Na het halen van onze puppy compleet mentaal en fysiek onwel

Hallo allemaal,
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.

Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.

Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.

Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.

Het allerliefst had ik hem gewoon hier gehouden en mijn vriend de verantwoordelijkheid gegeven. Maar mijn vriend werkt fulltime dus dan zou ik alsnog alle verantwoording voor de pup moeten dragen. Ik vind de opmerking van begin lig nooit aan kinderen aardig kut om te maken overigens. Ik ben nu 23 en al 3 jaar ben ik me verrot aan het vechten om weer normaal te kunnen functioneren waardoor ik 1000 keer door een hel heb moeten gaan. Angst aangaan is bijna alles wat ik gedaan heb de afgelopen 3 jaar. Dus nee, nu begin ik zeker niet aan kinderen maar ik ga er positief vanuit dat dit niet voor altijd een nee hoeft te zijn.

Waar ik me vooral zorgen over maak is dat ik me zo fysiek blijf voelen en dat ik dan niet voor de pup kan zorgen. Ik wil dat hij het allerbeste thuis heeft en ben bang dat ik niet goed genoeg ben in deze staat. Ik kan inmiddels al weer wat beter slapen en wat meer eten en voel mij dus ook wat beter. Ook de druk die mijn vriend op me legde 'We kijken woensdag nog aan en dan moet hij terug of anders' zorgde er waarschijnlijk voor dat ik compleet in de stress raakte. Droompup kwijt, relatie kwijt en huis kwijt omdat ik in de stress raakte. Ik hoop zelf heel erg dat ik over een paar dagen me gewoon prima voel en de pup echt thuis kan komen en ergens ben ik bang dat dit mij niet gaat lukken. Ik heb in ieder geval woensdag een gesprek met mijn psycholoog, ik ben inderdaad nog steeds in behandeling, en daar ga ik dit zeker aankaarten. Binnen mijn angststoornis was het fysiek niet goed voelen ook altijd juist de issue. Het mentale kan ik redelijk aan, het fysieke is helaas iets waar ik heel veel moeite mee heb.

Ergens begrijp ik het alleen niet dat ik dit nu heb gekregen omdat wij vorig jaar twee kittens hebben geadopteerd en daar had ik helemaal geen problemen mee. Echt 0,0, vond het heerlijk om ze heelde tijd bij me te hebben.

Ik vraag me ergens ook af of het inderdaad met de verantwoordelijkheid te maken heeft. Ik doe zelf twee studies en mijn vriend werkt 4 dagen in de week. Ik ben degene die de boodschappen, het huishouden, de rekeningen betaalt, de katten eten geeft, alles schoonmaakt etc. We hebben hier duidelijke afspraken over gemaakt met de pup maar toen ik de eerste dag even op bed ging liggen had hij op twee plekken gepoept en geplast en was dit al opgedroogd terwijl mijn vriend nog zat te gamen. Daar kreeg ik het echt Spaans benauwd van, dat hij niet op hem lette. Ik ben denk ik daar te heftig in omdat ik hem eigenlijk elke seconde in de gaten wil houden en dus geen rust kan nemen want mijn vriend denkt er niet zo over. Toen ik ging douchen liet hij hem alleen in onze slaapkamer liggen waar de twee katten ook waren. Terwijl wij afgesproken hadden dat hij echt nog niet zonder toezicht bij hen mag zijn. Maar misschien overdrijf ik en moet ik het juist meer op zijn manier doen. Ik denk dat ik er gewoon compleet andere verwachtingen van had en ook wat betreft mijn vriend zijn houding. Bij mijn moeder maak ik me hier totaal geen zorgen over. Daar kon ik gewoon met een gerust hart even douchen omdat ik wist dat er op hem gelet werd en voor hem gezorgd. Ik vind het zo lastig omdat ik al mentale problemen heb dat ik het altijd gelijk daarbij zoek. Dat ik het probleem ben, maar goed ik heb hulp gezocht. Meer kan ik nu even niet doen. In ieder geval heel erg bedankt voor de aardige woorden, dat helpt me nu echt heel erg hierdoor heen. Aan mijn vriend heb ik nu even helemaal niks helaas dus ik moet er zelf uit zien te komen. Jullie zijn erg fijn daarin, bedankt.