijding van algehele chronische pijn die niet plaats specifiek is.



- pijnrevalidatie-programma's. Dit is vaak gebaseerd op een basis die terug te lezen is in het boek "de pijn de baas". Hierbij leert men omgaan met pijn, hoe nu verder. Veel revalidatiecentra en -afdelingen stellen hierbij wel als eis dat er niet langer 'gedokterd' wordt en/of volop gejaagd wordt op een diagnose. Dit zou het programma in de weg staan. Dergelijke programma's zijn een combinatie van revalidatie-arts, fysio, ergotherapie, hydrotherapie, maatschappelijk werk, psychologie, ontspanningstherapie etcetc. Programma's worden zowel via klinieken als poli's geboden (opname of paar uur/dag heen), afhankelijk van de instelling en persoonlijke belastbaarheid.



OK, dat voor nu even.

Doktersadvies opvolgen is geen aanstelleritus, dat is in jouw geval bittere noodzaak. Mensen met minder klachten dan jij worden al aangeraden om rustig te blijven na een curettage. Verder: als iemand anders je wíl ontlasten: neem het aan. Probeer zoveel mogelijk te voorkomen dat je dingen doet die eigenlijk niet nodig zijn, dan heb je meer energie over voor dingen die wel nodig zijn. Kleine man kan misschien al op zijn billen de trap af met jou recht voor hem: misschien scheelt dat alweer, als je niet hoeft te tillen. -weet natuurlijk niet wat gewoon traplopen met je doet-

Die grijstinten: daar moet je mee aan de slag, daar zit je vallen of opstaan in. Als je die negeert eindig je met creperen, als je die erkent hoop ik dat je eerder weer verder kunt met wat je wilt doen.

Nee, praktische adviezen heb ik niet, vandaar dus het idee pijnpoli -via je huisarts-

Ik ga maar in quotes reageren. Past niet erg bij me, maar nu wel makkelijk, want je triggert zo veel, dat ik anders geheid van alles vergeet en irritant steeds 'oh ja, nog een posting' ga doen.quote:roque schreef op 03 december 2007 @ 21:31:

Mamzelle, ik snap die reactie. Alleen:



Ten eerste is de pijn nu in principe op een niveau dat er goed mee te leven is (zeg ik stoer).



Oh? Speel je nu niet verstoppertje/grootdoenerij voor ons en/of jezelf? Je stelt niet voor niets de vraag hoe je AAN TE PASSEN aan pijn! Kennelijk heb jij nog niet de draai gevonden. Mentaal, lichamelijk, emotioneel, wie weet waar je nog zoekt, maar je zoekt ergens als je zulke vragen hebt.



Even terug naar die titel; aanpassen aan pijn. Klinkt nogal heftig vind je niet? Zit daar niet ergens al de lading waar je naar op zoek bent? In de heftigheid van die stelling?



quote:ten tweede wil ik nu écht even geen polonaise meer aan mijn lichaam. En het liefst zo min mogelijk ziekenhuisbezoek. ik heb er geen zin meer in. Het is dat de curretage moest vanwege ontstekingsgevaar ofzo, maar het liefst was ik gewoon onder mijn dekbed gekropen... Dus nee: de pijnpoli zie ik nu gewoon niet zitten.



Been there, done that, heb de hele kledinglijn ontworpen. Alleen; jij zoekt tóch nog iets. Het zal niet makkelijk zijn, maar op een dag zul je daar dus in verder gaan spitten en zullen er ook dingen gedaan moeten worden. Belangrijk is om naar jezelf te kijken; wat kun je nog aan, wat heb je nodig, waarom doe je dingen? Een ziekenhuistrip is makkelijker vol te houden als het resulteert in betere levenskwaliteit. Een ziekenhuistrip voor weer een zoveelste behandeling, alleen maar omdat het nu eenmaal moet, das andere koek. Das getver-ben-het-zat-rot-op-koek.



Stel, jij krijgt nu een optie; je gaat 3 maanden elke week een dag naar weet-ik-waar. Als resultaat leer je daar het antwoord op jouw vraag vinden en de rust te leren nastreven waar je nu naar hoopt. Is het jouw dan de zooi er om heen waard, of denk je; toedeledoki!



Kijk naar wat het allerbelangrijkste is voor jou. Soms kan dat pure pijnstilling zijn, soms pure mentale support, soms emotionele ontlading, soms leren omgaan met 'wat is pijn nu eigenlijk en hoe nu verder'. Focus je eerst daar op en de rest komt wel weer een keer. Als je 1 batterij kunt opladen, dan kun je vervolgens makkelijker aan een volgende taak beginnen. Teveel dingen tegelijkertijd is doodvermoeiend.





quote:Ik moet meer leren om te gaan met mijzelf en met mijn schuldgevoel / gevoel dat ik mij aanstel. In principe is er met de pijn goed te leven, mits ik mijzelf niet voorbij zou lopen. En daar zit nou net het probleem...



Tadaa; je hebt zojuist opgenoemd waar revalidatie voor is. Veel mensen denken dat het puur lichamelijk is, maar revalidatie is vaak meer psychisch, emotioneel, psycho-sociaal en al die andere dingen naast een klein stukje -niet onbelangrijk- lichamelijk. Als jij revalidatie te zwaar vindt, dan kun je overwegen of het een optie is om eerst eens aan alleen het mentale te werken. Er zijn therapeuten en psychs die goed thuis zijn in het chronisch pijn gebeuren en waar je dit soort dingen goed op een rijtje kunt zetten zodat je weer verder kunt.



quote:Onder de zon: je hebt gelijk. Maar hoe luister je naar je lichaam? Dat is nou net mijn probleem. Als ik niet creperend in mijn bed lig, heb ik het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen. Terwijl er ook grijstinten zijn, dat weet ik ook wel. Maar hoe ziet dat er dan uit? Hoe deel je je dag in? En hoe zorg ik dat ik dan ook van mijzelf accepteer dat het zo is zoals het is? (Ik wil zeker tien stappen te snel he ?)Wederom; revalidatie. Lees dat boek eens, de Pijn de Baas. Is van Frits de Winter. Bepaald niet heilig -voor mij althans-, maar dan heb je een goede indruk van wat revalidatie kan bieden. Die kennis an sich kan al een goede motivator zijn om aan revalidatie te gaan beginnen. Of zelfs in de tussentijd zelf al wat aan de slag middels het boek. Afijn, op naar je eerste posting, daar triggerde je ook een hoop.

quote:roque schreef op 03 december 2007 @ 21:48:

Roosvrouw, mijn posting is langer Pas op wat je zegt! Ik was nog niet klaar. Je hebt een zenuw geraakt en dan word ik over het algemeen een vervelende spraakwaterval.quote:Bij mij is er een diagnose. Behandeling is er ook wel, maar niet als je zwanger wilt worden. En dat is (of was, ik weet het even niet meer) wel de bedoeling.



Speelt die kinderwens voor jou nog een rol, qua verwerking enzo? Klinkt heerlijk zwaar, maar als je er nog niet klaar mee bent -wat ik goed zou begrijpen- dan kan het ook negatieve invloed hebben op hoe je nu in andere dingen rondom de pijn staat.



quote:Dat zal dus ook wel meteen een probleem zijn bij een pijnpoli: mijn kinderwens.



Hoe ging dat spreekwoord ook alweer over huid, schieten en verkopen? Streep niet meteen dingen af tot je het 100% zeker weet. Ik dacht ook lange tijd dat een pijnpoli mij niets kon bieden. Kreeg dat ook te horen van menige arts. Tot mijn punt bereikt werd dat ik gillend gek werd van de pijn, de morfine opgehoogd werd en ik alleen maar kon denken 'hmm, volgens mij krijg ik minder i.p.v. meer". Dus hups, ik met angst en beven -en stiekeme hoop- naar de pijnpoli vorige week na 8 lange wachtende weken. En wat denk je? Oh mevrouw RV, ja lastige klachten, ja u mag wel erg veel medicijnen niet hebben, he? Nou, dan beginnen we meteen maar in die groep. *aneasthesist rukt lange lange lijst uit bureaula om mij te laten zien*.



Bel desnoods eens met zo'n afdeling om te horen of je een realistische kans hebt dat ze je wat kunnen bieden, zodat je het kunt afwegen of het jou de moeite waard is. Dóe waar mogelijk een 1e consult, dat weegt de informatie nog beter af en je bent tot niets verplicht.



quote:Eigenlijk wil ik gewoon om leren gaan met mijzelf, met mijn grenzen en met de rare kronkel in mijn hoofd (is het een rare kronkel?) dat ik mij aanstel en dat ik wat harder moet leren lopen. Wat ik al zei: bij gewoon gebruik is de pijn goed te handelen. Alleen dat gewone gebruik, daar heb ik wat problemen mee



Geen rare kronkel, wel zeer menselijk. Zoals ze leuk in revalidatie lopen te roepen; je laat je nog te veel leiden door de pijn. Gemene uitspraak, he? Daar wordt eigenlijk mee bedoelt dat de pijn té veel bepaald wat voor dag je zult hebben, je op slechtere dagen als het ware verwordt tot een niet functionerend wezen. Bij revalidatie streef je vaak naar een niveau dat je vol kunt houden, incl. de 'gemiddelde slechte dagen'. Ik denk dat je aan een goed revalidatieprogramma heel veel kunt hebben maar je moet het ook wíllen en kunnen. Dat kan alleen jij beoordelen. Ga desnoods eens op gesprek. De wachtlijsten kunnen lang zijn en een eerste babbel kan je soms al heel duidelijk maken of dit iets is wat je nu wel of niet wilt en kunt doen.



quote:Het klinkt zo overdreven (in mijn ogen) om bij zo'n volledig team aan te kloppen. Zoals gezegd: ik werk en ik functioneer redelijk goed. Bij gewoon gebruik. Mijn probleem is echt mijn grenzen bewaken en mijzelf serieus te nemen (en lief voor mijzelf te zijn).



Zie je wel wat je zelf schrijft, Roque? Je loopt jezelf cónstant te verantwoorden. Nee hoor, met Roque gaat het goed. Kijk mij, ik werk, ik functioneer, geweldig hoor! Nou ja, ik heb wel pijn, nou ja ik loop daar toch te veel in vast naar mijn zin, nou ja ik moet wel een goede dag hebben om het goed te doen. Schat, voor JOU loop je vast en IS er de noodzaak dus. Je zult verbaasd staan van de mensen in revalidatie. Van mensen waarvan je denkt 'daar is toch niets mis mee' tot mensen met een hoge dwarsleasie. Juist programma's puur gefixeerd op chronische pijn zijn programma's waar je veel mensen voorbij ziet komen die Roque zouden kunnen zijn. Mensen die wellicht werken, sporten, die gewoon binnen komen lopen (ik weet dat er een hoop misplaatste schaamte kan zijn als je binnen komt lopen i.p.v. strompelen, krukken of rollen), waar je van de buitenkant helemaal niets aan ziet. Allemaal mensen met chronische pijn die daarin vastlopen.



Pijn grijpt in op alle aspecten van je leven. Zeker als het een loopje met je begint te nemen zal het steeds meer dingen in het leven gaan beïnvloeden tot zelfs dicteren. Dan is juist zo'n 'grootse' aanpak van een heel team handig. Je tackelt dan alle problemen, zodat je niet als het ware 'mank' gaat lopen of ergens onbewust verstoppertje in kan spelen.



quote:Maar misschien is het niet zo'n gek idee hoor. Ik heb geen idee wanneer je voor zo'n behandeling in aanmerking komt: hoe groot je klachten moeten zijn.Hoe? Verwijzing huisarts naar revalidatie-arts. Daar doe je babbeltje, en zie daar; je krijgt 10 tegen 1 een aanbod voor chronische pijn revalidatie. Hoe groot je klachten moeten zijn? Dusdanig dat je er in vast loopt. Dat is dus niet alleen 'niet meer kunnen functioneren', maar ook zoals jij nu vastloopt; op die hele logische vragen als 'hoe moet dit of dat nu' en 'hoe nu verder'.

Nou, binnen een paar uur weet je dus wat je wilt. Gefeliciteerd!



Geen lichamelijke meuk meer! Jahoe voor de revalidatie! Ja, er zit fysio bij. Een stukje opbouw -waar mogelijk- van wat je kunt. Ergo is daar op eerste oog ook op gebaseerd. Máár! De onderliggende laag bij beiden is ook 'hoe leer ik het beste halen uit wat ik wél kan en berusten in wat ik niet kan?'.



Een voordeel van een revalidatieprogramma is de groepwerking die vaak geboden wordt. Bepaalde dingen doe je als groep. Een groep kan prettig zijn om jezelf aan te spiegelen, op alle gebieden. Hoe gaat een ander hier mee om? Valkuilen leren herkennen, noem maar op.



Stel, nadat je met een revalidatie-arts hebt gepraat besluit je dat je dit toch te intens vindt. Dat mag! Een goede reva kun je op zo'n moment vragen of hij/zij tips heeft qua therapeut/psych.

Roque, mag ik gemene vragen stellen?



Je zit jezelf enorm in de weg, zeg je. Maar mág jij jezelf ook wel eens lekker grandioos in de weg zitten en vervelend zitten zijn, of moet je je vermannen van jezelf?





(zo maar een schot, kan enorm mis zitten hiermee, al herken ik een aantal uitspraken van je. Had ik zo maar een maandje of wat terug ook gezegd.)

Voor zover ik weet heeft elk ziekenhuis met een reva-afdeling wel een pijnprogramma. In 'mijn tijd' waren ze énorm hot. Dat was in 2001. Ik kom nog steeds op een aantal reva-afdelingen en zie daar standaard de pijngroep wel voorbij komen.



Specialist mag je ook door verwijzen, inderdaad. Het gaat er vaak meer om dat men een verwijsje heeft van iemand met een witte jas. Per 2008 worden de eisen van revalidatie strikter, maar als ik dat lees -moet eerst een behandelplan ingediend worden- dan zou je denken dat het wel los moet lopen aangezien dat voor mij destijds ook al standaard gedaan werd.



Het is niet zwart-wit. Een revalidatie kan meerwaarde hebben maar 'slechts alleen' een psych ook. Het is echt net wat JIJ nodig hebt en waar voor JOU de kosten-baten-analyse bij uitkomt. Je kunt heel praktisch kijken naar al die verschillende dingen die men biedt;

- psych. Check, heb je vast iets aan zeg je zelf.

- groepstherapie. Kost of Baat?

- hydrotherapie; Kost of Baat?

- ergotherapie; Kost of Baat?

- ontspanningsgebeuren; Kost of Baat?

- een revalidatie-arts die waar nodig via korte lijnen ingeschakeld kan worden en die controle houdt over deze hele groep; Kost of Baat?

- maatschappelijk werk; Kost of Baat? (voor bepaalde programma's/in bepaalde instellingen neemt men hier verplicht een partner ook 1 of 2 keer in mee, omdat pijn ook hen beïnvloed)

- fysio; Kost of Baat?



Zet dat eens af tegen een 'slechts alleen' psych. Wat zijn daar voor jou mogelijke kosten en baten? Ga gerust bij beide opties eens je licht opsteken als je dat prettig vindt en dan zul je merken dat je wel weet diep van binnen wat jíj op dát moment prettig vindt.



Hypochonder? Nee, dat ben je pas als je op de psyche-pijler huist. (humor mensen, humor) Meid, je stelt je echt niet aan. Zal ik je gerust stellen? Ook ik ben niet vreemd van die gedachte en ik denk dat niet veel mensen mij als aansteller zullen bestempelen. Weet je? Als je niet geschikt ben, dan zal men je dat kneiterhard vertellen. Zo zijn ze in de revalidatie, kneiterhard.



En stel he, stel. Jouw grootste angst en zelfkastijding blijkt wel waar, je stelt je aan van hier tot Rome en weer terug. Dus? En? Dan is jouw beleving van dit alles toch gelijk aan wanneer je je niet aanstelt? Dan heb je het nét zo goed nodig om te vinden 'hoe nu verder'. Heel theoretisch gezwam natuurlijk om jou gerust te stellen want je stelt je niet aan en daarmee is deze alinea onzin voor jou.

Roque, is het ook niet zo dat als je een goede dag hebt, dat je drie stappen harder zet om die mindere dagen te verbeteren?

Dat je zodra je denkt dat het kan, er ook gelijk weer helemaal voor gaat?

Lukt het je om geduld te hebben met je lichaam?



Jouw lat ligt op een bepaalde hoogte. Dat is niet hoog of laag, het is geen statussymbool, het is slechts jouw lat.

Nu lijkt het alsof je je lat steeds omhoog probeert te gooien, waardoor hij net zo hard weer op de grond lazert. Schiet je niets mee op.

Wanneer je jouw lat laat liggen waar hij ligt, ben je niet zwak, sterk, stoer, of een aanteller...je bent jezelf.

Je eigen mooie zelf.

En doordat je niet steeds je lat van de grond op hoeft te rapen, compenseer je veel meer dan die paar pieken die je bereikt als je lat even in de lucht gegooid wordt.



Oh, en over dat aanstellen...

Aanstellen is als je je pijn erger maakt om iets te bereiken. Dus als je een beetje keelpijn hebt, maar er een heel drama omheen bouwt. De pijn erger maakt dan dat je in werkelijkheid ervaart.

Aangeven dat je een bepaalde pijn ervaart, is dus geen aanstellen. Je maakt niets groter dan het is. Het is jouw pijn, en dus mag het bestaan. Ontken het niet, want als je het ontkent kun je er ook niet aan werken om het te accepteren.



Nou ja, eigenlijk kan Roosvrouw het veel beter verwoorden (ik heb wel een hele lange posting nodig om daar achter te komen zeg, sjonge...).

Maar ik wilde je gewoon een hart onder de riem steken!

quote:roque schreef op 03 december 2007 @ 22:23:

ehm... Als ik helemaal allenig ben en niemand om mij heen heb, mag ik mijzelf in de weg zitten. Even. Vooral niet te lang, maar dan heb ik in ieder geval het idee dat ik niemand lastig val met mijn gezwelg. Zodra er iemand anders in het vizier komt, moet ik mijzelf vermannen.



Oh hóe herkenbaar. En oh hóe onhandig. Het is gezond om je soms gewoon Zwaar Kut te voelen en mogen voelen. Op tijd stoom afblazen zorgt er voor dat je niet overkookt of droog kookt. Ik weet dat het lastig gedaan is, maar ik weet ook hoe je jezelf vast kunt zetten als je te lang jezelf voorbij loopt. Die rekening is alles behalve leuk en dan ben je gegarandeerd geen leuk gezelschap meer voor jezelf of anderen.



Dit is een van de dingen die centraal staan in revalidatie; gaan op wat je nodig hebt i.p.v. wat je jezelf oplegt. Laat me raden; ben jij het type dat zich liever stiekem van de pijn verbijt dan tijdens bezoek -of zelfs in gezelschap van je partner??- daar ook maar 1 centimeter aan toe te geven door bijv. even te gaan staan, lopen, of god verhoed; zelfs even gaan liggen op de bank, een afspraak iets inkorten?

Beste Roque,



Ik herken je verhaal.

Ik had altijd rugpijn, soms niet te harden. Nooit iets mee gedaan

Bevallen van twee dochters, met een keizersnee. Alleen rugweeën, geen ontsluiting. Ellende.

Twee weken na de geboorte van de tweede helse buikpijn. Ik dacht dat ik doodging. Galstenen. Weer een operatie; galblaas eruit.

Twee jaar later zakte ik op straat in elkaar. Acute hernia. Ook wat opluchting; dat verklaarde veel klachten.

Weer een operatie: ik bleek een dubbele hernia te hebben, waarvan er één zo ernstig was dat er kans was op blijvende verlamming, incontinentie en nog zo wat. Heb daarom de operatie wel laten doen, maar toen al met hetzelfde gevoel als jij; kon het wel uitschreeuwen: blijf van me af!!! Weer die bloedonderzoeken; weer die gebitscontrole...blegh!

Ben nu een paar jaar verder, en de rugklachten nemen weer toe. Ik sta elke morgen krom van de pijn op, en na een paar uur gaat het dan wel weer.

Maar ik heb ook echt geen zin meer in dat gepluk aan m'n lijf in het ziekenhuis, heb liever pijn.

Strekte met je beslissing,



Oiseau.