Gezondheid
alle pijlers
hoe pas je je aan aan pijn?
maandag 3 december 2007 om 21:09
Ik heb zitten twijfelen om dit topic te plaatsen, om dat er, als je op deze pijler kijkt, een hoop mensen hier rondlopen met grotere problemen en onzekerheden dan ik. Maar ik zit er wat doorheen en weet niet zo goed hoe ik mijzelf er nu (het beste) uit kan trekken.
Afgelopen drie jaar heb ik redelijk veel gedokterd. Drie jaar geleden een miskraam gekregen waarna ik klachten bleef houden. Na twee kijkoperaties en een buikoperatie is er endometriose vastgesteld en weggehaald. Vanwege een eierstok die voor 80% buiten mijn buikvlies steekt en compleet verkleefd is met mijn buikvlies en door verklevingen op andere plaatsen (onder andere bij mijn blaas) heb ik dagelijks pijn. Door de buikopreatie is het wat verbeterd, maar een dag zonder pijn is een dag dat ik denk: hé: ik mis wat! Goh, dus zó voelt het zonder pijn!
Na een jaar dokteren ben ik zwanger geworden. Na een pijnlijke zwangerschap (zat reeds vanaf week 8 ziek thuis omdat ik door de pijn niet veel meer kon) is er een prachtzoon op de wereld gekomen.
Afgelopen jaar ben ik vervolgens weer in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, waarbij er gedacht werd aan Crohn. GElukkig bleek dit het niet te zijn: het was een heftige darminfectie. Momenteel heb ik daar totaal geen last meer van.
Tot nu toe ging alles goed en was het allemaal te handelen. Tot ik drie weken geleden weer een miskraam heb gehad. Op de één of andere manier was dit de trikker om in elkaar te storten. Niet vanwege de verlies van de zwangerschap. Tuurlijk ben ik daar verdrietig over geweest, maar je weet dat het mis kan gaan. Ik ben in elkaar gestort doordat mijn lichaam het (voor mijn gevoel) wéér liet afweten.
Ik ben het zó zat, al dat gefrunnik aan mijn lichaam (afgelopen woensdag weer een curretage gehad met bijbehorende narcose omdat de vrucht niet uit zichzelf is weggespoeld). IK ben het zó zat, dis constante pijn. En het liefst negeer ik het allemaal.
Daarnaast merk ik dat mensen (lees: collega's) de eerste keer nog best meeleven en je de tijd gunnen. Nu ik, door verschillende operaties en een moeilijke zwangerschap in drie jaar tijd (inclusief bevallings en zwangerschapsverlof) bijna een jaar thuis heb gezeten, begint het begrip wat te verdwijnen. En niet alleen bij collega's, ook bij mijzelf. IK heb het gevoel me constant aan te stellen. Ik heb het gevoel dat ik wel een lage pijngrens zal hebben en dat ik dus gewoon door moet bijten. Ik heb het gevoel mijn partner met extra (zorg)lasten op te zadeen, terwijl dat niet eerlijk is (alsof ik er wat aan kan doen dat ik net weer een ingreep heb gehad )
En dus ga ik, ondanks dat de gyn me heeft gezegd twee weken rust te nemen, toch maar gewoon werken. En til ik m'n prachtzoon tien keer op een dag de trap af (hij klimt wel al zelf naar boven). Hoe slim. Ik sta dus in de negeerstand.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn lief, waarin hij aangaf te weigeren mij als slachtoffer te zien. Ik ben hem daar dankbaar voor, ik wil mijzelf ook niet zo zien. Maar ik merk dat ik er geen plaats voor kan vinden. Hij gaf aan dat het bij alles of niets is: ik doe of alles, of ik stort in en kan (door lichamelijke klachten) niets meer. Het leek hem erg zinnig hier een middenweg in te vinden en naar je lichaam te luisteren. Maar hoe doe je dat: luisteren naar je lichaam zonder bij elk pijntje op de bank te gaan zitten? Want als ik bij elk pijntje op de bank ga zitten, zit ik wel erg veel op de bank .
Nouja, ik weet ook niet wat jullie hiermee moeten. Ik denk dat ik mijn verhaal even kwijt moet en dat ik misschien tips krijg hoe hiermee om te gaan. Zijn er maatschappelijk werkers op medisch gebied? Die zullen toch wel vaker mensen zien met aanpsassingsproblemen qua lichamelijke beperkingen / pijn?
Want ja: ik heb het gevoel dat ik mij aanstel: ik heb tenslotte geen dodelijke ziekte en ik (vind dat ik) kan werken. Maar ja: dat ik dat vind is nu net een deel van mijn probleem....
ehm.. Iemand tips dus ?
Afgelopen drie jaar heb ik redelijk veel gedokterd. Drie jaar geleden een miskraam gekregen waarna ik klachten bleef houden. Na twee kijkoperaties en een buikoperatie is er endometriose vastgesteld en weggehaald. Vanwege een eierstok die voor 80% buiten mijn buikvlies steekt en compleet verkleefd is met mijn buikvlies en door verklevingen op andere plaatsen (onder andere bij mijn blaas) heb ik dagelijks pijn. Door de buikopreatie is het wat verbeterd, maar een dag zonder pijn is een dag dat ik denk: hé: ik mis wat! Goh, dus zó voelt het zonder pijn!
Na een jaar dokteren ben ik zwanger geworden. Na een pijnlijke zwangerschap (zat reeds vanaf week 8 ziek thuis omdat ik door de pijn niet veel meer kon) is er een prachtzoon op de wereld gekomen.
Afgelopen jaar ben ik vervolgens weer in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, waarbij er gedacht werd aan Crohn. GElukkig bleek dit het niet te zijn: het was een heftige darminfectie. Momenteel heb ik daar totaal geen last meer van.
Tot nu toe ging alles goed en was het allemaal te handelen. Tot ik drie weken geleden weer een miskraam heb gehad. Op de één of andere manier was dit de trikker om in elkaar te storten. Niet vanwege de verlies van de zwangerschap. Tuurlijk ben ik daar verdrietig over geweest, maar je weet dat het mis kan gaan. Ik ben in elkaar gestort doordat mijn lichaam het (voor mijn gevoel) wéér liet afweten.
Ik ben het zó zat, al dat gefrunnik aan mijn lichaam (afgelopen woensdag weer een curretage gehad met bijbehorende narcose omdat de vrucht niet uit zichzelf is weggespoeld). IK ben het zó zat, dis constante pijn. En het liefst negeer ik het allemaal.
Daarnaast merk ik dat mensen (lees: collega's) de eerste keer nog best meeleven en je de tijd gunnen. Nu ik, door verschillende operaties en een moeilijke zwangerschap in drie jaar tijd (inclusief bevallings en zwangerschapsverlof) bijna een jaar thuis heb gezeten, begint het begrip wat te verdwijnen. En niet alleen bij collega's, ook bij mijzelf. IK heb het gevoel me constant aan te stellen. Ik heb het gevoel dat ik wel een lage pijngrens zal hebben en dat ik dus gewoon door moet bijten. Ik heb het gevoel mijn partner met extra (zorg)lasten op te zadeen, terwijl dat niet eerlijk is (alsof ik er wat aan kan doen dat ik net weer een ingreep heb gehad )
En dus ga ik, ondanks dat de gyn me heeft gezegd twee weken rust te nemen, toch maar gewoon werken. En til ik m'n prachtzoon tien keer op een dag de trap af (hij klimt wel al zelf naar boven). Hoe slim. Ik sta dus in de negeerstand.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn lief, waarin hij aangaf te weigeren mij als slachtoffer te zien. Ik ben hem daar dankbaar voor, ik wil mijzelf ook niet zo zien. Maar ik merk dat ik er geen plaats voor kan vinden. Hij gaf aan dat het bij alles of niets is: ik doe of alles, of ik stort in en kan (door lichamelijke klachten) niets meer. Het leek hem erg zinnig hier een middenweg in te vinden en naar je lichaam te luisteren. Maar hoe doe je dat: luisteren naar je lichaam zonder bij elk pijntje op de bank te gaan zitten? Want als ik bij elk pijntje op de bank ga zitten, zit ik wel erg veel op de bank .
Nouja, ik weet ook niet wat jullie hiermee moeten. Ik denk dat ik mijn verhaal even kwijt moet en dat ik misschien tips krijg hoe hiermee om te gaan. Zijn er maatschappelijk werkers op medisch gebied? Die zullen toch wel vaker mensen zien met aanpsassingsproblemen qua lichamelijke beperkingen / pijn?
Want ja: ik heb het gevoel dat ik mij aanstel: ik heb tenslotte geen dodelijke ziekte en ik (vind dat ik) kan werken. Maar ja: dat ik dat vind is nu net een deel van mijn probleem....
ehm.. Iemand tips dus ?
vrijdag 7 december 2007 om 12:35
Wat zul je balen, Roque! Als je stiekem al hebt uitgedacht wat je wilt en je krijgt dan een 'nou, ga maar naar de volgende' dan is dat een goede domper.
Is het geen optie om deze vraag telefonisch aan de gyn. voor te leggen? Ik neem aan dat hij op de hoogte is van de medische kant, wie weet? Mijn ervaring is dat behoorlijk wat specialisten bij zo'n duidelijke vraag ook telefonisch wel willen babbelen, maar ik weet niet in hoeverre dat ook komt omdat ze bij mij dan vaak de houding 'tja, jij weet waarschijnlijk meer dan ik over je aandoening' hebben. Op zijn minst kun je even jouw dilemma bij de assistente neerleggen, kijken of zij een beetje met je mee kan/wil denken zodat je op zijn minst met eigen gyn hier binnenkort over kan praten. En desnoods als ze bureaucratisch gaan doen dan maar een afspraak voor de curretage-controle én eerder een afspraak hiervoor?
Dat je in elk geval maar snel van dat 'ik weet het even niet meer'-gevoel af mag zijn!
Is het geen optie om deze vraag telefonisch aan de gyn. voor te leggen? Ik neem aan dat hij op de hoogte is van de medische kant, wie weet? Mijn ervaring is dat behoorlijk wat specialisten bij zo'n duidelijke vraag ook telefonisch wel willen babbelen, maar ik weet niet in hoeverre dat ook komt omdat ze bij mij dan vaak de houding 'tja, jij weet waarschijnlijk meer dan ik over je aandoening' hebben. Op zijn minst kun je even jouw dilemma bij de assistente neerleggen, kijken of zij een beetje met je mee kan/wil denken zodat je op zijn minst met eigen gyn hier binnenkort over kan praten. En desnoods als ze bureaucratisch gaan doen dan maar een afspraak voor de curretage-controle én eerder een afspraak hiervoor?
Dat je in elk geval maar snel van dat 'ik weet het even niet meer'-gevoel af mag zijn!
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 7 december 2007 om 12:51
Dát isv een idee RV. Ga nu meteen even bellen!
Afspraak is verzet naar twee dagen later, eigen gyn. Niet eerder dus (Tja, kerstvakantie enzo he...)
Yoyo, het is niet zo dat ik me slecht blijf voelen hoor. Meer dat ik in mijn negeermodus ga, wat misschien niet zo handig is En inderdaad: je wilt iets en dan moet je wachten. En geduld is niet mijn beste eigenschap .
Weet je wat ik gewoon ook ga doen? Mijn hulpvraag via de mail neerleggen bij de betreffende psycholoog .
(Zul je zien dat hij mij ook doorverwijst naar de wijsheid van de gyneacoloog )
Afspraak is verzet naar twee dagen later, eigen gyn. Niet eerder dus (Tja, kerstvakantie enzo he...)
Yoyo, het is niet zo dat ik me slecht blijf voelen hoor. Meer dat ik in mijn negeermodus ga, wat misschien niet zo handig is En inderdaad: je wilt iets en dan moet je wachten. En geduld is niet mijn beste eigenschap .
Weet je wat ik gewoon ook ga doen? Mijn hulpvraag via de mail neerleggen bij de betreffende psycholoog .
(Zul je zien dat hij mij ook doorverwijst naar de wijsheid van de gyneacoloog )
vrijdag 7 december 2007 om 12:56
Je bent in elk geval een slimme tante, Roque! (psych. ook mailen). Heb je ook al gedacht aan de 'als er iemand uitvalt lijst'? Steeds meer poli's houden een lijstje bij van mensen die op kortere termijn ook best op de poli kunnen en wíllen komen. Als er dan iemand uitvalt (of er wordt bijv. een extra spreekuur gepland), dan gaan ze eerst mensen van dat lijstje bellen.
Ik weet niet hoe flexibel je bent, maar het kan een optie zijn. Zeker met feestdagen-stress enzo, goede kans op uitvallers. (foei, RV!)
Ik weet niet hoe flexibel je bent, maar het kan een optie zijn. Zeker met feestdagen-stress enzo, goede kans op uitvallers. (foei, RV!)
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 7 december 2007 om 13:10
vrijdag 7 december 2007 om 13:30
Artsen en vakanties, wat is dat toch? Ze plannen het altijd precies als je ze nodig hebt.
In dat geval zou ik zelf inzetten op de psych. Je zit gelukkig welliswaar niet op de bodem, maar je wilt ook voorkomen dat je daar ooit hoeft te komen. Je merkt dat je ergens tegenaan loopt, dat je het zelf even niet redt, nou hups dan maar meteen het probleem met een psych. tackelen voor het groter wordt, nietwaar?
In dat geval zou ik zelf inzetten op de psych. Je zit gelukkig welliswaar niet op de bodem, maar je wilt ook voorkomen dat je daar ooit hoeft te komen. Je merkt dat je ergens tegenaan loopt, dat je het zelf even niet redt, nou hups dan maar meteen het probleem met een psych. tackelen voor het groter wordt, nietwaar?
vandaag ga ik van alles kunnen
