Gezondheid
alle pijlers
Mijn man heeft kanker
dinsdag 17 april 2007 om 15:47
Romilda, het topic is niet weg hoor, alleen uit beeld. Je kan in de zoekmachine zoeken en dan komt hij terug in beeld.
Even kijken of dit werkt. Ik kan geen directe link plaatsen want dan krijg ik commentaar dat het woord te lang is en de oplossing die ze zelf geven werkt niet :-(.
http://www.viva.nl/meepraten/
forum/gezondheid/
Viva.htm? NRMODE=
Published&NRNODEGUID=%
7bD4DACB61-E619-4A96-
8D02-7AAD94801ECB%
7d&NRORIGINALURL=%
2fmeepraten%2fforum%
2fgezondheid%2f&NRC
ACHEHINT=LoggedIn
Even kijken of dit werkt. Ik kan geen directe link plaatsen want dan krijg ik commentaar dat het woord te lang is en de oplossing die ze zelf geven werkt niet :-(.
http://www.viva.nl/meepraten/
forum/gezondheid/
Viva.htm? NRMODE=
Published&NRNODEGUID=%
7bD4DACB61-E619-4A96-
8D02-7AAD94801ECB%
7d&NRORIGINALURL=%
2fmeepraten%2fforum%
2fgezondheid%2f&NRC
ACHEHINT=LoggedIn
dinsdag 17 april 2007 om 16:06
Ik ben vandaag op het werk geweest en ik kreeg een brief waarin stond dat ik mijn vaste aanstelling heb gekregen.... Ik ben al vanaf eind juli in de ziektewet, heb maar 5 maanden echt gewerkt daar en dan krijg ik toch mijn vaste contract. Echt heel veel begrip voor mij en mijn situatie. En dat wil je delen. Delen met de man waar je het meeste van houdt, de man die me geholpen heeft een aantal moeilijke beslissingen te nemen. Die me heeft geholpen om mezelf terug te vinden. Die begrip had voor mij en mijn mega-rugzak met een behoorlijke inhoud die ik hier maar niet in één zin zal opschrijven. Die stukje bij beetje mij heeft leren kennen en niet dat vrolijke omhulsel die de meesten zagen. Op dat wankele evenwicht is hij met mij verder gegaan. Ik heb niet alleen voor hem gevochten, hij ook voor mij. En toen we net gelukkig waren werd ie ziek. En nu is ie er niet meer om dat kleine eerste lichtpuntje met me te delen. Ik voel me afglijden naar de oude Rommel, diegene die niet beter weet dan haar masker maar weer op te zetten en door te gaan. Die Rommel die wel lacht maar niet met haar hart. Die Rommel die sterk, spontaan en gedreven is, maar ook met een hoge muur van 2 meter dik om haar heen. Die Rommel die deels ook al nodig was om deze zware ziekte met Ray te kunnen dragen. Gelukkig waren er momenten dat ik wel mezelf was, want dat kon ik bij hem, zelfs toen hij zo ziek was. Maar nu weet ik het niet meer. Hij liet me weten wat het is om vertrouwen te hebben, om mezelf te kunnen zijn zonder bang te zijn dat daar misbruik van gemaakt werd of dat ik in de steek gelaten zou worden. Na een aantal moeizame jaren was ik eindelijk verlost uit mijn eigen toneelspel. Ik kon weer voelen, ik kon weer liefhebben. De psych waar ik naartoe ga heeft me toen ook geholpen, vandaar dat ik toch maar naar haar ga. Ze weet bijna alles al, behalve deze laatste fase. In mei vorig jaar was ik klaar. Eindelijk na jaren van innerlijke strijd en met veel hulp van Ray was ik een gelukkig mens. En nu is Ray er niet meer. Ik kan niet omschrijven hoe erg ik hem mis en hoe bang ik ben terug te vallen in "actrice Rommel". Ik hoop dat ik jullie nu niet teveel belast, ik dacht dat het beter was om in elk geval even alles van me af te schrijven.
Ik heb overigens de vorige topic inderdaad uitgeprint (en daarna zitten lezen afgelopen zondag). Volgens mij was dat wel goed voor me, maar ook erg confronterend.
Mimsey hoe is het bij jullie?
Iedereen hier weer een dikke knuf voor jullie! *;
Ik heb overigens de vorige topic inderdaad uitgeprint (en daarna zitten lezen afgelopen zondag). Volgens mij was dat wel goed voor me, maar ook erg confronterend.
Mimsey hoe is het bij jullie?
Iedereen hier weer een dikke knuf voor jullie! *;
dinsdag 17 april 2007 om 16:14
quote:Ik hoop dat ik jullie nu niet teveel belast, ik dacht dat het beter was om in elk geval even alles van me af te schrijven.
Romilda, dat soort dingen hoef je niet te zeggen hoor! Je belast ons er echt niet mee, het is juist goed als je je vrij voelt om te schrijven wat je voelt.
En gefeliciteerd met je vaste aanstelling!:R
Romilda, dat soort dingen hoef je niet te zeggen hoor! Je belast ons er echt niet mee, het is juist goed als je je vrij voelt om te schrijven wat je voelt.
En gefeliciteerd met je vaste aanstelling!:R
dinsdag 17 april 2007 om 16:16
Geweldig dat je je vaste aanstelling hebt gekregen,en natuurlijk wil je dat direct aan jouw Ray vertellen.
Dat Ray jouw heeft laten groeien,was goed te lezen in je stukken,je bent het nu aan jezelf verplicht te blijven wie je graag wil zijn,en zet je masker alleen op als je carnaval wil gaan vieren,laat het nu af lieve Rommel,ik hoop en wens dat je dat gaat lukken meid.
Een hele stevige Knuffel van deze kant*;
dinsdag 17 april 2007 om 17:24
Lieve Romilda, gefeliciteerd met je vaste aanstelling. Wat fijn dat je in ieder geval op je werk een plek hebt waar je er mag zijn.
Voor wat betreft het acteren: een vriendin van me deed en doet dat ook. Van buiten lijkt ze sterk en vrolijk, van binnen huilt ze bittere tranen en wil ze zich niet laten zien. Ik proef in jouw verhaal dat dit ook het geval bij jou is en dat Ray degene is die je heeft geholpen om jezelf opnieuw te worden en om te vertrouwen.
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar jou helpen om jezelf te zijn, is waarschijnlijk Ray's kostbare geschenk en nalatenschap aan jou. Dat heeft jullie liefde bewerkstelligt. Je kunt Ray's nagedachtenis eren door vast te houden aan je eigen zelf, zonder maskers. Probeer jezelf te zijn, want dat is de vrouw waar Ray zoveel van houdt. En die Romilda mag er zijn!
Het is verschrikkelijk oneerlijk dat, net toen je gelukkig was, Ray ziek werd. Het is verschrikkelijk oneerlijk dat Ray is gestorven. Maar als jij je nu opnieuw weg laat glijden in acteren, verlies je een heel mooi geschenk wat je van Ray hebt gekregen. En dat zou hij vast niet willen. Rationeel weet je dat vast ook wel, maar gevoelsmatig is het soms gewoon gemakkelijker om op de automatische piloot te staan en te acteren.
*; voor jou, Romilda. En ik hoop dat je de kracht en de steun krijgt om stukje bij beetje verder te gaan...
Voor wat betreft het acteren: een vriendin van me deed en doet dat ook. Van buiten lijkt ze sterk en vrolijk, van binnen huilt ze bittere tranen en wil ze zich niet laten zien. Ik proef in jouw verhaal dat dit ook het geval bij jou is en dat Ray degene is die je heeft geholpen om jezelf opnieuw te worden en om te vertrouwen.
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar jou helpen om jezelf te zijn, is waarschijnlijk Ray's kostbare geschenk en nalatenschap aan jou. Dat heeft jullie liefde bewerkstelligt. Je kunt Ray's nagedachtenis eren door vast te houden aan je eigen zelf, zonder maskers. Probeer jezelf te zijn, want dat is de vrouw waar Ray zoveel van houdt. En die Romilda mag er zijn!
Het is verschrikkelijk oneerlijk dat, net toen je gelukkig was, Ray ziek werd. Het is verschrikkelijk oneerlijk dat Ray is gestorven. Maar als jij je nu opnieuw weg laat glijden in acteren, verlies je een heel mooi geschenk wat je van Ray hebt gekregen. En dat zou hij vast niet willen. Rationeel weet je dat vast ook wel, maar gevoelsmatig is het soms gewoon gemakkelijker om op de automatische piloot te staan en te acteren.
*; voor jou, Romilda. En ik hoop dat je de kracht en de steun krijgt om stukje bij beetje verder te gaan...
dinsdag 17 april 2007 om 17:27
Rommel, dat masker zal je vaak genoeg opzetten in de komende tijd, het is en was een overlevingsmechanisme.
Ik hoop dat je in de tijd met Ray, en in je therapie, hebt geleerd dat je het masker kunt opzetten, maar ook weer kunt afzetten. Dat jíj degene bent die kiest, voor soms doen alsof je wel doorleeft, soms overweldigd worden door je intense verdriet en het durven toelaten.
Fijn dat je baas zo'n vertrouwen heeft in jou. Vertrouwen dat je waard bent ook, je hebt bergen verzet in het afgelopen halfjaar en die kleine bergjes wat werk is zal je ook weer kunnen verzetten, als je in elk geval nu je verdriet toelaat.
Ik hoop dat je in de tijd met Ray, en in je therapie, hebt geleerd dat je het masker kunt opzetten, maar ook weer kunt afzetten. Dat jíj degene bent die kiest, voor soms doen alsof je wel doorleeft, soms overweldigd worden door je intense verdriet en het durven toelaten.
Fijn dat je baas zo'n vertrouwen heeft in jou. Vertrouwen dat je waard bent ook, je hebt bergen verzet in het afgelopen halfjaar en die kleine bergjes wat werk is zal je ook weer kunnen verzetten, als je in elk geval nu je verdriet toelaat.
woensdag 18 april 2007 om 08:46
Gefeliciteerd met je aanstelling lieverd! Eindelijk een positief ding in je leven.
Ik kan me goed voorstellen dat je het wilt delen met je lief. Ikzelf ben er wel van overtuigd dat hij ergens is op dit moment en je volgt/ziet en weet dat je een aanstelling hebt gekregen. Praat goed van je af de komende tijd en probeer niet terug te vallen. Tuurlijk moet je zoveel verdriet verwerken en dat kost hartstikke veel tijd, maar je hebt die tijd ook. Pak alle hulp aan die je geboden wordt en neem de tijd voor alles. *;
Ik kan me goed voorstellen dat je het wilt delen met je lief. Ikzelf ben er wel van overtuigd dat hij ergens is op dit moment en je volgt/ziet en weet dat je een aanstelling hebt gekregen. Praat goed van je af de komende tijd en probeer niet terug te vallen. Tuurlijk moet je zoveel verdriet verwerken en dat kost hartstikke veel tijd, maar je hebt die tijd ook. Pak alle hulp aan die je geboden wordt en neem de tijd voor alles. *;
woensdag 18 april 2007 om 12:15
Lieve Rommel...gefeliciteerd met je aanstelling! Blijkt maar weer wat voor topper je bent, goed gedaan! *;
Oh meid, wat een herkenning van die maskers.
Jarenlang ben ik een ui geweest, schil na schil voor je bij mijn kern kwam. Niet voor niets dat ik ook regelmatig mijn psych bezoek.
Ik geloof echter dat als je geleerd hebt ze af te zetten, je deze lessen altijd met je mee zult dragen. De wetenschap dat je ze af kúnt zetten is iets waar je altijd op terug kunt vallen. Dat is Ray's kado aan jou.
Nu heb je ze misshcien weer even nnodig om de dagen door te komen. Dat kan ik me goed voorstellen. Voel je daar dan ook niet schuldig over, ga jezelf niet naar beneden praten, neerbuigend over jezelf denken omdat je je maskers opzet. Vind dat ook niet zwak van jezelf, of slecht. De situatie nu is zo extreem, dat je daar psychische hulpmiddelen bij nodig hebt is logisch. Accepteer dat, het mag zo zijn, jij mag zo zijn, maar blijf onthouden dat jij en jij alleen de macht heb over die maskers. Jij kunt er uiteindelijk weer voor kiezen ze nogmaals af te laten, bij bepaalde mensen, in een bepaalde omgeving. Durf dat dan ook. Jij bent het meer dan waard. De Rommel die we hier met zijn allen gelezen hebben, de Rommel die eerlijk en oprecht was, kwetsbaar maar sterk, die Rommel is dat waard!
Dat je weer naar je psych gaat vind ik er knap van je, en een hele goede stap! Misschien kan zij je andere hulpmiddelen aanreiken, waardoor je minder behoefte hebt aan die maskers.
Meid, ik ben trots op je! En Ray ongetwijfeld ook!
Wij moeten vanmiddag naar het ziekenhuis, bloedprikken. Lijkt er eindelijk op dat het gaat lukken. Vrijdag scan en gesprek oncoloog over hoe nu verder. Spannend....
Oh meid, wat een herkenning van die maskers.
Jarenlang ben ik een ui geweest, schil na schil voor je bij mijn kern kwam. Niet voor niets dat ik ook regelmatig mijn psych bezoek.
Ik geloof echter dat als je geleerd hebt ze af te zetten, je deze lessen altijd met je mee zult dragen. De wetenschap dat je ze af kúnt zetten is iets waar je altijd op terug kunt vallen. Dat is Ray's kado aan jou.
Nu heb je ze misshcien weer even nnodig om de dagen door te komen. Dat kan ik me goed voorstellen. Voel je daar dan ook niet schuldig over, ga jezelf niet naar beneden praten, neerbuigend over jezelf denken omdat je je maskers opzet. Vind dat ook niet zwak van jezelf, of slecht. De situatie nu is zo extreem, dat je daar psychische hulpmiddelen bij nodig hebt is logisch. Accepteer dat, het mag zo zijn, jij mag zo zijn, maar blijf onthouden dat jij en jij alleen de macht heb over die maskers. Jij kunt er uiteindelijk weer voor kiezen ze nogmaals af te laten, bij bepaalde mensen, in een bepaalde omgeving. Durf dat dan ook. Jij bent het meer dan waard. De Rommel die we hier met zijn allen gelezen hebben, de Rommel die eerlijk en oprecht was, kwetsbaar maar sterk, die Rommel is dat waard!
Dat je weer naar je psych gaat vind ik er knap van je, en een hele goede stap! Misschien kan zij je andere hulpmiddelen aanreiken, waardoor je minder behoefte hebt aan die maskers.
Meid, ik ben trots op je! En Ray ongetwijfeld ook!
Wij moeten vanmiddag naar het ziekenhuis, bloedprikken. Lijkt er eindelijk op dat het gaat lukken. Vrijdag scan en gesprek oncoloog over hoe nu verder. Spannend....
Wat wilde ik nou toch typen?
woensdag 18 april 2007 om 21:14
donderdag 19 april 2007 om 12:06
@Rommel, fijn dat je een vaste aanstelling hebt gekregen. En lieve meid, zet je masker af, laat komen wat er komen gaat en probeer het niet tegen te houden, dat werkt op den duur alleen maar tegen je, dat weet ik. Ik kan niet meer doen dan je een hele dikke knuffel geven en je sterkte wensen. *;
@Mimsey, sterkte morgen in het ziekenhuis met Hero. Ik zal voor jullie duimen, ook sterkte voor jullie en een knuffel. *;
@Mimsey, sterkte morgen in het ziekenhuis met Hero. Ik zal voor jullie duimen, ook sterkte voor jullie en een knuffel. *;
vrijdag 20 april 2007 om 16:36
Nou, we zijn dus bij de oncoloog geweest vanmorgen...
Pfff....eens kijken:
Positief:
1) geen uitzaaingen
2) tumor was enorm geslonken sinds januari
3) nieren functioneerden ondanks chemogif nog prima
4) bloedbeeld was goed
Negatief:
1) tumormarker was niet gedaald, chemo werkt dus niet meer
2) operatie is toch niet mogelijk vanwege onmogelijke locatie tumor (vastgekleefd tussen hoofdslagader en hoofdader, en nier-ader).
3) pittige bloedarmoede waarvoor een bloedtransfusie aanbevolen is.
Nou, er zijn nog altijd meer positieve dingen dan negatieve, maar toch voelt het een beetje katerig. De tumormarker is de afgelopen 4 weken vrijwel stabiel gebleven, 14 punten gestegen, maar dat is verwaarloosbaar. Duidelijk is dus dat de chemo niet langer aanslaat, helaas.
Nu is het dus afwachten hoe de tumor zich dit keer weer gaat ontwikkelen, en dan kijken we weer verder. Vooralsnog geen duidelijkheid, dus..Helaas!
Hero is vooral blij dat hij voorlopig even "vakantie" heeft zoals hij het noemt. Even niets. Pas over een maand erug naar het ziekenhuis, behalve als hij klachten krijgt.
Voelt erg dubbel.
Of eigenlijk niet.
Eigenlijk doe ik maar alsof het dubbel voelt.
Maar eigenlijk báál ik als een stekker.
Die paar klotecellen die maar niet weg willen gaan. Al bijna drie jaar is het knokken tegen een klontje kleiner dan een dobbelsteen. Een dodelijke dobbelsteen!
Bah!
Pfff....eens kijken:
Positief:
1) geen uitzaaingen
2) tumor was enorm geslonken sinds januari
3) nieren functioneerden ondanks chemogif nog prima
4) bloedbeeld was goed
Negatief:
1) tumormarker was niet gedaald, chemo werkt dus niet meer
2) operatie is toch niet mogelijk vanwege onmogelijke locatie tumor (vastgekleefd tussen hoofdslagader en hoofdader, en nier-ader).
3) pittige bloedarmoede waarvoor een bloedtransfusie aanbevolen is.
Nou, er zijn nog altijd meer positieve dingen dan negatieve, maar toch voelt het een beetje katerig. De tumormarker is de afgelopen 4 weken vrijwel stabiel gebleven, 14 punten gestegen, maar dat is verwaarloosbaar. Duidelijk is dus dat de chemo niet langer aanslaat, helaas.
Nu is het dus afwachten hoe de tumor zich dit keer weer gaat ontwikkelen, en dan kijken we weer verder. Vooralsnog geen duidelijkheid, dus..Helaas!
Hero is vooral blij dat hij voorlopig even "vakantie" heeft zoals hij het noemt. Even niets. Pas over een maand erug naar het ziekenhuis, behalve als hij klachten krijgt.
Voelt erg dubbel.
Of eigenlijk niet.
Eigenlijk doe ik maar alsof het dubbel voelt.
Maar eigenlijk báál ik als een stekker.
Die paar klotecellen die maar niet weg willen gaan. Al bijna drie jaar is het knokken tegen een klontje kleiner dan een dobbelsteen. Een dodelijke dobbelsteen!
Bah!
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 20 april 2007 om 16:37
Heeey, Room.
Ik lees hier net dat je een vaste aanstelling hebt gekregen, proficiat!!!!!!
En natuurlijk is dit iets wat je het liefst met jouw Ray had willen delen, dat maakt het weer zo dubbel.
Dat je een muur om jezelf hebt, begrijp ik heel erg goed.
Je wilt graag de lieve , vrolijke meid zijn die je altijd bent geweest.
Maar dat hoeft niet, laat maar merken dat het niet makkelijk is, dat je de weg helemaal kwijt bent.
Het is nogal wat wat je de laatste tijd mee hebt moeten maken.
eindelijk na al die tegenslagen( waar ik volgens mij nog niet de helft van weet), moet je je liefde van je leven laten gaan.
Je valt op dit moment in zo'n groot gat, je hebt de laatste maanden 24 uur per dag voor Ray gezorgt en dat valt nu weg.
Zoals je eerder al schreef: als mensen zeggen: een prettige avond nog, dat jij dan denkt: NEE, ik heb helemaal geen prettige avond, ik voel me gewoon KLOTE!!! Heel bergrijpelijk.
Denk op dat moment maar aan alle knuffels die je hier en op je andere site van al die lieve mensen krijgt.
Huil, schreeuw, doe op dat moment wat je wilt, het helpt je te verwerken.
Ik weet dat je sterk bent, je vind misschien zelf van niet, maar dat heb je in al die jaren wel laten zien.
Als je een echte knuffel nodig hebt, kom naar Limburg, de deur staat wagenwijd voor je open.
Als je er behoefte aan hebt, mag je me ook mailen, hoeft niet hoor,voel je niet verplicht.
Mijn mail adres is : annettehendriks@hotmail.com.
Laat ons allemaal je een beetje helpen om die muur van je af te breken en weer een klein beetje van de kleine dingen te gaan genieten.
Meid dikke knuffel van Annette
Ik lees hier net dat je een vaste aanstelling hebt gekregen, proficiat!!!!!!
En natuurlijk is dit iets wat je het liefst met jouw Ray had willen delen, dat maakt het weer zo dubbel.
Dat je een muur om jezelf hebt, begrijp ik heel erg goed.
Je wilt graag de lieve , vrolijke meid zijn die je altijd bent geweest.
Maar dat hoeft niet, laat maar merken dat het niet makkelijk is, dat je de weg helemaal kwijt bent.
Het is nogal wat wat je de laatste tijd mee hebt moeten maken.
eindelijk na al die tegenslagen( waar ik volgens mij nog niet de helft van weet), moet je je liefde van je leven laten gaan.
Je valt op dit moment in zo'n groot gat, je hebt de laatste maanden 24 uur per dag voor Ray gezorgt en dat valt nu weg.
Zoals je eerder al schreef: als mensen zeggen: een prettige avond nog, dat jij dan denkt: NEE, ik heb helemaal geen prettige avond, ik voel me gewoon KLOTE!!! Heel bergrijpelijk.
Denk op dat moment maar aan alle knuffels die je hier en op je andere site van al die lieve mensen krijgt.
Huil, schreeuw, doe op dat moment wat je wilt, het helpt je te verwerken.
Ik weet dat je sterk bent, je vind misschien zelf van niet, maar dat heb je in al die jaren wel laten zien.
Als je een echte knuffel nodig hebt, kom naar Limburg, de deur staat wagenwijd voor je open.
Als je er behoefte aan hebt, mag je me ook mailen, hoeft niet hoor,voel je niet verplicht.
Mijn mail adres is : annettehendriks@hotmail.com.
Laat ons allemaal je een beetje helpen om die muur van je af te breken en weer een klein beetje van de kleine dingen te gaan genieten.
Meid dikke knuffel van Annette
vrijdag 20 april 2007 om 17:18
Lieve Mims, houd dan lekker op met het bestempelen als dubbel nieuws. Het IS nu geen dubbel nieuws voor jou, maar kutnieuws. Het is oneerlijk, onder de gordel, laag bij de grondse f*cking kutkanker. Wees maar eens goed razend of verdrietig. Je hoeft niet altijd maar iets positiefs te zien als je dat eens niet voelt. Het is goed om de moed er in te houden, maar verloochen daarbij niet jezelf en de gevoelens die er in jou spelen. Dat maakt het alleen maar moeilijker en zal die gevoelens doen groeien tot het je kapot maakt.
Rommel, Rommel. Wat heb je toch een moed en hoe moet het voelen alsof je die niet hebt. Een stapje naar voren en er weer 2 teruggeslagen worden. Hoe diep moet jouw verdriet zijn, hoe leeg en oneerlijk moet het voelen dat jullie niet langer zoals het hoort samen hadden mogen zijn. Wat moet het soms diep gitzwart en fragiel voelen. En wij kunnen van alles roepen over hoe je op een dag in het grijze komt, maar wat weten wij er nou van? En wie weet, vecht je voor jouw gevoel wel tegen de bierkaai, een strijd waarvan je wanhopig jezelf afvraagt of je het kunt winnen? Maar echt Rommel, jij hebt moed. Moet je eens teruglezen hoe je je in zo'n korte tijd al ontwikkeld hebt. In al jouw verdriet, pijn en wanhoop heb je jezelf niet opgegeven. Je hebt hulp gezocht in deze zware strijd. Dat vergt moed meid. En inmiddels een vaste aanstelling, met ook zoveel steun en begrip daar. Dat krijg je niet zo maar, daarvoor moet je een mooi mens zijn. Iemand met een karakter dat men enorm waardeert. Moed en karakter die mij er van overtuigen dat jij links- of rechtsom, sneller of later, jouw draai vindt in het leven. Een leven waarin je altijd Ray zult blijven missen, daar verdriet om zult hebben, maar ooit niet meer in zo'n zwart niemandsland vastzitten als nu. Hopelijk is het je gegund dat die dag sneller komt dan je zelf verwacht. *;
Rommel, Rommel. Wat heb je toch een moed en hoe moet het voelen alsof je die niet hebt. Een stapje naar voren en er weer 2 teruggeslagen worden. Hoe diep moet jouw verdriet zijn, hoe leeg en oneerlijk moet het voelen dat jullie niet langer zoals het hoort samen hadden mogen zijn. Wat moet het soms diep gitzwart en fragiel voelen. En wij kunnen van alles roepen over hoe je op een dag in het grijze komt, maar wat weten wij er nou van? En wie weet, vecht je voor jouw gevoel wel tegen de bierkaai, een strijd waarvan je wanhopig jezelf afvraagt of je het kunt winnen? Maar echt Rommel, jij hebt moed. Moet je eens teruglezen hoe je je in zo'n korte tijd al ontwikkeld hebt. In al jouw verdriet, pijn en wanhoop heb je jezelf niet opgegeven. Je hebt hulp gezocht in deze zware strijd. Dat vergt moed meid. En inmiddels een vaste aanstelling, met ook zoveel steun en begrip daar. Dat krijg je niet zo maar, daarvoor moet je een mooi mens zijn. Iemand met een karakter dat men enorm waardeert. Moed en karakter die mij er van overtuigen dat jij links- of rechtsom, sneller of later, jouw draai vindt in het leven. Een leven waarin je altijd Ray zult blijven missen, daar verdriet om zult hebben, maar ooit niet meer in zo'n zwart niemandsland vastzitten als nu. Hopelijk is het je gegund dat die dag sneller komt dan je zelf verwacht. *;
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 20 april 2007 om 18:47
quote:
Lieve Mims, houd dan lekker op met het bestempelen als dubbel nieuws. Het IS nu geen dubbel nieuws voor jou, maar kutnieuws. Het is oneerlijk, onder de gordel, laag bij de grondse f*cking kutkanker. Wees maar eens goed razend of verdrietig. Je hoeft niet altijd maar iets positiefs te zien als je dat eens niet voelt. Het is goed om de moed er in te houden, maar verloochen daarbij niet jezelf en de gevoelens die er in jou spelen. Dat maakt het alleen maar moeilijker en zal die gevoelens doen groeien tot het je kapot maakt.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Mimsdear, ik heb hier nog maar één ding aan toe te voegen en dat is een hele dikke *; voor jou. (Het leuke nieuwtje waarmee ik je wilde opbeuren kan ik helaas maar eenmalig inzetten.
) Ik denk aan je, meis.
Rommel, zou het bij jou helpen als je alles wat je met Ray had willen delen, op papier zet? Als ware het dat je hem brieven kon schrijven, met je gevoel, met je verdriet, met de dingen die je hem graag had willen vertellen?
Enveloppe erom en leg ze in een mooi doosje op een bijzondere plek of op een plek waar je je heel erg verbonden met hem voelt.
Sterkte.
Lieve Mims, houd dan lekker op met het bestempelen als dubbel nieuws. Het IS nu geen dubbel nieuws voor jou, maar kutnieuws. Het is oneerlijk, onder de gordel, laag bij de grondse f*cking kutkanker. Wees maar eens goed razend of verdrietig. Je hoeft niet altijd maar iets positiefs te zien als je dat eens niet voelt. Het is goed om de moed er in te houden, maar verloochen daarbij niet jezelf en de gevoelens die er in jou spelen. Dat maakt het alleen maar moeilijker en zal die gevoelens doen groeien tot het je kapot maakt.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Mimsdear, ik heb hier nog maar één ding aan toe te voegen en dat is een hele dikke *; voor jou. (Het leuke nieuwtje waarmee ik je wilde opbeuren kan ik helaas maar eenmalig inzetten.
) Ik denk aan je, meis. Rommel, zou het bij jou helpen als je alles wat je met Ray had willen delen, op papier zet? Als ware het dat je hem brieven kon schrijven, met je gevoel, met je verdriet, met de dingen die je hem graag had willen vertellen?
Enveloppe erom en leg ze in een mooi doosje op een bijzondere plek of op een plek waar je je heel erg verbonden met hem voelt.
Sterkte.
zaterdag 21 april 2007 om 09:24
Wat een geweldige werkgever heb je, Romilda *;
Ik kan me verder alleen maar aansluiten bij de woorden van roosvrouw die het zo enorm goed verwoord heeft. Misschien lijkt dat voor jezelf nu niet zo, maar je komt echt over als een sterke, moedige vrouw die het gewoon enorm zwaar heeft momenteel wat volledig te begrijpen is *;
Ik kan me verder alleen maar aansluiten bij de woorden van roosvrouw die het zo enorm goed verwoord heeft. Misschien lijkt dat voor jezelf nu niet zo, maar je komt echt over als een sterke, moedige vrouw die het gewoon enorm zwaar heeft momenteel wat volledig te begrijpen is *;
