Gezondheid
alle pijlers
hoe pas je je aan aan pijn?
maandag 3 december 2007 om 21:09
Ik heb zitten twijfelen om dit topic te plaatsen, om dat er, als je op deze pijler kijkt, een hoop mensen hier rondlopen met grotere problemen en onzekerheden dan ik. Maar ik zit er wat doorheen en weet niet zo goed hoe ik mijzelf er nu (het beste) uit kan trekken.
Afgelopen drie jaar heb ik redelijk veel gedokterd. Drie jaar geleden een miskraam gekregen waarna ik klachten bleef houden. Na twee kijkoperaties en een buikoperatie is er endometriose vastgesteld en weggehaald. Vanwege een eierstok die voor 80% buiten mijn buikvlies steekt en compleet verkleefd is met mijn buikvlies en door verklevingen op andere plaatsen (onder andere bij mijn blaas) heb ik dagelijks pijn. Door de buikopreatie is het wat verbeterd, maar een dag zonder pijn is een dag dat ik denk: hé: ik mis wat! Goh, dus zó voelt het zonder pijn!
Na een jaar dokteren ben ik zwanger geworden. Na een pijnlijke zwangerschap (zat reeds vanaf week 8 ziek thuis omdat ik door de pijn niet veel meer kon) is er een prachtzoon op de wereld gekomen.
Afgelopen jaar ben ik vervolgens weer in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, waarbij er gedacht werd aan Crohn. GElukkig bleek dit het niet te zijn: het was een heftige darminfectie. Momenteel heb ik daar totaal geen last meer van.
Tot nu toe ging alles goed en was het allemaal te handelen. Tot ik drie weken geleden weer een miskraam heb gehad. Op de één of andere manier was dit de trikker om in elkaar te storten. Niet vanwege de verlies van de zwangerschap. Tuurlijk ben ik daar verdrietig over geweest, maar je weet dat het mis kan gaan. Ik ben in elkaar gestort doordat mijn lichaam het (voor mijn gevoel) wéér liet afweten.
Ik ben het zó zat, al dat gefrunnik aan mijn lichaam (afgelopen woensdag weer een curretage gehad met bijbehorende narcose omdat de vrucht niet uit zichzelf is weggespoeld). IK ben het zó zat, dis constante pijn. En het liefst negeer ik het allemaal.
Daarnaast merk ik dat mensen (lees: collega's) de eerste keer nog best meeleven en je de tijd gunnen. Nu ik, door verschillende operaties en een moeilijke zwangerschap in drie jaar tijd (inclusief bevallings en zwangerschapsverlof) bijna een jaar thuis heb gezeten, begint het begrip wat te verdwijnen. En niet alleen bij collega's, ook bij mijzelf. IK heb het gevoel me constant aan te stellen. Ik heb het gevoel dat ik wel een lage pijngrens zal hebben en dat ik dus gewoon door moet bijten. Ik heb het gevoel mijn partner met extra (zorg)lasten op te zadeen, terwijl dat niet eerlijk is (alsof ik er wat aan kan doen dat ik net weer een ingreep heb gehad )
En dus ga ik, ondanks dat de gyn me heeft gezegd twee weken rust te nemen, toch maar gewoon werken. En til ik m'n prachtzoon tien keer op een dag de trap af (hij klimt wel al zelf naar boven). Hoe slim. Ik sta dus in de negeerstand.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn lief, waarin hij aangaf te weigeren mij als slachtoffer te zien. Ik ben hem daar dankbaar voor, ik wil mijzelf ook niet zo zien. Maar ik merk dat ik er geen plaats voor kan vinden. Hij gaf aan dat het bij alles of niets is: ik doe of alles, of ik stort in en kan (door lichamelijke klachten) niets meer. Het leek hem erg zinnig hier een middenweg in te vinden en naar je lichaam te luisteren. Maar hoe doe je dat: luisteren naar je lichaam zonder bij elk pijntje op de bank te gaan zitten? Want als ik bij elk pijntje op de bank ga zitten, zit ik wel erg veel op de bank .
Nouja, ik weet ook niet wat jullie hiermee moeten. Ik denk dat ik mijn verhaal even kwijt moet en dat ik misschien tips krijg hoe hiermee om te gaan. Zijn er maatschappelijk werkers op medisch gebied? Die zullen toch wel vaker mensen zien met aanpsassingsproblemen qua lichamelijke beperkingen / pijn?
Want ja: ik heb het gevoel dat ik mij aanstel: ik heb tenslotte geen dodelijke ziekte en ik (vind dat ik) kan werken. Maar ja: dat ik dat vind is nu net een deel van mijn probleem....
ehm.. Iemand tips dus ?
Afgelopen drie jaar heb ik redelijk veel gedokterd. Drie jaar geleden een miskraam gekregen waarna ik klachten bleef houden. Na twee kijkoperaties en een buikoperatie is er endometriose vastgesteld en weggehaald. Vanwege een eierstok die voor 80% buiten mijn buikvlies steekt en compleet verkleefd is met mijn buikvlies en door verklevingen op andere plaatsen (onder andere bij mijn blaas) heb ik dagelijks pijn. Door de buikopreatie is het wat verbeterd, maar een dag zonder pijn is een dag dat ik denk: hé: ik mis wat! Goh, dus zó voelt het zonder pijn!
Na een jaar dokteren ben ik zwanger geworden. Na een pijnlijke zwangerschap (zat reeds vanaf week 8 ziek thuis omdat ik door de pijn niet veel meer kon) is er een prachtzoon op de wereld gekomen.
Afgelopen jaar ben ik vervolgens weer in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, waarbij er gedacht werd aan Crohn. GElukkig bleek dit het niet te zijn: het was een heftige darminfectie. Momenteel heb ik daar totaal geen last meer van.
Tot nu toe ging alles goed en was het allemaal te handelen. Tot ik drie weken geleden weer een miskraam heb gehad. Op de één of andere manier was dit de trikker om in elkaar te storten. Niet vanwege de verlies van de zwangerschap. Tuurlijk ben ik daar verdrietig over geweest, maar je weet dat het mis kan gaan. Ik ben in elkaar gestort doordat mijn lichaam het (voor mijn gevoel) wéér liet afweten.
Ik ben het zó zat, al dat gefrunnik aan mijn lichaam (afgelopen woensdag weer een curretage gehad met bijbehorende narcose omdat de vrucht niet uit zichzelf is weggespoeld). IK ben het zó zat, dis constante pijn. En het liefst negeer ik het allemaal.
Daarnaast merk ik dat mensen (lees: collega's) de eerste keer nog best meeleven en je de tijd gunnen. Nu ik, door verschillende operaties en een moeilijke zwangerschap in drie jaar tijd (inclusief bevallings en zwangerschapsverlof) bijna een jaar thuis heb gezeten, begint het begrip wat te verdwijnen. En niet alleen bij collega's, ook bij mijzelf. IK heb het gevoel me constant aan te stellen. Ik heb het gevoel dat ik wel een lage pijngrens zal hebben en dat ik dus gewoon door moet bijten. Ik heb het gevoel mijn partner met extra (zorg)lasten op te zadeen, terwijl dat niet eerlijk is (alsof ik er wat aan kan doen dat ik net weer een ingreep heb gehad )
En dus ga ik, ondanks dat de gyn me heeft gezegd twee weken rust te nemen, toch maar gewoon werken. En til ik m'n prachtzoon tien keer op een dag de trap af (hij klimt wel al zelf naar boven). Hoe slim. Ik sta dus in de negeerstand.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn lief, waarin hij aangaf te weigeren mij als slachtoffer te zien. Ik ben hem daar dankbaar voor, ik wil mijzelf ook niet zo zien. Maar ik merk dat ik er geen plaats voor kan vinden. Hij gaf aan dat het bij alles of niets is: ik doe of alles, of ik stort in en kan (door lichamelijke klachten) niets meer. Het leek hem erg zinnig hier een middenweg in te vinden en naar je lichaam te luisteren. Maar hoe doe je dat: luisteren naar je lichaam zonder bij elk pijntje op de bank te gaan zitten? Want als ik bij elk pijntje op de bank ga zitten, zit ik wel erg veel op de bank .
Nouja, ik weet ook niet wat jullie hiermee moeten. Ik denk dat ik mijn verhaal even kwijt moet en dat ik misschien tips krijg hoe hiermee om te gaan. Zijn er maatschappelijk werkers op medisch gebied? Die zullen toch wel vaker mensen zien met aanpsassingsproblemen qua lichamelijke beperkingen / pijn?
Want ja: ik heb het gevoel dat ik mij aanstel: ik heb tenslotte geen dodelijke ziekte en ik (vind dat ik) kan werken. Maar ja: dat ik dat vind is nu net een deel van mijn probleem....
ehm.. Iemand tips dus ?
dinsdag 4 december 2007 om 13:51
Dat wilde ik er eigenlijk nog bij zetten Moon, dat ik van jou niet meer mocht bagetaliseren .
Tila, op zeg heb je wel gelijk. Maar ik heb niet het gevoel dat de pijn erger wordt door tillen. Of minder erg. (Nu wel, want nu heb ik net een curretage gehad en dan zijn ze een beetje in je buik aan het poeren, wat bij mij nou niet echt een gewenst effect heeft..). Het is meer een pijn die constant aanwezig is. Meestal op de achtergrond en soms wat meer op de achtergrond. En tijden gaat het goed, totdat de pijn opspeelt.
Één van de redenen dat de pijn nu weer opspeelt, is de curretage. De ander is dat mijn eierstok weer actief is en dat pijn doet.
Met RSI lijkt het me logischer dat je leert hoe je een aardappelmesje vasthoudt dan met endo. IK heb namelijk geen last van mijn buikspieren (ook niet als ik ze gebruik) (mits ik niet net een ingreep heb gehad). (Geloof ik).
Godsamme, wat is het moeilijk onder woorden te brengen wat ik bedoel en hoe enzo. Wil in ieder geval met gyn en/of huisarts bepraten of zij denken dat ik er baat bij heb of niet. Zo niet, dan heb ik het nummer van een psych in mijn schoot geworpen gekregen die gespecialiseerd is in chronische pijn.
Tila, op zeg heb je wel gelijk. Maar ik heb niet het gevoel dat de pijn erger wordt door tillen. Of minder erg. (Nu wel, want nu heb ik net een curretage gehad en dan zijn ze een beetje in je buik aan het poeren, wat bij mij nou niet echt een gewenst effect heeft..). Het is meer een pijn die constant aanwezig is. Meestal op de achtergrond en soms wat meer op de achtergrond. En tijden gaat het goed, totdat de pijn opspeelt.
Één van de redenen dat de pijn nu weer opspeelt, is de curretage. De ander is dat mijn eierstok weer actief is en dat pijn doet.
Met RSI lijkt het me logischer dat je leert hoe je een aardappelmesje vasthoudt dan met endo. IK heb namelijk geen last van mijn buikspieren (ook niet als ik ze gebruik) (mits ik niet net een ingreep heb gehad). (Geloof ik).
Godsamme, wat is het moeilijk onder woorden te brengen wat ik bedoel en hoe enzo. Wil in ieder geval met gyn en/of huisarts bepraten of zij denken dat ik er baat bij heb of niet. Zo niet, dan heb ik het nummer van een psych in mijn schoot geworpen gekregen die gespecialiseerd is in chronische pijn.
dinsdag 4 december 2007 om 13:54
Dat nadeel ken ik wel. Ik heb mijn beste vriendin aan de ene kant van NL zitten en ik zit aan de andere kant. Goed gedaan he.
Misschien zit ik mis hoor, maar ik hoor je veel over werk. Over leuke dingen heb ik je tot nu toe bijna alleen maar gehoord in termen als schrappen, elkaar te weinig zien. Je loopt nu nog te zoeken; waar vind ik een balans waar ik gemiddeld genomen zeg zo'n 350 dagen per jaar bij kan functioneren. Het is helemaal niet erg om nú iets leuks te schrappen, maar hoe kijk je daar tegenaan als je dat 350 dagen per jaar moet gaan doen om vol te houden? Of zegt dan iets in je 'verdomme, ik wíl dit niet, maar moet ik niet misschien iets evenwichtiger gaan schrappen en mezelf ook ruimte geven voor leuk'?
Kijk, niemand kan nu zeggen waar jouw balans ligt. Dat zul je naar verloop van tijd zelf moeten ervaren. Daar kan reva echt een uitkomst in zijn, omdat ze daar zo op gericht zijn. Balans; mentaal, emotioneel, lichamelijk, moeten-versus-willen, algehele balans. Afijn, begin gewoon in dat boek en dan zul je voor jezelf wel merken of je 'meer verdieping' daarvan prettig vind of niet. Verkijk je niet, je hoeft niet alles te doen bij reva. Niet alles is voor iedereen van belang of nuttig. Zelf deed ik bijv. geen ontspanningstherapie en hydro nog nauwelijks (beide gevalletje onhandige allergie). Ook sport heb ik nooit gedaan, waar dat voor anderen wel in hun pakket zat. Maar nogmaals; je moet er zelf het gevoel bij hebben dat het juist is. Als jij tot de conclusie komt dat een psych beter bij je past; doen.
Vrienden, tja lastig. Ik ga niet doen alsof ik daar enige snuggerheid heb. Het is voor mij een onderwerp waar ik regelmatig tegenop blijf lopen. Mede ook door afstand. De meeste tijd is er wel een status quo voor mij. De mensen die overgebleven zijn nemen me zoals ik ben en weten dat ik geen onbeperkt vat van energie ben. Of zoals vriendin van de week nog zei; 'ja, dan zie ik je cocon in gaan. Je bent er nog wel, maar je bent er niet meer. Dan weet ik genoeg, tijd voor wat meer oppervlakkigheid'. We zoeken naar manieren waarop dingen nog wel kunnen, waarbij ik mezelf vaker in de weg zit dan zij mij. Naast het 'doen' ben ik meer dingen gaan gieten in vormen als mail, telefoon etc. Het is anders, soms niet altijd even leuk, maar het heeft ook weer hele andere voordelen.
Misschien zit ik mis hoor, maar ik hoor je veel over werk. Over leuke dingen heb ik je tot nu toe bijna alleen maar gehoord in termen als schrappen, elkaar te weinig zien. Je loopt nu nog te zoeken; waar vind ik een balans waar ik gemiddeld genomen zeg zo'n 350 dagen per jaar bij kan functioneren. Het is helemaal niet erg om nú iets leuks te schrappen, maar hoe kijk je daar tegenaan als je dat 350 dagen per jaar moet gaan doen om vol te houden? Of zegt dan iets in je 'verdomme, ik wíl dit niet, maar moet ik niet misschien iets evenwichtiger gaan schrappen en mezelf ook ruimte geven voor leuk'?
Kijk, niemand kan nu zeggen waar jouw balans ligt. Dat zul je naar verloop van tijd zelf moeten ervaren. Daar kan reva echt een uitkomst in zijn, omdat ze daar zo op gericht zijn. Balans; mentaal, emotioneel, lichamelijk, moeten-versus-willen, algehele balans. Afijn, begin gewoon in dat boek en dan zul je voor jezelf wel merken of je 'meer verdieping' daarvan prettig vind of niet. Verkijk je niet, je hoeft niet alles te doen bij reva. Niet alles is voor iedereen van belang of nuttig. Zelf deed ik bijv. geen ontspanningstherapie en hydro nog nauwelijks (beide gevalletje onhandige allergie). Ook sport heb ik nooit gedaan, waar dat voor anderen wel in hun pakket zat. Maar nogmaals; je moet er zelf het gevoel bij hebben dat het juist is. Als jij tot de conclusie komt dat een psych beter bij je past; doen.
Vrienden, tja lastig. Ik ga niet doen alsof ik daar enige snuggerheid heb. Het is voor mij een onderwerp waar ik regelmatig tegenop blijf lopen. Mede ook door afstand. De meeste tijd is er wel een status quo voor mij. De mensen die overgebleven zijn nemen me zoals ik ben en weten dat ik geen onbeperkt vat van energie ben. Of zoals vriendin van de week nog zei; 'ja, dan zie ik je cocon in gaan. Je bent er nog wel, maar je bent er niet meer. Dan weet ik genoeg, tijd voor wat meer oppervlakkigheid'. We zoeken naar manieren waarop dingen nog wel kunnen, waarbij ik mezelf vaker in de weg zit dan zij mij. Naast het 'doen' ben ik meer dingen gaan gieten in vormen als mail, telefoon etc. Het is anders, soms niet altijd even leuk, maar het heeft ook weer hele andere voordelen.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 4 december 2007 om 13:58
En weet je, ik doeer gewoon nog en poting achteraan.
Ik weet niet of dit herkend wordt (Tila? RV?), maar je went aan pijn. In een pijnvrij leven geloof ik niet, dat wordt ook niet mijn streven. Kost me veel te veel energie om dat na te streven.
Zolang de pijn op een bepaald niveau zit, is het goed en kun je ermee omgaan. Alleen dan moet er niet iets tussendoor komen (curretage, darmproblemen, stomme eendebekken naar binnen wroeten, dat soort dingen).
Overigens heb ik niket dagen pijn van was opvouwen, maar van een curretage en daarná vier wassen vouwen
En nu weet ik niet meer wat mijn punt ook alweer was...
Ik weet niet of dit herkend wordt (Tila? RV?), maar je went aan pijn. In een pijnvrij leven geloof ik niet, dat wordt ook niet mijn streven. Kost me veel te veel energie om dat na te streven.
Zolang de pijn op een bepaald niveau zit, is het goed en kun je ermee omgaan. Alleen dan moet er niet iets tussendoor komen (curretage, darmproblemen, stomme eendebekken naar binnen wroeten, dat soort dingen).
Overigens heb ik niket dagen pijn van was opvouwen, maar van een curretage en daarná vier wassen vouwen
En nu weet ik niet meer wat mijn punt ook alweer was...
dinsdag 4 december 2007 om 14:04
O, maar in werk heb ik ook geschrapt: ik ben van 36 uur naar een werkweek van 24 uur gegaan.
Onee, ik ben vervolgens weer een studie gaan doen die 8 uur per week in beslag neemt en een stiebelasting heeft van 10 uur per week...
Je hebt gelijk. Ergens doe ik iets verkeerd....
Qua vrienden is het hier momenteel ook veel telefoon, helaas. Komt wel weer.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu zit te bedenken wat ik mis qua activiteiten. Als ik volledig gezons zou zijn geweest, zou ik misschien vaker uitgaan, maar dat is niet gezond voor mij.Ik zou niet weten wat ik echt laat, eigenlijk. Misschien omdat het er zo geruisloos in is geslopen? Of misschien dat ik mijn ontspanning al heb aangepast aan datgene wat ik kan (filmpje kijken, forum, dat soort dingen?)
Onee, ik ben vervolgens weer een studie gaan doen die 8 uur per week in beslag neemt en een stiebelasting heeft van 10 uur per week...
Je hebt gelijk. Ergens doe ik iets verkeerd....
Qua vrienden is het hier momenteel ook veel telefoon, helaas. Komt wel weer.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu zit te bedenken wat ik mis qua activiteiten. Als ik volledig gezons zou zijn geweest, zou ik misschien vaker uitgaan, maar dat is niet gezond voor mij.Ik zou niet weten wat ik echt laat, eigenlijk. Misschien omdat het er zo geruisloos in is geslopen? Of misschien dat ik mijn ontspanning al heb aangepast aan datgene wat ik kan (filmpje kijken, forum, dat soort dingen?)
dinsdag 4 december 2007 om 14:25
quote:roque schreef op 04 december 2007 @ 14:04:
O, maar in werk heb ik ook geschrapt: ik ben van 36 uur naar een werkweek van 24 uur gegaan.
Onee, ik ben vervolgens weer een studie gaan doen die 8 uur per week in beslag neemt en een stiebelasting heeft van 10 uur per week...
Je hebt gelijk. Ergens doe ik iets verkeerd....
En je hebt een kind gekregen in de tussentijd. Dat schijnt ook wel wat tijd te kosten, heb ik zo van horen zeggen. Dus ja, je bent echt véél rustiger aan gaan doen.
O, maar in werk heb ik ook geschrapt: ik ben van 36 uur naar een werkweek van 24 uur gegaan.
Onee, ik ben vervolgens weer een studie gaan doen die 8 uur per week in beslag neemt en een stiebelasting heeft van 10 uur per week...
Je hebt gelijk. Ergens doe ik iets verkeerd....
En je hebt een kind gekregen in de tussentijd. Dat schijnt ook wel wat tijd te kosten, heb ik zo van horen zeggen. Dus ja, je bent echt véél rustiger aan gaan doen.
-
dinsdag 4 december 2007 om 14:29
Oh, das zeker herkenbaar, Roque. Pijn went heel erg snel. Mensen kijken maar wat raar als je zegt 'het hoeft niet pijnvrij', maar het is op zich een hele gezonde instelling, zolang je jezelf maar niet voorbij rent.
Je bent goed in dingen opleuken, maar voelt het stiekem ook altijd wel zo luchtig en leuk? Die curretage was de druppel, so be it. NU kun je dus geen 4 wassen achter elkaar opvouwen, so be it. Geen 'ja maar, ik kan het normaal wél hoor', nee je kunt het nu dus niet. Je leeft nu niet in 'onder ideale omstandigheden', je leeft in de 'na een curretage'-tijd. Dat mag je best gewoon ongelooflijk kl*te of oneerlijk vinden. Dat iets verstandelijk te verklaren valt (curretage, tja het doet even meer pijn), maakt nog niet dat je er geen negatieve gevoelens bij mag hebben.
Wat ik me eigenlijk afvraag, hoe vaak komt jouw 'normaal' aan bod en hoe vaak komt er weer een 'crisis' langs waardoor alles in de war geschopt wordt? 'Normaal' werkt goed als zo'n stoorzender niet te vaak langs komt.
Als die stoorzender met te grote regelmaat langs komt, dan komt de vraag op of dat 'normale niveau' nog wel zo realistisch is. Het is niet van belang dat het allemaal maar 'kortdurende' incidenten zijn, het is wel van belang hoe vaak ze langs komen en wat dat met jouw belastbaarheid doet. Het is in het begin frustrerend om het 'normale niveau' bij te moeten stellen, maar uiteindelijk geeft het rust omdat je niet constant meer aanloopt tegen het veel grotere verschil tussen 'normaal' en 'hier en nu'. Bijstellen van zo'n 'normaal' hoeft overigens helemaal niet permanent te zijn.
Weet je, eigenlijk mag je gewoon best jouw beste vriendinnetje worden. Je stelt heftige eisen aan jezelf. Prachtig dat je pijn kennelijk goed kan dragen, maar elk mens heeft een breekpunt. Wat zou jij voor een vriendin wensen als zij in jouw situatie zou zitten? Zou je dan niet tegen haar zeggen; 'lieverd, wees niet zo hard voor jezelf, die lat hoef je niet zo hoog te leggen. Je mag best eens lekker balen, uitjanken en gewoon alles ongelooflijk oneerlijk vinden'. Gun jezelf minimaal datgene wat je een vriendin met pijn zou gunnen. (en das misschien nog wel het lastigste, of ga ik hier nu projecteren? )
Je bent goed in dingen opleuken, maar voelt het stiekem ook altijd wel zo luchtig en leuk? Die curretage was de druppel, so be it. NU kun je dus geen 4 wassen achter elkaar opvouwen, so be it. Geen 'ja maar, ik kan het normaal wél hoor', nee je kunt het nu dus niet. Je leeft nu niet in 'onder ideale omstandigheden', je leeft in de 'na een curretage'-tijd. Dat mag je best gewoon ongelooflijk kl*te of oneerlijk vinden. Dat iets verstandelijk te verklaren valt (curretage, tja het doet even meer pijn), maakt nog niet dat je er geen negatieve gevoelens bij mag hebben.
Wat ik me eigenlijk afvraag, hoe vaak komt jouw 'normaal' aan bod en hoe vaak komt er weer een 'crisis' langs waardoor alles in de war geschopt wordt? 'Normaal' werkt goed als zo'n stoorzender niet te vaak langs komt.
Als die stoorzender met te grote regelmaat langs komt, dan komt de vraag op of dat 'normale niveau' nog wel zo realistisch is. Het is niet van belang dat het allemaal maar 'kortdurende' incidenten zijn, het is wel van belang hoe vaak ze langs komen en wat dat met jouw belastbaarheid doet. Het is in het begin frustrerend om het 'normale niveau' bij te moeten stellen, maar uiteindelijk geeft het rust omdat je niet constant meer aanloopt tegen het veel grotere verschil tussen 'normaal' en 'hier en nu'. Bijstellen van zo'n 'normaal' hoeft overigens helemaal niet permanent te zijn.
Weet je, eigenlijk mag je gewoon best jouw beste vriendinnetje worden. Je stelt heftige eisen aan jezelf. Prachtig dat je pijn kennelijk goed kan dragen, maar elk mens heeft een breekpunt. Wat zou jij voor een vriendin wensen als zij in jouw situatie zou zitten? Zou je dan niet tegen haar zeggen; 'lieverd, wees niet zo hard voor jezelf, die lat hoef je niet zo hoog te leggen. Je mag best eens lekker balen, uitjanken en gewoon alles ongelooflijk oneerlijk vinden'. Gun jezelf minimaal datgene wat je een vriendin met pijn zou gunnen. (en das misschien nog wel het lastigste, of ga ik hier nu projecteren? )
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 4 december 2007 om 14:42
Je went inderdaad aan pijn, maar daar heb je niet zoveel aan als dat alleen maar lichamelijk went. Bij jou went het niet in je hoofd als ik je zo lees. en dat is volgens mij het punt. Ik denk dus niet dat je allerlei therapieen zou moeten volgen, behalve dan misschien bij een psycholoog als je zelf niet naar je lichaam wil luisteren.
En die zelfspot he, die irriteert mij behoorlijk als ik dit zo lees. ( Dit staat er lulliger dan ik bedoel, maar kan het zo snel even niet anders omschrijven). Het is volgens mij nl geen zelfspot meer, maar eigenlijk hoe jij echt denkt over jezelf. Het lijkt bijna wel alsof je je ongemakkelijk voelt door bijval en bevestiging.
Maar goed, de pijn is vrij simpel op te lossen. Maar dan kun je niet zwanger worden. Dat lijkt me een punt van aandacht hier. Kies je voor nog een kind, dan hoort de pijn dus bij die keuze. En die zul je dan moeten dragen. En dan moet je dus zorgen dat het te dragen ís. En dat lukt je alleen als je de aanstelsterknop uit zet en realistisch kijkt naar wat je kan en wat niet. En dat moeten accepteren.
Elke dag pijn is killing. Wat voor pijn het ook is. En wat de oorzaak ook is. Jij lijkt te denken dat omdát het niet levensbedreigend is, het zeuren van jouw kant is. Pijn is pijn en daar moet je mee leren leven. Of geen kinderen meer willen, dat kan natuurlijk ook
En die zelfspot he, die irriteert mij behoorlijk als ik dit zo lees. ( Dit staat er lulliger dan ik bedoel, maar kan het zo snel even niet anders omschrijven). Het is volgens mij nl geen zelfspot meer, maar eigenlijk hoe jij echt denkt over jezelf. Het lijkt bijna wel alsof je je ongemakkelijk voelt door bijval en bevestiging.
Maar goed, de pijn is vrij simpel op te lossen. Maar dan kun je niet zwanger worden. Dat lijkt me een punt van aandacht hier. Kies je voor nog een kind, dan hoort de pijn dus bij die keuze. En die zul je dan moeten dragen. En dan moet je dus zorgen dat het te dragen ís. En dat lukt je alleen als je de aanstelsterknop uit zet en realistisch kijkt naar wat je kan en wat niet. En dat moeten accepteren.
Elke dag pijn is killing. Wat voor pijn het ook is. En wat de oorzaak ook is. Jij lijkt te denken dat omdát het niet levensbedreigend is, het zeuren van jouw kant is. Pijn is pijn en daar moet je mee leren leven. Of geen kinderen meer willen, dat kan natuurlijk ook
dinsdag 4 december 2007 om 14:54
[quote]Evidenza schreef op 04 december 2007 @ 14:42:
En die zelfspot he, die irriteert mij behoorlijk als ik dit zo lees. ( Dit staat er lulliger dan ik bedoel, maar kan het zo snel even niet anders omschrijven). Het is volgens mij nl geen zelfspot meer, maar eigenlijk hoe jij echt denkt over jezelf. Het lijkt bijna wel alsof je je ongemakkelijk voelt door bijval en bevestiging.
Auw. Daar raak je 'm behoorlijk.
Maar goed, de pijn is vrij simpel op te lossen.
Herstel: de toename van pijn is vrij simpel op te lossen (want verklevingen die er zitten, zitten er. En een eierstok die niet in werking is, scheelt, maar betekent niet pijnvrij zijn).
En die zelfspot he, die irriteert mij behoorlijk als ik dit zo lees. ( Dit staat er lulliger dan ik bedoel, maar kan het zo snel even niet anders omschrijven). Het is volgens mij nl geen zelfspot meer, maar eigenlijk hoe jij echt denkt over jezelf. Het lijkt bijna wel alsof je je ongemakkelijk voelt door bijval en bevestiging.
Auw. Daar raak je 'm behoorlijk.
Maar goed, de pijn is vrij simpel op te lossen.
Herstel: de toename van pijn is vrij simpel op te lossen (want verklevingen die er zitten, zitten er. En een eierstok die niet in werking is, scheelt, maar betekent niet pijnvrij zijn).
dinsdag 4 december 2007 om 15:03
Ik ben me aan het afvragen of ik echt niet naar mijn lichaam luister....
Waarschijnlijk niet, maar ik probeer het wel. Ik ga niet werken, ondanks dat ik een enorme aanstelster voel. Ik blijf op de bank zitten, als ik enorme buikpijn heb. Alleen: als het afzakt, dan ga ik (zoals eerder geschreven) alles inhalen.
Ik wil wel naar mijn lichaam luisteren, maar ik neem mijzelf er te weinig serieus in, vrees ik.
Koude-grond-psychologie kan ik het ook nog wel verklaren. Mijn moeder is een hypochonder van hier tot Tokio, die daarnaast ook nog eens echt een chronische ziekte heeft. Ons gezinsleven thuis speelde zich af in de slaapkamer van mijn ouders. Mijn moeder werkte 40 uur om vervolgens verder niets te kunnen. Elk pijntje werd tot in den treure uitgemeten. Ik heb mij voorgenomen dát nooit te doen.
En dus heb ik enerzijds erg mee gekregen dat werken boven alles gaat en anderzijds heb ik het idee dat als ik over pijn praat, ik net mijn moeder ben. Wat ik in dat opzicht dus niet wilde.
IK heb ook wel door dat ik me in alle toonaarden aan verdedigen ben, omdat ik zelf niet erken dat ik:
1. pijn heb
2. pijn mag hebben
3. ook nog eens mag leven naar het feit dat ik pijn heb zonder dat mensen me laten vallen omdat ik mij aanstel
Want eigenlijk ben ik gewoon als de dood dat anderen mij zien als een aansteller. Dus roep ik het zelf maar, dan hoeven anderen het niet meer te doen.
Waarschijnlijk niet, maar ik probeer het wel. Ik ga niet werken, ondanks dat ik een enorme aanstelster voel. Ik blijf op de bank zitten, als ik enorme buikpijn heb. Alleen: als het afzakt, dan ga ik (zoals eerder geschreven) alles inhalen.
Ik wil wel naar mijn lichaam luisteren, maar ik neem mijzelf er te weinig serieus in, vrees ik.
Koude-grond-psychologie kan ik het ook nog wel verklaren. Mijn moeder is een hypochonder van hier tot Tokio, die daarnaast ook nog eens echt een chronische ziekte heeft. Ons gezinsleven thuis speelde zich af in de slaapkamer van mijn ouders. Mijn moeder werkte 40 uur om vervolgens verder niets te kunnen. Elk pijntje werd tot in den treure uitgemeten. Ik heb mij voorgenomen dát nooit te doen.
En dus heb ik enerzijds erg mee gekregen dat werken boven alles gaat en anderzijds heb ik het idee dat als ik over pijn praat, ik net mijn moeder ben. Wat ik in dat opzicht dus niet wilde.
IK heb ook wel door dat ik me in alle toonaarden aan verdedigen ben, omdat ik zelf niet erken dat ik:
1. pijn heb
2. pijn mag hebben
3. ook nog eens mag leven naar het feit dat ik pijn heb zonder dat mensen me laten vallen omdat ik mij aanstel
Want eigenlijk ben ik gewoon als de dood dat anderen mij zien als een aansteller. Dus roep ik het zelf maar, dan hoeven anderen het niet meer te doen.
dinsdag 4 december 2007 om 15:10
Waar me dat aan doet denken, is dat ik dev afgelopen 2 1/2 jaar een caseload had op mijn werk die ongeveer het dubbele was van het aantal uren dat ik werkte: niet bij te houden dus. Na mijn darminfectie moest ik op een gegeven moment weer aan het werk. Op dat moment waren niet mijn lichamelijke klachten, maar de angst voor het werk maar niet bol kunnen werken en een te grote belasting mijn angst weer aan het werk te gaan.
Waar een collega en ik alletwee meerdere keren had aangegeven de caseload te wisselen (hij werkte 36 uur met een caseload van 20 uur) en mijn baas er niet aan wilde, wilde hij er bij dit signaal er wel aan.
Vervolgens is hij tot en keer of vijf toe zijn excuses aan komen bieden. Hij gaf aan dat ik altijd lachte en er nooit uit zag alsof het teveel werd, dus nam hij het ook niet van mij aan.
Moraal van dit verhaal? Misschien iets minder een masker op gaan zetten ofzo...
Waar een collega en ik alletwee meerdere keren had aangegeven de caseload te wisselen (hij werkte 36 uur met een caseload van 20 uur) en mijn baas er niet aan wilde, wilde hij er bij dit signaal er wel aan.
Vervolgens is hij tot en keer of vijf toe zijn excuses aan komen bieden. Hij gaf aan dat ik altijd lachte en er nooit uit zag alsof het teveel werd, dus nam hij het ook niet van mij aan.
Moraal van dit verhaal? Misschien iets minder een masker op gaan zetten ofzo...
dinsdag 4 december 2007 om 15:31
Laat dat woordje 'misschien' maar weg, Roque. En als je dan toch bezig bent; voor jezelf mag je ook best eens dat masker laten vallen.
Jij bent je moeder niet en per definitie kun je dus niet haar worden. Jij wilde geen hypochonder worden en zou jezelf en de hele wereld wel even bewijzen dat je dat niet bent. Keer op keer op keer wil je dat bewijzen. En zie daar; jij bent het andere, ook niet erg gezonde, uiterste aan gaan hangen. Ergens te veel bij stil staan is niet gezond, maar ergens chronisch voorbij lopen is ook niet gezond. Meer richting een balans gaan maakt je geen hypochonder.
Jij bent je moeder niet en per definitie kun je dus niet haar worden. Jij wilde geen hypochonder worden en zou jezelf en de hele wereld wel even bewijzen dat je dat niet bent. Keer op keer op keer wil je dat bewijzen. En zie daar; jij bent het andere, ook niet erg gezonde, uiterste aan gaan hangen. Ergens te veel bij stil staan is niet gezond, maar ergens chronisch voorbij lopen is ook niet gezond. Meer richting een balans gaan maakt je geen hypochonder.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 4 december 2007 om 19:54
quote:roosvrouw schreef op 04 december 2007 @ 14:29:
Wat ik me eigenlijk afvraag, hoe vaak komt jouw 'normaal' aan bod en hoe vaak komt er weer een 'crisis' langs waardoor alles in de war geschopt wordt? 'Normaal' werkt goed als zo'n stoorzender niet te vaak langs komt.
Als die stoorzender met te grote regelmaat langs komt, dan komt de vraag op of dat 'normale niveau' nog wel zo realistisch is. Het is niet van belang dat het allemaal maar 'kortdurende' incidenten zijn, het is wel van belang hoe vaak ze langs komen en wat dat met jouw belastbaarheid doet. Het is in het begin frustrerend om het 'normale niveau' bij te moeten stellen, maar uiteindelijk geeft het rust omdat je niet constant meer aanloopt tegen het veel grotere verschil tussen 'normaal' en 'hier en nu'. Bijstellen van zo'n 'normaal' hoeft overigens helemaal niet permanent te zijn.
Ik was weer even aan het teruglezen. Hoe vaak s er een stoorzender...? Geen idee.
Na mijn zwangerschap is de boel (eindelijk) in wat rustiger vaarwater gekomen. Ik heb 14 maanden borstvoeding gegeven en ben daardoor 14 maanden niet ongesteld geworden. Hoewel ik nog wel pijn had, was dit echt een "basisniveau pijn": eentje waar ik aan gewend was. Met betere dagen en slechtere dagen.
In juni heb ik een darminfectie gekregen waar ik drie maanden mee onder de pannen ben geweest. Duidelijk geval van stoorzender. En nu dus weer een geval van stoorzender. En een déjà vu: drie jaar geleden begon hier de pijn mee. En pijn na een curretage hoort na een dag over te zijn, hoor ik van veel mensen. Dus het moet nu over zijn, want ik wil dit niet. Maar ja: ik heb zo weinig te willen he?
Misschien is dit ook wel een gevalletje van onverwerkt leed of zoiets. Weetikveel. Heb ik mijzelf al veel tegengesproken ondertussen ?
Weet je, die stoorzenders vallen, heb ik het idee, wel mee. Alleen elke keer wordt de grens wat opgerekt. En op een gegeven moment heb je een punt bereikt dat je niet meer wilt. Dat het genoeg is geweest. Dat je lichaam wel weer een keer normaal mag gaan doen. En dat doet het niet. En daar baal ik Big Time van.
Maar ik geloof dat ik dit allemaal al een keer gezegd had he? Begin geloof ik wat in herhaling te vallen...
Morgen huisarts bellen en dan maar eens kijken welke optie hij beter vindt in mijn situatie: revalidatie of alleen therapie. En wie weet heeft een psych die gespecialiseerd is in chronische pijn sowieso wel een lijntje met een revalidatiecentrum...
*pling*
Misschien eens op het endo-forum kijken of zij hier geen tips over hebben, ben niet voor niets lid!
Wat ik me eigenlijk afvraag, hoe vaak komt jouw 'normaal' aan bod en hoe vaak komt er weer een 'crisis' langs waardoor alles in de war geschopt wordt? 'Normaal' werkt goed als zo'n stoorzender niet te vaak langs komt.
Als die stoorzender met te grote regelmaat langs komt, dan komt de vraag op of dat 'normale niveau' nog wel zo realistisch is. Het is niet van belang dat het allemaal maar 'kortdurende' incidenten zijn, het is wel van belang hoe vaak ze langs komen en wat dat met jouw belastbaarheid doet. Het is in het begin frustrerend om het 'normale niveau' bij te moeten stellen, maar uiteindelijk geeft het rust omdat je niet constant meer aanloopt tegen het veel grotere verschil tussen 'normaal' en 'hier en nu'. Bijstellen van zo'n 'normaal' hoeft overigens helemaal niet permanent te zijn.
Ik was weer even aan het teruglezen. Hoe vaak s er een stoorzender...? Geen idee.
Na mijn zwangerschap is de boel (eindelijk) in wat rustiger vaarwater gekomen. Ik heb 14 maanden borstvoeding gegeven en ben daardoor 14 maanden niet ongesteld geworden. Hoewel ik nog wel pijn had, was dit echt een "basisniveau pijn": eentje waar ik aan gewend was. Met betere dagen en slechtere dagen.
In juni heb ik een darminfectie gekregen waar ik drie maanden mee onder de pannen ben geweest. Duidelijk geval van stoorzender. En nu dus weer een geval van stoorzender. En een déjà vu: drie jaar geleden begon hier de pijn mee. En pijn na een curretage hoort na een dag over te zijn, hoor ik van veel mensen. Dus het moet nu over zijn, want ik wil dit niet. Maar ja: ik heb zo weinig te willen he?
Misschien is dit ook wel een gevalletje van onverwerkt leed of zoiets. Weetikveel. Heb ik mijzelf al veel tegengesproken ondertussen ?
Weet je, die stoorzenders vallen, heb ik het idee, wel mee. Alleen elke keer wordt de grens wat opgerekt. En op een gegeven moment heb je een punt bereikt dat je niet meer wilt. Dat het genoeg is geweest. Dat je lichaam wel weer een keer normaal mag gaan doen. En dat doet het niet. En daar baal ik Big Time van.
Maar ik geloof dat ik dit allemaal al een keer gezegd had he? Begin geloof ik wat in herhaling te vallen...
Morgen huisarts bellen en dan maar eens kijken welke optie hij beter vindt in mijn situatie: revalidatie of alleen therapie. En wie weet heeft een psych die gespecialiseerd is in chronische pijn sowieso wel een lijntje met een revalidatiecentrum...
*pling*
Misschien eens op het endo-forum kijken of zij hier geen tips over hebben, ben niet voor niets lid!
dinsdag 4 december 2007 om 20:01
[quote]Evidenza schreef op 04 december 2007 @ 14:42:
Je went inderdaad aan pijn, maar daar heb je niet zoveel aan als dat alleen maar lichamelijk went. Bij jou went het niet in je hoofd als ik je zo lees. en dat is volgens mij het punt. Ik denk dus niet dat je allerlei therapieen zou moeten volgen, behalve dan misschien bij een psycholoog als je zelf niet naar je lichaam wil luisteren.
Bovenstaande ben ik niet met je eens. Althans: niet volledig. Het went niet alleen lichamelijk. Het went ook psychisch. Tot dat er een bepaalde grens bereikt is.
Ik snap je punt trouwens niet: waarom moet ik niet allerlei therapiën volgen? Omdat ik mijzelf niet serieus neem? DAt neem ik wel, alleen het komt wat rot mijn strot uit door onzekerheid. Doordat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Doordat ik het moeilijk vind om onderscheid te maken tussen mijzelf serieus nemen, me aanstellen of me omwentelen in zelfmedelijden. Die laatste twee zijn dingen wat ik niét wil. Alleen: hoe doe ik het eerste zonder de laatste twee mee te nemen?
Net zoiets als ruzie maken: ben ik ook slecht in. Hoe maak je ruzie zonder het op jezelf te betrekken en het gevoel te hebben alles fout te doen?
Kennelijk een thema in mijn leven: opzoeken van extremen. En nee: daar word ik niet gelukkig van. Ik heb alleen nooit zo meegekregen hoe je de middenweg vind.
(Laat ik nu een vent hebben gevonden die niets anders doet dan de middenweg bewandelen... Wat een heerlijkheid en wat kan ik er jaloers op zijn!)
Maar terugkomend op geen therapiën: ik denk dat een therapie zeer zinvol is. Alleen: of dat psych moet zijn of revalidatie: daar ben ik nog niet over uit.
Je went inderdaad aan pijn, maar daar heb je niet zoveel aan als dat alleen maar lichamelijk went. Bij jou went het niet in je hoofd als ik je zo lees. en dat is volgens mij het punt. Ik denk dus niet dat je allerlei therapieen zou moeten volgen, behalve dan misschien bij een psycholoog als je zelf niet naar je lichaam wil luisteren.
Bovenstaande ben ik niet met je eens. Althans: niet volledig. Het went niet alleen lichamelijk. Het went ook psychisch. Tot dat er een bepaalde grens bereikt is.
Ik snap je punt trouwens niet: waarom moet ik niet allerlei therapiën volgen? Omdat ik mijzelf niet serieus neem? DAt neem ik wel, alleen het komt wat rot mijn strot uit door onzekerheid. Doordat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Doordat ik het moeilijk vind om onderscheid te maken tussen mijzelf serieus nemen, me aanstellen of me omwentelen in zelfmedelijden. Die laatste twee zijn dingen wat ik niét wil. Alleen: hoe doe ik het eerste zonder de laatste twee mee te nemen?
Net zoiets als ruzie maken: ben ik ook slecht in. Hoe maak je ruzie zonder het op jezelf te betrekken en het gevoel te hebben alles fout te doen?
Kennelijk een thema in mijn leven: opzoeken van extremen. En nee: daar word ik niet gelukkig van. Ik heb alleen nooit zo meegekregen hoe je de middenweg vind.
(Laat ik nu een vent hebben gevonden die niets anders doet dan de middenweg bewandelen... Wat een heerlijkheid en wat kan ik er jaloers op zijn!)
Maar terugkomend op geen therapiën: ik denk dat een therapie zeer zinvol is. Alleen: of dat psych moet zijn of revalidatie: daar ben ik nog niet over uit.
dinsdag 4 december 2007 om 20:34
roque, waarom voel je je een aanstelster als je op de bank zit?
Waarom wil je persé al die was wegwerken?
Voor wie doe je dat eigenlijk?
Om jezelf te bewijzen tegenover je omgeving, om jezelf geen slappe hap te voelen?
Waarom?!
Jij leeft om jezelf gelukkig te maken! Jij bent de enige die jezelf gelukkig kan maken en als jij je op dat moment gewoon prettiger voelt door op de bank te gaan zitten en lekker een DVD'tje gaat kijken of een boekje gaat lezen, prima toch?
Ik was 19, gestopt met mijn studie. Werkte 3 dagen in de week op kantoor en je moest eens weten wat ik allemaal over me heen kreeg van mensen. Ik was lui, had geen doorzettingsvermogen etc. Ik kon (en wilde) mensen niet eens uitleggen hoe ik verging van de pijn. Op een gegeven moment heb ik me afgesloten voor de buitenwereld. Waarom moest ik me bewijzen tegenover anderen en vooral tegenover mezelf? Waarom mezelf zo'n rotgevoel aan (laten) praten, terwijl ik me juist hardstikke prettig voelde als ik lekker op de bank kon hangen en even mijn ogen dicht kon doen.
Ga niet op de momenten dat je je lekker voelt de was doen en je hele huis stoffen. Ga op de momenten dat je je beter voelt genieten van dingen om je heen! Op die manier maak je het leven voor jezelf een stuk aangenamer. En je zult wel reacties krijgen van de omgeving: "ik dacht dat jij je niet goed voelde, maar je kunt wel de hele avond lekker uit eten". Heb daar lak aan! Alleen jij moet er iets van maken. En die paar momenten dat je je goed voelt ga je niet verspillen aan dat blousje dat netjes gestreken is.
Waarom wil je persé al die was wegwerken?
Voor wie doe je dat eigenlijk?
Om jezelf te bewijzen tegenover je omgeving, om jezelf geen slappe hap te voelen?
Waarom?!
Jij leeft om jezelf gelukkig te maken! Jij bent de enige die jezelf gelukkig kan maken en als jij je op dat moment gewoon prettiger voelt door op de bank te gaan zitten en lekker een DVD'tje gaat kijken of een boekje gaat lezen, prima toch?
Ik was 19, gestopt met mijn studie. Werkte 3 dagen in de week op kantoor en je moest eens weten wat ik allemaal over me heen kreeg van mensen. Ik was lui, had geen doorzettingsvermogen etc. Ik kon (en wilde) mensen niet eens uitleggen hoe ik verging van de pijn. Op een gegeven moment heb ik me afgesloten voor de buitenwereld. Waarom moest ik me bewijzen tegenover anderen en vooral tegenover mezelf? Waarom mezelf zo'n rotgevoel aan (laten) praten, terwijl ik me juist hardstikke prettig voelde als ik lekker op de bank kon hangen en even mijn ogen dicht kon doen.
Ga niet op de momenten dat je je lekker voelt de was doen en je hele huis stoffen. Ga op de momenten dat je je beter voelt genieten van dingen om je heen! Op die manier maak je het leven voor jezelf een stuk aangenamer. En je zult wel reacties krijgen van de omgeving: "ik dacht dat jij je niet goed voelde, maar je kunt wel de hele avond lekker uit eten". Heb daar lak aan! Alleen jij moet er iets van maken. En die paar momenten dat je je goed voelt ga je niet verspillen aan dat blousje dat netjes gestreken is.
dinsdag 4 december 2007 om 20:41
Kijk, ik ben dan wél al zo slim dat ik niet hoef schoon te maken. Daar betalen we ieman voor . En de was... da's best handig hoor, schone kleren...
Maar even zonder dollen: je hebt wel gelijk. Ik denk dat ik het niet eens doe voor de buitenwereld. Meer om mijzelf te bewijzen tegenover mijzelf. En omdat ik me schuldig voel tegenover mijn man.Hij heeft een zware baan, ik werk maar drie dagen. DAn kan ik toch minstens de was wel doen?
Maar even zonder dollen: je hebt wel gelijk. Ik denk dat ik het niet eens doe voor de buitenwereld. Meer om mijzelf te bewijzen tegenover mijzelf. En omdat ik me schuldig voel tegenover mijn man.Hij heeft een zware baan, ik werk maar drie dagen. DAn kan ik toch minstens de was wel doen?
dinsdag 4 december 2007 om 20:48
Heeft jouw man niet veel liever iemand die uitgerust is als hij thuiskomt?
Iemand die nog de energie heeft om hem liefde te geven?
Je hoeft niet alle was te laten liggen tot het wegloopt, maar doe gewoon 1 wasje per keer en niet 4 achter elkaar. Wees tevreden met de kleine dingetjes die je doet. Alles kleine dingetjes samen zijn in een week tijd ook weer een hoop dingen.
Ga eerst een voor jezelf kiezen. Maak eerst jezelf weer een happy en zorg dat je op JOUW manier van het leven geniet. En als dat soms gewoon lekker een dagje bankhangen is, prima!
Iemand die nog de energie heeft om hem liefde te geven?
Je hoeft niet alle was te laten liggen tot het wegloopt, maar doe gewoon 1 wasje per keer en niet 4 achter elkaar. Wees tevreden met de kleine dingetjes die je doet. Alles kleine dingetjes samen zijn in een week tijd ook weer een hoop dingen.
Ga eerst een voor jezelf kiezen. Maak eerst jezelf weer een happy en zorg dat je op JOUW manier van het leven geniet. En als dat soms gewoon lekker een dagje bankhangen is, prima!
vrijdag 7 december 2007 om 11:43
Roosvrouw, je hoeft trouwens niet bang te zijn: je bijdrages waren voor mij enorm zinnig!
Ben net bij de huisarts geweest. Die, naast een zwaardere pijnstiller voorschrijven, niets heeft gedaan.
De ha denkt dat het zinvoller is de beslissing hierover bij de gyn neer te leggen. Deze weet precies waar de endohaarden zitten en wat er eventueel aan te doen is of niet. En in hoeverre het zinvol kan zijn om revalidatie te doen.
Ergens heeft hij gelijk: mijn gyn hééft een beter inzicht in mijn medische geschiedenis dan hij. Maar ik baal. Ik heb wat bedacht en wil er nu mee verder. Niet nog een maand wachten op het bezoek bij (niet eens mijn eigen) gyn, om dan eerst onderzoeken te krijgen, om dan eventueel te worden doorverwezen, om dan op een wachtlijst geplaatst te worden. Zodat ik in maart een keer aan de slag kan.
Zou het nou slim zijn om zelf de psych al te bellen om daar te beginnen? Of juist niet, omdat ik dan behandelingen eventueel ga doorkruisen?
Weet het nu even niet meer . Ga iig maar proberen de afspraak te verzetten naar mijn eigen gyn (willen ze eigenlijk niet, want hij heeft niet de curretage gedaan en deze afspraak staat voor controle vanwege curretage..)
Ben net bij de huisarts geweest. Die, naast een zwaardere pijnstiller voorschrijven, niets heeft gedaan.
De ha denkt dat het zinvoller is de beslissing hierover bij de gyn neer te leggen. Deze weet precies waar de endohaarden zitten en wat er eventueel aan te doen is of niet. En in hoeverre het zinvol kan zijn om revalidatie te doen.
Ergens heeft hij gelijk: mijn gyn hééft een beter inzicht in mijn medische geschiedenis dan hij. Maar ik baal. Ik heb wat bedacht en wil er nu mee verder. Niet nog een maand wachten op het bezoek bij (niet eens mijn eigen) gyn, om dan eerst onderzoeken te krijgen, om dan eventueel te worden doorverwezen, om dan op een wachtlijst geplaatst te worden. Zodat ik in maart een keer aan de slag kan.
Zou het nou slim zijn om zelf de psych al te bellen om daar te beginnen? Of juist niet, omdat ik dan behandelingen eventueel ga doorkruisen?
Weet het nu even niet meer . Ga iig maar proberen de afspraak te verzetten naar mijn eigen gyn (willen ze eigenlijk niet, want hij heeft niet de curretage gedaan en deze afspraak staat voor controle vanwege curretage..)
