Gezondheid
alle pijlers
hoe pas je je aan aan pijn?
maandag 3 december 2007 om 21:09
Ik heb zitten twijfelen om dit topic te plaatsen, om dat er, als je op deze pijler kijkt, een hoop mensen hier rondlopen met grotere problemen en onzekerheden dan ik. Maar ik zit er wat doorheen en weet niet zo goed hoe ik mijzelf er nu (het beste) uit kan trekken.
Afgelopen drie jaar heb ik redelijk veel gedokterd. Drie jaar geleden een miskraam gekregen waarna ik klachten bleef houden. Na twee kijkoperaties en een buikoperatie is er endometriose vastgesteld en weggehaald. Vanwege een eierstok die voor 80% buiten mijn buikvlies steekt en compleet verkleefd is met mijn buikvlies en door verklevingen op andere plaatsen (onder andere bij mijn blaas) heb ik dagelijks pijn. Door de buikopreatie is het wat verbeterd, maar een dag zonder pijn is een dag dat ik denk: hé: ik mis wat! Goh, dus zó voelt het zonder pijn!
Na een jaar dokteren ben ik zwanger geworden. Na een pijnlijke zwangerschap (zat reeds vanaf week 8 ziek thuis omdat ik door de pijn niet veel meer kon) is er een prachtzoon op de wereld gekomen.
Afgelopen jaar ben ik vervolgens weer in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, waarbij er gedacht werd aan Crohn. GElukkig bleek dit het niet te zijn: het was een heftige darminfectie. Momenteel heb ik daar totaal geen last meer van.
Tot nu toe ging alles goed en was het allemaal te handelen. Tot ik drie weken geleden weer een miskraam heb gehad. Op de één of andere manier was dit de trikker om in elkaar te storten. Niet vanwege de verlies van de zwangerschap. Tuurlijk ben ik daar verdrietig over geweest, maar je weet dat het mis kan gaan. Ik ben in elkaar gestort doordat mijn lichaam het (voor mijn gevoel) wéér liet afweten.
Ik ben het zó zat, al dat gefrunnik aan mijn lichaam (afgelopen woensdag weer een curretage gehad met bijbehorende narcose omdat de vrucht niet uit zichzelf is weggespoeld). IK ben het zó zat, dis constante pijn. En het liefst negeer ik het allemaal.
Daarnaast merk ik dat mensen (lees: collega's) de eerste keer nog best meeleven en je de tijd gunnen. Nu ik, door verschillende operaties en een moeilijke zwangerschap in drie jaar tijd (inclusief bevallings en zwangerschapsverlof) bijna een jaar thuis heb gezeten, begint het begrip wat te verdwijnen. En niet alleen bij collega's, ook bij mijzelf. IK heb het gevoel me constant aan te stellen. Ik heb het gevoel dat ik wel een lage pijngrens zal hebben en dat ik dus gewoon door moet bijten. Ik heb het gevoel mijn partner met extra (zorg)lasten op te zadeen, terwijl dat niet eerlijk is (alsof ik er wat aan kan doen dat ik net weer een ingreep heb gehad )
En dus ga ik, ondanks dat de gyn me heeft gezegd twee weken rust te nemen, toch maar gewoon werken. En til ik m'n prachtzoon tien keer op een dag de trap af (hij klimt wel al zelf naar boven). Hoe slim. Ik sta dus in de negeerstand.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn lief, waarin hij aangaf te weigeren mij als slachtoffer te zien. Ik ben hem daar dankbaar voor, ik wil mijzelf ook niet zo zien. Maar ik merk dat ik er geen plaats voor kan vinden. Hij gaf aan dat het bij alles of niets is: ik doe of alles, of ik stort in en kan (door lichamelijke klachten) niets meer. Het leek hem erg zinnig hier een middenweg in te vinden en naar je lichaam te luisteren. Maar hoe doe je dat: luisteren naar je lichaam zonder bij elk pijntje op de bank te gaan zitten? Want als ik bij elk pijntje op de bank ga zitten, zit ik wel erg veel op de bank .
Nouja, ik weet ook niet wat jullie hiermee moeten. Ik denk dat ik mijn verhaal even kwijt moet en dat ik misschien tips krijg hoe hiermee om te gaan. Zijn er maatschappelijk werkers op medisch gebied? Die zullen toch wel vaker mensen zien met aanpsassingsproblemen qua lichamelijke beperkingen / pijn?
Want ja: ik heb het gevoel dat ik mij aanstel: ik heb tenslotte geen dodelijke ziekte en ik (vind dat ik) kan werken. Maar ja: dat ik dat vind is nu net een deel van mijn probleem....
ehm.. Iemand tips dus ?
Afgelopen drie jaar heb ik redelijk veel gedokterd. Drie jaar geleden een miskraam gekregen waarna ik klachten bleef houden. Na twee kijkoperaties en een buikoperatie is er endometriose vastgesteld en weggehaald. Vanwege een eierstok die voor 80% buiten mijn buikvlies steekt en compleet verkleefd is met mijn buikvlies en door verklevingen op andere plaatsen (onder andere bij mijn blaas) heb ik dagelijks pijn. Door de buikopreatie is het wat verbeterd, maar een dag zonder pijn is een dag dat ik denk: hé: ik mis wat! Goh, dus zó voelt het zonder pijn!
Na een jaar dokteren ben ik zwanger geworden. Na een pijnlijke zwangerschap (zat reeds vanaf week 8 ziek thuis omdat ik door de pijn niet veel meer kon) is er een prachtzoon op de wereld gekomen.
Afgelopen jaar ben ik vervolgens weer in het ziekenhuis opgenomen met darmklachten, waarbij er gedacht werd aan Crohn. GElukkig bleek dit het niet te zijn: het was een heftige darminfectie. Momenteel heb ik daar totaal geen last meer van.
Tot nu toe ging alles goed en was het allemaal te handelen. Tot ik drie weken geleden weer een miskraam heb gehad. Op de één of andere manier was dit de trikker om in elkaar te storten. Niet vanwege de verlies van de zwangerschap. Tuurlijk ben ik daar verdrietig over geweest, maar je weet dat het mis kan gaan. Ik ben in elkaar gestort doordat mijn lichaam het (voor mijn gevoel) wéér liet afweten.
Ik ben het zó zat, al dat gefrunnik aan mijn lichaam (afgelopen woensdag weer een curretage gehad met bijbehorende narcose omdat de vrucht niet uit zichzelf is weggespoeld). IK ben het zó zat, dis constante pijn. En het liefst negeer ik het allemaal.
Daarnaast merk ik dat mensen (lees: collega's) de eerste keer nog best meeleven en je de tijd gunnen. Nu ik, door verschillende operaties en een moeilijke zwangerschap in drie jaar tijd (inclusief bevallings en zwangerschapsverlof) bijna een jaar thuis heb gezeten, begint het begrip wat te verdwijnen. En niet alleen bij collega's, ook bij mijzelf. IK heb het gevoel me constant aan te stellen. Ik heb het gevoel dat ik wel een lage pijngrens zal hebben en dat ik dus gewoon door moet bijten. Ik heb het gevoel mijn partner met extra (zorg)lasten op te zadeen, terwijl dat niet eerlijk is (alsof ik er wat aan kan doen dat ik net weer een ingreep heb gehad )
En dus ga ik, ondanks dat de gyn me heeft gezegd twee weken rust te nemen, toch maar gewoon werken. En til ik m'n prachtzoon tien keer op een dag de trap af (hij klimt wel al zelf naar boven). Hoe slim. Ik sta dus in de negeerstand.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn lief, waarin hij aangaf te weigeren mij als slachtoffer te zien. Ik ben hem daar dankbaar voor, ik wil mijzelf ook niet zo zien. Maar ik merk dat ik er geen plaats voor kan vinden. Hij gaf aan dat het bij alles of niets is: ik doe of alles, of ik stort in en kan (door lichamelijke klachten) niets meer. Het leek hem erg zinnig hier een middenweg in te vinden en naar je lichaam te luisteren. Maar hoe doe je dat: luisteren naar je lichaam zonder bij elk pijntje op de bank te gaan zitten? Want als ik bij elk pijntje op de bank ga zitten, zit ik wel erg veel op de bank .
Nouja, ik weet ook niet wat jullie hiermee moeten. Ik denk dat ik mijn verhaal even kwijt moet en dat ik misschien tips krijg hoe hiermee om te gaan. Zijn er maatschappelijk werkers op medisch gebied? Die zullen toch wel vaker mensen zien met aanpsassingsproblemen qua lichamelijke beperkingen / pijn?
Want ja: ik heb het gevoel dat ik mij aanstel: ik heb tenslotte geen dodelijke ziekte en ik (vind dat ik) kan werken. Maar ja: dat ik dat vind is nu net een deel van mijn probleem....
ehm.. Iemand tips dus ?
maandag 3 december 2007 om 22:42
maandag 3 december 2007 om 22:49
roque, ik heb ander soort pijn dan jou.
Maar vanaf mijn 17e heb ik o.a. fybromyalgie. Gelukkig gaat het de laatste jaren erg goed, maar ik heb ook jaren gehad dat zitten of liggen al pijn deed.
De eerste jaren deed ik net of ik gek was, slikte veel pijnstillers en ging gewoon door. In het weekend ging ik gewoon als iedereen op stap, en dronk dan maar een hoop, omdat op die manier mijn spieren gingen ontspannen en de pijn verminderde. Ik bleef maar doorgaan tot ik gek was, tot op een dag 1 kant van mijn lichaam zomaar uitviel en ik bijna niets meer voelde. Dat was toch echt een teken dat ik me deels moest gaan overgeven aan de pijn die ik had. Gelukkig is het gevoel grotendeels teruggekomen, maar nooit helemaal. Ik ben vanaf toen meer gaan luisteren naar mijn lichaam. Regelmatig naar de fysio voor massage, slapen op een electrische deken, zorgen dat ik de dag na een avondje stappen rustig aan kon doen, uitstapjes van te voren beter plannen en vooral als je lichaam aangeeft pijn te hebben even rust voor jezelf te nemen. Als ik smiddags moe was, dan ging ik ook gewoon slapen, terwijl ik daar eerst altijd maar tegenaan aan het schoppen was.
Op een gegeven moment heb ik vrede gesloten met de pijn. En ben wat liever voor mijn eigen lichaam geworden. Soms kon ik het wel eens vervloeken, maar daarmee bereikte ik niet zoveel. Ik probeerde gewoon zo'n normaal mogelijk leven te lijden en accepteerde dat niet altijd alles ging zoals ik wilde. Met die instelling kwam ik een heel stuk verder. Gelukkig is de pijn de laatste jaren enorm afgenomen. Misschien mede doordat ik beter ben gaan luisteren naar mezelf.
Maar vanaf mijn 17e heb ik o.a. fybromyalgie. Gelukkig gaat het de laatste jaren erg goed, maar ik heb ook jaren gehad dat zitten of liggen al pijn deed.
De eerste jaren deed ik net of ik gek was, slikte veel pijnstillers en ging gewoon door. In het weekend ging ik gewoon als iedereen op stap, en dronk dan maar een hoop, omdat op die manier mijn spieren gingen ontspannen en de pijn verminderde. Ik bleef maar doorgaan tot ik gek was, tot op een dag 1 kant van mijn lichaam zomaar uitviel en ik bijna niets meer voelde. Dat was toch echt een teken dat ik me deels moest gaan overgeven aan de pijn die ik had. Gelukkig is het gevoel grotendeels teruggekomen, maar nooit helemaal. Ik ben vanaf toen meer gaan luisteren naar mijn lichaam. Regelmatig naar de fysio voor massage, slapen op een electrische deken, zorgen dat ik de dag na een avondje stappen rustig aan kon doen, uitstapjes van te voren beter plannen en vooral als je lichaam aangeeft pijn te hebben even rust voor jezelf te nemen. Als ik smiddags moe was, dan ging ik ook gewoon slapen, terwijl ik daar eerst altijd maar tegenaan aan het schoppen was.
Op een gegeven moment heb ik vrede gesloten met de pijn. En ben wat liever voor mijn eigen lichaam geworden. Soms kon ik het wel eens vervloeken, maar daarmee bereikte ik niet zoveel. Ik probeerde gewoon zo'n normaal mogelijk leven te lijden en accepteerde dat niet altijd alles ging zoals ik wilde. Met die instelling kwam ik een heel stuk verder. Gelukkig is de pijn de laatste jaren enorm afgenomen. Misschien mede doordat ik beter ben gaan luisteren naar mezelf.
maandag 3 december 2007 om 23:01
dinsdag 4 december 2007 om 00:56
Voor Roque: Je bent geen aansteller! Alle eerder genoemde opties van pijnpoli en revalidatie lijken mij goed in jouw geval, om met je pijn om te leren gaan.
De gynaecoloog zal je door kunnen verwijzen, maar waarom zou je wachten tot de volgende afspraak over maanden? Bel de poli eens en kijk of je het via de polidames kunt regelen of maak anders een telefonische afspraak.
Verder zijn er ook veel werkgevers die zo verzekerd zijn dat je met spoed zo'n soort programma in kunt stromen. Dit is dan meestal niet in het ziekenhuis maar in een soort privekliniek die hierin gespecialiseerd is. Ik weet niet of je een goede bedrijfsarts hebt, maar in principe kunnen zij je er meer over vertellen.
Veel sterkte.
De gynaecoloog zal je door kunnen verwijzen, maar waarom zou je wachten tot de volgende afspraak over maanden? Bel de poli eens en kijk of je het via de polidames kunt regelen of maak anders een telefonische afspraak.
Verder zijn er ook veel werkgevers die zo verzekerd zijn dat je met spoed zo'n soort programma in kunt stromen. Dit is dan meestal niet in het ziekenhuis maar in een soort privekliniek die hierin gespecialiseerd is. Ik weet niet of je een goede bedrijfsarts hebt, maar in principe kunnen zij je er meer over vertellen.
Veel sterkte.
dinsdag 4 december 2007 om 07:12
O Roosvrouw, blijf astjeblieft spuien! Ik heb er enorm veel aan. Gezien het feit dat ik een topic hierover open, ben ik hier niet pas sinds gisteren mee bezig. Het is een item dat al een stuk langer speelt.
En nu kijken hoe ver ik kom....
[quote]roosvrouw schreef op 03 december 2007 @ 22:34:
- psych. Check, heb je vast iets aan zeg je zelf.
Ja, lijkt me nuttig. Kan me vast iets leren.
- groepstherapie. Kost of Baat?
Geen idee. Ik heb werkelijk nog nooit groepstherapie meegemaakt en weet niet of ik er kriegel van ga worden of dat ik het prettig vind om lotgenoten te horen.
- hydrotherapie;
Wat is hydrotherapie? Watertherapie? Kan me er niets bij voorstellen... Ga je dan in warm water bewegen omdat dat de pijn kan verlichten? Volgens mij heeft dat met mijn klachten weinig zin, hoewel ik het best fijn vind hoor, in warm water zwemmen
- ergotherapie;
Ergotherapie is leren bewegen? Lijkt me best nuttig, hoewel ik ook hier geen idee heb of dat met mijn klachten zin heeft. Aan de andere kant ga je ook verkeerd bewegen als je pijn hebt: in het verleden heb ik voor verschillende klachten (vooral rugklachten en knieklachten) fysiotherapie en mensendieck gehad. Sta er open tegenover.
- ontspanningsgebeuren; Kost of Baat?
Lijkt me hoe dan ook zinvol.
- een revalidatie-arts die waar nodig via korte lijnen ingeschakeld kan worden en die controle houdt over deze hele groep; Kost of Baat?
Geen idee. Een revalifatie-arts staat ook in contact met je specialist? Of alleen met de specialisten van het revalidatiecentrum?
- maatschappelijk werk; Kost of Baat? (voor bepaalde programma's/in bepaalde instellingen neemt men hier verplicht een partner ook 1 of 2 keer in mee, omdat pijn ook hen beïnvloed)
Als er al een psych is of eventueel groepstherapie is, lijkt het me overdreven. Wat is de meerwaarde? Of is dit de enige vorm waar partner bij betrokken wordt (want dat lijkt me best zinvol. Mijn vent kan soms hol en dol van me worden. Zeker omdat ik -gelukkig- helemáál niet eigenwijs ben...)
- fysio; Kost of Baat?
Ook geen idee. Zoals gezegd: voor andere klachten eerder bezocht, maar nooit voor buikklachten.
En nu kijken hoe ver ik kom....
[quote]roosvrouw schreef op 03 december 2007 @ 22:34:
- psych. Check, heb je vast iets aan zeg je zelf.
Ja, lijkt me nuttig. Kan me vast iets leren.
- groepstherapie. Kost of Baat?
Geen idee. Ik heb werkelijk nog nooit groepstherapie meegemaakt en weet niet of ik er kriegel van ga worden of dat ik het prettig vind om lotgenoten te horen.
- hydrotherapie;
Wat is hydrotherapie? Watertherapie? Kan me er niets bij voorstellen... Ga je dan in warm water bewegen omdat dat de pijn kan verlichten? Volgens mij heeft dat met mijn klachten weinig zin, hoewel ik het best fijn vind hoor, in warm water zwemmen
- ergotherapie;
Ergotherapie is leren bewegen? Lijkt me best nuttig, hoewel ik ook hier geen idee heb of dat met mijn klachten zin heeft. Aan de andere kant ga je ook verkeerd bewegen als je pijn hebt: in het verleden heb ik voor verschillende klachten (vooral rugklachten en knieklachten) fysiotherapie en mensendieck gehad. Sta er open tegenover.
- ontspanningsgebeuren; Kost of Baat?
Lijkt me hoe dan ook zinvol.
- een revalidatie-arts die waar nodig via korte lijnen ingeschakeld kan worden en die controle houdt over deze hele groep; Kost of Baat?
Geen idee. Een revalifatie-arts staat ook in contact met je specialist? Of alleen met de specialisten van het revalidatiecentrum?
- maatschappelijk werk; Kost of Baat? (voor bepaalde programma's/in bepaalde instellingen neemt men hier verplicht een partner ook 1 of 2 keer in mee, omdat pijn ook hen beïnvloed)
Als er al een psych is of eventueel groepstherapie is, lijkt het me overdreven. Wat is de meerwaarde? Of is dit de enige vorm waar partner bij betrokken wordt (want dat lijkt me best zinvol. Mijn vent kan soms hol en dol van me worden. Zeker omdat ik -gelukkig- helemáál niet eigenwijs ben...)
- fysio; Kost of Baat?
Ook geen idee. Zoals gezegd: voor andere klachten eerder bezocht, maar nooit voor buikklachten.
dinsdag 4 december 2007 om 07:24
Zo, en dan even reageren op de rest:). Ik vind het overigens enorm fijn, alle reacties!
Yoyo, om eens te beginnen met jouw reactie:
Ik neem mezelf zover in acht dat ik niet tot nauwelijks uitga. Dit is tevens ingegeven door een koperintolerantie (en ook daarin ben ik door schade en schande wijs geworden): als ik mij in een ruimte begeef waar veel gerookt wordt (en veel is relatief: een paar sigaretjes in een kleine ruimte kunnen voor mij al veel zijn ) dan krijg ik aanvallen die lijken op een epileptische aanval. Tel daar dampen van verschraald bier op en ik kan net zo goed meteen gaan liggen. Dus dat is niet handig.
Bij mij is het niet eens excesief leven wat ik moet inperken (dus veel stappen, te vaak laat naar bed, teveel afsprakwn plannen). Ik merk dat ik mijn vrienden lang niet zoveel zie als ik zou willen,omdat ik dat niet trek.
Ik merk dat het bij mij meer zit in "het dagelijks leven" (wat bij jou overigens ook het uitgaan kan bevatten). Voorbeeld? De dag van mijn curretage heb ik bij thuiskomst vier wassen weg staan werken en de mand met strijkgoed gestreken, want de curretage was me meegevallen. Natuurlijk had ik wel pijn, maar niet enorm veel meer dan gebruikelijk. Dus debk ik: aanstelster,kom van die bank. Dat kun je best.
Of na een dag niets doen om elf uur 'savonds inene nog de hele kamer op gaan ruimen en de afwas gaan doen, want ik heb al de hele dag met mijn luie kont op de bank gezeten (en goh, daar was ook helemaal geen reden voor...)
Ik merk het nu ook. Gisteren besloten om niet te gaan werken. Kind was al om kwart voor zes wakker en papa en kind zijn de deur uit (kind is dinsdags altijd bij opa en oma) en ik ben nu toch weer aan het twijfelen of ik me niet zal gaan douchen en dan maar na het huisbezoek van vandaag weer naar huis te gaan. Maar goed, het is verstandiger van niet en laat ik dan ook maar meteen beginnen met mijzelf aan te pakken.
(Hé: als ik me ergens instort doe ik dat wel met hart en ziel :p)
ehm... weet niet meer wie het zei (exhalo??): de afspraak bij de gyn duurt geen maanden, maar precies een maand. Maar goed: heb gisterenavond min of meer besloten vandaag de huisarts op te bellen (hoewel ik daar ook als een berg tegenop zie). Heb overigens enorm goed contact met de bedrijfsarts, dus misschien is dat ook een ingang die ik kan gebruiken. Goede tip! (Ik heb echter het vermoeden dat mijn werk hierin weinig voor mij gaat doen...)
Yoyo, om eens te beginnen met jouw reactie:
Ik neem mezelf zover in acht dat ik niet tot nauwelijks uitga. Dit is tevens ingegeven door een koperintolerantie (en ook daarin ben ik door schade en schande wijs geworden): als ik mij in een ruimte begeef waar veel gerookt wordt (en veel is relatief: een paar sigaretjes in een kleine ruimte kunnen voor mij al veel zijn ) dan krijg ik aanvallen die lijken op een epileptische aanval. Tel daar dampen van verschraald bier op en ik kan net zo goed meteen gaan liggen. Dus dat is niet handig.
Bij mij is het niet eens excesief leven wat ik moet inperken (dus veel stappen, te vaak laat naar bed, teveel afsprakwn plannen). Ik merk dat ik mijn vrienden lang niet zoveel zie als ik zou willen,omdat ik dat niet trek.
Ik merk dat het bij mij meer zit in "het dagelijks leven" (wat bij jou overigens ook het uitgaan kan bevatten). Voorbeeld? De dag van mijn curretage heb ik bij thuiskomst vier wassen weg staan werken en de mand met strijkgoed gestreken, want de curretage was me meegevallen. Natuurlijk had ik wel pijn, maar niet enorm veel meer dan gebruikelijk. Dus debk ik: aanstelster,kom van die bank. Dat kun je best.
Of na een dag niets doen om elf uur 'savonds inene nog de hele kamer op gaan ruimen en de afwas gaan doen, want ik heb al de hele dag met mijn luie kont op de bank gezeten (en goh, daar was ook helemaal geen reden voor...)
Ik merk het nu ook. Gisteren besloten om niet te gaan werken. Kind was al om kwart voor zes wakker en papa en kind zijn de deur uit (kind is dinsdags altijd bij opa en oma) en ik ben nu toch weer aan het twijfelen of ik me niet zal gaan douchen en dan maar na het huisbezoek van vandaag weer naar huis te gaan. Maar goed, het is verstandiger van niet en laat ik dan ook maar meteen beginnen met mijzelf aan te pakken.
(Hé: als ik me ergens instort doe ik dat wel met hart en ziel :p)
ehm... weet niet meer wie het zei (exhalo??): de afspraak bij de gyn duurt geen maanden, maar precies een maand. Maar goed: heb gisterenavond min of meer besloten vandaag de huisarts op te bellen (hoewel ik daar ook als een berg tegenop zie). Heb overigens enorm goed contact met de bedrijfsarts, dus misschien is dat ook een ingang die ik kan gebruiken. Goede tip! (Ik heb echter het vermoeden dat mijn werk hierin weinig voor mij gaat doen...)
dinsdag 4 december 2007 om 07:37
Mims, je hebt wel gelijk hoor, met dat hardere rennen op goede dagen. Áls ik dan een keer geen pijn heb, moet ook meteen de volledige stapel was weggewerkt, het huis opgeruimd, de boodschappen in huis gehaald en schoongemaakt. Da's toch logisch :p.
Wat ook niet meehelpt (en dat zal ik wel een keer gezegd hebben, en anders blijkt het wel uit alle postings, maar hé, ik gebruik jullie gewoon even als therapie en om zelfinzicht te krijgen enzo ) is dat ik de lat standaard al te hoog heb liggen. Ik gooi 'm niet eens omhoog, ik ben eerst op een trapje gaan staan om de lat vooral lekker hoog op te hangen. Gezien het feit dat ik er zelden overheen kan, valt het latje dus ook niet naar beneden. Alleen: ik word wel enorm moe van het springen.
Ik merk dat ik de laatste tijd niet alleen moe ben van de lichamelijke klachten en het feit dat ik niet aan mijn eigen eisen kan voldoen in wat ik vind dat een normale vrouw van 31 allemaal moet kunnen, maar ook dat datgene wat ik doe, niet goed genoeg doe in mijn ogen. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg presteer op mijn werk (en veuls teveel slordigheidsfouten maak). Ik vind dat ik niet genoeg studeer (jaja, naast werk en kind volg ik ook nog een pittige studie voor het werk, wat in eigen tijd moet gebeuren..). Ik vind dat ik er te weinig ben voor mijn kind en mijn kind teveel uitbesteed (ik ben vandaag thuis en tóch gaat hij naar opa en oma). En ik vind ook nog eens dat mijn vent tekort komt. Als ik al iets af moet reageren, is hij vaak de pineut. En gezien de pijn in mijn buik, is het vaak een no go area. Niet dat hij klaagt ofzo, maar er zijn veel leukere vrouwen op de wereld die actiever zijn dan ik enzo. En dat klagen he: daar heeft hij dus wél een broertje dood aan!
Gisteren op de bank (na een huilsessie achter de computer waar hij me wat bevreemdend aan zat te kijken) zei ik: stom ben ik he? Zijn reactie: Roque, je bent zo stom als dat je jezelf maakt. En daar heeft hij wel gelijk in. Voor hem is het hele gebeuren goed te handelen, als ik duielijk mijn grenzen aangeef en mij zelf niet weg zet in een slachtofferrol (wat niet voldoen aan je eigen lat en het minderwaardigheidsgevoel daarover natuurlijk is als je erin blijft zwelgen).
Dus.... Genoeg therapie voor deze vroege morgen. Ik ga nog maar even naar bed, met de telefoon om baas en bedrijfsarts / huisarts te bellen.
Wat ook niet meehelpt (en dat zal ik wel een keer gezegd hebben, en anders blijkt het wel uit alle postings, maar hé, ik gebruik jullie gewoon even als therapie en om zelfinzicht te krijgen enzo ) is dat ik de lat standaard al te hoog heb liggen. Ik gooi 'm niet eens omhoog, ik ben eerst op een trapje gaan staan om de lat vooral lekker hoog op te hangen. Gezien het feit dat ik er zelden overheen kan, valt het latje dus ook niet naar beneden. Alleen: ik word wel enorm moe van het springen.
Ik merk dat ik de laatste tijd niet alleen moe ben van de lichamelijke klachten en het feit dat ik niet aan mijn eigen eisen kan voldoen in wat ik vind dat een normale vrouw van 31 allemaal moet kunnen, maar ook dat datgene wat ik doe, niet goed genoeg doe in mijn ogen. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg presteer op mijn werk (en veuls teveel slordigheidsfouten maak). Ik vind dat ik niet genoeg studeer (jaja, naast werk en kind volg ik ook nog een pittige studie voor het werk, wat in eigen tijd moet gebeuren..). Ik vind dat ik er te weinig ben voor mijn kind en mijn kind teveel uitbesteed (ik ben vandaag thuis en tóch gaat hij naar opa en oma). En ik vind ook nog eens dat mijn vent tekort komt. Als ik al iets af moet reageren, is hij vaak de pineut. En gezien de pijn in mijn buik, is het vaak een no go area. Niet dat hij klaagt ofzo, maar er zijn veel leukere vrouwen op de wereld die actiever zijn dan ik enzo. En dat klagen he: daar heeft hij dus wél een broertje dood aan!
Gisteren op de bank (na een huilsessie achter de computer waar hij me wat bevreemdend aan zat te kijken) zei ik: stom ben ik he? Zijn reactie: Roque, je bent zo stom als dat je jezelf maakt. En daar heeft hij wel gelijk in. Voor hem is het hele gebeuren goed te handelen, als ik duielijk mijn grenzen aangeef en mij zelf niet weg zet in een slachtofferrol (wat niet voldoen aan je eigen lat en het minderwaardigheidsgevoel daarover natuurlijk is als je erin blijft zwelgen).
Dus.... Genoeg therapie voor deze vroege morgen. Ik ga nog maar even naar bed, met de telefoon om baas en bedrijfsarts / huisarts te bellen.
dinsdag 4 december 2007 om 07:43
Ohw, ik wist even niet meer hoe lang het nou duurde voor je afspraak... beetje te lang gedacht dus. Hoe dan ook: je kunt altijd ook de gyn bellen ipv de huisarts. Als het niet lukt via de gyn, kun je altijd de huisarts nog bellen.
En dat werk weinig voor je wilt doen hierin: Je werk hoeft het ook niet altijd te bekostigen, vaak zijn ze hiervoor verzekerd of zit het in hun arbo-contract. Maar als ze het wel apart moeten betalen kunnen ze ook berekenen dat zo'n programma hen geld bespaard op de lange duur. Want als jij ziek bent, moeten ze je ook betalen. Zo'n programma kan een structurele oplossing zijn, ook voor hen financieel.
En dat werk weinig voor je wilt doen hierin: Je werk hoeft het ook niet altijd te bekostigen, vaak zijn ze hiervoor verzekerd of zit het in hun arbo-contract. Maar als ze het wel apart moeten betalen kunnen ze ook berekenen dat zo'n programma hen geld bespaard op de lange duur. Want als jij ziek bent, moeten ze je ook betalen. Zo'n programma kan een structurele oplossing zijn, ook voor hen financieel.
dinsdag 4 december 2007 om 10:39
Roque, ik lees je topic nu pas en wil je even een geven en beamen wat RV zegt: revalidatietherapie.
Ik heb rsi gehad, heb daar zo lang mee doorgelopen (hee, als je 23 bent en een pijntje hebt, blijf je gewoon doorgaan, toch? Tot ik 25 was, geheel hip en happening, zoals dat hoort bij een 25 jarige, en mijn tanden niet meer kon poetsen zonder te janken van de pijn. Dat ik me niet eens meer uit kon kleden. En ga zo maar door. ) ik ben door huisarts naar revalidatietherapie gestuurd (oh, mag ik dan wel werken? Nee? Ik moet rust nemen. Oh. Hoe doe ik dat? "Nou, gewoon, niet naar je werk en thuis ook niks doen, zolang het pijn doet". Oh. Hoe moet dat?)
Revaldatietherapie was voor mij een enorme eye-opener. Ik kreeg fysiotherapie, waarmee ik leerde voelen wat mijn lijf deed en welke spieren gespannen waren (want je gaat wat rare spieren spannen om de pijn elders op te vangen of te verminderen: ik had knopen in mijn kuiten, omdat mijn schouders vastzaten), ik kreeg ergotherapie, waar ze keken hoe ik dagelijkse dingen deed, en tips gaven (en goeie tips, ik ben er nog blij mee!) hoe ik dat makkelijker kon doen, simpeler, ontlastender, wergonomischer dus. En ik kreeg een revalidatiepsych. Die me in 7 sessies van totale denial (waar jij een beetje inzit, proef ik) naar een begin van acceptatie.
En, misschien nog wel belangrijker: toen ik daar binnenkwam, vroegen ze zich af of ik ooit wel weer helemaal beter zou worden.
5 maanden later was ik zo goed als pijnvrij. Na een totaal van 11 maanden therapie was ik genzen. Niet alleen maar 'beter', nee, genezen. Ik voelde mijn lijf, ik voelde de 'te veel' dingen, en daardoor kon ik eigenl;ijk alles doen wat ik wilde. Mezelf optrekken aan mijn armen zal ik nooit kunnen. Lekker boeien, dat hoef ik ook helemaal niet. En ik hoef niet te werken met pijn: geen baas is zo leuk dat ie pijn waard is. (jouw baas dus ook niet!)
Ik zou het doen. Het ziujn geen naalden, prikken, snijden, opereren, of weet ik veel wat, maar je leert jezelf en je lijf kennen, en met jezelf en je lijf omgaan zoals dat past bij jou. En niet bij het plaatje dat jij hebt van wat iemand allemaal zou moeten kunnen.
Ik heb rsi gehad, heb daar zo lang mee doorgelopen (hee, als je 23 bent en een pijntje hebt, blijf je gewoon doorgaan, toch? Tot ik 25 was, geheel hip en happening, zoals dat hoort bij een 25 jarige, en mijn tanden niet meer kon poetsen zonder te janken van de pijn. Dat ik me niet eens meer uit kon kleden. En ga zo maar door. ) ik ben door huisarts naar revalidatietherapie gestuurd (oh, mag ik dan wel werken? Nee? Ik moet rust nemen. Oh. Hoe doe ik dat? "Nou, gewoon, niet naar je werk en thuis ook niks doen, zolang het pijn doet". Oh. Hoe moet dat?)
Revaldatietherapie was voor mij een enorme eye-opener. Ik kreeg fysiotherapie, waarmee ik leerde voelen wat mijn lijf deed en welke spieren gespannen waren (want je gaat wat rare spieren spannen om de pijn elders op te vangen of te verminderen: ik had knopen in mijn kuiten, omdat mijn schouders vastzaten), ik kreeg ergotherapie, waar ze keken hoe ik dagelijkse dingen deed, en tips gaven (en goeie tips, ik ben er nog blij mee!) hoe ik dat makkelijker kon doen, simpeler, ontlastender, wergonomischer dus. En ik kreeg een revalidatiepsych. Die me in 7 sessies van totale denial (waar jij een beetje inzit, proef ik) naar een begin van acceptatie.
En, misschien nog wel belangrijker: toen ik daar binnenkwam, vroegen ze zich af of ik ooit wel weer helemaal beter zou worden.
5 maanden later was ik zo goed als pijnvrij. Na een totaal van 11 maanden therapie was ik genzen. Niet alleen maar 'beter', nee, genezen. Ik voelde mijn lijf, ik voelde de 'te veel' dingen, en daardoor kon ik eigenl;ijk alles doen wat ik wilde. Mezelf optrekken aan mijn armen zal ik nooit kunnen. Lekker boeien, dat hoef ik ook helemaal niet. En ik hoef niet te werken met pijn: geen baas is zo leuk dat ie pijn waard is. (jouw baas dus ook niet!)
Ik zou het doen. Het ziujn geen naalden, prikken, snijden, opereren, of weet ik veel wat, maar je leert jezelf en je lijf kennen, en met jezelf en je lijf omgaan zoals dat past bij jou. En niet bij het plaatje dat jij hebt van wat iemand allemaal zou moeten kunnen.
dinsdag 4 december 2007 om 11:23
roque, ik heb niet alles gelezen, maar reageer vooral op je eerste paar posten. Je zit je vooral af te vragen hoe je de balans vindt en hoe je niet over je grenzen gaat. Volgens mij kun je ook erg gebaat zijn bij haptotherapie, om letterlijk weer contact te maken met je lijf. Dat is misschien wel moeilijk, omdat er ook veel ellende in dat lijf is en is geweest, maar als je meer contact met je lijf hebt kun je waarschijnlijk ook eerder en beter voelen wanneer je te ver gaat en je leven aanpassen. En dan bedoel ik niet telkes gaan zitten voelen naar pijntjes en klachten, maar voelen als je gespannen bent, niet goed ademhaalt, teveel energie aan het verbruiken bent. Misschien kun je er wat mee, ik hoop dat het je helpt.
dinsdag 4 december 2007 om 12:22
quote:roque schreef op 04 december 2007 @ 07:37:
Ik merk dat ik de laatste tijd niet alleen moe ben van de lichamelijke klachten en het feit dat ik niet aan mijn eigen eisen kan voldoen in wat ik vind dat een normale vrouw van 31 allemaal moet kunnen, maar ook dat datgene wat ik doe, niet goed genoeg doe in mijn ogen. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg presteer op mijn werk (en veuls teveel slordigheidsfouten maak). Ik vind dat ik niet genoeg studeer (jaja, naast werk en kind volg ik ook nog een pittige studie voor het werk, wat in eigen tijd moet gebeuren..). Ik vind dat ik er te weinig ben voor mijn kind en mijn kind teveel uitbesteed (ik ben vandaag thuis en tóch gaat hij naar opa en oma). En ik vind ook nog eens dat mijn vent tekort komt.
Roque; als allereerste ff een dikke
Verder even over bovenstaande quote:
Ik zit niet in een vergelijkbare situatie, hoewel jij hiermee beschrijft wat ik een aantal jaar geleden al heb doorgemaakt. Ik kreeg op mijn 18e de ziekte van Pfeiffer, waardoor ik nu nog steeds op de helft van het energieniveau zit "in vergelijking met andere 26-jarigen". Ik presteerde ook niet genoeg op mijn werk (naar eigen gevoel dus he), ik hield mijn studie ook niet vol (heb 6 jaar lopen aanploeteren voor ik eindelijk besloot ermee te stoppen) ook ik was vaak te moe om leuke dingen te doen met vent (die overigens inmiddels zelfs met me getrouwd is ).
Kortom; ik heb me ook aan moeten passen. Ik kon het zogezegd zonder hulp van buitenaf vrij redelijk, al moet ik zeggen dat ik er soms nog steeds moeite mee heb hoor. Maar was me dat niet gelukt; dan had ik zeker huisarts en/of andere specialisten aan de mouw getrokken.
Ook ik zit wel eens thuis als kind op de creche zit. Maar schuldig voel ik me daar (inmiddels niet meer) over Evenzo wanneer kind eens een weekend bij oma logeert, zodat ik (wij) kunnen bijtanken. Juist lekker! Maak daar gebruik van! Verder bespeur ik in je reacties ook veel zelfspot, ongetwijfeld uit bescherming. Begrijpelijk, maar niet nuttig Wees niet bang dat je lief je niet "goed genoeg" meer vindt, hij is met je getrouwd, heeft een kindje samen met je. Denk je nou echt dat hij jou in de steek laat omdat jij op dit moment niet met je pijn overweg kunt? Lijkt me niet
Verder wil ik je veel sterkte wensen en ik hoop dat je eruit komt!
Ik merk dat ik de laatste tijd niet alleen moe ben van de lichamelijke klachten en het feit dat ik niet aan mijn eigen eisen kan voldoen in wat ik vind dat een normale vrouw van 31 allemaal moet kunnen, maar ook dat datgene wat ik doe, niet goed genoeg doe in mijn ogen. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg presteer op mijn werk (en veuls teveel slordigheidsfouten maak). Ik vind dat ik niet genoeg studeer (jaja, naast werk en kind volg ik ook nog een pittige studie voor het werk, wat in eigen tijd moet gebeuren..). Ik vind dat ik er te weinig ben voor mijn kind en mijn kind teveel uitbesteed (ik ben vandaag thuis en tóch gaat hij naar opa en oma). En ik vind ook nog eens dat mijn vent tekort komt.
Roque; als allereerste ff een dikke
Verder even over bovenstaande quote:
Ik zit niet in een vergelijkbare situatie, hoewel jij hiermee beschrijft wat ik een aantal jaar geleden al heb doorgemaakt. Ik kreeg op mijn 18e de ziekte van Pfeiffer, waardoor ik nu nog steeds op de helft van het energieniveau zit "in vergelijking met andere 26-jarigen". Ik presteerde ook niet genoeg op mijn werk (naar eigen gevoel dus he), ik hield mijn studie ook niet vol (heb 6 jaar lopen aanploeteren voor ik eindelijk besloot ermee te stoppen) ook ik was vaak te moe om leuke dingen te doen met vent (die overigens inmiddels zelfs met me getrouwd is ).
Kortom; ik heb me ook aan moeten passen. Ik kon het zogezegd zonder hulp van buitenaf vrij redelijk, al moet ik zeggen dat ik er soms nog steeds moeite mee heb hoor. Maar was me dat niet gelukt; dan had ik zeker huisarts en/of andere specialisten aan de mouw getrokken.
Ook ik zit wel eens thuis als kind op de creche zit. Maar schuldig voel ik me daar (inmiddels niet meer) over Evenzo wanneer kind eens een weekend bij oma logeert, zodat ik (wij) kunnen bijtanken. Juist lekker! Maak daar gebruik van! Verder bespeur ik in je reacties ook veel zelfspot, ongetwijfeld uit bescherming. Begrijpelijk, maar niet nuttig Wees niet bang dat je lief je niet "goed genoeg" meer vindt, hij is met je getrouwd, heeft een kindje samen met je. Denk je nou echt dat hij jou in de steek laat omdat jij op dit moment niet met je pijn overweg kunt? Lijkt me niet
Verder wil ik je veel sterkte wensen en ik hoop dat je eruit komt!
dinsdag 4 december 2007 om 12:53
Zelfspot werkt wel heerlijk relativerend, dat dan weer wel .
Net bedrijfsarts gesproken. Ze kan me niet doorverwijzen omdat het niet genoeg werkgerelateerd is. Wel lijkt het haar enorm nuttig en gunt ze me twee weken de tijd om dingen op poten te krijgen op dit gebied. (Help! Nu mag ik inene twee weken niet werken .. Wat ben ik goed in me aanstellen he ) (De bedrijfsarts kent me al langer dan vandaag).
Ze heeft me iig doorgestuurd naar de huisarts die ik nog niet te pakken heb gekregen. Dus.... so far so good.
Net bedrijfsarts gesproken. Ze kan me niet doorverwijzen omdat het niet genoeg werkgerelateerd is. Wel lijkt het haar enorm nuttig en gunt ze me twee weken de tijd om dingen op poten te krijgen op dit gebied. (Help! Nu mag ik inene twee weken niet werken .. Wat ben ik goed in me aanstellen he ) (De bedrijfsarts kent me al langer dan vandaag).
Ze heeft me iig doorgestuurd naar de huisarts die ik nog niet te pakken heb gekregen. Dus.... so far so good.
dinsdag 4 december 2007 om 12:57
Ik was net trouwens een folder aan het lezen op internet over pijnrevalidatie, en daar zeggen ze dat pijnrevalidatie alleen geschikt is voor mensen met klachten in spieren of botten. Daar is bij mij geen sprake van (toch?). Ik vraag me af of pijnrevalidatie in mijn geval wel geschikt is?
(Misschien moet ik gewoon wat regelmatiger pijnstillers gaan slikken ?)
(Misschien moet ik gewoon wat regelmatiger pijnstillers gaan slikken ?)
dinsdag 4 december 2007 om 13:11
roque. misschien kan je een tijdje een pijndagboek bijhouden. per krartier van je wakkere dag geef je aan wat je deed, hoe 9(zitten, staan, liggen, etc), hoe je je voelde (moe, fit, ) en hoeveel pijn je had (cijfer van 1-5)
omdat veel pijn pas later op komt zetten dan op het moent zelf, kun je na een paar weken al snel zien waar je belastbaarheidsgrens ligt. en dat je dan op een goede dag maar 2 wassen mag doen, zodat je de volgende dagen ook nog eens 1 was kan doen.
omdat veel pijn pas later op komt zetten dan op het moent zelf, kun je na een paar weken al snel zien waar je belastbaarheidsgrens ligt. en dat je dan op een goede dag maar 2 wassen mag doen, zodat je de volgende dagen ook nog eens 1 was kan doen.
dinsdag 4 december 2007 om 13:15
Roque, je zit aardig goed qua beeld wat wat is in revalidatie. Hydrotherapie is inderdaad verwarmd zwemmen en oefenen. Kan erg ontspannend zijn.
Ergo is kijken naar hoe je dingen doet, anders kunt doen zodat ze minder pijn doen etc. Dit kan in allerlei vormen; andere houding aannemen, ergens voor gaan zitten terwijl je normaal zou staan, een klein huis-tuin-en-keuken dingetje gebruiken waardoor het makkelijker wordt tot zelfs aanpassingen. Het mooie is dat men in de reva bij de ergo hele afdelingen heeft met 'proefopzettingen'. Ze hebben dus bijv. een hele keuken, zodat je in de praktijk kunt uitproberen hoe dingen anders kunnen etc. Voor jou kan het misschien handig zijn dat men naar allerlei dingen kan kijken waar je problemen merkt. Neem nou jouw kleine. Misschien zijn er dingen die je niet meer kunt of die je wel pijn opleveren waar zij je wel bij op weg kunnen helpen.
De combi groep psych-groepstherapie-maatschappelijk werk vond ik zelf ook een beetje; duhuh. Nu kwam dat ook omdat ik een maatschappelijk werkster had waarvan ik dacht 'wat dóe ik hier?'. Vanuit hen werd dus wel het contact naar 'de dichtsbijstaande personen' gedaan, wat destijds in mijn tijd mijn ouders waren -woonde nog thuis-. Heliomare deed dat standaard apart van 'de revalidant' omdat beiden de vrijheid nodig hebben om vrij te praten en doen. Ik weet wel dat toen n.a.v. de vraag van iemand daarnaast ook een paar keer met hem en zijn vrouw tegelijk gepraat is. Psych was in mijn geval veel meer gericht op het 'hoe nu verder'. Groepstherapie was iets waar ik een hoge jeuk-intolerantie voor heb, dus dat kon nog eens wat beloven. Uiteindelijk was het vooral n.a.v. het eerder genoemde boek een beetje bomen. Dan komt er vanzelf ter sprake dat Pietje tegen zus aan loopt en Marietje zegt 'ja maar dat kan toch ook zo', dat werk. Zelf had ik er niet enorm veel mee, voor mijn gevoel vooral veroorzaakt doordat ik niets met de mensen in de groep had en nog in een laatste greintje puber-dwarsheid zat. Wat niet zegt dat ik er per definitie zo in sta. Met de dames van bijv. het RA-topic heb ik wel een bepaalde klik en naast een hoop gegeit is het daar af en toe onvervalste therapie.
Afhankelijk van waar je revalideert en wat jouw mogelijkheden zijn kan er vanuit sommige instellingen ook begeleiding worden geboden richting de werkvloer. Ook op dat gebied zeg maar revalideren, waarbij ook weer naar een aantal punten gekeken wordt. Naar jou; hoe pak ik dingen het verstandigste aan. Naar de werkvloer; wat wordt er van je verwacht en is dat realistisch? Waar kunnen we je dingen makkelijker maken door wat foefjes, het bekende riedeltje eigenlijk.
Ik lees over 'ik ga niet tot nauwelijks uit'. Kan het zijn dat als jij 'jezelf in acht neemt' dingen gaat schrappen dat je alleen maar de Roque-dingen schrapt en vooral het 'Roque-moet' laat staan? Dat is een bekende valkuil voor heel veel mensen met chronische pijn -been there, done that, woon er af en toe ook nog-. Terwijl, is dat wel zo slim? Elk mens heeft ook leuke dingen nodig om de batterij op te laden. Je mag best ook leuke dingen schrappen, maar een balans tussen moeten en energie-gevers is broodnodig.
Ik herken het 'jezelf er met alles volledig indonderen'. Is soms ook heerlijk, levert een hoop leuke dingen op. Helaas wel een nadeel, want die instelling heeft het risico dat je te veel 'mind over matter' gaat en je zó voor een doel gaat, dat je de lichamelijke te ver overschrijdt. Tot je thuis komt, op de bank ploft en dan de rekening gepresteerd krijgt.
Je bent nog niet zo gek bezig, Roque. Je herkent en erkent waar je vastloopt, je ziet waar je daar zelf een rol speelt -te hoge eisen stellen bijv. - , je rent er vervolgens niet voor weg en wilt daar wat mee gaan doen. Genoeg mensen doen er veel langer over om op dit punt te komen. Geef jezelf daar eerst maar eens een welgemeende schouderklop voor!
Ergo is kijken naar hoe je dingen doet, anders kunt doen zodat ze minder pijn doen etc. Dit kan in allerlei vormen; andere houding aannemen, ergens voor gaan zitten terwijl je normaal zou staan, een klein huis-tuin-en-keuken dingetje gebruiken waardoor het makkelijker wordt tot zelfs aanpassingen. Het mooie is dat men in de reva bij de ergo hele afdelingen heeft met 'proefopzettingen'. Ze hebben dus bijv. een hele keuken, zodat je in de praktijk kunt uitproberen hoe dingen anders kunnen etc. Voor jou kan het misschien handig zijn dat men naar allerlei dingen kan kijken waar je problemen merkt. Neem nou jouw kleine. Misschien zijn er dingen die je niet meer kunt of die je wel pijn opleveren waar zij je wel bij op weg kunnen helpen.
De combi groep psych-groepstherapie-maatschappelijk werk vond ik zelf ook een beetje; duhuh. Nu kwam dat ook omdat ik een maatschappelijk werkster had waarvan ik dacht 'wat dóe ik hier?'. Vanuit hen werd dus wel het contact naar 'de dichtsbijstaande personen' gedaan, wat destijds in mijn tijd mijn ouders waren -woonde nog thuis-. Heliomare deed dat standaard apart van 'de revalidant' omdat beiden de vrijheid nodig hebben om vrij te praten en doen. Ik weet wel dat toen n.a.v. de vraag van iemand daarnaast ook een paar keer met hem en zijn vrouw tegelijk gepraat is. Psych was in mijn geval veel meer gericht op het 'hoe nu verder'. Groepstherapie was iets waar ik een hoge jeuk-intolerantie voor heb, dus dat kon nog eens wat beloven. Uiteindelijk was het vooral n.a.v. het eerder genoemde boek een beetje bomen. Dan komt er vanzelf ter sprake dat Pietje tegen zus aan loopt en Marietje zegt 'ja maar dat kan toch ook zo', dat werk. Zelf had ik er niet enorm veel mee, voor mijn gevoel vooral veroorzaakt doordat ik niets met de mensen in de groep had en nog in een laatste greintje puber-dwarsheid zat. Wat niet zegt dat ik er per definitie zo in sta. Met de dames van bijv. het RA-topic heb ik wel een bepaalde klik en naast een hoop gegeit is het daar af en toe onvervalste therapie.
Afhankelijk van waar je revalideert en wat jouw mogelijkheden zijn kan er vanuit sommige instellingen ook begeleiding worden geboden richting de werkvloer. Ook op dat gebied zeg maar revalideren, waarbij ook weer naar een aantal punten gekeken wordt. Naar jou; hoe pak ik dingen het verstandigste aan. Naar de werkvloer; wat wordt er van je verwacht en is dat realistisch? Waar kunnen we je dingen makkelijker maken door wat foefjes, het bekende riedeltje eigenlijk.
Ik lees over 'ik ga niet tot nauwelijks uit'. Kan het zijn dat als jij 'jezelf in acht neemt' dingen gaat schrappen dat je alleen maar de Roque-dingen schrapt en vooral het 'Roque-moet' laat staan? Dat is een bekende valkuil voor heel veel mensen met chronische pijn -been there, done that, woon er af en toe ook nog-. Terwijl, is dat wel zo slim? Elk mens heeft ook leuke dingen nodig om de batterij op te laden. Je mag best ook leuke dingen schrappen, maar een balans tussen moeten en energie-gevers is broodnodig.
Ik herken het 'jezelf er met alles volledig indonderen'. Is soms ook heerlijk, levert een hoop leuke dingen op. Helaas wel een nadeel, want die instelling heeft het risico dat je te veel 'mind over matter' gaat en je zó voor een doel gaat, dat je de lichamelijke te ver overschrijdt. Tot je thuis komt, op de bank ploft en dan de rekening gepresteerd krijgt.
Je bent nog niet zo gek bezig, Roque. Je herkent en erkent waar je vastloopt, je ziet waar je daar zelf een rol speelt -te hoge eisen stellen bijv. - , je rent er vervolgens niet voor weg en wilt daar wat mee gaan doen. Genoeg mensen doen er veel langer over om op dit punt te komen. Geef jezelf daar eerst maar eens een welgemeende schouderklop voor!
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 4 december 2007 om 13:17
Hoi Roque, ik snap je gevoelens en verwarring, hoewel mijn achtergrond wat anders is, zijn de twijfels, gedachten en onzekerheden wel min of meer hetzelfde.
Ik heb ook jarenlang met mezelf gedokterd en lopen leuren van huisarts naar huisarts (verschillende huisartsen gehad) met al mijn verschillende kwaaltjes. Die stuk voor stuk niet levensbedreigend waren. Maar alles bij elkaar opgeteld wel erg beperkend voor mijn levensvreugde. Ik had de een na de andere infectie, dan weer telkens terugkerende nierbekkenontstekingen, doorlopend abcessen in oksels en liezen (bleek later een naam voor te zijn: hidradenitis), flink exceem, pijnlijke spastische darmen, chronisch bloedarmoede etc. Ik was het zo zat! Ik was er zo moe van. Maar wat ik telkens te horen kreeg dat mijn klachten psychisch waren (vooral de moeheid en darmklachten).
Ik voelde me niet serieus genomen, maar daar bovenop voelde ik me vooral zo'n ontzettende aansteller. Ik dacht dat ik wel minstens een enorme hypochonder moest zijn om telkens van die vage onbeduidende klachten te hebben en ik stelde de bezoekjes aan mijn huisarts gewoon zo lang mogelijk uit. Pas als mijn lijf van voeten tot halverwege mijn rug onder de exceem zat en ik de zoveelste slapeloze nacht had gehad daardoor, ging ik pas eens naar mijn huisarts.
Ook compleet in de negeer modus en daarbovenop nog eens een schuldcomplex omdat ik zo'n lastige partner was, een moeie vriendin en qua werken ging het ook vaak niet (maar dat lag niet per se aan mijn lichamelijke klachten). Kortom, de ideale voedinsbodem voor een depressie. Want waar schuldgevoel is (ik lees in jouw verhaal ook flink wat schuldcomplexen), is een potentiele depressie.
Ik heb nu een aantal jaren flink wat therapie erop zitten (ben uiteindelijk compleet ingestort psychisch) en naast mijn (on)hebbelijkheden op psychisch vlak en welke beprekingen dat geeft. Ook dus dat je lichamelijk erg sterk kan reageren op psychisch onwel bevinden oh oh, dat stomme zinnetje het zit tussen je oren heeft dus toch een waarheidsgehalte. Je weerstand vermindert gewoon aantoonbaar door stress en ander psychisch gedoe en kan dus hele duidelijke lichamelijke reacties geven, zoals ontstekingen.
Maar goed, nu gaat het weer goed met mij. Ik functioneer redelijk. Ik heb alleen wel heel erg mijn best moeten doen om een middenweg te vinden, waarbij ik lichamelijk/geestelijk het beste in balans ben. De summiere therapie die ik nu nog volg, is met name gericht op het accepteren van mezelf met de -in mijn ogen- bejaardenleefstijl die ik nu doe om goed om te gaan met deze feiten. Wie weet wat de toekomst brengt, maar vooralsnog gaan de lessen: LUISTER NAAR JEZELF gewoon nog keihard door. Pas als je dit goed kunt toepassen, zul je je ook pas beter gaan voelen denk ik.
Veel sterkte met dat verschrikkelijk moeilijke proces enne: let op die schuldgevoelens he?!?
Ik heb ook jarenlang met mezelf gedokterd en lopen leuren van huisarts naar huisarts (verschillende huisartsen gehad) met al mijn verschillende kwaaltjes. Die stuk voor stuk niet levensbedreigend waren. Maar alles bij elkaar opgeteld wel erg beperkend voor mijn levensvreugde. Ik had de een na de andere infectie, dan weer telkens terugkerende nierbekkenontstekingen, doorlopend abcessen in oksels en liezen (bleek later een naam voor te zijn: hidradenitis), flink exceem, pijnlijke spastische darmen, chronisch bloedarmoede etc. Ik was het zo zat! Ik was er zo moe van. Maar wat ik telkens te horen kreeg dat mijn klachten psychisch waren (vooral de moeheid en darmklachten).
Ik voelde me niet serieus genomen, maar daar bovenop voelde ik me vooral zo'n ontzettende aansteller. Ik dacht dat ik wel minstens een enorme hypochonder moest zijn om telkens van die vage onbeduidende klachten te hebben en ik stelde de bezoekjes aan mijn huisarts gewoon zo lang mogelijk uit. Pas als mijn lijf van voeten tot halverwege mijn rug onder de exceem zat en ik de zoveelste slapeloze nacht had gehad daardoor, ging ik pas eens naar mijn huisarts.
Ook compleet in de negeer modus en daarbovenop nog eens een schuldcomplex omdat ik zo'n lastige partner was, een moeie vriendin en qua werken ging het ook vaak niet (maar dat lag niet per se aan mijn lichamelijke klachten). Kortom, de ideale voedinsbodem voor een depressie. Want waar schuldgevoel is (ik lees in jouw verhaal ook flink wat schuldcomplexen), is een potentiele depressie.
Ik heb nu een aantal jaren flink wat therapie erop zitten (ben uiteindelijk compleet ingestort psychisch) en naast mijn (on)hebbelijkheden op psychisch vlak en welke beprekingen dat geeft. Ook dus dat je lichamelijk erg sterk kan reageren op psychisch onwel bevinden oh oh, dat stomme zinnetje het zit tussen je oren heeft dus toch een waarheidsgehalte. Je weerstand vermindert gewoon aantoonbaar door stress en ander psychisch gedoe en kan dus hele duidelijke lichamelijke reacties geven, zoals ontstekingen.
Maar goed, nu gaat het weer goed met mij. Ik functioneer redelijk. Ik heb alleen wel heel erg mijn best moeten doen om een middenweg te vinden, waarbij ik lichamelijk/geestelijk het beste in balans ben. De summiere therapie die ik nu nog volg, is met name gericht op het accepteren van mezelf met de -in mijn ogen- bejaardenleefstijl die ik nu doe om goed om te gaan met deze feiten. Wie weet wat de toekomst brengt, maar vooralsnog gaan de lessen: LUISTER NAAR JEZELF gewoon nog keihard door. Pas als je dit goed kunt toepassen, zul je je ook pas beter gaan voelen denk ik.
Veel sterkte met dat verschrikkelijk moeilijke proces enne: let op die schuldgevoelens he?!?
dinsdag 4 december 2007 om 13:23
Roque, er zijn centra/afdelingen die zich gespecialiseerd hebben. Lage rugklachten is een populaire specialisatie (lees; veel brood in te verdienen). Een goed pijnprogramma zal -desnoods privé geboden, dus niet als 'groep'- met elke vorm van pijn kunnen werken. Ik heb in diverse groepen mensen voorbij zien komen waar de pijn niet in botten of spieren zat. Heck, bij mij zat een deel van de pijn daar ook niet maar in het bindweefsel. Inmiddels heb ik ook pijn in zaken als blaas, nier etc. En ook daarvoor kun je het principe dat in revalidatie aan bot komt heel goed voor toepassen. Het blijft hetzelfde, hooguit deal je met een andere vorm van pijn.
Die folders vind ik sowieso een crime. Ik heb gisteren even lopen neuzen voor je, maar ik kon alleen maar te algemene info vinden. Bijv. alleen een foldertje over pijnreva middels opname bij Heliomare terwijl ik weet dat ze veel meer bieden. Of alleen een minimaal stukje over het programma bij lage rugpijn in het ziekenhuis waarvan ik weet dat ze veel meer doen dan dat. En ga zo maar door. Ga dus niet blind op foldertjes, maar bel eens en vraag verder.
Die folders vind ik sowieso een crime. Ik heb gisteren even lopen neuzen voor je, maar ik kon alleen maar te algemene info vinden. Bijv. alleen een foldertje over pijnreva middels opname bij Heliomare terwijl ik weet dat ze veel meer bieden. Of alleen een minimaal stukje over het programma bij lage rugpijn in het ziekenhuis waarvan ik weet dat ze veel meer doen dan dat. En ga zo maar door. Ga dus niet blind op foldertjes, maar bel eens en vraag verder.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 4 december 2007 om 13:31
Als ik je verhaal zo lees geloof ik dat ik toch maar "gewoon" de psych ga bellen RV .
Ik vraag me af of het hele revalidatiegebeuren niet een beetje over the top is. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik heb buikklachten vanwege verklevingen. Ik kan me voorstellen dat bij ziektes als MS of fybromyagie of iets dergelijks hydrotherapie of bewegingstherapie veel goed kunnen doen. IK vraag me af in hoeverre dat nut kan hebben bij endometriose. Ik heb het idee dat ik voornamelijk een mindcheck moet maken, een ommezwaai in mijn denken.
Voor wat betreft schrappen: ik weet het niet zo goed. Mijn eerste prioriteit ligt bij mijn werk en bij mijn studie, maar het is niet zo dat ik verder niets meer heb (ik heb viva toch ?). Wel doseer ik eerder met privé dan met werk. Aan de andere kant:b als ik dan thuis moet blijven, zie ik ook meteen mijn vrienden weer meer.
Nadeel is wel een beetje dat de meeste van mijn vrienden zo ver weg wonen...
Ik vraag me af of het hele revalidatiegebeuren niet een beetje over the top is. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik heb buikklachten vanwege verklevingen. Ik kan me voorstellen dat bij ziektes als MS of fybromyagie of iets dergelijks hydrotherapie of bewegingstherapie veel goed kunnen doen. IK vraag me af in hoeverre dat nut kan hebben bij endometriose. Ik heb het idee dat ik voornamelijk een mindcheck moet maken, een ommezwaai in mijn denken.
Voor wat betreft schrappen: ik weet het niet zo goed. Mijn eerste prioriteit ligt bij mijn werk en bij mijn studie, maar het is niet zo dat ik verder niets meer heb (ik heb viva toch ?). Wel doseer ik eerder met privé dan met werk. Aan de andere kant:b als ik dan thuis moet blijven, zie ik ook meteen mijn vrienden weer meer.
Nadeel is wel een beetje dat de meeste van mijn vrienden zo ver weg wonen...
dinsdag 4 december 2007 om 13:37
dinsdag 4 december 2007 om 13:39
dinsdag 4 december 2007 om 13:40
Goh, Roque, wat ben je ook een lekkere eigenwijze donder. Vertel ik je net dat je niet meer mag zeggen dat het wel meevalt en dat je je aanstelt, ga je dat even uitgebreid doen hier op het forum. Zal ik dan maar zeggen dat je je aanstelt? En dat het wel meevalt? Ga je dan ook het tegenovergestelde roepen?
-
dinsdag 4 december 2007 om 13:43
Roque, ik denk dat je een foutje maakt. Je eerste prioriteit zou eigenlijk moeten zijn: roque zo pijnvrij of pijn-arm mogelijk krijgen. Als je dat eenmaal voor elkaar krijgt, kan je vanzelf weer meer werk en studie erbij doen. En bij eerste prioriteit Roque hoort ook eerste prioriteit Lief en Beer, en Roque die-leuke-dingen-doet. Alleen maar patient zijn is dodelijk saai en stom.
Ik denk dat je bij ergotherapie, ontspanningstips en een psych veel baat zou kunnen hebben. Buikklachten door verkledingen, okee, maar als je Beer moet tillen? Gebruik je daar je buikspieren niet bij? (hell, bij rechtop lopen gebruik je je buikspieren al). En als je die gebruikt, zorgt dat dan niet voor een extra buik-belasting? Dan zou het toch fijn zijn als iemand een tip zou hebben over hoe je die belasting zo laag mogelijk houdt?
RV, die proefopstellingen, daar heb ik wel om gelachen hoor! Ik verwachtte allemaal burea- en stoeltypes enzo, omdat mijn klachten voornamelijk veroorzaakt werden door werk.
De eerste keer mocht ik voornamelijk laten zien hoe ik schreef (aangezien ik op een streng computerverbod zat). Ook mocht ik koffie drinken waarbij ik uitgebreid bestudeerd werd. De tweede keer heb ik aardappels mogen schillen, groenten gesneden, pannen afgegoten en afgewassen
(en daar heb ik veel goeie tips bij gekregen! Nooit bij stilgestaan dat er zoveel manieren zijn om iets makkelijker te doen!)
En wat je ook leert: eerder seintjes van je lijf oppikken die zeggen: en nu ga je te ver. Dan kan je op dat moment stoppen, en duurt je herstel maar kort. Als je daar overheen walst, duurt je herstel weer langer. Ik heb die seintjes echt moeten leren. Had eerder mijn lijf nooit echt 'gevoeld'. Heeft ook lang geduurd tot ik lijf weer vertrouwde, en goed voelde wat normaal moe was en teveel moe en dus pijn-moe was.
Ik denk dat je bij ergotherapie, ontspanningstips en een psych veel baat zou kunnen hebben. Buikklachten door verkledingen, okee, maar als je Beer moet tillen? Gebruik je daar je buikspieren niet bij? (hell, bij rechtop lopen gebruik je je buikspieren al). En als je die gebruikt, zorgt dat dan niet voor een extra buik-belasting? Dan zou het toch fijn zijn als iemand een tip zou hebben over hoe je die belasting zo laag mogelijk houdt?
RV, die proefopstellingen, daar heb ik wel om gelachen hoor! Ik verwachtte allemaal burea- en stoeltypes enzo, omdat mijn klachten voornamelijk veroorzaakt werden door werk.
De eerste keer mocht ik voornamelijk laten zien hoe ik schreef (aangezien ik op een streng computerverbod zat). Ook mocht ik koffie drinken waarbij ik uitgebreid bestudeerd werd. De tweede keer heb ik aardappels mogen schillen, groenten gesneden, pannen afgegoten en afgewassen
(en daar heb ik veel goeie tips bij gekregen! Nooit bij stilgestaan dat er zoveel manieren zijn om iets makkelijker te doen!)
En wat je ook leert: eerder seintjes van je lijf oppikken die zeggen: en nu ga je te ver. Dan kan je op dat moment stoppen, en duurt je herstel maar kort. Als je daar overheen walst, duurt je herstel weer langer. Ik heb die seintjes echt moeten leren. Had eerder mijn lijf nooit echt 'gevoeld'. Heeft ook lang geduurd tot ik lijf weer vertrouwde, en goed voelde wat normaal moe was en teveel moe en dus pijn-moe was.
dinsdag 4 december 2007 om 13:48
quote:roque schreef op 04 december 2007 @ 13:37:
Ik krijg steeds meer de neiging om hier te zeggen dat het echt niet zo erg is en dat het allemaal wel meevalt enzo, gezien alle ervaringsverhalen die stuk voor stuk (voor mijn gevoel) erger zijn dan bij mij. Eigenlijk bén ik gewoon een grote aanstelster
Nee, je hebt gelijk. Je bent een aanstelster.
Iedereen heeft elke dag buikpijn.
Iedereen komt daar waarschijnlijk niet meer zo snel overheen.
Iedereen heeft als ie 4 wassen wegwerkt, nog dagen pijn.
Dat is allemaal reuze normaal, dat snap je toch wel?
Lieve schat, je bent geen grote aanstelster. Het moet vreselijk zijn om chronische pijn te hebben. Het moet heel naar zijn om het idee te hebben dat je daar zelf niets aan kunt doen.
Het lijkt me dan helemaal naar als je het voor jezelf niet eens kunt of wilt erkennen. Je loopt jezelf voorbij met die houding, lieverd, en dat moet je niet doen. Daar ben je veel te leuk voor.
Pijn zuigt. Het vreet energie, het rommelt met je helder nadenken, het rommelt zelfs met je slaap (want je rust minder makkelijk uit als je pijn hebt). Het rommelt met je lijfgevoel, met het vertrouwen in je lijf en de perceptie van je lijf. Het vooruitzicht dat je morgen weer pijn zult hebben, en de dag daarna weer, en de week erna weer, moet zwaar deprimerend zijn.
En jij bent niet gedeprimeerd, je bent nog vrolijk, je doet het dus ontzettend goed!
Maar doe nou niet teveel... wees lief voor jezelf!
Ik krijg steeds meer de neiging om hier te zeggen dat het echt niet zo erg is en dat het allemaal wel meevalt enzo, gezien alle ervaringsverhalen die stuk voor stuk (voor mijn gevoel) erger zijn dan bij mij. Eigenlijk bén ik gewoon een grote aanstelster
Nee, je hebt gelijk. Je bent een aanstelster.
Iedereen heeft elke dag buikpijn.
Iedereen komt daar waarschijnlijk niet meer zo snel overheen.
Iedereen heeft als ie 4 wassen wegwerkt, nog dagen pijn.
Dat is allemaal reuze normaal, dat snap je toch wel?
Lieve schat, je bent geen grote aanstelster. Het moet vreselijk zijn om chronische pijn te hebben. Het moet heel naar zijn om het idee te hebben dat je daar zelf niets aan kunt doen.
Het lijkt me dan helemaal naar als je het voor jezelf niet eens kunt of wilt erkennen. Je loopt jezelf voorbij met die houding, lieverd, en dat moet je niet doen. Daar ben je veel te leuk voor.
Pijn zuigt. Het vreet energie, het rommelt met je helder nadenken, het rommelt zelfs met je slaap (want je rust minder makkelijk uit als je pijn hebt). Het rommelt met je lijfgevoel, met het vertrouwen in je lijf en de perceptie van je lijf. Het vooruitzicht dat je morgen weer pijn zult hebben, en de dag daarna weer, en de week erna weer, moet zwaar deprimerend zijn.
En jij bent niet gedeprimeerd, je bent nog vrolijk, je doet het dus ontzettend goed!
Maar doe nou niet teveel... wees lief voor jezelf!
